Ouderzonden #3 – Luxuria

Een nieuwe bloguitdaging, ditmaal in het leven geroepen door Romina en Annelore. Dit jaar bloggen wij allen samen over de zeven hoofdzonden, toegepast op het ouderschap.  #ouderzonden, met andere woorden. De derde uitdaging draait rond:

#3 Luxuria (onkuisheid – lust – wellust) Wat doe je om jezelf graag te blijven zien en dit over te brengen aan je partner nu je in de eerste plaats vooral ‘ouder van …’ bent?

Met deze uitdaging ben ik het niet helemaal eens. Vooral bij het tweede stuk van de vraag “nu je in de eerste plaats vooral “ouder van…” bent?” heb ik mijn bedenkingen. Ik heb mezelf immers nooit in de eerste plaats enkel “ouder van…” gezien. Ik heb altijd beseft dat we onze dochters maar “tijdelijk” onder onze hoede zouden hebben en dat we er dus maar beter voor konden zorgen dat wij als koppel goed bleven overeenkomen. Want op een bepaald moment in ons leven zouden onze dochters het nest verlaten. En dan moeten we natuurlijk wel met zijn tweeën verder.

Het klopt wel, en daar gaan we niet onnozel over doen, dat de zorgtaken voor je kinderen ontzettend veel tijd in beslag nemen. Zeker als je voor het eerst mama wordt, kan de omvang ervan je wel overvallen. De eerste maanden en jaren kruipt er ontzettend veel tijd in dat kleintje. En tegen dat je zowat je draai gevonden hebt met dat eerste en je terug wat tijd voor jezelf krijgt, begin je meestal een tweede kleintje te plannen en begint het hele circus opnieuw.

Die eerste jaren met kleine kindjes vergen ontzettend veel. Van jezelf en van je relatie. Het is niet zo aangenaam dat je jaren op een stuk “in shiften” eet, omdat één van beiden de kinderen bezighoudt, zodat de partner snel zijn voedsel naar binnen kan schuiven. Om rustig en uitgebreid met zijn tweeën te kunnen tafelen en uitgebreid te kunnen praten, boek je best een babysit en plan je een etentje uit (of eet je na bedtijd van de kinderen). Al die onderbroken nachten zorgen vaak ook voor korte lontjes en dat werk je uiteraard uit op de persoon die je het meest dierbaar is en het meest na is. Je leven verandert ingrijpend van zodra je kinderen krijgt.

Maar hoe zorg je er nu voor dat je jezelf graag blijft zien en hoe breng je dit over naar je partner? Humor is voor mij het codewoord. Samen blijven lachen. Het grappige proberen te zien in elke situatie. Ook als je voor de derde keer die nacht wakker gehuild wordt door een ziek kind en je voor de zoveelste keer die nacht het volledige beddengoed mag verversen én opnieuw een bad kan laten vollopen om een zieke dochter al voor de zoveelste keer te verfrissen. Of als je voor de zoveelste avond op rij je eten lauw naar binnen speelt na de zoveelste onderbreking.

Tijd blijven maken voor elkaar. Om de zoveel weken (of maanden) een avondje voor elkaar reserveren. Of dat nu buitenshuis is of in huis speelt eigenlijk niet zo’n grote rol. Maar af en toe dingen samen doen. Samen een tv-programma bekijken en je plezier met elkaar delen. Samen uit eten gaan of samen een weekendje weg en nog eens de dingen doen die jullie samen graag doen. Dat je dan – zeker in je prille ouderschap – de helft van de tijd over de kinderen aan het praten bent, neem je er gewoon bij. Dat mag. De tijd komt wel terug dat je weer over boeken zal praten, of over een goede film die je samen gezien hebt. Of over een fantastisch concert dat je met twee kon delen. Samen praten, samen lachen, samen verdriet hebben, samen boos zijn. Samen-zijn.

Moeite blijven doen voor elkaar. Als we samen uit gaan, maak ik me nog altijd mooi, speciaal voor hem. Dan doe ik die éne jurk aan die hij prachtig/sexy vindt en dan maak ik me speciaal voor hem op. Dan probeer ik die ene avond even alle slapeloze nachten van de weken ervoor te camoufleren. (Restaurants opzoeken waar ze met gedimd licht werken, kan daarbij een handig hulpmiddel zijn 😉!) Soms hoef je niet eens het huis uit te gaan, maar kan een klein gebaar voldoende zijn: hem laten uitslapen (omdat hij zware weken gehad heeft op het werk en stilaan aan het einde van zijn Latijn raakt) of zijn lievelingskostje maken en hem rustig laten eten. Of gewoon even met de kinderen het huis uit gaan zodat hij een uurtje ongestoord voor school kan werken. En regelmatig ook nog eens goed “klef doen”, dat blijft ook belangrijk natuurlijk 😉.

Sinds ik 16,5 jaar geleden mama werd, draait het grootste deel van mijn leven rond de kinderen. Het is aan ons om hen een goede start te geven in hun leven en om hen de waarden mee te geven die wij belangrijk vinden. Maar dat doen wij samen, in team. Met ons tweeën. En dat team mag zich misschien altijd ergens in de achtergrond opgehouden hebben, tegelijkertijd is dat ook altijd de kern geweest. Hoe beter dat team draaide, hoe makkelijker ik de obstakels op onze weg de baas kon. En dat blijft zo.

Advertentie

Schilderwerken Tifosa en co

Vorige week zaten de echtgenoot en ik een weekje in schildermodus. Aangezien hij thuis was, heeft hij het leeuwendeel op zich genomen, maar tijdens mijn vrije momenten was ik zijn hulpje. Wij hebben hier een zeer duidelijke taakverdeling: de echtgenoot lijnt af, ik zorg voor het grove rolwerk. Intussen zijn we – 10 jaar na onze eerste schilderervaringen – aan de tweede lagen begonnen. Eerlijk, we zijn een goed (schilder)team en eigenlijk vind ik het gewoon leuk om te doen. In beperkte dosissen uiteraard. Zo’n weekje per jaar ;-).

Je moet even niet nadenken. Mijn hoofd staat even stil terwijl ik met de rol aan de slag ben en probeer bij te houden welke plekken ik al gehad heb en waar ik nog verf moet opsmeren. Wat uiteraard evident is en makkelijk te zien als je de muren een kleurtje geeft, maar net iets moeilijker bij het witverven van het plafond.

Ik geniet van de fysieke moeheid achteraf. Je voelt dat je gewerkt hebt. Je lijf is uitgeput en dus slaap ik ook gewoon makkelijker. De zaligste douches neem je trouwens na een dag fysieke arbeid, dan voel je de vermoeidheid samen met het water zo van je afglijden.

Je ziet onmiddellijk resultaat. Je werk levert meteen op. Zelfs de eerste laag maakt al een wereld van verschil. Hoewel het volgens de echtgenoot eigenlijk nog niet nodig was, had de vorige verflaag toch geleden onder twee opgroeiende kindjes. Hier en daar stonden handjes en vingertjes en blijkbaar zijn deuren ontzetten moeilijk te openen, want de muren ernaast waren niet om aan te zien.

Maar langs de andere kant durft mijn perfectionistisch kantje het ons ook bij het schilderen wel eens onnodig moeilijker maken.

Ik stel mezelf doelen en durf dan wel eens over mijn eigen grenzen gaan om de eindmeet uit mijn hoofd alsnog te halen. Zo had ik op mijn vrije dag graag het plafond afgewerkt (check) en de muren ook al een eerste laag gegeven. Maar aangezien we met 2 verschillende kleuren werkten, was dat eigenlijk onrealistisch. We zijn er in geslaagd om de muren al een eerste keer met het lichte grijs te schilderen, maar we hebben daarvoor wel ferm doorgetrokken. Tegen 19 uur was ik fysiek op en zag ik ook wel in dat we de donkere kleur niet meer zouden halen. Terwijl de echtgenoot de laatste details aan het afronden was en ik op hem aan het wachten was om er een laatste keertje met de rol over te gaan, ging mijn kaars ineens uit.

Ik zie alles en ik ben (te) streng. Een plekje overgeslagen? Ik heb het gezien en zal er nog eens overgaan. Zo hadden de kinderen in onze tuinkamer na amper een paar weken al krassen gemaakt op de muur naast de buitendeur. Onze dochters zijn van de nonchalante soort en durven na school al eens een muurtje raken met de boekentassen. Ik had het uiteraard gezien en telkens ik de muur passeerde, vond ik het zo jammer van ons werk. En dus nam ik deze gelegenheid te baat om ook die paar stukken muur in de veranda terug bij te werken. Eerst was ik nog bang dat je verschil zou zien (en dat ik het dus eigenlijk erger zou maken) maar dat was gelukkig niet het geval. Opgeruimd staat netjes en het deed wonderen voor mijn gemoedsrust.

Focus! Terwijl ik nog met het ene bezig ben, begin ik al nieuwe plannen te maken. Tegen vrijdagavond wisten we dat we zaterdagmiddag zouden klaar zijn met het schilderwerk. In plaats van tevreden te zijn en het de rest van het weekend rustig aan te doen, begin ik dan te denken dat we toch de meubels niet zomaar kunnen terugplaatsen, dat ik die misschien beter eerst eens deftig kuis. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb tot zondagavond gekuist. Uitgeteld was ik maar de muren en het plafond schitteren en ook de meubels blinken als nieuw. Zelfs de vloermat is gewassen. Nu nog droog raken en dan kan ze haar plek binnen weer innemen.

Maar genoten dat ik intussen al heb. Telkens ik onze woonkamer binnen kom, vind ik het ongelooflijk schoon en ben ik trots op onszelf. Dat het aflijnen van de echtgenoot quasi perfect was. Dat de nieuwe kleuren toch écht wel een verbetering zijn. Dat je toch hard het verschil ziet met vroeger. Dat ik nog altijd een beetje last heb in de pols en de schouder, neem ik er dan ook bij. Mijn hoofd mag de bijna 43 levensjaren op mijn teller af en toe eens uit het oog verliezen, mijn lijf zal dat nog wel even laten voelen ;-).