Sneakerlove

Het is gebeurd: ik ben mee in de hype! Ik heb een paar sneakers gekocht en ik ben er dol op. Twee jaar geleden deed ik al een eerste verdienstelijke poging toen ik een paar witte All Stars kocht, maar het werd niks. Een dikke blaar op de onderkant van mijn voeten liet de prille liefde meteen een stille dood sterven. De All Stars staan intussen nog steeds stof te vergaren, ergens diep weggestoken in een kast. Maar aangezien we dit jaar naar Noorwegen op vakantie gingen en ik daar allicht niet op mijn platte sandalen zou kunnen vertrouwen, moest ik wel een tweede poging doen. Het werd een paar roze Adidas Campus-sen.

Intussen zijn we een zomer verder en kan ik bevestigen dat ik de sneakers ook écht versleten heb. Twee weken lang in Noorwegen heb ik bijna geen andere schoenen gedragen. Dat ene paar hakken dat ik – je weet maar nooit – toch in de koffer gestoken had, is er enkel uitgekomen om te gaan dineren op hotel, toen we “opgekleed” moesten zijn. En gingen binnen het uur weer uit, opgelucht dat ik mijn sneakers weer kon aantrekken. Ze zitten gemakkelijk en ze zijn ook mooi. Ik ben er echt helemaal weg van.

In een mum van tijd werd het mijn favoriete paar schoenen. Zelfs “back to reality”, aan het werk in het dagelijkse leven, haalde ik verdacht veel jeansbroeken uit de kast, om mijn sneakers toch maar te kunnen dragen. Onder een kleedje heb ik er nog altijd moeite mee, maar dat zit in mijn hoofd. Dan hoort het in mijn gedachten nog altijd “af” te zijn en dat is voor mij nog altijd met een paar mooie hakken. Waar ik dan hoe langer hoe meer moeite mee heb om er een ganse dag op te lopen. Waar ik dan telkens opgelucht ben dat de werkdag erop zit, ik thuis arriveer en ik de hakken kan uitspelen.

En dus heb ik in mijn hoofd zelfs al een tweede paar sneakers gekozen. Want lichtroze in de winter, dat werkt toch niet. Neen, geef mij maar een paar stevige, stoere, zwarte wintersneakers. Drie maanden geleden had ik nooit geloofd dat mijn voorkeur voor het winterseizoen zou uitgaan naar een paar platte schoenen in plaats van enkellaarsjes of winterlaarzen, bij voorkeur zo hoog mogelijk. Een mens kan dus écht op zijn 43^ste nog het licht zien 😉.

Advertentie

Sneakerlove, tweede poging!

Twee jaar geleden deden we een eerste verdienstelijke poging en kochten we witte All Stars. Het was toen echt mijn bedoeling om – gezien mijn leeftijd 😉 – de hoge hakken toch minstens af en toe eens aan de kant te laten. Bovendien hadden we alweer een vakantie in Toscane in het vooruitzicht en je kan niet blijven steile klimmetjes opklauteren op hakken. Maar de liefde bekoelde al snel. Een dagje Milaan op All Stars leverde me een afgrijselijk grote blaar op de onderkant van mijn voet op en dus bleef ik de Toscaanse heuvels toch maar op hakken beklimmen. Bovendien scoorde ik dat jaar platte sandalen in Firenze en daar loop ik nog steeds mee rond op warme zomerdagen.

De witte sneakers vergaarden intussen stof ergens achter in een kast. Tot de jongste op een blauwe maandag op bosklassen trok en een paar sportieve schoenen nodig had die eventueel ook kapot konden/mochten. De witte sneakers kregen even een tweede leven, maar al snel stak de jongste ons voorbij. Zij leeft nu éénmaal op grotere voet dan haar oudere zus en haar mama. En dus vergaarden de sneakers weer stof ergens diep in onze schoenenkast.

Intussen werden de dochters tieners en deden de échte sneakers hun intrede ten huize Tifosa. “Want All Stars zijn wel geen échte sneakers, hoor mama.” Ik leerde de Stan Smiths en konsoorten (min of meer) kennen en zag eigenlijk nooit veel verschil tussen de éne of de andere sneaker. Zeker niet als ze uit dezelfde familie kwamen. Maar volgens mijn persoonlijke stilistes is Adidas momenteel passé en moet je voor Puma’s of Nikes gaan als je wil meetellen.

Gelukkig hoeft dat op mijn leeftijd niet meer. Maar net als twee jaar geleden zoek ik nog altijd naar een iet of wat mooie én comfortabele schoen. Eentje die je ook kan dragen als het pijpenstelen regent. Eentje die voor wat afwisseling zorgt met mijn platte sandalen, waar ik nog altijd dol op ben. Eentje die goed zit en waar je snel mee kan doorstappen. Eentje waarmee je niet bang moet zijn dat de kasseien op het Ladeuzeplein alweer een onoverkomelijke hindernis vormen op weg naar de Fnac of de Inno.

En dus spendeerde ik mijn middagpauze – samen met de dochter-jobstudente – in de Foot Lockers. En het was liefde op het eerste gezicht. Alhoewel de hele winkelwand van onder tot boven bedekt is met sneakers werd mijn oog onmiddellijk naar dat ene paar toegezogen. Ze bleken er nog in mijn maat te zijn én ze bleken goed te zitten. En dus was de koop in een kwartiertje gesloten. Voor de kenners: het is een Adidas “Campus”. Volgens de dochter zijn ze “out”, maar ach, dat is dan één van de voordelen van mijn 43 lentes: het zal me worst wezen of deze sneakers nog “hip” zijn of niet.

Of deze een langer leven beschoren zullen zijn dan de All Stars van twee jaar terug is nog niet te voorspellen. De echtgenoot keek alvast bedenkelijk toen ik mijn nieuwste aanwinst vol enthousiasme presenteerde. We gaan er uiteraard volledig voor, maar de grote test volgt allicht later dit jaar, echter niet in de Toscaanse heuvels ;-). Al hebben we volgende week wel al een uitstapje op het programma en zullen we de gloednieuwe sneakers dan meteen op de proef stellen.

Als het toch weer niks zou worden met de sneakerliefde heeft de oudste zich al aangeboden om het toekomstige weespaar te adopteren. Zo afgrijselijk “out” zullen ze dan toch nog niet zijn en fijn om te weten dat de mama af en toe zelfs schoenen koopt die ook de goedkeuring van de dochters kunnen wegdragen. Al blijven ze voorlopig wél van mij. Bovendien duim ik de volle 100% dat het ditmaal wel tot een vruchtbare relatie komt. Want het zijn nu eenmaal weer schoontjes, niet? 😉