Een week zonder…

Stoppen met een verslaving, ook al is het dan Cola Light, het doet wat met een mens. Vandaag zijn we precies één week zonder. 7 dagen zonder Cola Light, dat overkwam me voor het laatst tijdens de zwangerschap van de jongste. Aspartaam is immers niet gezond voor ongeboren kindjes en dat was een goede reden om mijn dagelijkse blikje toch maar te laten. Tot op de dag van de geboorte natuurlijk, dan begonnen we gewoon opnieuw, na 9 Cola Light-loze maanden. Dan verviel ik al snel weer in mijn dagelijkse kwalijke gewoonte.

Op zich viel mijn “verslaving” eigenlijk wel mee: ik rook niet, ik drink met mate, ik gok niet, ik heb nooit aan drugs gedaan, waarom zou ik me dan druk maken in dat ene blikje Cola Light per dag? En toch. Dat het niet gezond is, dat wisten we al. Dat je lichaam hoe langer hoe meer vraagt voor hetzelfde effect, hadden we ook al (een tijdje) gemerkt. Maar dat je ook andere “ontwennings”-verschijnselen doormaakt, dat vond ik toch wel een beetje straf.

Dat ik elke dag een paar keer “verlangde” naar mijn blikje, is toch wel merkwaardig. Het is maar frisdrank en eigenlijk drink ik doorheen de hele dag meer dan voldoende water. En toch kende ik dagelijks wel een paar moeilijke momenten. Zin hebben in dat ene blikje, dat ook nog steeds binnen handbereik was. Op karakter toch maar naar het flesje Spa met pompelmoes grijpen terwijl je eigenlijk misschien toch wel liever dat blikje Cola Light naar binnen zou werken. Voor een beetje extra energie, uit gewoonte, uit goesting. Terwijl ik het smaakje echt niet meer lekker vond de laatste weken.

Na dag drie droomde ik zelfs van mijn blikje. Voelde ik ’s nachts echt de “craving” en moest ik ook echt opstaan om iets te gaan drinken. Het deed me terugdenken aan de zwangerschapsdiabetes tijdens mijn laatste zwangerschap. Je moet dan op dieet, je moet dan constant je bloedsuikerspiegel checken en je moet die hele periode héél erg opletten met snoepgoed en andere zoetigheden. Een pijnlijke zaak voor een zoetebekje als ik. Zeker omdat de zwangerschapsdiabetes net geconstateerd werd na Sinterklaas. Ik was toen een dikke 7 maanden ver en moest nog tot einde januari. Zielig vond ik mezelf toen: het Sinterklaas-snoepgoed lachte me uit telkens ik de berging binnen ging en ook tijdens de feestperiode moest ik heel erg op mijn eten letten. Uiteraard doe je dat voor je kindje, maar ik denk dat er toen weinig nachten waren dat ik niet van eten, snoep of chocolade droomde.

Naarmate mijn Cola Light-loze week vorderde, werd het wel makkelijker om de goesting te weerstaan. De drang viel beetje bij beetje weg. Dan is het tijd om naar huis te vertrekken en bedenk je je ineens dat je de hele werkdag geen zin gehad hebt. Het valt ook op dat de drang naar zoetigheden tussendoor bijzonder snel afneemt. In plaats van af te tellen naar het tienuurtje, werd het nu zonder problemen middag zonder mijn gebruikelijke multigranenkoekje. Al bevielen de Sinterklaas-clementijntjes me wel opvallend goed. Mijn energiepeil was niet anders dan anders, maar ik sliep uitstekend in het begin van de week. Deze week deed het me ook veel deugd om beweging te hebben en buiten te zijn. En dus offerde ik me maar al te graag op als de dochters tussen het studeren door eens nood hadden aan een wandelingetje, met de hond. Zo haalde ik voor het eerst in maanden nog eens mijn wekelijkse “stappendoel”.

Eén week zonder. Al een week. Maar een week. En het is “maar” Cola Light. Toch ben ik stiekem een beetje fier op mezelf. Mijn lijf kan er aan de vooravond van alweer een verjaring maar wel bij varen: na 25 jaar eindelijk Cola Light-vrij. Die eerste week hebben we dan toch al gehad ;-).

Advertentie

Vroege goede voornemens

Het einde van het jaar nadert. Het wordt stilaan tijd voor een terugblik en voor een nieuw begin. Met goede voornemens natuurlijk, zoals elk jaar deze periode. Om de plannen dan na een paar dagen nieuw jaar min of meer “on hold” te zetten en er pakweg eind januari definitief de brui aan te geven. Misschien wil ik ook gewoon te veel. Misschien zou het helpen als ik niet tegelijkertijd een opruim- of minimaliseerproject in het leven roep, gezonder wil gaan leven, meer wil sporten, op meer kwalitijd voor de echtgenoot en de kinderen hoop en dat dan liefst ook nog eens wil combineren met me-time en een inspirerende job. Het is gewoon teveel.

http://www.someecards.com

Dus hebben we het dit jaar een beetje anders aangepakt. Zijn we in december 2016 al begonnen met het uitvoeren van de goede voornemens. Hebben we ons één klein (min of meer) realistisch doel gesteld en hebben we het meteen ook in de praktijk omgezet. Het moet eindelijk maar eens afgelopen zijn met de Cola Light-verslaving. Dat het niet gezond is, is een understatement: het drankje zelf is voor niks goed en heeft dan nog een hele hoop (verslavende) neveneffecten. Meer zin in zoet bijvoorbeeld, (zoute) cravings ’s avonds terwijl je nochtans écht wel genoeg voedzaam eten genuttigd hebt doorheen de dag. Dat je alleen maar meer nodig hebt om hetzelfde effect te bekomen. Zo ga je ongemerkt van één blikje per dag naar een tweede en zelfs een derde. Bovendien krijg je er absoluut geen extra energie van. Even een kleine opstoot om daarna alleen maar erger in te zakken. Zoals een soufflé als je de oven te snel hebt opengetrokken.

Het kan toch niet bepaald gezond zijn als je na teveel Cola Light letterlijk staat te trillen op je benen. Eén keer beleefd toen ik nog student was en als ochtendblokker nog een serieus spurtje mocht doortrekken om de leerstof gezien te hebben tegen het middagexamen. Na 4,5 liter Cola Light letterlijk met de daver op het lijf naar het examen bij die ene prof met “buis-reputatie”. Nipt geslaagd, dat wel, maar het was een stunt die absoluut niet meer voor herhaling vatbaar was.

Merken dat een late Cola Light hoe langer hoe vaker onrustige en onderbroken nachten veroorzaakt. Jezelf een lidmaatschap van #teamnosleep cadeau doen in de ijdele hoop dat dat tweede blikje je ’s avonds toch nog een beetje extra energie zal opleveren om die éne (paar) mand(en) strijk alsnog weggewerkt te krijgen. En uiteindelijk toch met een zak chips in de zetel voor tv gaan hangen. De volgende ochtend niet bepaald uitgeslapen meteen naar een nieuwe portie “grijze energie” grijpen.

De allerbelangrijkste stop-reden is misschien wel dat ik het gewoon niet meer lekker vond. Het smaakt toch wel héél erg synthetisch. Eigenlijk is het gewoon vies. En toch bleef ik maar drinken in de hoop van energie te vinden op de bodem van dat magische blikje. Tot ik er genoeg van had en ermee kapte. Van de ene dag op de andere. Sinds gisteren. Eén (bijna twee) dag(en) zonder Cola Light. Voorlopig nog geen “cold turkey” te bespeuren. Wel af en toe een soort hunkering naar. Erg, hè.

Het effect? Eerst en vooral had ik een goede nacht(rust). Wat in mijn geval een tekentje aan de wand is. Dat overkomt me meestal geen twee nachten na mekaar. Ik ben niet meer vermoeid dan anders, jammer genoeg ook nog niet minder vermoeid. Wel heb ik opvallend minder trek in zoet doorheen de dag en ook iets minder nood aan tv-chips ’s avonds. Bovendien heb ik zelfs al een avondje de strijk bijgewerkt. En dat allemaal na één Cola Light-loze dag. Dat belooft voor 2017 ;-)!

Digitale detox en niks gemist?

De voorbije dagen zaten wij hier thuis in een digitale detoxperiode. Gedwongen. Zondagnamiddag had onze telenetmodem het opgeven en ze konden hem ten vroegste woensdag herstellen. Geen telefoon, geen wifi, geen internet. Gelukkig wel digitale tv. Maar toch. De drie vrouwen des huizes reageerden in eerste instantie onthutst. Hoe gaan we die drie dagen in godsnaam overleven? Wel, we hebben het overleefd. En eerlijk gezegd heb ik het niet gemist. Tot mijn grote verbazing.

Het is rustig ’s avonds. Geen nieuws dat je per sé nog moet zien, geen columns of opinies die je gemist hebt en snel nog even wil lezen voor je gaat slapen. Je verspilt geen uur/uren op het grote wereldwijde web, of op die paar apps die op je telefoon staan, in mijn geval vooral Facebook, Twitter, WordPress en Instagram. Je kijkt samen nog eens tv, je praat en je gaat meer ontspannen slapen (zonder dat het blauwe lichtje je achtervolgt en je uit je slaap houdt).

Je komt wel voor wat verrassingen te staan. Een aantal dingen zijn zo evident geworden dat je ze pas mist als je ze niet kan uitvoeren. Snel even een telefoonnummer opzoeken lukt niet als je geen internetverbinding hebt. We hadden hier nog wel een witte gids liggen, maar die zijn nu eenmaal streekgebonden en niet bepaald gebruiksvriendelijk.

Afspraken maken doe je steeds vaker even snel en gemakkelijk via Messenger of WhatsApp. Via de ouderwetse sms lukt dat uiteraard ook perfect, maar je ziet dan niet meteen wanneer en of je respondenten je berichtjes lezen.

Zondagmorgen had ik al een blog geschreven, maar nog niet online gezet. Dat lukte ’s avonds ook niet meer zonder internet. Geen probleem dacht ik, ik mail de tekst wel even aan mezelf, dan doe ik dat wel even bij mijn ouders. Klein denkfoutje, zonder internet kan je uiteraard ook niet mailen, zelfs niet naar jezelf. En wat een gedoe wordt het toch weer als je je laptop moet meesleuren. Een stick is uiteraard ook een optie, maar waar lagen die dingen toch weer? En hadden we nog ruimte? En wat stond hier nu ook weer op?

Geen online (window)shoppen, ook niet even gaan kijken wat ze serveren in het restaurant waar ik dinsdagavond met een paar goede vriendinnen had afgesproken, zodat ik al kan voorgenieten ;-).

Wat wel een lastige was: ook niet even online uitzoeken hoe je moet rijden en waar je bestemming precies ligt. Voor ik naar een onbekende plaats rijd, check ik graag even online hoe ik best kan rijden en wat er precies in de buurt van mijn bestemming ligt. Zodat ik op voorhand een paar oriënteringspunten in mijn hoofd heb. Uiteraard hebben we ook een GPS, maar het helpt als je weet dat je in de buurt van die en die straat zit, of van die school en die kerk. Of dat je gezien hebt dat er alternatieven zijn, moest je onverwachte obstakels (wegwerkzaamheden, nieuwe éénrichtingsstraten,…) op je weg vinden.

Geen online bankieren. Gelukkig kan je (voorlopig) nog terecht in fysieke kantoren voor de meest dringende zaken die je normaal gezien zonder nadenken van achter je computer snel even uitvoert.

Gelukkig houden wij hier van een ouderwetse papieren krant, zodat we bij het ontbijt nog steeds onze portie nieuws voor de kiezen kregen.

Je wordt er wel creatief van. Je zoekt heel snel naar manieren om het gebrek te omzeilen. Dingen die voor ons best evident zijn, maar voor onze dochters uit het digitale tijdperk een pak minder. Vroeger deden we het ook allemaal zonder die technische hulpmiddelen en dat lukte daarom niet minder goed. Soms was het zelfs een pak eenvoudiger. Toen onze oudste ooit tot een kwartier voor haar eigenlijk afspraak nog steeds via messenger afspraken zat te maken over wie wanneer zou rijden, wie met wie zou meerijden en wie wie zou oppikken en zelfs nog naar het adres moest informeren waar ze dadelijk verwacht werd, kreeg ze van ons te horen dat het goed was voor één keer, maar dat we op die manier niet meer zouden meewerken aan een tweede uitstap. Zij zuchtte toen diep en vroeg: “hoe deden jullie dat vroeger eigenlijk, zo zonder gsm en internet?” Waarop wij beiden als uit één mond antwoordden: “wij spraken op voorhand af, en dat lukte ook hoor”.

Intussen is het internet weer hersteld. Kunnen we onze sociale “achterstand” snel wegwerken. Want de scheiding van Angelina Jolie en Brad Pitt had ik volledig gemist. En toch. In de drie dagen dat we digitaal op onze honger zaten, is er niets wereldschokkends gebeurd. En het grote nieuws hoor je toch wel, misschien met wat vertraging, maar via andere kanalen. De ouderwetse radio, tv en kranten brengen de showbizzscheiding van het jaar heus ook wel. Ik was inderdaad niet als eerste op de hoogte, maar ik ben er niet van doodgegaan.

Misschien heeft de echtgenoot toch wel een punt als hij zijn vrouwen een “lichte” internetverslaving aanwrijft. Misschien moeten we toch serieus werk maken van onze “gsm-parking” ‘s avonds. Moeten we de regeltjes van het uitzetten van de gsm toch weer even afstoffen. En misschien moet vooral de mama maar eens het goede voorbeeld geven. Want je kan de dochters moeilijk verwijten waar je je zelf (in niet onbelangrijke mate) schuldig aan maakt ;-)!