Stommiteiten – de zonnige examenversie

Ik heb het gehad met dat Belgisch zomerweertje. Deze namiddag viel de regen hier weer eens uren op een stuk met bakken uit de lucht. Er zijn uiteraard ook voordelen: onze zomertopjes, rokjes, jurkjes en shorts zijn nog amper de kast uit geweest. En dan nog enkel “per vergissing”. Op die dagen dat de lucht zo prachtig blauw zag als we de rol ‘s morgens optrokken en het er buiten zo aanlokkelijk en warm uitzag dat ik toch maar voor dat zomerse rokje ging. Om amper een uur later, net de trein uit, te moeten constateren dat het allicht even een optische illusie geweest was en dat ik beter ook de andere kant van het huis (waar de wolken zich al verzamelden) gecheckt had bij het opstaan. Waarop je de rest van de dag dan maar bibberend met je jas kan aanzitten…

Maar de echtgenoot, hier in huis degene bij wie het glas altijd halfvol is, noemde het mindere weer daarnet toch een zegen voor de studerende jeugd. Zo dacht ook de oudste even toen ze halverwege haar twee vakken in de loop van de vooravond nood had aan “lucht” en vol enthousiasme met de paraplu en de hond ging wandelen. De hond zag het iets minder zitten en probeerde tijdens het openen van de paraplu ervandoor te muizen richting zijn warme binnenshuis gesitueerde nest, maar liep dan toch maar met de oudste tot het einde van de straat. Zij kwam al lachend uitgewaaid en uitgeregend terug binnen, maar de hond was de hele wandeling mee onder de paraplu gekropen en was toch een zielig verzopen kieken dat naar binnen sukkelde en zich toen voor de hele gang uitschudde ;-).

Ooit, toen juni nog echte zomers kende en de examens steevast geplaagd werden door schitterend heet en zonnig weer, studeerde ik in Leuven. In mijn laatste jaar, toen ik het klappen van de zweep al kende, had ik ooit van een kleine pauze tussen twee examens in gebruik gemaakt om wat zon te zien. Ik had me op mijn vensterbank geïnstalleerd met een boekje en was min of meer in slaap gevallen. Om een uurtje later wakker te schrikken. Spijtig genoeg had ik toen niet het lumineuze idee gehad om halverwege eens om te draaien zodat beide kanten gelijkmatig konden bakken.

En dus kon ik twee dagen later examen gaan afleggen met een half verbrand gezicht, een rode schouder en een rode arm. Enfin, laat ons zeggen dat het ergste rood er al af was, maar er was toch nog altijd een duidelijk verschil merkbaar. En het was niet de gemakkelijkste prof. Ik had ‘m eerder al gehad en ik had niet altijd even schitterend gepresteerd. In mijn laatste jaar was ik gebrand op een goede prestatie en eigenlijk verliep het examen ook redelijk vlot. Ik kon toch op alle vragen antwoorden en ik had er een redelijk goed gevoel bij. Tot de prof me fijntjes liet weten: “Je vois que vous avez déjà pris un bain de soleil. Partiellement quand même…”

Met een (uniform) rode kop heb ik toen het lokaal verlaten. Maar het was één van de allerlaatste examens ooit, het studeren zat er zo goed als op, ik had mijn diploma bijna op zak, het was zomer, de festivals stonden voor de deur, mijn lief had ook geen examens meer. De belofte van een eindeloze zalige zomer strekte zich voor ons uit… en het was nog te vroeg om me al druk te maken over de arbeidstoekomst in de verte.

Ik ben nadien wel nooit meer vergeten dat je bij het bakken het vlees regelmatig moet draaien, voor een gelijkmatige garing ;-). Als we hier in België ooit nog zomer krijgen natuurlijk.

Advertentie