Onverwacht cadeautje – het peterschap

Er is er nog eentje jarig, hoera! Soms geeft het leven je een onverwacht cadeautje. Zoals die keer dat de echtgenoot peter mocht worden. We waren toen pas een half jaar samen, ik had nog maar net de (toekomstige) schoonfamilie leren kennen, toen we al op kraambezoek mochten bij zijn petekindje. Een dot van een baby. Het was liefde op het eerste gezicht, voor ons beiden.

Vier jaar later was ze ons bruidsmeisje. En hielden wij een dag op overschot om naar haar verjaardagsfeestje te kunnen, tussen ons huwelijk en onze huwelijksreis in. Hadden we veel te weinig geslapen wegens pas om half zes in ons bed, in ons overhoop gezet huis, en waren we vooral lijfelijk aanwezig. Geestelijk net iets minder ;-).

Er waren Plopshows en andere uitstapjes. Er is pasta. Er was die ene Oudejaarsavond waarop de jongste het zich gemakkelijk maakte op haar schoot en geen duimbreed wou wijken van haar grote voorbeeld. Er was het allereerste babysitavontuur waarbij onze oudste het een goed idee vond om – ondanks ons uitdrukkelijk verbod – toch de broodsnijmachine te demonstreren en prompt haar duim een velletje lichter maakte. Terwijl zij – net 16 geworden – het hoofd koel hield, de oudste verbond en later toch opnieuw wou komen babysitten.

Er was het afstuderen en het begin van de hogere studies. Er is het meeleven tijdens de examens en fier zijn op haar wedervaren – vanop iets meer afstand. Ze toont ons – met 6 jaar voorsprong op onze dochters – waar het leven naartoe gaat en hoe je je weg zoekt en maakt. Ze wordt 22 vandaag. Ze zit in ons hart en in onze gedachten. Een dikke proficiat met je verjaardag!

Advertentie

Sweet sixteen!

“A sweet sixteen is a coming of age party celebrating a teenager’s 16th birthday in North America, primarily in the United States. The main purpose of the party is to celebrate the person becoming “older” and entering a different stage of their life.” (bron: wikipedia).

Normaal gezien doen wij hier niet aan Amerikaanse feesttoestanden: we hebben in ons eigen Belgenlandje genoeg redenen om te vieren. Maar morgen wordt onze oudste 16 en dus zetten we haar graag in de bloemetjes. Want die “sweet sixteen” markeert in haar geval écht een overgang. We zien onze tiener opgroeien tot een jonge vrouw, die stilaan hoe langer hoe meer “volwassen” keuzes maakt.

Zo stond ze dit jaar alweer voor een studiekeuze. Een moeilijke, aangezien alle wegen open lagen. Een luxeprobleem zou je kunnen stellen, maar haar hart botste – niet voor het eerst en waarschijnlijk ook niet voor het laatst – met de verwachtingen van de maatschappij, van haar omgeving. Misschien ook wel met onze/mijn verwachtingen. Maar ze zocht, ze informeerde zich, ze ging haar mogelijkheden na en maakte de keuze om haar hart te volgen. Dat daar consequenties aan verbonden zijn, weet ze. Dat haar keuze nu later beperkingen inhoudt, hoort erbij. En dat ze op deze manier verwachtingen creëert en een tandje zal moeten bijsteken, hebben we haar duidelijk gemaakt. Maar ze wist het, ze is er zich van bewust, ze heeft alles goed afgewogen, ze is met leerkrachten gaan praten en heeft ons uiteindelijk allemaal overtuigd. Ze is geen kind meer, ze is een jonge vrouw die weet wat ze doet en waarom ze het doet. Ze maakt een volwassen keuze, en dus steunen we haar.

Begin deze maand zette ze haar eerste stappen op de arbeidsmarkt. Een beetje beschermd nog, onder mama’s vleugels. Want mama kent het klappen van de zweep: ze heeft in vroegere professionele omgevingen stagiairs en jobstudenten onder haar hoede genomen. Ze weet dat er serieus veel verschil op zit. Er zijn er waar je echt iets mee kan aanvangen en er zijn er die je (nog) niet professioneel aan je bedrijf zou willen toevoegen. Omdat ze nog te speels zijn, nog niet rijp genoeg of niet opgewassen tegen de vereisten van het geregelde jobleven. Sommigen moeten duidelijk nog groeien, bij anderen zie je meteen dat het later een zoektocht zal worden. Maar de oudste is uit het goede hout gesneden – zei de mama niet zonder enige fierheid. Natuurlijk was ze doodmoe en had ze het niet onder de markt, maar ze deed haar job wel professioneel en goed. Het was fijn om met haar te mogen samenwerken.

Dat vierde middelbaar is niet altijd een makkelijk jaar. De overgang van puber naar jongvolwassen vrouw verloopt niet altijd zonder slag of stoot. En meisjes onder elkaar kan er soms hard aan toe gaan. Ons meisje leerde dit jaar weer een paar levenslessen. Ze leerde keuzes maken, ze leerde de waarde van échte vriendschap kennen. Niet altijd gemakkelijk, maar ze kwam er sterker uit. Uiteraard hadden we haar graag beschermd, hadden we haar graag gespaard, maar ook dan moet je als mama loslaten, moet je haar vertrouwen en haar steunen. Maar ze stond er, en wij zagen – met een krop in de keel – dat ze dat deed met gratie en veerkracht.

16 jaar, verdorie. Toen de echtgenoot zich klaarmaakte voor alweer een nieuw afscheid van “zijn” zesdejaars, liet ze zich ontglippen: “binnen twee jaar is dat mijn feest”. Toen we samen Leuven in reden voor haar vakantiejob, keek ze rond, zag ze een prachtig huis en verklaarde ze “dat ze daar best wel op kot zou willen zitten”. 16 jaar. Het gaat véél te snel, voor de mama dan toch. Want als we eerlijk zijn, dan zien we het wel. Dan zien we een jongvolwassen vrouw die in eer en geweten keuzes maakt, die zich staande houdt in nieuwe situaties en die het beste maakt van wat het leven haar geeft. Een overgang. Een échte “sweet sixteen”.

Het wordt een goed jaar, lieve schat, het wordt jouw jaar. Dikke proficiat en ga ervoor!

(www.pinterest.com)

15 jaar!

15 jaar wordt ze vandaag, onze oudste. Ons meisje groeit op. Ze wordt zelfstandig en ze ontwikkelt haar eigen mening. Ze staat open voor de wereld rond haar, ze stelt vragen, ze wil begrijpen. Ze heeft geduld, ze leest nog altijd veel en ze heeft een groot hart voor de kleintjes rond haar. Zelf was ze gisteren fier. Dat er een groot verschil was tussen 14 en 15. 14 was nog meisje, maar 15 was al een echte puber. En dat klopt.

Onze dochter heeft het afgelopen jaar een serieuze ontwikkeling doorgemaakt, op alle vlakken. Ze is op weg naar volwassenheid en ze doet dat goed. De puberhormonen en de nukkige buitjes af en toe nemen we er bij. Het is een voorrecht om dit te mogen beleven, om naast haar te mogen staan op de weg naar haar volwassenheid.

De voorbije 15 jaar hebben we het grootste deel van haar weg samen met haar gelopen. Nu wordt het tijd om haar stukken weg alleen te laten gaan. Zij is er klaar voor, maar ik heb er wat meer moeite mee. Ondanks alle stoere praat “dat ze op 18 het huis uit moeten, dat het dan weer tijd wordt voor mama en papa, dat wij uitkijken naar de rust met ons tweetjes”, schrikt dat vooruitzicht me af. Gisteren zei ze nog “binnen 3 jaar ben ik het huis uit”. Dan krimpt mijn hart ineen. Dan besef je dat het intussen wel heel erg snel gaat, dat 3 jaar inderdaad niet lang meer is. Dat het stil zal worden in huis. Dat ik traantjes zal laten op het moment dat we haar loslaten, maar dat ik zal proberen ze te verstoppen tot we bij haar weg zijn, tot ze het niet meer kan zien.

Want we hebben er wel vertrouwen in. We zijn fier op haar. We geloven en hopen dat we haar de juiste bagage hebben meegegeven en dat ze die ook zal weten te gebruiken. Het is fijn om haar met haar vriendinnen te zien, fijne meisjes bij wie ze zich goed voelt. Om haar te zien genieten van een goed boek, om haar mee op citytrip te nemen en haar te zien openstaan voor alles wat we doen: of het nu een bezoekje is aan een museum, een stadswandeling of het uitproberen van een nieuwe smaak of een nieuw restaurantje.

Om haar te zien openstaan voor andere mensen, ook al moet ze daarvoor soms haar eigen verlegenheid overwinnen. Om haar te zien blinken als ze het gedurfd heeft en als het net daardoor een fijne avond werd met nieuwe mensen. Om haar te horen ratelen in het Engels, ook al heeft ze nog maar 2 jaar les achter de rug. Om te merken dat haar spotify-lijst toch ook heel wat Franse nummers bevat die ze stuk voor stuk foutloos kan meezingen. Om haar te zien optreden met haar dansgroep en hoe ze daarvan geniet.

Al waren wij nog niet klaar voor de jongens die ineens opdoken. Had de papa zijn afschrikgeweer niet klaar en zijn boze papablik nog niet geoefend toen ze voor het eerst ons erf opstapten, maar gaven we haar toch (een beetje) ruimte.

Uiteraard zit onze taak er nog niet op. Af en toe is het aan ons op haar te confronteren met de bewuste of onbewuste gevolgen van haar daden, voor haarzelf en voor anderen. Zit ze in de typisch puberale ik-fase en moeten we haar eraan herinneren dat er veel mensen rond haar zijn waar ze ook rekening mee moet houden. Moeten we nog steeds grenzen trekken, ook al wil zij niets liever dan er doorheen breken.

Maar ze groeit op, ze is goed op weg, en dat mag gevierd worden! Dikke proficiat, lieve schat!

Feest in huis!

Dit weekend vierden we de twaalfde verjaardag van de jongste. Met een familiefeestje (van 23 personen). In onze tuinkamer, die meteen gedoopt werd. Het was een meevaller. Zij genoot (en dan doen wij dat ook). Het was natuurlijk niet de eerste keer dat we een verjaardagsfeestje organiseerden in ons huis, maar dat we met zijn allen gelijktijdig aan tafel konden zitten, was wel een primeur. Vroeger aten we in verschillende stadia, of waren er een aantal die in de zetel dineerden.

Een goede voorbereiding is het halve werk. Min of meer toch, want wij (lees: ik) maken het hier graag spannend. Eigenlijk ben ik een heel goede planner en kan ik ook redelijk goed inschatten hoeveel tijd welke taak in beslag zal nemen. Dan hou ik meestal nog een uurtje reserve en voeg ik prompt nog een klein klusje extra toe. Waardoor het alweer nipt wordt. Gelukkig voorzien we het meestal zo dat de echtgenoot ruim op tijd klaar is. Als ik dan in laatste instantie weer nog in de douche wil/moet, is hij er tenminste om het volk al te ontvangen.

Doe de avond tevoren boodschappen. Maak een lijstje en doe je boodschappen op vrijdagavond in plaats van je in de zaterdagochtenddrukte te storten. Je wint er dubbel mee: je shopt een pak rustiger en je kan zaterdagochtend nog op je gemak de weekendkrant lezen. (Waarna je dan wel de hulp moet inroepen van je dochters om de groentjes te kuisen, omdat dat lezen toch net iets langer uitgelopen is dan gepland).

Kook iets simpels. Uiteraard is het aan de dochters om te kiezen wat ze op hun verjaardag willen eten. Zijn hier in de loop der jaren al de revue gepasseerd: lasagne of andere pasta, pizza, pita en taco’s,… Deze keer had de jongste voor hamburgers gekozen. Heel lekker uiteraard, maar mijn praktische voorkeur gaat uit naar ovengerechten. Die kan je immers volledig op voorhand bereiden. Dan moet je de schotel op de dag zelf enkel nog in de oven schuiven en kan je het feest ook in gezelschap doorbrengen. De hamburgers (pita’s, taco’s) moeten op het moment zelf nog gebakken worden en dan sta je algauw toch wel meer dan een uurtje in de keuken. Maar het is aan de dochters om te kiezen, en wij schikken ons (min of meer, voor wat beïnvloeding vooraf draaien we onze hand niet om ;-), al blijkt onze invloed de laatste jaren duidelijk tanende).

Playmobil en Lego blijven toppers! Onze dames zijn het speelgoed dan eigenlijk wel ontgroeid, maar ze hebben nog jongere neefjes en een nichtje. Die we eigenlijk amper zien op de verjaardagsfeestjes ;-). Ze weten intussen maar al te goed dat er boven een aantal dozen Playmobil klaarstaan en verdwijnen binnen de kortste keren naar boven. De rest van het feest horen of zien we hen niet meer. Dan worden er boven ganser Playmobilsteden gebouwd en wordt er gefantaseerd dat het een lieve lust is. (Zalig om zo af en toe even te gaan spieken wat ze daar allemaal aan het doen zijn!) Ook de doos Duplo doet intussen nog altijd goed dienst. Dan bouwen de dochters een flatgebouw en is het allerjongste neefje daar toch wel even zoet mee.

En raken ze het speelgoed toch beu, dan is er nog onze hond. Die gisteren na het feestje even uitgeteld was als de kinderen. Niet alleen moest ze weer eens haar territorium verdedigen tegen al die indringers (die maar bleven komen), daarna moest ze op de vlucht voor het jongste neefje die dolenthousiast telkens opnieuw achter haar aan ging om haar een aai te geven.

The day after. Hoewel ik tijdens het feest al wat probeer op te ruimen en tussen het hoofdgerecht en de taart al eens een afwasmachine doe draaien, rest er een dag later toch nog redelijk wat opruimwerk. Een paar afwasmachines in- en uitladen, de tafellakens wassen, drogen en strijken, de meubels weer op hun plaats zetten, snel even stofzuigen. En al dat eten wegwerken. Blijkbaar ben ik telkens zo bang om te weinig te hebben dat we alweer met (veel) overschot zitten. Een constante in mijn geval. En dus zijn de gebakken ajuinen nu fantastische ajuinsoep, liggen de overgebleven hamburgers in de diepvries en hebben we de resterende broodjes en groentjes deze middag (en deze avond, morgenmiddag en morgenavond…) soldaat gemaakt.

Maar het feestvarken heeft genoten. Van haar feest, van het gezelschap, van de cadeautjes, van het lekkere eten, van de taart, de kaarsjes en de bijhorende “Lang zal ze leven”. Al waren we met zijn allen wel blij dat we een “rustige” zondag hadden om te bekomen.

12 jaar!

Morgen wordt onze jongste dochter al 12 jaar! 12. Ons kleintje wordt al een hele dame. Het gaat allemaal veel te snel, voor ons dan toch. Terwijl zij intussen bij de oudsten van de school hoort en zorg draagt voor de allerkleinste kleutertjes, zien wij ook nog steeds dat baby’tje. En toch is ze het laatste jaar hard aan het groeien. Ze wordt groot, letterlijk (het is maar een kwestie van tijd voor ook zij de mama voorbijschiet en ik officieel de kleinste in huis zal worden) en figuurlijk: de speeltijd is voorbij. Het is intussen al een tijdje geleden dat de Playmobil-huizen nog eens bovengehaald werden. Haar laatste echte Sint-cadeau was vorige maand een stikmachine: haar speelfase heeft plaatsgemaakt voor de creatieve (grote mensen-)hobby’s.

Woensdag had ze haar verjaardagsfeestje met haar klasgenootjes. Ze gingen samen cupcakes bakken. Waar wij ons vroeger zorgen maakten over hoe we in godsnaam dat gezelschap 3 uur lang zouden bezighouden, zitten we nu bijna aan het “ongewenst ouder-niveau”: dat de mama en de papa in de buurt blijven, is net ok, maar we hoefden ons liever niet meer te moeien. Ze regelden alles zelf, ze verdeelden de groepjes, ze zorgden voor het nodige materiaal, ik mocht enkel nog controleren of het eiwit wel genoeg geklopt was. En de cupcakes uit de oven halen, behoorde ook nog tot mijn takenpakket. Voor de rest bleef ik uit hun buurt.

Dat hoort bij de leeftijd en we waren het al enigszins gewend met de oudere zus. Er komt een punt in hun tienerleven dat de vriendinnen op de eerste plaats komen. En zo hoort het ook, maar dat moment komt altijd vroeger dan je verwachtte. Ergens denk je dat je bij een tweede al beter voorbereid bent omdat je het al een keertje beleefd hebt, maar dat klopt toch niet. Integendeel, net die ervaring creëert valse verwachtingen: je bouwt verder op wat je kent, wat je al doorgemaakt hebt. Maar je vergeet telkens opnieuw dat dat tweede kindje een eigen unieke persoonlijkheid heeft, met een eigen uniek levenspad.

Ook bij de geboorte van ons tweede kindje hebben wij die vergissing gemaakt. Je denkt dat een tweede makkelijker is “omdat je het allemaal al eens doorstaan hebt”, maar dat is niet zo. Eerst en vooral heb je nooit alles meegemaakt en daarnaast moet je opnieuw op ontdekkingstocht. Waarom huilt ze? Zou ze honger hebben, een natte pamper, of is er iets serieuzers aan de hand? Je bent wel rustiger: je hebt al wat ervaring en je kan de situaties (een beetje) beter inschatten. Met andere woorden: je weet beter wanneer je wel mag panikeren ;-).

Bovendien steekt een tweede ook ontzettend veel op van de oudste. Ze willen al op jonge leeftijd zo graag “meedoen” en dus spelen ze vroeger met speelgoed waar ze eigenlijk te jong voor zijn, en doen ze dingen waar ze eigenlijk nog te klein voor zijn. Terwijl je met de oudste braafjes naar het peuterspeeltuintje gaat en er blijft, loopt de jongste gewoon haar grote zus achterna “naar de grote schuifaf”. En als het niet onmiddellijk lukt, was en is de oudste er om een handje te helpen. Al kwam er af en toe ook wel protest: dat is mijn speelgoed, jij bent daar nog te klein voor…”

Wat je bij een tweede wel geleerd hebt, is aanvaarden dat je hen moet loslaten, dat je hen niet voor alles kan behoeden, dat je hen niet tegen alle pijntjes kan beschermen. Maar tegelijkertijd blijft ze ook je kleintje… Woensdag, op haar feestje, met haar vriendinnen, zag ik het meisje in wording. Zag ik de tiener die ze eigenlijk al even is. Op het einde van dit schooljaar, sluit ze alweer een luikje af, gaat ze (ook) naar de middelbare school. En vanaf dan “gaat het snel”. Maar zij is er klaar voor, zij groeit erin… en dan zullen wij maar proberen te volgen zeker?

Gelukkige verjaardag, kleintje, geniet van je dag! Je mama.

14 jaar geleden…

14 jaar geleden lag ik op dit moment in het “moederhuis” met de oudste in mijn armen. Het was een mooie zondag, de laatste rit van de Tour werd gereden op de Champs Elysées. Die werd blijkbaar gewonnen door een Tsjech, Jan Svorada (dat herinner ik me niet meer, hoewel we wel net op tijd terug in de kamer waren om de aankomst van de Tour nog mee te maken). De Amerikaan Lance Armstrong won toen zijn derde Tour.

Om één of andere reden was ik er op voorhand rotsvast van overtuigd dat ik veel te vroeg zou bevallen. Ik was dus ook al 3 weken op voorhand in bevallingsrust gegaan en ik had de echtgenoot, die toen nog als freelancer bijwerkte voor 2 weken vrij gemaakt. Er waren in de voorgaande weken ook al een paar verwittigingen geweest, maar het bleek telkens loos alarm.

Omdat de dochter op zich liet wachten, waren we de avond voordien nog iets in Leuven gaan eten. Toen we naar huis terugkeerden, was de bevalling begonnen, maar ik had het niet door. Wist ik toen veel wat weeën waren en hoe dat precies hoorde te voelen. Toen ik rond 4 uur ’s nachts niet meer kon liggen en ik – op aandringen van de echtgenoot – dan toch de kliniek belde, was ik eigenlijk verrast om te horen dat het toch wel weeën waren. Op de vraag om de hoeveel minuten ze al kwamen, kon ik niet antwoorden. Even later, op weg waren naar het ziekenhuis, bleek dat ik toch al om de 5 minuten weeën had. Maar eigenlijk hadden we nog ruim de tijd. Het zou nog tot halverwege de middag duren voor ons meisje uiteindelijk op de wereld kwam. Het was toen al een langslapertje 😉

En dus maakten we ons in de voormiddag nog druk over het feit dat de echtgenoot eigenlijk moest werken. Konden we nog rondbellen op zoek naar vervanging. Wat tegen de middag uiteindelijk ook lukte, zodat we met een gerust hart naar de verloskamer konden 😉 En toen was ze er. En ze veranderde onze wereld. Van een koppel werden we ouders. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze was dan ook een prachtig kind (zeiden ze beiden héél objectief).

Intussen is dat kleine baby’tje van toen een prachtige jongedame van 14. Een tiener in de bloei van haar leven. En stellen wij tot onze verbazing vast dat ze snel opgroeien (en dat wij ouder worden). En leren we haar loslaten, geven we haar vertrouwen en ruimte (of dat proberen we toch). En zien we met fierheid (en een krop in de keel) dat ze dat goed doet. En dan denken wij terug aan dat baby’tje, het peutertje, het kleutertje, het lagere school-meisje en de tiener. En dan kijken we naar elkaar en vragen we ons af: “hoe hebben we dat voor elkaar gekregen? Die prachtige meid is wel onze dochter.”

En dus vieren we feest vandaag. Zetten we de dochter in de bloemetjes. En halen we herinneringen op aan die memorabele dag 14 jaar geleden. En vroeg de mama aan de papa om zijn geweer boven te halen om aanbidders nog even van ons erf te houden, want daar ben ik nog even niet klaar voor 😉

Gelukkige verjaardag, elfje!

Dag op dag 11 jaar geleden lag ik nu in “het moederhuis”, met onze tweede dochter in mijn armen. Ze was er heel vroeg bij, ons meisje. De nacht was nog jong toen ze op de wereld kwam, exact 2,5 jaar na haar oudere zusje. De oudste, een zomerkind, geboren in de enige hete week van 2001. De jongste, een winterkind, geboren in de enige sneeuwweek van 2004. Zusjes, voor de rest van hun leven.

De geboorte had zich ’s middags al aangekondigd. Langzaam, met grote tussenpozen. De oudste had nog een sneeuwman gemaakt. De papa had nog foto’s getrokken van mama’s dikke buik. Mama had het gevraagd “want het zal de laatste keer zijn”. Tegen ’s avonds reden we dan naar de kliniek. De weeën kwamen toen al om de 5 minuten. En toch bleek er nog niet veel aan de hand: er was amper opening. Dat hadden we ook bij de eerste al meegemaakt. Maar na de monitorcontrole zagen ze ons liever niet meer vertrekken: de geboorte was in zicht en het sneeuwde. Ze waren bang dat we niet meer tijdig terug zouden raken.

Het lijkt alsof het pas gisteren was. Dat kleine hummeltje in mijn armen. De verwondering, de trots, de ontroering, de overweldigende liefde (opnieuw). De papa, die ’s morgens vroeg niet van de parking raakte omdat onze meid een mooie winternacht koos, met sneeuwtapijt én vastgevroren bareel. Het aftellen tot het ochtendgloren, tot we iedereen konden laten weten dat er nieuw leven was. Het eerste bezoekje van de oudste, in één klap “grote” zus. Het opnieuw wennen aan een baby’tje in huis. Het ontdekken van toch een ander levensritme. De aanpassing, vooral ook voor de grote zus, die nu aandacht moest delen en het daar af en toe wel even moeilijk mee had.

Maar de jaren gingen voorbij. Mooie jaren. Soms ook zware jaren, met een baby’tje en een peuter, met een peuter en een kleuter,… tot we ineens met 2 jongedames zaten. Opgroeien en telkens wat meer loslaten. Tot de jongste vanmorgen zei: “ik ben nu een elfje”.

Liefste elfje, een dikke proficiat met je verjaardag! Wij zijn na al die jaren nog altijd zo ontzettend blij met je komst. Wij zijn zo immens fier op jou. Wij genieten met volle teugen van alle momenten. Blijf ons zonnetje, huppel verder door je leven, geniet van je weg. Wij zullen er altijd voor je zijn, om je aan te moedigen, om je toe te juichen, om je op te vangen, om je te steunen, om je te troosten… Geniet van je dag, van je feest, van je cadeautjes en van de aandacht! Xxx. Mama.

All I want for Christmas is… – deel 2

Een week voor Kerstmis, het is dus hoog tijd voor het realistische kerstlijstje, nadat ik eerder al schreef waar ik écht naar verlang, maar wat zo moeilijk in te pakken is. En aangezien ik volgende week ook nog mijn verjaardag vier, mag ik me helemaal laten gaan.

Ik kijk altijd geweldig uit naar deze tijd van het jaar. Ik probeer ook altijd nog verlof te sparen zodat ik de kerstweken thuis kan zijn. Aangezien ik net voor Kerstmis verjaar, was het al van kleins af aan een bijzondere periode. Ik geniet er ook intens van om de kerstboom te zetten en de lichtjes aan te steken van zodra we thuis zijn. Om het gezellig te maken. Het is voor mij ook de periode van kerstmarkten, marsepein, snoepjes en glühwein (al komt dat er de laatste jaren niet zoveel meer van).

Het zijn de donkerste dagen van het jaar, maar in december vallen die voor mij altijd beter te verteren dan in januari. Ik geniet van de lichtjes en eigenlijk mag het nu ook echt wel koud zijn. En ik ben thuis (ik moet de baan niet op), dus laat het nu maar sneeuwen 😉

Tips om de kaap van de 41 wat te verzachten

Voor we aan de officiële feestdagen beginnen, mag ik de kaap van de 41 nog ronden. Vroeger leken mensen van die leeftijd in mijn ogen echt oud, maar nu ik er zelf geraakt ben, voel ik me in mijn hoofd nog erg jong. Maar tegelijkertijd heb ik wel al dochters van 13 en 10. Toch vind ik dat je moet blijven “zot” doen, al komen we nu stilaan wel in de fase dat de kinderen zich gaan schamen als ik in hun ogen “rare” dingen doe. “Mamaaa”, hoor je dan en dan rollen ze met hun ogen. Maar meestal kunnen ze er nog wel mee lachen (zeker als er niemand in de buurt is).

Toch, om de pijn te verzachten, het volgende lijstje:

1. een e-reader (de Tolino 2.0). Wij lezen ontzettend veel, zeker als we tijd hebben. Toen we vorig jaar op vakantie vertrokken (voor 3 weken) hadden we liefst 17 boeken bij. Dikke boeken. Enkel de echtgenoot zat op het einde van onze vakantie niet door zijn voorraadje boeken door. De oudste had haar 7 boeken uitgelezen, ook de 3 van haar jongere zus en was daarna aan die van de mama begonnen. 5 van de 7 had ze ook uit. Aangezien zij in de grote vakantie verjaart, lag haar verjaardagscadeau voor de hand.

Is ze enthousiast over haar e-reader? Min of meer. Het is geen boek. De zaligheid van een mooi boek, die geur, het bladeren van de nieuwe pagina’s… Maar het neemt in de auto een pak minder plaats in en de e-boeken zijn goedkoper. En als alle boeken uit zijn, bestel je gewoon een paar nieuwe. Een nieuw boek kopen ligt op vakantie in het buitenland niet echt voor de hand 😉 Laat de e-reader dus maar komen!

2. een kitchen-aid of meer realistisch: een nieuwe mixer. Morgen heeft de jongste met de klas haar “Cake for Life“. En dus heeft de mama cake gebakken. Veel cake. In totaal 12 stuks. Helaas heeft de mixer een goede maand geleden de geest gegeven. Het ding ging er letterlijk met een knal uit. Intussen mocht ik een mixer lenen, maar het apparaat is niet zo krachtig als de mijne was. Het duurt lang om het eiwit stijf te kloppen én ik voel het in mijn schouders.

Bij Jeroen Meus en Sofie Dumont zie je dan altijd de kitchen-aid staan blinken en cake maken lijkt bij hen zo simpel. Gewoon alle ingrediënten in dat blinkend ding en hup, daar is de cake. Maar ik ben dan ook weer niet bereid om 800 euro te investeren als je al een goede mixer hebt voor een tiende van de prijs.

3. een zwarte handtas. Helaas ben ik een moeilijk mens op het vlak van handtassen. (Ik hoor de echtgenoot intussen al zeggen dat dat niet alleen op het vlak van handtassen geldt). Ik heb sinds mijn eerste handtas eigenlijk altijd hetzelfde type handtas mooi gevonden. Helaas was dat type blijkbaar niet hip genoeg, want jarenlang vond ik het nergens meer terug. Tot vorig jaar. En dankzij de cadeaubon van mijn ouders, broer en zus mocht ik een cognackleurige variant de mijne noemen.

En dus was ik van plan om dit jaar voor mijn verjaardag de zwarte variant binnen te halen. Helaas. En alweer is “mijn” model eruit gehaald. Het was nochtans wel een enorm verkoopsucces. Jammer! Maar een zwarte handtas staat dus wel op mijn verlanglijstje, mogelijk voor de komende 10 jaar 😉

4. juwelen. Een klassieker, maar altijd goed. En ik ben gezegend met een echtgenoot met een uitstekende smaak qua juwelen. Mijn horloge begint stilaan betere tijden gekend te hebben. En dat vind ik eigenlijk echt wel verschrikkelijk zonde want het was een schoontje én helemaal mijn ding.

5. een pyjama van Woody. Helaas ben ik als winterkind NIET uitgerust met een interne chauffage. Ik heb het koud in de winter. En ook de kamerjas was er al bij toen de jongste geboren werd (in januari 11 jaar geleden) en is misschien wel aan een update toe 😉

Wishlist voor Santa

Kerst bij mijn ouders vieren we met pakjes. We trekken namen en iedereen maakt lijstjes van cadeautjes rond de 25 euro. Alle lijstjes zijn intussen al binnen. Ik ben dit jaar verrassend genoeg de laatste. Bovendien moet ik nog aan de cadeautjesjacht beginnen. Ook dat is niet van mijn gewoonte. Maar we hebben nog 10 dagen. Het is nog te vroeg om te panikeren 😉 En Heist-op-den-Berg is de ideale shopstad. Het komt allemaal in orde…

1. Boeken. Nog zo’n klassieker en voor mij altijd een voltreffer! Te kiezen uit:

• Anne Fortier – Het spoor van de amazones
• Ilja Leonard Pfeiffer – La Superba
• Pierre Lemaître – Au revoir là-haut
• NoViolet Bulawayo – We need new names

Franse boeken graag in het Frans, ik moet dringend mijn talen weer wat oppoetsen…

2. Kookboeken.

• Jeroen Meus – Dagelijkse Kost: Mijn 200 klassiekers
• Pascale Naessens – Kies maar, ik heb er nog geen enkel
• Het laatste van de Colruyt: Pottenkijken

3. Keukengerei.

• taartrooster(s)
• presenteervorm cake + deksel (= taartstolp, maar geen klassieke alstublieft)

Veel succes bij de cadeautjesjacht! En jullie? Zijn jullie al helemaal klaar voor de feesten? Of zijn jullie net als ik last minute shoppers?