Weg met de stappenteller!

Toen mijn smartphone vorige week van de hersteldienst terugkeerde, was hij uiteraard volledig gereset. Ik kon dus meteen alle apps die erop stonden opnieuw opladen. En dat doe je uiteraard snel. Binnen het uur stonden facebook, instagram, wordpress en twitter opnieuw op mijn gsm en was ik weer up and running.

Maar er was één app waar ik wel even over wou nadenken: mijn stappenteller. Ik denk dat die app een klein jaar op mijn gsm gestaan heeft. Ergens vorig jaar in mei of juni heb ik ‘m geïnstalleerd. Op zich vond ik het best een nuttige app. Hij heeft me geleerd dat 10.000 stappen per dag ongelooflijk veel is. Mijn doel (volgens de app) was 6.000 stappen per dag en dat haalde ik enkel op werkdagen, als ik met de trein pendelde en ’s middags ook nog een halfuurtje wandelde. Op thuisdagen kwam ik nog niet in de buurt van mijn 6.000 stappen. Helemaal niet trouwens. Er zat regelmatig een zaterdag of zondag tussen met minder dan 500 stappen. Niet echt schitterend.

Maar je moet dat meteen ook relativeren. Op mijn dagen thuis lag de gsm meestal gewoon op de kast, of stak hij in mijn handtas. Af en toe nam ik mijn telefoon wel eens vast om mijn social media of mijn mail te checken, maar als je druk bezig bent, heb je dat ding niet elk uur in je handen. En dat relativeerde meteen ook mijn “prestaties”. Want ook op thuisdagen ben ik best wel actief bezig: eten koken, de was ophangen, opruimen, van boven naar beneden crossen en nog eens terug,… Alleen heb ik mijn gsm dan uiteraard niet altijd bij en wordt “mijn activiteit” dus niet geregistreerd.

Er waren periodes en dagen dat ik wel mijn best deed, en dan stak ik de gsm een hele dag in mijn broekzak, om toch te kunnen meten hoeveel stappen ik thuis afleg. Of ik stapte nog 5 extra minuten als ik merkte dat ik die dag nog 5 actieve minuten te kort kwam. Maar ik werd het stilaan beu. Ook toen ik mijn fietsroutine een aantal weken geleden nieuw leven in blies, bleek de health app redelijk waardeloos. Aangezien ik mijn trainingen afwerk op een hometrainer, leg ik dus geen kilometers af en registreert de app dus niks. Mijn fietstrainingen van een uurtje, zo’n 4 keer per week, kwamen dus niet in mijn “activiteitenmeter”. En dus kreeg ik berichtjes dat ik “mijn activiteiten moest opkrikken” terwijl ik die dag bijvoorbeeld al een uur gefietst had.

Hoewel dat ding nu bijna een jaar heeft geregistreerd wat ik heb uitgespookt en ik de meeste weken volgens de app “boven het gemiddelde van mijn groep vergelijkbare vrouwen” presteerde, heb ik me niet echt beter, gezonder en/of fitter gevoeld. Integendeel, de app werd eigenlijk “een extra verplichting” en gaf soms extra (mentale) druk “om toch nog 5 minuten te gaan wandelen om alsnog mijn stappen van de dag te halen”.

Toen ik mijn gsm dus opnieuw installeerde, liet ik de stappenteller eraf. Het hoeft voor mij niet meer, ik weet dat ik meer dan genoeg beweeg. En of het toeval is of niet, maar deze week (week nummer 4 van de teruggevonden fietsliefde) presteerde ik uitzonderlijk goed: ik haalde probleemloos telkens de 50 km en zelfs mijn enige avondsessie liep bijzonder vlot. Sinds ik niet meer registreer, is de mentale druk weg, maar sport ik des te beter en voelde ik voor het eerst zelfs iets als een “biker’s high”. Meteen ook alweer een bevestiging van het feit dat ik meer “op gevoel” functioneer dan “op cijfers” ;-).

Advertentie

Recht blijven, hè, mevrouw!

Toen ik (amper) twee weken geleden voor het eerst over mijn “stommiteiten” schreef, had ik al de tegenwoordigheid van geest om er #part1 aan toe te voegen. Ik had toen al het donkerbruin vermoeden dat ik wel stof zou vinden voor een terugkerend rubriekje ;-). Helaas.

Meestal maak ik van mijn middagpauze gebruik om een wandelingetje te maken in de stad. Zeker nu ik een stappenteller geïnstalleerd heb op mijn gsm. Of die app er lang op zal blijven, weet ik nog niet, want dat soort dingen maakt mij (te) competitief. Naar ’t schijnt moet je 10.000 stappen zetten per dag. Aangezien ik een zittend leven heb, haal ik dat vrijwel nooit. Zeker niet als ik met de auto naar het werk ga. Als ik het openbaar vervoer neem, gecombineerd met een paar wandelingetjes van en naar de trein, dan lukt het vaak wel. Als ik tenminste ’s middags een stapje in de wereld zet én ’s avonds ook de hond uitlaat. Dan krijg ik mijn (virtuele) medailles en daar doe je het toch allemaal voor, niet!

Zeker als het weer ook nog meezit, ben ik geneigd om een extra inspanning te doen. Even weg van de computer, even het hoofd leegmaken. Deze middag had ik nog een extra reden, want samen met de schoonbroer zou ik een poging doen om de zus te verrassen. Maar zoals gewoonlijk was ik weer net te laat vertrokken en dus zette ik er stevig de pas in. Op hakken uiteraard. Maar dat valt tegen als je de kasseien dient te trotseren (voor mij toch).

Bij het betreden van het Ladeuzeplein ging het ei zo na fout. En uiteraard zat dat Ladeuzeplein vol studenten. Maar het lukte nét om recht te blijven. Al heb ik beide voeten in hoeken geplooid die allicht niet echt gezond zijn voor mijn enkelgewrichten, al dacht ik even dat ik recht op mijn gezicht zou gaan en stak ik mijn handen al uit om dit tegen te gaan. Maar je houdt nipt stand en dan kijk je rond en hoop je dat die vele studenten net allemaal de andere kant opkeken. Tot je gelach hoort en “Recht blijven hé, mevrouw.” “Goed zo.”

Gelukkig waren er geen brokken, buiten mijn trots dan. Alleen een pijnlijke voet, die ik net iets te enthousiast omsloeg. En je moet het zo zien: die arme studenten zijn pas aan hun blok begonnen, een paar daarvan heb ik dan toch even een momentje van hilariteit bezorgd.