Kerstmis is…

Met volle teugen geniet ik elk jaar weer van de kerstdagen. Eerst nog even mijn verjaardag vieren en daarna van het ene familiefeest naar het andere. Het zijn drukke, maar gezellige dagen. Op kerstavond maken we telkens weer tijd voor elkaar, voor ons gezinnetje. Even samen in ons coconnetje kruipen, even genieten van elkaar. Het is dat soort momenten dat ik ergens diep in mijn hart opsla. Als herinneringen om te koesteren.

Kerstmis is…

• Lekker gezellig samen eten. Uitgebreid eten, met hapjes, voorgerecht, hoofdgerecht en dessert. Het hoeft niet exquis of verrassend te zijn. Meestal bepalen de dochters wat er gekookt wordt en vaak is dat gewoon een herhaling van de voorgaande jaren want “dat is kersteten voor ons, mama”. Lang tafelen, lachen en genieten, dat is Kerstmis.
• Music for life op de achtergrond. Net zoals Oudjaar voor altijd verbonden is met “de Tijdloze”, is kerstavond de slotdag van Music for Life. Een hele dag staat de televisie op de achtergrond te spelen. Af en toe onderbreken we het koken of het eten even voor een optreden of een pakkende getuigenis, maar meestal is het onze Kerst-sfeermuziek op de achtergrond. Voor het slot maken we wel altijd tijd. Dan komen we met zijn allen even in de zetel zitten en pinkt de mama ook stiekem een traantje weg als ze de ontroering van de (doodvermoeide) presentatoren ziet van zodra het bedrag bekend is gemaakt. Het past zo bij kerstavond: die inzet, de warmte… En ja hoor, ik weet best dat we misschien ook tijdens het jaar wat meer een inspanning zouden mogen doen en dat we onze vrijgevigheid beter niet beperken tot die éne (warmste) week voor Kerstmis. Maar op het einde van alweer een jaar geeft het me telkens opnieuw hoop en warmte. Op een betere toekomst. Op verandering.
• Pakjes onder de kerstboom. Veel pakjes onder de kerstboom. Grote en kleine. Echte en fop-pakjes. Met opgroeiende dochters wordt het jaar na jaar moeilijker om hen te verrassen. Om iets te vinden waar ze echt blij mee zullen zijn. Het helpt ook niet als je toch wel wat uitstelgedrag vertoont in je zoektocht naar het ideale cadeautje. (En je je dus de zaterdag voor Kerst alsnog in het gewoel dient te storten om toch maar iets onder de boom te kunnen leggen 😉!) Maar kijk, de last minute-ingevingen waren goede. De dochters waren verrast én tevreden. En daar doe je het als mama toch voor.
• Tijd voor elkaar. Kerstavond vieren we samen. De gsm’s blijven (zo veel mogelijk) uit, we doen samen dingen. We babbelen, lachen, openen cadeautjes, kijken samen een kerstfilm en spelen een spelletje samen. Gisteren haalden de dochters “Dixit” uit de kast. En het was leuk, grappig en fijn samen. Ook al was de mama er niet bepaald goed in en duurde het wel even vooraleer ze de spelregels door had. Dat gebeurt als je alweer een nieuw levensjaar hebt afgetrapt en een dagje ouder geworden bent 😉.

Kerstmis is voor ons “tijd samen”. Met ons viertjes, met onze families. Wij hopen en wensen voor jullie hetzelfde: dat Kerst een gezellige tijd mag worden, samen. Met de mensen om je heen van wie je houdt. Geniet ervan de komende dagen!

Advertentie

Laat december maar komen!

December is voor mij een van de mooiste maanden van het jaar. Dat was het al als kind, toen ik mij nog volledig kon onderdompelen in de magie van de Sint en later die maand mocht aftellen naar mijn verjaardag, de kerstboom en de nieuwjaarsbrieven. Dat is het nog steeds als volwassene, al zijn de redenen nu natuurlijk een beetje anders:

• December is nog altijd magie en verwachting. Het is aftellen naar de kerstboom, naar het versieren van het huis.
• Het is je ogen uitkijken naar de kerstverlichting die intussen toch al frequenter in het straatbeeld begint op te duiken. Daarnet nog bij die ene buur die van zijn volledige voortuin altijd een glitterende lichtbal maakt. Toch moeten glimlachen om alle verzamelde kerstkitsch.
• Het is aftellen naar een nieuw begin. Het is de laatste maand van het jaar: tijd om even terug te blikken op het voorbije jaar. Maar altijd in de wetenschap dat je binnenkort weer met een nieuwe, lege lei mag starten.
• Het is een poging doen om dit jaar wel kerstkaartjes te maken en op tijd verstuurd te hebben. In 2017 nog zou voor de verandering eens fijn zijn.
• Het is soms al even oefenen voor het schrijven van een nieuw cijfertje: 2018.
• Het is het moment om kalenders in huis te halen die nog volledig blanco zijn en je beschroomd voelen als je voor het eerst een nieuwe afspraak in het nieuwe jaar moet inschrijven.
• Het is kerstlijstjes maken en hopen dat die vele boeken- en geschenktips die je de voorbije maanden als een volleerde hoarder verzamelde, misschien wel onder de kerstboom zullen liggen.
• Het is vakantie. Het is gezellig samen thuis zijn. Het is tijd maken voor elkaar, voor de kleine geneugten des levens.
• Het is de kachel aansteken, de kaarsjes doen branden, de lichtjes van de kerstboom laten schijnen, een boek nemen en in de zetel gaan zitten. Het is tijd hebben om te lezen. Om dan soms, na een uurtje in een andere wereld geweest te zijn, rond je te kijken en zien dat dat voor de rest ook geldt, verspreid doorheen het huis.
• Het zijn examens met studerende dochters en een verbeterende echtgenoot. Dat geeft elke keer opnieuw een speciale sfeer in huis.
• Het is verwennerij voor de dochters en de echtgenoot: een glaasje drank brengen, een koekje of wat fruit tussendoor. Het is cake bakken en hun lievelingskostjes koken.
• Het is stil in huis wanneer er gestudeerd wordt. En dus profiteert ook de mama ervan om al wat sneller de wasmanden bij te werken en hier en daar wat kleine klusjes te doen. Om dan de dochters de gezegende uitspraak te ontlokken: “Elke keer dat wij moeten studeren, wordt er hier gestofzuigd. Je doet er echt om, hè?” “Neen, maar ik kan mij beter ook nuttig bezighouden terwijl jullie werken, niet?”, “OK, maar dan toch liever in stilte!”
• Het is uitgelatenheid van zodra de examens erop zitten. Gezelligheid troef ook: de dochters hebben een paar dagen vrij en ook mama probeert thuis te zijn. Intussen worden die paar dagen vrolijk volgepland en fungeert de mama vooral als chauffeur, maar één dag houden we voor ons drietjes, om samen te shoppen.
• Het is tijd voor “Home Alone” (alledrie), voor “A Christmas Carol” en doe “Love Actually” ook nog maar een keertje.
• Het is veel en uitgebreid koken.
• Het is hopen op een dagje sneeuw. En keihard duimen dat je die éne dag dat het in België nog eens wit ziet, niet de baan op moet.
• Het is pakjes zoeken, heel soms een geweldige ingeving krijgen en in stilte genieten als de verrassing slaagt.
• Het is feest vieren, je mooi maken, samen eten, samen genieten, samen pakjes openen.
• Het is Music for Life.
• Het is er even met zijn tweeën tussenuit glippen.

December is en blijft een tijd om samen te zijn, om te genieten. Thuis, met de hele familie. Het is elke keer weer beseffen dat je gezegend bent, samen, en daar intens dankbaar om zijn. Nog 2 nachtjes en we beginnen aan “mijn” maand.

PS: Als dat hele kerstgedoe u gestolen kan worden, kan u de komende maand mijn blog misschien best af en toe eens mijden. U weze gewaarschuwd ;-).

Vijf op vrijdag: december-voorpret

Het einde van november is in zicht. Het zijn de somberste dagen van het jaar en er is voorlopig nog te weinig kerstverlichting om de boel wat op te fleuren. Het is donker als je naar je werk vertrekt en het wordt alweer donker als je naar huis terugkeert. Maar we maken het thuis gezellig: we halen bloemetjes in huis, we doen onze kachel branden, steken onze kaarsjes aan en beginnen stilaan plannen te maken voor de feestdagen.

We denken al eens na over goede voornemens voor 2018. Na bijna 44 jaar op deze wereld heb ik wel door dat ik geen goede voornemens hoef te maken op 1 januari. Het duurt in de maand januari vaak welgeteld een (paar) dag(en) vooraleer we de goede doelstellingen door ramen en deuren zwieren. Maar vorig jaar heb ik stiekem in december komaf gemaakt met mijn Cola Light-verslaving. (Still going strong, trouwens!) Het duurt 3 weken om van een voornemen een gewoonte te maken. En dus wil ik in december misschien nog eens een experimentje opzetten. Wie weet heb ik dan tegen januari opnieuw een gewoonte die mijn leven beter maakt, in plaats van een vage wens om het eindelijk eens volledig anders aan te pakken. Te beginnen op 1 januari. Of 2 januari. Of de maandag na de vakantie. Misschien. Of toch maar niet?!

We beginnen stilaan al eens aan de feesten te denken. Wat gaan we wanneer doen en met wie? Zullen we er eindelijk nog eens in slagen om dit jaar wel kerstkaartjes gemaakt te krijgen en te versturen? Wanneer kunnen en mogen we de kerstboom zetten? Vaag beginnen we ook al wat te mijmeren over onze kerstlijstjes: boeken die we nog willen lezen, series die we willen zien, muziek die we willen horen, hoeven we even niet meer zelf te kopen. We beginnen ze te verzamelen op ons wenslijstje. Ideeën om de geliefden te verrassen beginnen stilaan ook op te borrelen. Het enthousiasme voor Sinterklaas begint hier intussen toch wat te zakken. Met twee tienerdochters in volle examenvoorbereiding is de magie toch wat verder te zoeken en dus kijken we liever uit naar de kerstvakantie en de eindejaarsfeesten. Al zal het ook wel even slikken worden als de oudste dit jaar voor het eerst zal uitgaan op Oudjaar en er om middernacht dus niet “live” zal zijn voor de kussen en wensen. Misschien moet ik dat “loslaten” toch aan mijn goede voornemens toevoegen 😉.

We beginnen de post-examenweek al te plannen. Het gaat ineens allemaal zo vlug. Nog één week les en daarna beginnen mijn huisgenoten (beetje bij beetje) aan hun examens. Dat eerste trimester is weer voorbij gevlogen. Daarna twee weken doorbijten en dan zijn we allemaal samen thuis. Het moment om nog wat aankopen te doen en om gewoon samen wat te cocoonen bij de kerstboom. De echtgenoot heeft dan wel nog een drukke week, maar het is gewoon fijn om dan met ons drietjes samen wat te plannen. Om te gaan shoppen, om wat “vrouwenfilms” te kijken, om gezellig samen te bakken. Om de echtgenoot in de watten te leggen als hij tegen zijn verbeterdeadlines aankijkt of lange dagen op school maakt.

We tellen al een beetje af naar Music For Life en De Tijdloze. Als de examens er voor de dochters opzitten, begint Music For Life. Het is gewoon gezellig om dan samen thuis te zijn. De lichtjes in de kerstboom branden, en liggen pakjes klaar en de tv staat de hele dag op. Geweldige muziek, pakkende verhalen en dat enthousiasme in de kou, ik krijg het er écht warm van. In die periode vind ik het vaak zonde dat de gewone programmering van de zenders “Music for Life” verdringt.

Op Oudjaar maakt “De Tijdloze” al jaren deel uit van onze feestvreugde. Als er in huis gevierd wordt, is de Tijdloze de achtergrondmuziek bij het koken, het klaarmaken en de start van de gezelligheid. Als we buitenshuis vieren, vind ik het vaak zonde dat we nét in de top 20 moeten vertrekken. Al checken we rond 8 uur altijd nog even wie er dit jaar nu weer op één staat in “onze” Tijdloze.

44. Ergens tussendoor mag ik ook nog eens wat kaarsjes uitblazen. Het wordt een mooi, evenwichtig getalletje dit jaar. “Ocharme, zo midden in de feesten verjaren, vind je dat niet erg?” Neen. Het maakt december extra bijzonder. Midden in de feest- en examen-drukte was er altijd ook even tijd voor mijn speciale dag. Al toen ik kind was en nog steeds nu ik “groot” ben.

Aanleiding van dit blogje was een mailtje van StuBru om te stemmen voor de Tijdloze. Ineens besef je dat het toch wel weer heel snel gegaan is. Het zijn dan misschien de donkerste dagen, maar hier en daar begint er toch een eenzame kerstversiering op te duiken. Het “holiday season” is er écht bijna. Laat de voorpret dus maar beginnen!

Hoor, wie klopt daar, kinderen?

De Sint is in het land. Steeds vaker zie ik op Facebook of op Instagram foto’s opduiken van kindjes die hun schoentje al mochten zetten en daar een nachtje later ook iets in terugvonden. Of de schuilplaats van de Sint te vroeg ontdekten en al wat eerder de speelpret konden beginnen. Ook toen wij klein waren, waren de weken voor de Sint de meest spannende weken. De Sint en zijn Pieten waren immers al in het land en hielden ons in de gaten. En dat was soms maar al te duidelijk.

Zo gebeurde het in de weken voor 6 december af en toe wel eens dat er ineens keihard geklopt werd op de houten luiken waarmee we ’s avonds als het donker werd de ramen sloten. Het was elke keer weer even schrikken, maar als we éénmaal de luiken toch durfden te openen, bleek er een mandarijntje en wat letterkoekjes achter te zijn gebleven. Of een chocolade mannetje. Of wat nicnacjes en “Mariabeeldjes”. Telkens opnieuw was het voor ons een teken dat we écht wel in de gaten gehouden werden. Dat we braaf moesten zijn, en vooral geen ruzie moesten maken, want anders zou het wel eens kunnen dat de Sint ons huis zou vergeten op zijn verjaardag.

Het heeft toch wel een hele tijd geduurd eer we door hadden dat de avondlijke bezoekjes van de Sint samenvielen met het “eten geven aan de kippen” van onze va. Dat het toch wel héél toevallig was dat onze va altijd net buiten was als er op de luiken werd geklopt. En dat hij dat élke keer opnieuw miste. In mijn herinnering was ons moe wel altijd bij ons als er geklopt werd, maar het zou goed kunnen dat ze afwisselden, al is me dat dus niet bijgebleven.

Bovendien viel de frank ook niet in één keer. Ik kan me de keren nog levendig herinneren dat er geklopt was en dat wij – een beetje bang maar vooral opgewonden – dat onmiddellijk aan onze va wilden vertellen van zodra hij terug binnen kwam. “De Sint is net geweest, kijk wat hij gebracht heeft. Toch wel spijtig dat jij er niet bij was. Heb je hem niet gezien, vake, toen je buiten was?” “Niks gezien zeg, ik zal toch wel zeker net weer in het kippenhok gezeten hebben.” En wij stelden ons daar geen vragen bij. Later natuurlijk wel, en dan zaten we onderling te fluisteren over dat er toch wel altijd nét geklopt werd nadat onze va naar buiten trok, maar we waakten er – zeker in het begin – heel nauwgezet over om onze bedenkingen niet te uiten in de nabijheid van onze ouders, want stel je voor dat de Sint ons huis dan zou overslaan.

Bovendien was onze va er supergoed in om de vermoorde onschuld te spelen, zelfs toen we onze verdachtmakingen luidop begonnen te uiten. Hij weerlegde onze bevindingen met zoveel overtuigingskracht dat we zelfs aan onze eigen ogen zouden getwijfeld hebben. En misschien nog wel goed ook, want als je de waarheid kent, is de magie er toch voor het grootste stuk af.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je niet nog héél even kan doen alsof en dat het toch wel fijn is als er toch nog iets in je schoentje opduikt. Bij ons is de Sint nooit gestopt met chocolade, snoepjes en mandarijntjes te brengen: het is van het ene jaar op het andere naadloos overgegaan van de kinderen op de kleinkinderen. En hier in huis zetten de dochters nog elk jaar hun schoentje en zorgt de Sint de volgende ochtend nog altijd voor een verrassing. Dat is wel de deal: geen schoentje = geen cadeautje en het moet met alles erop en eraan (wortel, suikerklontjes en pintjes bier voor de Sint en zijn Pieten) ;-). Het mag dan wel geen speelgoed meer zijn, maar de Sint brengt wel iets “leuks”, de “nuttige” cadeautjes bewaren we voor onder de kerstboom.

Al wordt het hoe langer hoe moeilijker om nog iets “leuks” te vinden voor de tienermeiden hier in huis. En blijkt de tijd op het einde van het jaar altijd zo snel te gaan: dan is het voor je het weet al begin december en mag je weer op het allerlaatste moment nog op zoek naar de nodige voorraad snoepjes om de schoentjes te vullen. Eén voordeel: de kans dat de kinderen onze schuilplaats te vroeg ontdekten, was meestal klein gezien de korte tijdspanne dat alles in huis verbleef.

(www.loesje.org)

En dus tellen wij hier met zijn allen (klein en groot, gelovigen en ongelovigen) toch weer af naar het moment dat de Sint zal langskomen. Zuchten de kinderen al eens diep als de mama het fototoestel bovenhaalt en hen “dwingt” hun schoentje te zetten. Zijn ze de volgende ochtend toch nog een beetje benieuwd en meestal ook blij verrast. Is de mama tevreden dat het weer gelukt is en dat we weer de obligate pyjamafoto’s (en de open mond) aan het fotoalbum kunnen toevoegen. Laat het dus maar snel weekend zijn!

Februari was…

Februari was een mooie maand, met een klein (ziek) angeltje in de staart. Nog altijd geen lente in het vooruitzicht jammer genoeg, ook al bloeien onze narcissen hier al een kleine maand. Ik denk dat ze intussen al een paar keer bevroren zijn en daardoor net iets langer houden dan gewoonlijk ;-). We hebben wel de lente in huis gehad met tulpen (gekocht en gekregen) als contrast tegen de oneindige en overvloedige regenbuien buiten.

Februari was familie. In het begin van de maand werd mijn vader 70 en dat was hét moment voor een feestje. Hij werd in de bloemetjes gezet, hij werd verwend door zijn vrouw, kinderen, kleinkinderen, broers en schoonzussen en hij genoot. En dus genoten wij ook. Van de 3 broers samen aan de praat in onze living. Van de kleinkinderen die binnen de kortste keren weer allemaal samen een heel Playmobildorp gebouwd hadden en die we dus weer voor de rest van de namiddag boven kwijt waren. Van de kleinste van de hoop die duidelijk niet bang is van onze hond en enthousiast “Didi” roepend achter haar aan ging. De hond (Indie) in kwestie zag dat net iets minder zitten en zette het op een lopen…

Een week later kwamen de neefjes en het nichtje logeren. 5 kinderen in huis en toch was het een “rustig” weekendje. Ze waren eerst een paar uur zoet met – uiteraard – het Playmobildorp en daarna bracht Disney rust. De klassiekers “Lady en Vagebond” en “Belle en het beest” werden nog eens bovengehaald en het waren niet alleen de kleintjes die genoten. Zondagmorgen zaten ze schoon met zijn vijven op een rijtje in onze zetel toen Belle stilaan verliefd werd op het beest. Schattig om te zien! En dus genoot de mama/tante/meter meer van het kijken naar de kinderen dan naar de film.

Alleen was de nacht net iets korter dan normaal: het lang uitslapen is duidelijk een familietrekje dat onze dochters van papa’s kant geërfd hebben. Al zorgde de jongste van de hoop voor de verrassing door het veldbedje geweldig te vinden én dus voor een slaaprecord te zorgen. In de logeerkamer naast ons was er al vroeger leven in huis, maar het bleef (relatief) stil tot half acht.

Dit weekend gingen we dan weer op bezoek bij het jongste neefje. Die had ons in eigen huis helemaal niet verwacht. En dus duurde het na zijn middagdutje even voor hij ontdooide. Maar toen dat gelukt was, was hij alweer zijn vrolijke, hartveroverende zelf. En staan we elke keer opnieuw verwonderd te kijken van de taalontwikkeling bij zo’n jonge kindjes. Hoe snel dat toch allemaal gaat. Hoe veel ze telkens opnieuw bijleren. Hoe ongelooflijk schattig het is om hem te horen roepen op onze dochters of de echtgenoot. Hoe trots je toch bent als je hem zijn nieuwe Franse “r” hoort demonstreren, ook al heb je er zelf absoluut geen verdienste aan.

Dat het ook nog koers was afgelopen weekend. Dat koers altijd fijner is in familieverband. Zeker als er Belgen winnen en je samen kan kijken. En je de vreugde om een Belgische zege kan delen.

Februari was liefde. Liefde voor de echtgenoot en ons 21-jarig samenzijn. Genieten van een gestolen dagje samen om “klef” te doen, zoals de dochters altijd grappen. Samen lachen, samen eten, samen babbelen, samen knuffelen. Een dagje samen met de dochters in de Krokusvakantie. Geen grootse plannen, gewoon samen thuis, samen (rustig) ontbijten, samen lachen, samen koken, samen babbelen. Tijd voor elkaar, het kan soms zo’n deugd doen.

Februari eindigde ziekjes. De mama die een paar dagen geveld werd door griep, de jongste die een weekje later ook mama’s virus overnam en daar toch ook flink ziek van was. Wel genezen zijn, maar nog geen 100%. Snakken naar beter weer, naar zon, naar droogte.

In maart dan maar? Misschien?

Feest in huis!

Dit weekend vierden we de twaalfde verjaardag van de jongste. Met een familiefeestje (van 23 personen). In onze tuinkamer, die meteen gedoopt werd. Het was een meevaller. Zij genoot (en dan doen wij dat ook). Het was natuurlijk niet de eerste keer dat we een verjaardagsfeestje organiseerden in ons huis, maar dat we met zijn allen gelijktijdig aan tafel konden zitten, was wel een primeur. Vroeger aten we in verschillende stadia, of waren er een aantal die in de zetel dineerden.

Een goede voorbereiding is het halve werk. Min of meer toch, want wij (lees: ik) maken het hier graag spannend. Eigenlijk ben ik een heel goede planner en kan ik ook redelijk goed inschatten hoeveel tijd welke taak in beslag zal nemen. Dan hou ik meestal nog een uurtje reserve en voeg ik prompt nog een klein klusje extra toe. Waardoor het alweer nipt wordt. Gelukkig voorzien we het meestal zo dat de echtgenoot ruim op tijd klaar is. Als ik dan in laatste instantie weer nog in de douche wil/moet, is hij er tenminste om het volk al te ontvangen.

Doe de avond tevoren boodschappen. Maak een lijstje en doe je boodschappen op vrijdagavond in plaats van je in de zaterdagochtenddrukte te storten. Je wint er dubbel mee: je shopt een pak rustiger en je kan zaterdagochtend nog op je gemak de weekendkrant lezen. (Waarna je dan wel de hulp moet inroepen van je dochters om de groentjes te kuisen, omdat dat lezen toch net iets langer uitgelopen is dan gepland).

Kook iets simpels. Uiteraard is het aan de dochters om te kiezen wat ze op hun verjaardag willen eten. Zijn hier in de loop der jaren al de revue gepasseerd: lasagne of andere pasta, pizza, pita en taco’s,… Deze keer had de jongste voor hamburgers gekozen. Heel lekker uiteraard, maar mijn praktische voorkeur gaat uit naar ovengerechten. Die kan je immers volledig op voorhand bereiden. Dan moet je de schotel op de dag zelf enkel nog in de oven schuiven en kan je het feest ook in gezelschap doorbrengen. De hamburgers (pita’s, taco’s) moeten op het moment zelf nog gebakken worden en dan sta je algauw toch wel meer dan een uurtje in de keuken. Maar het is aan de dochters om te kiezen, en wij schikken ons (min of meer, voor wat beïnvloeding vooraf draaien we onze hand niet om ;-), al blijkt onze invloed de laatste jaren duidelijk tanende).

Playmobil en Lego blijven toppers! Onze dames zijn het speelgoed dan eigenlijk wel ontgroeid, maar ze hebben nog jongere neefjes en een nichtje. Die we eigenlijk amper zien op de verjaardagsfeestjes ;-). Ze weten intussen maar al te goed dat er boven een aantal dozen Playmobil klaarstaan en verdwijnen binnen de kortste keren naar boven. De rest van het feest horen of zien we hen niet meer. Dan worden er boven ganser Playmobilsteden gebouwd en wordt er gefantaseerd dat het een lieve lust is. (Zalig om zo af en toe even te gaan spieken wat ze daar allemaal aan het doen zijn!) Ook de doos Duplo doet intussen nog altijd goed dienst. Dan bouwen de dochters een flatgebouw en is het allerjongste neefje daar toch wel even zoet mee.

En raken ze het speelgoed toch beu, dan is er nog onze hond. Die gisteren na het feestje even uitgeteld was als de kinderen. Niet alleen moest ze weer eens haar territorium verdedigen tegen al die indringers (die maar bleven komen), daarna moest ze op de vlucht voor het jongste neefje die dolenthousiast telkens opnieuw achter haar aan ging om haar een aai te geven.

The day after. Hoewel ik tijdens het feest al wat probeer op te ruimen en tussen het hoofdgerecht en de taart al eens een afwasmachine doe draaien, rest er een dag later toch nog redelijk wat opruimwerk. Een paar afwasmachines in- en uitladen, de tafellakens wassen, drogen en strijken, de meubels weer op hun plaats zetten, snel even stofzuigen. En al dat eten wegwerken. Blijkbaar ben ik telkens zo bang om te weinig te hebben dat we alweer met (veel) overschot zitten. Een constante in mijn geval. En dus zijn de gebakken ajuinen nu fantastische ajuinsoep, liggen de overgebleven hamburgers in de diepvries en hebben we de resterende broodjes en groentjes deze middag (en deze avond, morgenmiddag en morgenavond…) soldaat gemaakt.

Maar het feestvarken heeft genoten. Van haar feest, van het gezelschap, van de cadeautjes, van het lekkere eten, van de taart, de kaarsjes en de bijhorende “Lang zal ze leven”. Al waren we met zijn allen wel blij dat we een “rustige” zondag hadden om te bekomen.