Klein geluk #12

Kijk, we moeten eerlijk zijn: we zijn de afgelopen weken ongelooflijk verwend. Niet alleen zijn we aan het tweede verlengd weekend toe in amper 2 weken tijd, maar we hebben alweer een paar schone zomerdagen achter de rug. En zon maakt nu eenmaal alles mooier!

• Lange weekends zijn zalig en bevatten ongelooflijk veel kleine geluksmomenten. Zelfs/zeker als je ze doorbrengt in je eigen achtertuin. Met ons vieren samen natuurlijk.
• We konden de afgelopen week gaan werken in onze zomerjurken en met sandalen aan.
• En die sandalen zijn plat. Jaja, zelfs op “latere” leeftijd kan je het licht nog zien 😉.
• Buiten eten. Alles smaakt beter als je onder een stralend zonnetje (of onder de parasol) kan eten.
• De oudste die samen met haar papa “Game of Thrones” kijkt en daar ongelooflijk van kan genieten.
• De jongste die even met een serieuze dip worstelde toen bleek dat ze na amper 3 maanden de volledige Bones-collectie (12 seizoenen!) erdoor joeg. Maar meteen een nieuwe verslaving ontdekte in de vorm van “The Mentalist”.
• De oudste die eerst opgelucht was dat ze nu in de weekends tenminste rustig kan ontwaken zonder meteen “moordslachtoffers” voor haar kiezen te krijgen. Al was haar opluchting van korte duur toen de jongste aan “The Mentalist” begon.
• Dat een mens zo content kan zijn met een nieuw zadel op de hometrainer had ik me 2 weken geleden niet kunnen voorstellen.
• Het trainen verliep de voorbije weken bijzonder vlot. Lag het aan het nieuwe zadel? Of aan het zalige zonnetje buiten? Feit is dat het al als een gemis voelt als ik eens een dag oversla.
• Naar de kapster gaan en “als nieuw” terug buiten komen.
• Naast het fietsen wordt er hier de laatste weken ook veel gestapt. En ook dat doet ongelooflijk deugd, zeker als het zonnetje schijnt en als het buiten aangenaam is.
• Zelfgemaakte lasagne blijft overheerlijk en met niks te vergelijken. Maar er kruipt toch wel serieus wat werk in en dus maak ik het gewoon te weinig.
• Verse ovengebakken marmercake. Zeker als het gebak met veel liefde gemaakt werd door de oudste.
• Het eerste ijsje op een hoorntje. Gezouten karamel. Zalig!
• Thuiskomen na een drukke werkdag en opgewacht worden met muziek. Dansen.
• Op Twitter zitten tijdens het Eurovisiesongfestival. Hilarisch!
• De zoektocht naar De Mol zit in de beslissende fase. We zijn al een paar keer van gedachten veranderd, maar nu weet ik het wel zeker: Lloyd is de mol. Of misschien toch Baha. Of Pieter. Och, zondag weten we het. Tof dat er zo af en toe toch nog eens een programma is waarvoor je op het puntje van je stoel gaat zitten.

Aan de vooravond van alweer een lang weekend is het fijn om even stil te staan bij al het mooie in ons leven. De kleine geluksmomentjes. Om er dan vanaf morgen een hele hoop nieuwe momenten aan toe te voegen…

Advertentie

Klein (muziek)geluk #11

Wij hebben hier alles uit de zonovergoten (vorige) week gehaald wat we maar konden. Voor mij is het leven zoveel beter, schoner, optimistischer en energieker als de zon schijnt. Ergens had ik gehoopt dat het zalige zomerweer zou blijven tot ergens in oktober, maar het is wat het is. Zelfs in deze sombere dagen gloort er ergens toch nog een beetje klein geluk.

• Niet één, maar drie concerten op amper 4 dagen tijd! Dat is ontzettend veel muziekgeluk 😉.
• Ik was er dus bij op “het optreden van het jaar”, zijnde Arcade Fire in het Sportpaleis. Het was een goed optreden, maar mijn top tien haalt het niet. Ik heb dan ook al ontzettend veel steengoede optredens gezien.
• Voor, tijdens en na het optreden bijpraten met een goede vriendin, die ik al veel te lang niet meer gezien had.
• De echtgenoot trad liefst twee keer op tijdens het weekend, één keer als drummer, één keer als zanger. Het waren twee uitstekende performances. Gezellig en geweldige ambiance. En hij deed dat twee keer met verve, zei de verder totaal objectieve groupie. Meer van dat!
• De deejay na het optreden van de echtgenoot draaide geweldige (oude) muziek, uit onze jeugd. Grappig dat we intussen blijkbaar al zo oud zijn dat onze muziek terug hip is.
• Het zonnetje.
• Zomerjurkjes dragen!
• Pumps aan je voeten! Jammer genoeg zitten we intussen terug in de nylon-fase.
• Eten met ex-collega’s. Bijpraten en herinneringen ophalen is altijd plezant.
• Misschien moet ik “eten” tout court vermelden. Het is ijsjestijd!
• Mijn kopje Caffe Latte ’s morgens. Ik heb intussen al veel koffie geproefd, maar geen kopje smaakt beter dan dat allereerste ’s morgens.
• Grapjes uithalen met de echtgenoot en de dochters. You win some, you lose some 😉.
• We hebben terug Granooolala (cacao & almonds) in huis. Mijn ontbijt is terug een pak smakelijker!
• ’s Middags je boterhammen opeten in het park in het zonnetje.
• Met een meeslepend boek op de trein wachten in een stralend zonnetje.
• Regenbuien doorheen de dag, maar wel droog van en naar je trein raken.
• Shoppen met de meisjes.
• De rust van de ochtend alleen beneden vooraleer de rest van het huis ontwaakt.
• De fietsroutine die geweldig goed loopt de laatste weken. Deze morgen 101 minuten en 70 km. En ik zat zo in de flow dat ik zelfs nog had kunnen doorgaan.
• Dankzij het nieuwe fietszadel ben ik net iets minder stijf na het trainen.
• De fantasy-liefde toch kunnen delen met de dochters. Van deze éne reeks toch. Of er een vervolg komt, laat ik voorlopig nog even in het midden.
• “Love, Rosie” kijken met de dochters en samen een traantje wegpinken op het einde. Ook al was het hopeloos voorspelbaar en een beetje (veel) zeemzoeterig.

Het lijkt erop dat mijn sociaal leven terug wakker geschoten is na een (zelfgekozen) winterslaapje. Maar het deed deugd! Laat de zomer en de zon maar snel terugkomen, wij zijn hier vol enthousiasme klaar voor terrasjes, optredens, een drankje, een hapje en veel gezelligheid.

Klein geluk #9

En toen was het eventjes zomer in april. Wat hebben we hier intens genoten van die paar zonnige dagen die de lente al voor ons in petto had.

• Het was al tijd voor de eerste barbecue van het jaar: het was lekker, het was gezellig.
• Er was een hele tafel vol groentjes bij de barbecue: daar geniet ik zelfs nog meer van dan van het met veel liefde bereide vlees op de barbecue zelf 😉.
• Het was ook al tijd voor het eerste ijsje met verse aardbeien.
• Er waren fijne gesprekken met vriend(inn)en.
• Sinds we de fietsroutine terug oppikten, konden we al 2 van de 3 keer de hometrainer buiten rollen en in het zonnetje fietsen. En dat gaat des te beter.
• De zon scheen al zo intens dat we er zelfs in slaagden om een schone, rode kleurprent op de rug te hebben. Die intussen wel bruin bijgekleurd is.
• Het was al blote benen-weer.
• We hadden al een zonnebril op de neus.
• We haalden al het eerste zomerjurkje uit de kast, ondanks de melkwitte benen 😉.
• We droegen al sandalen zonder dat de tenen afvroren.
• We zetten voor het eerst het grote raam in de veranda open en lieten de lente binnen.
• We haalden voor het eerst de ligzetels uit hun winterslaap en lazen in de zon.
• We lazen nog eens een mooi verhaal.
• We genieten met ons vieren samen van de “mollenjacht” op vier. We hebben allemaal wel onze verdachten, we leven mee en we schrikken telkens weer als het scherm van de afvaller rood wordt.
• We zijn allemaal samen thuis en dat is altijd genieten.
• We hebben de kapstok wintervrij gemaakt (ja, we zijn hier optimistisch!): de jassen, sjaals, handschoenen en mutsen zijn gewassen en opgeborgen tot de volgende winterprik.

Het is Paasvakantie, we zijn allemaal samen thuis en de zon schijnt. Het is warm buiten, de bloemen staan volop in bloei en het ruikt buiten gewoon naar lente. Er is tijd om op het gemak het huishouden te regelen, wat rond te lummelen, te lezen, te schrijven en te fietsen. En dat in het allerliefste gezelschap. Wat kan een mens nog meer wensen?

Maartse buien…

Vorig weekend genoten we met zijn allen van het zonnetje en van een aangename 15 graden. Dit weekend daalt de temperatuur weer onder de nul graden, voelt het buiten aan alsof het -14 graden is (volgens één of andere krant) en ligt er een laagje sneeuw. Typisch Belgisch. Typisch maartse buien. Ook typisch voor deze tijd van het jaar: het is straks namelijk Milaan-Sanremo en “La Primavera” bekijken we hier vaak terwijl het buiten stormt, regent, hagelt of sneeuwt (of alles tegelijk 😉).

 Het hoort zo, maar toch vind ik het moeilijk om een stapje terug te zetten als je voor het eerst hebt mogen proeven van lenteweer, een aangenaam zonnetje, een zonnebril op je neus en voor het eerst ook eens iets anders kon dragen dan de winterkleren die je sinds een half jaar afwisselt en stilaan grondig beu bent. Bij de eerste lentezon droom ik stiekem al van zomer, van rokjes, van zonnebrillen en terrasjes. Dan wil ik de winter- en zomerspullen al wisselen in de kasten en wil ik de sandalen boven halen.

Natuurlijk is maart nog véél te vroeg. In het beste geval gebeurt de kastenwissel pas in de Paasvakantie, de voorbije jaren was het vaak zelfs mei vooraleer het weer goed genoeg was om t-shirts en rokjes boven te halen. Maar toch. Ergens diep in mijn geheugen ligt de herinnering begraven aan dat éne jaar waarin het al in de Paasvakantie 30 graden was. Waarin de hele lente ongewoon warm was. (Volgens mij zo’n 6 jaar geleden, dat moet dus 2011 of 2012 geweest zijn.) De zomer was dat jaar wel typisch Belgisch, niet zo geweldig dus, maar dat kleine feit heb ik vakkundig uit mijn geheugen gewist.

Kijk, het is een lange, grijze en zelfs koude winter geweest. Ik heb nood aan zon en aan warmte. Ik wil mijn melkwitte benen (een jaar geen zomer in Italië en de benen fluoresceren bijna) een kleurtje gunnen. Geduld is een schone deugd, ik weet het, want na de maartse buien volgen ook nog de aprilse grillen, maar ik bezit die deugd niet 😉. Het is genoeg geweest. De sneeuw en koude mag terug opgeborgen worden tot volgende winter, wanneer ik ze de allereerste keer wel terug kan appreciëren. Aangezien de spinnen al naar buiten komen en we daar ook mee moeten leven, mag er toch iets zijn om naar uit te kijken.

Maar kom, het is koers deze namiddag en Greg Van Avermaet is in vorm. En wie weet schijnt in Milaan de zon wel…

Klein geluk #6 – de lenteversie

Ik weet niet of u vandaag al buiten bent geweest, maar het is warm en aangenaam! Het ideale moment voor een portie klein (lente)geluk.

De eerste keer 15 graden. Wat een zalig gevoel als je voor het eerst na een lange grijze winter en een periode van intense vrieskou voor het eerst geen winterpull hoeft aan te trekken. Om de zon voor het eerst terug met warmte te voelen. En dan te beseffen dat we dit soort temperaturen dagelijks beleefden, op zomervakantie in Noorwegen vorig jaar. De eerste echte lentedag, wat doet dat ongelooflijk deugd. Het geeft meteen zin in koude schotel en ijsjes 😉.

De allereerste narcisjes. Ze waren er in onze tuin al een paar weken, één klein bosje koppige bloemetjes. Ze hebben de vrieskou overleefd. Ternauwernood, want ze zagen er toen zo verrimpeld en zielig uit. Maar kijk, een weekje betere temperaturen en ze leven weer op. Bovendien ziet het ernaar uit dat ze binnenkort wel eens (veel) gezelschap zullen krijgen. Er duiken overal knoppen op en onze tulpen in het gazon steken ook terug hun kopjes op. Laat maar komen, hoe meer hoe liever, maar wel veel liefde voor die kleine, koppige narcisjes die al een paar weken in hun eentje het lentegevoel hoog hielden.

Een mooie bos tulpen in huis. Ik ben dol op tulpen en ik keek al een paar weken uit naar een mooie bos bloemen, maar de kwaliteit viel een beetje tegen. Of ik was gewoon te laat voor de schoonste bloemen, dat is ook een mogelijkheid. Maar woensdag was ik op tijd en waren de bloemen ook gewoon mooi. En dus kozen we gele tulpen, “voor het lentegevoel”, zei de oudste. Sindsdien maakt mijn hart elke keer een lentesprongetje als ik de vaas tulpen passeer. Het geeft instant lentegevoel en het zet aan tot opruimen, tot schoonmaken, tot een nieuwe start. Al slaag ik er al dagen in om dat gevoel te onderdrukken 😉.

De was droogt buiten. Na een hele winter droogrekjes vol natte kledij in onze veranda, hangt de was weer buiten te drogen. Dat gaat een pak sneller, ruikt een pak frisser (naar lente en buiten) en strijkt ook een pak makkelijker. Ook al moet je soms alle hens aan dek zetten om tijdens een regenbuitje alles zo droog mogelijk in te halen. Het rekje staat er nog, maar wat kijk ik uit naar het moment dat we dat weer even kunnen opbergen.

De eerste fietstocht. Het is intussen verschrikkelijk lang geleden dat ik nog buiten op een fiets zat, maar die eerste rit na de winter is altijd de fijnste. Een flauw zonnetje dat aanvoelt alsof het 30 graden is, wind in je haren en tijd hebben om de omgeving te spotten op lentebloemetjes. Dat je de dagen erna nog véél te lang zadelpijn hebt wegens absoluut niet meer getraind, nemen we erbij. Zeker omdat het écht wel de bedoeling is om dat stalen ros wat meer van stal te halen.

Intussen is het hier hoe langer hoe meer aan het betrekken: er is regen op komst, maar de dag is te mooi om er niet van te genieten. Het is tijd om naar buiten te trekken, om te ademhalen, om te genieten, om dat winterlijf weer aan het sporten te krijgen. Geniet van deze schone lentedag!

Zonnekind

Ik ben één van die mensen die goed op de hoogte is van het weer. Ik volg de weerberichten dagelijks en vind het fijn om op voorhand te kunnen “uitkijken naar” een zonnige periode, of me net te kunnen “voorbereiden” op regen, stormweer, mist of grijze miezer. Of er al dan niet sneeuw in de lucht hangt, weet ik liefst (ruim) op voorhand, zodat ik de nodige voorzorgsmaatregelen voor vervoer kan nemen.

Het weer heeft ook impact op mijn leven. Als we opstaan met het zonnetje, dan lijkt de dag meteen een tikje makkelijker, vrolijker of glamoureuzer. Als we daarentegen ’s morgens de rol optrekken en het regent pijpenstelen, of het is grijs en miezerig weer, dan moet ik de neiging onderdrukken om de rol terug af te laten, terug onder de lakens te duiken en me nog eens goed om te draaien (liefst tot de zon terug zal schijnen).

Het weer heeft zelfs een impact op hoe ik me zal kleden. En dan hebben we het niet over typische winter- of zomerkleren. Maar als het zonnetje schijnt, zal ik sneller geneigd zijn om een jurkje aan te trekken, meestal in vrolijke kleuren. Is het daarentegen grauw en grijs, dan grijp ik meestal naar mijn meest comfortabele jeans, met een dikke comfortabele pull. Bij de eerste échte zomerse dag, trekken wij hier steevast naar buiten. Dan plaatsen we onze ligstoelen in de tuin, laten we alle huishoudelijke klusjes even los, nemen we een boek, zetten we onze zonnebril op en gaan we onze zonnebatterijtjes opladen. Als we in de zomer niet genoeg zonne-energie weten te verzamelen, dan mogen we ons meestal ook opmaken voor een vaker-dan-anders-zieke winterperiode.

Het is voor mij altijd zo geweest, ik heb nooit anders geweten. Al van toen ik kind was en mijn ouders me wekten met de woorden: “Kijk eens wat een prachtige dag, tijd om te gaan genieten!”. Ik kan ’s morgens ook vol bewondering naar de rozerode gloed in de hemel staren die de start van een prachtige dag aankondigt. En als op een regendag toch heel even een straaltje zon door de wolken breekt en eventjes de natte straten laat glanzen, dan heb ik het zeker gezien. En ik ben niet de enige: regelmatig zie ik op instagram en andere social media-kanalen opgeluchte boodschappen en happy foto’s passeren als de zon zich na een lange grauwe periode weer even toont.

Het was dan ook even schrikken toen ik ontdekte dat het weer niet bij iedereen een dergelijke impact heeft. Dat er ook mensen zijn die (zo goed als) niet hebben opgemerkt dat de winter toch wel héél erg grijs en grauw was dit jaar. Dat er mensen zijn die hun vrolijke zelve blijven ook op de meest stormachtige winterdag. Die het best leuk vinden als de zon gaat schijnen, maar daar niet per sé een beter humeur door krijgen. Die ook de meest troosteloze regendag kleuren met een knaller van een outfit.

Even was ik jaloers: zij zullen hun start alvast niet laten afhangen van een zon die al dan niet schijnt bij het ochtendgloren. Maar al snel begreep ik dat ik dan ook de extra energie van een zonnige ochtendstond zou moeten inleveren. Of de impact van een zalige zomerse dag. En na een week vol extra zonneschijn en tonnen bijkomende vitamine D kunnen we de wereld weer aan. En dat gevoel wil ik voor geen geld ter wereld ruilen.

Klein geluk #5

Een speciale week, want wij hebben hier Krokusvakantie. Dat betekent zo goed als een hele week vol kleine geluksmomenten met ons allemaal samen. Maar tegelijkertijd sloegen ook de ziektekiemen al voor de tweede keer in drie weken hard toe en heeft het een volle week geduurd eer ik me stilaan beter begon te voelen, eer ik terug normaal en zonder pijn kon eten. Dat zullen dan de voordelen van het ouder worden zijn zeker: dat “middelbare” lijf heeft al wat meer tijd nodig om te recupereren…

Maar toch, er was deze week te veel klein geluk:

• De zon schijnt, de lente is in het land. De was kon deze week buiten drogen (en kwam ook effectief min of meer droog terug binnen). En zongedroogde was strijkt gewoon een pak beter en sneller, niet?
• De eerste narcisjes staan in bloei in onze tuin. Na alle grijze, grauwe winterweken een schoon hoopvol teken dat de natuur ook aan een lente-omwenteling bezig is.
• Onze oudste heeft een “familie-afspeellijst” samengesteld op Spotify, met voor elk wat wils. Het maakt onze verplaatsingen meteen mijn favoriete moment van de week. Zeker als onze dochters uit volle borst “hun” nummers meezingen. Accenten incluis.
• Algemene hilariteit als de mama een jaren ’90 dansje toepast op “hun” nummers. Naar verluidt moeten wij in “onze tijd” toch verschrikkelijke dansmoves getoond hebben. Dat wij niet in schaamte ter plekke neergebliksemd zijn, blijft een onverklaarbaar gegeven. Maar grappig is het dus wel.
• De oudste had deze week te veel energie en stortte zich op de keuken. Er waren biscotti con cornflakes, er was brownie en er was een heerlijke penne al forno-ovenschotel. We hebben niet geklaagd, maar (met mate) gesmuld.
• Samen met de dochters naar “Groeten uit…” kijken. Het blijft geweldig om hun commentaar te horen en zien op “onze” tijd, op hoe wij leefden en uitgingen.
• Een dagje reserveren voor de echtgenoot. Samen genieten.
• Je in de winkelstraat erover verbazen dat die afgrijselijk lelijke shorts uit de jaren ’80 terug in de winkels hangen en dus binnenkort allicht weer het straatbeeld zullen kleuren. Alles komt terug, maar sommige dingen hadden écht wel in de jaren stillekes mogen blijven…
• Uitslapen! Bizar hoe het (minstens) een week kost om alle vermoeidheid uit je lijf te krijgen (en die wallen tot min of meer aanvaardbare proporties terug te dringen) en het amper 1 mindere nacht vergt om je er als een zombie te laten uit zien.
• ER ZIJN TERUG WITTE TWIXEN IN DE WINKEL! Ik heb meteen een jaarvoorraad ingeslagen en claim bij deze ook de rest.
• Ik ben bij met de was en de plas deze week.

De zon schijnt, er bloeien voorzichtig hier en daar al wat narcisjes en krokusjes en binnenkort begint het wielerseizoen weer. Dat hardnekkige virus is min of meer mijn lijf uit en ik voel me uitgerust. Laat de lente nu maar écht komen, ik ben er volledig klaar voor 😉.

Een zonnig tussendoortje

Het is een drukke week. Onze dochters hebben dit weekend dansoptreden en dus is de week gevuld met repetities en de gewone danslessen. Tussendoor was er ook nog oudercontact over de studiekeuze. Bovendien werd ook de echtgenoot-leraar zelf op het oudercontact verwacht en heeft hij later deze week ook nog leerlingenconcert. En dus wordt er deze week weer geïmproviseerd en vooral veel heen-en-weer gereden om de dochters en de rest van het gezin tijdig op alle afspraken te krijgen. En uiteraard komt alles samen: toevallig is het ook nog een hectische werkmaand en zijn ook de weekends goed gevuld.

Maar het was gisteren zo’n mooie, schitterende zomerdag. Toen ik na mijn ochtendmeeting halverwege de namiddag thuiskwam, heb ik voor één keer de boel de boel gelaten, een boekje genomen en me in de tuin geïnstalleerd. Ik heb het zelfs niet lang volgehouden met het boekje, maar al na een tiental bladzijden begonnen de lettertjes te dansen en heb ik mijn ogen héél even gesloten. Om een uurtje later terug wakker te worden, nog steeds in het zalige zonnetje (en wees gerust, ik had me ingesmeerd).

En ja, er was nog werk in het huishouden. Dat is er altijd en dat loopt niet weg. En we hebben ’s avonds ruimschoots gecompenseerd en de resterende strijkmanden weggewerkt. Maar soms moet je ook gewoon het moment durven grijpen. Soms moet je ook naar je lichaam luisteren en dat af en toe – zeker in drukke periodes – de nodige rust gunnen. En dan soms eens een uurtje in het zonnetje bijtanken. Zonne-energie opdoen.

Het zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar dat is het voor mij absoluut niet. Vroeger zou ik gewoon door werken, eerst mijn taken afronden en dan pas rust nemen. Om dan ’s avonds uitgeteld in bed te “vallen” en te moeten constateren dat rusten er die dag voor de verandering weer niet in zat. Of die week. Of soms zelfs die maand. Vroeger ging ik maar door en door. En dat lukt, voor een tijdje, maar op een bepaald moment zegt je lichaam stop. Dan word je geveld door een simpel virusje of dan slaat de migraine weer toe. Veel te veel jaren heb ik mijn lijf tot het uiterste gedreven.

En dat deed ik mezelf aan. Omdat ik alles “perfect” wilde doen. Omdat ik controle wilde houden. “Wat je zelf doet, doe je beter.” Omdat ik geen hulp wilde of durfde te vragen. Omdat het mijn verantwoordelijkheid was… Er was altijd wel een nieuwe reden om er nog net dat tikkeltje bovenop te doen. Terwijl ik de echtgenoot en de dochters wel aanspoorde om op tijd en stond rust te nemen. Om eens met een boekje in de zetel te gaan zitten. Om een middagdutje te doen. Maar intussen bracht ik mijn eigen goede raad te weinig zelf in de praktijk. Tot de echtgenoot en de dochters me een spiegel voorhielden. Tot ze hun bezorgdheid uitten dat “mama zelf ook eens moest rusten, want dat het niet leuk is als mama moe is. Dan is ze zo snel kwaad…”

Laat ons zeggen dat het een leerproces blijft. Dat het makkelijker is om zelf rust in te bouwen als we dat hier allemaal samen doen. Dat ik me nog altijd schuldig voel als ik de manden strijk negeer om tussendoor een dutje te doen of ’s avonds veel te vroeg in slaap val. Ook al zegt de echtgenoot elke keer opnieuw “dat is een teken dat je het nodig had”.  Ik zou soms nog wat sneller mijn grenzen moeten bewaken, maar ik oefen en ik doe mijn best. Maar gisteren, in het zonnetje, heb ik héél even gewoon genoten. Van de warmte, van de zon, van het dutje, van het niksen. Van het feit dat ik het “moeten” héél even losliet.

Wedden dat ik nog een echte pro word binnenkort/ooit?

Vijf op Vrijdag: de zonnige zomerversie

Ja, we waren deze week rap content. De temperatuur kwam voor het eerst dit jaar in de buurt van de 20 graden, het zonnetje scheen en heel even hadden we een zomers gevoel, inclusief de warmteonweders die uiteraard net huis hielden op het moment dat ik naar het station liep om mijn trein te halen. En een paraplu beschermt uitstekend, behalve blijkbaar de onderste 10 centimeters van mijn broek en mijn voeten. Die waren op een kleine 10 minuten volledig uitgeregend.

Het leverde alvast inspiratie op voor een zonnige Vijf op Vrijdag (met dank aan Boston, baby!). Want wat zijn de eerste dingen die ik doe als de zon (eindelijk) schijnt?

1. Blote benen. Als de zon schijnt, dan haal ik de jurkjes en de rokjes boven. Dan mogen de blote benen na de lange donkere winterperiode eindelijk ook terug ademen. Dat er een hele voorbereiding aan voorafgaat om je benen summerproof te krijgen, is wel een ferm nadeel van het zomers zonnetje. En dat die benen nog melkwit zien na de lange, koude winter, daar moet je je ook overheen zetten. Maar kijk, als je ze blijft verstoppen in jeansbroeken, gaan ze nooit kleur krijgen.
2. Nagels lakken. Zon betekent sandalen en dus tenen bloot. En dus moeten/worden de nagels gelakt. In een zonnig kleurtje uiteraard. En dan kan je in één beweging best ook je vingernagels een matching kleurtje geven. Liefst een héél vrolijk kleurtje. Nu moet ik wel eerlijk bekennen dat ik nagels lakken vooral veel gedoe vind en er niet bepaald handig in ben. Het kost me dus veel tijd, het is veel gepruts en binnen de paar dagen begint dat dan ook nog eens terug af te bladeren. De rest van de zomer denken we dan vooral “much ado about nothing” en laten we het meestal zo. Behalve tijdens het verlof. Dan hebben we toch niks beters te doen.
3. Aardbeien eten. De eerste warme zonnestralen van het jaar zetten me altijd aan tot gezond eten: veel fruit en slaatjes. Bovendien valt die eerste zomerperiode meestal ook samen met de aardbeienoogst. Er is niks smaakvollers dan échte, verse aardbeien uit de tuin van mijn ouders. Als kind maakten we een soepje, met veel suiker. Nu mengen we de aardbeitjes ’s morgens met het normale fruitslaatje (banaan, blauwe besjes, kiwi) en proberen we onszelf tussendoor te bedwingen om niet het hele bakje leeg te eten. Met het einde van het aardbeienseizoen zit de gezonde dwang er vaak ook weer op: de zomer is immers ook de periode van cocktails, witte wijn en ijsjes ;-).
4. De veranda openzetten. Onze veranda is de meest populaire plek van het huis, om te werken en te eten. In de winterperiode, als het ’s morgens nog donker en koud is, ontbijten we echter vaak in de keuken. Maar de dagen worden stilaan langer en in een lenteweekend durven we de veranda al inpalmen om lang te ontbijten. Of te brunchen. Of het ene naadloos in het andere te laten overgaan. Maar het moment dat het net warm genoeg is om de veranda voor het eerst open te zetten, al is het op een klein kiertje, is het fijnste moment van het jaar. Het gras kunnen ruiken, de warmte kunnen voelen en een klein beetje verkoeling door de wind. Zalig!
5. Een boek lezen in de ligzetel. We hebben er maar twee, dus het is altijd even vechten. Maar de eerste keer dat het zonnetje warm genoeg is om de ligzetel uit te halen, een boekje erbij te nemen en een paar uurtjes te stelen in de zon, is altijd de fijnste. Vaak ook omdat je voor één keer de boel de boel laat, maar gewoon geniet van het zonnetje, van de warmte op je huid, van het zalige niksen. Zelfs het boek is op dat moment eigenlijk bijkomstig, maar je moet toch doen alsof je nog iets nuttigs aan het doen bent, niet?

Onze eerste keer in 2017 hebben we net achter de rug, maar van een tweede keer kan ik gerust ook nog genieten, hoor. En naar ’t schijnt wordt het de komende dagen ook nog mooi zomerweer. Mijn ligzetel is alvast al gereserveerd ;-).

Waar ik blij van word…

De dagen zonder klagen zijn vandaag gestart. Ook bij mij. Niet dat ik dat ooit 10 dagen op een stuk volhoud. Maar het begin was er vandaag alvast (min of meer). In plaats van uiting te geven aan bepaalde frustraties zal ik deze avond nog eens een “tourke du living” fietsen op mijn hometrainer en maakte ik vandaag, op de Internationale Dag van het Geluk, een lijstje van de (kleine) dingen waar ik gelukkig van word.

1. De echtgenoot en de dochters. Uiteraard. Mijn grootste bron van geluk.
2. Uitslapen
3. Zon en vakantie
4. Een heerlijk rustig ontbijt met de krant erbij
5. Een verse mattentaart bij dat ontbijt
6. Dat éne kopje Caffé Latte ‘s morgens
7. Rondhangen in pyjama
8. Mij klaarmaken voor een feest, met alles erop en eraan: mooie kledij, haren en maquillage in orde en dan de blik van de echtgenoot als hij me ziet
9. Een concert van Bruce Springsteen, Pearl Jam, Snow Patrol,…
10. Een lang vergeten liedje dat je opeens terug op de radio hoort
11. Bloemetjes
12. Chocolade
13. Het allereerste Italiaanse ijsje op vakantie
14. Een grapje dat lukt: met uitgestreken gezicht een valse bewering brengen, je toehoorder er laten in trappen en dan al na een paar seconden “strijk gaan”
15. De jongste kietelen
16. De laatste knuffel voor het slapengaan
17. De slapende dochters nog even een kusje gaan geven als ze in hun bed liggen – niets schoners dan de onschuld van je kind
18. Samen de slappe lach krijgen
19. Met de dochters en de echtgenoot op uitstap
20. Bijkletsen met vriendinnen
21. Headbangen en dansen in het algemeen
22. In onze tuinzetel met een boek “een kleurke opdoen” in de eerste zon van het jaar
23. Eindelijk dat éne ding vinden waar je al zo lang naar zocht, of het nu een kledingstuk is, dat éne perfecte paar schoenen, iets voor in huis of een fantastisch mooi boek
24. Hoge hakken – om op te staan natuurlijk, van erop lopen word je net iets minder gelukkig
25. Fietsen als je het goede ritme te pakken hebt
26. Kussen en flirten met de echtgenoot
27. Mijn zonnebril opzetten
28. De eerste keer blote benen in de zon
29. In bed kruipen – van zodra het opgewarmd is
30. Lege wasmanden en een opgeruimd huis – dat eerste kwartier nadat de kuisvrouw is geweest

(www.quoteaddicts.com)