WK-gekte #redtogether

Kijk, één keer om de vier jaar (eigenlijk om de twee jaar, want bij een EK doen we dat uiteraard ook!) gooien wij hier alle remmen los. Dan is het immers WK voetbal en dan mogen we al eens dromen dat we wereldkampioen zouden kunnen worden. Dan mogen we af en toe een klein beetje gaan zweven en hopen. Dan worden alle verzamelde attributen van 25 jaar supporteren nog eens van de zolder gehaald en wordt het hele huis versierd.

En dan komt de eerste match en dan duurt het toch wel even vooraleer onze Rode Duivels onder stoom geraken. Dan blijken de Panamezen toch niet zo’n hapklare brok te zijn en zit je vaker – met zenuwen – in de keuken dan je lief is. Maar dan win je uiteindelijk toch (makkelijk) en kan je nog minstens één match lang verder dromen van eeuwige roem en glorie.

Ach, die Hollandse zotheid hebben we (nog) niet. Dat we dat WK ook echt zouden winnen, geloven we diep vanbinnen zelf (nog) niet. Maar midden in de examenstress is de zotheid van de ouders een bron van ontspanning voor de twee studerende dochters. Zij schudden het hoofd en zuchten eens diep bij alle verkleedtoestanden van die normaal zo serieuze volwassenen. Maar ze gingen deze morgen wel met een minimum aan zenuwen naar hun wiskunde-examen. Gelachen hadden ze toen ze de werkoutfit van eerst de mama en later ook de papa konden aanschouwen.

Kijk, wat een mens allemaal niet doet om de dochters te ontspannen ;-). Tja, het is een excuus als een ander… Nog minstens een dikke week, nog minstens 2 matchen te gaan. En misschien, héél misschien beginnen we diep vanbinnen al een piepklein beetje te hopen, te duimen en te dromen…

 

Advertentie

Hoe de examens overleven?

We zijn intussen een week ver in de examens. De oudste is halverwege, de jongste heeft nog het grootste deel van haar proefwerken voor de boeg. Bij de echtgenoot komt er nog een verbeterspurt eind volgende week. Maar hoe overleef je nu – als ouder – deze intensieve periode? Natuurlijk zijn het de kinderen die het moeten doen en hoef jij enkel toe te kijken, moed in te spreken, te supporteren en te steunen. Maar toch vind ik deze periode als mama zwaarder dan toen ik er zelf door moest. Want als student heb je het tenminste zelf in de hand, maar als mama sta je aan de zijlijn toe te kijken. En hoe graag je af en toe zou willen inspringen, hoe graag ik hen zou willen ontlasten, helpen of zou willen ontzien, dat kan niet. Zij moeten het zelf doen.

Maar hoe overleef je dan wel deze examenperiode?

Met humor. Meteen een tricky tip. Ja, je moet veel humor hebben in deze periode, maar kies je momenten en doseer het goed. Vlak voor een belangrijk examen of als het studeren niet zo vlot loopt als ze gehoopt hadden, dan werkt humor NIET. Integendeel, dan kan het wel eens als een rode lap op een stier werken. Dan worden ze er nog zenuwachtiger van, of boos, en dat kan deze periode niet de bedoeling zijn. Maar als ze willen ontspannen, kan een dosis mama-humor wel eens werken. Hoe flauwer, hoe liever trouwens.

In stilte. Als de dochters aan het studeren zijn en de echtgenoot zit te verbeteren, dan kan ik me ook maar beter “nuttig” bezig houden. Maar o wee als ik de stofzuiger durf boven te halen! Net voor deze examenperiode hebben beide dochters me verboden om dat gehate toestel te bezigen “en al zeker niet in het weekend dat we wiskunde moeten leren, want dat doe jij nu eens altijd”. Ik was me er niet van bewust, maar ik ben dit wiskundeweekend wijselijk ver uit de buurt van de stofzuiger gebleven. Strijken mag dan weer wel (dat kan ook in absolute stilte 😉) en dus zijn de wasmanden zo goed als allemaal bijgewerkt.

Met comfort food. Het is een zware periode voor onze meisjes. Ze werken hard en dus proberen we hen af en toe eens wat te verwennen. We koken wat ze graag lusten en zorgen regelmatig voor gezonde en lekkere tussendoortjes. We hebben véél fruit in huis en er worden hier zo goed als dagelijks verse sinaasappelsapjes geperst voor onze dames. Maar af en toe wat lekkers mag natuurlijk ook. Pannenkoeken, of een welverdiend ijsje, laat maar komen.

Met gezaag. Af en toe moeten we natuurlijk ook ons ouderlijk geza(a)g eens bovenhalen. Als een pauze een beetje te lang duurt, als het avondritueel de spuigaten uitloopt of als hun smartphone net te intensief gebruikt wordt tussendoor. Maar gelukkig hoeven we dat niet al te vaak te doen, want dat ouderlijk geza(a)g is niet altijd even populair, zeker niet als onze dames sowieso al op de toppen van hun tenen lopen en dan durft het wel eens even ontploffen.

Met kaarsjes. Mijn oma deed het voor mij, het is familietraditie: tijdens de examens zelf brand je een kaarsje. Om te tonen dat je aan hen denkt en om geluk te brengen. Maar praktisch is dat niet echt als je aan het werk bent. (Al denk ik dat de oma van mijn dochters op haar beurt de familietraditie voortzet en geregeld kaarsjes laat branden voor haar kleindochters.) En dus vond de mama een virtuele oplossing. Tip: zoek op “meditation candle” en dan vind je filmpjes van brandende kaarsen. Echt, er gebeurt niks, maar tot wel 8 uur lang kan je dus een virtueel kaarsje laten branden op de achtergrond van je computer. Tot de dochters gebeld hebben met hun verslag van het net afgelopen examen, dan mag het filmpje stoppen.

Met voetbal. Kijk, ons sociaal leven staat nu – samen met dat van de dochters – een paar weken on hold. Gelukkig is het WK voetbal. Terwijl ik – in stilte – zit te strijken, is er gelukkig wel iets op tv. En zeker niet alle matchen zijn even goed, maar er is toch iets te zien. Anders hadden we het met de zoveelste zomerse herhaling van God weet welke serie moeten doen, dan is het WK voetbal toch net een pak spannender. Al zullen we morgenavond (als onze Rode Duivels spelen) wel ons best moeten doen om regel 2 (“In Stilte”) te respecteren.

Nog één weekje en het zit er weer op. Dan begint voor onze meiden de grote leegte van de zomervakantie. Zij (en wij) tellen al af. Nog één weekje op de tanden bijten…

Klein geluk #8

Het was lente vandaag! Het was hier bij ons een fantastisch mooie dag. Een onverwacht cadeautje, want hadden ze geen grijze dag voorspeld? Het ideale moment om wat klein geluk op te lijsten en te delen.

• Onze tuin wordt momenteel overspoeld door narcissen of paasbloemen. Ze duiken overal op en ze bloeien uitbundig. Dat maakt mij zo ongelooflijk blij.
• Het was warm vandaag. Zalig!
• De was heeft een hele dag buiten gedroogd.
• We aten voor het eerst weer in de veranda.
• We aten lente: de eerste tomaat-mozzarella van het seizoen én onze broodjes werden rijkelijk belegd met groenten.
• We haalden opnieuw bloemetjes in huis. Instant happiness.
• We deden een klein beetje van lenteschoonmaak en hebben een keuken die blinkt.
• We hadden een uitgebreid (gezond) ontbijt met granola, pompelmoes, fruitsla en een heerlijk kopje koffie
• De Panini-stickers zijn terug voor het WK in Rusland! Nu beginnen we écht aan de laatste rechte lijn naar dat voetbalfeest.
• Er zaten al 2 Belgen tussen de eerste lading stickers en ook Messi en Ronaldo plakken al in ons verzamelalbum.
• Het was al tijd voor het eerste ijsje van het seizoen <3.
• De examens van de jongste zitten er op: de sfeer is dus redelijk uitgelaten. Ook de oudste heeft nog maar 2 dagen les “voor de vakantie begint”.
• De echtgenoot gaat voor één keer niet op buitenlandse trip, we moeten hem de volgende dagen NIET missen. Hoera!
• Ik heb nog eens een goed boek uitgelezen. Een spannend Russisch oorlogsverhaal zorgde ervoor dat de treinritten voorbij vlogen de afgelopen week.
• Het was de eerste dag voor korte sokjes en mijn voeten zijn er niet afgevroren.
• REM is volgens mij écht aan een revival toe. Ze worden de laatste dagen regelmatig gespeeld op Studio Brussel en telkens opnieuw denk ik “wat was dat toch een ongelooflijk goede groep”. Meer van dat, graag.

Bovendien hebben we ook de komende dagen nog fijne vooruitzichten. Vanaf morgen blijft het een uurtje langer licht. We gaan op familiebezoek (dat was door de examens vorige week niet gelukt). De Paasvakantie komt stilaan in zicht en dan zitten er een aantal familiedagen in. Dat er ook een paar minpuntjes volgen de komende dagen (we slapen een uur minder, de lente verdwijnt weer), dat gaan we vanavond vakkundig negeren. Een wijs staatsman zei ooit “dat we de problemen pas oplossen als ze zich stellen” en vandaag is het lente. De rest zien we dan wel weer 😉.

Laat de Panini-gekte maar beginnen!

Afgelopen weekend kwam de echtgenoot ermee thuis: het boekje van Euro 2016 en de eerste 10 stickerzakjes. Panini uiteraard! Ja, wij doen daaraan mee. Vrij fanatiek zelfs 😉 ! Het is een jarenlange traditie intussen. Het eerste boekje van de echtgenoot was dat van Espana 1982, zonet zijn we aan onze 22ste verzameling begonnen. Ik was iets later, maar in de late jaren ’80 raakte ook ik helemaal bekeerd. Meer dan een jaar lang heeft het Panini-stickertje van Eli Ohana (met zilveren randje) mijn schoolagenda gesierd.

Het hoort intussen bij onze voorbereiding op het EK of WK voetbal. In de loop van de maanden voordien halen we het boekje in huis en beginnen we de spelers, stadions en ploegfoto’s te verzamelen. Regelmatig wordt er dan eens in het boekje gebladerd, zodat we de spelers en de ploegen wel min of meer kennen tegen de aftrap van de openingswedstrijd. En tijdens de matchen ligt ons naslagwerk ook altijd in de buurt. Zodat we snel even kunnen spieken als er toch een onbekende speler het plein op komt.

Het is ook gewoon leuk: de zakjes in huis halen, openscheuren en dan kijken of er Belgen tussen zitten, checken of het zakje voldoende nieuwe beeldjes bevat en niet te veel dubbels. Tijdens het vorige WK raakten ook onze dames gebeten door de microbe. De jongste was zelfs tamelijk bedreven in het ruilen, met het neefje of met de klasgenoten op school. Waar zij als meisje dan weer een unicum is, zoals ik dat vroeger ook was. Ja, ik verzamel die plakkertjes (voor mezelf, natuurlijk) en ja, ik weet heus wel waarover ik spreek. Uiteraard kan ik buitenspel perfect uitleggen…

De jongste wist op het einde exact welke spelers we nog misten. Het was toen zelfs zo erg dat ons album mee naar Italië reisde (we vierden er vakantie tijdens het WK) zodat we de matchen degelijk konden voorbereiden én we in het thuisland van Panini op jacht konden naar onze laatste missing links. Groot was onze teleurstelling toen bleek dat ze er een andere variant hadden van de fameuze stickertjes, die niet in ons album paste…

Zijn onze albums ooit vol geraakt? Weinig of niet. De echtgenoot heeft één boekje, van de Belgische voetbalcompetitie begin jaren ’80 (Football 83), waarvan hij alle stickers wist te bemachtigen, maar meestal ontbreken er een tiental. Eenmaal het EK of WK afgelopen is, ebt de goesting om het allerlaatste stickertje nog te bemachtigen langzamerhand weg. Zolang we alle Rode Duivels maar hebben, dan is het voor ons allang goed. En laat ons eerlijk zijn, de ontbrekende stickers “nabestellen”, telt in onze ogen toch niet helemaal.

Maar misschien moeten we dit jaar toch eens voor het échte collector’s item gaan: de volle variant. De start was alvast veelbelovend dit weekend, zonder dubbeltjes én met 4 Belgen. We weten weer wat te doen de komende maanden… en voor wie binnenkort nog eens op bezoek komt: laat de fles wijn of de bloemetjes maar thuis, een paar zakjes Panini-stickers en wij zijn ferm content 😉 !