De Paasvakantie is voorbij. Hoera!?

Afgelopen weekend las ik deze blog over de opluchting van een jonge mama dat de Paasvakantie (bijna) voorbij is. Een citaat: “Na twee weken frullen en prullen, heb ik het gehad. Net als wandelen, schminken en verkleden. Of bakken: de cupcakes komen m’n oren uit. En zeven keer slijm maken, komaan, het toffe is er nu wel af.”

Ik begrijp haar ergens wel. Ik weet nog hoe moeilijk het soms was om onze meiden twee weken lang bezig te houden. Zeker als het ook nog eens slecht weer was. Hoewel wij al van in het begin oordeelden dat “ze niet zouden doodgaan van een beetje verveling” en we niet de nood voelden om heel hun dagen van ’s morgens tot ’s avonds met activiteiten te vullen. Maar dan nog is het best wel pittig en intens. Een vakantieperiode eindigde altijd met oneindig veel bewondering voor het geduld en de inzet van de kleuterjuffen “die maar liefst 20 van die pagadders elke dag opnieuw moesten bezighouden”.

Hoe vaak hebben wij onder mama’s niet verzucht dat het verdorie “zo goed als ontspanning was om te gaan werken, als je dat vergelijkt met het bezighouden van je kinderen op een vakantiedag”. En af en toe is je geduld en je inspiratie ook gewoon op en dan ben je blij als ze eens een halfuurtje stil bezig zijn. Ook al doen ze dan dingen die “opvoedkundig niet verantwoord zijn” en waarvan je je voorgenomen had om daar héél streng mee om te gaan (denk: tv-kijken of op de computer spelletjes spelen!).

Maar toch. Ook ik heb vorige week Paasvakantie gevierd met mijn beide dochters en mijn gevoel na afloop was helemaal anders. Toen we gisteravond de werk- en schoolspullen terug bijeen zochten, had ik net héél erg het gevoel dat het alweer veel te snel voorbijgevlogen was. Dat we nog zoveel plannen gemaakt hadden die we niet hadden kunnen realiseren. En dus had de Paasvakantie voor mij gerust nog een weekje langer mogen duren.

Maar mijn dochters zijn intussen ook tieners en staan op het randje van hun volwassenheid. Ze rekenen vaak al niet meer op hun ouders “voor hun entertainment”. Integendeel. Toen ik vorige week thuis was, was er amper één dag dat de agenda van minstens één van beide dochters géén activiteit vertoonde. Elke dag hadden ze wel minstens één afspraak. Voor een tennistraining of een repetitie met de dansgroep, om aan een taak voor school te werken, of gewoon om een namiddag met een vriend(in) door te brengen: het was elke dag wel iets. Het was al goed zoeken naar momenten die we wel samen door konden brengen.

Het hoort bij hun leeftijd, dat ze zelfstandig worden en ons een pak minder nodig hebben (tenzij voor de heen- en terugritten uiteraard 😉). Maar terwijl de mama uit de column een gevoel van opluchting heeft dat de Paasvakantie bijna afgelopen is en ze niet langer hoeft te entertainen, bekruipt mij net het tegenovergestelde gevoel. Een gevoel van weemoed, dat ik de kindertijd van mijn dochters door mijn vingers zie glippen. Onze oudste zit intussen al in het vijfde middelbaar. Nog één zorgeloze Paasvakantie vooraleer ze “mag” studeren tijdens deze vakantie. Ik hoef hoe langer hoe minder te entertainen en eerlijk gezegd, soms mis ik die periode.

Hoewel ik dus meer dan begrip kan opbrengen voor de opiniemama, soms denk ik toch “be careful what you wish for”! Het gaat immers zo ongelooflijk snel. Eén keer met je ogen knipperen en ze zitten al in het hoger onderwijs en dan denk je met verlangen terug aan de momenten dat je cupcakes bakte met hopen, of voor de zevende keer slijm mocht maken…

Advertentie

Klein geluk, de Paasversie

Soms valt alles perfect in de plooi. Zondag was het Pasen, raapten we eitjes, vierden we feest en keken we een hele dag naar de Ronde van Vlaanderen. Een dag met een gouden randje, en héél veel klein geluk.

• De examens zijn voorbij voor de jongste, dat is ook ontzettend veel klein geluk.
• Het is vakantie voor de echtgenoot en de dochters. Ik moet nog even wachten, maar we hadden al een gestolen dagje. Je week beginnen met een extra dagje verlof is altijd net dat tikkeltje beter.
• ’s Morgens paaseieren verstoppen in de tuin omdat de dochters dat nog steeds willen. Foto’s nemen terwijl ze eieren rapen. Ze toch moeten terugsturen voor een tweede ronde omdat ze hier en daar toch wat eitjes over het hoofd gezien hadden.
• Uiteindelijk moet de echtgenoot een tip geven zodat ze ook het laatste eitje kunnen lokaliseren. We hebben het nog steeds, ook al zijn ze intussen al (bijna) volwassen, soms zijn hun oudjes hen toch nog te slim af 😉.
• Naar oma en opa gaan op het afgesproken uur om de neefjes en het nichtje te zien eitjes rapen. Het blijft geweldig om de jongste kleinkinderen vol enthousiasme ontdekkingen te zien en te horen doen.
• Veel te veel chocolade mee naar huis krijgen. (Maar we krijgen dat wel op 😉!)
• Met zijn veertienen aan een lange tafel lekker eten en veel praten en lachen.
• In de namiddag koers kijken.
• Verzuchten dat het toch plezanter was toen Boonen nog reed en we ook effectief kans maakten om te winnen.
• Een beetje teleurgesteld zijn als uitgerekend een Nederlander met de winst gaat lopen. En ja, Niki Terpstra heeft het zelf afgedwongen en hij heeft het dubbel en dik verdiend, maar konden ze in de favorietengroep erachter nu écht niet beter samenwerken?
• Bewondering hebben voor Sagan omdat die tenminste toch probeert aan te vallen.
• Maar kijk, volgende week is er weer een nieuwe koers en een nieuwe kans op Belgische winst.
• ’s Avonds kwam de zon er nog door en ze beloven 20 graden aan het einde van de week!
• Het was weer De Mol op tv. En dan gaan we met ons viertjes allemaal samen voor tv zitten, om in real time mee te zoeken naar de saboteur in het spel. En dan begin je “verdachten” in het vizier te krijgen, maar kan het even goed zijn dat de makers van het programma je op geniale wijze in het ootje nemen.
• De dochters, verspreid doorheen het huis, weggedoken in een spannend boek.

Het is Paasvakantie. Er is tijd om uitgebreid te koken, om samen dingen te doen, om te genieten van elkaar en intussen toch het huis op orde te krijgen. Deze week zullen de echtgenoot en de dochters uitrusten, volgende week is het ook aan mij. Zalig!

Back to reality…

Twee weken lang zaten wij hier in ons coconnetje. Twee weken lang genoot ik van het gezelschap van de echtgenoot en de dochters. Twee weken lang vierden wij feest, met familie en vrienden. Twee weken lang maakten (vooral) de dochters plannen en reden wij hen rond. Twee weken lang hielden we ons aan ons voornemen om deze vakantie vooral geen plannen en to do-lijstjes te maken. Twee weken lang hielden we zo vaak mogelijk onze opties open en onze dagen vrij. Twee weken lang werd er tussendoor ook nog wat aan het huishouden gedaan, probeerden we vers te koken, werkten we de strijk weg en hadden we tijd om te bakken en te experimenteren met eten.

Maar morgen eindigt de vakantie. Morgen beginnen we er opnieuw aan. Morgen stappen we terug in de routine van werk, school, hobby’s en verplichtingen. En dat voelt toch wel een beetje vreemd aan. Langs de ene kant kijk ik ernaar uit. Het zal fijn zijn om de collega’s terug te zien en om terug onder de mensen te komen, om mijn hersenen opnieuw aan het werk te zetten, maar ik weet nu al dat het toch wel een paar dagen pijn zal doen dat ik uit ons warme coconnetje moet komen. En dan zwijgen we vooral over het “opnieuw op een normaal uur uit bed komen”, wat misschien nog het ergste van alles zal worden 😉.

Bovendien wordt januari – traditiegetrouw – een zware maand. Veel verplichtingen, veel nieuwjaarsfeestjes en we hebben op het einde ook nog een verjaardag te vieren. Onze agenda’s (week- en weekenddagen) zijn nu al goed gevuld en ook dat geeft een dubbel gevoel. Fijn dat we dat allemaal mogen en kunnen doen natuurlijk, maar elk jaar opnieuw doet het me ook even naar adem happen als we ervoor staan. Januari is en blijft een pittige maand.

Tenslotte behoor ik tot de categorie mensen die – na december – vindt dat de winter nu wel lang genoeg geduurd heeft. We hebben genoeg kou en grijzigheid gehad voor de rest van het jaar. Dat de winter nog maar amper begonnen is en dat januari en februari vaak ook nog sombere, kille maanden kunnen zijn, willen we nu even niet horen. Neen, dan denken we nu liever aan dat éne jaar dat de lente al halverwege januari begon met véél zon en zalige lentetemperaturen. Gelukkig kregen we vandaag toch al eventjes wat zon te zien. En kon ik de echtgenoot overtuigen om de donkere maanden te lijf te gaan door de kerstboom nog even te laten staan (tot eind januari 😉???).

Kijk, na die weken onder een zalig warm dekentje doet het aan de vooravond van de eerste werkweek van 2018 toch wel een beetje pijn om me los te weken uit de gezelligheid en de warmte. Daar waar het de voorbije weken vaak “harmonie” en “balans” was wat de klok sloeg, zal het vanaf morgen weer wat zoeken worden naar het juiste ritme voor ons allemaal. Zal het weer net iets moeilijker worden om mijn mama-zijn te verzoenen met de professionele verplichtingen. En hoewel we intussen 16 jaar ervaring hebben (misschien net daarom) blijft het dansen op een slappe koord. Al weten we ook dat de beste manier om ermee om te gaan, gewoon “springen” is. Ervoor gaan. Niet omkijken. Gewoon doen.

Vanaf morgen. Vanavond nestel ik me nog even in de zetel met mijn meisjes. De Twilight-trilogie is hier immers aan zijn tweede leven begonnen. En daar kan ik me nu best in vinden…

Sad life

Het bioritme van onze tieners spoort niet met ons bioritme. Integendeel. De laatste weken had de oudste een druk sociaal leven en dat laat zijn sporen na. Onderbroken nachten zijn weer ons deel, ik voel me vermoeid, heb meer koffie nodig om de dag door te komen en heb zwaardere dipjes. Al moet ik eraan toevoegen dat het een jaarlijks wederkerend fenomeen is. September, de start van het nieuwe schooljaar, de overgang van het (soms) prachtige en warmere zomerseizoen naar regenachtige, koude, grijze dagen is altijd wat moeilijker te verteren en zorgt jaarlijks voor een energiedipje.

Maar meestal compenseren we dat dan door het in de weekends wat rustiger aan te doen. Door geen grootse plannen te maken, door uit te slapen, door het ritme te laten zakken. Maar sinds de oudste uitgaat, betekent de start van het schooljaar uiteraard ook het opdrijven van de sociale activiteiten. En toevallig concentreerde zich dat dit jaar in een drukke oktobermaand: haar verjaardagsfeestje met de vriendinnen, een verjaardag van een vriendin (met fuif) en één van dé fuiven van het jaar uit de streek, toevallig drie weken na elkaar. Dat in combinatie met ook nog wat activiteiten van de oudjes (ja hoor, dat bestaat, ook wij hebben soms nog een sociaal leven 😉) was dodelijk.

Het is niet zozeer het opstaan midden in de nacht dat het zwaar maakt, want we kunnen daarna natuurlijk verder slapen en het gemiste uurtje ’s morgens compenseren. Maar voor mij is het wakker worden problematisch: ik slaap daarna een pak minder diep, word ook veel vaker wakker en heb het gevoel niet uitgerust te zijn. En dat geldt zeker voor uitgangsactiviteiten op een zaterdagavond. Als ze op vrijdagavond uit geweest zijn, krijg ik zaterdagnacht nog een kans om de onderbroken nacht goed te maken. Maar bij een onderbroken zaterdagnacht staat de werkweek meteen daarna al voor de deur.

Als je aan kinderen begint, weet je dat gebroken nachten erbij horen. We lachten er vroeger altijd mee dat er een reden is dat je best vroeg aan kinderen begint. Dan ben je fysiek nog in staat om het vele opstaan ’s nachts en de onderbroken nachten te verteren. Bovendien hebben wij niet te klagen gehad: onze meisjes zijn altijd goede slapertjes geweest, op wat sporadische ziekte- of nachtmerrienachten na. Maar 15 jaar later, als zij aan hun sociale uitgangsleven beginnen, ben je wel 15 jaar ouder natuurlijk. En beginnen er hier en daar al eens wat fysieke mankementjes op te duiken. Ik heb vooral geleerd om op tijd en stond rustmomenten in te bouwen, zodat je er vol tegenaan kan gaan in de hectiek van het leven.

Uiteraard gunnen we onze dochters hun sociale leven, hun fuiven en alles wat erbij hoort. En natuurlijk brengen we hen met plezier en pikken we hen graag terug op. Maar we zijn stiekem ook blij dat er de komende weken eens niks gepland is zodat we hier wat kunnen recupereren. Bovendien zal de week vakantie in het Allerheiligenverlof deugd doen voor het energiepeil van de oudjes. Voorlopig zijn er nog geen grootse plannen. Al behoort ook dat tot de geplogenheden van het leven met tieners in huis: het zal allicht niet zo rustig blijven: die agenda’s kunnen last minute nog heel wat wijzigingen ondergaan.

Maar binnen een jaar of 10 zullen we ook die periode weer kunnen afsluiten. En dan zal ik allicht toch ook weer weemoedig zijn dat er alweer een fase voorbij is. Maar nu, na zo’n drukke periode als de afgelopen weken, durf ik wel al eens te berekenen hoeveel dagen precies we nog door moeten voor we weer normaal kunnen slapen 😉.

As we speak: vakantiemodus on

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Vakantie! Eindelijk! Voor het eerst in jaren hebben we ons verlof anders gepland. We kozen niet voor de maand juli, maar planden onze vakantie (grotendeels) in augustus. En dat deed toch even pijn. Juni is immers een drukke maand voor de echtgenoot en de dochters en dus probeer ik thuis wat meer in te springen. Maar het bobijntje is hier meestal echt wel af tegen einde juni en dat was dit jaar eigenlijk niet anders. En toch deden we nog een paar weekjes erbij. Drukke weken. Onze deadlines naderen, we moesten het tempo dus nog even hoog houden.

Kleine kwaaltjes. Dat het op was, en dat het tijd was voor vakantie, werd de laatste weken wel duidelijk. Het bijslapen op woensdag en in de weekends bleek telkens hoognodig. Er dook al eens terug een migraineaanval op, wat maanden geleden was. En sinds een paar dagen sukkel ik ook met een oogontsteking. Niets ergs, alleen maar wat lastige kwaaltjes, maar toch tekentjes aan de wand dat het lijf naar rust snakt.

Vakantieprojecten. Het kan toch niet zijn dat we onze vakantiedagen in ledigheid doorbrengen, zeker. Verlof moet je verdienen, niet alleen op het werk. Al jaren plannen wij toch minstens één schilderprojectje in onze grote vakantie en dat kon ook dit jaar uiteraard weer niet uitblijven. Onze tienerdochters zijn hun kinderkamers ontgroeid en bovendien hebben hun muren toch wel héél hard geleden onder hun lijflijke aanwezigheid. Dus mochten onze dames een nieuw kleurtje kiezen en zijn wij alweer met de verfrollen in de weer. Enfin, vooral de echtgenoot was de afgelopen week in de weer, sinds vandaag kan hij op mijn (overigens zeer gewaardeerde) hulp rekenen.

Tour. Het voordeel van het verschuiven van ons verlof is dat we dit jaar wél in het land zijn tijdens de Tour. Dat we voor het eerst in jaren geen Gazzetta dello Sport moeten kopen om te weten hoe het in de Ronde van Frankrijk loopt. We kunnen het nog eens met eigen ogen volgen. En dan is het voor mij toch wel een beetje teleurstellend dat we “live” meemaken dat Froome alweer zal zegevieren. Ik zal niet ontkennen dat hij allicht de beste van het pak is, maar hij heeft zo weinig uitstraling. Ik word er niet warm of koud van. Hij doet mij denken aan Miguel Indurain. Dat was ook een geoliede machine, maar er is geen hoek (of zelfs maar een piepklein hoekje) af. Het heeft niks heroïsch als je een koers “controleert” en het verschil maakt in de tijdrit(ten). Geef mij dan maar Sagan: je beleeft altijd wel iets met de Slovaak. Die gaat er tenminste voor: aanvallen, ook al levert het weinig of niks op…

Red Flames. Het werd een beetje opgeklopt. Er werd aandacht gecreëerd, onder andere dankzij de nochtans meer dan degelijke commentaar van Imke Courtois bij het mannenvoetbal. Zo zit je dan vol verwachting voor het scherm voor de allereerste EK-match van onze Belgische nationale vrouwenvoetbalploeg. En dan is het toch een beetje slikken als je het niveau ziet. Mag er meer (media)aandacht komen voor het vrouwenvoetbal? Zeker. Mogen de matchen uitgezonden worden? Natuurlijk, maar het hoeft misschien niet per sé in prime time op één. Ik denk dat er een aantal vrouwelijke topbasketsters (zoals onze nationale trots Ann Wauters) zich afvragen waarom zij nooit op die aandacht kunnen rekenen. De verkeerde bal, zeker?

Roger Federer wint Wimbledon. Midden in het Tourgeweld ging de uitzonderlijke prestatie van deze geweldige sportman (in alle betekenissen van het woord) een beetje verloren. Wereldklasse! Met de kleine kanttekening dat hij dit nog altijd realiseert mede dankzij zijn vrouw, die zich al jaren wegcijfert in zijn schaduw. Weinigen weten nog dat ook zij een verdienstelijk tennisster was in haar jonge jaren. Terwijl hij zich concentreert op zijn sport, houdt zij hun gezin draaiende. Alle lof trouwens ook voor “feminist” Andy Murray, die op een geweldig fijne (Britse) manier het seksisme van een journalist aan de kaak stelde na zijn nederlaag in de kwartfinales. Ik heb er nog maar weinigen dat – op zo’n manier – zien doen in de sportwereld.

Gin Tonic. Het was ongelooflijk schoon weer de afgelopen weken. Er was dus af en toe al wel een klein vakantiesfeertje. Bovendien waren er fijne samenkomsten tijdens onze weekends en werd er al eens een feestje gevierd. En dan durft een Gin Tonic al eens smaken. Al hebben we snel geleerd dat 1/3 gin misschien toch écht wel wat veel van het goede is ;-).

Er werd weinig gelezen, er werd weinig tv gekeken de afgelopen weken. Maar de vakantielectuur ligt klaar en Dunkirk staat op de filmplanning van zodra het weer wat minder wordt. Nog twee dagen schilderen, de boel opkuisen en uitmesten en de vakantie begint “voor echt”. Al is het misschien vooral een “state of mind”: er “moet” even niks meer, maar er “mag” veel. Uitslapen bijvoorbeeld, uitgebreid ontbijten, rustig de krant of een boekje lezen… Laten we daar morgen meteen werk van maken ;-).

Uit het tienerleven: vakantie!

Het is Paasvakantie. Onze tieners zijn thuis. Van zodra ook mama vakantie heeft, worden er wel wat activiteiten gepland, maar voorlopig moeten ze zichzelf nog wat bezighouden. Zijn ontzettend populaire “activiteiten” tot nog toe: uitslapen, in de zetel hangen, de smartphone, tv kijken en boeken lezen.

In de vakantie zijn de regels hier in huis al wat losser. Er mag wat meer, er moet een pak minder. En ja, naar het schijnt heeft het lichaam van een puber nood aan meer slaap. Om de ontwikkeling van de hersenen (en de rest van het lijf) te compenseren of zo. Een wetenschappelijke verklaring kan ik zo gauw niet geven, maar representatieve steekproeven ten huize Tifosa tonen duidelijk aan dat voldoende rust onontbeerlijk is voor een “smooth” verloop van je dag. Je tiener wekken in de vakantie (of op een redelijk uur naar bed sturen) is niet zo’n geweldig idee wil je de vrede en de rust in huis tijdens de vakantie garanderen. En dan zijn onze dochters nog eens erfelijk belast met een uitslaap-gen…

Ochtendmensen zitten er ook niet echt in onze familie. En dus worden wij meestal langzaam wakker: de dochters installeren zich met de tv-dekentjes in de zetel en bekijken eerst één van onze vele opnames of bingewatchen de serie “van het moment” (Gossip Girl). Mama en papa trekken zich terug in de keuken, ontbijten op hun gemakje en delen de krant.

Hebben wij regels voor smartphone-gebruik? Natuurlijk. Niet aan tafel, en ’s avonds moet dat ding af een half uur voor de meiden gaan slapen. Zijn we in de vakantie streng? Niet echt. Het leven van een tiener speelt zich immers voor een groot stuk af via dat toestel. Contact houden met de vriendinnen, muziek beluisteren, whatsappen, snappen, chatten,… noem maar op: alles loopt via dat ene – aan hun hand vergroeide – toestel. En dus gebeurt het hier regelmatig dat de twee dames elk in hun zetel op hun schermpje zitten te staren. Of compleet van de wereld zijn omdat ze tegelijkertijd een boek lezen, af en toe één van hun social media-kanalen checken en met hun oortjes in muziek luisteren. “Gezellig zo’n gezamenlijke tv-avonden”, zegt de echtgenoot dan, de enige van ons die eigenlijk nooit met dat speelgoed in de zetel zit te multitasken. Zijn 3 dames daarentegen…

Heel vaak is het hier ook een duiventil tijdens de vakantie. Dan wordt er afgesproken met een hele hoop vriendinnen, blijft er al eens eentje logeren en hebben de dochters vooral nood aan “Taxi Mama”. Het enige probleem is dat hun afspraakjes meestal nogal last minute zijn en wel eens kunnen “aangepast” worden. Tot 10 minuten tevoren! Wat dan meestal niet echt in goede aard valt bij het ouderpaar dat opgetrommeld wordt om toch voor vervoer te zorgen. Maar ze weten niet beter en hebben nooit anders gekend. Het ontlokte de oudste ooit de gevleugelde uitspraak “hoe deden jullie dat eigenlijk vroeger, zo zonder gsm?”. Stel je voor, en we leven nog ;-).

Vooraleer je denkt dat het hier enkel leegte of luiheid is tijdens een typische tienervakantie, wil ik dat beeld toch enigszins bijkleuren. Onze meiden tonen de rest van de tijd ook hun (vele) goede kanten. Zo had de jongste maandag haar kamer opgeruimd (post-examen rommel) en durven ze ook al eens een afwasmachine uitladen of een mand was ophangen buiten. Toen ik gisteravond thuis kwam, had de oudste nog eens een aanval van bakwoede gehad en kreeg ik het water in de mond van de heerlijke vanille-chocoladegeur die me tegemoet kwam na het openen van de voordeur. Tijdens het koken kunnen we ook vaak op een helpende hand rekenen om de tafel te dekken of wat groenten te snijden.

Af en toe is het echt wel een gemak, tieners in huis. En dan is een mens voor de rest al eens wat milder wat de smartphone- of andere huisregels betreft. Maar dat hebben ze uiteraard niet door. Of hebben ze hun ouders net goed liggen met hun opstootjes van dienstbaarheid 😉 ?

Vakantieplannen

Een rustige week thuis met ons viertjes. Een beetje uitblazen, op het gemakje het huishouden wat bijwerken en vooral veel kwalitijd met ons viertjes. Dat was het plan. Maar toen begonnen ook de tienerdochters hun agenda in te vullen. Blijkt dat er intussen nog één lege dag overblijft voor gezinsplannetjes. De rest van de dagen hebben de tienerdochters gevuld en “mogen” wij voornamelijk opdraven als chauffeur.

Weg zijn de dagen dat onze dochters op ons vertrouwden om hen te entertainen en dat een vakantie thuis wel eens eindeloos lang kon lijken. Dat ze na een voormiddag al doorheen “al” hun speelgoed waren en “zich verveelden”. Dat ze nog een halve dag later vooral op elkaars kap zaten en we dan maar het huis uit trokken om hen even af te leiden en daar niet echt geweldig in slaagden. Want wat de ene fijn vond, kon de andere weer een pak minder appreciëren.

Maar het kon ook anders. Soms hadden ze net voor de vakantie iets kleins mogen kiezen uit de speelgoedwinkel. Bij ons ging het dan vaak over een klein doosje Playmobil. Waarop ze papa dan smeekten om de rest van de dozen van zolder te halen, die vaak amper een paar weken eerder opgeruimd waren. Een hele week lang werden er dan hele Playmobildorpen gebouwd en waren ze urenlang zoet met het zoeken naar nog meer spulletjes voor hun huizen in de verschillende dozen. Een hele week lang stond onze eettafel dan volgebouwd met huizen, winkels, de school en andere gebouwen en stonden verschillende dozen open rond de tafel. Op mama’s vraag om ’s avonds alstublieft toch een beetje op te ruimen, klonk het unisono, “maar dat kan niet, mama, mag het alstublieft blijven staan, we hebben hier zo lang aan gebouwd en we gaan morgen écht waar nog verder spelen”.

Die tijd ligt intussen achter ons. Kleine meisjes worden groot. Intussen wordt er gelezen, geshopt, bouwen ze dorpen op de computer en hangen ze voor tv. Kunnen ze elkaars tv-smaak niet altijd waarderen, maar trekken ze toch samen aan hetzelfde zeel als ze de mama en de papa willen overtuigen om nog één aflevering te mogen zien, “alstublieft”. En sinds ze allebei in het middelbaar zitten, wordt er opvallend vaak met de vriendinnen afgesproken. Hier, bij de vriendinnen thuis, of om samen iets te doen. Sindsdien zijn wij chauffeurs, die vooral last minute nog een wijziging van plannen mogen opvangen.

En dus zullen vooral de mama en de papa deze week veel kwalitijd samen hebben en wordt het al een hele boekhouding om bij te houden wie wanneer waar zit. Maar ’s avonds hangen we wel samen in de zetel. Dan installeren we ons onder onze tv-dekentjes en kijken we samen “Gossip Girl”. De papa zucht dan eens diep, neemt een boek en trekt zich strategisch terug in de leeszetel in de tuinkamer. Geen grootse plannen deze week, maar vooral veel genieten van de kleine geluksmomentjes samen.

Juli was…

Met een paar dagen vertraging wegens schilderwerken in huis, toch nog een maandoverzicht. En juli stond volledig in het teken van vakantie, Italië, vriendschap, rust, genieten en ons gezin.

Italië. Wat het Songfestival allemaal niet kan doen. Dat een Italiaanse deelname zoveel indruk kan maken dat het al die jaren later nog gevolgen heeft. Toen ik als 13-jarige bakvis viel voor de knappe ogen van Raf, zat de verleiding in het complete plaatje. Het melancholische nummer (Gente di mare), de onbegrijpelijke taal, het contrast tussen de in mijn ogen zachtere, verlegen jongeman aan het begin van zijn carrière en de ietwat brute, vol zelfvertrouwen zittende zanger met reputatie. Het liedje bleef bij, de zangers verdwenen naar de achtergrond, maar ook de taal bleef sluimeren. 4 jaar later was de keuze voor Italiaans er eentje vanuit het hart.

Toen we 5 jaar geleden voor het eerst met onze meisjes naar Italië trokken, voelde dat voor mij een beetje als thuiskomen. Het lekkere eten, de rust, de zon, de mentaliteit, het Italiaans. En het zaadje is intussen ook bij de dochters geplant. Vooral de oudste is helemaal mee in het Italiëverhaal. Al liet ook de jongste dit jaar weten dat ze Italiaans wil leren, zodat ze zich kan redden als ze later naar Toscane trekt. Tot afgrijzen van de echtgenoot, die het tijd vindt om de Italiëzotheid wat te laten rusten.

Vriendschap. 5 jaar Italië, 4 jaar Noorse ontmoetingen. We kijken er met zijn allen naar uit. En dat allemaal dankzij de vriendschap die de jongste 5 jaar geleden sloot met een Noors leeftijdsgenootje. Twee dolle weken, samen spelen, samen zwemmen, communicatie met handen en voeten en dankzij vertalingen van de papa’s die daardoor ook veel contact hadden. Twee jaar later volgde een nieuwe toevallige ontmoeting en kregen we weer 2 prachtige weken samen.

Intussen regelen we ontmoetingen via Facebook en tellen we allemaal af. Het klikt nog altijd tussen de meisjes, die 10 minuten nodig hadden om te ontdooien, maar daarna geen moment uit elkaars buurt te vinden zijn. Tussen de papa’s, die samen voetbal kijken en politiek bediscussiëren. Tussen de mama’s, die over hun dochters en hun wegen naar volwassenheid ideeën uitwisselen. Samen zonnen, samen zwemmen, samen eten, samen praten. Grappig hoe je over de grenzen heen toch telkens opnieuw zoveel gelijkenissen ontdekt. Zoveel meer dat we delen dan dat ons scheidt. Op naar de volgende ontmoeting. In België, Noorwegen of Italië dan maar weer…

Talen. De echtgenoot en ik zijn talenmensen. Hij Germaans, ik Romaans. Maar we delen een liefde voor boeken. Taal als communicatiemiddel was meer iets voor hem. Hij stapt makkelijker op mensen af en staat meer open voor contact. Ik ben voorzichtiger. Ik zal daardoor soms ook afstandelijker overkomen, terwijl ik niets liever zou willen dan meepraten. Maar intussen hoort het bij vakantie. En nog steeds is hij vlotter en legt hij makkelijker contact, maar ik heb bijgeleerd.

Het mooiste is echter te mogen zien hoe de dochters zijn opengebloeid. De jongste lijkt op haar papa. Geen problemen met communiceren, in welke taal dan ook. Of met handen en voeten, maar binnen de kortste keren heeft ze wel vriendjes en vriendinnetjes. Zij werd in de loop der jaren wat kieskeuriger, leerde dat je soms wel eens het deksel op de neus krijgt als je te open bent. De oudste neigde wat meer naar de mama en had soms een duwtje in de rug nodig. Kreeg in het prille begin wel eens hulp van de zus, maar wil dat niet langer en overwint zichzelf. En doet dat met brio en geniet ervan. Ze krijgt hoe langer hoe meer communicatietrekken van de papa. En de mama kijkt toe en geniet. Ons grootste cadeau voor hen is misschien wel hun openheid naar en interesse in anderen.

Rust, genieten en ons gezin. Je hoeft er uiteraard niet helemaal voor naar Italië te reizen, maar onze 3 weken samen hebben ons wel deugd gedaan. Ruimte maken voor elkaar, voor onze dochters, is makkelijker als er een hele dag geen “moetjes” op je programma staan. Als je niet in de sleur zit van werk, huishouden, school, taken… En dan kom je thuis met het vaste voornemen om de Italiaanse stemming ook thuis vast te houden, maar al snel slorpt de realiteit je weer op. Ben je weer aan het wassen, plassen en schilderen voor je er erg in hebt. Dan zijn de dochters een weekje naar zee met hun grootouders, schilderen de mama en de papa intussen de woonkamer en is het de jongste die elke avond aan de telefoon vraagt: “hebben jullie vandaag wel al me & you-time gehad?”.

Maar misschien zit dat genieten vooral in de kleine dingen. In een dag samen schilderen en samen meezingen met “Radio Nostalgie”, waar ze verdacht veel nummers uit onze jeugd draaien. In het aftellen en uitkijken naar het moment dat we de dochters kunnen ophalen en ze weer thuis zijn. In het getater de hele rit naar huis. In het samen zijn met elkaar en met fijne mensen. In het nu leven. Niet blijven hangen in wat had kunnen zijn, wat anders had gekund of gemoeten. Geen zorgen maken over wat morgen komt, maar gewoon vandaag genieten. Lukt dat? De ene dag wat beter dan de andere, maar misschien zit de schoonheid vooral in het proberen, elke dag opnieuw, en minder in het slagen zelf.

Als ik dat nu eens meeneem naar augustus?

Stommiteiten: Mekka of Choppers

Toen we na een week vakantie van Toscane naar Piemonte reden, liep het op het einde van onze rit even moeizaam. Op ongeveer 10 minuten van ons hotel, bleef de GPS ons maar heuvels op sturen. De eerste weg liep dood op een gesloten poort, een andere optie strandde dan weer op het basketveldje naast een huis. En neen, er was geen weg rond, langs of doorheen.

Dus draaiden we telkens opnieuw terug, op die zeer smalle weggetjes die nogal abrupt eindigen, om terug te keren naar de hoofdbaan en van daaruit een nieuwe poging te wagen. Na 3 pogingen hadden we (lees: ik) er even genoeg van en dus zochten we een plek om de weg te vragen. De plaatselijke winkel annex restaurant bleek echter gesloten. Allicht zaten we midden in de siësta, maar daar zouden we ons pas later die week bewust van worden.

Het benzinestation waar de echtgenoot net nog volk gezien had, bleek verlaten tegen dat we er opnieuw langsreden. Iets verder langs de hoofdweg zag de echtgenoot wel volk zitten aan een schuur. Een cafeetje, denkt een rasechte Belg dan en meteen dook ik onze rugzak met papieren in om de gegevens van het hotel op te vissen. Zodat ik met de naam van het hotel en de straatgegevens correcte rijaanwijzingen kon vragen.

Ik had net alles bijeengezocht toen de echtgenoot de wagen voor het schuurtje parkeerde. Ik wil uitstappen om de weg te vragen, als ik de plakkaat boven de schuur zie hangen. “Mekka of Choppers.” En de 5 mannen die daar samen aan een soort picknicktafel van een biertje genoten, waren inderdaad motards, met alles erop en eraan: tatoeages, leren vesten, spijkervesten. Ik kijk naar de echtgenoot. “Serieus? Moet ik hier de weg vragen?” Maar we waren al gestopt, er was in de nabije omgeving geen levende ziel te bespeuren en dus ben ik uitgestapt. “Buon giorno.”

Ik denk dat ze het wel grappig vonden, dat kleine vrouwtje dat in haar beste Italiaans de weg kwam vragen. Met hun vijven door elkaar probeerden ze me allemaal even hartelijk de snelste weg te wijzen naar ons hotel. Eerlijk, ik heb er zeker niet alles van begrepen. Ik heb alleen onthouden dat we rechtdoor moesten tot aan een “zona industriale” en aan de “Torrone” linksaf moesten. Daarna volgde nog een hele uitleg doorheen de heuvels, tot aan een brug waar we onder of over moesten en dan zouden we eindelijk onze bestemming bereiken.

Ik heb die mannen vriendelijk bedankt, ben ingestapt en heb gezegd dat we rechtdoor moesten. We reden recht op de industriezone af en toen ik de “torrone” zag, viel mijn frank. Torrone is Italiaanse nougat. Ik ben er dol op. Vandaar dat dat woord bleef hangen in de hele uitleg. Maar bij onze vierde poging reden we wel recht naar ons hotel toe. Na de fabriek van de “Torrone” nam de GPS weer over, maar ik herkende de rest van de uitleg: de punten die de mannen genoemd hadden, de brug waarna we het dorp zouden inrijden. Toen we het echt niet meer wisten, zagen we gelukkig het bordje voor het hotel hangen.

Eind goed al goed in de heuvels van Piemonte, dankzij de mannen van “Mekka of Choppers” en hun torrone ;-).

Toscane: de geliefde bekende.

Onze eerste week vakantie in Italië brachten we door in Toscane, intussen al voor de vijfde keer. We kennen de streek, we kennen onze agriturismo, we kennen de eigenaar, we kennen zelfs de stadjes in de omgeving. En toch verveelt het niet. Toch is het telkens opnieuw de eerste bestemming die de kinderen opperen wanneer we over onze vakantieplannen beginnen te praten.

Het is er mooi weer. In de vijf jaar dat we er logeerden hebben we er anderhalve dag minder weer gehad. Het heeft er ooit eens een nacht en een voormiddag gestormd. Dat was de avond van de halve finale tussen Nederland en Argentinië op het WK 2014 in Brazilië en de echtgenoot was samen met onze Noorse vriend de heuvel op geklommen om de match te gaan bekijken. Het werd een lange match, want het draaide uit op verlengingen en strafschoppen en eigenlijk bleek er die avond ook niet veel te zien, vertelde de echtgenoot achteraf. Het onweer dat we in de verte hoorden rommelen, kon niet op het einde van de match wachten. En dus moesten de echtgenoot en de Noorse vriend de heuvel af in hels weer. Een zanderige steile heuvel verandert na een regenbui in een gladde, glibberige modderpoel. Een halfuurtje na de match stond er dan ook een modderduivel voor de deur van ons appartementje. Door en door nat en verschrikkelijk vuil. De volgende morgen was het grijs, viel er nog wat regen en was het vooral héél erg winderig. Geen zwembadweertje dus. De enige mindere dagen in de 8 weken die we er al doorbrachten.

Je ontmoet er fijne mensen. Ergens terugkeren waar je al geweest bent, zorgt ervoor dat je weleens mensen opnieuw tegenkomt die er een jaar eerder ook al waren. Dat kan meevallen, dat kan tegenvallen, maar in ons geval was het een fikse meevaller. Toen we er het eerste jaar logeerden, ontmoette de jongste een Noors meisje, waar ze een hele week mee doorbracht. Ook tussen beide ouderparen klikte het. Intussen brachten we al voor de vierde keer tijd samen door in Toscane en het blijft telkens opnieuw een fijn weerzien. Voor ons hoort het intussen bij Toscane: Noorse ontmoetingen. Ook de oudste vond dit jaar aansluiting bij een internationaal groepje jongeren. Er werd lang gebabbeld, er werd genoten van elkaars gezelschap. Maar er is ook een keerzijde: het maakt het moeilijker om te vertrekken. Dit jaar vertrokken wij als eersten. Zij zouden nog een weekje blijven. En dan is het moeilijk om de knop om te draaien, zeker als het fijne dagen waren. Dan vloeien er wel eens traantjes bij de dames des huizes.

Het bekende geeft rust. Weten waar je terecht komt, weten hoe ver je moet rijden, waar de winkels zijn, welke stadjes je opnieuw wil bezoeken, waar je lekker kan eten voor een eerlijke prijs, dat geeft mij rust. Ik heb soms echt wel last van reisstress: de lange rit, het pakken, hoe zal het er zijn: is het (min of meer) proper, zal er gezelschap zijn voor de kinderen, is het er rustig genoeg om goed te kunnen slapen? De avond voor we voor het eerst alleen met ons gezinnetje naar het buitenland zouden trekken, stelden ook onze dochters de vraag “of het allemaal wel zou meevallen en of ze wel andere vriendjes zouden ontmoeten”. Hier weten we zeker dat er andere kinderen zullen zijn, dat de communicatie na een paar dagen toch op gang komt en dat het allemaal wel losloopt. Voor mij is de vakantie dan ook geslaagd als ik mijn meisjes zie genieten. Als ze contact leggen, als ik hen hoor praten en spelen. Als ze ’s avonds niet lang genoeg buiten kunnen blijven “want de anderen zijn daar ook nog”. Als ik hun ogen zie blinken na alweer een geweldige dag. Als een uitstapje niet per sé hoeft, “want de rest blijft vandaag ook hier en we hadden afgesproken”…

De feestjes zijn zalig én lekker. 3 keer per week organiseert de eigenaar een feestje in het hoofdhuis, waar alle gasten welkom zijn. “Welcome party, pizza party en pasta party”. Het eten is eenvoudig, maar overheerlijk. Bovendien wordt er gedanst, gezongen, of samen naar het EK voetbal gekeken. Het is een geweldige ijsbreker, zeker als blijkt dat je voor én na de feestjes allemaal samen diezelfde heuvel moet beklimmen of afdalen. De beste manier om in contact te komen, om kennis te maken of om bij te praten. Voor een mama is er niks mooiers dan de dochters voor of achter haar zien of horen tateren.

Ze spreken er Italiaans. Ik weet dat bovenstaande dingen ook elders te vinden zijn, in Frankrijk, Spanje, Griekenland, Portugal of een eilandje in de Middellandse Zee. Maar hier komt de Italianist in mij 2 weken aan zijn trekken. Italiaans horen, pogingen doen om het te spreken, ik geniet ervan. Het hoort bij vakantie. Engelse antwoorden krijgen omdat ook zij hun vreemde taal willen oefenen en omdat ze blijkbaar héél erg duidelijk horen dat je toerist bent, nemen we er dan maar bij.

Voor ons is Toscane rust en genieten. Al 5 jaar lang. Al wordt het nu misschien wel tijd dat we een ander stukje wereld zien. De echtgenoot heeft het soms wel wat gehad met de Italiaanse chaos, het domani-principe (morgen is er nog een dag), het verkeer, de heuvels (het draaien en keren, de concentratie), altijd weer pizza en pasta of ijsjes. Misschien wordt het nu echt wel tijd om onze Noorse vrienden in eigen land een bezoekje te brengen ;-).