Stommiteiten – blauwe knieën

Vrijdag was het nog eens een sneeuwdag. Het was ruim op voorhand aangekondigd, we kunnen niet zeggen dat we niet verwittigd waren. Gezien mijn rijverleden in de sneeuw, lag het voor de hand dat ik vrijdag de trein zou nemen naar het werk. Ook al was er een technisch probleem met een goederentrein in één van de stations voor ons, was de vroegere trein afgeschaft en werd onze trein aangekondigd met een vertraging van (minstens) 10 minuten, ik was niet van plan om met de auto naar het werk te rijden. Het was gelukkig ook niet nodig: met een beetje vertraging arriveerde ik alsnog veilig op het werk.

Bij ons bleef de sneeuw eigenlijk redelijk lang uit. ’s Middags had ik nog een stapje in de wereld gezet en alles was nog rustig. Toen ik terug naar kantoor liep, begon het wel wat te regenen, maar alles leek ontzettend kalm. Tot de collega’s nog geen uurtje later verwittigden voor de spekgladde straten en voetpaden buiten. En toen begon de sneeuw wel te vallen. Maar eigenlijk vond ik dat nog best schoon en in al mijn naïviteit dacht ik toen nog dat de sneeuw de gladheid misschien wel zou verdoezelen.

Rond een uur of 4 kreeg ik telefoon van de echtgenoot. Dat het toch wel spekglad was buiten. Dat het geregend had, dat die regen vastgevroren was en daarna bedekt werd met een laagje sneeuw. Dat mijn auto op de parking aan het station allicht serieus bevroren zou zijn en dat ik mijn tijd moest nemen om hem te laten ontdooien en RUSTIG naar huis moest rijden.

Samen met een collega liep ik naar het station. En toen bleek het toch nog redelijk glad te zijn. En jammer genoeg stond ik daar schoon, op mijn prachtige maar afgrijselijk hoge hakken. Ik bedenk me net dat ik misschien toch beter andere schoenen had aangedaan als ik onderuit ga. Gelukkig zonder al te veel erg. Op een deukje in mijn ego na hadden mijn handen de ergste klap opgevangen. Dacht ik. Maar de rest van de weg heb ik maar héél erg voorzichtig afgelegd.

Zaterdagochtend neem ik een douche. En dan merk ik voor het eerst op dat mijn linkerknie toch wel redelijk blauw uitslaat. Op twee verschillende plekken. En dat één blauwe plek zelfs redelijk dik is. En mijn rechterscheenbeen vertoont toch wel redelijk wat schrammen. In gedachten loop ik na wat ik de afgelopen dagen allemaal uitgespookt heb. Nachtelijke uitspattingen waren er deze week niet echt. Het duurt even vooraleer ik me realiseer dat de verwondingen allicht een gevolg zijn van de tuimeling in de sneeuw. Als ik de echtgenoot en de dochters op de hoogte breng, is een portie gezucht en veel oogrollen mijn deel. “Niks nieuws onder de zon.”

Ooit was er een tijd dat ik mijzelf een écht winterkind noemde. Ik was dol op de sneeuw, de ijskoude en het flauwe winterzonnetje. Maar nu geef ik het op. Ik rijd niet graag in de sneeuw, ik wandel niet graag in de sneeuw en ik ben er ook NIET goed in. Het is uit, de liefde is over. Ik wil lente, ik wil zon. (Maar misschien eerst toch mijn blauwe knieën laten genezen 😉!)

Advertentie

Oops, I did it again

Voorjaar, de eerste lentezon. Het ideale tijdstip voor de kastenwissel en de jaarlijkse pasbeurt. We verhuizen de zomerspullen vanuit de logeerkamer naar onze kleerkasten. De winterspullen maken de omgekeerde beweging. Maar uiteraard kan dat niet zonder te passen. Wat te klein is, verhuist van de oudste naar de jongste en van de jongste naar het nichtje. Niet alleen wat te klein is, maar ook hetgeen “zo lagere school is dat ik dat écht niet meer kan dragen, mama”.

Elk jaar denk ik dat we er met de oudste nu toch stilaan moeten zijn. Dat haar groeiperiode nu stilaan toch echt wel afgelopen moet zijn, maar tot nog toe betekent de kastwissel toch telkens weer een verhuis van teveel kleren van haar kamer naar de kamer van de jongste. En intussen groeit de jongste als kool. Ze zit de oudste – qua grootte – stilaan echt wel op de hielen. Wat overigens ook wil zeggen dat ze de mama één dezer voorbij moet gaan (of al gegaan is), maar het helpt als je vermijdt platte schoenen te dragen. Met hakken ben ik nog steeds de grootste vrouw in huis, al wordt ook dat dan weer relatief.

Maar onze dochters zijn duidelijk niet “one of a kind”. Qua lichaamsbouw is er toch wel een groot verschil en dat beginnen we bij de kastwissel nu echt wel te merken. Niet alles wat van de oudste naar de kast van de jongste verhuist, past. Dit jaar zullen we hier en daar eens een ingreep moeten doen om de kleren van de oudste op maat van de jongste te maken. En ik vrees dat dit mogelijk wel eens de laatste kastenwissel tussen onze dochters was. Ik vrees dat we hier stilaan naar uniforme kledij/maten voor beide dames aan het toegroeien zijn. Kunnen we binnenkort bemiddelen als de ene met dat kledingstuk van de andere is gaan lopen dat die uiteraard net ook wou dragen. Kan ik binnenkort kleren verliezen aan mijn beide dochters, daar waar de oudste nu al enthousiast mijn vestjes en jurkjes durft te lenen.

Maar als ik de hoop koesterde dat we eens een jaar toch wat minder konden shoppen, dan is die hoop na de kastenwissel weer de grond in geboord. Staan al zeker op ons shoplijstje: een jas voor de jongste, een jeans voor de oudste en t-shirts en bloesjes kunnen ze allebei wel gebruiken. Ook (deftige) schoenen hadden ze allebei nodig en dus reden we zaterdagavond vlak voor sluitingstijd nog even naar onze plaatselijke Torfs. Want ja, de mama wil graag dat ze naast hun onvermijdelijke sneakers toch ook een paar deftige schoenen of sandalen hebben, om onder een rok of jurk te dragen. Ook al vinden de dochters dat ongelooflijk ouderwets en kan je sneakers écht wel onder een jurk dragen, mama!

Terwijl de dochters hun keuze maakten, nam de mama de gelegenheid te baat om ook even rond te kijken. Om prompt verliefd te worden op een paar prachtige pumps. Die ook nog eens geweldig aan mijn voeten zaten en alles hebben wat ik in een schoen zoek: hoog en mooi. Praktisch is een woord dat ik eigenlijk nooit aan mijn schoeisel verbind. Tot mijn scha en schande, soms. Maar ze glitterden zo mooi. En volgens mij zijn ze perfect om een alledaagse outfit wat extra glans te geven. Bovendien overleef ik er zonder pijn een hele namiddag op. Het ideale paar dus. Zolang ik de kasseien van het Ladeuzeplein maar vermijd ;-).

Mama’s september-schooldipje

Het schooljaar is opnieuw gestart en dat voelen we. Die eerste schoolweken zijn telkens opnieuw verschrikkelijk hectisch. Voor de dochters en de echtgenoot is het weer wennen aan het vroege opstaan en de dagelijkse fietsritjes. Bovendien beginnen ook de hobby’s stilaan weer. Om hoe laten  werden onze meisjes op hun tenniscourts verwacht? En is het nu deze week al dansles of hebben we nog een weekje respijt?

Ook voor mij is het toch even naar adem happen begin september. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik stilaan mijn 42 levensjaartjes begin te voelen, maar eigenlijk is het septemberdipje een terugkerend fenomeen. Al in mijn jaren als sportjournalist bleek de US Open telkens het tornooi te veel. Daar waar ik in januari met veel goesting (de eerste week toch) opstond om de Australian Open live te volgen, viel dat in september met de US Open eigenlijk altijd een beetje tegen: het was telkens opnieuw trekken en sleuren om het einde van de grandslam te halen.

Gelukkig keert het dipje snel. Van zodra het oude, vertrouwde schoolritme ons leven weer bepaalt, valt het allemaal weer in de plooi. Misschien laten we ons in de zomermaanden een beetje te makkelijk meeslepen door het mooie weer en het vakantiesfeertje. Maken we een uitstapje, blijven we hier en daar eens plakken en liggen we al eens veel te laat in ons bed. Geen probleem voor de echtgenoot en de dochters, want zij kunnen uitslapen. “The lady of the house” moet er wel staan. Maar geen nood, want ze heeft eigenlijk niet zo veel slaap nodig. Denkt ze. Tot het nieuwe schooljaar begint, iedereen uitgerust aan het nieuwe jaar begint en de vermoeidheid toeslaat. Het helpt ook niet dat de mama des huizes graag van de zeeën van tijd in de zomervakantie gebruik maakt om zoveel mogelijk te kunnen afvinken van haar to do-lijstje (liefst alles eigenlijk).

Bovendien laten we ons elk jaar weer vangen door de septemberrush. Ben ik nu echt de enige die zich pas de laatste dagen voor de start van het schooljaar realiseert dat de kinderen toch écht nog schoenen nodig hebben? Dat de sandalen geen optie zijn voor regenachtige dagen en dat hun ballerina’s knellen? Dat er terug brooddozen kapot of verdwenen zijn? En dus spendeer ik mijn middagpauze aan het zoeken van penselen in verschillende dikte. Om een dag later met een nieuw lijstje ook nog eens potloden te gaan kopen. Het verloopt die eerste septemberweken bij ons vaak met wat horten en stoten, niet zo gladjes als ik in mijn hoofd plan.

Maar het komt wel goed. En af en toe maken we van de nood een deugd. Zo hebben onze dochters dit jaar al winterjassen in de kast hangen. De jongste had immers schoenen nodig. We hebben tieners in huis, dus ze weten goed wat ze willen. En dus kunnen we met hen naar Wijnegem, naar die éne winkel waar ze de perfecte sneakers hebben. Ja, we hadden ze ook via internet kunnen bestellen, maar de mama wil graag dat haar dochters-in-volle-groei hun schoenen eerst passen. En toen we dan toch in het winkelcentrum waren, konden ze meteen ook voor een winterjas kijken. Allebei onze dames vielen als een blok voor “hun” jas. Binnen het uur stonden we weer buiten, met schoenen én jassen. Een unicum. Ik denk niet dat we er ooit al zo vroeg bij waren ;-).

En nu nog een paar nachtjes bijslapen en dan kan mijn oude lijf er ook weer tegenaan. Wanneer was alweer het volgende Europese voetbalavondje gepland? Gegarandeerd dat ik dan een paar uurtjes slaap inhaal ;-).

De Imelda Marcos uit Heist

Misschien is het nog niet zo héél erg. Duizend paar schoenen heb ik (nog) niet. Verre van zelfs. Eerlijk gezegd heeft de echtgenoot meer schoenen dan ik. Maar héél soms word ik halsoverkop verliefd. Op een paar schoenen. Die ik gewoon fantastisch mooi vind. Met hoge hakken uiteraard. En ja, dit weekend was het weer zo ver.

Bij de zomerwissel kwam ik immers tot de constatatie dat ik geen hoge sandalen meer heb. Ik heb een paar platte sandalen, ik heb een paar baskets, ik heb 2 paar pumps en een paar zomerschoenen met een bandje voor de zomer. Maar hoge sandalen had ik niet meer. Die heb ik allemaal kapot gelopen in de heuvels van Toscane. Ja, want ik ben het type dat platte sandalen koopt in Italië en die dan wil sparen en dus maar op hieltjes de heuvels op en af wandelt. Tot die prachtige schoenen helemaal onder het stof zitten. En dat stof krijg je er achteraf nooit meer uit.

Over mijn pumps kan ik kort zijn: het zijn fantastisch mooie schoenen en ik sta er fantastisch mee/op. Maar “staan” is ook letterlijk het enige wat ik ermee kan doen. Ik begrijp niet hoe andere vrouwen gemakkelijk op pumps kunnen lopen. Bij mij schieten mijn voeten constant uit die schoenen, met regelmatig valpartijen tot gevolg. Met bijhorende gênante situaties. Om één of andere reden overkomt me dat nooit als ik alleen thuis ben. Ga ik nooit op mijn gezicht in mijn eentje, maar liefst in het midden van een drukke winkelstraat in Leuven, op shoppingtrip met de oudste en haar vriendin. Of kwakkel ik door de hak op weg om de jongste op te pikken op school. En geloof mij, ik ben NIET het type dat elegant tegen de grond gaat. Of een klein beetje valt.

En aangezien ik momenteel met het openbaar vervoer ga werken, en volgens de stappenteller een 3000-tal stappen afleg vanaf het station naar het werk of naar de auto, zijn de pumps geen werkschoenen. Tenzij ik eens met de auto ga werken natuurlijk. Het stukje van de auto naar het bureau of de voordeur is nog net haalbaar op pumps.

De baskets en ik, we zijn nog aan het uitzoeken of het echt iets kan worden tussen ons. De start vorig jaar was veelbelovend, maar toen het voor echt was (op vakantie), viel het toch héél hard tegen. In mijn geval wil dat dan zeggen dat ik na amper één dagje baskets met twee dikke blaren zat op mijn voetzolen. Sindsdien staan de All Stars dan maar stof te vergaren in de kast. Vooral omdat ik met mijn platte sandalen een fantastisch alternatief gevonden had: schone, zalig zittende sandalen waar ik ook perfect mee uit de voeten kon. Geen blaren, niks. En nog deftig ook. En ja, de dochters combineren hier lustig de schoonste zomerkleedjes met hun makkelijke sneakers, maar dat gaat voor mij toch net te ver. Daar ben ik te ijdel/oud voor geworden.

Maar de platte zomersandalen voelen ergens ook wel vreemd aan. Als ik ze draag, loop ik anders en voel ik me anders. Ik ben het niet gewend om “plat” te lopen. Ik draag altijd hakken. Bovendien ben ik met de platte sandalen kleiner dan de oudste. En dat weten we wel, maar we zijn nog in denial ;-).

Wanneer ik met de echtgenoot op stap ga, wil ik me supervrouwelijk voelen en voor mij horen daar hakken bij. En een jurkje of een rokje. En dus had ik écht nog een paar hoge sandalen nodig. En ze zitten gemakkelijk, ik kan er goed op lopen (uitzonderlijk goed zelfs volgens de winkeldame, maar ik heb intussen dan ook al meer dan 24 jaar ervaring) en ik vind ze fantastisch schoon.

Ik denk eerlijk gezegd wel niet dat ik er de Toscaanse heuvels mee kan beklimmen. En zelfs van de trein naar de auto of het kantoor wordt allicht ook onrealistisch. Bovendien durf ik te wedden dat ik waarschijnlijk alle losliggende stenen of putjes of oneffenheden in het trottoir vind als we met zijn tweetjes nog eens een stapje in de wereld zetten. En dat ik van geluk zal mogen spreken dat hij me dan meestal stevig vast heeft en me op die manier minstens één keer per date behoedt voor een zware tuimeling.

Ik had ook voor een praktische optie kunnen gaan. Ik had ook eens een hakje van een paar centimeter kunnen kiezen. Maar dat doe ik wel als ik oud en versleten ben. Alhoewel. Ik denk dat zelfs een rollator nog beter staat op hakken ;-). Hopeloos en onverbeterlijk als het op schoenen aankomt. Zucht.

En dan toch: platte sandalen!

Schoenen. Het blijft een moeilijke evenwichtsoefening (letterlijk én figuurlijk). Ik val nu eenmaal op hoog (het kan me niet hoog genoeg zijn), maar een mens moet eerlijk zijn: je kan er niet altijd even goed op stappen. En dus gingen we in de aanloop naar onze vakantie voor mijn allereerste paar sneakers. De wijsheid komt (een klein beetje) met de jaren. De sneakers werden getest én goed bevonden. Een poging om ook nog platte sandalen te verwerven, draaide op een sisser uit en eindigde met een paar prachtige (hoge) pumps.

De grote test van de sneakers werd onze Toscane-reis. Zaten verder nog in mijn reiskoffer: een paar hoge sandalen, een paar hoge gesloten schoenen en mijn slippers. Met volle moed trok ik voor ons stadsbezoek aan Milaan de nieuwe sneakers aan. Na 2 dagen Milaan (stad én wereldtentoonstelling) had ik 2 indrukwekkende blaren op de onderkant van mijn voeten. Ik heb helaas een brede voet en mijn prachtige sneakers snoeren het voorste gedeelte toch wel stevig in. Bovendien was het ontzettend heet en waren mijn voeten misschien ook nog een beetje gezwollen. Enfin, 2 dagen ver op reis en de enige platte schoenen bleken geen alternatief te zijn. Ongelooflijk trouwens hoeveel mensen er op je schoenen gaan staan (op de bus, op de tram, tijdens het door de stad lopen…) Al na de eerste dag stonden die prachtige witte sneakers vol grijze strepen. (ok, dat had ik een klein beetje zelf gezocht).

Tweede uitstap (Monteriggioni en Siena) dan toch maar op mijn (hoge) sandalen. Pijnlijke zaak met blaren net op het punt waar je voet steunt… Ik was echt opgelucht toen we in de auto zaten en ik de sandalen uit kon doen.

Derde uitstap naar Firenze, derde poging, ditmaal op mijn teenslippers. Geen last gehad van de blaren, maar dat dingetje tussen mijn tenen irriteerde ontzettend, zeker na een dag stappen. Alweer geen oplossing dus. Maar op weg naar de Ponte Vecchio kwamen we een winkel van Nero Giardini tegen. Een bekend merk en dus stapten we de winkel binnen. Eerst viel mijn oog uiteraard op een paar mooie hoge schoenen. Macht der gewoonte ;-).  Maar ze pasten niet. En dus toch maar eens een plat sandaaltje proberen. Het eerste paar was het niet: de 36 te klein, de 37 te groot. En na alle geknoei met de schoenen was ik écht niet van plan om nog eens een paar mooie schoenen te kopen waarop ik niet kon lopen. Maar het tweede paar paste wel. En ze stonden nog mooi ook.

Probleem opgelost? Een eerste – weliswaar kort – tripje naar Volterra verliep rimpelloos. Maar ook de tweede uitgebreidere test in San Gimignano gebeurde in volstrekte pijnloosheid. Hallelujah! De perfecte platte sandalen vind je dus in… Firenze. Het perfecte excuus voor een citytrip?

Nu ik het perfecte paar had, zou je denken dat ik geen ander paar meer zou dragen. Maar ik wou ze (nog even) mooi houden. En dus zag je me de Toscaanse heuvels beklimmen en afdalen op mijn hoge sandalen… Die waren immers al stoffig en dat wou ik mijn nieuwe sandalen nog niet aandoen. En ik spreek uit ervaring: omhoog op hakken is niet zo’n probleem, maar een afdaling durft al eens wat moeilijker te verlopen ;-).

Intussen ben ik overtuigd: het kan dus toch, een prachtige (platte) schoen waarop je ook effectief kan stappen ;-).

Missie platte sandalen…

Het zonnetje schijnt, de oudste heeft vrij na examens, de mama een dagje recup en in het Kempische Heist-op-den-Berg begint de braderij. Het ideale moment voor de zomerkoopjes 😉 En dus trokken wij al deze voormiddag met een lijstje vol “must haves” naar de Bergstraat.

Op mijn lijstje stonden boeken én platte sandalen. Het belooft volgende week immers een stralende week te worden: tijd dus om de ligzetels weer boven te halen én me met een boek in de tuin te installeren… Tja, en als we eenmaal beginnen lezen dan gaat het hier vooruit. Mijn lijstje is een combinatie van een paar aangeprezen toppers (La Superba, Augustus) en vooral de typische luchtige zomerromannetjes à la Santa Montefiore… Ik kan niet wachten om eraan te beginnen 😉

En dan de missie “platte sandalen”. Na de succesvolle test met de All Stars had ik vrij snel besloten om ook een paar platte sandalen aan mijn schoenencollectie toe te voegen. Kwestie van de stadsbezoeken op reis toch net iets aangenamer te laten verlopen. Om ook in de late namiddag nog deftig te kunnen stappen… En dus was ik vorige week al even op exploratie geweest. En ik had ze gevonden: het ideale paar platte sandalen. Alleen peinsde ik er uiteraard niet over om de sandalen meteen te kopen, één week voor de braderij, de start van de Heistse solden. Ik was niet van plan om nog de volle pot de betalen.

En dus begon ons bezoekje aan de braderij met een bezoekje aan de winkel van mijn sandalen. Die echter niet meer in het uitstalraam stonden en ook in de winkel zelf nergens meer te vinden waren. Er waren nog wel platte sandalen, maar als ik ergens mijn zinnen op gezet heb, dan neem ik geen genoegen met een troostprijs. Geen platte sandalen dus.

Op de terugweg naar huis stopten we nog even in de tweede schoenwinkel. En daar werd ik wel op slag verliefd op een paar schitterende schoenen. Mooie kleur (die nog niet in mijn kast stond) én gemakkelijk aan de voet. Met stevige korting. En dus voegden we nog een zakje toe aan onze buit. Klein detail: het zijn geen platte sandalen. Maar ach, dan doen we de stadsbezoekjes toch gewoon op onze All Stars?

Geef nu toe: zo’n mooie pumps, die kon ik toch niet laten staan 😉

Mijn allereerste… paar sneakers

Ik ben een hakkenmadame. Ik denk niet dat ik sinds mijn achttiende nog veel platte schoenen gedragen heb. Ja, ik heb sportschoenen (om te sporten) en thuis draag ik uiteraard pantoffels of slippers, maar als ik buiten kom, draag ik hakken. Of het nu is om te werken, om op stap te gaan, om te gaan shoppen, om een stad of museum te bezoeken, om naar een concert of festival te gaan… ik loop altijd op hakken.

Maar daar komt binnenkort verandering in. Deze week kocht ik mijn allereerste paar sneakers. Om eerlijk te zijn, mijn tweede paar ooit. Ergens in mijn middelbare schoolperiode heb ik ook nog een paar blauwe All Stars gehad. Hoge. En in Londen vorig jaar leende ik voor een dagje de sneakers van de oudste omdat ik zo’n grote blaar had op de onderkant van mijn voet dat ik niet meer op mijn hakken kon lopen. (Sommigen onder ons geloven immers dat je met een nieuw paar schoenen perfect op citytrip kan gaan!)

Vorig weekend moest ik werken. Het waren lange dagen, het was mooi weer, dus ik was vaak onderweg. Ik heb mijn kilometertjes wel afgelegd. Op hakken natuurlijk. Ik heb geen platte schoenen voor de zomer. Zaterdag was heel druk. Het was een opluchting toen mijn schoenen ’s avonds uit mochten. Het was ook warm geweest, mijn voeten waren ook wat gezwollen. Zondagmorgen waren ze nog een beetje beurs. De echtgenoot suggereerde om op sportschoenen te gaan werken. Dat vond ik erover, maar tegen zondagavond was ik echt wel opgelucht dat het erop zat en dat ik mijn voeten wat rust kon gunnen.

En toen had ik er genoeg van. Ik draag heel graag hoge schoenen, ik vind het ook mooier, maar er zijn nu eenmaal momenten dat het praktische mag doorwegen op mijn ijdelheid. Bovendien komt de zomer er weer aan. Binnenkort gaan we op reis, het zou wel handig zijn als ik ook eens platte schoenen zou kunnen meenemen. Dan zal een stadsbezoekje misschien een pak aangenamer verlopen (om van de wandelingen in de Toscaanse heuvels nog te zwijgen)…

En dus ben ik maandagmorgen sneakers gaan bestellen. Witte. Tja. Ik zag de echtgenoot gewoon denken: “Eén tochtje in de Toscaanse heuvels en die prachtige witte sneakers zijn mooi gelig…” Maar dan gooi ik ze gewoon in de wasmachine.

En momenteel twijfel ik ook over een paar platte sandalen… Ja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Zelfs na 24 jaar hakken kan een mens nog het licht zien. Maar overdrijven gaan we nu ook niet doen. Mooie sandalen (op hakken uiteraard) staan ook nog op mijn lijstje voor de solden 😉

Love at first sight: schoenen ;-)

Ik ben dol op schoenen. Hoge schoenen. Hoe hoger, hoe liever. Ik denk dat ik sinds mijn achttiende geen lage schoenen meer gedragen heb. Tenzij om te trainen. Het zou redelijk belachelijk zijn om dat op je hakken te proberen 😉

Alhoewel. Ik heb wel meer dingen op hakken gedaan waar een normale mens zich niet aan zou wagen. 4 dagen citytrip Londen. Enkel hakken mee, waaronder een nieuw paar schoenen, nooit eerder gedragen. Het wordt pijnlijk (letterlijk én figuurlijk) als je de laatste dag de All Stars van je oudste moet lenen omdat je écht niet meer op je nieuwe schoenen kan lopen. Oorzaak: een grote blaar op de onderkant van je voet… Misschien voor de verandering toch maar eens een eigen paar All Stars kopen voor we op vakantie trekken dit jaar?

En laat ons eerlijk zijn: ik ben ook niet meteen het elegante slentertype. Ik stap door, tegen een stevig tempo. Je hoort me letterlijk aankomen. Vroeger had ons moe het over een bende olifanten die de trap op denderden (ja, dat ben ik, in mijn eentje), nu hoort men op het werk mijn aanwezigheid voor men mij te zien krijgt…

En zetten wij een stapje in de wereld, dan mag ik van geluk spreken dat we meestal hand in hand lopen. Want wees gerust: dat éne putje in het voetpad of die ene voeg die verdwenen is, ik vind die én ik verstap mij. Gelukkig heb ik flexibele enkels én een fantastische bewaarengel.

Ik heb geen ideale voeten. Kleine voeten: maatje 36. Dat heeft één groot voordeel: ik kan gerust wachten tot de koopjesperiode om mijn goesting nog te vinden. Mijn kleine voeten zijn helaas niet bepaald fijn. Niet elke type schoen zit goed of past. En dus ga ik elk seizoen op zoek naar een nieuwe variatie op hetzelfde thema. Stevige schoenen, maar toch Italiaans sierlijk. Met bandje om ze aan mijn voet te houden én met een stevige hak (zowel in de hoogte als in de breedte).

Naaldhakjes, ik heb ze geprobeerd. De echtgenoot heeft er nog nachtmerries van. Ik ook trouwens. Probeer maar eens gracieus te blijven, op naaldhakken, op de kasseien in Leuven, tijdens het prille begin van je relatie (als je nog indruk wil maken). Ik kan je garanderen: het mislukt grandioos als je om de 5 stappen kwakkelt of ternauwernood op je gezicht gaat. Langs de andere kant: hij wist meteen wat voor vlees hij in de kuip had 😉

Maar af en toe gebeurt het dan: liefde op het eerste gezicht. Dat éne paar schoenen dat je moet hebben. Ze waren duur. Maar ik heb gegokt. De solden afgewacht en ze uiteindelijk een jaar later in de outlet op de kop getikt voor een kwart van de oorspronkelijke prijs. Dan kan je het nooit een miskoop noemen.

Zelfs niet als je er eigenlijk niet op kan stappen (aangezien ze van mijn voeten glijden (gebrek aan bandjes weet je wel) en ze toch wel heel hoog zijn als je ze verliest. Maar ze staan zo mooi. En ik sta er zo mooi op. Letterlijk dan, want staan is het enige wat ik ermee kan doen. Eén voordeel: ik zal er nog lang op staan, want ze zullen niet snel verslijten 😉

Wat heeft jullie voorkeur: een mooie of een praktische schoen? Laten jullie je wel eens verleiden door dat ene paar waar je eigenlijk niks mee kan doen maar waar je graag naar kijkt?