Wanneer flexibiliteit onleefbaar wordt

Minister van werk Kris Peeters kwam deze week met een wetsvoorstel om deeltijdse arbeid te vereenvoudigen (voor de bedrijven dan toch). Twee maatregelen binnen dat wetsvoorstel deden toch even mijn wenkbrauwen fronsen. (Niet alleen de mijne trouwens.) Ten eerste zouden uurroosters slechts één dag op voorhand bekend moeten gemaakt worden in plaats van vijf dagen nu. Daarnaast zou ook de verplichting om alle uurroosters op te nemen in het arbeidsreglement worden afgeschaft. De facto worden zo alle uurroosters mogelijk.

Wat de impact van dit voorstel zal zijn op de deeltijds werkenden, vaak ook de meest kwetsbare groepen uit onze maatschappij (want heel vaak alleenstaande ouders) is niet in te schatten. Het lijkt me quasi onmogelijk om één dag op voorhand nog opvang te regelen voor je kinderen als je er alleen voor staat. Bij wie moet je dan terecht? Weekplanningen maken, chauffeursregelingen uitwerken lijkt vrij nutteloos als die planningen telkens opnieuw een dag op voorhand kunnen ongedaan gemaakt worden, buiten jouw wil om en zonder dat je hier een impact op hebt. Wat zijn de gevolgen als je één dag op voorhand weigert om de volgende dag te gaan werken? Neem je dan de facto ontslag? Dus zonder recht te hebben op een ontslagvergoeding en/of werkloosheidsuitkering achteraf?

Bovendien worden ook vrouwen en mannen die zich proberen op te werken uit een heel kwetsbare situatie hier heel zwaar voor gestraft. Bijstuderen lijkt een utopie te worden als je telkens pas een dag op voorhand te horen zal krijgen of je al dan niet moet gaan werken. Veel opleidingen werken met een aanwezigheidsplicht, en je kan maar een beperkt aantal lessen missen. Dit kan je eigenlijk niet meer garanderen als je telkens maar een dag op voorhand te horen krijgt dat je moet gaan werken. En dus zou het vrij nutteloos zijn om inschrijvingsgeld op te hoesten als je – zelfs met de nodige motivatie en inzet – omwille van administratieve formaliteiten niet zeker bent dat je op het einde van de rit een diploma in je handen kan houden.

Ook voor afspraken bij een tandarts, oogarts, dokter of kinesist wordt dit een moeilijke bevalling. Je weet immers maar een dag op voorhand of je er al dan niet zal kunnen zijn. Veel van die specialisten hebben nu al een bordje in hun wachtkamer hangen dat een afspraak die 24 uur op voorhand geannuleerd wordt, zal aangerekend worden. Eigenlijk kan je dan als deeltijds werkende mama geen afspraken meer maken: je weet immers niet of je er zal kunnen zijn en als je – omwille van werkverplichtingen – toch nog een dag op voorhand moet annuleren, moet je ook nog eens betalen. Met geld dat je overigens absoluut niet teveel hebt. De oplossing zal zijn om dan maar geen afspraken meer te maken, om jezelf en je kinderen ook die onontbeerlijke medische zorg te ontzeggen.

We zullen allicht overdrijven en zo zal het allicht niet bedoeld geweest zijn. Maar zo kan de wet – als ze erdoor komt – wel misbruikt worden en dus zal ze ook zo gebruikt worden. En dus worden de meest kwetsbaren telkens opnieuw gestraft. Gestraft omdat ze geld proberen te verdienen voor hun kinderen, maar er toch ook nog voor hun kinderen proberen te zijn. Gestraft als ze een uitweg zoeken uit een moeilijke situatie en iets proberen bij te studeren. Gestraft omdat ze geen medische afspraken meer zullen durven maken, die ze mogelijk toch zullen moeten betalen, ook al kunnen ze er om werkomstandigheden niet zijn.

Eigenlijk word je als alleenstaande op die manier de werkloosheid in gedwongen. Het lijkt me op die manier quasi onmogelijk om je werk nog te combineren met je kinderen. Deze wet ontneemt een aantal mensen het beetje waardigheid dat ze nog vinden in de mogelijkheid om te gaan werken. Deze wet dwingt mensen in een uitzichtloze situatie te blijven zonder nog een uitweg te kunnen zien. Deze wet ontneemt hoop, zelfredzaamheid en de kans op een beter leven. Daar heb ik het ontzettend moeilijk mee.

En alweer vraag ik me af vanuit welke ivoren toren een dergelijk wetsvoorstel uitgewerkt wordt. Wie zijn de mensen die een dergelijke wet bedenken? Staan die mensen nog met beide benen in de realiteit? Hebben zij nog voeling met het stukje van de maatschappij dat het wel moeilijk heeft? Houden zij daar nog rekening mee? Of geloven zij ook dat je het allemaal aan jezelf te wijten hebt? Dat als je maar hard genoeg je best doet, je “er” wel komt? Maar krijg je nog wel de kans om je best te doen?

Eerlijk gezegd weet ik niet of ik het antwoord op al die vragen wel wil weten, maar dit is duidelijk niet de maatschappij die ik voor mijn kinderen wil. Ik geloof in kansen, in hoop, in medeleven en steun. En dus kan ik niet anders dan mijn stem te gebruiken tegen dit asociale voorstel en jullie vragen om hetzelfde te doen. Deel, reageer, en laat je horen!

Advertentie