Winterse examens #as we speak

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Examensfeer. Het is weer die tijd van het jaar. De dochters en de echtgenoot zijn volledig ondergedompeld in het december-examensfeertje. De oudste is halfweg, ze moet nog een week, de jongste eindigt vrijdag al. De echtgenoot heeft al een paar examens binnen, maar het gros van zijn verbeterwerk moet nog komen: het wordt nog een pittige eindspurt. Maar we maken er het beste van: zij werken hard, en dus is de mama solidair. De strijk, die na een drukke werkweek volledig was blijven liggen, is sinds dit weekend zo goed als bijgewerkt. Tja, als een mens geen uitstapjes kan maken én er absoluut geen lawaai in huis gewenst is (de stofzuiger is dezer dagen verboden terrein 😉), dan kan je niet anders dan stilletjes achter de strijkplank kruipen en strijken. Joepie, we hebben weer kleren!

Sinterklaas. Hij was relatief laat dit jaar, we dachten eigenlijk dat hij dit jaar ons huis was vergeten. We hebben hier wel een goed karakter, maar dat we altijd braaf zijn, kunnen we toch ook niet beweren. Maar op Sinterklaasdag zat er toch een briefje in het schoentje van de dames. De Sint brengt huize Tifosa EINDELIJK (als je onze dochters moet geloven 😉) de 21^ste eeuw binnen met een Netflix-abonnement. Onze meiden waren al langer vragende partij en dus zijn we gezwicht voor hun smeekbeden. Dat, en het feit dat er de laatste weken ABSOLUUT NIKS op tv was. Maar de goedheilig man is niet dom natuurlijk, het abonnement zal pas ingaan nadat het laatste examen is afgelegd. Er moet hier eerst wel nog gewerkt worden natuurlijk!

Sneeuw! Ik ben een winterkind. Als ik niet moet rijden en het huis niet uit moet, dan ben ik dol op sneeuw. En dus waren we gisteren blij dat er hier eventjes toch witte vlokjes uit de lucht vielen. Dat we een sneeuw-beer konden maken en even met sneeuwballen konden gooien. Niks beters om de examenstress (Latijn en Wiskunde) even van ons af te zetten. We haalden met zijn allen een rooie neus en gingen er daarna extra hard tegenaan.

Dat het vandaag opnieuw volledig wit kleurde, was net iets minder leuk. Al hadden wij hier in het Antwerpse het geluk wel aan onze zijde: ik was al op mijn werk vooraleer de sneeuwstorm toesloeg en had er deze morgen weinig of geen last van. Deze avond was het net iets minder: de trein had 20 minuten vertraging en het was absolute chaos in het station. Maar we zijn thuisgeraakt! En dan blijft het toch ook schrikken: in Leuven was de sneeuw al zo goed als weggesmolten terwijl mijn auto een jasje van zo’n 10 centimeter dik droeg. Dat die paar centimeters sneeuw elke keer opnieuw zo’n chaos veroorzaken, is eigenlijk niet te vatten als je weet dat er landen zijn waar het een ganse winter wit ziet. En daar blijft de economie ook draaien.

Wij tellen hier intussen af naar betere tijden: nog een dikke week en de dames des huizes hebben vakantie. Als dat geen mooie vooruitzichten zijn…

Advertentie

Stilte voor de (examen)storm

Vrijdagavond, het einde van een drukke werkweek. De ouders in huis hebben zich naar het einde gesleept – wegens een hardnekkig virusje. De dochters blijven gelukkig gespaard, maar zijn ook opgelucht dat de schoolweek weer voorbij is, al komen de examens nu stilaan wel heel dichtbij.

Morgen zullen de dochters met de nodige tegenzin toch maar hun examens beginnen voor te bereiden. De echtgenoot zit in de laatste week voor/in de examens waarin hij tegelijkertijd de laatste taken en toetsen verbetert en de (vele) examens probeert op te stellen. Ergens tussendoor zal de Sint ook nog een bezoekje brengen aan ons huis en zullen de mete- en petekindjes genieten van hun speelgoedbuit.

Vage plannen om de kerstboom te zetten, verschuiven we naar “ergens” volgende week of volgend weekend. Kerstaankopen deden we (nog) niet, wegens nog geen lijstjes. Ook al waren we dit jaar vroeg met het trekken van de namen, de familietraditie dat we tot het laatste moment wachten met onze lijstjes, houdt ook dit jaar weer stand.

Vele taakjes liggen nog op ons te wachten. Net als altijd moet er ook dit weekend weer gewassen en gestreken worden en ook hier lopen de weken naadloos in elkaar over: een restje strijk van vorige week voegt zich al bij de nieuwe, volle manden en allicht zullen we ook eind volgende week een bruggetje maken van de ene strijkweek naar de andere.

Het is alweer het einde van een trimester. Vroeger konden we de klok gelijk zetten op onze dochters: op het moment dat ze elkaar voor niks in de haren vlogen, dat er nogal makkelijk zonder reden traantjes rolden, dat ze al eens in slaap durfden te sukkelen op het korte ritje van school naar huis, wisten we dat de nood aan vakantie hoog was. Nu houden de dochters dapper stand en zijn het de oudjes in huis die al eens op de kalender keken wanneer de kerstvakantie nu weer precies begon (nog 22 keer slapen trouwens).

Het eerste trimester is hier in huis altijd het zwaarste. Het langste ook. Van zodra we de kerstvakantie door zijn, vliegt de tijd weer voorbij. Voor je het weet, is het Pasen en dat derde trimester stelt sowieso niks voor: één keer met de ogen knipperen en het schooljaar zit er alweer op. Valt het op dat december voor mij een weemoedige maand is? Een maand om te genieten: veel feestjes en winterse gezelligheid, maar tegelijkertijd ook alweer een jaar dat voorbijgevlogen is. En voorlopig hebben we nog even geen tijd om stil te staan en terug te blikken: nog 2 drukke weken, nog 3 studeerweekends voor de boeg.

Maar vanavond doen we even niets. We ploffen in de zetel, we zetten een dvd’tje op. (Gossip Girl, seizoen 3, we maken vooruitgang). We steken de kaarsjes en de kachel aan, we nemen de tv-dekentjes erbij en nestelen ons dicht teken elkaar aan. Even pauze. Even niet denken aan de (drukke) dagen en weken die voor ons liggen. Dat doen we morgen wel weer.

Hoor, wie klopt daar, kinderen?

De Sint is in het land. Steeds vaker zie ik op Facebook of op Instagram foto’s opduiken van kindjes die hun schoentje al mochten zetten en daar een nachtje later ook iets in terugvonden. Of de schuilplaats van de Sint te vroeg ontdekten en al wat eerder de speelpret konden beginnen. Ook toen wij klein waren, waren de weken voor de Sint de meest spannende weken. De Sint en zijn Pieten waren immers al in het land en hielden ons in de gaten. En dat was soms maar al te duidelijk.

Zo gebeurde het in de weken voor 6 december af en toe wel eens dat er ineens keihard geklopt werd op de houten luiken waarmee we ’s avonds als het donker werd de ramen sloten. Het was elke keer weer even schrikken, maar als we éénmaal de luiken toch durfden te openen, bleek er een mandarijntje en wat letterkoekjes achter te zijn gebleven. Of een chocolade mannetje. Of wat nicnacjes en “Mariabeeldjes”. Telkens opnieuw was het voor ons een teken dat we écht wel in de gaten gehouden werden. Dat we braaf moesten zijn, en vooral geen ruzie moesten maken, want anders zou het wel eens kunnen dat de Sint ons huis zou vergeten op zijn verjaardag.

Het heeft toch wel een hele tijd geduurd eer we door hadden dat de avondlijke bezoekjes van de Sint samenvielen met het “eten geven aan de kippen” van onze va. Dat het toch wel héél toevallig was dat onze va altijd net buiten was als er op de luiken werd geklopt. En dat hij dat élke keer opnieuw miste. In mijn herinnering was ons moe wel altijd bij ons als er geklopt werd, maar het zou goed kunnen dat ze afwisselden, al is me dat dus niet bijgebleven.

Bovendien viel de frank ook niet in één keer. Ik kan me de keren nog levendig herinneren dat er geklopt was en dat wij – een beetje bang maar vooral opgewonden – dat onmiddellijk aan onze va wilden vertellen van zodra hij terug binnen kwam. “De Sint is net geweest, kijk wat hij gebracht heeft. Toch wel spijtig dat jij er niet bij was. Heb je hem niet gezien, vake, toen je buiten was?” “Niks gezien zeg, ik zal toch wel zeker net weer in het kippenhok gezeten hebben.” En wij stelden ons daar geen vragen bij. Later natuurlijk wel, en dan zaten we onderling te fluisteren over dat er toch wel altijd nét geklopt werd nadat onze va naar buiten trok, maar we waakten er – zeker in het begin – heel nauwgezet over om onze bedenkingen niet te uiten in de nabijheid van onze ouders, want stel je voor dat de Sint ons huis dan zou overslaan.

Bovendien was onze va er supergoed in om de vermoorde onschuld te spelen, zelfs toen we onze verdachtmakingen luidop begonnen te uiten. Hij weerlegde onze bevindingen met zoveel overtuigingskracht dat we zelfs aan onze eigen ogen zouden getwijfeld hebben. En misschien nog wel goed ook, want als je de waarheid kent, is de magie er toch voor het grootste stuk af.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je niet nog héél even kan doen alsof en dat het toch wel fijn is als er toch nog iets in je schoentje opduikt. Bij ons is de Sint nooit gestopt met chocolade, snoepjes en mandarijntjes te brengen: het is van het ene jaar op het andere naadloos overgegaan van de kinderen op de kleinkinderen. En hier in huis zetten de dochters nog elk jaar hun schoentje en zorgt de Sint de volgende ochtend nog altijd voor een verrassing. Dat is wel de deal: geen schoentje = geen cadeautje en het moet met alles erop en eraan (wortel, suikerklontjes en pintjes bier voor de Sint en zijn Pieten) ;-). Het mag dan wel geen speelgoed meer zijn, maar de Sint brengt wel iets “leuks”, de “nuttige” cadeautjes bewaren we voor onder de kerstboom.

Al wordt het hoe langer hoe moeilijker om nog iets “leuks” te vinden voor de tienermeiden hier in huis. En blijkt de tijd op het einde van het jaar altijd zo snel te gaan: dan is het voor je het weet al begin december en mag je weer op het allerlaatste moment nog op zoek naar de nodige voorraad snoepjes om de schoentjes te vullen. Eén voordeel: de kans dat de kinderen onze schuilplaats te vroeg ontdekten, was meestal klein gezien de korte tijdspanne dat alles in huis verbleef.

(www.loesje.org)

En dus tellen wij hier met zijn allen (klein en groot, gelovigen en ongelovigen) toch weer af naar het moment dat de Sint zal langskomen. Zuchten de kinderen al eens diep als de mama het fototoestel bovenhaalt en hen “dwingt” hun schoentje te zetten. Zijn ze de volgende ochtend toch nog een beetje benieuwd en meestal ook blij verrast. Is de mama tevreden dat het weer gelukt is en dat we weer de obligate pyjamafoto’s (en de open mond) aan het fotoalbum kunnen toevoegen. Laat het dus maar snel weekend zijn!

Sinterklaas, kapoentje…

Ook al zitten wij allemaal (jammer genoeg) in het kamp van de non-believers, toch maken wij ons hier weer op voor de komst van de Sint. Straks zullen de dochters des huizes (verplicht) hun schoentje zetten. Onder het motto: “geen schoen, geen cadeau” en zullen wij een paar uur later, nadat we eerst gecontroleerd hebben dat beide dochters wel degelijk in dromenland zitten, hun cadeautjes uit de schuilplaatsen (die ze nog steeds niet gevonden hebben) halen en op tafel uitstallen.

Nu de dochters al wat ouder zijn, is de magie van het grote kinderfeest natuurlijk wel een beetje verdwenen. Gelukkig hebben we nog een paar mete- en petekindjes die het hele Sint-verhaal wel ten volle beleven. Morgen zullen we vooral hen gelukkig maken. Zullen we de gezichtjes vol verwachting volgen als ze de kamer binnenkomen. Zullen we zien hoe ze op hun speelgoed vliegen en zullen we hen de eerste paar uur niet meer horen terwijl ze het nieuwe speelgoed uitproberen. Het jongste metekindje is pas dik anderhalf. Hij zal dit jaar nog niet goed beseffen wat hem overkomt.

Ergens vind ik het nog steeds jammer dat de dochters “het” weten. Het was voor ons ook een pak spannender om alles uit te halen terwijl de kans bestond dat we zouden betrapt worden. Om alles klaar te zetten terwijl je met één oor blijft luisteren of je de trap niet hoort kraken, of er boven jou geen voetstappen te horen zijn. Een keer was dat het geval en moest de oudste in het midden van de nacht naar het toilet. Toen ben ik snelsnel naar boven gevlogen om haar te beletten naar beneden te komen terwijl het speelgoed en de snoepjes al half klaar stonden op tafel (zonder een Sint of Piet in de buurt om alles in goede banen te leiden, wat ze ontzettend verdacht gevonden zou hebben).

Maar dit jaar heeft ook de jongste voor het eerst geen speelgoed meer gevraagd aan de Sint. Ook zij geeft al de voorkeur aan meer praktische spulletjes. In dit huis loopt het Sint-verhaal duidelijk op zijn laatste benen. En de timing van de Sint wordt ook moeilijker vol te houden met tieners die volop in de examens zitten. De oudste is momenteel aan het studeren voor haar examen wiskunde. Haar hoofd staat op dit moment echt niet naar Sinterklaas. Alweer een fase gepasseerd, zullen we dan maar zeggen, zeker. En terwijl de dochters voluit hun leven beleven en maar vooruit stormen, heb ik er deze morgen de oude fotoboeken nog eens bijgenomen. Ben ik gaan terugblikken naar die prachtige foto’s van verraste kindjes toen de deur van de living openging en ze voor het eerst te zien kregen wat er op de tafel op hen stond te wachten.

Gelukkig mogen we vanaf morgen de kerstboom beginnen te versieren en ons volop in de kerstsfeer storten. Kan ik plannen maken voor het kerstfeest, kan ik beginnen nadenken over de cadeautjes voor onder de kerstboom. (Ik denk dat je mij nu al lang genoeg kent om te weten dat ik niet het type ben dat al in de zomer de perfecte cadeautjes spot en er dan nog in slaagt om die 6 maanden lang verborgen te houden). Want al die overgangen, al dat opgroeien, hoe hard ik het hen ook gun, diep vanbinnen heb ik daar af en toe toch moeite mee.

Het was weer op het nippertje…

Het was hier de laatste weken behoorlijk hectisch. Van job veranderen, de echtgenoot die strijd leverde met een paar deadlines, de oudste die als prille puber stilaan ook een eigen agenda begint te plannen,… Het was even wat pompen. En dus was ik even uit het oog verloren dat de goedheilig man volgende week al zijn opwachting zal maken.

Voor onze dochters mag de magie er intussen grotendeels af zijn, toch zetten ze nog steeds hun schoentje en blijkt de grootste kindervriend hen nooit te vergeten. Maar er zijn intussen al 3 mete- en petekindjes die wel vol verwachting uitkijken naar de komst van de Sint (en zijn cadeautjes). Al zal de jongste (dik anderhalf) allicht niet goed beseffen wat hem overkomt. Toen onze dochters zijn leeftijd hadden, hadden ze meestal meer oog voor de verpakking dan voor hetgeen er in de dozen zat. Zo kreeg de oudste ooit haar allereerste Playmobilsetje cadeau en heeft ze zich de rest van de ochtend vooral geamuseerd met de doos. Open, dicht, erin, eruit,… Geweldig vond ze dat. Het speelgoed zelf leerde ze pas later appreciëren.

Maar de vooruitgang staat voor niks. Waar we vroeger de kinderen naar oma en opa brachten “om met de Sint te gaan praten”, deed ik dit jaar mijn Sint-aankopen online. En gelukkig konden we de verlanglijstjes inwilligen. Al zal ik – ouderwetse shopper – pas gerust zijn als ik alles in mijn handen heb en alles er degelijk uit ziet. Want wie weet spelen ook de metekindjes liever met de doos… En als het tegenvalt, hebben we nog 2 zaterdagen om alsnog met de Sint te gaan praten ;-). Sowieso moeten we nog bij hem langs voor het snoepgoed.

Soms wou ik dat we beter georganiseerd waren. Als ik hoor en lees dat vele mama’s al weken klaar zijn met hun Sint-aankopen, dan vraag ik me vaak af hoe iedereen dat doet. Ik kan ook oprecht bewondering koesteren voor mensen die al in augustus bezig zijn met hun kerstcadeautjes. Hoe ik me ook in bochten draai, de kerstcadeautjes worden hier meestal pas de laatste week voor de kerstvakantie uitgezocht en dat zal dit jaar allicht niet anders zijn, ondanks alle goede voornemens. Het is niet dat we zitten te niksen. Integendeel, onze avonden en weekends zijn meer dan goed gevuld. Volgende week beginnen de examens alweer en dan wordt het ontzettend druk voor de echtgenoot en de dochters. Gelukkig is er dit jaar nog zo goed als een hele week kerstvakantie voor we aan de feestdis gaan zitten. We hebben dus nog zeeën van tijd…

“Ach menneke”, zei mijn meter vroeger, “ge hebt er van alle soorten nodig”.  Dat ze me toen troostte omdat ik in volle puberteit mijn beklag deed over mijn gebrek aan groeipotentieel, dat vegen we nu even onder de mat. Er zijn er nu eenmaal die wat strakker georganiseerd zijn dan anderen en ik denk dat het op mijn bijna 42^ste tijd wordt om te erkennen dat ik altijd wel met deadlines zal flirten. Al heb ik het wel maar één keer zo bont gemaakt dat ik de avond voor Pasen nog snelsnel naar de nachtwinkel moest om eieren… Iemand moet het spannend maken, toch?

“Offedoeme, Kluis eweest”

December is nu echt goed gestart. Sinterklaas is hier weer gepasseerd… Onze dames waren duidelijk braaf geweest, want de Sint had één en ander in petto.

De Sint komt hier al jaren volgens een vast stramien. Op een vrijdagavond rond Sinterklaas mogen onze dames hun schoentje zetten. Uiteraard hoort daar een pintje bij (eentje voor Sinterklaas en eentje voor Zwarte Piet), een wortel en suikerklontjes voor het paard van Sinterklaas. (De wortels waren wel op. De jongste kwam met de kom geraspte wortels, maar we hebben het dan maar zo gelaten 😉

Dan gaan onze dames braafjes slapen. Een uur of twee later, als we zeker zijn dat ze in dromenland liggen (dat wordt gecontroleerd 😉 ), dan halen de hulpjes de cadeautjes boven en stallen we alles uit op tafel. We schrijven er briefjes bij met de naam op, trekken al een aantal foto’s en dan gaan ook wij nog even slapen.

Hoe jonger onze dames waren, hoe vroeger ze aan ons bed stonden. Nu weten ze intussen al dat ze niet voor 8.00 uur naar beneden mogen. Bovendien is de oudste stilaan echt wel in haar tienerjaren aan het raken en slaapt ook zij al graag eens uit in het weekend. De jongste stond dit jaar al om 8.10 uur naast ons bed, maar heeft nog tot 9.30 uur geduld moeten oefenen tot ook de oudste wakker was.

Dan gaat de mama als eerste naar beneden. Ik stel me op met het fototoestel in aanslag en roep dan naar boven dat ze mogen komen. Ik probeer elk jaar de gezichtjes te trekken op het moment dat ze zien wat er op tafel staat. Vooral de jongste heeft een nogal expressief gezicht, wat zalige foto’s oplevert. En dan vliegen ze in hun speelgoed.

Er waren tijden dat wij dan aan de slag mochten. Dan hadden onze dames weer één of ander Playmobil-huis/kasteel/school of zo “gevraagd” en mochten de mama en de papa hun voormiddag opofferen om dat ineen te steken. Maar toen werd de oudste groot genoeg om dat van ons over te nemen en konden wij al “rustig” gaan ontbijten. En intussen is ook de kleinste meer dan groot genoeg om haar hand niet meer om te draaien voor het ineensteken van een beetje Playmobil.

De oudste is intussen al “te groot” voor Sinterklaas. Ze is 13. Eigenlijk brengt de Sint dus geen speelgoed meer voor haar. Maar dat kreeg de mama niet over haar hart. En dus hadden we stiekem voor haar voor een pyjama gezorgd. Kwam het even goed uit dat we vorige week naar een babyborrel moesten en een cadeautje zochten voor ons achternichtje. Kon ik meteen even bij de oudste polsen naar wat zij mooi vond. En dus bracht de Sint een nuttig ding. Maar ze leek er wel blij mee.

Ik denk dat wij de familietraditie hier gewoon gaan verderzetten. De Sint zal blijven komen tot de dochters met hun kinderen hun cadeautjes komen uitzoeken. Want ook de mama geniet nog te hard van het uitzoeken van een geschikt geschenkje. En de dochters worden – zeker in examentijden – graag nog eens verwend…

PS: De titel is familiegeschiedenis. Toen mijn moeders vader op 6 december jaren geleden te zien kreeg wat de Sint voor hem gebracht had, ging dat gepaard met de uitroep “Offedoeme, Kluis eweest” oftewel “Godverdomme, Sinterklaas is geweest”…

Dag Sinterklaas!

Het is december, onze feestmaand is begonnen. Ik was als kind al dol op de “donkerste dagen” van het jaar. Eerst de Sint, dan de kerstboom zetten, tussendoor nog mijn verjaardag vieren en dan Kerst en Nieuwjaar. Het kon niet op.

Voorpret

Als kind leefden wij weken naar Sinterklaas toe. De speelgoedboekjes uitpluizen. Ons favoriete speelgoed uitknippen, een mooie brief aan de Sint schrijven en dan weken zitten hopen dat je je favoriete ding alstublieft toch in je schoentje zou vinden.

De spanning werd bij ons thuis ook perfect opgebouwd. Zo gebeurde het in de weken voor de Sint wel al eens dat er keihard op de luiken geklopt werd. Als we dan van de schrik bekomen waren, bleken daar wat nicnacjes en een paar mandarijntjes te liggen. Het was hét sein om braaf te zijn, want de Sint en zijn Pieten waren al in de buurt. Telkens als we onderling ruzie maakten, kregen we dat ook te horen: “Pas op, want als de Sint dat ziet,…” Dat dat kloppen op de luiken altijd samenviel met het verzorgen van onze kippen door vake, viel ons als kind helemaal niet op 😉

Bezoek van de Sint

De Sint zelf is bij mijn weten 2 keer bij ons op bezoek geweest. Ik herinner me de Sint “van de voetbal” die bij mijn meter en peter (de ouders van mijn vader) op bezoek kwam. Het was geen onverdeeld succes. Mijn peter, de voorzitter van onze plaatselijke voetbalclub, was volgens de Pieten immers “stout” geweest en moest in de zak. Dat gaf aanleiding tot een luidruchtige achtervolging door het huis en de stallen (mijn peter was boer en had ’s winters altijd een paar koeien in de stallen naast het huis staan) en peter die een hele tijd verdween, wat op mij en mijn jongere broer serieus indruk maakte. We waren dan ook héél overtuigend toen de Sint ons streng vroeg of wij wel braaf geweest waren. Achteraf gezien haalden de mannen van de voetbal gewoon een grapje uit met hun voorzitter, maar zo hadden wij het als 5-jarige en 2-jarige of zo toch niet begrepen 😉

De Sint is ook een keertje bij ons thuis geweest. Ik was in die tijd nogal zot van poppen en ik had een voorkeur voor zwarte poppemiekes. Op mijn verlanglijstje toen stond een draagmandje voor mijn kindje. (Nu zouden we dat een maxi cosi noemen, maar toen was het echt nog een rieten draagmandje) Ik weet nog dat de Sint en de Pieten binnenkwamen en dat één van de Pieten me vroeg waar zijn “zusje” was en of ik er wel goed voor zorgde. Op mijn bedeesd “ja”, kreeg ik dan “Goed, want ik heb wel een cadeautje voor haar bij”. Dat bleek dan mijn zo hard gewenste draagmandje…

Nachtelijk bezoek

Later kwam de Sint ’s nachts. Dan moesten we ’s avonds ons schoentje zetten, met een klontje suiker, een wortel, een pintje en een ginder ale. ’s Morgens waren de suiker en de wortel verdwenen en bleken de flesjes leeg. Onze schoentjes waren echter gevuld met snoep en de tafel stond altijd mooi gedekt met ons speelgoed, met de snoepjes, met een briefje van de Sint.

Soms stond in dat briefje dat de Pieten te moe waren om alles nog in elkaar te steken en dat we dat dan zelf maar moesten doen. Dat was het geval de keer dat we met ons drieën samen een pingpongtafel gevraagd hadden. Mijn vader is niet de meest handige Harry. De volgende dag riepen we dan ook de hulp in van onze nonkel naast ons om onze tafel ineen te krijgen. Toen vonden we dat allemaal héél logisch. Het is pas nadat we het wisten (en nadat ik mee mocht helpen om de Barbie-wagen van de kleine zus ineen te steken) dat alle puzzelstukjes samenvielen.

Verloren magie

Ik heb dat altijd een ontzettend leuke periode gevonden. Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik het wist. De magie was weg. Ik vond net die hele legende errond zo mooi. Anders zijn het gewoon je ouders die je wat speelgoed geven. Je moest het verdienen, je moest braaf zijn, je schoentje zetten met wat lekkers voor de Sint, zijn Pieten en het paard en de volgende ochtend (véél te vroeg, na een korte en zenuwachtige nacht) mocht je gaan kijken wat er allemaal was.

Speelgoed kregen wij tot ons twaalfde, maar het snoep bleef. Dat is naadloos overgegaan van ons op onze kinderen. Wat snoep betreft, horen er voor mij zeker Mariabeeldjes, “sigaren”, nougat en marsepein bij. Uiteraard ook chocolade en lettertjes (of van die nicnacjes met gekleurde suiker op, hm!). Wij aten toen thuis niet veel snoep. Sinterklaas was dus echt een feest en we genoten nog wekenlang na.

In deze periode komen de herinneringen altijd weer boven. Het is intussen lang geleden en toch weer niet. Zelfs onze kinderen zijn Sinterklaas al (bijna) ontgroeid. En toch lijkt het nog alsof het gisteren was. Dan hoor ik nog het geklop op de luiken en va of moe die zijn of haar rol overtuigend speelde. “Oei, wie zou dat nu zijn? Wie durft er gaan kijken…” Dan voel ik weer die spanning en die verwachting van toen. En het is nog altijd leuk om die ene keer in het jaar Mariabeeldjes of nougat te mogen snoepen!

Uiteraard hebben we de traditie verdergezet, maar daarover later deze week meer 😉

En jullie? Hebben jullie mooie herinneringen aan de Sint? Of net niet?