We maken het thuis gezellig!

Wat een geluk dat wij ooit beslist hebben om te bouwen in plaats van te verbouwen. Bouwen doe je immers vanuit een andere woonst, wat zeker niet altijd een voordeel is als je de werken in het oog wil houden, maar bij verbouwen zit je wel midden in het gedoe. En dat gaat mij eerlijk gezegd niet zo goed af. Het botst met mijn drang naar opgeruimdheid en netheid, die ik 90% van de tijd goed onder controle heb en perfect weet te negeren, maar die jammer genoeg telkens de kop opsteekt als opruimen écht geen optie is.

Intussen hebben we hier toch wel meer dan een jaar werken achter de rug. En eigenlijk viel dat voor het grootste stuk ontzettend goed mee. Eerst bouwden we aan. Er werd niet gebroken, er werden geen gaten gemaakt, we bouwden gewoon een stuk extra. En heel zelden hadden we wel eens een piepklein beetje stof of rommel, maar voor het grootste stuk hielden we gewoon de deuren dicht en hadden we geen last van de werken. De tuinkamer was geschilderd en ingericht zonder dat we eigenlijk het gevoel van verbouwingen gekend hadden.(Oef!)

In een volgende fase wilden we graag de woonkamer aanpakken. De eetkamer verhuisde naar de tuinkamer en dus kwam er ruimte vrij. Die wilden we graag invullen met een bureau voor de echtgenoot. Zodat hij ’s avonds niet meer helemaal in zijn eentje in een kamer moest wegkruipen om te werken, maar toch een beetje “erbij” zou zijn. Een klein beetje, want hij moet natuurlijk nog productief kunnen zijn. En dus lieten we plannen tekenen, en besloten we in één trek ook de kamer een nieuwe laag verf te geven. Na 10 jaar mocht dat wel eens (en het was ook nodig).

Maar eerst maakten we de woonkamer leeg en kampeerden we met de meubels even in de tuinkamer. Die serieus vol stond met onze living erbij. Maar op zich was het best gezellig. Het waren de mooie zomerweken, de grote ramen stonden de hele periode wagenwijd open. Het was eigenlijk wel genieten van de nieuwe uitbouw. We waren wel één klein detail vergeten: om digitale televisie te kunnen kijken heb je tóch een kabelaansluiting nodig. Wat we uit het oog verloren waren. Na een weekje kamperen plaatsten we ons salon toch maar terug op zijn plaats: de Olympische Spelen begonnen en we misten ons “nieuws” en de sportuitzendingen.

Om drie weken later de meubels opnieuw naar de tuinkamer te verschuiven voor het installeren van ons bureau. En toen had ik het wel gehad: we waren al een maand min of meer aan het kamperen, we versleurden de meubels intussen al voor de derde keer, het was het einde van de vakantie en ik had graag alles in orde gehad voor de start van het schooljaar. Maar het is niet omdat de meubels geïnstalleerd zijn dat wij ook klaar zijn. Enfin, we hadden nog het eerste weekend van september nodig om alles af te werken, op te kuisen en om aan de grote bureauverhuis te beginnen. Waarbij we van de nood een deugd maakten en een poging deden om in één keer meteen een grote opruimactie te houden.

Sinds dit weekend werkt de echtgenoot in zijn nieuwe bureau en zit ik tegenover hem te bloggen. Het is een geweldige luxe en het is een prachtige kamer geworden. De nieuwe plek van het salon werd ook meteen uitgetest en goedgekeurd door de dochters. Nu enkel nog een beetje aankleden en sfeer creëren. Maar niet te veel. Verbazend hoeveel beeldjes, kaarsjes, kadertjes en foto’s er in 10 jaar tijd op de kast, op tafel of aan de muren terecht komen. Hoeveel rust leegte geeft.

En dus doen we een poging om het minimalisme enigszins in te voeren. Houden we hier een “clean desk policy” en proberen we onze oppervlaktes leeg te houden. (Dat we ons oude bureau helemaal volgestapeld hebben en die ooit nog moeten opruimen en uitsorteren, dat negeren we momenteel volledig!) Benieuwd hoe lang we daarin zullen slagen ;-).

Advertentie

As we speak #augustus

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Lopen voor je kan stappen. Er werd toch wel wat verbouwd in augustus. Na de tuinkamer pakten we ook de woonkamer aan. Begin augustus maakten we van een reisje van de dochters gebruik om de woonkamer een nieuwe kleur te geven. Ergens de komende weken zou ons nieuw bureau geïnstalleerd worden, kunnen we ons salon zijn definitieve stek geven en de tuinkamer terug op orde zetten. Het heeft hier even allemaal overhoop gestaan en het is nog een beetje kamperen momenteel. Het zal ook nog niet direct allemaal in orde zijn. Nadat het bureau geplaatst is, moet het gekuist worden, moet de oude werkkamer opgerommeld en verhuisd worden. En daarna kunnen we aan de afwerking beginnen. Kunnen we de muren aankleden en het gezellig maken.

Het doet wat met een mens dat verbouwen (en dan is dit nog een piece of cake). Het gaat me soms niet snel genoeg en soms weer te snel. Dan ben ik in mijn hoofd al 3 stappen verder aan het denken, maar volgen de werken niet (die ik zelf aan het uitvoeren ben). Dan ben ik tijdens het schilderen al aan het kuisen. Dan ben ik vooraleer de meubels er staan al foto’s aan het ophangen. Die we nog niet hebben, maar die ik meteen wil bestellen, hoewel ik nog niet weet hoe groot we ze eigenlijk willen. Ik word soms moe van mezelf. Gelukkig blijft de echtgenoot met beide voeten op de grond. Hij laat me razen, kijkt al eens mee welke foto’s ik graag zou willen en welke maat misschien wel zou passen. Hij laat me doen, gooit er hier en daar al eens een kritische bedenking tussendoor, sust als het nodig is en geeft me het gevoel dat ik uiteindelijk zelf beslis om toch nog maar wat te wachten.

Werken en vakantie. Het zit er weer bijna op voor de echtgenoot en de dochters. Het schooljaar komt stilaan in zicht (al mogen we dat nog niet te luid zeggen). Er wordt hier momenteel vaak naar school gereden zodat de jongste stilaan ook went aan haar nieuwe fiets en aan de route die ze vanaf september maar al te vaak zal afleggen. Beide dochters hebben ook flink opgeruimd in hun kamers en de logeerkamer, om plaats te maken voor hun nieuwe schoolboeken, die intussen gearriveerd zijn (en nog gekaft moeten worden).

En toch wordt er ook nog hard genoten van het mooie weer. Er zat al eens een snipperdagje zee tussen met ons viertjes en er komen de laatste weken veel vriendinnetjes over de vloer. En bij het minste streepje zon halen we de barbecue boven. Het was toch een fijne zomer met ons viertjes!

Lezen. Er zijn de voorbije maanden toch wel een aantal boeken de revue gepasseerd. Typische vakantielectuur. Het ene romannetje al wat beter dan het andere. Het ene boek bleef al wat langer hangen dan het andere. Ook “Het smelt” van Lize Spit stond hier op het leesmenu, maar ik was er niet wild van. Ik zag eigenlijk al van bij de eerste bladzijden waar het boek naartoe zou gaan en toen het zo ver was, raakte het me niet. Het verhaal wordt ook – bewust – met een zekere afstandelijkheid verteld, maar net dat vormde een hinderpaal voor mijn inleving. Misschien had ik het niet moeten lezen naast het zwembad, misschien was mijn setting totaal verkeerd (het onderwerp van het boek tegenover het losse, gemoedelijke vakantiesfeertje) maar het pakte me niet. Het verhaal zoog me niet naar binnen, en dat vind ik altijd jammer.

Kijken. Tijdens onze schilderweek hadden we tijdelijk geen kabelaansluiting, maar dat hebben we eigenlijk niet gemist. We kampeerden even in onze tuinkamer en ontdekten “House of Cards”. Zalige serie, onwijs goed geacteerd, zeer kritische blik op de Amerikaanse politiek en zijn vuile (macht)spelletjes. Herkenbaar trouwens ;-).  We waren meteen allebei mee en hebben ons aan wat binge-watching overgegeven. Beperkt uiteraard want één van ons moest werken en de andere werd verondersteld recht af te lijnen. Rond zijn we nog steeds niet geraakt, na een weekje hadden we weer kabel en fietsten de Olympische Spelen er even tussen. Als we er nu nog in slagen om de kinderen op tijd in bed te krijgen, dan kunnen we misschien reeks één nog beëindigen voor de start van het schooljaar.

Praten. Het blijft prachtig om mee met de dochters te mogen opgroeien. Om hen volwassen te zien worden, om gesprekken en discussies met hen te voeren. Om met hen te lachen, om hen te plagen en te kittelen. Het is minder fijn om ruzie met hen te maken, om hen te moeten bijsturen, om grenzen te moeten trekken, maar gelukkig blijven dat soort momenten duidelijk in de minderheid. En het hoort er ook bij. Ook al moeten we dan even slikken en stellen we onszelf dan ook wel in vraag. Maar het blijft een fijn stelletje en ze zijn op de goede weg. Al wordt het tijd dat het schooljaar terug begint, want ze beginnen elkaar (en dus ons ook) soms op de zenuwen te werken. Er wordt al eens geruzied en er vliegen al eens verwijten heen en weer.

Laat het geregelde schoolbestaan dus maar terug van start gaan, al gaan we nog één weekje genieten van het mooie weer, het zonnetje en elkaar.

Schilderwerken Tifosa en co

Vorige week zaten de echtgenoot en ik een weekje in schildermodus. Aangezien hij thuis was, heeft hij het leeuwendeel op zich genomen, maar tijdens mijn vrije momenten was ik zijn hulpje. Wij hebben hier een zeer duidelijke taakverdeling: de echtgenoot lijnt af, ik zorg voor het grove rolwerk. Intussen zijn we – 10 jaar na onze eerste schilderervaringen – aan de tweede lagen begonnen. Eerlijk, we zijn een goed (schilder)team en eigenlijk vind ik het gewoon leuk om te doen. In beperkte dosissen uiteraard. Zo’n weekje per jaar ;-).

Je moet even niet nadenken. Mijn hoofd staat even stil terwijl ik met de rol aan de slag ben en probeer bij te houden welke plekken ik al gehad heb en waar ik nog verf moet opsmeren. Wat uiteraard evident is en makkelijk te zien als je de muren een kleurtje geeft, maar net iets moeilijker bij het witverven van het plafond.

Ik geniet van de fysieke moeheid achteraf. Je voelt dat je gewerkt hebt. Je lijf is uitgeput en dus slaap ik ook gewoon makkelijker. De zaligste douches neem je trouwens na een dag fysieke arbeid, dan voel je de vermoeidheid samen met het water zo van je afglijden.

Je ziet onmiddellijk resultaat. Je werk levert meteen op. Zelfs de eerste laag maakt al een wereld van verschil. Hoewel het volgens de echtgenoot eigenlijk nog niet nodig was, had de vorige verflaag toch geleden onder twee opgroeiende kindjes. Hier en daar stonden handjes en vingertjes en blijkbaar zijn deuren ontzetten moeilijk te openen, want de muren ernaast waren niet om aan te zien.

Maar langs de andere kant durft mijn perfectionistisch kantje het ons ook bij het schilderen wel eens onnodig moeilijker maken.

Ik stel mezelf doelen en durf dan wel eens over mijn eigen grenzen gaan om de eindmeet uit mijn hoofd alsnog te halen. Zo had ik op mijn vrije dag graag het plafond afgewerkt (check) en de muren ook al een eerste laag gegeven. Maar aangezien we met 2 verschillende kleuren werkten, was dat eigenlijk onrealistisch. We zijn er in geslaagd om de muren al een eerste keer met het lichte grijs te schilderen, maar we hebben daarvoor wel ferm doorgetrokken. Tegen 19 uur was ik fysiek op en zag ik ook wel in dat we de donkere kleur niet meer zouden halen. Terwijl de echtgenoot de laatste details aan het afronden was en ik op hem aan het wachten was om er een laatste keertje met de rol over te gaan, ging mijn kaars ineens uit.

Ik zie alles en ik ben (te) streng. Een plekje overgeslagen? Ik heb het gezien en zal er nog eens overgaan. Zo hadden de kinderen in onze tuinkamer na amper een paar weken al krassen gemaakt op de muur naast de buitendeur. Onze dochters zijn van de nonchalante soort en durven na school al eens een muurtje raken met de boekentassen. Ik had het uiteraard gezien en telkens ik de muur passeerde, vond ik het zo jammer van ons werk. En dus nam ik deze gelegenheid te baat om ook die paar stukken muur in de veranda terug bij te werken. Eerst was ik nog bang dat je verschil zou zien (en dat ik het dus eigenlijk erger zou maken) maar dat was gelukkig niet het geval. Opgeruimd staat netjes en het deed wonderen voor mijn gemoedsrust.

Focus! Terwijl ik nog met het ene bezig ben, begin ik al nieuwe plannen te maken. Tegen vrijdagavond wisten we dat we zaterdagmiddag zouden klaar zijn met het schilderwerk. In plaats van tevreden te zijn en het de rest van het weekend rustig aan te doen, begin ik dan te denken dat we toch de meubels niet zomaar kunnen terugplaatsen, dat ik die misschien beter eerst eens deftig kuis. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb tot zondagavond gekuist. Uitgeteld was ik maar de muren en het plafond schitteren en ook de meubels blinken als nieuw. Zelfs de vloermat is gewassen. Nu nog droog raken en dan kan ze haar plek binnen weer innemen.

Maar genoten dat ik intussen al heb. Telkens ik onze woonkamer binnen kom, vind ik het ongelooflijk schoon en ben ik trots op onszelf. Dat het aflijnen van de echtgenoot quasi perfect was. Dat de nieuwe kleuren toch écht wel een verbetering zijn. Dat je toch hard het verschil ziet met vroeger. Dat ik nog altijd een beetje last heb in de pols en de schouder, neem ik er dan ook bij. Mijn hoofd mag de bijna 43 levensjaren op mijn teller af en toe eens uit het oog verliezen, mijn lijf zal dat nog wel even laten voelen ;-).

Interieurplannen: de grote leegte

Sinds eind december is onze tuinkamer “af”, sinds eind januari hebben we ze ook in gebruik genomen. Even werd onze tuinkamer “feestzaal”: we plaatsten ze vol tafels en hielden er gezellige feestjes. Maar de feestdrukte is voorlopig (even) achter de rug, en dus maakten we stilaan plannen om onze nieuwe en oude ruimtes in te richten. Een gemakkelijke bevalling was dat niet. Laat ons zeggen dat we allebei wel onze ideeën hadden en dat we er toch al een paar jaar niet in slaagden om tot een gemeenschappelijk project te komen.

Dus haalden we er “huisdokter” Inge bij. We hadden nood aan een objectieve blik. Iemand die eens met frisse inzichten zou komen, iemand die onbevangen naar de ruimtes en de mogelijkheden keek. Of ik er echt veel van verwachtte? Goh, laat ons zeggen dat ik er min of meer open voor stond, maar dat ik ergens in mijn achterhoofd de bedoeling had om de vormgeving daarna toch naar mijn hand te zetten ;-). Dat ik ergens op een beetje “externe” hulp rekende om de echtgenoot van mijn visie te overtuigen.

Maar ze deed het goed: ze kwam, ze luisterde naar ons allebei, nam de ruimtes in zich op, fotografeerde de kamers en nam de tijd om plannen uit te werken. En daar zat wel iets van ons allebei in en toch gaf ze er nog een draai aan. En dus hadden wij na afloop een voorstel waarover we het eens waren. Zo volgde ze mijn idee om het bureau in de woonkamer te integreren (maar toch niet helemaal) en werd de eetkamer zoals de echtgenoot al jaren voorhield naar de tuinkamer verschoven.

Maar ze voegde er nog elementen aan toe en gaf ons veel bruikbare tips en goede raad. Om de scheiding tussen het werk- en het ontspanningsgedeelte in de woonkamer te verzekeren verplaatste ze de boekenkastenwand naar het midden. Op die manier zat de echtgenoot in de woonkamer en toch ook weer niet. Zal hij bij het verbeteren toch nog enigszins afzonderlijk en rustig zitten. En als hij wil ontspannen, wordt het werkgedeelte afgeschermd. Dan wordt hij niet constant geconfronteerd met het vele werk dat nog op hem ligt te wachten.

Eén kamer, één functie. Extra bergruimte voor de keuken creëer je dus in de keuken, niet in de tuinkamer.  In de tuinkamer plaatste ze de eetkamer én voegde ze er een mini-leeshoekje aan toe. Een paar kleine zeteltjes, misschien een klein tafeltje en een leeslamp, zodat we optimaal van het vele licht in onze mooie kamer kunnen genieten. En voor de rest mag de open ruimte open blijven. Door leegte te laten, blijft er plaats voor extra tafels tijdens onze feestjes.

We zijn er dus uit. We weten waar we op termijn naartoe willen. En dat proberen we nu beetje bij beetje te realiseren. Al wordt het vast en zeker een meerjarenplan. Voorlopig hebben we de eetkamer al naar de tuinkamer verhuisd. Voor de rest is het even de grote leegte. Onze halve woonkamer is leeg in afwachting van schilderwerken en het grote meubelschuifavontuur, dat we wijselijk in de zomervakantie gepland hebben.

Ben ik ongeduldig? Soms. Dan breng ik vrolijke toile cirée mee van de markt om de ruimtes een beetje aan te kleden en gezellig te maken. Dan koop ik bloemetjes om wat kleur te brengen in onze kamers. Dan sleur ik met planten om warmte en leven te creëren. Dan gaan we naar een winkel om zeteltjes uit te testen en laten we voorstellen tekenen voor ons bureau. Dan begin ik kasten op te ruimen, want dat is makkelijker als we er binnenkort mee moeten schuiven.

Maar als de zon dan schijnt, dan loop ik onze tuinkamer in, om van het licht en de ruimte te genieten. Om aan tafel te gaan zitten en naar buiten te staren, naar de vogeltjes die in onze notenboom heen en weer fladderen, die een nestje bouwen in ons nestkastje en komen eten van het voedsel dat de jongste opgehangen heeft. Dan valt mijn blik op de bloemetjes die volop beginnen te bloeien, op de felgele narcisjes die overal opduiken. Wat een ongelooflijke luxe, wat een pracht. En dan kom zelfs ik tot rust. Eventjes toch ;-)!

De tuinkamer is af!

Onze tuinkamer is af! Meer dan een jaar na het tekenen van het contract met onze firma Aldera is onze uitbouw volledig afgewerkt. Omdat we veel werk zelf gedaan hebben, heeft het toch wel wat tijd in beslag genomen én veel inspanningen gekost. In de Paasvakantie vorig jaar hebben de echtgenoot en de schoonvader de eerste stenen gelegd. In 3 weken tijd hebben ze de binnen- en buitenmuren opgebouwd. Begin september heeft Aldera dan in amper een week de hele constructie gezet. Daarna was het terug aan ons.

De elektriciteit, de verwarming, de vloer, de muren en het plafond volgden van september tot eind december. Tijdens de Kerstvakantie hebben we van het logeerpartijtje van de dochters gebruik gemaakt om onze extra kamer de nodige laagjes verf te geven. En daar zijn wij samen eigenlijk wel goed in: de echtgenoot zorgt voor het fijnere werk en “lijnt proper af”, ik ga voluit voor het groffere werk en hanteer de rollen dat het een lieve lust is.

We waren nét klaar tegen Oudjaar: alles was geschilderd én gekuist, maar door de verflucht was het nog niet mogelijk om de overgang naar 2016 al in onze nieuwe kamer te vieren. De primeur zal binnen een paar weken voor de 12^de verjaardag van de jongste zijn.

Na de Kerstvakantie stond er nog een beetje afwerking op het programma: de plintjes, de spotjes op hun plaats hangen en de ruimte opnieuw opruimen en poetsen. Sinds gisteren zijn we volledig klaar en kan de ruimte in gebruik worden genomen. En ons vele werk loont echt wel de moeite, al zeg ik het zelf. Overdag is het er prachtig toeven met het vele licht en het prachtige uitzicht, ’s avonds als alle spotjes branden is het er zeer gezellig. Ik kijk al uit naar het moment dat we er ook écht gaan van kunnen genieten!

Intussen hebben wij ons een goed beeld gevormd van wat we met de ruimte gaan doen. Maar aangezien de inrichting van de tuinkamer samenhangt met de herinrichting van 3 andere ruimtes in ons huis, zal dit hele proces nog niet onmiddellijk afgerond kunnen worden. Bovendien zullen we van de gelegenheid gebruik maken om ook de andere kamers een beetje op te frissen. Na 10 jaar gebruik kunnen ze wel een nieuw laagje verf gebruiken. Er zijn hier en daar op de muren wel wat afdrukken van kinderhandjes die weggemoffeld mogen worden ;-). Bovendien zullen we wat extra meubilair en gezelligheid nodig hebben: IKEA, here we come! De echtgenoot zucht al diep ;-). En dus is de afwerking van de tuinkamer geen eindpunt, maar het begin van nog een paar extra plannetjes voor 2016, 2017,…

Want stel je voor dat we ons zouden vervelen nu al die werktijd weer vrij komt…

Wil je meer lezen over onze verbouwing? Lees dan ook:

• Verbouwplannen
• De tuinkamer groeit…
• De tuinkamer groeit… (2)
• De tuinkamer groeit wel héél hard…
• A work in progress – onze tuinkamer
• De tuinkamer groeit… (3)

De tuinkamer groeit…

Hoe zou het intussen met onze uitbreidingsplannen zijn? Goed, dankjewel! Onze tuinkamer groeit gestaag en verandert bijna dagelijks. Wat hebben we de afgelopen weken allemaal gedaan? We hebben chape gelegd: we hebben ervoor gezorgd dat de vloer van de tuinkamer op gelijke hoogte zal komen als de andere kamers van het gelijkvloers. Een serieus werkje, waar de schoonpapa en de echtgenoot toch een paar zaterdagen zoet mee geweest zijn.

Na de vloer heeft de schoonpapa, met een beetje hulp van de echtgenoot, het plafond gestoken. En nu zijn we een aantal wanden aan het bekleden. De tuinkamer wordt hoe langer hoe lichter. De verwarming en de elektriciteit werden geïnstalleerd door vakspecialisten. Het gaat hier echt met rasse schreden vooruit. Als ik ’s avonds van mijn werk thuiskom, is het eerste wat ik doe, het licht aansteken in de tuinkamer en even vanuit de keuken piepen en het geleverde werk bewonderen.

Of het haalbaar wordt om de feestperiode in onze tuinkamer door te brengen? Ik denk het niet. De drukste weken van het jaar komen eraan voor de echtgenoot, ik denk dat de werken even een adempauze zullen nemen. Eerlijk, ik vind het ook niet meer zo belangrijk wanneer we precies onze nieuwe ruimte zullen kunnen innemen: wat maken die paar weken extra nog uit? Het is op komst, je ziet het huis groeien en eigenlijk geniet ik ook wel een beetje van de weg ernaar toe. En ja, ik heb makkelijk spreken: we verbouwen niet, we bouwen aan. Dat is uiteraard een wezenlijk verschil: wij houden gewoon de deuren dicht en zitten dus niet weken op een stuk in stof en vuil, zonder water, verwarming of elektriciteit…

We proberen het ook in één keer goed te doen. Dat betekent misschien ook dat we zullen schilderen voor we de vloer (die we nog moeten kiezen) leggen. Lekker makkelijk, dan moeten we niet meteen alles gaan afdekken. En ik vermoed dat je ook niet onmiddellijk op een nieuw gelegde vloer zal kunnen lopen… Dus heb ik in mijn hoofd de deadline al verschoven naar de verjaardag van de jongste, eind januari.

Stiekem kijk ik er al naar uit om aan de schilderwerken te kunnen beginnen. Want dan kan ik echt een handje helpen. Het heeft me dit jaar soms gefrustreerd dat ik “erbij stond en ernaar keek”. Dat ik niet meer kon doen dan voedsel te voorzien voor de werkers en het huishouden draaiende te houden. Ik steek eigenlijk ook wel graag de handen uit de mouwen, maar laat ons eerlijk zijn: als het over het zware, lichamelijke werk gaat, dan moet ik afhaken. Alhoewel ik hier bij het aanleggen van onze oprit wel de “verantwoordelijkheid” droeg voor het “wegscheppen van de chapebergen”. Tot hilariteit van onze verzamelde buurmannen, die niet konden geloven dat ik daadwerkelijk die héle berg in mijn eentje zou wegwerken. Onze buurvrouw had dan weer medelijden. Het was toen wel de echtgenoot die de kruiwagens aan- en afreed, want als ze éénmaal vol waren, kon ik ze niet meer duwen ;-).

Toen de kinderen nog jong waren en met oma en opa naar de zee gingen, maakten wij van hun weekje afwezigheid gebruik om het huis te schilderen. Het heeft ons een paar jaar gekost én er kwam wel eens wat nachtwerk aan te pas om alles toch maar klaar te krijgen voor hun thuiskomst, maar ik kon daar achteraf heel erg van genieten. Bovendien had ik de leukste job: terwijl de echtgenoot zich met veel gevoel op het precisiewerk van het “aflijnen” stortte, mocht ik mij bezighouden met het brute werk en rollen. Zalig!

Achteraf heb je overal pijn. Dan heb je blijkbaar spieren aan het werk gezet waarvan je niet wist dat je ze had (in mijn geval gebeurt dat wel vaker, maar kom). Maar telkens als je naar de kamer kijkt, voel je toch een zekere fierheid. Want wij hebben dat wel zelf gedaan. Na een paar weken begint een perfectionist als ik dan jammer genoeg wel de plekjes te zien die we gemist hebben of waar ik toch buiten de lijntjes van de echtgenoot kleurde, maar je wordt wel beter met de jaren: het verschil tussen de allereerste kamer die we onder handen namen en degene waar we eindigden is groot.

Intussen zijn we echter een kleine 10 jaar verder en het wordt stilaan tijd voor een nieuwe laag, zeker in onze leefruimtes. De muren dragen hier en daar wat kindersporen ;-). Maar in de loop der jaren heb ik (meestal) wel geleerd om mezelf (en dus ook mijn omgeving) geen onrealistische deadlines meer op te leggen. We zullen het ditmaal stapje voor stapje doen, en eerst staat de afwerking van onze tuinkamer op de planning. De rest zien we daarna wel weer…

A work in progress – onze tuinkamer

We zijn een kleine maand verder na het zetten van het geraamte van onze tuinkamer. Intussen hebben we uiteraard niet stilgezeten. We hebben beslissingen genomen over waar we stopcontacten willen, waar we lampen gaan hangen (binnenin en buiten aan onze tuinkamer) en we hebben de mogelijkheid om er ooit een tv te plaatsen open gelaten. Niet simpel om onmiddellijk met alles rekening proberen te houden.

De schoonpapa heeft een drukke maand gehad: hij is begonnen met de plek voor de kabels uit de muren te slepen. Dat ontlokte hem (en later mij ook) de verzuchting dat het toch straf is dat je eerst zoveel moeite doet om schoon alle muren op te metsen om ze daarna terug kapot te slijpen.  En of het niet simpeler was om “gewoon” bakstenen te metsen met de sleuven al in voorgebakken… Daarna hebben we de elektriciteit gelegd en het kraantje dat oorspronkelijk buiten onder aan onze keuken voorzien was, terug naar buiten verplaatst.

Maar intussen hebben we de tuinkamer ook al in gebruik genomen. We hadden onze tuinmeubelen even binnen geplaatst voor het feestje van de oudste en ze staan er nog altijd. De oudste heeft namelijk besloten dat de tuinkamer het ideale plekje is om haar huiswerk te maken. Ongestoord, met een schitterend zicht op de tuin en rustig. En nu het nog min of meer redelijk weer is, missen we voorlopig ook nog geen verwarming… En waar de oudste zit, volgt het hondje…

Nu de tuinkamer er is en al vorm heeft, zie je ook ten volle het potentieel. Ik denk dat we er nog veel plezier aan gaan beleven en kijk al uit naar de eerste keer dat we “voor echt” zullen ontbijten met dat mooie zicht op onze tuin. Al wachten eerst nog een paar drukke werkmaanden ;-)!

De tuinkamer groeit wel heel hard ;-)

De werken zijn achter de rug. In amper 4 dagen tijd heeft Aldera onze hele tuinkamer gezet. Het ziet er fantastisch uit. De mannen hebben goed doorgepeerd en ze hebben heel properkes gewerkt. Wij zijn echt heel tevreden. Toen ik donderdagavond thuis kwam van het werk, stonden de ramen en deuren er volledig in. En toen overviel het me wel een beetje. Het is écht wel heel groot. En we hebben nog veel werk.

Ruimtelijk inzicht is nooit mijn sterkste kant geweest. Al toen ik in het middelbaar ruimtemeetkunde kreeg, had ik moeite met het “zien” van de tekeningen. Een platte tekening omzetten in 3D heb ik eigenlijk nooit goed gekund. Bij de bouwplannen jaren terug kon ik me ook geen huis voorstellen. En dan beginnen de werken en dan zie je dat huis groeien. Dan vraag je je in het begin nog af “hoe gaan ze in godsnaam ooit dat hele huis op dit piepkleine betonplaatje krijgen”? Maar dan worden de muren gezet, en dan loop je al eens door de woonkamer of door de keuken. Ik weet nog dat ik de eerste keren écht vreesde “hier krijgen we onze zetels nooit in”. De binnenmuren zijn zo donker en in eerste instantie toont alles zo klein. En dan worden de binnenmuren bezet (in het wit) en dan denk je ineens “wij gaan gewoon in een balzaal wonen”.

Toen we nadachten over een uitbouw, heb ik daar lang ook mee geworsteld. Ik kon me dat heel moeilijk voorstellen. En in theorie weet je dan wel dat je bijna de helft van de oppervlakte toevoegt aan hetgeen je al hebt, maar in praktijk vond ik het terras echt niet overdreven groot. De hele zomer hebben we buiten gezeten tussen de muren van wat onze tuinkamer zou worden en ik vond dat heel goed meevallen qua grootte. Tot ik dus donderdagavond thuis kwam. En ik via de nieuwe deur onze veranda instapte.

Gelukkig houdt de echtgenoot op dat moment zijn hoofd koel. Waar hij zich op voorhand allicht meer zorgen maakt (terwijl ik er dan volledig voor ga en mij helemaal smijt), is hij van de realistische soort eens we écht begonnen zijn. Dan doet hij wat we moeten doen “stap voor stap” en blijft hij rustig. En laat hij mij de verhuis al organiseren, laat hij mij de boekenkast opruimen en me bezig houden met de inrichting van de toekomstige kamers terwijl hij ervoor zorgt dat de omgeving van mijn ideeën vorm krijgt. En dus vullen we mekaar goed aan ;-).

Overigens was ik niet de enige die even moest wennen. Onze hond was ook even het noorden kwijt. Waar ze anders onmiddellijk buiten kan, kwam er nu nog een extra afgesloten ding bij en dat vertrouwde ze niet meteen. En al helemaal niet toen ze terug binnen wou en niet tot aan de achterdeur kon om haar (r)entree te eisen… En dus kwam ze wel even piepen toen ik haar wou buitenlaten, maar schoot ze onmiddellijk terug het huis in nadat ze een poot in de tuinkamer had gezet. “Niet met mij”, dat was wel duidelijk ;-).

De tuinkamer groeit…

Net als zoveel andere Belgen hadden ook wij een baksteen in de maag. 12 jaar geleden gingen we ervoor en bouwden we ons droomhuis. Enfin, het was misschien een beetje kleiner dan we ooit gedroomd hadden en ook het dakkapelletje of de hoekramen kwamen er niet, maar het was een praktisch huis met goede ruimtes en veel licht én we maakten het binnen gezellig.

Wat we wel misten was speel- en opbergruimte. Als de dames hun Playmobil-collectie nog eens boven haalden, leek het of de woonkamer helemaal ontplofte. De eettafel stond vol, de salontafel werd ingepalmd en zelfs de strijkplank maakte deel uit van het Playmobil-dorp dat onze meiden alweer bouwden (en dat uiteraard wekenlang moest blijven staan “want ze waren nog aan het spelen”). Boven hadden we wel een logeer-/speelkamer, maar dat vonden onze dochters maar niks. Spelen wilden ze gezellig beneden bij ons, niet in hun eentje boven, ver van alles en iedereen.

Ook onze boekencollectie kregen we niet meer opgeborgen (ook al plaatsten we onze boeken in 2 rijen en stapelden we ze ook op elkaar tot elke centimeter ruimte ingenomen was). Bovendien verzamel je in de loop der jaren toch redelijk wat spulletjes. En ik weet het, opruimen hoort erbij. Lang voor Marie Kondo hip was, ruimde ik al elk half jaar onze kleerkasten op en gingen kleren die we niet meer droegen er onherroepelijk uit. Ook speelgoed en babyspulletjes werden al snel binnen de familie doorgegeven.

En toch droomden we af en toe van een extra kamer. Wat meer (opberg)ruimte. Maar we raakten het lang niet eens. Na een duwtje in de rug van ouders en schoonouders (“zet dat ding nu gewoon, je kan later nog zien wat je ermee doet”) kwam alles eind vorig jaar in een stroomversnelling. We tekenden bij een verandafirma (Aldera) én ineens zagen we samen het licht over wat we kunnen/zullen doen met de nieuwe ruimte.

Sinds 1 september zijn de mannen van Aldera bij ons aan de slag om onze uitbouw vorm te geven. En nu zien we onze tuinkamer in één klap ontzettend groeien. Nadat de echtgenoot en de schoonpapa hun paasvakantie (en nog een paar weken) hadden opgeofferd om het metselwerk te doen, wordt nu het dak geplaatst, het plafond, de ramen en de deuren. En het gaat vooruit! Al deze werken nemen amper 4 dagen in beslag. Daarna is de rest van het werk nog voor ons. Wij zullen zelf elektriciteit leggen en de verwarming plaatsen, wij zullen bezetten, vloeren en schilderen.  Dat zal allicht wel wat langer duren dan 4 dagen ;-).

Af zal onze tuinkamer nog niet direct zijn en het is zeker nog te vroeg om al feestjes te plannen, maar iemand droomt stilaan al van Kerstmis in de nieuwe kamer ;-).

Bouwplannen en opruimwoede

Ons project deze zomer was het toevoegen van een uitbouw aan ons huis. Na jaren discussie hadden we eind vorig jaar besloten om het gewoon te zetten, zonder dat we op dat moment precies wisten wat we er juist mee zouden doen. Intussen hebben we wel wat meer duidelijkheid. We zijn tot een compromis gekomen. Zoals de echtgenoot altijd al suggereerde zullen we de eetkamer verplaatsen naar de uitbouw. En zoals ik altijd al graag wilde, zullen we het bureau verhuizen naar onze living.

En dus zijn we stilaan een beetje concreter aan het plannen. Momenteel hebben we 3 boekenkasten in ons bureau, maar in de living hebben we ruimte voor een ruime bibliotheek van 5 kasten. Daar moeten dan wel onze cd’s en dvd’s mee in geïntegreerd worden. Onze boekenkasten zijn echter overvol en dan stonden mijn Franse boeken voorlopig nog veilig weggeborgen op zolder. En dus hebben we gisteren van de regendag gebruik gemaakt om al onze boeken eens te inventariseren.

Samen met de dochters hebben we een Excel-boekenlijst aangemaakt. Eerst heeft de oudste haar boeken ingegeven en daarna hebben we onze bibliotheek eens aangepakt. En dat was nogal een werkje, want we hebben veel boeken. Bovendien hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog eens kritisch door onze bibliotheek te gaan. Boeken waarover ik twijfelde of ik ze wel wilde houden, gaan eruit, nadat ook de echtgenoot en de dochter eens bekeken hebben of zij ze eventueel nog wilden lezen.

Maar dan houden we nog veel boeken over. Kan ook niet anders met 4 lezers in huis. Bovendien heeft de leerkracht-echtgenoot een kast met meesterwerken uit de Nederlandse en Engelse literatuur (al dan niet in schooluitgave) en zou ik het heel fijn vinden om al mijn Franse boeken terug bereikbaar in onze kasten te zien staan.

Maar we hebben een Excel-lijstje nu. Waarop we kunnen sorteren. Dat hebben we voorlopig op achternaam gedaan, maar eens we onze nieuwe kasten beginnen te vullen, kunnen we nog extra sorteren op publicatiedatum en dus zal onze nieuwe bibliotheek schoon op volgorde staan. Eventjes toch, in het begin.

Als ik nu ook nog de muziek-, sport- en reisboeken ingegeven krijg (piece of cake, dat zijn maar 2 schapjes, we hebben er al 7 gehad), de kinderen hun strips nog aanpakken én we nog een nieuwe Excel maken voor onze cd’s en dvd’s, zijn we hier helemaal klaar voor de organisatie van onze nieuwe bibliotheek. Er is zelfs ruimte voor een kolommetje “ontleningen”. Dan vergeten we nooit meer aan wie we onze boeken hebben uitgeleend 😉 .

Na een hele dag boeken in en uit de kasten laden, op zolder onze boekendozen gaan zoeken, intypen in Excel, sorteren en terugplaatsen, was er gisteravond even wat orde in onze gestructureerde chaos. Benieuwd hoe lang dat zal blijven duren. Het is nu wachten op de volgende regendag om ook de cd- en dvd-rekjes aan te pakken…