Daar is de koers weer…

Elk jaar dit moment krijg ik de (sport)kriebels. Straks begint het Belgische wielerseizoen met de Omloop Het Nieuwsblad. De komende weken zijn onze zaterdagen (soms) en vooral de zondagen gevuld met koers. Dan eisen we de tv op (met verongelijkte blikken bij de dochters tot gevolg) en laten we ons meeslepen door het wielrennen.

Het is de spanning, het zijn de weersomstandigheden, het is de heroïek van de valpartijen, van de eenzame strijd van een fietser tegen de natuurelementen en zijn rivalen. Het is tactiek, maar vooral gewoon aanvallen en stampen. Het is meeleven en niet tegen de spanning kunnen. Het is juichen als jouw favoriet wint of net vloeken als hij door pech gedwongen wordt de strijd te staken. Of ten val komt. Het is zuchten als jouw renner net niet de juiste conditie te pakken heeft en niet mee kan. Het is aanmoedigen als hij ten aanval trekt. Het is mee aftellen met elke seconde die hij weet bijeen te sprokkelen. Het is duimen dat hij uit de greep van het peloton blijft en zijn inspanningen weet te verzilveren. Het is een klein beetje sterven als dit net niet lukt en hij op amper een paar kilometer (of erger nog, binnen de laatste kilometer) van de meet gegrepen wordt. Het is schoon en pakkend, maar leidt soms ook tot bittere teleurstelling.

Het is het eerste jaar na Tom Boonen. Toen Boonen zijn neus aan het venster stak, was de ster van Johan Museeuw tanende. Gelukkig stond er een nieuwe, jonge welp klaar om de leegte te vullen en konden we als wielerfans meteen terug warm lopen voor topprestaties van eigen bodem. Dat de kroon net te snel doorgegeven werd aan de volgende ster, was de supporters een zorg. Het was opnieuw één van ons en hij kwam met een zekere flair en zelfverzekerdheid die ons de oude meester snel deden vergeten. Maar wie treedt nu in de voetsporen van de meester? Wie zal ditmaal de leegte vullen? Staat er een nieuwe Boonen op? Er is natuurlijk Greg Van Avermaet en zijn onvermijdelijke rivaal Petr Sagan. Zij zullen de koers allicht kleuren. Maar zit er tussen de jonge welpen een kaper op de kust? Of kan de oude, lepe Gilbert opnieuw stunten?

Wij zitten deze namiddag alvast met veel goesting voor tv. We zullen duimen, supporteren, op de vingers bijten van spanning en juichen (hopelijk). Ergens tussendoor moet er ook nog wat huishouden gedaan worden, maar wie is daar nu mee bezig als de koers terug begint?

Advertentie

Zalige zondag

Het was een zalige zondag. De zon scheen, Philippe Gilbert won de Ronde van Vlaanderen en ik raakte bij met een groot deel van de wekelijkse was en plas. Soms heeft een mens niet meer nodig dan dat om met een goed gevoel aan de werkweek te beginnen.

Dat we deze morgen uitsliepen, was uiteraard ook een hulp. Dat het zonnetje zo schoon scheen dat we de was buiten te drogen konden hangen, droeg ook zijn steentje bij. Dat onze dochters min of meer vol enthousiasme de was ophingen, was fijn. Dat ik tijd had voor mijn fietsrit deze morgen, was mooi meegenomen. Dat ik op een bepaald moment zo in de flow raakte dat ik zonder problemen 90 minuten volmaakte en 67 km aflegde, gaf me vleugels. Dat we de zonnebril mochten uithalen en onze nieuwe zomerjas konden showen, gaf de dag nog wat extra glans.

De namiddag brachten we door bij mijn ouders. Terwijl onze dochters zich geweldig amuseerden met hun kleinste neefje – we hoorden hun geschater vanop de bovenverdieping tot beneden, installeerde ik me met de pas gedroogde was achter het televisietoestel. Helemaal klaar voor de Ronde van Vlaanderen. En wat een race! Spanning, drama, onverwachte wendingen, valpartijen, mechanische pech: alle ingrediënten waren aanwezig om er een topeditie van te maken. En dat werd het ook, met Philippe Gilbert als verdiende winnaar. En toch was het zo’n editie waarbij je achteraf denkt: “als… dan…”. Had Van Avermaet Vlaanderens Mooiste kunnen winnen zonder de tuimeling van Sagan? Ik geloof van wel. Waar zou Boonen geëindigd zijn als zijn fiets hem niet in de steek gelaten had? Had ik de koers nog nét wat beter kunnen volgen als ik niet had moeten strijken? Daar ben ik ook zeker van ;-).

(www.pinterest.com)

Maar het was zo’n dag dat alles in de plooi viel. Het was rustig, fijn en gezellig. De batterijtjes zijn opgeladen, we zijn klaar voor onze laatste 3 werkdagen. En dan vervoeg ik de echtgenoot en de dochters in hun paasvakantie. Dan gaat de riem er eventjes af. Dan slapen we uit, maken we tijd voor elkaar en schakelen we een tandje terug. Dan wordt het elke dag zondag. En volgend weekend laten we de was en de plas even voor wat het is. Want volgende zondag is het Parijs-Roubaix. Dan wint Tom Boonen zijn vijfde Kassei. Daar wil ik geen moment van missen. Want wielergeschiedenis maak je niet zo vaak mee in je leven…