As we speak #Duivels juni

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Voetbal. Het is EK voetbal oftewel Euro 2016 in Frankrijk. De Rode Duivels doen mee, verloren hun eerste match van Italië, speelden niet geweldig geïnspireerd en mogen straks proberen beter te doen tegen Ierland. Wij kijken, leven, lezen en ademen voetbal momenteel. Ik volg zo goed als alle matchen en kijk zeker de avondmatchen live. Vaak valt het tegen, want de écht goede matchen waren tot op heden op één hand te tellen. Maar gisteravond heb ik misschien wel de toekomstige Europese kampioen gezien. De oude, die misschien wel weer de nieuwe wordt. Wat is Spanje toch sterk, een perfect geoliede machine. Tiki taka, het bestaat nog steeds. Ik dacht dat ze oud waren, op hun retour, maar dat viel me gisteravond toch wel even tegen. Schitterende match, zowel op het veld als ernaast. Want de Turken waren niet zo geweldig en daar hadden ook hun fans moeite mee en dus begonnen ze sterspeler Arda Turan uit te fluiten. Waarop de Spaanse supporters het voor hem opnamen en voor hem zongen. Kippenvelmomentje en een perfect tegengewicht voor al het supportersgeweld van de afgelopen weken.

Supporteren. Ja, we geloven er nog in en we hebben alles uit de kast gehaald om van de match van de Rode Duivels (opnieuw) een feest te maken. Onze vlag hangt buiten, de woonkamer is versierd met vlaggetjes en we hebben onze shirts al aan. Straks zullen we ook nog onze oorlogsstrepen op onze wangen schilderen. En dan gaan we er helemaal voor. Of we dat EK nu winnen of niet, of we eruit liggen of niet, ik wil straks (goed) voetbal zien. Ik wil inzet zien, vechtlust, kampgeest. De volle 90 minuten. Ik wil de spanning voelen en als het teveel wordt, ga ik wel even in de keuken zitten ;-). Maar het zelfvertrouwen is toch wat minder na de match van maandag. En dus hopen we op het beste en zullen we weer roepen en tieren voor de tv…

Slaapgebrek. Amper één week zijn we bezig en we beginnen het al te voelen. Ik heb de afgelopen week te weinig geslapen. De matchen duren tot ongeveer 23 uur en daarna bleven we (te vaak) hangen voor de nabespreking die vooral met Jan Mulder ongemeen interessant is. Maar het laat zich wel gevoelen. Zeker na de match van de Rode Duivels was de nacht veel te kort en veel te woelig. Het was lang geleden dat ik nog eens wakker lag van een voetbalmatch ;-). Gelukkig heeft de UEFA medelijden en is de match tegen Ierland wel op een deftig uur gepland voor oudjes als ik. En dus zorgen we dit weekend voor de nodige recuperatie. Het tornooi duurt immers nog 3 weken.

Studeren en werken. Het zijn drukke tijden. De oudste zit volop in de examens, net als haar jongere zus en ook de echtgenoot en ik hebben tegen de start van de schoolvakantie nog een paar deadlines. Er wordt hard gewerkt, er zijn af en toe wat avondlijke verplichtingen, het is druk. Het is aftellen tot de echtgenoot en de dochters aan hun vakantie kunnen beginnen, dan zal het ritme hier even wat omlaag gaan. Hopen we toch.

Fietsen. Ik heb het goede ritme terug te pakken. Het was een paar maanden moeizaam, met veel starten en nog een keer starten en een paar weken later opnieuw starten. Ik kreeg er de eerste maanden van dit jaar geen ritme in. Te vaak ziek geweest. Te vaak te druk, geen zin, huishoudelijke verplichtingen of andere excuses. Maar sinds een paar weken lukt het wel om minstens 3 à 4 keer per week de hometrainer op te kruipen en een uurtje te trappen. En ik heb ook een goed ritme gevonden. De eerste weken durfden vooral de avondlijke sessies moeizaam te verlopen (zowel mentaal als fysiek), maar intussen zit het goed in het koppeke en het lijf. En haal ik de kilometertjes relatief vlot. Durf ik zelfs af en toe eens een superlange sessie in te gelasten en lukt dat zonder problemen. Het is weer genieten. Ik heb de “biker’s high” weer gevonden en dat doet deugd.

Top Gun. Jeugdsentiment delen met de dochters, het is niet altijd een goed idee. Back to the future konden ze wel smaken en ook Dirty Dancing kon er nog mee door. En dus keken we samen met hen ook naar de pilotenromantiek in Top Gun. Ik was een tiener toen ik de film (op groot scherm) zag en ik was toen toch wel héél erg onder de indruk. 30 jaar later vonden de dochter “het best wel ok”. Alleen al de soundtrack maakte dat voor mij een geweldige film en dan heb ik het niet over “You’ve lost that loving feeling”… Tja, les goûts et les couleurs…

Juni is hier bij ons voetbalmaand. Koning voetbal regeert en dat vind ik helemaal niet erg. Af en toe een beetje zot doen doet geen zeer. En het lezen en lekker eten maken we in de grote vakantie wel weer helemaal goed. Al zullen de typisch Belgisch frietkotfrietjes straks na een Belgische overwinning wel smaken. (Duimen maar!!!)