Zeven op zondag: zotte zomer

Wat een fantastische zomer hebben wij achter de rug. Het was hier een tijdje stil, maar we hebben zoveel beleefd, we hebben drie maanden gewoon keihard geleefd. In het moment, zoals ze dat dan zo schoon noemen. Vaak was er geen tijd om te schrijven en soms was er ook geen goesting. Er waren zoveel schone momenten dat we daar met ons hoofd gewoon een foto van genomen hebben en die opgeslagen hebben op onze interne harde schijf. Om daar later, als het leven zijn gewone gangetje terug gaat en de dagdagelijkse sleur het weer overneemt, af en toe naar te kunnen teruggrijpen. Herinneringen van o zo mooie dagen.

Zon. We maken het officieel: ik ben een zonnekind. Geboren in putteke Winter, dat wel, en als kind héél lang dol geweest op het witte, koude en feestelijke van “mijn” decembermaand. Maar intussen van kamp veranderd. De zon geeft het leven gewoon extra glans. En warmte maakt het leven aangenaam. Geef mij – ondanks ondraaglijke zomernachten – toch maar de 36 graden. Eventjes toch.

Zomerrokjes en jurkjes. Heeft er iemand van jullie deze zomer een jeans uit de kast gehaald? Een dikke drie maanden droeg ik alleen maar rokjes, jurkjes en topjes. Hoe zalig is dat? Of korte jeansshortjes. Af en toe combineerde ik zelfs al eens een rokje met sneakers. Al opteerde ik nog het meest voor sandalen. De platte versie. Jaja, zelfs op latere leeftijd kan een mens nog tot de jaren van verstand komen. Het gaat dus echt wel de verkeerde kant op met de glamour in mijn bestaan 😉, maar wat zaten ze gemakkelijk.

Voetbalzotheid. Wat. Een. Geweldig. WK. Voetbal! Deze uitzonderlijk getalenteerde generatie Rode Duivels deed het dan toch. België is nummer 3 van de wereld en daar zijn we ongelooflijk trots op. Al blijft de match tegen de Fransen ook twee maanden later nog altijd een pijnlijke herinnering. We waren gewoon beter, maar ze hebben het slim gespeeld. Eigenlijk hadden we gewoon in die finale moeten staan en dat WK moeten winnen. Binnen twee jaar dan maar op het EK?

Niet alleen de resultaten waren fantastisch, maar wat hebben we genoten van de collectieve zotheid die ons land in zijn greep kreeg. Nu zijn wij altijd wel blijven geloven. Ook in de jaren dat het niet wou lukken. Soms met de moed der wanhoop en vaak tegen beter weten in. Maar het is fijn als je zot kan doen omdat jouw team het gewoon goed doet. Ook al zie je zelf veel te weinig van de matchen omdat a. je bijgelovig bent en denkt dat je ongeluk brengt als je kijkt en b. omdat je gewoon niet goed tegen de spanning kan. En dus heeft vooral onze hond genoten van lange, intense wandelingen tijdens de matchen van de Rode Duivels. Wist je dat de straten opvallend leeg zijn tijdens de matchen van België? En dat je zelfs al wandelend gejuich, gevloek, geroep en getier hoort en je het duel in kwestie niet kan negeren…

Sport. Er was niet alleen het WK voetbal, maar ook het EK atletiek leefde hier in huis. Zeker als het de tweelingbroers Borlée een zilveren en een bronzen medaille oplevert in hun individuele 400 m. Of als Nafi Thiam alweer goud pakt in de veeleisende zevenkamp. Hoe snel zijn we haar topprestaties niet normaal gaan vinden? Terwijl zij nog altijd ongelooflijk jong is. Maar het allerschoonste moment was wel de 4×400 meter bij de mannen. Dat de Borlées na al die jaren zich nog kunnen opladen en telkens opnieuw het beste van zichzelf geven, blijft fantastisch mooi om te zien, maar dat youngster Jonathan Sacoor op zijn eerste grote meeting de Europese kampioen afhoudt en zo een tikje uitdeelt, dat was prachtig. Ik denk dat ze ons tot op straat hebben horen roepen 😉.

Muziek. Er waren héél veel optredens deze zonovergoten zomer. Er waren de Foo Fighters, er was Ed Sheeran, er was Werchter en Pukkelpop. Pearl Jam op Werchter was top. Hét optreden van de zomer. We stonden in het eerste vak, ik zag mijn jeugdidool Eddie Vedder tot op enkele meters, ik genoot met volle teugen van alle muzikale herinneringen, die op sublieme wijze vertolkt werden. Top!

Er was ook Pukkelpop. Wat een fijn festival is dat. Onze oudste ging voor Dua Lipa, wij genoten van Flogging Molly (Geweldig! Als het publiek spontaan begint te volksdansen, dan weet je dat het optreden geslaagd was.) en vooral Tourist LeMC. Zijn optreden was schoon, prachtig, intiem. Hij komt binnenkort in de Lotto Arena, een absolute aanrader!

Lekker eten. Misschien was het te vaak te warm om uitgebreid te koken, maar toch was de zomer overheerlijk. Er stonden veel salades op het menu, er werd vaak gebarbecued en we flansten al eens vaker een snelle pastaschotel in elkaar. Er werd uitgebreid en rustig ontbeten, met veel fruit, een beetje (zelfgemaakte) granola en een kopje latte. Er waren veel aardbeitjes tussendoor, of nectarines. Of ijsjes. Héél veel ijsjes. Er was pizza. Er waren broodjes met mozzarella, tomaat, olijfolie en peper en zout. Of we lieten de tomaat en mozzarella vallen en genoten van warme broodjes met olijfolie, peper en zout. Yummie 😉. Of stapelbroodjes, met restjes van de barbecuegroentjes, en veel augurkjes en ajuintjes. We namen de tijd en aten meestal buiten.

Gezelligheid. Er was zoveel warmte deze zomer. Er waren gezellige uitjes, met zijn tweetjes, met ons gezin, met vrienden. Er was voetbal, er was muziek. Er waren barbecues en feestjes. Er waren logeerpartijtjes in huis en genieten van de dochters en hun gezelschap in huis. Er waren fijne, intense babbels. Er was in stilte naast elkaar zitten op een zonnige zomeravond, lezend in een boek. Er was gelach, geplaag en zotheid. Het was vaak alledaags, en toch zo bijzonder.

De zomer van 2018 was heet, zonovergoten en ongelooflijk gezellig. “Warm” in alle betekenissen van het woord. Kunnen genieten van de kleine dingen is ook een kunst, net als leven in het nu. Dat maakte de zomer van 2018 onvergetelijk.

 

Advertentie

Klein geluk #12

Kijk, we moeten eerlijk zijn: we zijn de afgelopen weken ongelooflijk verwend. Niet alleen zijn we aan het tweede verlengd weekend toe in amper 2 weken tijd, maar we hebben alweer een paar schone zomerdagen achter de rug. En zon maakt nu eenmaal alles mooier!

• Lange weekends zijn zalig en bevatten ongelooflijk veel kleine geluksmomenten. Zelfs/zeker als je ze doorbrengt in je eigen achtertuin. Met ons vieren samen natuurlijk.
• We konden de afgelopen week gaan werken in onze zomerjurken en met sandalen aan.
• En die sandalen zijn plat. Jaja, zelfs op “latere” leeftijd kan je het licht nog zien 😉.
• Buiten eten. Alles smaakt beter als je onder een stralend zonnetje (of onder de parasol) kan eten.
• De oudste die samen met haar papa “Game of Thrones” kijkt en daar ongelooflijk van kan genieten.
• De jongste die even met een serieuze dip worstelde toen bleek dat ze na amper 3 maanden de volledige Bones-collectie (12 seizoenen!) erdoor joeg. Maar meteen een nieuwe verslaving ontdekte in de vorm van “The Mentalist”.
• De oudste die eerst opgelucht was dat ze nu in de weekends tenminste rustig kan ontwaken zonder meteen “moordslachtoffers” voor haar kiezen te krijgen. Al was haar opluchting van korte duur toen de jongste aan “The Mentalist” begon.
• Dat een mens zo content kan zijn met een nieuw zadel op de hometrainer had ik me 2 weken geleden niet kunnen voorstellen.
• Het trainen verliep de voorbije weken bijzonder vlot. Lag het aan het nieuwe zadel? Of aan het zalige zonnetje buiten? Feit is dat het al als een gemis voelt als ik eens een dag oversla.
• Naar de kapster gaan en “als nieuw” terug buiten komen.
• Naast het fietsen wordt er hier de laatste weken ook veel gestapt. En ook dat doet ongelooflijk deugd, zeker als het zonnetje schijnt en als het buiten aangenaam is.
• Zelfgemaakte lasagne blijft overheerlijk en met niks te vergelijken. Maar er kruipt toch wel serieus wat werk in en dus maak ik het gewoon te weinig.
• Verse ovengebakken marmercake. Zeker als het gebak met veel liefde gemaakt werd door de oudste.
• Het eerste ijsje op een hoorntje. Gezouten karamel. Zalig!
• Thuiskomen na een drukke werkdag en opgewacht worden met muziek. Dansen.
• Op Twitter zitten tijdens het Eurovisiesongfestival. Hilarisch!
• De zoektocht naar De Mol zit in de beslissende fase. We zijn al een paar keer van gedachten veranderd, maar nu weet ik het wel zeker: Lloyd is de mol. Of misschien toch Baha. Of Pieter. Och, zondag weten we het. Tof dat er zo af en toe toch nog eens een programma is waarvoor je op het puntje van je stoel gaat zitten.

Aan de vooravond van alweer een lang weekend is het fijn om even stil te staan bij al het mooie in ons leven. De kleine geluksmomentjes. Om er dan vanaf morgen een hele hoop nieuwe momenten aan toe te voegen…

Klein (muziek)geluk #11

Wij hebben hier alles uit de zonovergoten (vorige) week gehaald wat we maar konden. Voor mij is het leven zoveel beter, schoner, optimistischer en energieker als de zon schijnt. Ergens had ik gehoopt dat het zalige zomerweer zou blijven tot ergens in oktober, maar het is wat het is. Zelfs in deze sombere dagen gloort er ergens toch nog een beetje klein geluk.

• Niet één, maar drie concerten op amper 4 dagen tijd! Dat is ontzettend veel muziekgeluk 😉.
• Ik was er dus bij op “het optreden van het jaar”, zijnde Arcade Fire in het Sportpaleis. Het was een goed optreden, maar mijn top tien haalt het niet. Ik heb dan ook al ontzettend veel steengoede optredens gezien.
• Voor, tijdens en na het optreden bijpraten met een goede vriendin, die ik al veel te lang niet meer gezien had.
• De echtgenoot trad liefst twee keer op tijdens het weekend, één keer als drummer, één keer als zanger. Het waren twee uitstekende performances. Gezellig en geweldige ambiance. En hij deed dat twee keer met verve, zei de verder totaal objectieve groupie. Meer van dat!
• De deejay na het optreden van de echtgenoot draaide geweldige (oude) muziek, uit onze jeugd. Grappig dat we intussen blijkbaar al zo oud zijn dat onze muziek terug hip is.
• Het zonnetje.
• Zomerjurkjes dragen!
• Pumps aan je voeten! Jammer genoeg zitten we intussen terug in de nylon-fase.
• Eten met ex-collega’s. Bijpraten en herinneringen ophalen is altijd plezant.
• Misschien moet ik “eten” tout court vermelden. Het is ijsjestijd!
• Mijn kopje Caffe Latte ’s morgens. Ik heb intussen al veel koffie geproefd, maar geen kopje smaakt beter dan dat allereerste ’s morgens.
• Grapjes uithalen met de echtgenoot en de dochters. You win some, you lose some 😉.
• We hebben terug Granooolala (cacao & almonds) in huis. Mijn ontbijt is terug een pak smakelijker!
• ’s Middags je boterhammen opeten in het park in het zonnetje.
• Met een meeslepend boek op de trein wachten in een stralend zonnetje.
• Regenbuien doorheen de dag, maar wel droog van en naar je trein raken.
• Shoppen met de meisjes.
• De rust van de ochtend alleen beneden vooraleer de rest van het huis ontwaakt.
• De fietsroutine die geweldig goed loopt de laatste weken. Deze morgen 101 minuten en 70 km. En ik zat zo in de flow dat ik zelfs nog had kunnen doorgaan.
• Dankzij het nieuwe fietszadel ben ik net iets minder stijf na het trainen.
• De fantasy-liefde toch kunnen delen met de dochters. Van deze éne reeks toch. Of er een vervolg komt, laat ik voorlopig nog even in het midden.
• “Love, Rosie” kijken met de dochters en samen een traantje wegpinken op het einde. Ook al was het hopeloos voorspelbaar en een beetje (veel) zeemzoeterig.

Het lijkt erop dat mijn sociaal leven terug wakker geschoten is na een (zelfgekozen) winterslaapje. Maar het deed deugd! Laat de zomer en de zon maar snel terugkomen, wij zijn hier vol enthousiasme klaar voor terrasjes, optredens, een drankje, een hapje en veel gezelligheid.

Klein geluk #4

Een bekentenis: ik doe niet mee aan Klaagvrije Maandag, want ik maak het bij deze officieel: ik ben niet dol op januari. Te druk, te grijs, te winters, te veel ziektekiemen. De voorbije weken hadden we hier allemaal wat last. De oudste bracht een virusje binnen en intussen gingen ook al de mama en de jongste voor de bijl. De echtgenoot is hier “last man standing”.

Bovendien is het officieel: december en januari flirten met het record van de meest zonarme wintermaanden ooit en ik heb daar last van. Mijn vitamine D-niveau moet ongekend laag staan: ik ben al kandidaat voor een extra portie zomerzon, maar ik wil gerust ook tekenen voor eens een weekje winterse vrieskou, met bijhorend zonnetje uiteraard. Maar het ziet er niet naar uit dat we daar de komende dagen/weken op kunnen rekenen.

En toch, zelfs in de grijze bacteriënweelde vonden we toch opnieuw onze portie klein geluk.

• Ik ben voor écht aan mijn wintersjaal begonnen. Met mijn handen werken doet mijn denkend koppeke deugd. Resultaat zien van het werk van mijn handen nog meer 😉. Nu nog uitvissen hoe ik op een zo schoon mogelijke manier van de ene bol wol moet overschakelen naar de volgende en dan wordt mijn sjaal mogelijk nog voor het einde van deze winterperiode een feit. Al wil ik meteen tekenen voor een vroege lente en het uitstel van het dragen van mijn eigen sjaal tot volgende winter…
• Ik ben ongelooflijk fier op mijn dochters en ik kan er vaak zo hard van genieten om hen bezig te zien. Zo vierden we zaterdag een familiefeest en het valt me telkens weer op hoeveel geduld en liefde mijn meisjes hebben voor hun jongere familieleden. De jongste speelde onvermoeibaar verstoppertje en tikkertje (of een combinatie) met haar jongere neefjes. De oudste maakte haar oudste neef warm voor Harry Potter (vol weidse gebaren – het was een genot om dat vanop afstand te mogen observeren) en voerde een hele conversatie met dat kleine achternichtje dat gefascineerd aan haar (knalrode) lippen hing.
• De eerste goede nachtrust na een aantal onderbroken nachten. Dat kan zo ontzettend veel deugd doen.
• Eindelijk hebben we nog eens een Belgische tennisspeelster in de halve finales van de Australian Open. Tijdens de topperiode van “onze” Kim en Justine was ik professioneel met sport bezig: dan stond ik ’s nachts op om hun halve finales te volgen en live verslag uit te brengen. Ik heb geweldige herinneringen aan mijn ochtendsessies voor de Australian Open, ondanks het vroege opstaan. Het is en blijft een speciaal sfeertje als je één van de weinigen bent die op dat uur voor tv/computer zit om sportgeschiedenis te beleven. Bovendien is het op dit moment hoogzomer in Australië en dat brengt kleur en zon in de grijze Belgische winter. Laat ons zeggen dat ik nog steeds een boontje heb voor de grand slam down under en dus is het fijn dat Elise Mertens net hier op zo’n schitterende wijze haar neus aan het venster steekt. Een héle seconde lang heb ik zelfs overwogen om op te staan voor haar halve finale donderdagmorgen, maar dat onzinnige plan hebben we meteen opgeborgen: niet alleen wil ik haar sublieme reeks niet verknallen (kwestie van bijgeloof, iets van ongeluk brengen), en we moeten eerlijk zijn: mijn vitamine D-tekort heeft ook baat bij voldoende slaap. Maar wie weet, als ze de finale haalt… Zondagochtend kunnen we toch uitslapen, niet?
• Gelukkig is de winter ook de periode van witloof met ham en kaas en puree, van cake en koekjes, koffie, latte of warme chocolade. Als je daar vitamine D uit kon halen, dan hoefde de zon niet eens te gaan schijnen, dan had ik nooit een tekort 😉. De winter is gewoon een heerlijk culinair seizoen…
• Het is leuk om deze duistere periode “licht” te geven door samen te vieren. Of het nu om de traditionele nieuwjaarsfeestjes op het werk of in de familie gaat, of gewoon door samen in de zetel, dicht tegen elkaar aan, een “meidenserie- of -filmavond” te plannen. Dat de virusjes daardoor allicht welig tieren ten huize van, nemen we er dan maar bij.

Hoe je het ook draait of keert, het is intussen alweer 23 januari. De eerste maand van het jaar is al bijna om. Alweer een wintermaand voorbij, stapje voor stapje komen we toch dichter bij de lente. Langzaam, maar zeker. En februari wordt minder grijs!

Nergens beter dan thuis

4 hele dagen verlof. 4 dagen zomerse hitte. 4 dagen thuis. We hebben met volle teugen genoten van de eerste zomerdagen in 2017.

1. Het zwembadseizoen is geopend. Al sinds de kinderen klein zijn, halen wij elk jaar opnieuw een plastieken zwembad in huis. Om verkoeling te vinden tijdens de zonovergoten dagen. Echt zwemmen kunnen we niet meer, daarvoor is het intussen niet meer diep genoeg. Watergevechten horen er ook niet meer bij, of het moest de mama zijn die met een waterpistooltje in actie kwam. En dat uiteraard weer terugkreeg. Ons zwembad dient eigenlijk alleen nog als koude zetel tijdens het lezen. Of voor een gekoeld uurtje slaap ;-).
2. Technische vooruitgang bij het oppompen van het zwembad. Ik bracht dit keer een mechanisch opblaasding mee uit de winkel. Tot genoegen van de echtgenoot, die voor de allereerste keer toekeek hoe het zwembad in amper een kwartiertje volledig opgeblazen was. In plaats van twee uur met de voetpomp aan de slag te gaan. Al was dat natuurlijk wel een goede oefening en was het genot achteraf des te groter. Je had je zwembad echt wel verdiend, zeg maar. Al heeft de echtgenoot de vooruitgang met veel vreugde verwelkomd ;-).
3. De barbecue werkt nog. Als de zon schijnt, is het barbecuetijd. Bij ons was het donderdagavond al van dat, maar de rest van Heist-op-den-Berg had blijkbaar vrijdagavond plannen: de berg vlees en drank die vrijdagochtend al uit de Colruyt buitengesleept werd, was indrukwekkend. De file op de parking ook trouwens. Net als de “survival of the fittest” in de winkel zelf.
4. Italië in België. De temperaturen gaan de hoogte in en wij eten Italiaans (op barbecue na dan, al doen ze dat in Italië ook). Pizza stond op ons menu, net als lasagna en de onvermijdelijke tomaat-mozzarella. Met verse ciabatta uit de oven natuurlijk. De zomer kwam al even aankloppen en wij gooiden de ramen van onze veranda wagenwijd open en genoten van rustige maaltijden met ons vieren in de buitenlucht.
5. De geur van zonnecrème. Het is pas echt zomer als je een hele dag naar zonnecrème ruikt en elke avond opnieuw moet douchen om proper in je lakens te kunnen duiken.
6. Slapen met de ramen en de rol open. Warmte stijgt en wij slapen onder het dak. Als het een paar dagen lang hoogzomer is, is het ’s avonds om te bakken. Dan mag het raam open en ook de rol op kiertjes. Zodat er nog (frisse) lucht binnen komt. Om dan rond 5 uur wakker te worden van het licht en de rol toch maar dicht te doen en in één beweging beneden de ramen open te zetten. Om dan rond 8 uur wakker te schrikken van een fikse onweersbui en je dan maar met een slaapkop naar beneden te haasten om te ramen terug dicht te doen…
7. Strijken in de zon. Uiteraard waren er nog huishoudelijke klusjes. Dat is dan weer het nadeel van thuisblijven tijdens een lang weekend. Maar strijken is een pak leuker in de zon en in goed gezelschap. Al moet je je ook dan insmeren, zelfs al zit je in de schaduw. (Een mens leert uit zijn fouten!)
8. Ijsjes! Aardbeien! De combinatie van beide! Als het te heet is, dan eten we een ijsje. Om het nog min of meer gezond te houden, vullen we een hele kom met aardbeitjes en maken we dat af met een bolletje vanilleijs. Er is geen lekkerder zomerdessert dan dat. Zeker als de aardbeien op hun best zijn. Of uit de tuin van opa komen (wat nog net te vroeg is, maar we leven op hoop: ze komen eraan!)
9. Onweders. Tja, het hoort erbij in België. Geef ons zomerhitte en het dondert en bliksemt. Het allereerste warmteonweer ’s nachts heeft nog wel iets, vind ik. Als je wakker wordt van het gerommel en dan in je bed uit je raam de bliksemschichten kan zien vallen, dat blijf ik indrukwekkend vinden. De kracht van de natuur in al zijn glorie. Voor één keer mag het. Daarna is het weer een gewoonte en hoeft het voor mij niet meer.

Het waren prachtige, rustige dagen. Met ons viertjes en met het nodige gezelschap. De dochters kregen wel eens bezoek en wij hadden onze gestolen momenten met ons tweetjes. Soms moet het echt niet meer zijn dan dat. Zeker als je dan op de radio hoort dat het 3 uur aanschuiven is richting kust. Dan ben ik al lang blij met mijn plastieken zwembadje in onze eigen achtertuin.

Vijf op vrijdag: favoriete zomergerechtjes

In de zomer eten wij anders dan in de winter. In de donkere, koude wintermaanden zal ik vaak trek hebben in hartige, zwaardere stoofpotjes of ovenschotels met veel puree en gebakken patatjes, terwijl ik in de zomer liefst licht en luchtig eet. Wat niet altijd “gezond” betekent, maar de kans daarop is in de zomer over het algemeen wel groter dan tijdens de wintermaanden.

Ook het snoepgoed verandert. Als we tijdens de wintermaanden regelmatig cake, brownies of koekjes bakken of af en toe eens vanillepudding koken, dan zullen we in de zomer de ijsmachine al eens vaker uit de kast halen (of de crèmerie in het dorp met een bezoekje vereren). Bakken gebeurt nog wel, maar we gaan de oven niet opwarmen als het sowieso al 35 graden is.

Aangezien we de eerste zonnige dagen achter de rug hebben, en we deze week opvallend meer zomergerechten introduceerden, zullen we onze favorieten eens opsommen in onze Vijf op Vrijdag/Zaterdag (met dank aan Boston, baby! voor de inspiratie).

1. Mozzarella met tomaten, olijfolie, zout en peper. Uiteraard kan je dit tijdens de wintermaanden ook eten als aperitiefhapje, maar het smaakt nooit beter dan tijdens de zomermaanden, als we verse tomaten mogen meebrengen uit Opa’s tuin. Met buffelmozzarella en smaakvolle olijfolie. Of je moet het in Italië zelf eten natuurlijk, waar de tomaten wel pas in de supermarkt komen als ze al volledig gerijpt zijn (en dus smaak hebben). Wij zijn verwend/verknoeid voor het leven omdat we al heel vroeg het verschil leerden tussen verse smaakbommen uit onze tuin en de slappe, waterige winkelvariant.
2. Barbecue. Voor mij het excuus bij uitstek om me te buiten te gaan aan verse groentjes. Sla, tomaten, komkommer, bloemkool, boontjes, worteltjes, radijsjes, augurkjes en ajuintjes. Doe er dan nog een koud eitje, een aardappelslaatje of tabouleh bij en ik ben al ruim tevreden. Naar ’t schijnt moet je daar ook nog vlees bij eten. Als het dan toch echt moet, dan geef ik de voorkeur aan een witte pens. Grappig eigenlijk want de rest van het jaar eet ik nooit witte pensen. Ik vind dat eigenlijk alleen lekker met véél groentjes en gegrild op de barbecue.
3. Koude schotel. Opnieuw een schotel vol groentjes, maar ditmaal aangevuld met het overheerlijke garnaalslaatje van de echtgenoot, gerookte forel en gerookte zalm. Meestal hebben we genoeg voor twee dagen en dan krijg ik de overschot een dag later mee naar het werk. (Anders “offert” de echtgenoot zich meestal op voor onze restjes.) Onze koude schotels zien er ook altijd fantastisch uit: de echtgenoot is een pro in het schikken. En aangezien ik vooral “eet met de ogen”, werkt dat trucje elke keer.
4. Pizza. Uiteraard eten we ook in de winter pizza, maar toch is het vooral een zomers gerecht. Het was jarenlang de vaste keuze van de oudste op haar verjaardagsfeestjes. Die steevast buiten doorgingen, héél vaak onder een stralend zonnetje. Waarbij de kinderen zich eerst hadden uitgeleefd in het zwembad, of met de waterballonnen. Intussen bakte ik een paar schotels pizza, die we dan buiten, onder de parasol, aan lange tafels verorberden, in fijn gezelschap. Ook onze favoriete keuze in Italië, waar ik de simpele pizza’s leerde verkiezen. Er is niets zo heerlijk als een pizza met olijfolie, ajuin, peper en zout. Of olijfolie, courgette, peper en zout. Of enkel olijfolie en peper en zout. Ja, ik vind een pizza bianca alle verdure (met groentjes) vaak minstens even lekker als de tomatensaus-variant.
5. Een club-ciabatta. Voor mij hoeft er in de zomer niet per sé gekookt worden. Ik geniet minstens even hard van een vers broodje recht uit de oven. Nog een beetje lauw en knapperig, vol groentjes: sla, tomaten, komkommer, wortelen, een eitje, augurken en ajuintjes. Saus hoeft er niet bij, beleg ook niet per sé, maar een sneetje Hollandse kaas, Italiaanse Parmaham, onze “meesterlijke” hesp of een sneetje gerookte zalm mag gerust. En als we nog boontjes of bloemkool over hebben, prop ik er dat ook tussen. Met de nodige commentaar van de echtgenoot en de kinderen tot gevolg: “het steekt nauw zeker” of “die ene augurk ligt toch écht wel een beetje scheef, daar kan je best nog iets aan doen”.

Eén constante: lekker, vers en vooral véél groentjes, die net dit seizoen bomvol smaak zitten. Laat de zomer dus maar komen, wij zijn er volledig klaar voor. En als de zomer niet wil komen, kunnen we ‘m al in huis halen met onze gerechtjes. Koude schotel morgen? Pizza op maandag?

Een zonnig tussendoortje

Het is een drukke week. Onze dochters hebben dit weekend dansoptreden en dus is de week gevuld met repetities en de gewone danslessen. Tussendoor was er ook nog oudercontact over de studiekeuze. Bovendien werd ook de echtgenoot-leraar zelf op het oudercontact verwacht en heeft hij later deze week ook nog leerlingenconcert. En dus wordt er deze week weer geïmproviseerd en vooral veel heen-en-weer gereden om de dochters en de rest van het gezin tijdig op alle afspraken te krijgen. En uiteraard komt alles samen: toevallig is het ook nog een hectische werkmaand en zijn ook de weekends goed gevuld.

Maar het was gisteren zo’n mooie, schitterende zomerdag. Toen ik na mijn ochtendmeeting halverwege de namiddag thuiskwam, heb ik voor één keer de boel de boel gelaten, een boekje genomen en me in de tuin geïnstalleerd. Ik heb het zelfs niet lang volgehouden met het boekje, maar al na een tiental bladzijden begonnen de lettertjes te dansen en heb ik mijn ogen héél even gesloten. Om een uurtje later terug wakker te worden, nog steeds in het zalige zonnetje (en wees gerust, ik had me ingesmeerd).

En ja, er was nog werk in het huishouden. Dat is er altijd en dat loopt niet weg. En we hebben ’s avonds ruimschoots gecompenseerd en de resterende strijkmanden weggewerkt. Maar soms moet je ook gewoon het moment durven grijpen. Soms moet je ook naar je lichaam luisteren en dat af en toe – zeker in drukke periodes – de nodige rust gunnen. En dan soms eens een uurtje in het zonnetje bijtanken. Zonne-energie opdoen.

Het zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar dat is het voor mij absoluut niet. Vroeger zou ik gewoon door werken, eerst mijn taken afronden en dan pas rust nemen. Om dan ’s avonds uitgeteld in bed te “vallen” en te moeten constateren dat rusten er die dag voor de verandering weer niet in zat. Of die week. Of soms zelfs die maand. Vroeger ging ik maar door en door. En dat lukt, voor een tijdje, maar op een bepaald moment zegt je lichaam stop. Dan word je geveld door een simpel virusje of dan slaat de migraine weer toe. Veel te veel jaren heb ik mijn lijf tot het uiterste gedreven.

En dat deed ik mezelf aan. Omdat ik alles “perfect” wilde doen. Omdat ik controle wilde houden. “Wat je zelf doet, doe je beter.” Omdat ik geen hulp wilde of durfde te vragen. Omdat het mijn verantwoordelijkheid was… Er was altijd wel een nieuwe reden om er nog net dat tikkeltje bovenop te doen. Terwijl ik de echtgenoot en de dochters wel aanspoorde om op tijd en stond rust te nemen. Om eens met een boekje in de zetel te gaan zitten. Om een middagdutje te doen. Maar intussen bracht ik mijn eigen goede raad te weinig zelf in de praktijk. Tot de echtgenoot en de dochters me een spiegel voorhielden. Tot ze hun bezorgdheid uitten dat “mama zelf ook eens moest rusten, want dat het niet leuk is als mama moe is. Dan is ze zo snel kwaad…”

Laat ons zeggen dat het een leerproces blijft. Dat het makkelijker is om zelf rust in te bouwen als we dat hier allemaal samen doen. Dat ik me nog altijd schuldig voel als ik de manden strijk negeer om tussendoor een dutje te doen of ’s avonds veel te vroeg in slaap val. Ook al zegt de echtgenoot elke keer opnieuw “dat is een teken dat je het nodig had”.  Ik zou soms nog wat sneller mijn grenzen moeten bewaken, maar ik oefen en ik doe mijn best. Maar gisteren, in het zonnetje, heb ik héél even gewoon genoten. Van de warmte, van de zon, van het dutje, van het niksen. Van het feit dat ik het “moeten” héél even losliet.

Wedden dat ik nog een echte pro word binnenkort/ooit?

Vijf op Vrijdag: de zonnige zomerversie

Ja, we waren deze week rap content. De temperatuur kwam voor het eerst dit jaar in de buurt van de 20 graden, het zonnetje scheen en heel even hadden we een zomers gevoel, inclusief de warmteonweders die uiteraard net huis hielden op het moment dat ik naar het station liep om mijn trein te halen. En een paraplu beschermt uitstekend, behalve blijkbaar de onderste 10 centimeters van mijn broek en mijn voeten. Die waren op een kleine 10 minuten volledig uitgeregend.

Het leverde alvast inspiratie op voor een zonnige Vijf op Vrijdag (met dank aan Boston, baby!). Want wat zijn de eerste dingen die ik doe als de zon (eindelijk) schijnt?

1. Blote benen. Als de zon schijnt, dan haal ik de jurkjes en de rokjes boven. Dan mogen de blote benen na de lange donkere winterperiode eindelijk ook terug ademen. Dat er een hele voorbereiding aan voorafgaat om je benen summerproof te krijgen, is wel een ferm nadeel van het zomers zonnetje. En dat die benen nog melkwit zien na de lange, koude winter, daar moet je je ook overheen zetten. Maar kijk, als je ze blijft verstoppen in jeansbroeken, gaan ze nooit kleur krijgen.
2. Nagels lakken. Zon betekent sandalen en dus tenen bloot. En dus moeten/worden de nagels gelakt. In een zonnig kleurtje uiteraard. En dan kan je in één beweging best ook je vingernagels een matching kleurtje geven. Liefst een héél vrolijk kleurtje. Nu moet ik wel eerlijk bekennen dat ik nagels lakken vooral veel gedoe vind en er niet bepaald handig in ben. Het kost me dus veel tijd, het is veel gepruts en binnen de paar dagen begint dat dan ook nog eens terug af te bladeren. De rest van de zomer denken we dan vooral “much ado about nothing” en laten we het meestal zo. Behalve tijdens het verlof. Dan hebben we toch niks beters te doen.
3. Aardbeien eten. De eerste warme zonnestralen van het jaar zetten me altijd aan tot gezond eten: veel fruit en slaatjes. Bovendien valt die eerste zomerperiode meestal ook samen met de aardbeienoogst. Er is niks smaakvollers dan échte, verse aardbeien uit de tuin van mijn ouders. Als kind maakten we een soepje, met veel suiker. Nu mengen we de aardbeitjes ’s morgens met het normale fruitslaatje (banaan, blauwe besjes, kiwi) en proberen we onszelf tussendoor te bedwingen om niet het hele bakje leeg te eten. Met het einde van het aardbeienseizoen zit de gezonde dwang er vaak ook weer op: de zomer is immers ook de periode van cocktails, witte wijn en ijsjes ;-).
4. De veranda openzetten. Onze veranda is de meest populaire plek van het huis, om te werken en te eten. In de winterperiode, als het ’s morgens nog donker en koud is, ontbijten we echter vaak in de keuken. Maar de dagen worden stilaan langer en in een lenteweekend durven we de veranda al inpalmen om lang te ontbijten. Of te brunchen. Of het ene naadloos in het andere te laten overgaan. Maar het moment dat het net warm genoeg is om de veranda voor het eerst open te zetten, al is het op een klein kiertje, is het fijnste moment van het jaar. Het gras kunnen ruiken, de warmte kunnen voelen en een klein beetje verkoeling door de wind. Zalig!
5. Een boek lezen in de ligzetel. We hebben er maar twee, dus het is altijd even vechten. Maar de eerste keer dat het zonnetje warm genoeg is om de ligzetel uit te halen, een boekje erbij te nemen en een paar uurtjes te stelen in de zon, is altijd de fijnste. Vaak ook omdat je voor één keer de boel de boel laat, maar gewoon geniet van het zonnetje, van de warmte op je huid, van het zalige niksen. Zelfs het boek is op dat moment eigenlijk bijkomstig, maar je moet toch doen alsof je nog iets nuttigs aan het doen bent, niet?

Onze eerste keer in 2017 hebben we net achter de rug, maar van een tweede keer kan ik gerust ook nog genieten, hoor. En naar ’t schijnt wordt het de komende dagen ook nog mooi zomerweer. Mijn ligzetel is alvast al gereserveerd ;-).

Einde van de lagere school

Het is zover. Straks, als de schoolpoort deze middag voor twee maanden dicht gaat, sluiten wij de lagere schoolperiode af. Dinsdag kreeg de jongste haar getuigschrift, vandaag neemt ze afscheid van de jongens en meisjes waar ze 9 jaar een klas mee deelde. Ze zal het moeilijk krijgen, ons meisje, en er zullen allicht ook wat traantjes vloeien.

Het is ook niet niks, het afscheid van de lagere school. 9 jaar lang zaten ze samen in een klas. Met haar beste vriendin deelt ze al een klas sinds het eerste kleuterklasje. En nu zullen de wegen scheiden. Want een aantal kinderen zoekt nieuwe (school)oorden op en daar is onze dochter bij. Maar er zijn al afspraakjes gemaakt, ze zullen elkaar nog geregeld zien in deze lange vakantie die op hen wacht. En eigenlijk zijn ze wel toe aan iets nieuws. Het wordt straks een beetje slikken, maar toch kijken ze ook al uit naar de nieuwe school, de nieuwe klasgenootjes, de nieuwe vakken, de nieuwe leerkrachten… Het helpt dat er hier in huis een oudere zus is met vele verhalen over de nieuwe school. Of dat we al eens gingen kijken op de opendeurdag. Dat er al dansvriendinnetjes zijn die ook naar de nieuwe school zullen gaan.

Maar straks dringt het echt door: de lagere school-periode zit erop. In september wordt het een nieuwe speelplaats, met nieuwe gezichten. Voor ons wordt het na 12 jaar geen ochtendritje meer langs deze school om een kind af te zetten. Geen twee stops meer voor de echtgenoot. Het wordt wennen. 12 jaar lang stonden we elke ochtend en elke avond aan de schoolpoort. We kennen heel veel gezichten, je kwam er altijd wel een bekende tegen. Dat valt nu weg. Vanaf september hoeven we niet meer aan de schoolpoort te gaan staan, maar rijden ze zelf, met de fiets. Alweer een stapje verder in hun groei naar zelfstandigheid, alweer een beetje meer loslaten.

En dus heeft ook de mama het vandaag wel een beetje moeilijk. Afscheid nemen na 12 jaar, het is toch wat. En het gaat zo snel in dat middelbaar. Ze groeien zo snel op, ze maken zich zo snel los. Het hoort er uiteraard bij, en ik ben heel trots op mijn dochters, op wie ze aan het worden zijn, maar tegelijkertijd blijven ze in mijn ogen die piepkleine baby’tjes die wij met heel veel liefde verwelkomden in onze wereld. Wil ik hen nog altijd even hard beschermen tegen alle pijn en onrecht op hun pad, maar moet ik hoe langer hoe meer toekijken hoe ze dat zelf beginnen doen. Geef ik hen hoe langer hoe meer de touwtjes zelf in handen en sta ik ergens op de achtergrond klaar om te helpen als dat zou nodig zijn. Maar dat is hoe langer hoe minder nodig. En dat maakt me blij, maar ook een beetje triestig.

Gelukkig hebben we nog 2 maanden om ons voor te bereiden op de nieuwe realiteit. En dat zal vooral de mama hard nodig hebben…

Het werd zomer. Bijna!

Neen, we gaan het niet hebben over het fantastisch Belgische zomerweertje. Waar we een warm dagje alweer moeten bekopen met verschrikkelijke zomeronweders. Maar het einde van de examens en proefwerken is stilaan in zicht. De oudste heeft nog geschiedenis, de jongste heeft nog rekenen, maar het leren is al achter de rug. Nog een keertje alles geven en ze kunnen aan hun zomervakantie beginnen.

Ook bij de echtgenoot is het verbeterwerk (net) achter de rug. De punten worden doorgegeven, nu volgen een paar dagen deliberaties en moet hij de rapporten nog schrijven en wat administratieve zaken afhandelen. En dan kan de riem er hier even af. Het is tijd en het is nodig. Ze zijn zo moe, mijn huisgenoten. En ze zijn het moe. Even geen school meer. Even geen taken meer, geen lessen. Even alleen maar genieten, luieren, wat lezen. Uitslapen ook, recupereren van een lang, vermoeiend jaar.

Toen onze meisjes jonger waren, zag je in mei en juni gewoon dat ze aan het einde van hun Latijn waren. Het bobijntje was af. Ze gingen zonder morren op tijd naar bed, ze durfden in het weekend al eens een gaatje in de dag te slapen en vooral de jongste kroop in de loop van de dag wel eens stilletjes met een boekje in bed. Een uur later vonden we haar dan diep in slaap. Ze hadden het soms zo nodig. Mei is dan ook een erg drukke maand met de schoolfeesten, de dansoptredens, soms nog wat communie- en verjaardagsfeesten hier en daar. Het was soms teveel voor onze dames.

Intussen zijn ze opgegroeid en zijn ze het al meer gewend. En toch. De examens zijn ook gewoon vermoeiend. Het vraag een constante mentale inspanning en dat vergt toch veel van onze meisjes. En dan zijn de lontjes soms wat korter: er wordt al eens stevig gezeurd. Op het oneerlijke (studeer)leven, op de ouders (met hun bedenkelijk gevoel voor humor), op de zus. Op het eten dat net niet is wat ze liefst gewenst hadden. Of op de muziek/lach/stem die te luid is, de mattentaartjes die uitverkocht waren bij de bakker,… Het grappige is dat dat gezeur meteen stopt op het moment dat de examens afgelopen zijn. Min of meer toch ;-). Vanaf morgenavond kunnen ze weer wat meer hebben. Dan blijven ze al eens langer op en slapen ze ook gewoon weer een stukje langer uit. Het ritme wordt verlegd, we zetten een stapje terug. Er “moet” ineens niks meer, er “mag” veel meer.

Lang zal het overigens niet duren vooraleer we hier “ik verveel me” te horen krijgen. Of “mag ik op de Nintendo/tablet/computer”? Want wat moet je in godsnaam met die zeeën van tijd gaan doen (zeker als het regent)? En je kan nu toch niet de hele dag door blijven lezen (tenzij het goed weer is en je als eerste de ligzetels hebt ingepalmd natuurlijk). Het moet gezegd dat ook de waterspelletjes en ons plastieken zwembadje enorm populair blijven bij onze dochters. Zeker als ze gezelschap kunnen/mogen vragen. Of een logeerpartijtje mogen houden…

Die belofte van de oneindige zomer, de leegte die zich voor je uitstrekt, dat mis ik nog altijd. Maar als ik eraan denk dat je dan eerst nog eens die examens moest doorworstelen, dan is dat gemis snel over. Al zal het binnenkort toch weer slikken zijn, als iedereen vakantie viert en ik ’s morgens het huis stilletjes uit sluip om toch maar niemand wakker te maken en de liefdes van mijn leven hun broodnodige recuperatie te gunnen.

Nog één examen, nog één weekje, en dan zit het er alweer op. Is de lagere school een afgesloten hoofdstuk in dit gezin. Dan zit de helft van het middelbaar er voor de oudste al op . Het gaat toch zo ontzettend snel allemaal. Even met je ogen knipperen en voor je het weet zijn ze opgegroeid. Ik ben daar zó niet klaar voor. Maar voor de dochters kan het soms niet snel genoeg gaan. Zeker niet nu ze weer twee superlange vakantiemaanden in het vizier hebben ;-).