Zeven op zondag: zotte zomer

Wat een fantastische zomer hebben wij achter de rug. Het was hier een tijdje stil, maar we hebben zoveel beleefd, we hebben drie maanden gewoon keihard geleefd. In het moment, zoals ze dat dan zo schoon noemen. Vaak was er geen tijd om te schrijven en soms was er ook geen goesting. Er waren zoveel schone momenten dat we daar met ons hoofd gewoon een foto van genomen hebben en die opgeslagen hebben op onze interne harde schijf. Om daar later, als het leven zijn gewone gangetje terug gaat en de dagdagelijkse sleur het weer overneemt, af en toe naar te kunnen teruggrijpen. Herinneringen van o zo mooie dagen.

Zon. We maken het officieel: ik ben een zonnekind. Geboren in putteke Winter, dat wel, en als kind héél lang dol geweest op het witte, koude en feestelijke van “mijn” decembermaand. Maar intussen van kamp veranderd. De zon geeft het leven gewoon extra glans. En warmte maakt het leven aangenaam. Geef mij – ondanks ondraaglijke zomernachten – toch maar de 36 graden. Eventjes toch.

Zomerrokjes en jurkjes. Heeft er iemand van jullie deze zomer een jeans uit de kast gehaald? Een dikke drie maanden droeg ik alleen maar rokjes, jurkjes en topjes. Hoe zalig is dat? Of korte jeansshortjes. Af en toe combineerde ik zelfs al eens een rokje met sneakers. Al opteerde ik nog het meest voor sandalen. De platte versie. Jaja, zelfs op latere leeftijd kan een mens nog tot de jaren van verstand komen. Het gaat dus echt wel de verkeerde kant op met de glamour in mijn bestaan 😉, maar wat zaten ze gemakkelijk.

Voetbalzotheid. Wat. Een. Geweldig. WK. Voetbal! Deze uitzonderlijk getalenteerde generatie Rode Duivels deed het dan toch. België is nummer 3 van de wereld en daar zijn we ongelooflijk trots op. Al blijft de match tegen de Fransen ook twee maanden later nog altijd een pijnlijke herinnering. We waren gewoon beter, maar ze hebben het slim gespeeld. Eigenlijk hadden we gewoon in die finale moeten staan en dat WK moeten winnen. Binnen twee jaar dan maar op het EK?

Niet alleen de resultaten waren fantastisch, maar wat hebben we genoten van de collectieve zotheid die ons land in zijn greep kreeg. Nu zijn wij altijd wel blijven geloven. Ook in de jaren dat het niet wou lukken. Soms met de moed der wanhoop en vaak tegen beter weten in. Maar het is fijn als je zot kan doen omdat jouw team het gewoon goed doet. Ook al zie je zelf veel te weinig van de matchen omdat a. je bijgelovig bent en denkt dat je ongeluk brengt als je kijkt en b. omdat je gewoon niet goed tegen de spanning kan. En dus heeft vooral onze hond genoten van lange, intense wandelingen tijdens de matchen van de Rode Duivels. Wist je dat de straten opvallend leeg zijn tijdens de matchen van België? En dat je zelfs al wandelend gejuich, gevloek, geroep en getier hoort en je het duel in kwestie niet kan negeren…

Sport. Er was niet alleen het WK voetbal, maar ook het EK atletiek leefde hier in huis. Zeker als het de tweelingbroers Borlée een zilveren en een bronzen medaille oplevert in hun individuele 400 m. Of als Nafi Thiam alweer goud pakt in de veeleisende zevenkamp. Hoe snel zijn we haar topprestaties niet normaal gaan vinden? Terwijl zij nog altijd ongelooflijk jong is. Maar het allerschoonste moment was wel de 4×400 meter bij de mannen. Dat de Borlées na al die jaren zich nog kunnen opladen en telkens opnieuw het beste van zichzelf geven, blijft fantastisch mooi om te zien, maar dat youngster Jonathan Sacoor op zijn eerste grote meeting de Europese kampioen afhoudt en zo een tikje uitdeelt, dat was prachtig. Ik denk dat ze ons tot op straat hebben horen roepen 😉.

Muziek. Er waren héél veel optredens deze zonovergoten zomer. Er waren de Foo Fighters, er was Ed Sheeran, er was Werchter en Pukkelpop. Pearl Jam op Werchter was top. Hét optreden van de zomer. We stonden in het eerste vak, ik zag mijn jeugdidool Eddie Vedder tot op enkele meters, ik genoot met volle teugen van alle muzikale herinneringen, die op sublieme wijze vertolkt werden. Top!

Er was ook Pukkelpop. Wat een fijn festival is dat. Onze oudste ging voor Dua Lipa, wij genoten van Flogging Molly (Geweldig! Als het publiek spontaan begint te volksdansen, dan weet je dat het optreden geslaagd was.) en vooral Tourist LeMC. Zijn optreden was schoon, prachtig, intiem. Hij komt binnenkort in de Lotto Arena, een absolute aanrader!

Lekker eten. Misschien was het te vaak te warm om uitgebreid te koken, maar toch was de zomer overheerlijk. Er stonden veel salades op het menu, er werd vaak gebarbecued en we flansten al eens vaker een snelle pastaschotel in elkaar. Er werd uitgebreid en rustig ontbeten, met veel fruit, een beetje (zelfgemaakte) granola en een kopje latte. Er waren veel aardbeitjes tussendoor, of nectarines. Of ijsjes. Héél veel ijsjes. Er was pizza. Er waren broodjes met mozzarella, tomaat, olijfolie en peper en zout. Of we lieten de tomaat en mozzarella vallen en genoten van warme broodjes met olijfolie, peper en zout. Yummie 😉. Of stapelbroodjes, met restjes van de barbecuegroentjes, en veel augurkjes en ajuintjes. We namen de tijd en aten meestal buiten.

Gezelligheid. Er was zoveel warmte deze zomer. Er waren gezellige uitjes, met zijn tweetjes, met ons gezin, met vrienden. Er was voetbal, er was muziek. Er waren barbecues en feestjes. Er waren logeerpartijtjes in huis en genieten van de dochters en hun gezelschap in huis. Er waren fijne, intense babbels. Er was in stilte naast elkaar zitten op een zonnige zomeravond, lezend in een boek. Er was gelach, geplaag en zotheid. Het was vaak alledaags, en toch zo bijzonder.

De zomer van 2018 was heet, zonovergoten en ongelooflijk gezellig. “Warm” in alle betekenissen van het woord. Kunnen genieten van de kleine dingen is ook een kunst, net als leven in het nu. Dat maakte de zomer van 2018 onvergetelijk.

 

Advertentie

Duivels gek

Ja, het is weer zover. Binnenkort start het WK voetbal weer, ditmaal in Rusland. En gelukkig zijn we van de partij, want een WK zonder Rode Duivels is ook geweldige voetbal, maar veel minder spanning en emotie. Ik ben een grote voetbalfan, al van toen ik héél erg jong was. Misschien is dat nog altijd een restant van een vader-voetballer, een peter-voetbalvoorzitter en een broer-voetballer. Dan word je af en toe wel eens meegesleept naar een voetbalveld en -kantine en voor je het weet heeft de microbe jou ook te pakken.

En dan is een WK altijd genieten. Een beetje mysterieus soms. Zo lijkt het toch als je jong bent en moet gaan slapen, maar je vader ’s nachts opstaat om de matchen van de Rode Duivels (in Mexico) te kunnen volgen. Een kind met een levendige verbeelding maakt zich dan zelf een voorstelling van wat je vader en je nonkel ’s nachts allemaal zitten te doen voor tv. Zeker als je ’s nachts letterlijk wakker gebruld wordt omdat de Belgen zich alsnog weten te redden en een ronde verder raken.

Het heeft iets gezelligs zo’n WK. Als je met de hele familie samen komt om de matchen te bekijken en op de grond moet gaan zitten omdat je met te veel bent om nog in de zetel te kunnen plaatsnemen. Als je dan halverwege de match “aangetrapt” wordt door je vader, de ex-voetballer, die het gestuntel van de Belgen niet meer aan kan zien en besluit de bal dan maar zelf “mee” in de goal te trappen.

Of als je tijdens je studentenjaren – tijdens de examenreeks, want dat valt jammer genoeg ook altijd samen – toch op café gaat om de match te kunnen zien. De ene keer komt dat geweldig goed uit en is het de perfecte ontspanning na een zwaar examen. Een andere keer had het toch wat beter gepland kunnen worden, want gaan studeren als de Belgen eruit liggen, is een pak minder plezant. En dan blijkt de cursus ook een pak minder goed vooruit te gaan. Want je gedachten durven al eens afdwalen. “Hadden ze maar…” “Als ze die kans binnen getrapt hadden, dan…”

Nog later – in het dagelijkse leven zoals het is – zijn de voetbalmatchen het ideale moment om nog eens af te spreken met goede vrienden. Degenen met wie je samen studeerde, met wie je als ontspanning tijdens de examens voetbal op café ging kijken en met wie je later – in je nog kinderloze periode – zelfs een heel aantal matchen van de Belgen “live” zag. Jammer genoeg waren dat net de mindere jaren van de Rode Duivels. Het is geweldig om erbij te kunnen zijn op het EK 2000 in eigen land, maar net iets minder als je “live” meemaakt dat jouw team als eerste gastland ooit de eerste ronde niet overleeft.

En dan komt de tijd dat je je dochters ook aansteekt. Dat de voetbalgekte toch (een beetje) erfelijk blijkt. Eerst moet je nog uitleggen wie “de onzen” zijn en naar welke kant de bal voor ons moet, maar hoe langer hoe meer krijgen ze de finesses onder de knie. Tot op het punt dat ze ook beginnen roepen en tieren “dat dat toch écht een zware fout was” of “offside”. Je raakt tot op een punt dat de dochters het grappig vinden als hun ouders hen verplichten “om streepjes” op hun kaken te zetten “voor het geluk”. Of rondrijden met Belgische vlaggetjes rond hun spiegels. Of voor het raam een poster “Believer” hangen en al plannen maken om de woonkamer op te vrolijken (met Belgische vlaggetjes uiteraard) en de vlag ook buiten prominent willen uithangen. Alleen die Belgische roodgeelzwarte M&M’s waren er misschien een klein beetje over 😉, maar eens om de twee jaar moet dat kunnen, niet?

Straks oefenmatch, maar binnen twee weken is het voor echt. Nog heel even liggen alle mogelijkheden open en kunnen we dromen dat we deze keer écht waar, met deze geweldige generatie, wereldkampioen zullen worden. Of toch minstens de halve finales halen. Ach ja, als we de eerste ronde overleven zullen we al content zijn. Maar nu nog even niet, nu dromen we nog en doen we nog even Duivels gek!

Waar ik rustig van word…

Vijf op vrijdag, naar een ideetje van Boston, baby! Eerder hadden we het al over de (nutteloze) dingen waar ik goed in ben, mijn kleinere gebreken en mijn favoriete steden. Na een drukke werkweek ben ik toe aan een beetje rust. Laat ons het eens hebben over de dingen waar ik rustig van word. (De echtgenoot maakt hierbij de kanttekening dat ik er “rustigER” van word. Die zentoestand uit het boeddhisme is volgens mij immers een even grote mythe als Sinterklaas of de paashaas. Als je jong bent, geloof je er even in, maar al snel weet je dat ze je gewoon blaaskes hebben wijsgemaakt. Want hoe hard je ook je best doet, je komt zelfs nooit in de buurt van dat zen-ding.)

1. Voetbal op tv. Ik kan wekenlang veel te weinig slapen tot ik er op den duur zelf ambetant van word, maar zet voetbal op en ik ben binnen de tien minuten vertrokken. Diep. Toen ik lang geleden een boontje had voor Lierse, was het zelfs zo erg dat ik hun wedstrijdverslag nooit haalde. Lierse, één van de kleintjes, werd meestal pas in de tweede helft van Stadion, na de reclame, geprogrammeerd. Ik wou die match dan écht zien, deed alle moeite van de wereld, zag vaak de sportjournalist na het reclameblok terug in beeld verschijnen… en viel dan prompt in slaap. Tot mijn frustratie. Gelukkig werd het programma toen nog op zondagmiddag herhaald. Enige uitzondering: de Rode Duivels. Dan leef ik te hard mee en ben ik zo zenuwachtig dat ik niet aan slapen toekom.
2. Boeken lezen. Ik lees graag en veel en kan echt opgaan in een boek. Zo erg zelfs “dat er een bom naast jou mag ontploffen en je zou het nog niet horen” (dixit mijn moeder). Maar als ik ’s avonds laat in de zetel ga liggen met een boek en een dekentje, dan haal ik het einde van de bladzijde vaak niet. Dan lees ik drie zinnen, realiseer me dat ik niet begrepen heb wat er staat, probeer het nog eens en geef het dan maar op.
3. De ochtendstond/voormiddag. Ik ben écht héél erg rustig in de voormiddag. Ik zeg dan niet geweldig veel en ik heb wat tijd nodig om wakker te worden. OK, we moeten eerlijk zijn: “wat tijd” duurt meestal tot ’s middags en dat ik rustig ben ’s morgens is gewoon een manier om mijn ochtendhumeur te verstoppen. Wat meestal niet erg goed lukt, maar na een kopje koffie en een krant ben ik in 90% van de gevallen opnieuw aanspreekbaar.
4. In bed kruipen. Ik kan er zo van genieten om in ons bed te gaan liggen. Vooral als ik een paar uur eerder de lakens heb gewisseld. Het allereerste moment dat je in je bed kruipt, de lakens tot over je oren trekt en je even wroet om je goed te leggen, er is niks beter dan dat. Even uitrekken, een beetje draaien en keren tot je het juiste plekje en de juiste houding gevonden hebt en een zucht van gelukzaligheid slaken. Of na je vakantie voor het eerst terug in je eigen bed mogen slapen. Zalig!
5. Dansen. Een goede fuif met af en toe een slowke en vooral veel rock en grunge uit de jaren ’90, maakt in mijn lijf endorfines vrij. Als je danst, voelt je lichaam zo ongelooflijk ontspannen aan. Dat je dan ook weer een heleboel lichaamsdelen en spieren ontdekt die je blijkbaar op andere momenten nooit gebruikt, neem je er dan maar bij ;-). Het geeft je een levendig en tegelijkertijd een aangenaam uitgeteld gevoel. Alleen jammer dat onze uitgaansdagen toch al een tijdje achter ons liggen. Bovendien rollen de kinderen nogal met hun ogen als wij het aandurven om hier thuis eens uit de bol te gaan. “Mamaaa, gênant! Noemden jullie DAT in jullie tijd dansen? Toch wel raar, zè.” Laat ons fietsen dan maar een goed alternatief noemen. Ook dat pept je op en telt je uit. Zonder commentaar van onze dochters…

Ik denk niet dat ik het nog lang volhoud: een drukke week zorgt ook voor een uitgetelde, trage vrijdagavond. Net als het blogonderwerp… Al was dat buiten de oudste gerekend: zij gaat uit. Kan er iemand die tieners eens laten weten dat hun ritme niet altijd compatibel is met dat van hun ouders? En dus hebben we op vrijdagavond dan maar de wekker gezet. Want mijn licht gaat gegarandeerd binnen het uur uit.

(www.someecards.com)

Juni was…

Examens. Met een leraar-echtgenoot en twee schoolgaande dochters kan je er in juni niet naast kijken: juni is de examenmaand bij uitstek. Voor de jongste ging dat nog relatief makkelijk en bleef het beperkt tot een week proefwerken, maar bij de oudste en de echtgenoot is het al redelijk intensief. De oudste begon op dinsdag met wiskunde, om een week later op vrijdag met geschiedenis te eindigen. Vele dagen deed ze haar ding en ging het vlot, maar af en toe doken er toch wel eens wat zenuwen op. “Ga ik het wel kunnen?”

Voor de echtgenoot is juni een intense maand. Telkens opnieuw begint juni met de onvermijdelijke vraag: krijg ik het allemaal wel gedaan? Het verbeterwerk van een aantal taken en toetsen moet afgerond zijn voor de start van de examens. De examens worden opgesteld, er worden (mondelinge) examens afgenomen, er wordt toezicht gehouden én er wordt de klok rond verbeterd. Het zijn extreem lange dagen, maar uiteindelijk lukt het toch elk jaar. Tegen de laatste week van de examens slaakt hij telkens opnieuw een zucht van verlichting. Dan ziet hij eindelijk door het bos de bomen terug en weet hij dat allemaal wel in orde komt. Bovendien is het einde dan in zicht en dat geeft moed voor de laatste loodjes, om nog even door te trekken. Verbeterdagen tot 1 uur ’s nachts zijn dan geen uitzondering, maar het lukt dan toch. En dan wordt er gedelibereerd en mag de riem er min of meer af: nog wat administratie, het galabal, de diplomauitreiking, maar dat is altijd de laatste rechte lijn richting de vakantiemaanden.

Een stapje terug. Juni was mijn eerste 4/5 maand sinds 4 jaar. Sinds ik in januari 2012 vertrok op mijn toenmalig werk dacht ik terug voltijds te kunnen werken. De kinderen waren al wat groter, we dachten het allemaal wel te kunnen combineren. En het lukte ook wel, maar we vonden de prijs te hoog. Ons levensritme ging te snel en dus besloten we samen dat ik terug een stapje terug zou zetten. En dat kon vanaf juni. Had het nu meteen impact? Moeilijk in te schatten als jouw stapje terug valt in de meest intensieve maand van de gezinsleden. Maar ik kon onze administratie onder controle houden, de belastingen waren meer dan een week op voorhand ingevuld en opgestuurd en er was tijd en ruimte om vooraf te koken, om er te zijn voor de kinderen, om de echtgenoot eens een rustige namiddag verbeteren te gunnen terwijl ik met de meisjes rond reed.

Maar het was ook wat zoeken. Het werk moet terug in vier dagen gebeuren en in mijn hoofd verdeelde ik alles nog over vijf dagen. Toevallig hadden we ook redelijk wat leveringen en administratieve verplichtingen deze maand. Die op “mijn” woensdagen gebeurden. En dus was het wat drukker dan ik gepland had, maar dat loopt de komende maanden wel los. Het is terug wat aanpassen. Maar onze dochters vonden al na de eerste woensdag dat het toch wel leuk was om mama terug thuis te hebben. En daar deden we het uiteindelijk toch voor…

EK voetbal. Wij zijn voetbalfans. Grote voetbalfans. Lees: de vlag hangt uit, er hangt een vlaggetjesslinger in onze woonkamer, we dragen rood op matchdagen, de nagels worden rood gelakt en we trekken strepen op onze wangen. De gekte heeft ons allemaal te pakken. Ook de jongste verzamelt redelijk fanatiek Panini-stickers en kijkt maar al te graag mee voetbal.

Ik heb zo goed als alle matchen gezien en ik vind dat leuk. Niks beters dan een voetbalmatch terwijl je moet strijken. Twitteren en sms’en tijdens het voetbal: de match meteen online ontleden, bespreken en lachen met de nagel-op-de-kop-commentaartjes. Zalig! Vooral omdat de echtgenoot toch wel redelijk wat avonden in zijn verbeterbureau spendeerde en enkel voor de Rode Duivels écht de tijd nam. Zelfs die avond dat zijn examens tegen de volgende dag verbeterd moesten zijn en hij er dus een nachtshift voor over had.

Topavond was de achtste finale tegen Hongarije toen alle examens erop zaten en we met vrienden konden afspreken om de match samen te bekijken. Geweldige sfeer, live commentaar, zotheid alom, zalige Duivelse hapjes, en WE WONNEN! En ja, we lagen véél te laat in ons bed, wat vooral voor de jongste voor een klein katertje zorgde in combinatie met de sportdag nadien, maar wat een fantastische avond.

Al volgde de anticlimax meteen erna, in de match tegen Wales die we niet konden of mochten verliezen, maar dat dus toch deden. Het begon met de blessure van Vertonghen, er volgden de nodige gemiste kansen én uitschakeling op het einde van de match. EK voorbij en meteen was de lol er ook af. Meteen konden de rest van de matchen me eigenlijk een beetje gestolen worden. Al gun ik het de Welshmen wel: klop die Portugezen en op naar de finale tegen Frankrijk!

Feestjes. Een vriendin die na 30 jaar samenzijn in het huwelijksbootje stapt en dat uitgebreid viert met man en kinderen. En wij mochten meevieren. Héél mooi om het geluk te zien, zowel bij het bruidspaar als hun kinderen. Een mooie aanleiding om te feesten. Misschien vinden we soms ons alledaags geluk veel te vanzelfsprekend. Misschien moeten we wat meer genieten van wat het leven brengt en de speciale momentjes wat meer in de kijker plaatsen. Om alle fijne mensen rondom ons te verzamelen en tijd samen door te brengen. Om bij te praten, lekker te eten en te drinken en gewoon in het moment te leven. Om te dansen en te lachen.

Laat de zomer dus maar snel van start gaan, met goed weer, (barbecue)feestjes, (voetbal)zotheid en veel genieten. Maak er fijne vakantie van!

As we speak #Duivels juni

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Voetbal. Het is EK voetbal oftewel Euro 2016 in Frankrijk. De Rode Duivels doen mee, verloren hun eerste match van Italië, speelden niet geweldig geïnspireerd en mogen straks proberen beter te doen tegen Ierland. Wij kijken, leven, lezen en ademen voetbal momenteel. Ik volg zo goed als alle matchen en kijk zeker de avondmatchen live. Vaak valt het tegen, want de écht goede matchen waren tot op heden op één hand te tellen. Maar gisteravond heb ik misschien wel de toekomstige Europese kampioen gezien. De oude, die misschien wel weer de nieuwe wordt. Wat is Spanje toch sterk, een perfect geoliede machine. Tiki taka, het bestaat nog steeds. Ik dacht dat ze oud waren, op hun retour, maar dat viel me gisteravond toch wel even tegen. Schitterende match, zowel op het veld als ernaast. Want de Turken waren niet zo geweldig en daar hadden ook hun fans moeite mee en dus begonnen ze sterspeler Arda Turan uit te fluiten. Waarop de Spaanse supporters het voor hem opnamen en voor hem zongen. Kippenvelmomentje en een perfect tegengewicht voor al het supportersgeweld van de afgelopen weken.

Supporteren. Ja, we geloven er nog in en we hebben alles uit de kast gehaald om van de match van de Rode Duivels (opnieuw) een feest te maken. Onze vlag hangt buiten, de woonkamer is versierd met vlaggetjes en we hebben onze shirts al aan. Straks zullen we ook nog onze oorlogsstrepen op onze wangen schilderen. En dan gaan we er helemaal voor. Of we dat EK nu winnen of niet, of we eruit liggen of niet, ik wil straks (goed) voetbal zien. Ik wil inzet zien, vechtlust, kampgeest. De volle 90 minuten. Ik wil de spanning voelen en als het teveel wordt, ga ik wel even in de keuken zitten ;-). Maar het zelfvertrouwen is toch wat minder na de match van maandag. En dus hopen we op het beste en zullen we weer roepen en tieren voor de tv…

Slaapgebrek. Amper één week zijn we bezig en we beginnen het al te voelen. Ik heb de afgelopen week te weinig geslapen. De matchen duren tot ongeveer 23 uur en daarna bleven we (te vaak) hangen voor de nabespreking die vooral met Jan Mulder ongemeen interessant is. Maar het laat zich wel gevoelen. Zeker na de match van de Rode Duivels was de nacht veel te kort en veel te woelig. Het was lang geleden dat ik nog eens wakker lag van een voetbalmatch ;-). Gelukkig heeft de UEFA medelijden en is de match tegen Ierland wel op een deftig uur gepland voor oudjes als ik. En dus zorgen we dit weekend voor de nodige recuperatie. Het tornooi duurt immers nog 3 weken.

Studeren en werken. Het zijn drukke tijden. De oudste zit volop in de examens, net als haar jongere zus en ook de echtgenoot en ik hebben tegen de start van de schoolvakantie nog een paar deadlines. Er wordt hard gewerkt, er zijn af en toe wat avondlijke verplichtingen, het is druk. Het is aftellen tot de echtgenoot en de dochters aan hun vakantie kunnen beginnen, dan zal het ritme hier even wat omlaag gaan. Hopen we toch.

Fietsen. Ik heb het goede ritme terug te pakken. Het was een paar maanden moeizaam, met veel starten en nog een keer starten en een paar weken later opnieuw starten. Ik kreeg er de eerste maanden van dit jaar geen ritme in. Te vaak ziek geweest. Te vaak te druk, geen zin, huishoudelijke verplichtingen of andere excuses. Maar sinds een paar weken lukt het wel om minstens 3 à 4 keer per week de hometrainer op te kruipen en een uurtje te trappen. En ik heb ook een goed ritme gevonden. De eerste weken durfden vooral de avondlijke sessies moeizaam te verlopen (zowel mentaal als fysiek), maar intussen zit het goed in het koppeke en het lijf. En haal ik de kilometertjes relatief vlot. Durf ik zelfs af en toe eens een superlange sessie in te gelasten en lukt dat zonder problemen. Het is weer genieten. Ik heb de “biker’s high” weer gevonden en dat doet deugd.

Top Gun. Jeugdsentiment delen met de dochters, het is niet altijd een goed idee. Back to the future konden ze wel smaken en ook Dirty Dancing kon er nog mee door. En dus keken we samen met hen ook naar de pilotenromantiek in Top Gun. Ik was een tiener toen ik de film (op groot scherm) zag en ik was toen toch wel héél erg onder de indruk. 30 jaar later vonden de dochter “het best wel ok”. Alleen al de soundtrack maakte dat voor mij een geweldige film en dan heb ik het niet over “You’ve lost that loving feeling”… Tja, les goûts et les couleurs…

Juni is hier bij ons voetbalmaand. Koning voetbal regeert en dat vind ik helemaal niet erg. Af en toe een beetje zot doen doet geen zeer. En het lezen en lekker eten maken we in de grote vakantie wel weer helemaal goed. Al zullen de typisch Belgisch frietkotfrietjes straks na een Belgische overwinning wel smaken. (Duimen maar!!!)

Examens-EK: onmogelijke combinatie?

De examenstress hangt weer in huis. De oudste begint er dinsdag aan, met wiskunde, en heeft er dus al een blokweekend opzitten. De jongste rondt haar lagere school af met een examenreeks vanaf donderdag en de leraar-echtgenoot zit al weken van ’s morgens tot ’s avonds te werken om alles rond te krijgen: de laatste taken en toetsen verbeteren, zijn examens opstellen, examens afnemen, verbeteren en delibereren. Zeker de periode vlak voor de examens van start gaan, hangt er veel zenuwachtigheid in huis. Van zodra we in de examenperiode zelf zitten, keert er een zekere rust terug. Dan vervallen we al snel in een vaste routine, zeker voor de oudste en de echtgenoot, die halve dagen naar school moeten en halve dagen thuis zitten werken.

Maar dit jaar is het ook EK voetbal. Wat alles nog een beetje meer compliceert. Want wij zijn hier allemaal voetballiefhebbers en fans van de Rode Duivels. De Belgische Euro 2016-matchen staan al maanden in mijn agenda genoteerd. Om zeker te zijn dat ik die dagen geen andere afspraken plan en ruim op tijd thuis ben om de matchen te kunnen zien. Enfin ja, zien. In hoeverre ik echt zal kijken, weet ik nog niet. Ik leef immers (te) hard mee, maak mezelf ook regelmatig wijs dat ik ongeluk breng en dat ik dus beter in de keuken zit en niet kijk. Het is hier in huis trouwens al geweten dat de doelpunten van de Rode Duivels meestal vallen op momenten dat ik even niet voor het scherm zit. Ik kan dus misschien mijn zitje in de keuken al reserveren.

Maar de combinatie EK-examens is gewoon zwaar. Ook al leven onze dochters mee, toch zullen ze de eerste ronde-matchen allicht moeten missen. De meeste matchen zijn gewoon te laat en we willen toch op zijn minst dat ze uitgeslapen zijn voor hun examens. En dus hopen we maar dat de Rode Duivels de eerste ronde overleven, dan krijgen onze meisjes misschien ook nog een match “live” te zien. En ondanks de hele euforie en de halve finale- of finale-dromen hier in België zal het al een prestatie zijn als we de eerste ronde overleven in onze groep.

De eerste 3 matchen van een groot tornooi vallen met zekerheid in de examens. Als je dan geluk had dat er eens geen examen viel na een match, kon je wel eens twee uurtjes voetbal beleven. Maar je miste zeker één of meerdere matchen. En tegen dat je dan wel vrij was, lagen de Rode Duivels er uit, of gingen ze eruit. Heel erg frustrerend! Zo herinner ik me nog héél goed het WK 1986 in Mexico, met matchen om middernacht en om 2 uur ’s nachts. Ik was toen (bijna) 13 en zal in het tweede middelbaar gezeten hebben. Uiteraard mocht ik niet opblijven om de matchen te zien.

Maar toch leefde ik mee en dus vroeg ik telkens opnieuw aan mijn vader of hij na de match wou komen zeggen wat ze gedaan hadden. Wat hij niet écht van plan geweest zal zijn, maar om één of andere reden hoorde ik hem telkens de trap op komen en kon ik even mijn kamer uit om te vragen hoe het geweest was. Waarna ik met een gerust hart verder kon slapen. De eerste match die ik wel mocht zien, was de halve finale tegen Argentinië. En toen verloren we. Er was ook nog een troosting op zaterdagnamiddag, maar dat bleek de match teveel en ook toen gingen we onderuit. Erg pijnlijk: het beste tornooi ooit van de Rode Duivels, maar de enige matchen die ik mocht/kon zien, verloren we.

Intussen zijn we 30 jaar later, hebben we zelf kinderen die ook meeleven en gunnen we hen van harte hun matchen en hun topmomenten, maar willen we als ouders tegelijkertijd ook dat ze uitgeslapen aan hun examens beginnen. Dus sturen we hen op tijd naar bed en moeten ze de matchen missen, net als de mama vroeger. En vinden ze dat allicht even irritant als de mama vroeger. We zullen dus maar duimen dat de Rode Duivels doen wat ze beloven. Want als ze de halve finale of de finale halen, dan hebben onze dames nog heel wat matchen te goed. Dan kunnen ze zich uitleven met de schmink en de vlaggen die hier al klaar liggen.

Maar eerst winnen van Italië. Ik zal alvast in de keuken gaan zitten, kwestie van zeker geen ongeluk te brengen ;-).

Laat de Panini-gekte maar beginnen!

Afgelopen weekend kwam de echtgenoot ermee thuis: het boekje van Euro 2016 en de eerste 10 stickerzakjes. Panini uiteraard! Ja, wij doen daaraan mee. Vrij fanatiek zelfs 😉 ! Het is een jarenlange traditie intussen. Het eerste boekje van de echtgenoot was dat van Espana 1982, zonet zijn we aan onze 22ste verzameling begonnen. Ik was iets later, maar in de late jaren ’80 raakte ook ik helemaal bekeerd. Meer dan een jaar lang heeft het Panini-stickertje van Eli Ohana (met zilveren randje) mijn schoolagenda gesierd.

Het hoort intussen bij onze voorbereiding op het EK of WK voetbal. In de loop van de maanden voordien halen we het boekje in huis en beginnen we de spelers, stadions en ploegfoto’s te verzamelen. Regelmatig wordt er dan eens in het boekje gebladerd, zodat we de spelers en de ploegen wel min of meer kennen tegen de aftrap van de openingswedstrijd. En tijdens de matchen ligt ons naslagwerk ook altijd in de buurt. Zodat we snel even kunnen spieken als er toch een onbekende speler het plein op komt.

Het is ook gewoon leuk: de zakjes in huis halen, openscheuren en dan kijken of er Belgen tussen zitten, checken of het zakje voldoende nieuwe beeldjes bevat en niet te veel dubbels. Tijdens het vorige WK raakten ook onze dames gebeten door de microbe. De jongste was zelfs tamelijk bedreven in het ruilen, met het neefje of met de klasgenoten op school. Waar zij als meisje dan weer een unicum is, zoals ik dat vroeger ook was. Ja, ik verzamel die plakkertjes (voor mezelf, natuurlijk) en ja, ik weet heus wel waarover ik spreek. Uiteraard kan ik buitenspel perfect uitleggen…

De jongste wist op het einde exact welke spelers we nog misten. Het was toen zelfs zo erg dat ons album mee naar Italië reisde (we vierden er vakantie tijdens het WK) zodat we de matchen degelijk konden voorbereiden én we in het thuisland van Panini op jacht konden naar onze laatste missing links. Groot was onze teleurstelling toen bleek dat ze er een andere variant hadden van de fameuze stickertjes, die niet in ons album paste…

Zijn onze albums ooit vol geraakt? Weinig of niet. De echtgenoot heeft één boekje, van de Belgische voetbalcompetitie begin jaren ’80 (Football 83), waarvan hij alle stickers wist te bemachtigen, maar meestal ontbreken er een tiental. Eenmaal het EK of WK afgelopen is, ebt de goesting om het allerlaatste stickertje nog te bemachtigen langzamerhand weg. Zolang we alle Rode Duivels maar hebben, dan is het voor ons allang goed. En laat ons eerlijk zijn, de ontbrekende stickers “nabestellen”, telt in onze ogen toch niet helemaal.

Maar misschien moeten we dit jaar toch eens voor het échte collector’s item gaan: de volle variant. De start was alvast veelbelovend dit weekend, zonder dubbeltjes én met 4 Belgen. We weten weer wat te doen de komende maanden… en voor wie binnenkort nog eens op bezoek komt: laat de fles wijn of de bloemetjes maar thuis, een paar zakjes Panini-stickers en wij zijn ferm content 😉 !

Voetbalavondje… in mijn dromen!

Club Brugge speelt dinsdagavond tegen Manchester United voor een plek in de Champions League. En dus kijken wij voetbal. Thuis natuurlijk. De tijd is gepasseerd dat we nog echt ter plekke gingen. Ooit lang geleden, toen de dieren nog spraken, deden we dat wel.

De dochters zijn ook min of meer mee. Voor een match van de Rode Duivels krijgen we ze al warm, durven ze al eens rood-geel-zwarte kleren aantrekken, onze vlag bovenhalen en streepkes zetten op hun gezicht. Clubvoetbal zegt hun momenteel nog wat minder (hoewel de oudste daarnet Louis Van Gaal toch herkende in de tunnel), maar we werken eraan.

Alhoewel. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de laatste jaren moeite heb om wakker te blijven. Dan begin ik met volle moed aan de match, maar halverwege nestel ik me toch onder mijn deken, tegen de echtgenoot aan en dan ben ik binnen de paar minuten vertrokken. Af en toe schrik ik dan even wakker – dan blijkt er (bijna) gescoord of een (zware) fout gemaakt en leeft de echtgenoot even intens mee.

Misschien heeft het er mee te maken dat het de laatste jaren zelden écht spannend is. Vaak lootten onze Belgische teams véél te zware tegenstanders. Ze liggen dan zwaar onder, krijgen al snel een goal tegen en voor je het weet, hebben ze er een paar rond hun oren. Bovendien zit je met poulefases, waarin het om alles en niks tegelijk draait.

Vroeger was het tenminste gewoon heen en terug, met rechtstreekse uitschakeling. Elke match telde, elk doelpuntje telde en we maakten (op een paar uitzonderingen na) ook écht kans om eventueel door te stoten. Nu heb je dat soort matchen pas vanaf januari en laat ons eerlijk zijn, tegen dan zijn we er vaak gewoon niet meer bij… Beslissende strafschoppen heb ik bij een Belgisch team al jaren niet meer gezien. (Misschien maar best, want dan duurt de match ontzettend lang, zeker als je de dag erna nog moet werken… En slapen voor de strafschoppenreeks afgelopen is, doe je gewoon niet!)

Tja, ik dateer dan ook nog uit de tijd dat de Belgen de halve finale haalden op het WK 1986 in Mexico. Ik was toen 13 jaar, zat in de examens en mocht pas voor het eerst opblijven voor de halve finale tegen Argentinië, toen Maradona een maatje te groot was. Toen stelden de Belgische teams nog echt iets voor. Het was de periode dat KV Mechelen de Europa Cup won. Ik ben allicht in mijn jeugd net iets te hard verwend. Geen wonder dat ik dus in slaap val als Club Brugge halverwege al 2-1 in het krijt staat 😉

Maar ik leef op hoop. Volgend jaar is het EK. Als de Rode Duivels zich in september niet laten verrassen door Bosnië, liggen er weer spannende matchen in het verschiet. Wie weet, zorgen we dan wel voor de verrassing en begin ik de vakantie met acuut slaapgebrek…

Daar hoef ik vanavond gelukkig niet voor te vrezen. Ik ga me nu met een dekentje tegen de echtgenoot installeren. Wedden dat ik binnen de kortste keren in dromenland zit?

Wie de Gouden Pump past, trekke hem aan…

Woensdag was het de uitreiking van de Gouden Schoen, één van de hoogtepunten in het leven van de voetballiefhebber. In mijn vorig leven als sportjournalist was dat ook voor mij één van de evenementen waar ik naar uitkeek. Om te volgen én om bij te wonen. Al is me dat wel maar 3 keer overkomen, om te werken overigens. Om de voetballers en bestuursleden op de afterparty te interviewen voor onze website. Het was wel een hele belevenis. Opgekleed, met een camera bij de hand alle voetballers en BV’s van belang aanspreken om een paar vraagjes te stellen. Om achteraf dan een verslagje op onze website te plaatsen.

Toen gingen de festiviteiten nog door in het Casino van Oostende. Een plek met een enorme trap. Helemaal bekleed in rood fluweel. Zeer schone showtrap. Wel iets minder om dat met hakken én in gala te doen. Zeker als je je mistrapt. Het is absoluut onmogelijk om elegant van een trap te duiken/glijden, zelfs niet op het Gala van de Gouden Schoen. Ik kan het weten 😉

Dergelijke uitreikingen zijn eigenlijk altijd een beetje saai. Er is gestemd, er zijn een aantal categorieën en de winnaars mogen hun prijs komen oppikken en spreken dan een (weinig spontaan) dankwoordje uit. De spanning wordt op fake wijze opgebouwd: er worden tussenstanden getoond waarvan je op voorhand al weet dat de grote favorieten op geheel toevallige wijze elkaar aan de top zullen afwisselen. Om daar dan anderhalf uur interessante televisie rond te maken, is uiteraard niet makkelijk. Er zijn in het verleden al vele pogingen gedaan om de show interessanter te maken. Er treden artiesten op, er zitten al eens grappige tussenfilmpjes in (de “Tegen de Sterren op”-variant had bijvoorbeeld wel iets) en uiteraard worden de kandidaten voorgesteld.

Maar het is allemaal zo oppervlakkig geworden. In de gesprekken met de favorieten zit er nooit eens iets verrassend. Alle voetballers hebben intussen mediatraining gehad en alle interviews staan bol van voorgekauwde politiek correcte antwoorden. En uiteraard gunnen ze het elkaar van ganser harte. Gewoon duidelijk zeggen dat jij de trofee moet krijgen omdat jij gewoon de beste van het pak bent, is er al jaren niet meer bij. Een mens durft een karaktertje als Milan Jovanovic op zo’n avond al eens te missen. Of de overduidelijke teleurstelling van Lorenzo Staelens toen hij de ultieme bekroning aan zich voorbij zag gaan. Dat was tenminste eerlijk.

Er worden ook geen kritische vragen meer gesteld. Dat geldt overigens ook voor de wielerjournalistiek waar de beate bewondering voor bepaalde toprenners of veldrijders mij vaak ook stoort. Dat het maar een mager beestje was woensdag, is op geen enkel moment aan bod gekomen. Het ging tussen 2 Belgische talenten en een Spaanse middenmotor die in eigen land niet goed genoeg was. Maar geen van de 3 genomineerden slaagt erin een heel jaar naar zijn hand te zetten. Alle drie hebben ze mindere matchen, zelfs mindere periodes gehad. De laatste jaren volstaat een goed (of redelijk) half seizoen om de trofee in de wacht te slepen (met daarbij horend de lucratieve transfer naar het buitenland). Jammer.

Gelukkig was er nog de trofee voor de beste voetbalvrouw om ons op te monteren: de belangrijkste trofee van de avond, de “Gouden Pump”. Met die trofee wordt de “beste” voetbalvrouw in de kijker gezet. En dat is helaas niet de beste Belgische voetbalster. Neen, we hebben het hier over het knapste ornament aan de zijde van een voetballer. Haar verdienste: ze ziet er goed uit én ze heeft een voetballer aan de haak geslagen.  Wie zij is of wat ze doet, speelt geen rol: de kandidaten worden gepresenteerd aan de hand van een fotoshoot. In het voorstellend filmpje doen ze amper hun mond open.

Dat je een beetje humor probeert te brengen in een verder maar saaie bedoening, snap ik nog enigszins. Maar dat je de dame in kwestie ook echt het podium op laat komen om haar “prijs” in ontvangst te laten nemen én haar een dankwoord laat uitspreken, vind ik er eigenlijk een beetje over. En is, in een tijd van ploetermoeders en discussies over de erfenis van het feminisme van onze (groot)moeders, totaal voorbijgestreefd.

Mag het dan volgend jaar alstublieft iets meer zijn, vtm & Het Laatste Nieuws? Mag er alstublieft terug wat (echte) humor in de show? Waar zijn de verborgen cameragrapjes met de heren voetballers? Volgens mij werken Jan Vertonghen, Moussa Dembele, Kevin Mirallas,… daar maar al te graag aan mee als je het hen vriendelijk vraagt. En laat ons dat “Gouden Pump-misbaksel” dan alstublieft snel vergeten…

Duivelsgekte in huis

Mijn bureau @work tijdens het WK.

Ik ben fan van de Rode Duivels. Al jarenlang. En ik durf daar redelijk ver in gaan… Het ergste is, ik ben niet alleen. Wij zijn hier in huis allemaal in min of meerdere mate aangetast.

Mijn eerste echte herinnering aan de Rode Duivels dateert van Mexico ’86. Ik was toen (bijna) 13, ongeveer zo oud als mijn oudste nu. Het WK viel toen voor het grootste gedeelte in de examens én het waren – als ik mij nog goed herinner – voornamelijk nachtmatchen (om 22.00 en om 24.00 uur). Wij mochten dus nog niet kijken. Maar mijn vader deed dat wel, samen met één van mijn nonkels. Zij spraken af om samen de matchen te kijken. Het moet legendarisch geweest zijn (ook in onze huiskamer denk ik). In het midden van de nacht als alles stil is en iedereen slaapt naar beklijvende voetbalmatchen zitten kijken…

En of het spannend was in die dagen. België ging maar nipt door (als beste derde; in groepen van 4, dat stelde dus echt niks voor) maar toen kwam de ommekeer. Winnen van het ongenaakbare Rusland, met de legendarische strafschoppen doorgaan tegen Spanje,… Telkens va na de match kwam slapen, was ik om één of andere reden toch wakker. Dan riep ik hem mijn kamer binnen. “En, wat hebben ze gedaan?” “Gewonnen, ga maar terug slapen.” En dan was ik gerust en kon ik zalig verder dromen…

België-Argentinië, de halve finale, viel na de examens en om 22.00 uur. Die match mochten we wel zien. Maar wat een teleurstelling, we verloren toen van Diego Maradona. En in de troosting om de derde plaats waren we niet opgewassen tegen Frankrijk. En toch was het collectieve gekte toen onze “helden” terugkeerden uit Mexico.

We zijn de Rode Duivels blijven volgen. In Italië 1990, toen Platt een uitstekende generatie Duivels totaal ten onrechte uit het tornooi kegelde in de allerlaatste minuut van de verlengingen. Wij zaten toen met 3 gezinnen in onze huiskamer. De volwassenen in de zetel, de kinderen ervoor. Ik weet nog goed dat mijn vader (zelf ook een verdienstelijk voetballer in zijn jongere jaren) mee de bal in de goal probeerde te krijgen. Nogal pijnlijk als je daarvoor zit.

In 1994, toen het WK doorging in de Verenigde Staten namen we in de groepsfase de maat van Oranje. Helaas ondergingen we in de achtste finales dan één van de belangrijkste voetbalwetten: “Football is a simple game. Twenty-two men chase a ball for 90 minutes and at the end, the Germans always win.” (Gary Lineker)

Na 1994 worden mijn herinneringen wat vager. De eerste gouden generatie was gepasseerd. Het draaide wat minder bij de Rode Duivels. We hadden het voor het eerst over “gouden driehoeken en gouden vierkanten”, maar er doken redelijk wat conflicten op. In 1997 kende ik de echtgenoot al en waren we erbij op de Heizel in de barragewedstrijden tegen Ierland, toen Luc Nilis ons zo goed als in zijn eentje plaatste.

Op het EK 2000 in België en Nederland waren we ook erbij in het stadion toen België zich als eerste thuisland ooit niet door de eerste ronde wist te worstelen. Maar daar praten we niet meer over. Het heeft ons jaren gekost om dat trauma achter ons te laten 😉

In 2002 werkte ik al als sportjournalist. Zalige periode. Op matchdagen in Duivels-outfit gaan werken. Juichen als er gescoord werd en dan als een gek typen zodat onze kijkers geen seconde van de match moesten missen… Helaas was ook toen de gekte van korte duur. Scheidsrechter Prendergast keurde totaal onterecht de openingsgoal van Wilmots tegen Brazilië (de latere wereldkampioen) af. We verloren. Nog jaren hebben we moeten teren op “wat als…”

Want toen begon de grote leegte. Het zou 12 jaar duren voor de Rode Duivels zich opnieuw wisten te plaatsen, voor het WK 2014 in Brazilië. Aan ons zal het niet gelegen hebben. Wij geloofden erin. Telkens opnieuw, tegen wil en dank. Wij klampten ons vast aan de dooddoener “Het is mathematisch nog mogelijk” en hoopten op mirakels. Het is in die tijd dat het pijnlijk werd om naar de Rode Duivels te kijken. Het werd voorspelbaar. Moneytime (de laatste 10 minuten voor rust of op het einde van de match) kwamen eraan en we kregen nog een goal binnen. Weer net niet.Verkleed gaan werken deden we niet meer. Je was naïef als je nog in de Duivels geloofde…

Maar een goede generatie stond op. Piepjong, de jeugdzonden moesten eruit. Met trainer Wilmots viel EINDELIJK alles op zijn plaats. De schoonheidsfoutjes bleven achterwege, het team klikte ineen en we konden ons eindelijk nog eens plaatsen. Het WK in Brazilië was een hoogtepunt. Ook voor ons. Op vakantie in Italië, met een hele hoop zotte Belgen voetbal kijken. Verkleed, geschminkt en voorafgegaan door een fuifje met Belgische voetbalmuziek. Zelfs de Nederlanders konden hun ogen niet geloven als ze de Duivelsgekte zagen… (De Italianen waren al uitgeschakeld, hen liet het koud. Zij waren hun trauma nog aan het verwerken.)

En toch. Er zat meer in. In de match tegen Argentinië hebben we op geen enkel moment écht kans gemaakt. Al na een paar minuten zag je dat de bal niet in ons voordeel rolde. Jammer. Volgens mij waren we sterker. En een halve finale tegen Nederland was mooi geweest.

Straks is het hier opnieuw van dat. We spelen tegen Wales, allicht onze grootste rivaal op weg naar het EK. Wij halen onze vlaggen, onze T-shirts (dat van Burrda, dat blijft mooier dan dat lelijke, dure Adidas-probeersel), onze sjaals, hoeden en schmink al boven. Om 18.00 uur zitten we hier met 4 klaar. Of ik echt helemaal mee durf kijken, weet ik nog niet. Het zal spannend worden en om één of andere reden scoren de Duivels altijd als ik even in de keuken drank of chips ga halen. Ik kan daar dan ook beter wachten op de goals 😉

Maar het is genieten. Toekijken hoe ook de dochters beginnen meepraten over “onze” Duivels. Hen uitleg horen vragen aan de papa, om het spel en de tactiek beter te begrijpen. Hen zinnige opmerkingen horen maken. Hen zien juichen en uit de bol gaan bij een goal. Hen zien treuren bij verlies. Dat stuk van onze opvoeding is alvast geslaagd, dat stukje familie-erfenis is doorgegeven… En we gaan voor de zege vanavond 😉