Onze tienerkamers 2.0

De voorbije weken hebben we de kamers van onze dochters een nieuw kleurtje gegeven en de boel eens uitgemest. In het kader van de “Mins Game” (meer informatie vind je hier) hebben wij hier de voorbije weken serieus opgeruimd en “ontspuld”. Als de kamers dan toch leeggemaakt moeten worden om te schilderen, kan je misschien best ineens ook de kasten uitkuisen en opruimen. Wat toch wel serieus wat tijd in beslag neemt. Het schilderen op zich duurt “amper” een vijftal dagen (en dan is de kamer ook opgekuist), maar het opnieuw inladen van de kasten, het sorteren van de spulletjes en het afscheid nemen ervan duurt doorgaans toch wat langer.

En ja, een hele hoop voorwerpen zullen naar het containerpark verhuizen, op de rommelmarkt verkocht worden of doorgegeven worden aan het nichtje (kleren), maar de tussenfase (de zolder) bestaat hier ook nog. Van sommige zaken (zoals knutselwerkjes of hun ingevulde schoolboeken uit het zoveelste leerjaar) kan ik maar moeilijk afscheid nemen. En dus worden die in dozen gestopt en op zolder gestockeerd. Waar ze, en dat besef ik maar al te goed, nooit meer zullen uitkomen tot het huis ooit volledig opgeruimd moet worden. Maar wie weet kunnen de klein- of achterkleinkinderen er dan nog eens in neuzen. Of zie ik wonder boven wonder het licht en passen we dat “Mins Game” zelfs ooit op de zolder toe.

Maar onze tienerkamers zijn mooi geworden. Al zeg ik het zelf. Onze dames kozen elk hun eigen kleurencombinatie en zaten volgens de verkoper echt wel aan de twee uiteinden van het spectrum: de warmere versus de koudere kleuren. Ze wisten allebei goed wat ze wilden en waren allebei overtuigd van hun keuze. Wij in den beginne misschien niet helemaal, maar goed, het was hun kamer, hun keuze. Maar als je het uiteindelijke resultaat ziet, dan zijn beide kamers eigenlijk wel geslaagd. Elk op hun manier. En moeten we toegeven dat onze meisjes er wel oog voor hebben.

Al zitten we momenteel wel nog een beetje met een leeg canvas en moeten beide kamers ook nog wat aangekleed worden. Ze moeten nog gezellig gemaakt worden. En zo hebben wij meteen ook weer ons projectje voor de komende weken. Het is vakantie, we zouden ons toch niet willen vervelen, zeker ;-).

Advertentie

Ik hou van schilderen

We zijn onze vakantie weer eens begonnen met een schilderprojectje. Onze beide dames waren hun kinderkleuren ontgroeid en hadden nood aan een meer tienerproof kamer. Zij kozen hun kleuren, wij gaven hun muren een nieuw tintje. Vier dagen fysieke arbeid en daar geniet ik eigenlijk wel van. Voor iemand die de rest van het jaar voornamelijk met haar hoofd creatieve projecten uitwerkt, is dit een perfect fysiek tegengewicht.

Daar waar ik in de loop van het jaar wel eens kan wakker liggen omdat ik in mijn hoofd nog bezig ben met het uitwerken van een nieuw idee of een nieuw project, of gewoon het overlopen van mijn dag, is een dag schilderen het ideale tegengewicht. Het is een dag concentratie op het aanbrengen van een kleur, daar waar je nog niet geweest bent. Het is een dag niet buiten de lijntjes kleuren. Het is een dag muziek luisteren en meezingen met Radio Nostalgie waar ze verdacht veel nummers uit mijn jeugd draaien. Zij aan zij met de echtgenoot.

En op het einde van de dag zie je onmiddellijk resultaat: de kleur zit erop, de vakken zijn gevuld. Het is afgewerkt, je werk zit er voor die dag op, nu moet de verf eerst even drogen vooraleer je verder kan. Je hoeft niet meer liggen te piekeren of verbeteringen aan te brengen of nog zitten te herkauwen op ideetjes die met een paar kleine aanpassingen nog beter worden. En heb je ergens een klein foutje gemaakt, dan heb je nog een tweede kans/laag om het recht te trekken. Tenslotte ben je fysiek echt wel uitgeteld na een dag schilderen en hou je er meestal ook een goede nachtrust aan over.

Bovendien is onze taakverdeling zo dat ik echt wel het dankbare werk heb. Terwijl de echtgenoot zich concentreert op het fijnere schilderwerk en voor de aflijning zorgt, kom ik met de rollen in actie. Frustrerend vaak voor hem, want hij is soms een uur bezig aan het aanbrengen van het kaderwerk waarbinnen ik binnen een kwartier kleur aanbreng. En neen, het helpt niet als je net nadat hij begonnen is vol enthousiasme de kamer binnenstormt als een olifant in een porseleinwinkel om te vragen of je al mag beginnen. (Zeker niet als hij net op de ladder het stukje boven de deur staat af te lijnen.)

Alleen dat akelige plafond. Daar is weinig verdienste aan. Dat was wit en blijft wit. Eerlijk, daar zie je soms  weinig verschil. Bovendien is het lastig om met de rollen boven je hoofd bezig te zijn. Ik word er letterlijk misselijk van en moet na het afwerken meestal toch een paar uur bekomen. Ook de voorbereiding (met vooral het afplakken) is niet bepaald aangenaam werk en daar kruipt altijd een pak meer tijd in dan je in je planning hebt voorzien. Al zouden we na zoveel schilderwerken echt al beter moeten weten.

Maar het zit erop, morgen wordt de laatste kamer opgeruimd en uitgemest. Ook dat geeft voldoening. Bovendien komt daarna nog een leuk stuk: het aankleden van de kamers: onze dames mogen nog wat accessoires kiezen om hun kamers gezellig te maken. Er zal dus nog een Ikea-bezoekje op ons vakantieprogramma komen. En dat vind de mama minstens even leuk als haar dochters… want een paar kleine (werkelijk onmisbare) spulletjes voor de rest van het huis mogen dan uiteraard ook niet in onze kar ontbreken ;-).

As we speak: vakantiemodus on

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Vakantie! Eindelijk! Voor het eerst in jaren hebben we ons verlof anders gepland. We kozen niet voor de maand juli, maar planden onze vakantie (grotendeels) in augustus. En dat deed toch even pijn. Juni is immers een drukke maand voor de echtgenoot en de dochters en dus probeer ik thuis wat meer in te springen. Maar het bobijntje is hier meestal echt wel af tegen einde juni en dat was dit jaar eigenlijk niet anders. En toch deden we nog een paar weekjes erbij. Drukke weken. Onze deadlines naderen, we moesten het tempo dus nog even hoog houden.

Kleine kwaaltjes. Dat het op was, en dat het tijd was voor vakantie, werd de laatste weken wel duidelijk. Het bijslapen op woensdag en in de weekends bleek telkens hoognodig. Er dook al eens terug een migraineaanval op, wat maanden geleden was. En sinds een paar dagen sukkel ik ook met een oogontsteking. Niets ergs, alleen maar wat lastige kwaaltjes, maar toch tekentjes aan de wand dat het lijf naar rust snakt.

Vakantieprojecten. Het kan toch niet zijn dat we onze vakantiedagen in ledigheid doorbrengen, zeker. Verlof moet je verdienen, niet alleen op het werk. Al jaren plannen wij toch minstens één schilderprojectje in onze grote vakantie en dat kon ook dit jaar uiteraard weer niet uitblijven. Onze tienerdochters zijn hun kinderkamers ontgroeid en bovendien hebben hun muren toch wel héél hard geleden onder hun lijflijke aanwezigheid. Dus mochten onze dames een nieuw kleurtje kiezen en zijn wij alweer met de verfrollen in de weer. Enfin, vooral de echtgenoot was de afgelopen week in de weer, sinds vandaag kan hij op mijn (overigens zeer gewaardeerde) hulp rekenen.

Tour. Het voordeel van het verschuiven van ons verlof is dat we dit jaar wél in het land zijn tijdens de Tour. Dat we voor het eerst in jaren geen Gazzetta dello Sport moeten kopen om te weten hoe het in de Ronde van Frankrijk loopt. We kunnen het nog eens met eigen ogen volgen. En dan is het voor mij toch wel een beetje teleurstellend dat we “live” meemaken dat Froome alweer zal zegevieren. Ik zal niet ontkennen dat hij allicht de beste van het pak is, maar hij heeft zo weinig uitstraling. Ik word er niet warm of koud van. Hij doet mij denken aan Miguel Indurain. Dat was ook een geoliede machine, maar er is geen hoek (of zelfs maar een piepklein hoekje) af. Het heeft niks heroïsch als je een koers “controleert” en het verschil maakt in de tijdrit(ten). Geef mij dan maar Sagan: je beleeft altijd wel iets met de Slovaak. Die gaat er tenminste voor: aanvallen, ook al levert het weinig of niks op…

Red Flames. Het werd een beetje opgeklopt. Er werd aandacht gecreëerd, onder andere dankzij de nochtans meer dan degelijke commentaar van Imke Courtois bij het mannenvoetbal. Zo zit je dan vol verwachting voor het scherm voor de allereerste EK-match van onze Belgische nationale vrouwenvoetbalploeg. En dan is het toch een beetje slikken als je het niveau ziet. Mag er meer (media)aandacht komen voor het vrouwenvoetbal? Zeker. Mogen de matchen uitgezonden worden? Natuurlijk, maar het hoeft misschien niet per sé in prime time op één. Ik denk dat er een aantal vrouwelijke topbasketsters (zoals onze nationale trots Ann Wauters) zich afvragen waarom zij nooit op die aandacht kunnen rekenen. De verkeerde bal, zeker?

Roger Federer wint Wimbledon. Midden in het Tourgeweld ging de uitzonderlijke prestatie van deze geweldige sportman (in alle betekenissen van het woord) een beetje verloren. Wereldklasse! Met de kleine kanttekening dat hij dit nog altijd realiseert mede dankzij zijn vrouw, die zich al jaren wegcijfert in zijn schaduw. Weinigen weten nog dat ook zij een verdienstelijk tennisster was in haar jonge jaren. Terwijl hij zich concentreert op zijn sport, houdt zij hun gezin draaiende. Alle lof trouwens ook voor “feminist” Andy Murray, die op een geweldig fijne (Britse) manier het seksisme van een journalist aan de kaak stelde na zijn nederlaag in de kwartfinales. Ik heb er nog maar weinigen dat – op zo’n manier – zien doen in de sportwereld.

Gin Tonic. Het was ongelooflijk schoon weer de afgelopen weken. Er was dus af en toe al wel een klein vakantiesfeertje. Bovendien waren er fijne samenkomsten tijdens onze weekends en werd er al eens een feestje gevierd. En dan durft een Gin Tonic al eens smaken. Al hebben we snel geleerd dat 1/3 gin misschien toch écht wel wat veel van het goede is ;-).

Er werd weinig gelezen, er werd weinig tv gekeken de afgelopen weken. Maar de vakantielectuur ligt klaar en Dunkirk staat op de filmplanning van zodra het weer wat minder wordt. Nog twee dagen schilderen, de boel opkuisen en uitmesten en de vakantie begint “voor echt”. Al is het misschien vooral een “state of mind”: er “moet” even niks meer, maar er “mag” veel. Uitslapen bijvoorbeeld, uitgebreid ontbijten, rustig de krant of een boekje lezen… Laten we daar morgen meteen werk van maken ;-).

Schilderwerken Tifosa en co

Vorige week zaten de echtgenoot en ik een weekje in schildermodus. Aangezien hij thuis was, heeft hij het leeuwendeel op zich genomen, maar tijdens mijn vrije momenten was ik zijn hulpje. Wij hebben hier een zeer duidelijke taakverdeling: de echtgenoot lijnt af, ik zorg voor het grove rolwerk. Intussen zijn we – 10 jaar na onze eerste schilderervaringen – aan de tweede lagen begonnen. Eerlijk, we zijn een goed (schilder)team en eigenlijk vind ik het gewoon leuk om te doen. In beperkte dosissen uiteraard. Zo’n weekje per jaar ;-).

Je moet even niet nadenken. Mijn hoofd staat even stil terwijl ik met de rol aan de slag ben en probeer bij te houden welke plekken ik al gehad heb en waar ik nog verf moet opsmeren. Wat uiteraard evident is en makkelijk te zien als je de muren een kleurtje geeft, maar net iets moeilijker bij het witverven van het plafond.

Ik geniet van de fysieke moeheid achteraf. Je voelt dat je gewerkt hebt. Je lijf is uitgeput en dus slaap ik ook gewoon makkelijker. De zaligste douches neem je trouwens na een dag fysieke arbeid, dan voel je de vermoeidheid samen met het water zo van je afglijden.

Je ziet onmiddellijk resultaat. Je werk levert meteen op. Zelfs de eerste laag maakt al een wereld van verschil. Hoewel het volgens de echtgenoot eigenlijk nog niet nodig was, had de vorige verflaag toch geleden onder twee opgroeiende kindjes. Hier en daar stonden handjes en vingertjes en blijkbaar zijn deuren ontzetten moeilijk te openen, want de muren ernaast waren niet om aan te zien.

Maar langs de andere kant durft mijn perfectionistisch kantje het ons ook bij het schilderen wel eens onnodig moeilijker maken.

Ik stel mezelf doelen en durf dan wel eens over mijn eigen grenzen gaan om de eindmeet uit mijn hoofd alsnog te halen. Zo had ik op mijn vrije dag graag het plafond afgewerkt (check) en de muren ook al een eerste laag gegeven. Maar aangezien we met 2 verschillende kleuren werkten, was dat eigenlijk onrealistisch. We zijn er in geslaagd om de muren al een eerste keer met het lichte grijs te schilderen, maar we hebben daarvoor wel ferm doorgetrokken. Tegen 19 uur was ik fysiek op en zag ik ook wel in dat we de donkere kleur niet meer zouden halen. Terwijl de echtgenoot de laatste details aan het afronden was en ik op hem aan het wachten was om er een laatste keertje met de rol over te gaan, ging mijn kaars ineens uit.

Ik zie alles en ik ben (te) streng. Een plekje overgeslagen? Ik heb het gezien en zal er nog eens overgaan. Zo hadden de kinderen in onze tuinkamer na amper een paar weken al krassen gemaakt op de muur naast de buitendeur. Onze dochters zijn van de nonchalante soort en durven na school al eens een muurtje raken met de boekentassen. Ik had het uiteraard gezien en telkens ik de muur passeerde, vond ik het zo jammer van ons werk. En dus nam ik deze gelegenheid te baat om ook die paar stukken muur in de veranda terug bij te werken. Eerst was ik nog bang dat je verschil zou zien (en dat ik het dus eigenlijk erger zou maken) maar dat was gelukkig niet het geval. Opgeruimd staat netjes en het deed wonderen voor mijn gemoedsrust.

Focus! Terwijl ik nog met het ene bezig ben, begin ik al nieuwe plannen te maken. Tegen vrijdagavond wisten we dat we zaterdagmiddag zouden klaar zijn met het schilderwerk. In plaats van tevreden te zijn en het de rest van het weekend rustig aan te doen, begin ik dan te denken dat we toch de meubels niet zomaar kunnen terugplaatsen, dat ik die misschien beter eerst eens deftig kuis. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb tot zondagavond gekuist. Uitgeteld was ik maar de muren en het plafond schitteren en ook de meubels blinken als nieuw. Zelfs de vloermat is gewassen. Nu nog droog raken en dan kan ze haar plek binnen weer innemen.

Maar genoten dat ik intussen al heb. Telkens ik onze woonkamer binnen kom, vind ik het ongelooflijk schoon en ben ik trots op onszelf. Dat het aflijnen van de echtgenoot quasi perfect was. Dat de nieuwe kleuren toch écht wel een verbetering zijn. Dat je toch hard het verschil ziet met vroeger. Dat ik nog altijd een beetje last heb in de pols en de schouder, neem ik er dan ook bij. Mijn hoofd mag de bijna 43 levensjaren op mijn teller af en toe eens uit het oog verliezen, mijn lijf zal dat nog wel even laten voelen ;-).