Overleven in september ?

15 jaar ervaring hebben wij met de start van het nieuwe schooljaar en toch laten we ons elk jaar opnieuw overvallen door de septemberhectiek. Ook al (of misschien net omdat) ben ik vaak al de hele maand augustus opnieuw aan het werk en hoef ik dus helemaal geen post-vakantie-gewenning te overwinnen op 1 september.

Maar toch is het die eerste weken van het nieuwe schooljaar telkens opnieuw een krachttoer om alles geregeld te krijgen. Kan je x aantal winkels aflopen om alsnog schoolspullen in te slaan. Ook al heb je bij het begin van de vakantie nog geïnformeerd: “Is er nog voldoende kaftpapier? Passen jullie sportschoenen nog? Hoe zit het met de (winter)jassen en sneakers?” Uiteraard bleek net dát toch te ontbreken begin september, want ineens pasten de sportschoenen écht niet meer (of waren ze “plots” stuk – tja dat gebeurt wel vaker als ze twee maanden ergens in een kast liggen, niet) en oei, zoveel kaftpapier bleek er toch niet meer in huis te vinden…

Maar we zijn intussen drie weken ver en we hebben het ritme min of meer weer te pakken. Hoe deden we dat?

• Met sloten koffie. ’s Morgens even de tijd nemen voor dat eerste bakje troost vooraleer de drukte van de dag je weer grijpt, maakt dat je toch net 5 minuten langer zen blijft als de turnzak nog in huis ligt terwijl ze die dag turnles hebben. Of als ze pas een dorp verder doorhebben dat ze hun cadeautje voor dat verjaardagsfeest thuis op de kast hebben laten liggen…
• Go with the flow. De meeste septemberochtenden verlopen nog niet even soepel. De dochters moeten nog wennen aan dat – vervloekte – schoolritme, het véél te vroege opstaan en de snelle ochtenddynamiek. Steek dus geen preek af als ze hun schoenen of jas niet meteen terugvinden (omdat die nog liggen waar ze hun spullen de avond tevoren hebben gedropt!) Zeg gewoon waar ze alles kunnen vinden. Het leven is ’s morgens zoveel gemakkelijker als je je preken tot ’s avonds bewaart.
• Beperk je to do-lijstjes. Het mag verschrikkelijk verleidelijk lijken om bij de nieuwe schoolstart ook schoon schip te gaan maken, maar doe dat niet, beperk je tot de essentie. Het opruimproject op zolder kan dus nog even wachten. De dochters voorzien van de nodige spullen op het juiste moment op de juiste plek krijgen is begin september al een uitdaging op zich!
• Wees mild voor jezelf. Wie heeft er in godsnaam ooit besloten dat september ook de ideale maand was om alle hobby’s opnieuw op te starten? Of om alle jaarlijkse doktersafspraken te plannen? Wanneer je alle beschikbare hersenruimte nodig hebt om de schoolstart in goede banen te leiden? Hét ideale recept om af en toe eens goed tilt te slaan. Dan kan het wel eens gebeuren dat je je vergist in het uur dat de tennisles nu weer gepland was. Waarom moet dat ook elk jaar opnieuw veranderen? Dat is er echt voor gedaan om verwarring te creëren. Sommigen onder ons zijn daar dan ook nog wat meer vatbaar voor dan anderen.
• Delegeer. Neen, je hoeft niet alles alleen te doen, te onthouden en te plannen. Verdeel de taken. Laat je kinderen zelf klungelen met kaftpapier en handboeken (en voorzie dus een ruime voorraad, accepteer de consequenties van je keuzes 😉). Laat de echtgenoot samen met de dochters (flashy!) sportschoenen kopen. Doe al eens wat boodschappen tijdens je middagpauze: niet alleen heb je even “gelucht”, maar het levert ook nog iets op 😉.
• Doe ook af en toe gewoon niks. Neem af en toe tijd voor jezelf, kom op adem. Ga eens een uurtje vroeger slapen, lees een boek, train wat, schrijf een blog, kijk een paar afleveringen Friends of verdwaal in het wereldwijde web. Maak in de septemberdrukte ook bewust tijd vrij voor een goed gesprek, of een uitje met zijn tweetjes. Ook al wachten er nog duizend en een kleine taakjes, morgen is er weer een nieuwe dag en de boog kan niet altijd gespannen staan. Ben ik daar zelf goed in? Na drie weken lukt het weer wat beter dan in week één…

Ineens, voor je het weet, neemt de drukte weer af. Dan krijgen de dochters de routine terug te pakken zonder dat je hebt lopen zagen. Dan hebben ze alle nodige spullen zelf bijeen gesprokkeld en op de bestemming gekregen. Dan ben je al eens 5 minuten te vroeg voor de hobby, op het afgesproken uur. Dan is je weekendagenda op vrijdagavond nog maagdelijk wit. Al duurt dat nooit lang, tieners blijken er verdacht goed in om last minute toch nog plannen te smeden! Dan is alles af en toe zelfs al eens “onder controle”.

Het is dan ook bijna oktober, maar shhhht 😉.

Advertentie

Herfstelijke nestdrang…

Nu de temperaturen een duikje genomen hebben, het weer overwegend grijs is en we regelmatig buien over ons heen krijgen, kunnen we er niet langer omheen: de herfst is in het land. Ik sta hier niet bepaald te juichen. Zeker de eerste regendagen durf ik me wel eens te wentelen in heimwee naar warmte en zon. Maar gelukkig past een mens zich aan en al snel blijken er toch ook weer wat voordelen bij het nieuwe seizoen te horen.

• We mogen weer onze winterkleren uit de kast halen. Kijk, het enthousiasme in de lente wanneer de zomerspulletjes voor het eerst weer gedragen worden, wanneer je voor het eerst een jurkje of rokje kan dragen met blote benen, is altijd groter. Maar het blijft wel leuk om na het zomerseizoen weer eens andere kleren te kunnen kiezen. Om in je garderobe weer stukken te ontdekken waarvan je het bestaan bijna vergeten was. Om voor het eerst terug een sjaal te kunnen dragen. Om mezelf te kunnen inpakken in mijn rode wintermantel en te genieten van de warmte.
• Weg met de sandalen, leve de laarsjes! Het is fijn om sierlijke, vrouwelijke, meestal hoge sandalen en pumps te dragen, maar dat gaat ook vaak gepaard met een slippertje hier of een valpartijtje daar. De combinatie van hoge schoenen, flexibele enkelgewrichten, een stevig tempo en een aangeboren onhandigheid durft in de zomer al eens tot gênante situaties leiden. En dus ben ik telkens ook weer blij als de laarzen uit de kast mogen. De laatste jaren geef ik de voorkeur aan stoere boots. Die toch ook hoog zijn. En waar we de afgelopen 2 weken toch ook al 2 keer mee gestruikeld zijn. Maar het is de stoere gedachte die telt!
• Witloof met ham en kaas! Een hele zomer geniet ik van pasta, van slaatjes, van barbecue. Van uitgebreid tafelen met een glaasje wijn erbij zonder urenlang in de hete keuken te moeten staan. Van zodra het weer omslaat, krijg ik net zin in uitgebreid koken. En dan mag er gerust ook weer wat stevigere kost op het menu. Dan kan ik ’s morgens slechtgezind worden van het grijze regenweer, tot ik nadenk over wat we zullen koken en ik me ineens realiseer dat het seizoen van het witloof weer begonnen is. En dat smaakt nooit beter dan de allereerste keer na het lange zomerseizoen. Gisteravond dus. En vandaag, om er meteen goed in te vliegen 😉.
• Het ijsjesseizoen is voorbij, maar het bakseizoen is begonnen. Cake, koekjes! Het kriebelt echt om de oven weer aan te steken en het huis te laten geuren naar vers gebak. Alleen nog eens een uurtje tijd vinden (of maken).
• Van zodra het grijs wordt, de temperatuur een duik neemt en de regen met bakken uit de lucht valt, heb ik de neiging om te nestelen: kaarsjes aan, een tv-dekentje erbij en lekker languit in de zetel tijd maken voor het nieuwe tv-seizoen. Maar het valt dit jaar wel een beetje tegen: buiten Prison Break is er momenteel niet geweldig veel te zien. Dan toch maar Netflix? Laat ons zeggen dat we hier voor het eerst een opening maken om de vooruitgang in onze tv-wereld binnen te brengen. Onze dochters juichen al bij voorbaat, maar we zijn er nog niet 😉.
• We mogen de kachel al eens aansteken. Elk jaar kijk ik uit naar de allereerste keer houtvuur. Dan ga ik ervoor staan tot mijn kaken rozig zijn van de warmte. Daarna treedt er jammer genoeg weer gewenning op.

September is elk jaar opnieuw druk. Na twee vakantiemaanden gaat het tempo de hoogte in. Er komt zoveel tegelijkertijd op ons af, er valt zoveel te doen. Het is wennen, het is aanpassen, het is een nieuw ritme zoeken. Maar na een paar weken verloopt er al eens een dag rimpelloos. Af en toe hebben we zelfs een gevoel van controle. Dat ook prompt weer voorbij gaat 😉. Maar op die schaarse momenten van rust kan het vele moois dat de herfst toch ook te bieden heeft, mij écht wel gelukkig maken.

Tot alles hier weer in het honderd loopt, het buiten stormt en ik al luidop begin af te tellen naar (lees: zagen om) de eerstvolgende zonnige, hete zomerdag…

En toen ging het licht uit…

Zondagavond. Onze tieners liggen in bed. Wij genieten van Prison Break, weliswaar met een strijkijzer in de hand (ik toch). Intussen draait het huishouden nog op volle toeren. Onze afwasmachine en de droogkast draaien en benen bij. Voor het eerst sinds lang staat ook de broodmachine nog eens op met als doel een heerlijk vers, zelfgemaakt brood om de week goed te beginnen.

Ineens valt het licht uit, de tv stopt met spelen: het wordt pikdonker in huis en alle geluiden vallen weg. Een klein beetje paniek: wat is er aan de hand? Snel op zoek naar een gsm voor wat licht “en blijf uit de buurt van je strijkijzer”. De echtgenoot kent me véél te goed. Al in normale omstandigheden durf ik me regelmatig eens “stoten” tijdens het strijken met hier en daar al eens wat brandwondjes tot gevolg. Zelfs de kinderen schrikken niet meer als er een “oei” of “ai” weerklinkt tijdens het strijken: “weer verbrand, mama?”.

Terwijl de echtgenoot de zekeringenkast controleert, ga ik op straat kijken. Geen problemen in de onze zekeringenkast, het zal een algemene panne zijn. Maar de lichten op straat branden nog allemaal. En bij nader onderzoek het lichtje van de elektrische poort van de buren ook. Het probleem ligt dus wel degelijk bij ons. Intussen hadden we eindelijk ook de zaklamp gevonden (want die staat altijd bereikbaar, tenzij je ze echt nodig hebt natuurlijk) en konden we zien dat er toch een zekering was gesprongen. We zetten ze terug omhoog, waarop alle toestellen weer tot leven komen… om binnen de minuut ons opnieuw volledig in het duister te zetten.

Intussen hadden we wel door dat het allicht aan de combinatie broodmachine-droogkast lag. Te zware toestellen op die beide stopcontacten durven heel af en toe wel eens hetzelfde effect – een algemene donkerte – veroorzaken. Dus halen we de broodmachine weg en plaatsen we deze op een andere plek in de keuken. Om binnen de paar minuten opnieuw zonder stroom te zitten.

Eerst begreep ik het niet zo goed: de broodmachine was immers al een paar uur aan het draaien: het hele programma was zo goed als volledig afgewerkt: het deeg was gekneed en had gerezen en moest enkel nog gebakken worden. En dat duurt inderdaad niet zo lang en is het einde van het programma. Tja, de weerstand was naar de knoppen. Onze broodmachine, die een dikke 10 jaar lang goed dienst gedaan had, gaf er de brui aan. Net als onze wasmachine eerder deze maand, na amper 6 jaar. Toen stelden ze ons in de winkel nog gerust dat die machines op x aantal beurten worden ingesteld en er dan ook effectief mee ophouden, maar leuk was het niet.

Uiteraard geven die toestellen nooit “op een goed moment” de geest. Nooit wanneer je eens een maand ruim marge hebt, maar natuurlijk wel tijdens de al zware septembermaand, met de start van het schooljaar en het herbeginnen van de hobby’s. Bovendien komt een ongeluk nooit alleen. Zo merkte ik de volgende morgen dat er ook een ferme barst zat in het glas van mijn uurwerk. Was ik in alle consternatie ergens tegenaan gelopen? Was dat het gevolg van het schokje dat ik voelde toen de zekering voor de derde (of de vierde) keer sprong terwijl ik pas de broodmachine had verplaatst?

We hebben dan maar een einde gemaakt aan onze zondag en we zijn hier stiekem héél erg opgelucht dat september er zo goed als op zit. En de volgende morgen smaakte het versgebakken brood van de bakker ook best lekker 😉.

Herfst en druk. Welkom, september!

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Terwijl we hier op de blog nog volop in Noorse vakantiesferen zitten, vliegen de weken intussen voorbij. Het nieuwe schooljaar is al 2 weken ver, onze dochters hebben hun eerste toetsen net achter de rug. Ik durf hier bijna niet met mijn ogen knipperen of er is alweer een week voorbij. En ook de weekends zitten vol: even bekomen en naar adem happen was er nog niet bij.

Septemberdrukte. Dit jaar was het erger dan anders. Ons verlof viel midden in de vakantie, terwijl wij gewend zijn om meteen in juli andere oorden op te zoeken. Zo’n vroege reis maakt dat we niet alleen meteen ons hoofd volledig leeg kunnen maken, maar ook dat we bij onze terugkeer nog een hele vakantie voor ons hebben liggen. En ook al moet ik vroeger terug aan de slag dan de echtgenoot en de dochters, toch geniet ook ik van hun tragere tempo.

Maar dit jaar waren we pas na 15 augustus terug thuis en dan staat het schooljaar écht wel voor de deur. Bovendien waren er nog wel wat taakjes die we voor ons verlof voor ons uitgeschoven hadden (tijd zat, weetjewel), maar die na 15 augustus ineens wel dringend werden. Zo moesten de fietsen van de dochters nog binnen voor onderhoud bijvoorbeeld. En dus waren de laatste vakantieweken al gehaaster dan we gehoopt hadden. Om van de hectiek van de eerste schoolweken nog maar te zwijgen. Het schooljaar is nog maar 2 weken ver en ik ben al uitgeteld. Hoeveel weken nog tot Allerheiligen 😉?

Sweet sixteen. Sommige druktes heb je natuurlijk ook zelf in de hand. Dat de oudste haar “Sweet Sixteen” vierde op weg naar Noorwegen, was een beetje ongelukkig. En dus had ze nog een feestje te goed. Zondag verzamelde de familie om haar in de bloemetjes te zetten. Onze oudste was het stralende middelpunt, blies in één keer alle kaarsjes uit, liet zich de happy birthday en de hip hip hoera’s welgevallen en dus namen wij de drukke zondag erbij. Boodschappen doen, quiches bakken, het huis en onszelf toonbaar maken (voor en na)… Het is elke keer fijn maar we zijn ’s avonds ook telkens opgelucht dat het alweer voor een jaar achter de rug is 😉.

Prison Break. Het nieuwe tv-seizoen is begonnen, met seizoen 5 van Prison Break. Knap dat de reeks erin slaagde om zo goed als alle hoofdrolspelers uit het verleden mee aan boord te krijgen voor dit vervolg. En spannend is het nog steeds. Neen, bij ons heeft Netflix nog niet zijn intrede gedaan. Wij moeten dus braafjes telkens een week wachten op het vervolg van een serie, wat voor mij nog altijd zijn charmes heeft. Al moet ik wel bekennen dat ik – onder invloed van de dochters – toch al eens nagedacht heb over Netflix en de ongekende mogelijkheden van het bingewatchen. Maar we houden de boot nog even af. Dus tellen we de dagen af tot zondag, tot we zullen weten of Michael Scofield erin slaagt om nog een keertje te ontsnappen. (Off course!)

Herfst. Elk jaar hoop ik op een Indian Summer om september verteerbaar te maken. Maar ook dit jaar zijn we amper halverwege september en de regen gutst met bakken uit de lucht. Bovendien is het ook nog eens bar koud. Ik heb al in de logeerkamer tussen de winterspullen geneusd. Ik heb zelfs al winterjurken en nylonkousen gedragen. (Ik heb voor de verandering ook een paar kapot gekregen). ’s Ochtends stond er al eens warme havermoutpap op het menu. De verwarming staat nog niet op, maar het is toch wel frisjes in onze veranda. Mijn neus en tenen beginnen ook alweer te verkillen. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vrees dat de herfst begonnen is. Mijn hart is daar nog niet klaar voor, mijn lijf eist warme spullen. Kastenwissel dan maar dit weekend? Op 16 september? Serieus?

As we speak #september

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Zalige nazomer. Wat een geweldig weertje had september voor ons in petto. En neen, ik ga niet klagen over de hitte, ik geniet er met volle teugen van. Zelfs al moet ik ’s nachts een koud washandje in mijn nek leggen om enigszins verkoeling te vinden onder ons dak. Niets fijner dan opstaan en een blauwe hemel zien. Ervan genieten om ’s morgens in alle vroegte alle ramen open te zetten en in de tuinkamer een briesje te voelen tijdens het ontbijt. Wat een prachtweken! Oprecht jammer vind ik dat het nu zal afkoelen. Ik heb het nu al frisjes…

Barbecue en pasta. We hebben de afgelopen maand vooral thuis héél lekker gegeten. De Italië-afkoelingsperiode lag achter ons, er mochten weer pastaschotels op het menu en daar hebben we volop van geprofiteerd. Vaak. Bovendien was het zomers weertje de perfecte aanleiding om onze barbecue nog eens boven te halen. Misschien wel voor het laatst dit jaar? Al mag die Indian Summer van mij gerust nog een paar weken aanhouden. Alhoewel. Ik zag dat er al witloof in de winkels lag, maar om nu witloof met ham en kaas te maken als het 30 graden is, dat klopt toch ook niet. Misschien zijn er dan toch voordelen aan de koelere periode die komt. Ik hoor de dochters al bij voorbaat juichen uit oprecht enthousiasme, dol als ze zijn op deze Belgische klassieker ;-).

Medailles. Sinds het schooljaar opnieuw begonnen is, verzamelen wij hier om ter meest sportieve medailles. Ik heb een app op mijn gsm die me telkens met een medaille beloont als ik mijn stappen per dag haal (en dat zijn er volgens de app “maar” 6.000) of mijn 60 actieve minuten per dag. Sinds halverwege augustus het goede weer begon, fiets ik naar het station. Het levert me 25 fietsminuten per dag op en meestal stap ik (in stukken en brokjes) nog eens 40 minuten per dag. Sinds begin september fietsen ook de echtgenoot en de dochters heen en terug naar school, goed voor zo’n uur sport per dag. Op mijn vrije woensdag fiets ik ’s morgens met hen mee: haal ik meteen “mijn medaille” én het is gewoon intensiever om buiten tegen de wind in te fietsen.

Maar we moeten eerlijk zijn: het echte trainen (het uurtje op de hometrainer fietsen zo’n 3 à 4 keer per week) ligt eigenlijk wel al een paar weken stil en in de weekends kom ik nog niet in de buurt van 60 actieve minuten of 6.000 stappen. OK, de gsm ligt dan meestal ook gewoon op de kast terwijl ik trappen op- en afloop (I wish), en dat ding registreert geen inspanningen tijdens het opruimen, strijken en/of kuisen, wat ergens toch ook niet klopt. Al hebben we gisteren de hometrainer nog eens van stal gehaald en meteen voor 60 actieve fietsminuten gezorgd. We zijn weer vertrokken, hopen we.

Lezen en tv-kijken. We kunnen kort zijn. Qua lectuur niks noemenswaardigs. Alleen “De Kinderbarak” van Valentine Goby krijgt een eervolle vermelding. Al was het niet zo’n boek dat achteraf nog dagenlang door je hoofd spookt. Maar we hebben wel de nieuwe bibliotheek des huizes ingericht. Ik heb dus passief wel wat boeken in mijn handen gehad.

Het nieuwe tv-seizoen is dan weer volkomen aan mij voorbij gegaan. We zitten hier immers met opgroeiende dochters die stilaan even lang opblijven als hun ouders. Terwijl het bij hen in stijgende lijn gaat, zitten wij duidelijk in een neerwaartse curve. De strijd om de afstandsbediening hebben we voorlopig (even?) verloren. Hoe eis je dat ding terug op? Of moeten we écht een tweede tv in huis halen om zelf nog iets te kunnen zien? Als we ze dan eindelijk in hun bed gekregen hebben, is mijn licht meestal ook zo goed als uit. Of dan kijken we “snel” nog even naar het nieuws.

En we hebben Callboys gemist. Serieus. Ik dacht dat we de hype van het moment hadden opgenomen, maar het blijkt op mysterieuze wijze van onze box verdwenen. Ik verdenk de dochters des huizes van een bewuste censuurdaad. Ze gunnen hun oudjes ook écht niks. Wacht tot wij het “kaske” (binnen een paar maanden) – als we ooit nog eens uitgerust raken – weer in handen krijgen. Al hun opnames gaan eraan.

De zomer is voorbij – ondanks het schitterende weer. Het is hier de voorbije weken soms hectisch geweest: het einde van onze verbouwing met nog wat opruim- en verhuiswerken, de start van het schooljaar, de hobby’s en het heen-en-weer-gerij dat daarmee gepaard gaat. We zoeken allemaal nog wat naar het juiste ritme, maar aan de horizon zien we het leven weer in zijn vertrouwde plooi vallen en daar kan ik eigenlijk ook wel van genieten. Lang leve de septembersleur 😉 !