Op 1 maart begonnen we met een aantal bloggers de uitdaging #40 dagen bloggen, gelanceerd door Kathleen van De Verbeelding. Zonder nadenken schreef ik me in en begon ik eraan, met een “pasdag” trouwens. Maar het is Pasen vandaag, we hebben de eindmeet van het 40 dagen-bloggen gehaald. Al moet ik wel toegeven dat ik in het begin misschien wel net iets te kwistig was met pasdagen, waardoor ik me op het einde een “20 op rij” op de hals haalde. Maar het is gelukt! (Staat even hard te juichen en te dansen als toen Gilbert een paar uur geleden de Amstel Gold Race aan zijn palmares toevoegde…)
Wat heb ik uit dit hele avontuur geleerd?
- Het is mogelijk om 20 dagen op rij te bloggen.
- Er is nog altijd voldoende inspiratie te vinden.
- Je mag in het begin je pasdagen niet verspillen, zeker niet als je dan ook nog eens een rekenfoutje maakt ;-).
- Op voorhand bloggen is nog steeds niet (op één uitzondering na) gelukt.
- Hoe meer je blogt, hoe meer inspiratie je krijgt.
- Het is gewoon leuk om te schrijven, om een verhaal te vertellen.
- Soms kan het hard werken zijn, maar hoe meer je oefent, hoe makkelijker het eruit vloeit.
- Je moet een beetje zot zijn om zo’n uitdaging aan te gaan.
- Je moet een beetje veel koppig zijn om zo’n uitdaging ook te volbrengen.
- Soms moet je gewoon springen en zien waar je uitkomt.
De belangrijkste les uit deze hele uitdaging was dat je soms gewoon moet springen. Zonder na te denken. Gewoon doen en zien waar je uitkomt. Lukt het niet, dan heb je toch (iets nieuws) geprobeerd. Dat ik de 40 uiteindelijk gehaald heb, was vooral fijn voor mezelf. Ik heb er niks mee gewonnen en ook niks bij verloren. Maar onderweg heb ik onderwerpen en inspiratie gevonden, heb ik geleerd door te zetten en mijn “goesting” terug gevonden. Ik doe dit gewoon graag, voor mezelf.
Eén van de tips die Kathleen ons in het begin meegaf, was om “een blogbuddy” te zoeken. En hoewel ik bloggen altijd als een solitair gebeuren heb ervaren, als een “me versus my computer”, moet ik toegeven dat af en toe eens overleggen, tips uitwisselen of een plan de campagne opstellen, werkt. Ook je frustraties en/of onmacht ventileren trouwens. En dus moet ik toch wel een ferme dankjewel uitsturen naar Boston, baby! voor de inspiratie, de tips en de fijne gesprekken!
Hoe gaan we nu verder? Ik weet het nog niet zo goed. We gaan de komende weken op zoek naar een nieuw ritme. Want met bloggen gaan we wel door. Ik ben nog niet uitverteld, ik heb massa’s ideeën in mijn hoofd zitten voor de komende weken. Maar of dat in 3, 4 of 5 posts per week zal zijn, weet ik nog niet. Dat zien we wel. Maar als iemand nog eens een uitdagingske heeft, bring it on! We zullen achteraf dan wel weer een tweede keer nadenken, naar adem happen, zeggen “waar zijt ge in godsnaam weer aan begonnen?” en er dan gewoon vol voor gaan…
Tifosa 