We maken het thuis gezellig!

Wat een geluk dat wij ooit beslist hebben om te bouwen in plaats van te verbouwen. Bouwen doe je immers vanuit een andere woonst, wat zeker niet altijd een voordeel is als je de werken in het oog wil houden, maar bij verbouwen zit je wel midden in het gedoe. En dat gaat mij eerlijk gezegd niet zo goed af. Het botst met mijn drang naar opgeruimdheid en netheid, die ik 90% van de tijd goed onder controle heb en perfect weet te negeren, maar die jammer genoeg telkens de kop opsteekt als opruimen écht geen optie is.

Intussen hebben we hier toch wel meer dan een jaar werken achter de rug. En eigenlijk viel dat voor het grootste stuk ontzettend goed mee. Eerst bouwden we aan. Er werd niet gebroken, er werden geen gaten gemaakt, we bouwden gewoon een stuk extra. En heel zelden hadden we wel eens een piepklein beetje stof of rommel, maar voor het grootste stuk hielden we gewoon de deuren dicht en hadden we geen last van de werken. De tuinkamer was geschilderd en ingericht zonder dat we eigenlijk het gevoel van verbouwingen gekend hadden.(Oef!)

In een volgende fase wilden we graag de woonkamer aanpakken. De eetkamer verhuisde naar de tuinkamer en dus kwam er ruimte vrij. Die wilden we graag invullen met een bureau voor de echtgenoot. Zodat hij ’s avonds niet meer helemaal in zijn eentje in een kamer moest wegkruipen om te werken, maar toch een beetje “erbij” zou zijn. Een klein beetje, want hij moet natuurlijk nog productief kunnen zijn. En dus lieten we plannen tekenen, en besloten we in één trek ook de kamer een nieuwe laag verf te geven. Na 10 jaar mocht dat wel eens (en het was ook nodig).

Maar eerst maakten we de woonkamer leeg en kampeerden we met de meubels even in de tuinkamer. Die serieus vol stond met onze living erbij. Maar op zich was het best gezellig. Het waren de mooie zomerweken, de grote ramen stonden de hele periode wagenwijd open. Het was eigenlijk wel genieten van de nieuwe uitbouw. We waren wel één klein detail vergeten: om digitale televisie te kunnen kijken heb je tóch een kabelaansluiting nodig. Wat we uit het oog verloren waren. Na een weekje kamperen plaatsten we ons salon toch maar terug op zijn plaats: de Olympische Spelen begonnen en we misten ons “nieuws” en de sportuitzendingen.

Om drie weken later de meubels opnieuw naar de tuinkamer te verschuiven voor het installeren van ons bureau. En toen had ik het wel gehad: we waren al een maand min of meer aan het kamperen, we versleurden de meubels intussen al voor de derde keer, het was het einde van de vakantie en ik had graag alles in orde gehad voor de start van het schooljaar. Maar het is niet omdat de meubels geïnstalleerd zijn dat wij ook klaar zijn. Enfin, we hadden nog het eerste weekend van september nodig om alles af te werken, op te kuisen en om aan de grote bureauverhuis te beginnen. Waarbij we van de nood een deugd maakten en een poging deden om in één keer meteen een grote opruimactie te houden.

Sinds dit weekend werkt de echtgenoot in zijn nieuwe bureau en zit ik tegenover hem te bloggen. Het is een geweldige luxe en het is een prachtige kamer geworden. De nieuwe plek van het salon werd ook meteen uitgetest en goedgekeurd door de dochters. Nu enkel nog een beetje aankleden en sfeer creëren. Maar niet te veel. Verbazend hoeveel beeldjes, kaarsjes, kadertjes en foto’s er in 10 jaar tijd op de kast, op tafel of aan de muren terecht komen. Hoeveel rust leegte geeft.

En dus doen we een poging om het minimalisme enigszins in te voeren. Houden we hier een “clean desk policy” en proberen we onze oppervlaktes leeg te houden. (Dat we ons oude bureau helemaal volgestapeld hebben en die ooit nog moeten opruimen en uitsorteren, dat negeren we momenteel volledig!) Benieuwd hoe lang we daarin zullen slagen ;-).

Advertentie

As we speak #augustus

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Lopen voor je kan stappen. Er werd toch wel wat verbouwd in augustus. Na de tuinkamer pakten we ook de woonkamer aan. Begin augustus maakten we van een reisje van de dochters gebruik om de woonkamer een nieuwe kleur te geven. Ergens de komende weken zou ons nieuw bureau geïnstalleerd worden, kunnen we ons salon zijn definitieve stek geven en de tuinkamer terug op orde zetten. Het heeft hier even allemaal overhoop gestaan en het is nog een beetje kamperen momenteel. Het zal ook nog niet direct allemaal in orde zijn. Nadat het bureau geplaatst is, moet het gekuist worden, moet de oude werkkamer opgerommeld en verhuisd worden. En daarna kunnen we aan de afwerking beginnen. Kunnen we de muren aankleden en het gezellig maken.

Het doet wat met een mens dat verbouwen (en dan is dit nog een piece of cake). Het gaat me soms niet snel genoeg en soms weer te snel. Dan ben ik in mijn hoofd al 3 stappen verder aan het denken, maar volgen de werken niet (die ik zelf aan het uitvoeren ben). Dan ben ik tijdens het schilderen al aan het kuisen. Dan ben ik vooraleer de meubels er staan al foto’s aan het ophangen. Die we nog niet hebben, maar die ik meteen wil bestellen, hoewel ik nog niet weet hoe groot we ze eigenlijk willen. Ik word soms moe van mezelf. Gelukkig blijft de echtgenoot met beide voeten op de grond. Hij laat me razen, kijkt al eens mee welke foto’s ik graag zou willen en welke maat misschien wel zou passen. Hij laat me doen, gooit er hier en daar al eens een kritische bedenking tussendoor, sust als het nodig is en geeft me het gevoel dat ik uiteindelijk zelf beslis om toch nog maar wat te wachten.

Werken en vakantie. Het zit er weer bijna op voor de echtgenoot en de dochters. Het schooljaar komt stilaan in zicht (al mogen we dat nog niet te luid zeggen). Er wordt hier momenteel vaak naar school gereden zodat de jongste stilaan ook went aan haar nieuwe fiets en aan de route die ze vanaf september maar al te vaak zal afleggen. Beide dochters hebben ook flink opgeruimd in hun kamers en de logeerkamer, om plaats te maken voor hun nieuwe schoolboeken, die intussen gearriveerd zijn (en nog gekaft moeten worden).

En toch wordt er ook nog hard genoten van het mooie weer. Er zat al eens een snipperdagje zee tussen met ons viertjes en er komen de laatste weken veel vriendinnetjes over de vloer. En bij het minste streepje zon halen we de barbecue boven. Het was toch een fijne zomer met ons viertjes!

Lezen. Er zijn de voorbije maanden toch wel een aantal boeken de revue gepasseerd. Typische vakantielectuur. Het ene romannetje al wat beter dan het andere. Het ene boek bleef al wat langer hangen dan het andere. Ook “Het smelt” van Lize Spit stond hier op het leesmenu, maar ik was er niet wild van. Ik zag eigenlijk al van bij de eerste bladzijden waar het boek naartoe zou gaan en toen het zo ver was, raakte het me niet. Het verhaal wordt ook – bewust – met een zekere afstandelijkheid verteld, maar net dat vormde een hinderpaal voor mijn inleving. Misschien had ik het niet moeten lezen naast het zwembad, misschien was mijn setting totaal verkeerd (het onderwerp van het boek tegenover het losse, gemoedelijke vakantiesfeertje) maar het pakte me niet. Het verhaal zoog me niet naar binnen, en dat vind ik altijd jammer.

Kijken. Tijdens onze schilderweek hadden we tijdelijk geen kabelaansluiting, maar dat hebben we eigenlijk niet gemist. We kampeerden even in onze tuinkamer en ontdekten “House of Cards”. Zalige serie, onwijs goed geacteerd, zeer kritische blik op de Amerikaanse politiek en zijn vuile (macht)spelletjes. Herkenbaar trouwens ;-).  We waren meteen allebei mee en hebben ons aan wat binge-watching overgegeven. Beperkt uiteraard want één van ons moest werken en de andere werd verondersteld recht af te lijnen. Rond zijn we nog steeds niet geraakt, na een weekje hadden we weer kabel en fietsten de Olympische Spelen er even tussen. Als we er nu nog in slagen om de kinderen op tijd in bed te krijgen, dan kunnen we misschien reeks één nog beëindigen voor de start van het schooljaar.

Praten. Het blijft prachtig om mee met de dochters te mogen opgroeien. Om hen volwassen te zien worden, om gesprekken en discussies met hen te voeren. Om met hen te lachen, om hen te plagen en te kittelen. Het is minder fijn om ruzie met hen te maken, om hen te moeten bijsturen, om grenzen te moeten trekken, maar gelukkig blijven dat soort momenten duidelijk in de minderheid. En het hoort er ook bij. Ook al moeten we dan even slikken en stellen we onszelf dan ook wel in vraag. Maar het blijft een fijn stelletje en ze zijn op de goede weg. Al wordt het tijd dat het schooljaar terug begint, want ze beginnen elkaar (en dus ons ook) soms op de zenuwen te werken. Er wordt al eens geruzied en er vliegen al eens verwijten heen en weer.

Laat het geregelde schoolbestaan dus maar terug van start gaan, al gaan we nog één weekje genieten van het mooie weer, het zonnetje en elkaar.

Ons leeshoekje krijgt vorm

Intussen zijn we weer een stapje dichter bij de afwerking van onze tuinkamer. Begin april bestelden we zeteltjes voor ons leeshoekje en die zijn eindelijk geleverd. En dus is onze tuinkamer weer een stapje dichter bij de ideale kamer gekomen.

In juni hebben we echter niet heel veel kunnen genieten. Niet alleen was het weer wat minder (en konden we ons geweldig schuifraam dus niet openen), maar de tuinkamer werd ingepalmd door de oudste, die er studeerde. En nogal intens haar (studeer)territorium beschermde. Stilletjes in de zeteltjes gaan zitten lezen terwijl zij aan de tafel zat te studeren, was uit den boze. Bovendien had ze binnen de kortste keren ook het leeshoekje ingepalmd om er te kunnen studeren.

Nu de zomervakantie begonnen is, kan de strijd om de zetels pas echt losbarsten. We hebben er immers maar twee. En het zijn eenpersoonszeteltjes. Bewust zo gekozen. We willen de ruimte immers open houden en de pracht van de tuinkamer ten volle benutten. Maar wie mag daar gaan lezen? Ik denk dat het een strijd wordt à la ligzetels in een Turks hotel. Daar kan je best maar zo vroeg mogelijk je handdoek gaan leggen om zeker te zijn van je plek zo dicht mogelijk bij het zwembad. Die ene keer dat wij er samen met vrienden logeerden, hadden wij het grote geluk dat één van ons toevallig een vroege vogel was. Die ook effectief al om 6u30 aan het zwembad lag te lezen (en genoot van de draaglijke temperaturen en uitzonderlijke rust op dat uur) waardoor we meestal wel een plekje in de buurt van het kinderbadje hadden om onze 1,5 jarige jongste in de gaten te kunnen houden. Hier thuis zal het gelukkig allemaal niet zo’n vaart lopen in onze tuinkamer. En bovendien ben ik toch de vroegste vogel in huis. Mijn plekje in de leeszetels is dus alvast gereserveerd ;-).

“Af” is de tuinkamer nog steeds niet helemaal. Het is voorlopig allemaal nog heel clean. Het moet nog wat gezellig gemaakt worden. We hebben nog wat accessoires nodig om de juiste sfeer te creëren. Er mag nog een klein tafeltje bij, een staande lamp en wat kussentjes. Dus plannen wij binnenkort een uitstapje naar de IKEA, om voor sfeer en gezelligheid te zorgen. Al zal ik de echtgenoot écht wel moeten meesleuren, want voor hem zijn de begrippen “IKEA” en “sfeer en gezelligheid” niet meteen compatibel. Als alles ingericht is, kan hij er echt van genieten, “maar moet je daarvoor écht helemaal die afgrijselijke winkel door? Kan je dat niet alleen? Moet ik echt mee?” Ja, dus.

Wordt vervolgd ;-).

As we speak #mei

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Genieten. Van het zonnetje dat even geweldig haar best deed. En dat net in het lange weekend. Gek hoeveel schoner het leven is als de zon schijnt. Hoe meer energie een mens heeft als dat hele lijf niet bezig is met de interne chauffage op 24 graden te houden ;-). Hoeveel deugd het doet na een lange winter om weer t-shirts, jurkjes en rokjes boven te halen en de eerste zon op je lijf te voelen. Om met een boekje in de ligzetel in de tuin te gaan zitten. Om een zonnebril op je neus te hebben. Om de hometrainer buiten te rijden en daar je uurtje training af te werken. In de schaduw van de notenboom, maar toch je sporttopje erin gebrand zien staan. Een heel weekend door wassen en plassen, toch al fluitend, alleen maar omdat het zonnetje schijnt.

(Foto Aldera)

Genieten van onze veranda. Na amper een weekje zalig weer de nieuwe tuinkamer niet meer kunnen missen. Ontbijten, lunchen en dineren in de eetkamer (omdat die toevallig in de tuinkamer staat). Absoluut niet meer begrijpen waarom je zolang getwijfeld hebt of je dat ding wel zou zetten. Telkens opnieuw tegen de echtgenoot verzuchten dat het toch een zalige kamer is. Ook met de ramen wagenwijd open. ’s Avonds het huis laten afkoelen door de ramen nog een tijdje te laten openstaan en toch een pak minder last hebben van muggen en vliegen omdat het vliegenraam alles tegenhoudt. Nu al veruit onze favoriete plek in huis en dan zijn onze leeszeteltjes nog niet gearriveerd. We hebben er 2 besteld, wedden dat het vechten wordt voor een plekje? En dat wij opgelucht zullen zijn als de kinderen eindelijk in bed liggen en wij het leeshoekje eens voor onszelf zullen kunnen opeisen?

Eten. Hoogtepunt deze maand was vast en zeker de brunch voor Moederdag bij Bar Muza in Lier. Al was het hele Hemelvaartweekend culinair dik in orde, met een paar barbecues en een delicieus etentje met de echtgenoot. Het was te merken aan de weegschaal ook. En omdat de bikinistress met het mooie weer toch ook begon toe te slaan, zijn we wat gezonder beginnen eten, hebben we de porties een beetje verkleind en zijn we terug aan het sporten. Gelukkig is het slaatjes-weer, wat ik heerlijk vind als de zon schijnt. Al zeggen we nooit neen tegen een lekkere pasta. Of een zalig ijsje. Of zelfgemaakte koekjes. Laat het duidelijk zijn, na een paar moeilijkere maanden is de eetlust helemaal terug.

Sporten. Tja, en als de eetlust terug is en het eindelijk jurkjes- en rokjesweer is, dan moet je sporten. Ik heb mijn fietstrainingen weer opgedreven (naar minstens 4 per week) en heb een stappenteller geïnstalleerd. Het is nog nieuw en die medailles motiveren me eigenlijk wel. En dus doe ik tijdens de middagpauze al eens een wandelingetje en ga ik al eens met de echtgenoot de hond mee uitlaten. Om daarna als een kind zo blij te zijn als mijn telefoon mij een medaille geeft omdat ik mijn “stappen” of “actieve minuten” van de dag gehaald heb. Of, de allerbeste, de medaille voor de “meest actieve dag ooit”. Ik heb me laten vangen door de gezondheidsmaffia, ik weet het, maar mijn lijf kan er maar goed bij varen. En tegen september is het nieuwe eraf en zoek ik een nieuwe hobby. (Dan hoef ik ook even niet meer in mijn bikini’s te passen.)

Culturele uitstapjes. Deze maand woonden we nog eens een theatervoorstelling bij. De echtgenoot-leraar doet dat wel vaker, maar voor mij komt het er niet meer zo vaak van. En ergens had ik het wel gemist. We woonden “Het gelukzalige” bij, van Olympique Dramatique. Met o.a. Tom Dewispelaere, Geert Van Rampelberg en Ben Segers. Niet van de minsten, maar toch viel het stuk mij een beetje tegen. Het was vervreemdend en was voorbij voor we er erg in hadden. Letterlijk. Toen de acteurs hun buiging kwamen maken, dacht ik eerst dat het pauze was. En heb ik toch wel een paar keer aan de echtgenoot moeten vragen: “Is het gedaan? Echt?” Maar na een paar buigingen verlieten de auteurs de scène en begon het publiek de zaal te verlaten. We waren dan ook héél snel terug bij de babysit. De echtgenoot vond het ook sneu: hij had de afgelopen jaren een paar héél goede stukken van dit gezelschap mogen bijwonen, maar dit was duidelijk het minste.

Lezen. We kunnen heel kort zijn: niets dat de moeite van het vermelden waard is. Ik denk dat ik al in een soort van spaarstand aan het gaan ben. Een kort winterslaapje voor de meest intense leesperiode van het jaar. De vakantie is op komst en dan nemen we véél boeken mee. Momenteel beleef ik de voorpret: ik leg leeslijstjes aan en er staan al een paar boeken klaar die ik “opspaar” voor de zomerperiode. En dus herlezen we onze romannetjes of duiken we in Libelle, de krant of (Weekend) Knack.

Kijken. Het zomerseizoen is duidelijk begonnen: de grote, geweldige reeksen zitten erop. Maar ook het lichtere entertainment kunnen wij aan het einde van een zware werkdag of werkweek wel eens appreciëren. Met de dochters zijn we hier fan van “Jani gaat” of “Duivelse vrouwen”. De aflevering dat Jani “mama” werd, is hier in huis fel gesmaakt. De dochters gierden het uit bij de dolle belevenissen van mama Jani. Alleen al daarom is het programma de moeite waard. (Al kijk ik misschien evenveel naar de dochters, maar kom.) En met “Duivelse vrouwen” komen wij stilaan in de EK-sfeer. Bijna, nog 3 weken, en dan kunnen we onze België-gadgets weer boven halen. Ik kijk er nu al naar uit. En naar de spannende matchen zelf ook, natuurlijk!

Ruiken. Niet alleen kreeg ik van de echtgenoot een mooie ruiker bloemen voor Moederdag, maar ook mijn ouders brachten een ruikertje seringen-uit-de-eigen-tuin mee. Meer dan een week lang rook ik elke morgen opnieuw die intense zoete geur bij het binnenstappen in de veranda. En telkens opnieuw bracht dat herinneringen aan de boom die in mijn ouderlijk huis net voor de keuken stond. Vroeger waren het paarse seringen, nu witte. De kleur was het niet helemaal, maar die geur… Elke ochtend opnieuw even terug naar mijn kindertijd. Een heel fijne manier om de dag te beginnen.

Supporteren. Niets schattiger dan het oudste metekind die voor een andere ploeg supportert dan zijn papa en “weigert” mee te vieren als de ploeg van de papa kampioen speelt. Op de vraag of hij voor de Rode Duivels supportert een volmondig “ja” krijgen. “En ook voor zijn dorpje.” En de Buffalo’s dus. En als meter stiekem blij zijn dat er al zoveel karakter inzit.

Zingen. Met het kleinste metekindje. In het Wammeks dialect je jeugdliedjes opnieuw bovenhalen en volledig gecharmeerd worden als hij zo goed als klankcorrect meezingt. Of hem vol enthousiasme zijn K3-repertoire horen bovenhalen. Compleet verkocht zijn als hij “Meter Nele” zegt, met de Franse “r”.

Lachen. Met de dochters en de echtgenoot. Samen tv kijken en de slappe lach krijgen. Elkaar belevenissen vertellen en dezelfde (flauwe) humor delen. Ja, het is een familietrekje en wij vinden het soms wel heel grappig samen.

Je eigen “As we speak” nalezen en heel goed beseffen dat je gezegend bent. Dat het wel een drukke maand was, professioneel gezien dan, zowel voor mezelf als voor de echtgenoot, maar er desondanks in geslaagd zijn om te genieten van de momenten die er waren. Voldoening halen uit de kleine dingen des levens, het is me vaak niet gegeven. Maar deze mooie maand lukte het meestal wel en dat gaf ongelooflijk veel energie. Op naar de volgende!

Interieurplannen: de grote leegte

Sinds eind december is onze tuinkamer “af”, sinds eind januari hebben we ze ook in gebruik genomen. Even werd onze tuinkamer “feestzaal”: we plaatsten ze vol tafels en hielden er gezellige feestjes. Maar de feestdrukte is voorlopig (even) achter de rug, en dus maakten we stilaan plannen om onze nieuwe en oude ruimtes in te richten. Een gemakkelijke bevalling was dat niet. Laat ons zeggen dat we allebei wel onze ideeën hadden en dat we er toch al een paar jaar niet in slaagden om tot een gemeenschappelijk project te komen.

Dus haalden we er “huisdokter” Inge bij. We hadden nood aan een objectieve blik. Iemand die eens met frisse inzichten zou komen, iemand die onbevangen naar de ruimtes en de mogelijkheden keek. Of ik er echt veel van verwachtte? Goh, laat ons zeggen dat ik er min of meer open voor stond, maar dat ik ergens in mijn achterhoofd de bedoeling had om de vormgeving daarna toch naar mijn hand te zetten ;-). Dat ik ergens op een beetje “externe” hulp rekende om de echtgenoot van mijn visie te overtuigen.

Maar ze deed het goed: ze kwam, ze luisterde naar ons allebei, nam de ruimtes in zich op, fotografeerde de kamers en nam de tijd om plannen uit te werken. En daar zat wel iets van ons allebei in en toch gaf ze er nog een draai aan. En dus hadden wij na afloop een voorstel waarover we het eens waren. Zo volgde ze mijn idee om het bureau in de woonkamer te integreren (maar toch niet helemaal) en werd de eetkamer zoals de echtgenoot al jaren voorhield naar de tuinkamer verschoven.

Maar ze voegde er nog elementen aan toe en gaf ons veel bruikbare tips en goede raad. Om de scheiding tussen het werk- en het ontspanningsgedeelte in de woonkamer te verzekeren verplaatste ze de boekenkastenwand naar het midden. Op die manier zat de echtgenoot in de woonkamer en toch ook weer niet. Zal hij bij het verbeteren toch nog enigszins afzonderlijk en rustig zitten. En als hij wil ontspannen, wordt het werkgedeelte afgeschermd. Dan wordt hij niet constant geconfronteerd met het vele werk dat nog op hem ligt te wachten.

Eén kamer, één functie. Extra bergruimte voor de keuken creëer je dus in de keuken, niet in de tuinkamer.  In de tuinkamer plaatste ze de eetkamer én voegde ze er een mini-leeshoekje aan toe. Een paar kleine zeteltjes, misschien een klein tafeltje en een leeslamp, zodat we optimaal van het vele licht in onze mooie kamer kunnen genieten. En voor de rest mag de open ruimte open blijven. Door leegte te laten, blijft er plaats voor extra tafels tijdens onze feestjes.

We zijn er dus uit. We weten waar we op termijn naartoe willen. En dat proberen we nu beetje bij beetje te realiseren. Al wordt het vast en zeker een meerjarenplan. Voorlopig hebben we de eetkamer al naar de tuinkamer verhuisd. Voor de rest is het even de grote leegte. Onze halve woonkamer is leeg in afwachting van schilderwerken en het grote meubelschuifavontuur, dat we wijselijk in de zomervakantie gepland hebben.

Ben ik ongeduldig? Soms. Dan breng ik vrolijke toile cirée mee van de markt om de ruimtes een beetje aan te kleden en gezellig te maken. Dan koop ik bloemetjes om wat kleur te brengen in onze kamers. Dan sleur ik met planten om warmte en leven te creëren. Dan gaan we naar een winkel om zeteltjes uit te testen en laten we voorstellen tekenen voor ons bureau. Dan begin ik kasten op te ruimen, want dat is makkelijker als we er binnenkort mee moeten schuiven.

Maar als de zon dan schijnt, dan loop ik onze tuinkamer in, om van het licht en de ruimte te genieten. Om aan tafel te gaan zitten en naar buiten te staren, naar de vogeltjes die in onze notenboom heen en weer fladderen, die een nestje bouwen in ons nestkastje en komen eten van het voedsel dat de jongste opgehangen heeft. Dan valt mijn blik op de bloemetjes die volop beginnen te bloeien, op de felgele narcisjes die overal opduiken. Wat een ongelooflijke luxe, wat een pracht. En dan kom zelfs ik tot rust. Eventjes toch ;-)!

De tuinkamer is af!

Onze tuinkamer is af! Meer dan een jaar na het tekenen van het contract met onze firma Aldera is onze uitbouw volledig afgewerkt. Omdat we veel werk zelf gedaan hebben, heeft het toch wel wat tijd in beslag genomen én veel inspanningen gekost. In de Paasvakantie vorig jaar hebben de echtgenoot en de schoonvader de eerste stenen gelegd. In 3 weken tijd hebben ze de binnen- en buitenmuren opgebouwd. Begin september heeft Aldera dan in amper een week de hele constructie gezet. Daarna was het terug aan ons.

De elektriciteit, de verwarming, de vloer, de muren en het plafond volgden van september tot eind december. Tijdens de Kerstvakantie hebben we van het logeerpartijtje van de dochters gebruik gemaakt om onze extra kamer de nodige laagjes verf te geven. En daar zijn wij samen eigenlijk wel goed in: de echtgenoot zorgt voor het fijnere werk en “lijnt proper af”, ik ga voluit voor het groffere werk en hanteer de rollen dat het een lieve lust is.

We waren nét klaar tegen Oudjaar: alles was geschilderd én gekuist, maar door de verflucht was het nog niet mogelijk om de overgang naar 2016 al in onze nieuwe kamer te vieren. De primeur zal binnen een paar weken voor de 12^de verjaardag van de jongste zijn.

Na de Kerstvakantie stond er nog een beetje afwerking op het programma: de plintjes, de spotjes op hun plaats hangen en de ruimte opnieuw opruimen en poetsen. Sinds gisteren zijn we volledig klaar en kan de ruimte in gebruik worden genomen. En ons vele werk loont echt wel de moeite, al zeg ik het zelf. Overdag is het er prachtig toeven met het vele licht en het prachtige uitzicht, ’s avonds als alle spotjes branden is het er zeer gezellig. Ik kijk al uit naar het moment dat we er ook écht gaan van kunnen genieten!

Intussen hebben wij ons een goed beeld gevormd van wat we met de ruimte gaan doen. Maar aangezien de inrichting van de tuinkamer samenhangt met de herinrichting van 3 andere ruimtes in ons huis, zal dit hele proces nog niet onmiddellijk afgerond kunnen worden. Bovendien zullen we van de gelegenheid gebruik maken om ook de andere kamers een beetje op te frissen. Na 10 jaar gebruik kunnen ze wel een nieuw laagje verf gebruiken. Er zijn hier en daar op de muren wel wat afdrukken van kinderhandjes die weggemoffeld mogen worden ;-). Bovendien zullen we wat extra meubilair en gezelligheid nodig hebben: IKEA, here we come! De echtgenoot zucht al diep ;-). En dus is de afwerking van de tuinkamer geen eindpunt, maar het begin van nog een paar extra plannetjes voor 2016, 2017,…

Want stel je voor dat we ons zouden vervelen nu al die werktijd weer vrij komt…

Wil je meer lezen over onze verbouwing? Lees dan ook:

• Verbouwplannen
• De tuinkamer groeit…
• De tuinkamer groeit… (2)
• De tuinkamer groeit wel héél hard…
• A work in progress – onze tuinkamer
• De tuinkamer groeit… (3)

Opruimwoede

Neen, ik had geen goede voornemens voor 2016. We gingen het dit jaar beperken tot “rust”. Geen grootse projecten, geen omwentelingen op wat voor vlak dan ook. En toen werd ik gedwongen tot een zetelweek. En terwijl mijn lijf de pauzeknop induwde, bleef mijn hoofd maar doormalen. Uiteraard zit de bijna afgewerkte “tuinkamer” daar voor veel tussen. We hebben de ruimte intussen en die valt een pak groter uit dan ik op voorhand had ingeschat.

En dus is mijn hoofd beetje bij beetje aan het inrichten. Krijgen we van overal input en beginnen we ons samen stilaan een beeld te vormen van hoe de ruimte er zou kunnen uitzien. Laten we ons adviseren, want uiteraard hebben we elk ons eigen idee en proberen we nu er iets “van ons” van te maken. Ver staan we nog niet, we zitten echt nog in de creatieve ideeënfase. Die ik trouwens, samen met het uiteindelijke resultaat, het leukste vind. Alles er tussenin – het plannen, het uitvoeren, het verhuizen – heeft ook wel zijn charme. Maar ik beken: eenmaal we een plan hebben, word ik (te) ongeduldig en wil ik liefst van al alle stappen overslaan en van idee meteen naar uitvoering overgaan.

Toch bedacht ik me vorige week dat je moeilijk kan verhuizen zonder op te ruimen. We wonen hier intussen 13 jaar, we hebben wel één en ander verzameld. We hebben veel herinneringen bewaard, maar ook veel rommel. Of spulletjes waarvan je denkt dat ze mogelijk ooit nog eens hun nut zullen bewijzen, maar die intussen al jarenlang stof liggen te vergaren ergens in een lade of een kast.

Aangezien we hier binnenkort met kasten zullen schuiven, aangezien er kamers geswitcht zullen worden, zullen we sowieso heel wat kasten moeten leegmaken. En ik denk dat dat het moment is om eens drastisch op te ruimen. Of ik dat Marie Kondo-gewijs wil aanpakken (word ik hier nog blij van? Indien niet, maak je van je hart een steen en stuur het naar de Kringwinkel) laat ik in het midden, maar er mag en kan wel één en ander verdwijnen. Plaats maken voor nieuwe rommel ;-).

Toevallig las ik vandaag dan ook nog de blog van Misssexandthecity. Zij wil hetzelfde doen met haar kleerkast. Ze wil “minimalisme”. In eerste instantie vond ik haar uitdaging poepsimpel, want zoveel kleren draag ik niet. Maar het venijn zit ‘m wel degelijk in de staart: ik draag misschien niet zoveel kleren, maar ik heb ze wel. En een groot aantal blijft gewoon in de kast hangen. En misschien is het tijd om daar ook eens kritisch door te gaan. Voor een stuk doe ik dat elk jaar wel bij de wisseling der seizoenen, wanneer we de winterkleren door de zomerkleren vervangen en omgekeerd, maar ik durf (voor mezelf) niet streng genoeg zijn.

Zo hangen er in mijn kleerkast een stuk of 8 (of misschien wel 10) jeansbroeken waarvan ik er maar een stuk of 4 regelmatig draag. De rest hou ik bij voor als ze terug in de mode komen, of om thuis te dragen, of omdat ik ze gewoon niet durf weg te gooien. En dan hebben we het nog niet over de T-shirts (met korte of lange mouwen), pulletjes, jasjes, jurken, rokjes en schoenen. Maar tegelijkertijd ontbreken dan weer bepaalde kledingstukken (zoals een geklede blouse of een dikke, warme winterpull) in mijn garderobe… Hoog tijd om wat te gaan reorganiseren.

En dus zijn we precies 11 dagen ver in het nieuwe jaar en zit ik dus toch met “een opruimprojectje” voor 2016. Eentje waar allicht weer wat meer tijd zal inkruipen dan ik me nu voorneem ;-). Maar ach, een mens moet toch wat om handen hebben. En de echtgenoot vond dat 10 dagen rust in mijn geval toch al echt wel (te) veel was…

Wat zijn jullie plannen voor 2016? Hebben jullie grootse projecten in het verschiet of voorzien jullie een rustig jaar?

De tuinkamer groeit…

Hoe zou het intussen met onze uitbreidingsplannen zijn? Goed, dankjewel! Onze tuinkamer groeit gestaag en verandert bijna dagelijks. Wat hebben we de afgelopen weken allemaal gedaan? We hebben chape gelegd: we hebben ervoor gezorgd dat de vloer van de tuinkamer op gelijke hoogte zal komen als de andere kamers van het gelijkvloers. Een serieus werkje, waar de schoonpapa en de echtgenoot toch een paar zaterdagen zoet mee geweest zijn.

Na de vloer heeft de schoonpapa, met een beetje hulp van de echtgenoot, het plafond gestoken. En nu zijn we een aantal wanden aan het bekleden. De tuinkamer wordt hoe langer hoe lichter. De verwarming en de elektriciteit werden geïnstalleerd door vakspecialisten. Het gaat hier echt met rasse schreden vooruit. Als ik ’s avonds van mijn werk thuiskom, is het eerste wat ik doe, het licht aansteken in de tuinkamer en even vanuit de keuken piepen en het geleverde werk bewonderen.

Of het haalbaar wordt om de feestperiode in onze tuinkamer door te brengen? Ik denk het niet. De drukste weken van het jaar komen eraan voor de echtgenoot, ik denk dat de werken even een adempauze zullen nemen. Eerlijk, ik vind het ook niet meer zo belangrijk wanneer we precies onze nieuwe ruimte zullen kunnen innemen: wat maken die paar weken extra nog uit? Het is op komst, je ziet het huis groeien en eigenlijk geniet ik ook wel een beetje van de weg ernaar toe. En ja, ik heb makkelijk spreken: we verbouwen niet, we bouwen aan. Dat is uiteraard een wezenlijk verschil: wij houden gewoon de deuren dicht en zitten dus niet weken op een stuk in stof en vuil, zonder water, verwarming of elektriciteit…

We proberen het ook in één keer goed te doen. Dat betekent misschien ook dat we zullen schilderen voor we de vloer (die we nog moeten kiezen) leggen. Lekker makkelijk, dan moeten we niet meteen alles gaan afdekken. En ik vermoed dat je ook niet onmiddellijk op een nieuw gelegde vloer zal kunnen lopen… Dus heb ik in mijn hoofd de deadline al verschoven naar de verjaardag van de jongste, eind januari.

Stiekem kijk ik er al naar uit om aan de schilderwerken te kunnen beginnen. Want dan kan ik echt een handje helpen. Het heeft me dit jaar soms gefrustreerd dat ik “erbij stond en ernaar keek”. Dat ik niet meer kon doen dan voedsel te voorzien voor de werkers en het huishouden draaiende te houden. Ik steek eigenlijk ook wel graag de handen uit de mouwen, maar laat ons eerlijk zijn: als het over het zware, lichamelijke werk gaat, dan moet ik afhaken. Alhoewel ik hier bij het aanleggen van onze oprit wel de “verantwoordelijkheid” droeg voor het “wegscheppen van de chapebergen”. Tot hilariteit van onze verzamelde buurmannen, die niet konden geloven dat ik daadwerkelijk die héle berg in mijn eentje zou wegwerken. Onze buurvrouw had dan weer medelijden. Het was toen wel de echtgenoot die de kruiwagens aan- en afreed, want als ze éénmaal vol waren, kon ik ze niet meer duwen ;-).

Toen de kinderen nog jong waren en met oma en opa naar de zee gingen, maakten wij van hun weekje afwezigheid gebruik om het huis te schilderen. Het heeft ons een paar jaar gekost én er kwam wel eens wat nachtwerk aan te pas om alles toch maar klaar te krijgen voor hun thuiskomst, maar ik kon daar achteraf heel erg van genieten. Bovendien had ik de leukste job: terwijl de echtgenoot zich met veel gevoel op het precisiewerk van het “aflijnen” stortte, mocht ik mij bezighouden met het brute werk en rollen. Zalig!

Achteraf heb je overal pijn. Dan heb je blijkbaar spieren aan het werk gezet waarvan je niet wist dat je ze had (in mijn geval gebeurt dat wel vaker, maar kom). Maar telkens als je naar de kamer kijkt, voel je toch een zekere fierheid. Want wij hebben dat wel zelf gedaan. Na een paar weken begint een perfectionist als ik dan jammer genoeg wel de plekjes te zien die we gemist hebben of waar ik toch buiten de lijntjes van de echtgenoot kleurde, maar je wordt wel beter met de jaren: het verschil tussen de allereerste kamer die we onder handen namen en degene waar we eindigden is groot.

Intussen zijn we echter een kleine 10 jaar verder en het wordt stilaan tijd voor een nieuwe laag, zeker in onze leefruimtes. De muren dragen hier en daar wat kindersporen ;-). Maar in de loop der jaren heb ik (meestal) wel geleerd om mezelf (en dus ook mijn omgeving) geen onrealistische deadlines meer op te leggen. We zullen het ditmaal stapje voor stapje doen, en eerst staat de afwerking van onze tuinkamer op de planning. De rest zien we daarna wel weer…

A work in progress – onze tuinkamer

We zijn een kleine maand verder na het zetten van het geraamte van onze tuinkamer. Intussen hebben we uiteraard niet stilgezeten. We hebben beslissingen genomen over waar we stopcontacten willen, waar we lampen gaan hangen (binnenin en buiten aan onze tuinkamer) en we hebben de mogelijkheid om er ooit een tv te plaatsen open gelaten. Niet simpel om onmiddellijk met alles rekening proberen te houden.

De schoonpapa heeft een drukke maand gehad: hij is begonnen met de plek voor de kabels uit de muren te slepen. Dat ontlokte hem (en later mij ook) de verzuchting dat het toch straf is dat je eerst zoveel moeite doet om schoon alle muren op te metsen om ze daarna terug kapot te slijpen.  En of het niet simpeler was om “gewoon” bakstenen te metsen met de sleuven al in voorgebakken… Daarna hebben we de elektriciteit gelegd en het kraantje dat oorspronkelijk buiten onder aan onze keuken voorzien was, terug naar buiten verplaatst.

Maar intussen hebben we de tuinkamer ook al in gebruik genomen. We hadden onze tuinmeubelen even binnen geplaatst voor het feestje van de oudste en ze staan er nog altijd. De oudste heeft namelijk besloten dat de tuinkamer het ideale plekje is om haar huiswerk te maken. Ongestoord, met een schitterend zicht op de tuin en rustig. En nu het nog min of meer redelijk weer is, missen we voorlopig ook nog geen verwarming… En waar de oudste zit, volgt het hondje…

Nu de tuinkamer er is en al vorm heeft, zie je ook ten volle het potentieel. Ik denk dat we er nog veel plezier aan gaan beleven en kijk al uit naar de eerste keer dat we “voor echt” zullen ontbijten met dat mooie zicht op onze tuin. Al wachten eerst nog een paar drukke werkmaanden ;-)!

De tuinkamer groeit wel heel hard ;-)

De werken zijn achter de rug. In amper 4 dagen tijd heeft Aldera onze hele tuinkamer gezet. Het ziet er fantastisch uit. De mannen hebben goed doorgepeerd en ze hebben heel properkes gewerkt. Wij zijn echt heel tevreden. Toen ik donderdagavond thuis kwam van het werk, stonden de ramen en deuren er volledig in. En toen overviel het me wel een beetje. Het is écht wel heel groot. En we hebben nog veel werk.

Ruimtelijk inzicht is nooit mijn sterkste kant geweest. Al toen ik in het middelbaar ruimtemeetkunde kreeg, had ik moeite met het “zien” van de tekeningen. Een platte tekening omzetten in 3D heb ik eigenlijk nooit goed gekund. Bij de bouwplannen jaren terug kon ik me ook geen huis voorstellen. En dan beginnen de werken en dan zie je dat huis groeien. Dan vraag je je in het begin nog af “hoe gaan ze in godsnaam ooit dat hele huis op dit piepkleine betonplaatje krijgen”? Maar dan worden de muren gezet, en dan loop je al eens door de woonkamer of door de keuken. Ik weet nog dat ik de eerste keren écht vreesde “hier krijgen we onze zetels nooit in”. De binnenmuren zijn zo donker en in eerste instantie toont alles zo klein. En dan worden de binnenmuren bezet (in het wit) en dan denk je ineens “wij gaan gewoon in een balzaal wonen”.

Toen we nadachten over een uitbouw, heb ik daar lang ook mee geworsteld. Ik kon me dat heel moeilijk voorstellen. En in theorie weet je dan wel dat je bijna de helft van de oppervlakte toevoegt aan hetgeen je al hebt, maar in praktijk vond ik het terras echt niet overdreven groot. De hele zomer hebben we buiten gezeten tussen de muren van wat onze tuinkamer zou worden en ik vond dat heel goed meevallen qua grootte. Tot ik dus donderdagavond thuis kwam. En ik via de nieuwe deur onze veranda instapte.

Gelukkig houdt de echtgenoot op dat moment zijn hoofd koel. Waar hij zich op voorhand allicht meer zorgen maakt (terwijl ik er dan volledig voor ga en mij helemaal smijt), is hij van de realistische soort eens we écht begonnen zijn. Dan doet hij wat we moeten doen “stap voor stap” en blijft hij rustig. En laat hij mij de verhuis al organiseren, laat hij mij de boekenkast opruimen en me bezig houden met de inrichting van de toekomstige kamers terwijl hij ervoor zorgt dat de omgeving van mijn ideeën vorm krijgt. En dus vullen we mekaar goed aan ;-).

Overigens was ik niet de enige die even moest wennen. Onze hond was ook even het noorden kwijt. Waar ze anders onmiddellijk buiten kan, kwam er nu nog een extra afgesloten ding bij en dat vertrouwde ze niet meteen. En al helemaal niet toen ze terug binnen wou en niet tot aan de achterdeur kon om haar (r)entree te eisen… En dus kwam ze wel even piepen toen ik haar wou buitenlaten, maar schoot ze onmiddellijk terug het huis in nadat ze een poot in de tuinkamer had gezet. “Niet met mij”, dat was wel duidelijk ;-).