Uit het tienerleven: Temptation Island

Met twee tieners in huis is “Temptation Island” hier uiteraard één van favoriete trashprogramma’s van het moment. Maar aangezien we in een eerder leven al zelf getuige waren van het feit dat het programma niet altijd even opvoedkundig verantwoord is, doen wij hier aan “parental previews”. Niet dat we ook maar enige illusie koesteren dat we hen in deze internettijden kunnen beletten om bepaalde beelden te zien, maar dan weten we tenminste wanneer we ernaast moeten gaan zitten “om een en ander te kaderen”.

En dus “offeren” wij ons woensdagavond op, kijken de hele aflevering uit en zuchten bij zoveel onzin, melodramatisch en ranzig gedoe. Een dag later kijken we dan samen met de dochters, stellen we hier en daar al eens een kritische vraag en laten we hen nadenken over het relatiebeeld dat opgehangen wordt. Zijn we over het algemeen tevreden dat onze dochters best wel weten te relativeren en ook zien dat Jolien veel te goed is voor haar Herbert. Dat het achterbakse gedoe van Lisa niet bepaald door de beugel kan, maar dat Merijn ook wel zeer snel conclusies trekt en dat je toch ook wel héél veel kapot kan maken met een paar uit-verband-gerukte-uitspraken of met een minutieuze selectie van beelden (Lize, Jeffie). En dat je maar op de blaren moet zitten als je je gat brandt, Niels.

Tegelijkertijd wijzen we onze meisjes er ook op dat je als tv-maker veel kan manipuleren. Dan vertellen we over die ene vriend die op een blauwe maandag ooit aan een reality programma meewerkte. Dat ze hun kandidaten soms een uur lang interviewen om daar dan één onnozel zinnetje uit te halen dat ze perfect in hun “verhaallijn” kunnen inpassen. Dat de montage zo gebeurt dat het scenario klopt. Dat de vraagstelling van de zogenaamd objectieve presentatoren op bepaalde momenten toch wel op zijn minst heel tendentieus genoemd kan worden. Dat in de televisiewereld “what you see is what you get” zeker niet altijd opgaat, integendeel.

Tot we aan de “wraakaflevering” van vorige woensdag kwamen en de mannen er los over gingen. Dan durven de echtgenoot en ik elkaar wel eens aankijken van “moeten de dochters dit echt zien?”. Soms kan je niet meer doen dan verzuchten dat het er in een normale relatie (gelukkig) meestal zo niet aan toegaat. Dan laten we onze dochters weten dat we echt wel hopen dat zij slimmer zullen kiezen. En nooit ofte nimmer aan dergelijke programma’s zullen deelnemen. Dan lachen we groen om zoveel onnozelheid, testosteron en drank gecombineerd.

Zou het nu een fijn programma zijn om te maken? Want ok, de kandidaten mogen dan wel jong, naïef, onnozel of af en toe een beetje manipulatief zijn, die kampvuren waarin je een paar zorgvuldig uitgekiende beelden laat zien aan een deelnemer die zijn of haar partner mist en al een tijdje niet gezien heeft, en die beelden dan nog voorziet van een paar suggestieve vragen of commentaar, die zijn ergens toch ook gewoon heel hard en pijnlijk. En ja, ik ben het ermee eens dat ze weten waaraan ze beginnen en dat ze op heel veel momenten véél slimmer zouden moeten zijn, dat ze af en toe eens 5 seconden zouden moeten nadenken vooraleer ze handelen, maar toch wordt er hier grof geld verdiend aan de miserie van een ander.

Maar uiteindelijk kijken wij ook, dus we houden dit mee in stand. Willens nillens. In de hoop dat we – door samen te kijken – de dochters toch een paar kanttekeningen kunnen aanreiken. Bovendien wordt er toch ontzettend veel afgelachen ook. Want zeg nu zelf, waar blijven ze die deelnemers in godsnaam toch halen? En waarom trappen die er allemaal telkens opnieuw – met zoveel overtuiging – in?

Op naar woensdag dan maar, ook de vrouwen zijn nu op oorlogspad. Dat belooft. (zucht).

Advertentie

Temptation Island: de ultieme verleiding?

Nooit gedacht dat ik een blog zou wijden aan dit programma. Het is niet echt mijn favoriete tv-programma, om het zacht uit te drukken. Maar je kan niet ontkennen dat er alweer een hype rond hangt en laat de tieners in huis daar nu net gevoelig voor zijn. Of ze het mochten opnemen? Tja, dat het niet bepaald een stichtend programma zou zijn, dat was vrij voorspelbaar. Bovendien zijn alle beelden tegenwoordig toch op internet te vinden, dus dacht ik dat we maar beter samen konden kijken. Om de discussie aan te gaan en de Temptation-realiteit hier en daar een beetje bij te kleuren.

De eerste twee afleveringen keken we met ons drietjes. De mama was stiekem vooral gerustgesteld toen de dochters op het juiste moment bezwaar aantekenden. Dat het toch wel héél snel gaat. Dat in de fout gaan na amper 2 dagen in een gelukkige relatie misschien toch geen normaal gedrag is. Maar dat het programma dan ook geen “normale omgeving” is. Dat drank misschien wel rare dingen doet met een mens, maar dat te veel drinken geen excuus is om dan maar in de fout te gaan. Enzovoort. We praten erover en af en toe laat ik hen even nadenken. Zo kan zelfs Temptation Island een goede aanleiding vormen om hen te leren dat het leven niet altijd zwartwit hoeft te zijn, maar dat er nog vele tinten grijs tussen liggen…

Maar toen ging Marvin op het eiland nog een stapje verder. Wij besloten dan ook dat onze jongste toch écht nog te veel kind is voor dergelijke beelden. Maar zij maalde er niet om. Ze volgt nog wel mee en informeert wel naar wat er precies gebeurde, maar hoeft dat (gelukkig) niet meteen met eigen ogen te zien. De oudste keek met haar 14 jaar wel, samen met de mama. Zij stelde zich achteraf vooral veel vragen. Of alle mannen nu echt bedriegers zijn? En of zij dan naïef is?

En dan probeer je nog maar eens uit te leggen dat zo’n programma niet de realiteit is, verre van. Dat er daar op dat eiland alles aan gedaan wordt om toch maar dit soort beelden te kunnen tonen. Dat het dan misschien wel een beetje (veel?) uitgelokt is, maar dat het toch écht wel gebeurd is en dat dit ook wel in het dagelijkse leven voorkomt. Dat je gerust in de liefde mag geloven, maar dat je ook niet blind mag zijn.

Want liefde is nu eenmaal geen Disney-sprookje van “ze leefden nog lang en gelukkig”. Er is niks mooiers dan je leven te delen met iemand die je begrijpt, steunt, aanvult en vertrouwen geeft. Toch is een relatie (zelfs met de beste bedoelingen) soms ook hard werken, ruzie maken, op elkaar zagen, sleur en alledaagsheid. Maar een “Temptation Island” is het voor mij nu ook weer niet. In het dagelijks leven gebeurt het niet zo vaak dat ze je volgieten met drank om dan vrouwen of mannen op je af te sturen die er alles voor over hebben om je binnen te doen. “Verleiden” noemen ze dat daar. Dat woordje heeft voor mij toch wel een hele andere betekenis ;-).

Als volwassene kan je dat allemaal best relativeren. Maar onze tieners, in volle puberteit en onzekerheid, met vallen en opstaan op weg naar volwassenheid, heen en weer slingerend tussen Disney en de grauwe realiteit, die vatten het niet altijd. Zij denken daarover na en weten niet meer goed wat ze moeten geloven. Als mama vraag ik me dan af of ik hen niet beter nog even in de waan gelaten had. Of ik het Disney-sprookje nog even intact had moeten houden. Maar tegelijkertijd weet je dat het nu eenmaal geen rozengeur en maneschijn is en wil je hen net weerbaar maken. Wil ik ervoor zorgen dat ze opgewassen zijn tegen teleurstellingen, tegen pijn, tegen verdriet. Wil ik dat ze leren dat je zelfs dat overleeft en dat je er sterker van wordt: “What doesn’t kill you, makes you stronger.”

En dan blijkt opvoeden eens te meer zoeken en tasten en het zeker niet altijd even goed weten. Een beetje aanmodderen, met de beste bedoelingen, maar zonder te weten waar het je zal brengen. En dan kan je alleen maar hopen dat ze hier en daar wat oppikken. Dat ze sterk genoeg zullen zijn op de momenten dat dat van hen gevraagd wordt. Stiekem hoop ik wel dat ze toch een beetje naïef blijven, vol dromen en romantiek. (Net als de mama ;-)!) En dus zullen we dit weekend misschien nog eens met ons allen naar een Disney-film kijken, als tegengewicht tegen al het Temptation-cynisme… Al bleken onze dames het dan weer een beter idee te vinden om de Twilight-saga nog eens boven te halen, “als je dan toch moderne romantiek wil, mama”. Zucht.