Klein geluk #12

Kijk, we moeten eerlijk zijn: we zijn de afgelopen weken ongelooflijk verwend. Niet alleen zijn we aan het tweede verlengd weekend toe in amper 2 weken tijd, maar we hebben alweer een paar schone zomerdagen achter de rug. En zon maakt nu eenmaal alles mooier!

• Lange weekends zijn zalig en bevatten ongelooflijk veel kleine geluksmomenten. Zelfs/zeker als je ze doorbrengt in je eigen achtertuin. Met ons vieren samen natuurlijk.
• We konden de afgelopen week gaan werken in onze zomerjurken en met sandalen aan.
• En die sandalen zijn plat. Jaja, zelfs op “latere” leeftijd kan je het licht nog zien 😉.
• Buiten eten. Alles smaakt beter als je onder een stralend zonnetje (of onder de parasol) kan eten.
• De oudste die samen met haar papa “Game of Thrones” kijkt en daar ongelooflijk van kan genieten.
• De jongste die even met een serieuze dip worstelde toen bleek dat ze na amper 3 maanden de volledige Bones-collectie (12 seizoenen!) erdoor joeg. Maar meteen een nieuwe verslaving ontdekte in de vorm van “The Mentalist”.
• De oudste die eerst opgelucht was dat ze nu in de weekends tenminste rustig kan ontwaken zonder meteen “moordslachtoffers” voor haar kiezen te krijgen. Al was haar opluchting van korte duur toen de jongste aan “The Mentalist” begon.
• Dat een mens zo content kan zijn met een nieuw zadel op de hometrainer had ik me 2 weken geleden niet kunnen voorstellen.
• Het trainen verliep de voorbije weken bijzonder vlot. Lag het aan het nieuwe zadel? Of aan het zalige zonnetje buiten? Feit is dat het al als een gemis voelt als ik eens een dag oversla.
• Naar de kapster gaan en “als nieuw” terug buiten komen.
• Naast het fietsen wordt er hier de laatste weken ook veel gestapt. En ook dat doet ongelooflijk deugd, zeker als het zonnetje schijnt en als het buiten aangenaam is.
• Zelfgemaakte lasagne blijft overheerlijk en met niks te vergelijken. Maar er kruipt toch wel serieus wat werk in en dus maak ik het gewoon te weinig.
• Verse ovengebakken marmercake. Zeker als het gebak met veel liefde gemaakt werd door de oudste.
• Het eerste ijsje op een hoorntje. Gezouten karamel. Zalig!
• Thuiskomen na een drukke werkdag en opgewacht worden met muziek. Dansen.
• Op Twitter zitten tijdens het Eurovisiesongfestival. Hilarisch!
• De zoektocht naar De Mol zit in de beslissende fase. We zijn al een paar keer van gedachten veranderd, maar nu weet ik het wel zeker: Lloyd is de mol. Of misschien toch Baha. Of Pieter. Och, zondag weten we het. Tof dat er zo af en toe toch nog eens een programma is waarvoor je op het puntje van je stoel gaat zitten.

Aan de vooravond van alweer een lang weekend is het fijn om even stil te staan bij al het mooie in ons leven. De kleine geluksmomentjes. Om er dan vanaf morgen een hele hoop nieuwe momenten aan toe te voegen…

Advertentie

Ouderzonden #3 – Luxuria

Een nieuwe bloguitdaging, ditmaal in het leven geroepen door Romina en Annelore. Dit jaar bloggen wij allen samen over de zeven hoofdzonden, toegepast op het ouderschap.  #ouderzonden, met andere woorden. De derde uitdaging draait rond:

#3 Luxuria (onkuisheid – lust – wellust) Wat doe je om jezelf graag te blijven zien en dit over te brengen aan je partner nu je in de eerste plaats vooral ‘ouder van …’ bent?

Met deze uitdaging ben ik het niet helemaal eens. Vooral bij het tweede stuk van de vraag “nu je in de eerste plaats vooral “ouder van…” bent?” heb ik mijn bedenkingen. Ik heb mezelf immers nooit in de eerste plaats enkel “ouder van…” gezien. Ik heb altijd beseft dat we onze dochters maar “tijdelijk” onder onze hoede zouden hebben en dat we er dus maar beter voor konden zorgen dat wij als koppel goed bleven overeenkomen. Want op een bepaald moment in ons leven zouden onze dochters het nest verlaten. En dan moeten we natuurlijk wel met zijn tweeën verder.

Het klopt wel, en daar gaan we niet onnozel over doen, dat de zorgtaken voor je kinderen ontzettend veel tijd in beslag nemen. Zeker als je voor het eerst mama wordt, kan de omvang ervan je wel overvallen. De eerste maanden en jaren kruipt er ontzettend veel tijd in dat kleintje. En tegen dat je zowat je draai gevonden hebt met dat eerste en je terug wat tijd voor jezelf krijgt, begin je meestal een tweede kleintje te plannen en begint het hele circus opnieuw.

Die eerste jaren met kleine kindjes vergen ontzettend veel. Van jezelf en van je relatie. Het is niet zo aangenaam dat je jaren op een stuk “in shiften” eet, omdat één van beiden de kinderen bezighoudt, zodat de partner snel zijn voedsel naar binnen kan schuiven. Om rustig en uitgebreid met zijn tweeën te kunnen tafelen en uitgebreid te kunnen praten, boek je best een babysit en plan je een etentje uit (of eet je na bedtijd van de kinderen). Al die onderbroken nachten zorgen vaak ook voor korte lontjes en dat werk je uiteraard uit op de persoon die je het meest dierbaar is en het meest na is. Je leven verandert ingrijpend van zodra je kinderen krijgt.

Maar hoe zorg je er nu voor dat je jezelf graag blijft zien en hoe breng je dit over naar je partner? Humor is voor mij het codewoord. Samen blijven lachen. Het grappige proberen te zien in elke situatie. Ook als je voor de derde keer die nacht wakker gehuild wordt door een ziek kind en je voor de zoveelste keer die nacht het volledige beddengoed mag verversen én opnieuw een bad kan laten vollopen om een zieke dochter al voor de zoveelste keer te verfrissen. Of als je voor de zoveelste avond op rij je eten lauw naar binnen speelt na de zoveelste onderbreking.

Tijd blijven maken voor elkaar. Om de zoveel weken (of maanden) een avondje voor elkaar reserveren. Of dat nu buitenshuis is of in huis speelt eigenlijk niet zo’n grote rol. Maar af en toe dingen samen doen. Samen een tv-programma bekijken en je plezier met elkaar delen. Samen uit eten gaan of samen een weekendje weg en nog eens de dingen doen die jullie samen graag doen. Dat je dan – zeker in je prille ouderschap – de helft van de tijd over de kinderen aan het praten bent, neem je er gewoon bij. Dat mag. De tijd komt wel terug dat je weer over boeken zal praten, of over een goede film die je samen gezien hebt. Of over een fantastisch concert dat je met twee kon delen. Samen praten, samen lachen, samen verdriet hebben, samen boos zijn. Samen-zijn.

Moeite blijven doen voor elkaar. Als we samen uit gaan, maak ik me nog altijd mooi, speciaal voor hem. Dan doe ik die éne jurk aan die hij prachtig/sexy vindt en dan maak ik me speciaal voor hem op. Dan probeer ik die ene avond even alle slapeloze nachten van de weken ervoor te camoufleren. (Restaurants opzoeken waar ze met gedimd licht werken, kan daarbij een handig hulpmiddel zijn 😉!) Soms hoef je niet eens het huis uit te gaan, maar kan een klein gebaar voldoende zijn: hem laten uitslapen (omdat hij zware weken gehad heeft op het werk en stilaan aan het einde van zijn Latijn raakt) of zijn lievelingskostje maken en hem rustig laten eten. Of gewoon even met de kinderen het huis uit gaan zodat hij een uurtje ongestoord voor school kan werken. En regelmatig ook nog eens goed “klef doen”, dat blijft ook belangrijk natuurlijk 😉.

Sinds ik 16,5 jaar geleden mama werd, draait het grootste deel van mijn leven rond de kinderen. Het is aan ons om hen een goede start te geven in hun leven en om hen de waarden mee te geven die wij belangrijk vinden. Maar dat doen wij samen, in team. Met ons tweeën. En dat team mag zich misschien altijd ergens in de achtergrond opgehouden hebben, tegelijkertijd is dat ook altijd de kern geweest. Hoe beter dat team draaide, hoe makkelijker ik de obstakels op onze weg de baas kon. En dat blijft zo.

Kerstmis is…

Met volle teugen geniet ik elk jaar weer van de kerstdagen. Eerst nog even mijn verjaardag vieren en daarna van het ene familiefeest naar het andere. Het zijn drukke, maar gezellige dagen. Op kerstavond maken we telkens weer tijd voor elkaar, voor ons gezinnetje. Even samen in ons coconnetje kruipen, even genieten van elkaar. Het is dat soort momenten dat ik ergens diep in mijn hart opsla. Als herinneringen om te koesteren.

Kerstmis is…

• Lekker gezellig samen eten. Uitgebreid eten, met hapjes, voorgerecht, hoofdgerecht en dessert. Het hoeft niet exquis of verrassend te zijn. Meestal bepalen de dochters wat er gekookt wordt en vaak is dat gewoon een herhaling van de voorgaande jaren want “dat is kersteten voor ons, mama”. Lang tafelen, lachen en genieten, dat is Kerstmis.
• Music for life op de achtergrond. Net zoals Oudjaar voor altijd verbonden is met “de Tijdloze”, is kerstavond de slotdag van Music for Life. Een hele dag staat de televisie op de achtergrond te spelen. Af en toe onderbreken we het koken of het eten even voor een optreden of een pakkende getuigenis, maar meestal is het onze Kerst-sfeermuziek op de achtergrond. Voor het slot maken we wel altijd tijd. Dan komen we met zijn allen even in de zetel zitten en pinkt de mama ook stiekem een traantje weg als ze de ontroering van de (doodvermoeide) presentatoren ziet van zodra het bedrag bekend is gemaakt. Het past zo bij kerstavond: die inzet, de warmte… En ja hoor, ik weet best dat we misschien ook tijdens het jaar wat meer een inspanning zouden mogen doen en dat we onze vrijgevigheid beter niet beperken tot die éne (warmste) week voor Kerstmis. Maar op het einde van alweer een jaar geeft het me telkens opnieuw hoop en warmte. Op een betere toekomst. Op verandering.
• Pakjes onder de kerstboom. Veel pakjes onder de kerstboom. Grote en kleine. Echte en fop-pakjes. Met opgroeiende dochters wordt het jaar na jaar moeilijker om hen te verrassen. Om iets te vinden waar ze echt blij mee zullen zijn. Het helpt ook niet als je toch wel wat uitstelgedrag vertoont in je zoektocht naar het ideale cadeautje. (En je je dus de zaterdag voor Kerst alsnog in het gewoel dient te storten om toch maar iets onder de boom te kunnen leggen 😉!) Maar kijk, de last minute-ingevingen waren goede. De dochters waren verrast én tevreden. En daar doe je het als mama toch voor.
• Tijd voor elkaar. Kerstavond vieren we samen. De gsm’s blijven (zo veel mogelijk) uit, we doen samen dingen. We babbelen, lachen, openen cadeautjes, kijken samen een kerstfilm en spelen een spelletje samen. Gisteren haalden de dochters “Dixit” uit de kast. En het was leuk, grappig en fijn samen. Ook al was de mama er niet bepaald goed in en duurde het wel even vooraleer ze de spelregels door had. Dat gebeurt als je alweer een nieuw levensjaar hebt afgetrapt en een dagje ouder geworden bent 😉.

Kerstmis is voor ons “tijd samen”. Met ons viertjes, met onze families. Wij hopen en wensen voor jullie hetzelfde: dat Kerst een gezellige tijd mag worden, samen. Met de mensen om je heen van wie je houdt. Geniet ervan de komende dagen!

Klein geluk #1

Een nieuwe rubriek waarin we stil staan bij de kleine dingen die het leven de moeite waard maken. Gelanceerd door Madame Zsazsa en intussen vind je ook bij Prinses al een variant. Laat de kerstvakantie voor mij nu net in het teken staan van de kleine dingen. We maken geen grootse reizen, we plannen geen grootse feesten, maar we zijn samen met familie en vrienden. Of met ons viertjes. We maken al eens een uitstapje, maar we zijn vaak ook gewoon thuis. We koken of bakken, we lezen samen of we kijken een film samen. We maken tijd voor elkaar. En dat is de grootste luxe die je in deze tijden kan wensen. Voor mij toch.

1. Ik heb vakantie sinds vrijdagavond (en sinds vandaag begint het ook echt door te dringen 😉). Ook voor de jongste zit de examenperiode er al op, maar de oudste en de echtgenoot hadden nog een studeer- en/of verbeterweekend voor de boeg. Dan kan de mama maar één ding doen: lekker (troost)eten maken. Winwin voor iedereen: de mama vindt het gepruts met eten eigenlijk wel héél erg ontspannend en de oudste en de echtgenoot kregen een heerlijke, gezonde vitaminerijke boostmaaltijd.
2. The Holiday met de oudste. Terwijl haar jongere zus al volop van haar welverdiende “vakantie” genoot, moest de oudste nog studeren. Terwijl de jongere zus al bij vriendinnen ging logeren, zat de oudste nog over haar Engelse en Duitse boeken gebogen. Maar ’s avonds hadden we wel wat tijd over, voor “The Holiday”. Een fijn (kerst)filmpje. Niet te zwaar, niet te hoogstaand, maar wel de perfecte ontspanning na een zoveelste studeerdag. Samen in de zetel, onder een tv-dekentje. Soms moet het ook niet meer zijn dan dat.
3. Het winterzonnetje. Het is een sombere december, las ik vorige week in een krant. Véél te weinig uren zon. Maar vandaag werd dat in één klap goedgemaakt: ik denk dat we onze zonuren in december meteen verdubbeld hebben. Opstaan met een zonnetje is zalig. Beneden komen, de gordijnen opentrekken en dan meteen het licht zien binnenvallen geeft energie voor de rest van de dag. Ook al was onze oprit en onze straat spekglad en kon je je best niet al te enthousiast buiten wagen.
4. Vakantie nemen en bewust geen al te grote plannen maken. De agenda leeg houden. Weten dat dat toch niet lang zal duren met tienermeiden in huis. Beseffen dat binnen de kortste keren jouw eerste vakantieweek zal worden ingenomen door last minute afspraken en chauffeur spelen voor die dames van jou. Dat eigenlijk absoluut niet erg vinden, maar genieten van de drukte en het leven in huis. Op voorhand wel één datum prikken voor het jaarlijkse shoptripje en merken dat ook de dochters er aan houden. Met ons drieën.
5. Een opgeruimde keuken. We hebben een paar drukke dagen achter de rug, en dan durft er zich in de keuken wel al eens één en ander opstapelen. Het helpt ook niet als je dan besluit van nog eens uitgebreid te gaan koken en meteen soep voor een héél leger en een gezonde maaltijd wil bereiden. Maar een paar uur later is er niks fijners als de keuken terug (min of meer) is opgeruimd. Alle rommel weg, de afwasmachine draait, het aanrecht is opgeruimd en opgekuist, de tafel is proper, de oude kranten zijn weg. Terug orde. Eventjes toch 😉.

Al sinds ik kind was, draait de kerstvakantie rond gezelligheid binnen, familiefeesten, lekker eten en samenzijn. Toen al telde ik af en dat is gebleven. En ja, het leven gaat door, het huishouden wacht niet. Maar ergens is het gezelliger strijken/koken/opruimen met een versierde, lichtgevende kerstboom op de achtergrond en Music For Life op tv. Met een echtgenoot die een boek leest in de veranda, een dochter die je van boven hoort zingen en een andere die ergens aan het tekenen, lezen of handwerken is. De kleine dingen, geef mij maar een overdosis de komende weken…

Laat december maar komen!

December is voor mij een van de mooiste maanden van het jaar. Dat was het al als kind, toen ik mij nog volledig kon onderdompelen in de magie van de Sint en later die maand mocht aftellen naar mijn verjaardag, de kerstboom en de nieuwjaarsbrieven. Dat is het nog steeds als volwassene, al zijn de redenen nu natuurlijk een beetje anders:

• December is nog altijd magie en verwachting. Het is aftellen naar de kerstboom, naar het versieren van het huis.
• Het is je ogen uitkijken naar de kerstverlichting die intussen toch al frequenter in het straatbeeld begint op te duiken. Daarnet nog bij die ene buur die van zijn volledige voortuin altijd een glitterende lichtbal maakt. Toch moeten glimlachen om alle verzamelde kerstkitsch.
• Het is aftellen naar een nieuw begin. Het is de laatste maand van het jaar: tijd om even terug te blikken op het voorbije jaar. Maar altijd in de wetenschap dat je binnenkort weer met een nieuwe, lege lei mag starten.
• Het is een poging doen om dit jaar wel kerstkaartjes te maken en op tijd verstuurd te hebben. In 2017 nog zou voor de verandering eens fijn zijn.
• Het is soms al even oefenen voor het schrijven van een nieuw cijfertje: 2018.
• Het is het moment om kalenders in huis te halen die nog volledig blanco zijn en je beschroomd voelen als je voor het eerst een nieuwe afspraak in het nieuwe jaar moet inschrijven.
• Het is kerstlijstjes maken en hopen dat die vele boeken- en geschenktips die je de voorbije maanden als een volleerde hoarder verzamelde, misschien wel onder de kerstboom zullen liggen.
• Het is vakantie. Het is gezellig samen thuis zijn. Het is tijd maken voor elkaar, voor de kleine geneugten des levens.
• Het is de kachel aansteken, de kaarsjes doen branden, de lichtjes van de kerstboom laten schijnen, een boek nemen en in de zetel gaan zitten. Het is tijd hebben om te lezen. Om dan soms, na een uurtje in een andere wereld geweest te zijn, rond je te kijken en zien dat dat voor de rest ook geldt, verspreid doorheen het huis.
• Het zijn examens met studerende dochters en een verbeterende echtgenoot. Dat geeft elke keer opnieuw een speciale sfeer in huis.
• Het is verwennerij voor de dochters en de echtgenoot: een glaasje drank brengen, een koekje of wat fruit tussendoor. Het is cake bakken en hun lievelingskostjes koken.
• Het is stil in huis wanneer er gestudeerd wordt. En dus profiteert ook de mama ervan om al wat sneller de wasmanden bij te werken en hier en daar wat kleine klusjes te doen. Om dan de dochters de gezegende uitspraak te ontlokken: “Elke keer dat wij moeten studeren, wordt er hier gestofzuigd. Je doet er echt om, hè?” “Neen, maar ik kan mij beter ook nuttig bezighouden terwijl jullie werken, niet?”, “OK, maar dan toch liever in stilte!”
• Het is uitgelatenheid van zodra de examens erop zitten. Gezelligheid troef ook: de dochters hebben een paar dagen vrij en ook mama probeert thuis te zijn. Intussen worden die paar dagen vrolijk volgepland en fungeert de mama vooral als chauffeur, maar één dag houden we voor ons drietjes, om samen te shoppen.
• Het is tijd voor “Home Alone” (alledrie), voor “A Christmas Carol” en doe “Love Actually” ook nog maar een keertje.
• Het is veel en uitgebreid koken.
• Het is hopen op een dagje sneeuw. En keihard duimen dat je die éne dag dat het in België nog eens wit ziet, niet de baan op moet.
• Het is pakjes zoeken, heel soms een geweldige ingeving krijgen en in stilte genieten als de verrassing slaagt.
• Het is feest vieren, je mooi maken, samen eten, samen genieten, samen pakjes openen.
• Het is Music for Life.
• Het is er even met zijn tweeën tussenuit glippen.

December is en blijft een tijd om samen te zijn, om te genieten. Thuis, met de hele familie. Het is elke keer weer beseffen dat je gezegend bent, samen, en daar intens dankbaar om zijn. Nog 2 nachtjes en we beginnen aan “mijn” maand.

PS: Als dat hele kerstgedoe u gestolen kan worden, kan u de komende maand mijn blog misschien best af en toe eens mijden. U weze gewaarschuwd ;-).

Gewoon thuis

Wij genieten hier met zijn viertjes van ons verlengd weekend. We zijn gewoon thuis. We hebben geen citytrip gepland, geen minivakantie, en hebben ook geen grootse daguitstappen in het verschiet. Wij blijven vier dagen gewoon in ons eigen huisje en genieten in onze eigen hof van de eerste zonovergoten dagen dit jaar.

Grootse plannen zijn er ook niet. Ik ben volop bezig met de winter-zomerwissel. De kasten zijn gewisseld, de kleren gepast en verhuisd: de oudste zit zonder shorten en topjes. De jongste heeft ontzettend veel kleren doorgegeven aan het nichtje, maar heeft ook massa’s jurkjes, topjes, t-shirts en rokjes geërfd van de oudste. En ze zitten elkaar dus écht wel op de hielen: de stukken die de oudste vorig jaar nog met veel zwier kocht en droeg, passen nu de jongste al. Binnenkort valt er niks meer door te geven, binnenkort krijgen we hier de ruzies: “mama, ze is weer met mijn jeans gaan lopen en die had ik écht vandaag toch willen aandoen”. “Ze moet uit mijn kast blijven, mama, ik vind het echt niet meer grappig”…

Ook onze jassenkapstok is opgeruimd. De laatste weken puilde die uit aangezien de winterjassen maar bleven hangen terwijl we af en toe toch al even met een zomerjas durfden uit te pakken. Om die dan ’s avonds volledig bevroren aan de kapstok te (laten) hangen. Alle winterjassen worden momenteel gewassen om dan in de kast weggeborgen te worden tot volgend jaar. Ik heb me dus nog wat meer strijk op de hals gehaald dan ik eigenlijk van plan was. Maar het doel – om zondag eindelijk eens strijkvrij aan een nieuwe week te beginnen – is nog steeds realistisch.

Is het dan niet saai zo’n thuisvierdaagse? Missen we niet vanalles? Hadden we nu momenteel niet één of andere stad moeten ontdekken? Of mee in de file gaan aanschuiven naar de zee of naar Pairi Daiza? Is het geen ongelooflijk gat in onze cultuur dat we gewoon in onze tuin gaan zitten? Wat doen we onze dochters aan? Soms mag het ook eens “gewoon” zijn. We zijn thuis met ons viertjes, we genieten van de zon en van elkaar. En ja, er wordt ook gewerkt in het huishouden en de echtgenoot werkt aan zijn deadlines. We zijn er niet volledig “uit”.

Maar soms kan ik er ook gewoon van genieten om alles rustig te kunnen afwerken. Om de tijd te hebben om alles “deftig” te doen. Om ’s morgens op het gemak de krant te lezen, een uurtje te fietsen met een boekje erbij en daarna de tijd te hebben om te koken en om wat te strijken. In plaats van raprap gehaast naar het werk te vertrekken en ’s avonds, als je al uitgeteld bent, te kiezen: fietsen, bloggen, quality time of toch maar de huishoudelijke taken verder af te werken. Of allemaal, na elkaar, en dan geen tijd te hebben om nog wat bij te praten…

We moeten soms zo veel. We leggen elkaar soms een onhaalbare levensstijl op. “Hoe, blijven jullie gewoon thuis?” En dan de blik erbij van “ocharme, sukkeltjes”. Terwijl ik er nu voor zorg dat ik volgende week eens een rustige werkweek ga hebben. Geen strijk die op me wacht, geen onhaalbare combinaties, maar ’s avonds gewoon rustig ontspannen. En het is niet dat we deze vierdaagse helemaal niks doen. We zijn gisteren met ons viertjes en de hond gaan wandelen, straks gaan we even naar ons dorpje om wat te shoppen en morgenavond maken de echtgenoot en ik nog eens tijd voor elkaar.

Maar we hebben geen koffers gepakt, we blijven in onze vertrouwde omgeving en we genieten van thuis uit. Van de simpele dingen. Van elkaar. Van een opgeruimd huis. Van winterkleren die gestreken en netjes opgeborgen zijn/worden tot de herfst van volgend jaar. Van een (héél) lang, uitgebreid bad met een boek. Van onze ligzetels in de zon, in onze tuin. Van onze hond, die zo blij is dat het zonnetje schijnt en buiten naast ons komt liggen. Van een barbecue met ons viertjes, in de veranda, met (voor het eerst) de schuifdeuren volledig open.

Hoe “gewoon” soms ook gewoon fijn kan zijn. Zelfs in je eigen huis of tuin ;-).