Haar allerlaatste 1 september

Elk jaar neem ik verlof op 1 september. Dan wil ik bij dat nieuwe begin mijn kinderen zelf kunnen afzetten op school en dan ben ik ’s avonds graag thuis om hen op te vangen en uit de eerste hand hun verhalen te kunnen horen. Liefst verwen ik hen dan ook nog eens met een lekker feestmaal, om het afscheid van de geweldige vakantie en de abrupte overgang naar de sleur van het schoolse bestaan wat te kunnen milderen.

Ook dit jaar was ik – al voor de vijftiende keer – thuis om een eerste schooldag te kunnen beleven. In het prille begin van de schoolcarrière van onze meiden was zo’n eerste schooldag wel héél erg spannend: zouden er traantjes vloeien? Zouden ze ons wel willen lossen? Eigenlijk viel het allemaal best wel mee. Ja, er vloeiden wel eens traantjes, maar dat was dan vaker bij de mama dan bij de dochters. De oudste had in de laatste maanden bij de onthaalmama toch wel een paar kindjes naar school zien vertrekken en was er zelf ook op gebrand en de jongste zat dan weer al maanden op hete kolen om in de voetsporen van haar grote zus te kunnen treden.

Het schoolleven wende snel. Al vlug kwamen er geen traantjes meer aan te pas en werd 1 september routine. We sloten de kleuterperiode af en stoomden geruisloos door naar de lagere school. Dat deden in ieder geval toch de dochters. De mama had moeite met het afscheid van kleutertjes in huis en leerde al een eerste overgang verteren. De stap naar het middelbaar onderwijs bleek toch wat groter: een nieuwe school met een minimum aan of zonder de vertrouwde lagere school-vriendinnetjes. Het was spannend, het was nieuw en de avond tevoren doken er al eens zenuwen op bij de dochters. De mama deed héél erg haar best om de hare onder controle te houden of zo min mogelijk te tonen aan de dochters. Er werd al eens een nacht wat minder geslapen (dat deed ook de mama) en ook ’s morgens waren de dochters wel héél vroeg uit de veren (net als de mama 😉). Ook de secundaire school werd al weer snel een gewoonte, al waren de oneven jaren met studiekeuzes en nieuwe klasindelingen weer net dat tikkeltje spannender, maar we overleefden het.

Sinds de dochters de overstap maakten naar de middelbare school, fietst de mama samen met hen de eerste schooldag in. Goed voor de zenuwen van ons allemaal, maar toch vooral voor de mama doet dat halfuurtje fietsen deugd. En zolang de dochters het toelaten, fietst de mama mee. Hoe verder in het middelbaar, hoe minder de dochters dat fietstochtje “nodig” hadden. Tot op het punt dat ze er vooral hun emotionele mama een plezier mee doen op die eerste schooldag.

Zo reed ik ook dit jaar weer met de dochters naar school. Voor de oudste was het de laatste 1 september. Terwijl zij een spannend laatste jaar tegemoet gaat, probeerde de mama alweer een afscheid te verteren en slikte ze – in het terugrijden – een paar tranen weg. Terwijl het voor de oudste niet snel genoeg kan gaan in dat opgroeien, zag ik haarscherp dat kleine peutertje voor mij dat ik voor het eerst bij de juf moest achterlaten. Dat toch ook meehuilde toen ze de kindjes rond haar zag en hoorde wenen. Ik herinnerde me hoe de papa me toen wegleidde “om het niet te laten aanslepen en het niet zwaarder te maken voor haar”. Hoe ik nog even door het raam keek en mijn hart voelde breken toen ze zoekend rond zich keek met traantjes die over haar wangen gleden. Hoe de juf haar best deed, maar niet alle 20 kindjes tegelijkertijd kon troosten. Hoe ik me snikkend in de auto afvroeg of ze ons meisje wel zou begrijpen.

15 jaren zijn voorbijgevlogen. Dat kleine peutertje is een fijne jongedame geworden en staat op het punt om uit te vliegen. Ze is klaar voor de keuzes die ze moet maken, dat zien en beseffen we best wel. Ze stormt vooruit en het is haar van harte gegund. Ze weet dat we er voor haar zijn, maar ze is klaar om losgelaten te worden. En de mama? Die neemt de volgende 1 september opnieuw verlof. Want de jongste heeft nog een paar jaar middelbaar voor de boeg. En dus hebben we nog eventjes respijt om te wennen aan die volgende overgang. Al zal ook dat afscheid voor de mama toch weer véél te vroeg uit de lucht komen vallen…

Advertentie

Feest op den Berg

Het was dit weekend feest op den Berg. Eén van de scholen in Heist-op-den-Berg, het Heilig-Hartcollege, is immers een nieuwe school aan het bouwen. De nieuwbouw is intussen zo goed als voltooid, tegen september zullen alle leerlingen een nieuwe school vinden in waar tot op heden enkel de benedenbouw zijn vestiging had. Dit betekent wel dat de locatie “op den Berg” niet langer zal gebruikt worden. Het schoolgebouw op den Berg is verkocht en zal tegen de grond gaan. De vrijgekomen plek zal bebouwd en bewoond worden.

En dus hield de school een feestje: voor het laatst werden de gebouwen opengesteld en mocht iedereen die er zin in had nog eens afscheid komen nemen. En dat deed zo goed als heel Heist-op-den-Berg. Ook wij gingen nog een laatste keer naar de school waar de echtgenoot het derde en vierde jaar van zijn humaniora doorbracht en ooit zijn carrière als leerkracht begon. We gingen voor het laatst in de klassen kijken, genoten van de fototentoonstelling (met oude klasfoto’s) en ontmoetten oud-leerkrachten en ex-collega’s van de echtgenoot.

Ook mij deed het toch iets. Ik ben niet van de streek, ben de echtgenoot na onze ontmoeting naar zijn thuisbasis gevolgd en heb mijn lagere en middelbare school ver hier vandaan. Maar dit was wel de plek waar ik mijn stage deed. Waar ik 20 uur voor de klas heb gestaan. De berg oplopen bracht een heleboel herinneringen mee. De zenuwen de allereerste keer dat ik naar de ingang liep en mijn luisterstages zou aanvatten. De (kleine) klaslokalen onder het dak voor de kleinere klasjes (mijn 5 Handel) waar de lessen goed liepen. Het grote computerlokaal waar de verplichte computerles chaos werd, vooral omdat het een eeuwigheid duurde vooraleer alle computers waren opgestart en mijn timing al vanaf de eerste minuut volledig in de soep draaide.

Al bij al heb ik fijne herinneringen aan die periode, al liep het niet altijd even gesmeerd. Ik heb ontzettend veel geleerd uit mijn stage, ook al heb ik achteraf besloten om toch een andere weg in te slaan. Het blijft fijn om af en toe nog eens te mogen proeven van het schoolleven. Zo probeerde ik hier nog maar een paar weken geleden tijdens de lessenmarathon de leerlingen te boeien met een introductie Italiaans.

Het schoolgebouw was afgeleefd en dringend aan vernieuwing toe. Maar tegelijkertijd lijkt het zo nostalgisch hard op de scholen waar ik mijn lagere en middelbare schooltijd doorbracht. Ondanks de grote, hippe tv-schermen in sommige lokalen. Het aardrijkskundelokaal met zijn wereldbol, zijn grote, oude mappen, had het mijne kunnen zijn. Ondanks de lockers op de gang (wij deden het in onze tijd nog gewoon met kapstokken in de gang) ;-). Bovendien zal het de enige school blijven waar ik ooit voor een klas gestaan heb. En dus deed het mij ook wel iets, het afscheid van het college “op den Berg”. Maar het was vooral héél erg gezellig: zonnig weertje, fijne sfeer en aangenaam praatcafeetje. Al hebben we de fuif maar aan ons laten voorbijgaan: dat was meer iets voor de oud-leerlingen van de laatste paar jaar, niet voor de 25-jarige jubilarissen ;-).

As we speak #september

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Zalige nazomer. Wat een geweldig weertje had september voor ons in petto. En neen, ik ga niet klagen over de hitte, ik geniet er met volle teugen van. Zelfs al moet ik ’s nachts een koud washandje in mijn nek leggen om enigszins verkoeling te vinden onder ons dak. Niets fijner dan opstaan en een blauwe hemel zien. Ervan genieten om ’s morgens in alle vroegte alle ramen open te zetten en in de tuinkamer een briesje te voelen tijdens het ontbijt. Wat een prachtweken! Oprecht jammer vind ik dat het nu zal afkoelen. Ik heb het nu al frisjes…

Barbecue en pasta. We hebben de afgelopen maand vooral thuis héél lekker gegeten. De Italië-afkoelingsperiode lag achter ons, er mochten weer pastaschotels op het menu en daar hebben we volop van geprofiteerd. Vaak. Bovendien was het zomers weertje de perfecte aanleiding om onze barbecue nog eens boven te halen. Misschien wel voor het laatst dit jaar? Al mag die Indian Summer van mij gerust nog een paar weken aanhouden. Alhoewel. Ik zag dat er al witloof in de winkels lag, maar om nu witloof met ham en kaas te maken als het 30 graden is, dat klopt toch ook niet. Misschien zijn er dan toch voordelen aan de koelere periode die komt. Ik hoor de dochters al bij voorbaat juichen uit oprecht enthousiasme, dol als ze zijn op deze Belgische klassieker ;-).

Medailles. Sinds het schooljaar opnieuw begonnen is, verzamelen wij hier om ter meest sportieve medailles. Ik heb een app op mijn gsm die me telkens met een medaille beloont als ik mijn stappen per dag haal (en dat zijn er volgens de app “maar” 6.000) of mijn 60 actieve minuten per dag. Sinds halverwege augustus het goede weer begon, fiets ik naar het station. Het levert me 25 fietsminuten per dag op en meestal stap ik (in stukken en brokjes) nog eens 40 minuten per dag. Sinds begin september fietsen ook de echtgenoot en de dochters heen en terug naar school, goed voor zo’n uur sport per dag. Op mijn vrije woensdag fiets ik ’s morgens met hen mee: haal ik meteen “mijn medaille” én het is gewoon intensiever om buiten tegen de wind in te fietsen.

Maar we moeten eerlijk zijn: het echte trainen (het uurtje op de hometrainer fietsen zo’n 3 à 4 keer per week) ligt eigenlijk wel al een paar weken stil en in de weekends kom ik nog niet in de buurt van 60 actieve minuten of 6.000 stappen. OK, de gsm ligt dan meestal ook gewoon op de kast terwijl ik trappen op- en afloop (I wish), en dat ding registreert geen inspanningen tijdens het opruimen, strijken en/of kuisen, wat ergens toch ook niet klopt. Al hebben we gisteren de hometrainer nog eens van stal gehaald en meteen voor 60 actieve fietsminuten gezorgd. We zijn weer vertrokken, hopen we.

Lezen en tv-kijken. We kunnen kort zijn. Qua lectuur niks noemenswaardigs. Alleen “De Kinderbarak” van Valentine Goby krijgt een eervolle vermelding. Al was het niet zo’n boek dat achteraf nog dagenlang door je hoofd spookt. Maar we hebben wel de nieuwe bibliotheek des huizes ingericht. Ik heb dus passief wel wat boeken in mijn handen gehad.

Het nieuwe tv-seizoen is dan weer volkomen aan mij voorbij gegaan. We zitten hier immers met opgroeiende dochters die stilaan even lang opblijven als hun ouders. Terwijl het bij hen in stijgende lijn gaat, zitten wij duidelijk in een neerwaartse curve. De strijd om de afstandsbediening hebben we voorlopig (even?) verloren. Hoe eis je dat ding terug op? Of moeten we écht een tweede tv in huis halen om zelf nog iets te kunnen zien? Als we ze dan eindelijk in hun bed gekregen hebben, is mijn licht meestal ook zo goed als uit. Of dan kijken we “snel” nog even naar het nieuws.

En we hebben Callboys gemist. Serieus. Ik dacht dat we de hype van het moment hadden opgenomen, maar het blijkt op mysterieuze wijze van onze box verdwenen. Ik verdenk de dochters des huizes van een bewuste censuurdaad. Ze gunnen hun oudjes ook écht niks. Wacht tot wij het “kaske” (binnen een paar maanden) – als we ooit nog eens uitgerust raken – weer in handen krijgen. Al hun opnames gaan eraan.

De zomer is voorbij – ondanks het schitterende weer. Het is hier de voorbije weken soms hectisch geweest: het einde van onze verbouwing met nog wat opruim- en verhuiswerken, de start van het schooljaar, de hobby’s en het heen-en-weer-gerij dat daarmee gepaard gaat. We zoeken allemaal nog wat naar het juiste ritme, maar aan de horizon zien we het leven weer in zijn vertrouwde plooi vallen en daar kan ik eigenlijk ook wel van genieten. Lang leve de septembersleur 😉 !

Mama’s september-schooldipje

Het schooljaar is opnieuw gestart en dat voelen we. Die eerste schoolweken zijn telkens opnieuw verschrikkelijk hectisch. Voor de dochters en de echtgenoot is het weer wennen aan het vroege opstaan en de dagelijkse fietsritjes. Bovendien beginnen ook de hobby’s stilaan weer. Om hoe laten  werden onze meisjes op hun tenniscourts verwacht? En is het nu deze week al dansles of hebben we nog een weekje respijt?

Ook voor mij is het toch even naar adem happen begin september. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik stilaan mijn 42 levensjaartjes begin te voelen, maar eigenlijk is het septemberdipje een terugkerend fenomeen. Al in mijn jaren als sportjournalist bleek de US Open telkens het tornooi te veel. Daar waar ik in januari met veel goesting (de eerste week toch) opstond om de Australian Open live te volgen, viel dat in september met de US Open eigenlijk altijd een beetje tegen: het was telkens opnieuw trekken en sleuren om het einde van de grandslam te halen.

Gelukkig keert het dipje snel. Van zodra het oude, vertrouwde schoolritme ons leven weer bepaalt, valt het allemaal weer in de plooi. Misschien laten we ons in de zomermaanden een beetje te makkelijk meeslepen door het mooie weer en het vakantiesfeertje. Maken we een uitstapje, blijven we hier en daar eens plakken en liggen we al eens veel te laat in ons bed. Geen probleem voor de echtgenoot en de dochters, want zij kunnen uitslapen. “The lady of the house” moet er wel staan. Maar geen nood, want ze heeft eigenlijk niet zo veel slaap nodig. Denkt ze. Tot het nieuwe schooljaar begint, iedereen uitgerust aan het nieuwe jaar begint en de vermoeidheid toeslaat. Het helpt ook niet dat de mama des huizes graag van de zeeën van tijd in de zomervakantie gebruik maakt om zoveel mogelijk te kunnen afvinken van haar to do-lijstje (liefst alles eigenlijk).

Bovendien laten we ons elk jaar weer vangen door de septemberrush. Ben ik nu echt de enige die zich pas de laatste dagen voor de start van het schooljaar realiseert dat de kinderen toch écht nog schoenen nodig hebben? Dat de sandalen geen optie zijn voor regenachtige dagen en dat hun ballerina’s knellen? Dat er terug brooddozen kapot of verdwenen zijn? En dus spendeer ik mijn middagpauze aan het zoeken van penselen in verschillende dikte. Om een dag later met een nieuw lijstje ook nog eens potloden te gaan kopen. Het verloopt die eerste septemberweken bij ons vaak met wat horten en stoten, niet zo gladjes als ik in mijn hoofd plan.

Maar het komt wel goed. En af en toe maken we van de nood een deugd. Zo hebben onze dochters dit jaar al winterjassen in de kast hangen. De jongste had immers schoenen nodig. We hebben tieners in huis, dus ze weten goed wat ze willen. En dus kunnen we met hen naar Wijnegem, naar die éne winkel waar ze de perfecte sneakers hebben. Ja, we hadden ze ook via internet kunnen bestellen, maar de mama wil graag dat haar dochters-in-volle-groei hun schoenen eerst passen. En toen we dan toch in het winkelcentrum waren, konden ze meteen ook voor een winterjas kijken. Allebei onze dames vielen als een blok voor “hun” jas. Binnen het uur stonden we weer buiten, met schoenen én jassen. Een unicum. Ik denk niet dat we er ooit al zo vroeg bij waren ;-).

En nu nog een paar nachtjes bijslapen en dan kan mijn oude lijf er ook weer tegenaan. Wanneer was alweer het volgende Europese voetbalavondje gepland? Gegarandeerd dat ik dan een paar uurtjes slaap inhaal ;-).

Goed begonnen…

Twee dagen ver zijn we intussen in het nieuwe schooljaar en onze jongste doet het goed. Ook de echtgenoot en de oudste hebben de vakantie intussen uitgezwaaid, de ene met al wat meer tegenzin dan de andere, maar voor hen was het een terugkeer naar het bekende. Al is het ook voor hen toch even spannend. De echtgenoot krijgt nieuwe klassen, de oudste krijgt nieuwe leerkrachten en dat is toch elke keer weer even aanpassen. Maar de aftrap is gegeven (en de oudste had zelfs al huiswerk dit weekend), we zijn vertrokken. De eerste dagen waren een meevaller voor onze jongste en dat was vooral voor de mama een grote opluchting.

Nieuwe vriendinnetjes. Dat ze helemaal alleen die speelplaats op moest, daar zat de mama toch wel mee in haar maag. Want dat deed de mama vroeger absoluut niet graag. Gelukkig heeft de jongste de genen van de papa geërfd. Waar wij in onze schulp durven kruipen, zet zij haar grootste glimlach op, bijt door de zure appel heen en legt contact. En dus ontmoet ze bij het betreden van de speelplaats een meisje dat ooit nog met haar gedanst heeft. Blijkt dat meisje ook in haar eentje de overstap te maken van een andere school en komen ze toevallig in dezelfde klas terecht. Maar ook met de andere meisjes in de klas liep het vlot. En dus kwam de jongste enthousiast thuis na haar eerste schooldag.

Het fietsen van en naar school. Nu ons meisje naar het middelbaar gaat, fietst ze naar school. Een hele rit. Dagelijks zitten ze toch een klein uurtje op de fiets. En dat is wennen. In de oefensessies had ze toch wel moeite met het ritme, maar dan deden we de heen- en terugrit uiteraard in één keer. Donderdag was de mama nog van de partij, maar vanaf vrijdag fietste ze met de zus en haar vriendinnen mee naar school. En dat zijn meiden met ervaring én een stevig tempo. Maar donderdag vloog de jongste er ook goed in. De mama moest even naar adem happen om haar bij te benen. Ook vrijdag stond ze goed haar mannetje. Al was de mama toch opgelucht toen ze het ’s morgens 9 uur en ’s avonds half vijf zag worden zonder telefoontje. Geen problemen, rit goed verlopen, alles in orde…

Zenuwen. Er was toch wel wat spanning. Bij haar en bij de klasgenootjes. Ze vertelde dat haar klasgenootjes die eerste middag in de refter niet veel door de keel kregen. Haar ontbijt was ook niet geweldig geweest, maar tegen ’s middags had ze echt wel honger. Terwijl de rest met moeite een boterhammetje binnen kreeg, at zij met veel smaak haar boterhammetjes op. Het bewijs dat het ergste achter de rug was ;-).

En toch. Tegen vrijdagavond was haar kaarsje echt wel uit. Er vloeiden opnieuw traantjes, ze vergat haar naailes, het was allemaal wat veel geweest. En dus hingen we in de zetel, keken we tv, lazen we een boekje en deden we niet veel bijzonders meer. Het is toch wel een grote stap. En je mag als mama dan begaan zijn en meeleven, uiteindelijk moet je hen loslaten en moet je erop vertrouwen dat je ze voldoende hebt meegegeven om het hen zelf te laten doen. En het allerliefst wil je hen beschermen, het hen makkelijker maken, het in hun plaats doen, maar dat kan niet. En dan verstop je dat jij het ook moeilijk vindt, dat het jou ook raakt en ontroert omdat je het niet zwaarder wil maken voor hen.

En dan ben je blij dat de eerste dagen goed zijn verlopen, maar vooral dat het al weekend is, dat je meiden thuis zijn, dat je hen in de watten kan leggen, voor hen kan koken, samen met hen tv kan kijken en veel kan knuffelen in ons coconnetje. En morgen gaan we er weer voor! (Maar vandaag even niet…)

As we speak #augustus

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Lopen voor je kan stappen. Er werd toch wel wat verbouwd in augustus. Na de tuinkamer pakten we ook de woonkamer aan. Begin augustus maakten we van een reisje van de dochters gebruik om de woonkamer een nieuwe kleur te geven. Ergens de komende weken zou ons nieuw bureau geïnstalleerd worden, kunnen we ons salon zijn definitieve stek geven en de tuinkamer terug op orde zetten. Het heeft hier even allemaal overhoop gestaan en het is nog een beetje kamperen momenteel. Het zal ook nog niet direct allemaal in orde zijn. Nadat het bureau geplaatst is, moet het gekuist worden, moet de oude werkkamer opgerommeld en verhuisd worden. En daarna kunnen we aan de afwerking beginnen. Kunnen we de muren aankleden en het gezellig maken.

Het doet wat met een mens dat verbouwen (en dan is dit nog een piece of cake). Het gaat me soms niet snel genoeg en soms weer te snel. Dan ben ik in mijn hoofd al 3 stappen verder aan het denken, maar volgen de werken niet (die ik zelf aan het uitvoeren ben). Dan ben ik tijdens het schilderen al aan het kuisen. Dan ben ik vooraleer de meubels er staan al foto’s aan het ophangen. Die we nog niet hebben, maar die ik meteen wil bestellen, hoewel ik nog niet weet hoe groot we ze eigenlijk willen. Ik word soms moe van mezelf. Gelukkig blijft de echtgenoot met beide voeten op de grond. Hij laat me razen, kijkt al eens mee welke foto’s ik graag zou willen en welke maat misschien wel zou passen. Hij laat me doen, gooit er hier en daar al eens een kritische bedenking tussendoor, sust als het nodig is en geeft me het gevoel dat ik uiteindelijk zelf beslis om toch nog maar wat te wachten.

Werken en vakantie. Het zit er weer bijna op voor de echtgenoot en de dochters. Het schooljaar komt stilaan in zicht (al mogen we dat nog niet te luid zeggen). Er wordt hier momenteel vaak naar school gereden zodat de jongste stilaan ook went aan haar nieuwe fiets en aan de route die ze vanaf september maar al te vaak zal afleggen. Beide dochters hebben ook flink opgeruimd in hun kamers en de logeerkamer, om plaats te maken voor hun nieuwe schoolboeken, die intussen gearriveerd zijn (en nog gekaft moeten worden).

En toch wordt er ook nog hard genoten van het mooie weer. Er zat al eens een snipperdagje zee tussen met ons viertjes en er komen de laatste weken veel vriendinnetjes over de vloer. En bij het minste streepje zon halen we de barbecue boven. Het was toch een fijne zomer met ons viertjes!

Lezen. Er zijn de voorbije maanden toch wel een aantal boeken de revue gepasseerd. Typische vakantielectuur. Het ene romannetje al wat beter dan het andere. Het ene boek bleef al wat langer hangen dan het andere. Ook “Het smelt” van Lize Spit stond hier op het leesmenu, maar ik was er niet wild van. Ik zag eigenlijk al van bij de eerste bladzijden waar het boek naartoe zou gaan en toen het zo ver was, raakte het me niet. Het verhaal wordt ook – bewust – met een zekere afstandelijkheid verteld, maar net dat vormde een hinderpaal voor mijn inleving. Misschien had ik het niet moeten lezen naast het zwembad, misschien was mijn setting totaal verkeerd (het onderwerp van het boek tegenover het losse, gemoedelijke vakantiesfeertje) maar het pakte me niet. Het verhaal zoog me niet naar binnen, en dat vind ik altijd jammer.

Kijken. Tijdens onze schilderweek hadden we tijdelijk geen kabelaansluiting, maar dat hebben we eigenlijk niet gemist. We kampeerden even in onze tuinkamer en ontdekten “House of Cards”. Zalige serie, onwijs goed geacteerd, zeer kritische blik op de Amerikaanse politiek en zijn vuile (macht)spelletjes. Herkenbaar trouwens ;-).  We waren meteen allebei mee en hebben ons aan wat binge-watching overgegeven. Beperkt uiteraard want één van ons moest werken en de andere werd verondersteld recht af te lijnen. Rond zijn we nog steeds niet geraakt, na een weekje hadden we weer kabel en fietsten de Olympische Spelen er even tussen. Als we er nu nog in slagen om de kinderen op tijd in bed te krijgen, dan kunnen we misschien reeks één nog beëindigen voor de start van het schooljaar.

Praten. Het blijft prachtig om mee met de dochters te mogen opgroeien. Om hen volwassen te zien worden, om gesprekken en discussies met hen te voeren. Om met hen te lachen, om hen te plagen en te kittelen. Het is minder fijn om ruzie met hen te maken, om hen te moeten bijsturen, om grenzen te moeten trekken, maar gelukkig blijven dat soort momenten duidelijk in de minderheid. En het hoort er ook bij. Ook al moeten we dan even slikken en stellen we onszelf dan ook wel in vraag. Maar het blijft een fijn stelletje en ze zijn op de goede weg. Al wordt het tijd dat het schooljaar terug begint, want ze beginnen elkaar (en dus ons ook) soms op de zenuwen te werken. Er wordt al eens geruzied en er vliegen al eens verwijten heen en weer.

Laat het geregelde schoolbestaan dus maar terug van start gaan, al gaan we nog één weekje genieten van het mooie weer, het zonnetje en elkaar.

Terug naar school

Ik weet het. Nog 2,5 week vakantie voor de boeg en dus wil je nog niks horen over school en de bijhorende terugkeer. Ik was ook zo. Maar wij zitten hier dit jaar met een meisje dat de overgang maakt van het lager onderwijs naar de middelbare school. En daar horen toch wat voorbereidingen bij. En ettelijke strooptochten om haar van de nodige uitrusting te voorzien.

Zo gingen we een paar weken geleden al met haar op zoek naar de perfecte fiets. Onze meisjes fietsen immers naar school. Ondanks het feit dat ze even goed met de papa zouden kunnen meerijden, geven zij er de voorkeur aan om te fietsen. Gezond en ontspannend na een dagje op de schoolbanken. Na hun halfuurtje fietsen is de eerste spanning van de dag volledig verdwenen en kunnen ze met volle moed aan hun schoolwerk beginnen. Gelukkig blijft papa de noodoplossing op regenachtige dagen. Als het ’s morgens regent, stappen ze met veel plezier in de auto. Maar als ze ’s morgens met de fiets vertrokken zijn, keren ze ’s avonds met de fiets ook terug. Tenzij het stortregent natuurlijk.

De jongste had nog geen “grote” fiets, maar dat is intussen opgelost. Grappig dat haar “grote” fiets trouwens meteen groter is dan die van de zus op die leeftijd. En dat hij meteen ook de huidige fiets van de mama overtreft ;-). Ze is er blij mee en heel fier op. Maar we zullen toch nog een paar keer flink mogen oefenen voor we haar met een gerust hart in het verkeer loslaten. Alhoewel, een gerust hart… Ik herinner me nog toen de oudste aan haar middelbare school-carrière begon dat ik telkens opgelucht was als ik het 9 uur had zien worden. Dan was ze zeker zonder ongelukken op school gearriveerd… Hetzelfde ’s avonds. Als het half vijf was en ik geen telefoontje gekregen had, was ik gerust. Weer een dag voorbij… En je went eraan natuurlijk, maar die eerste 3 maanden keek ik toch telkens opnieuw op de klok en slaakte ik even een zucht van opluchting.

Tot de dag dat het effectief even misging. Dat ze met hun stuur in elkaar haakten en met twee tegen de grond gegaan waren. Dat ze de papa gebeld hadden, die hen was komen oppikken. Maar dat er op wat blauwe plekken na gelukkig niet veel aan de hand was. Dat de fiets voor het eerst getekend was, zij ook een beetje, maar dat de ongerustheid daarna wel wegebde. Ze waren uiteindelijk toch voorzichtig en ze reageerden bijzonder volwassen. Daarna hoefde de mama niet meer elke morgen en elke avond op de klok te kijken… Al zal de ongerustheid met de tweede fietsster in huis toch weer even toenemen.

Tweede onderdeel van de noodzakelijke schooluitrusting voor het middelbaar is de gsm. En de bijhorende vrijheid op het internet. Ook dat vraagt even oefening en wat strenge regels van de mama en de papa. Uiteindelijk hebben we haar laten starten met de oude gsm van de zus. Dat ding heeft al één en ander meegemaakt, is ook niet meer het snelste toestel dat je op de markt kan vinden, maar onze jongste was er blij mee. Typisch voor het tweede kind uit het gezin, bij ons toch. Ze blijft geweldig gelukkig als er weer wat spullen van de oudste haar kant opkomen. Als ze genoeg geoefend heeft (en als de eerste ongelukjes en valpartijen verteerd zijn) mag ze tegen Kerstmis of zo wel haar eigen telefoon uitzoeken. Tegen dan weten wij ook of ze voldoende zorg kan dragen voor haar spullen.

Laatste noodzakelijke onderdeel van haar uitrusting waren de nodige schoolspullen. Na 6 jaar lager onderwijs was ze wel toe aan een nieuwe, grotere boekentas. Ons uitbundig meisje koos dezelfde rugzak als haar oudere zus, maar opteerde voor een neutraal donkerblauw kleurtje. Nadat we ook de nodige pennen, brooddozen en kaftpapier uitgekozen hadden, waren we voorlopig weer gesteld. Grappig trouwens hoe vooral de pennen hier elk jaar wel massaal verdwijnen. Brooddozen ook trouwens.

Toen we thuiskwamen, bleken net haar boeken geleverd. Zij vond het geweldig, wou meteen lijstjes maken met spullen die ze nog nodig zou hebben voor het begin van haar schooljaar. Ze is zo klaar voor haar nieuwe start. De oudere zus moest glimlachen bij zoveel enthousiast vertoon van haar “kleine” zus, maar wil vooral nog genieten van de rest van de vakantie. En de mama? Die zal de komende weken nog nodig hebben om te wennen aan een nieuwe middelbare scholier in huis. Ze worden toch veel te snel groot…

We zijn er weer aan begonnen!

Het nieuwe schooljaar is net afgetrapt. Met een dochter in het derde middelbaar en eentje in het zesde leerjaar zou je denken dat het stilaan routine wordt. En toch steeg de spanning de laatste week en kregen de drie schoolplichtigen hier in huis in min of meerdere mate last van wat zenuwen.

Ons jongste meisje stapte vandaag zelfverzekerd naar haar zesde leerjaar toe. Haar allerlaatste jaar in de lagere school. Het wordt een bewogen jaar. Tegelijkertijd vertrouwd – nog een allerlaatste jaartje in hetzelfde klasje, op de vertrouwde school, met de vertrouwde juffen en meesters  – en toch ook bepalend. Er wacht een feestje én een afscheid. Maar daarnet stapte ze de speelplaats op als schooloudste, mooi uitgedost en vol vertrouwen.

De oudste begint zo meteen aan haar derde middelbaar. Met kriebels in de buik. Ze hebben net een studiekeuze gemaakt en dus valt het oude klasje van de eerste twee jaren uit elkaar. En dat zorgt toch voor wat spanning bij het begin van het nieuwe schooljaar. Er wordt een nieuwe klas gevormd en dat wordt weer even zoeken. Maar toen ik haar daarnet zag vertrekken, op de fiets, met de vriendinnen, en haar net tevoren hoorde zeggen “gelukkig mag ik de zenuwen eraf fietsen” dacht ik bij mezelf dat het wel zou meevallen.

Ongelooflijk wat een weg de kinderen afleggen eens ze de lagere school uit zijn. Hoe snel de ontwikkeling ineens gaat, wat voor reuzenstappen ze zetten naar hun volwassenheid toe. En als mama sta je erbij en kijk je ernaar. Hier en daar kan je wel eens een duwtje geven of wat intomen, maar het grootste stuk van de tijd geef je ze de ruimte en het vertrouwen. En hou je je klaar om ze op te vangen als het nodig is. (Wat tot je eigen verbazing minder vaak gebeurt dan je dacht.) En dan begint er alweer een nieuw schooljaar en denk je bij jezelf: “derde middelbaar al, hoe kan dat nu, waar is dat kleintje van gisteren gebleven?”

Tja, en de laatste schoolganger hier in huis is eigenlijk al gerodeerd. De echtgenoot heeft al vele jaren ervaring op de teller. En toch blijft het ook voor hem spannend. Nieuwe klassen, nieuwe leerlingen, nieuwe handboeken, nieuwe collega’s,… Elk nieuw begin is weer even wennen. Maar als de eerste schooldag straks achter de rug is, is de kop eraf en zijn we weer vertrokken.

En alsof dat nog niet spannend genoeg was, gaan we vandaag ook nog eens wat “uitbouwen”. Net op 1 september is Aldera begonnen met het installeren van de ramen, deuren en het dak van onze veranda/tuinkamer. Tja, waarom het simpel maken als het ook ingewikkeld kan?