De 5 mooiste momenten in mijn leven

Er zijn in een mensenleven een aantal momenten die je nooit meer vergeet. Momenten waarop je keuzes maakt die je leven verder richting zullen geven. Momenten waarop je mensen ontmoet die je leven voor altijd zullen veranderen. Momenten waarop je je geliefd voelt, de koning te rijk, gekoesterd. Momenten waarop je hart overstroomt van liefde, van geluk, van ontroering.

1. Het moment waarop ik de middelbare school verliet om te gaan studeren. Het is een bepalend moment in je leven: je legt je toekomst in een definitieve plooi. Of dat denk je dan toch. Je verlaat voor het eerst je huis en je dorpje. Je laat moeders rokken los om zelf vorm te geven aan je leven. Mijn hart lag bij de talen – al een tijdje – en eindelijk kon ik mijn ding gaan doen. Ik heb er nooit spijt van gehad, ook al was de studie zeker niet altijd wat ik verwacht had en ook al bleken er – toen ik mijn hart volgde – toch ook onderdelen te zijn die ik niet zo graag deed en waar ik minder aanleg voor had, zoals (algemene) taalkunde ;-). Achteraf is hetgeen ik geworden ben allicht niet hetgeen ik verwachtte toen ik aan mijn studies begon (toen ging ik voor leerkracht Frans), maar toch zou ik het zo opnieuw doen.
2. Het moment dat de echtgenoot en ik een paar vormden. We cirkelden al even rond elkaar, maar toen was het daar. Niet dat het altijd rozengeur en maneschijn was: het duurt een tijdje eer je samen een evenwicht vindt en dat moet je bij elke ingrijpende gebeurtenis opnieuw zoeken. Er was strijd, er was ruzie, er waren misverstanden, maar er was ook altijd veel liefde, humor en samenhorigheid. Het was en is nog altijd wij tweeën en daar ben ik intens gelukkig om en ongelooflijk trots op.
3. Onze trouwdag. Ten overstaan van alles en iedereen je liefde aan die ene bijzondere persoon mogen verklaren, het blijft één van de mooiste dagen uit mijn leven. Het was ook een prachtige dag: warm en zonnig en voor het grootste stuk liep de dag ook zoals we dat gehoopt hadden. Zo goed als iedereen die we erbij wilden hebben, was ook van de partij. En het was een leuk feestje. Het allermooiste moment overviel ons toen we ’s morgens in alle vroegte naar huis reden en we voor het eerst op die bijzondere dag alleen met zijn tweetjes waren. Toen, terwijl de zon al terug aan de hemel stond, drong het besef door: we zijn man en vrouw, voor de rest van ons leven.
4. De geboorte van onze dochters. Twee heel bijzondere dagen. De oudste kwam in ons leven op een mooie, warme zomerdag. Dat kleine wonder, geboren uit onze liefde, een prachtige mengeling van ons beiden. Op slag verliefd was ik. Dag op dag 2,5 jaar later, midden in een besneeuwde winternacht, kregen we een tweede wondertje. En opnieuw wordt je hart volledig door elkaar geschud. Opnieuw zoveel liefde. Het moment dat de oudste haar zusje voor het eerst ontmoette, staat in mijn hart gegrift. Mijn twee meisjes, de mooiste geschenken die ik in mijn leven ooit gekregen heb. En natuurlijk voel je je ook ontzettend kwetsbaar, word je overvallen door de verantwoordelijkheid voor die hulpeloze wezentjes, maar dat volgt pas later. Er is niks te vergelijken met de roes die je overvalt dat allereerste uur dat je kindje in je armen ligt na de geboorte.
5. Het vijfde mooiste moment uit mijn leven is niet één specifiek moment, maar een verzameling herinneringen, heel vaak gelinkt aan “overgangsrites” van onze meisjes. Hun eerste groentepapje, hun eerste woordje, hun eerste stapjes. Voor het eerst naar de onthaalmoeder, naar de kleuterklas, naar het eerste leerjaar, naar het middelbaar,… Hun eerste dansoptreden, hun eerste tenniswedstrijd. Onze eerste reis samen, en alle andere reizen die nog mochten volgen. Zoveel prachtige kleine momenten die de echtgenoot en ik samen mochten delen. Met onze dochters, met onze familie, met onze vrienden.

Natuurlijk is het vaak ook gewoon maar het leven zoals het is. Natuurlijk stormt het hier soms en zijn we regelmatig moe en is het van tijd tot tijd trekken en sleuren om alles gecombineerd te krijgen en ook nog tijd te vinden voor elkaar. Maar dan kan het zo’n deugd doen om terug te blikken, samen herinneringen op te halen en de fotoalbums te doorbladeren om te beseffen dat we het goed hebben samen. En dat onze grootste rijkdom net daar ligt, en in de kunst om dat naar waarde te schatten. (Al mag ik die kunst volgens de echtgenoot zeker nog wat meer beoefenen…)

(www.pinterest.com)

Advertentie

Uit het tienerleven: de examenversie

De voorbije twee weken hadden de dames des huizes examens. Dat gaat gepaard met losse, gemakkelijke kledij en het haar in een losse dot, zodat ze op hun gemak zijn voor het blokken. Het levert af en toe ook strijd op, want ze willen liefst allebei in de veranda studeren, maar het komt niet goed als ze met twee samen in dezelfde kamer zitten. Dus spreken ze een beurtrol af, of maken ze er gewoon ruzie over. Onze rol is beperkt. Wij zijn (af en toe) scheidsrechter en zorgen voor krachtvoer en soms wat verwennerij.

De examenweek en de daarbij horende studiestress bracht herinneringen boven aan mijn studententijd, want ook ik gaf toen de voorkeur aan makkelijke, losse kledij en het haar uit mijn ogen. Aangezien ik een ochtend-studeermens was, was dat voor mij vaak mijn pyjama. (Nu zouden ze dat met een chic woord “homewear” noemen.) Toen ik studeerde, had ik halflang haar met een froufroutje. Dat uiteraard gedurende de examenperiode net te lang werd om gemakkelijk te zijn. Ik had een hekel aan haar in mijn ogen, ik kreeg er jeuk van. Maar de examenperiode was niet het moment om nog een uur tijd te verliezen bij de kapper en dus zochten we naar alternatieven.

En dat werd het “palmboompje” oftewel de babyversie van het staartje bovenop je hoofd. De simpelste oplossing tijdens het studeren: de hele froufrou meteen in één keer uit mijn ogen. Het zag er wel niet uit, maar dat woog absoluut niet op tegen het studeergemak. Dat de kotgenoten raar opkeken tijdens mijn pauzes nam ik voor lief. Het was gemakkelijk, ik had er geen last van – spiegels zijn sowieso niet je favoriete gebruiksvoorwerp tijdens een blokperiode en ik kon goed studeren.

Toen ik dat verhaal aan de dochters vertelde, rolden ze op hun onnavolgbare tienerwijze met hun ogen, maar ze zijn dan ook wel één en ander gewend van mama. Mama dateert gelukkig nog uit het stenen pre-internettijdperk. Bewijzen op papier van het palmboompje zijn er niet – zo slim was ik dan ook weer wel – en wie hield er zich tijdens de examens toen bezig met het nemen van foto’s. Dat kunnen onze meisjes zich niet meer voorstellen: elk vrij moment tijdens het studeren, hebben ze hun gsm in hun handen, sturen ze berichtjes of “snappen” ze. En dan hebben ze af en toe wel eens wat aansporing nodig om hun “pauze” niet uit de hand te laten lopen.

Tijden veranderen en ik zie er héél vaak de voordelen van in: vragen worden gewoon online gesteld en er is altijd wel iemand bereikbaar. Een antwoord gemist of een vraag niet genoteerd? Binnen het kwartier heeft wel iemand dat stuk uit de cursus gefotografeerd en via de facebook-chat gedeeld. Ook als het niet vooruit gaat, of als je gewoon even wat stoom wil aflaten, stuur je gewoon snel een berichtje. Wij moesten ons daarvoor ook echt verplaatsen…

Maar dat mijn studie-palmboompje het nageslacht bespaard gebleven is, daar ben ik allesbehalve rouwig om ;-).

Studeerdromen of nachtmerries…

Ik ben intussen al twintig jaar afgestudeerd en toch heb ik zo’n paar keer per jaar “studeerdromen”. Dan beleef ik in mijn dromen zeer levendig een aantal situaties opnieuw uit de periode dat ik moest blokken en examens afleggen. En uiteraard zijn het nooit de ideale situaties die ik opnieuw beleef, maar wel de alles-loopt-mis-examens.

Een kleine kanttekening: ik was eigenlijk best een goede student, als je puur het resultaat bekijkt. Ik heb altijd eerste zit gehaald, enkel mijn thesis leverde een extra jaar op. Maar ik was – ook toen al – niet het best georganiseerde type. En ik had het talent om veel leerstof te verwerken/te blokken in korte tijd. Jammer genoeg ga je daar héél erg op vertrouwen én voel je dus niet de noodzaak om op voorhand goed georganiseerd te studeren. Je kan je dus ook best wel eens misrekenen. Tijdens elke examenreeks was er wel minstens één “kleine” misrekening die me bijzonder veel stress opleverde. En dat zijn uiteraard de situaties die ik nu, jaren later, in mijn dromen telkens herbeleef.

Op voorhand mocht ik dan misschien niet zo’n planner zijn, tijdens het studeren zelf verliep alles strak getimed. Dan wist ik perfect hoeveel bladzijden ik per uur diende te studeren en dan rekende ik uit hoeveel uur ik nodig had om er te komen. Meteen wist ik dan ook hoeveel tijd ik nog had om te slapen. De “nacht doordoen”, probeerde ik echt niet te doen. Ook toen was ik me er al van bewust dat er tijdens je slaap iets gebeurt waardoor je hetgeen je net gestudeerd hebt, dieper verwerkt. Bovendien was ik geen nachtbraker, wel een ochtendmens (ik ken er een heel aantal die nu eens goed gaan lachen) in het studeren. Rond een uur of 11 ging ik dus slapen, om dan soms rond een uur of 3 weer op te staan en de rest van de cursus verder te studeren.

Maar soms verliep het studeren toch wat trager dan voorzien. Dan kreeg ik mijn geplande aantal pagina’s er niet door en moest ik dus gaan beknibbelen op mijn geplande slaaptijd. Er zijn wel een aantal examens geweest (Algemene Taalkunde, bijvoorbeeld. Niet mijn favoriete vak, trouwens) waarbij ik maar twee uurtjes overhield om te slapen. En dan raak je natuurlijk niet meteen in slaap en dan word je verschrikkelijk nerveus en slaap je niet, of amper een uurtje.

(www.loesje.nl)

Het was geen fantastisch examen. Ik had wel alles gestudeerd, maar op het examen zelf was het één warboel in mijn hoofd. Bovendien was het dan nog eens een multiple choice-examen, wat sowieso al verwarrender was. Het bleek achteraf een 8 op 20 te zijn, maar aangezien ik maar één buis had, werd ik gedelibereerd. En toch is dit het vak dat mij het meest achtervolgt in mijn dromen. Telkens opnieuw voel ik de gejaagdheid van toen. Ik weet nog dat ik na een halfuur proberen in te slapen terug uit mijn bed gekomen ben om op de gang van de peda waar ik toen zat wandelingetjes te maken in een poging om te kalmeren. Als ik dit nu herbeleef in mijn dromen, word ik telkens opnieuw wakker met een bonkend hart van de spanning. Dan duurt het telkens een paar seconden vooraleer ik besef dat ik écht geen examen hoef te gaan doen, vooraleer mijn hart terug kalmeert…

De andere situaties komen iets minder vaak voor, maar hebben allemaal dezelfde uitkomst. Ik word wakker met een gevoel van desoriëntering en het duurt telkens even vooraleer ik besef dat ik geen examen moet gaan afleggen. Wat loopt er in mijn dromen nog mis? Ik heb het verkeerde vak gestudeerd, ik krijg een complete black-out, ik ben mijn boeken thuis vergeten en verlies dus ongelooflijk veel tijd met die op te gaan halen (dat was vannacht). Heb ik alles zelf meegemaakt? Niet echt, soms verbind ik in mijn dromen dingen die eigenlijk los staan van elkaar. Zo durfde ik in de periode dat ik naar Leuven moest inderdaad héél vaak zaken thuis vergeten, maar mijn cursussen waren daar nooit bij. Maar de keren dat ik zonder mijn handtas, mijn portefeuille of zonder geld in Leuven stond zijn dan weer niet op één hand te tellen.

Een keer heb ik echt een black-out gehad. Dan kreeg ik een vraag op het examen ethiek in tweede kan en wist ik precies waar het antwoord in mijn cursus stond, ik kon zelfs aangeven in welke kleur ik het titeltje gekleurd had, maar wat er precies onder de roze titel stond, daar kon ik jammer genoeg niet meer opkomen.

Studeren voor het verkeerde examen of een examen compleet “vergeten” is me gelukkig nooit zelf overkomen, maar twee vrienden uit onze vriendenkring hebben ooit ’s namiddags bij een prof gestaan terwijl ze daar eigenlijk in de voormiddag examen hadden moeten afleggen. Gelukkig was er begrip en hebben ze het examen later in de reeks opnieuw mogen afleggen.

Ik heb nochtans heel goede herinneringen aan mijn Leuvense periode: ik heb er de echtgenoot leren kennen, ik ben er mezelf meer dan eens tegengekomen en de periode heeft me – meer dan welke andere periode in mijn leven – heel erg gevormd. We keren graag terug naar Leuven voor een avondje uit, voor een trip down Memory Lane, maar heel vaak wordt zo’n avondje uit gevolgd door een nacht vol onrustige studiedromen. Het zal trouwens iets erfelijks zijn, want ook mijn vader heeft – bijna 50 jaar na de feiten – nog wel eens dergelijke dromen. En hij was wel de ideale student…

Maar ik was deze morgen bij het ontwaken vooral ongelooflijk opgelucht dat het nog altijd weekend was en dat ik niet aan Algemene Didactiek (sic) moest beginnen studeren!

Stommiteiten – de zonnige examenversie

Ik heb het gehad met dat Belgisch zomerweertje. Deze namiddag viel de regen hier weer eens uren op een stuk met bakken uit de lucht. Er zijn uiteraard ook voordelen: onze zomertopjes, rokjes, jurkjes en shorts zijn nog amper de kast uit geweest. En dan nog enkel “per vergissing”. Op die dagen dat de lucht zo prachtig blauw zag als we de rol ‘s morgens optrokken en het er buiten zo aanlokkelijk en warm uitzag dat ik toch maar voor dat zomerse rokje ging. Om amper een uur later, net de trein uit, te moeten constateren dat het allicht even een optische illusie geweest was en dat ik beter ook de andere kant van het huis (waar de wolken zich al verzamelden) gecheckt had bij het opstaan. Waarop je de rest van de dag dan maar bibberend met je jas kan aanzitten…

Maar de echtgenoot, hier in huis degene bij wie het glas altijd halfvol is, noemde het mindere weer daarnet toch een zegen voor de studerende jeugd. Zo dacht ook de oudste even toen ze halverwege haar twee vakken in de loop van de vooravond nood had aan “lucht” en vol enthousiasme met de paraplu en de hond ging wandelen. De hond zag het iets minder zitten en probeerde tijdens het openen van de paraplu ervandoor te muizen richting zijn warme binnenshuis gesitueerde nest, maar liep dan toch maar met de oudste tot het einde van de straat. Zij kwam al lachend uitgewaaid en uitgeregend terug binnen, maar de hond was de hele wandeling mee onder de paraplu gekropen en was toch een zielig verzopen kieken dat naar binnen sukkelde en zich toen voor de hele gang uitschudde ;-).

Ooit, toen juni nog echte zomers kende en de examens steevast geplaagd werden door schitterend heet en zonnig weer, studeerde ik in Leuven. In mijn laatste jaar, toen ik het klappen van de zweep al kende, had ik ooit van een kleine pauze tussen twee examens in gebruik gemaakt om wat zon te zien. Ik had me op mijn vensterbank geïnstalleerd met een boekje en was min of meer in slaap gevallen. Om een uurtje later wakker te schrikken. Spijtig genoeg had ik toen niet het lumineuze idee gehad om halverwege eens om te draaien zodat beide kanten gelijkmatig konden bakken.

En dus kon ik twee dagen later examen gaan afleggen met een half verbrand gezicht, een rode schouder en een rode arm. Enfin, laat ons zeggen dat het ergste rood er al af was, maar er was toch nog altijd een duidelijk verschil merkbaar. En het was niet de gemakkelijkste prof. Ik had ‘m eerder al gehad en ik had niet altijd even schitterend gepresteerd. In mijn laatste jaar was ik gebrand op een goede prestatie en eigenlijk verliep het examen ook redelijk vlot. Ik kon toch op alle vragen antwoorden en ik had er een redelijk goed gevoel bij. Tot de prof me fijntjes liet weten: “Je vois que vous avez déjà pris un bain de soleil. Partiellement quand même…”

Met een (uniform) rode kop heb ik toen het lokaal verlaten. Maar het was één van de allerlaatste examens ooit, het studeren zat er zo goed als op, ik had mijn diploma bijna op zak, het was zomer, de festivals stonden voor de deur, mijn lief had ook geen examens meer. De belofte van een eindeloze zalige zomer strekte zich voor ons uit… en het was nog te vroeg om me al druk te maken over de arbeidstoekomst in de verte.

Ik ben nadien wel nooit meer vergeten dat je bij het bakken het vlees regelmatig moet draaien, voor een gelijkmatige garing ;-). Als we hier in België ooit nog zomer krijgen natuurlijk.

Als het onder je gat brandt, moet je studeren!

We zitten er weer middenin: de examenperiode. Met een leraar als echtgenoot en 2 dochters in examens/proefwerken is het deze week alle hens aan dek. Er wordt verbeterd, geleerd, opgevraagd en herhaald dat het een lieve lust is. Gelukkig zijn onze dochters nog relatief jong: de echte, grote examenstress is er nog niet. De examenweek verloopt zelfs beter dan de week ervoor. Toen waren er even twijfels: “ga ik het allemaal wel kunnen/kennen, mama?”. Maar nu zitten we in een goede studieroutine. Gelukkig!

Mei en juni zijn niet echt mijn favoriete maanden. Als we dan voor een avondje uit naar Leuven trekken, heb ik gegarandeerd nachtmerries. De studenten op straat zien, sommigen mager en bleek met studiestress, zorgt bij mij elke keer weer voor dromen vol examenpaniek. Dan lig ik weer te blokken en snap ik er niks van, of kom ik in tijdnood… Het is telkens wakker schrikken en het duurt dan altijd net een paar seconden te lang voor ik me realiseer dat er geen examen op mijn dagprogramma staat…

Eigenlijk was ik een goede student. En het examensysteem in onze tijd speelde ook echt in mijn voordeel. Wij hadden toen één examenperiode (enkel juni) om ons te bewijzen. Meestal 3 weken blok in mei en dan een hele maand examens. 6 à 7 weken om te tonen dat we de leerstof beheersten en over mochten naar het volgende academiejaar. Alleen bracht ik mezelf telkens opnieuw in de problemen door er pas serieus aan te beginnen “als het onder mijn gat begon te branden” (de woorden van ons moe).

Uiteraard had ik de meeste lessen gevolgd en meestal had ik ook samenvattingen gemaakt op voorhand. Maar het echte blokken deed ik pas voor de examens. Ik had het geluk over een goed geheugen te beschikken en op le moment suprême kon ik me ontzettend goed concentreren en kon ik bergen werk verzetten. Al werd het vaak spannend. De nachten dat ik het met amper 2 uurtjes slaap moest redden omdat ik de cursus anders niet volledig kon doornemen, waren talrijk. Er waren zelfs een paar “nuits blanches” omdat ik door de zenuwen gewoon niet aan slapen toekwam in de 2 voorziene uurtjes.

En toch ben ik in heel mijn academische carrière nooit naar een examen gegaan met stukken cursus die ik niet had kunnen leren. Vlak voor een examen was ik extreem rustig. “Als ik het nu niet haal, is het dik mijn eigen schuld, ik had er maar vroeger moeten aan beginnen. Ik weet in ieder geval wat ik moet doen om het de volgende keer beter te doen.” Maar ik heb het gered. Hier en daar liep ik wel eens tegen de lamp, maar minder dan een 9 (op 20) heb ik nooit gehaald. En dus was het in zijn totaliteit voldoende om telkens opnieuw naar een volgend jaar te kunnen. Maar qua gemoedsrust was er duidelijk veel ruimte voor verbetering en een aanrader zou ik het niet noemen 😉

20 jaar later heb ik 2 studerende dochters. En besef ik maar al te goed hoe moeilijk ik het mijn ouders toen gemaakt heb. Want het is pakken moeilijker om te moeten toekijken hoe je kinderen studeren, hoe ze zich door die moeilijke periode worstelen zonder dat je zelf écht kan helpen. Je kan hen wel steunen, je kan wel eten maken, voor tussendoortjes zorgen of hun kamer opruimen, maar het studeren zelf moeten zij doen. En als ze het spannend willen maken, of als ze het willens nillens verknoeien, kan je niet anders dan toekijken. Moet je hen ook daarin loslaten. En dat is verdomd moeilijk.

En dus denken we in mei en juni telkens opnieuw aan al de studenten die er nu wel middenin zitten (en zeker aan dat eentje in Leuven 😉 ). In de hoop dat zij het beter aanpakken dan ik toen. Zodat zij 20 jaar later niet meer dromen van studeren, er niet komen, de cursus door elkaar haspelen…

Examenmodus on

De oudste heeft weer examens. Normaal gezien draait de leraar-echtgenoot op voor de examenshiften en neem ik de after-examen-party voor mijn rekening, maar dat lukt ditmaal niet. De echtgenoot zit momenteel niet in een proefwerkenperiode, maar beleeft gewone lesweken. Hij is er dus ’s namiddags niet (altijd) om samen met de oudste te studeren/verbeteren. En dus hebben we de examenshiften ditmaal verdeeld en springt de mama mee in.

Zo kwam ik maandagmiddag thuis, volledig klaar om morele en andere steun te bieden aan onze lustige leerder. Maar het bleek niet nodig. “Ik vind het eigenlijk leuker als ik alleen zit, want als er iemand in huis zit, dan hoor je al dat gebonk…” (Het geeft meteen een duidelijk beeld van wat wij allemaal uitspoken thuis… en het deed me onmiddellijk terugdenken aan toen ik nog een jongedame was en nog thuis woonde, waar mijn moeder het altijd “over een kudde olifanten had die over de trap denderden” als ik in mijn eentje naar mijn kamer de trap opliep). Enfin, de oudste was wel min of meer blij dat er gezelschap was “zolang ik maar geen muziek opzette”.

Aangezien ik dus niet nodig was voor de morele steun (ik had nochtans al mijn levenswijsheden en oppeppers van onder ’t stof gehaald) heb ik mezelf maar nuttig bezig gehouden: de bedden opmaken, strijken, eten koken, cake bakken (comfort food voor onze student)… Ik heb bergen werk verzet. Ik had ’s avonds dan ook spierpijn (een zittend leven, niks meer gewoon, je kent dat wel 😉 )

Ook al vindt zij het dus niet nodig, mijn verlof was al aangevraagd. Ze zit dus toch met mij opgescheept de komende week tijdens het studeren. Mijn huishouden kan er alleen maar wel bij varen. Dan heb ik tegen eind volgende week misschien wél het gevoel dat het terug allemaal een beetje overzichtelijk is…