Sinds een paar weken zijn de dochters in onze verzameling tv-series gedoken. Het begon allemaal toen de oudste voor geschiedenis naar “iets middeleeuws” moest kijken. Toen we haar voorstelden om dan maar “The Pillars of the Earth” te bekijken, wou ze dat wel eens proberen. (Ze moest het toch maar één aflevering uithouden, dan had ze haar job gedaan.) Maar ze zat wel heel snel in het verhaal van Aliena en Jack en dus ging de hele reeks er vlotjes door. Een beetje tot ongenoegen van de jongste die al dat geweld, de hekserijen, het bijgeloof, het moorden, plunderen en verkrachten maar niks vond, maar wel bleef meevolgen.
Deze serie is gebaseerd op een boek van Ken Follett, waar wij (en de oudste trouwens ook) al met veel plezier de Century-trilogie van lazen. Na de serie waagde de oudste zich ook aan het boek, en zijn opvolger, World Without End. Aangezien ook de oudste gebeten is door de leesmicrobe, had ze niet veel tijd nodig om zich doorheen de nochtans lijvige turven te “worstelen”. En omdat we ook de tweede serie hier in huis hebben staan, lag het voor de hand dat ze zich nog wel wat verder in de middeleeuwse sferen wou onderdompelen. Maar nu werd het protest van de jongste groter. Ze had het gehad en dus zocht de oudste momenten zonder de jongste om toch maar verder te kunnen kijken. Al is de jongste verbazend snel mee met het verhaal als ze in de buurt is tijdens de uitzending…
Grappig eigenlijk, want voor de rest is de jongste dan weer dol op Bones en heeft zij absoluut geen problemen met de vele lijken in de verschillende staten van ontbinding, die daar op de onderzoekstafel van het Jeffersonian belanden. Zelfs de echtgenoot durft – als hij per ongeluk eens mee voor de tv zit – dan wel eens te zuchten: “Moet dat nu echt allemaal getoond worden?”.
Zaterdagavond was er weer niks op tv en zag de jongste een nieuwe portie middeleeuwen écht niet zitten. En dus stelde mama voor om “North and South” te bekijken. Een portie drama en romantiek ten tijde van de Amerikaanse burgeroorlog, met o.a. Patrick Swayze. Ik was een jaar of 12 toen de serie op Nederland uitgezonden werd en ik speciaal wat langer mocht opblijven. We spreken dan ook over het prehistorisch pre-VTM-, pre-digibox-tijdperk. Opnemen was in die tijd met de videocassettes risky business: het durfde wel eens fout lopen (of je cassette was vol, godbetert, uiteraard net voor de episode zou aflopen ;-)! Bovendien moest je in die tijd écht een hele week wachten op het vervolg: binge watching bestond toen nog niet en er was nog geen internet om de series online te gaan opzoeken. Ook de echtgenoot wist het heldendom, de vriendschap én de heroïsche strijd tussen onze helden uit het Noorden en het Zuiden van de VS wel te appreciëren.
Zaterdag leek dan ook het ideale moment om ons jeugdsentiment te herbeleven. Maar dat was buiten de oudste gerekend. We waren nog geen 10 minuten ver of ze protesteerde al tegen het stereotiepe beeld dat van de mannen en de vrouwen wordt opgehangen in de serie. En ergens heeft ze wel een beetje gelijk. “De vrouwen mogen alleen maar mooi zijn en wachten. Die doen niks. Waar zit de Jeanne D’Arc van deze serie?” Ons argument dat de rol van de vrouwen in die tijd jammer genoeg niet veel meer om het lijf had, veegde ze categoriek onder de mat. Want in haar series over de middeleeuwen wordt het verhaal ook telkens gedragen door een sterke vrouw…
En dus moesten we al na de eerste aflevering concluderen dat een 30 jaar oude serie misschien meer zegt over de tijdsgeest waarin ze gemaakt werd dan over de historische periode waarover ze verhaalt. Wat is er op 30 jaar tijd veel veranderd, ook in de manier waarop we naar vrouwen en hun rol in de maatschappij kijken. Er was een 14-jarige tiener nodig om ons met de neus op de feiten te drukken. Met dank aan de lessen Nederlands over stereotypering ;-).
Tifosa 