Een jaartje ouder, een jaartje wijzer…

De kerstfeesten beginnen ten huize Tifosa altijd een dagje vroeger dan in de rest van de wereld. Dat mag als je zoveel jaar geleden niet kon wachten tot je uitgerekende geboortedatum (1 januari) maar per se op tijd wou zijn voor de kerstcadeautjes en de rest van de feestelijkheden. 43 jaartjes staan er intussen op de teller. Ik zou zo ergens halverwege moeten zijn. Uit wetenschappelijk onderzoek (via hln.be) is gebleken dat je je jong zou voelen tot je 43ste, daarna gaat het bergaf.

We moeten er eerlijk in zijn: af en toe beginnen we de tol der jaren wel te voelen. Recupereren gaat niet meer zo vlot. Een avondje uit laat zich makkelijk tot een week na datum nog voelen. Bovendien geeft mijn lijf steeds vaker zijn grenzen aan: er duikt al eens vaker een ontsteking op in de schouders of in de heupen: de aftakeling is duidelijk ingezet.

Maar in het hoofd zit alles nog goed. Al kan je dat stilaan ook “het oud zot” beginnen noemen. Dat beweren de dochters toch. Er zijn nog steeds dromen, doelen en idealen. Er is nog steeds de wil om de wereld beter te maken. Daar waar we dat vroeger dan voor onszelf deden, doen we het nu voor de dochters. En dan kunnen we het af en toe niet laten om stelling te nemen, om ons te engageren, om een verschil (proberen) te maken. Om in de bres te springen voor anderen die het moeilijker hebben. Dan erger je je nog steeds te vaak aan onrecht, op welke vlakken dan ook.

Bovendien begin je je stilaan toch ook bewust te worden van je eindigheid. Word je geconfronteerd met verlies, met ziekte in je ruime omgeving. Prijs je je elke dag opnieuw gelukkig dat je – op wat kleine ongemakken na – gezond bent. Schat je dit hoe langer hoe meer naar waarde. Probeer je zo bewust mogelijk te leven en te genieten van de kleine dingen. Probeer je na te denken over hoe je dat lijf nog zo lang mogelijk in goede staat wil houden, door bewust te eten, door voldoende beweging te hebben, door veel te lachen en af en toe eens flink te zondigen.

En toch is het een fijne leeftijd. Toch blijft het leuk om alweer een jaartje erbij te vieren. De dochters groeien op, kiezen hun weg en het is een geschenk om dat te mogen beleven, met de relativering van je leeftijd erbij. Er is een zekere rust, de gejaagdheid van de dertiger jaren waarin je alles moet combineren en per se alles in diezelfde jaren dient te proppen is achter de rug: het huis staat er, de kinderen slapen (meestal) door, je hebt je op professioneel vlak bewezen. Na het jarenlange gerush en gehaast komt er hier en daar al eens wat marge voor die ene droom.

Het is ook mooi dat we er nog steeds met ons tweetjes staan. Dat er nog steeds veel vriendschap, liefde en plezier is tussen ons. Dat het nog altijd zalig thuiskomen is. Dat we elkaar in de drukte en de rush van het huisje-tuintje-boompje-beestje niet verloren zijn geraakt, maar nog dichter naar elkaar toe gegroeid zijn. Dat de bewondering en het respect voor elkaar nog gegroeid zijn. Dat we ons plekje naast en bij elkaar gevonden hebben.

Dan is het fijn om te vieren, om een glaasje te klinken op alweer een jaartje erbij. Om even in de watten gelegd te worden voor de feestelijkheden echt losbarsten. Het was een ingetogen feestje, met ons viertjes, maar het had niet schoner kunnen zijn.

Advertentie

Feest in huis!

Dit weekend vierden we de twaalfde verjaardag van de jongste. Met een familiefeestje (van 23 personen). In onze tuinkamer, die meteen gedoopt werd. Het was een meevaller. Zij genoot (en dan doen wij dat ook). Het was natuurlijk niet de eerste keer dat we een verjaardagsfeestje organiseerden in ons huis, maar dat we met zijn allen gelijktijdig aan tafel konden zitten, was wel een primeur. Vroeger aten we in verschillende stadia, of waren er een aantal die in de zetel dineerden.

Een goede voorbereiding is het halve werk. Min of meer toch, want wij (lees: ik) maken het hier graag spannend. Eigenlijk ben ik een heel goede planner en kan ik ook redelijk goed inschatten hoeveel tijd welke taak in beslag zal nemen. Dan hou ik meestal nog een uurtje reserve en voeg ik prompt nog een klein klusje extra toe. Waardoor het alweer nipt wordt. Gelukkig voorzien we het meestal zo dat de echtgenoot ruim op tijd klaar is. Als ik dan in laatste instantie weer nog in de douche wil/moet, is hij er tenminste om het volk al te ontvangen.

Doe de avond tevoren boodschappen. Maak een lijstje en doe je boodschappen op vrijdagavond in plaats van je in de zaterdagochtenddrukte te storten. Je wint er dubbel mee: je shopt een pak rustiger en je kan zaterdagochtend nog op je gemak de weekendkrant lezen. (Waarna je dan wel de hulp moet inroepen van je dochters om de groentjes te kuisen, omdat dat lezen toch net iets langer uitgelopen is dan gepland).

Kook iets simpels. Uiteraard is het aan de dochters om te kiezen wat ze op hun verjaardag willen eten. Zijn hier in de loop der jaren al de revue gepasseerd: lasagne of andere pasta, pizza, pita en taco’s,… Deze keer had de jongste voor hamburgers gekozen. Heel lekker uiteraard, maar mijn praktische voorkeur gaat uit naar ovengerechten. Die kan je immers volledig op voorhand bereiden. Dan moet je de schotel op de dag zelf enkel nog in de oven schuiven en kan je het feest ook in gezelschap doorbrengen. De hamburgers (pita’s, taco’s) moeten op het moment zelf nog gebakken worden en dan sta je algauw toch wel meer dan een uurtje in de keuken. Maar het is aan de dochters om te kiezen, en wij schikken ons (min of meer, voor wat beïnvloeding vooraf draaien we onze hand niet om ;-), al blijkt onze invloed de laatste jaren duidelijk tanende).

Playmobil en Lego blijven toppers! Onze dames zijn het speelgoed dan eigenlijk wel ontgroeid, maar ze hebben nog jongere neefjes en een nichtje. Die we eigenlijk amper zien op de verjaardagsfeestjes ;-). Ze weten intussen maar al te goed dat er boven een aantal dozen Playmobil klaarstaan en verdwijnen binnen de kortste keren naar boven. De rest van het feest horen of zien we hen niet meer. Dan worden er boven ganser Playmobilsteden gebouwd en wordt er gefantaseerd dat het een lieve lust is. (Zalig om zo af en toe even te gaan spieken wat ze daar allemaal aan het doen zijn!) Ook de doos Duplo doet intussen nog altijd goed dienst. Dan bouwen de dochters een flatgebouw en is het allerjongste neefje daar toch wel even zoet mee.

En raken ze het speelgoed toch beu, dan is er nog onze hond. Die gisteren na het feestje even uitgeteld was als de kinderen. Niet alleen moest ze weer eens haar territorium verdedigen tegen al die indringers (die maar bleven komen), daarna moest ze op de vlucht voor het jongste neefje die dolenthousiast telkens opnieuw achter haar aan ging om haar een aai te geven.

The day after. Hoewel ik tijdens het feest al wat probeer op te ruimen en tussen het hoofdgerecht en de taart al eens een afwasmachine doe draaien, rest er een dag later toch nog redelijk wat opruimwerk. Een paar afwasmachines in- en uitladen, de tafellakens wassen, drogen en strijken, de meubels weer op hun plaats zetten, snel even stofzuigen. En al dat eten wegwerken. Blijkbaar ben ik telkens zo bang om te weinig te hebben dat we alweer met (veel) overschot zitten. Een constante in mijn geval. En dus zijn de gebakken ajuinen nu fantastische ajuinsoep, liggen de overgebleven hamburgers in de diepvries en hebben we de resterende broodjes en groentjes deze middag (en deze avond, morgenmiddag en morgenavond…) soldaat gemaakt.

Maar het feestvarken heeft genoten. Van haar feest, van het gezelschap, van de cadeautjes, van het lekkere eten, van de taart, de kaarsjes en de bijhorende “Lang zal ze leven”. Al waren we met zijn allen wel blij dat we een “rustige” zondag hadden om te bekomen.

En toen palmden de tieners ons huis in…

Gisteren vierde onze oudste haar uitgesteld verjaardagsfeestje met de vriendinnen. Ons zomerkindje mag dan meestal wel genieten van een zonovergoten verjaardag, haar feestje moet meestal wel verschoven worden naar het einde van het schooljaar of het begin van het volgende. Vakantieplanningen, weet je wel.

In het verleden waren haar feestjes eigenlijk het makkelijkst te organiseren, in tegenstelling tot de feestjes van ons winterkindje. Bij goed weer (bijna elk jaar) zorgden we voor ons zwembadje en de nodige waterspelletjes. En konden we ze met waterballonnen minstens een uur loslaten in de tuin. Of trokken ze naar het voetbalveldje in onze straat. “Potteke stamp” is hier tot in den treure gespeeld, met veel enthousiasme, en bij sommige jongens-klasgenootjes tot op het fanatieke af ;-). Uiteraard is hier in de loop der jaren ook wel eens een springkasteel of een clown gepasseerd, en ook de bak- en knutselfeestjes zijn uitgetest en goedgekeurd.

Maar intussen zitten we al even met een tienerdochter en moeten we het qua entertainment toch al iets anders aanpakken: zo hadden we al eens een zwem- of een bowlingfeestje. Maar ook die tijden veranderen en intussen zitten onze dames in hun vriendinnen-fase. En dus hadden we gisteren een meiden-namiddag (en sloeg de echtgenoot ei zo na op de vlucht): ze waagden zich aan nail art, ze experimenteerden met make-up, ze zorgden voor ingewikkelde kapsels (bij elkaar) en deden een voor- en-na-fotoshoot…

En wij hielden ons op de achtergrond. Ik was fotograaf van dienst en zorgde samen met de echtgenoot voor de nodige voedingsmiddelen. De oudste had hamburgers gekozen en dus bakten wij de burgers, uien, spek en sneden broodjes, ijsbergsla en tomaatjes…

Het was een dag vol gekwebbel en gegiechel, maar toen we onze oudste ’s avonds vroegen of ze zich geamuseerd had, kregen we een volmondige “ja”. En dankzij haar blije gezichtje werd die enorme hoop afwas ineens een klein molshoopje ;-). (Bijna toch!)