Mijn tweede concert van het jaar was een toppertje. Maandagavond woonden we met 19.999 andere enthousiastelingen de passage van de Foo Fighters in het Sportpaleis in Antwerpen bij. Het was een optreden om in te kaderen. Eentje voor “de top 10”. Dat het zolang geduurd heeft eer we hen eindelijk te zien kregen, is niet te vatten, maar wat was het het lange wachten waard.
Zelfs het verkeer zat voor een keertje – ook op de Antwerpse ring – mee en die draconische veiligheidsmaatregelen vielen al bij al nog mee. Ja, we moesten een toertje doen rond de Lotto Arena en ja, het was even aanschuiven om een plastic zakje te pakken te krijgen om onze spullen in op te bergen voor we door de metaaldetector liepen, maar buiten een gigantische afvalberg (Mei Plasticvrij, iemand 😉?) raakten we al bij al nog vlot het Sportpaleis in. Ruim op tijd zelfs in onze ogen (rond 20u30), al bleek Dave Grohl nogal een stipte kerel en begon hij er met amper een paar minuutjes vertraging meteen keihard aan.
Het zou een gigantische trip down Memory Lane worden voor iemand die is opgegroeid in de grunge-jaren ‘90. En al na een paar nummers wist ik weer waarom ik zo dol ben op een écht, onvervalst rockconcert: een resem hits die luidkeels meegebruld worden door het publiek, een frontzanger met gevoel voor humor en de nodige dosis zelfrelativering en tenslotte gewoon strak en stevig muziek spelen. Energiek, luid en geweldige chemie op het podium.
Overigens zijn de Foo Fighters wel meer dan enkel Dave Grohl, al hebben ze met de vroegere Nirvana-drummer wel een flamboyante en charismatische frontman. Maar tijdens het rondje groepsleden-voorstellen bleek dat Grohl erin geslaagd is om zeer getalenteerde en veelzijdige muzikanten rond zich te verzamelen. Geweldig lang uitgesponnen drumsolo (en dat moet je maar kunnen/durven/willen in de band van de voormalige drummer van Kurt Cobain), zangprestaties om u tegen te zeggen en hoogstaande covers. In vele krantenrecensies las ik vandaag dat dit “middenstuk” beter had ingekort kunnen worden, maar dat vond ik nu net niet. Het hoort erbij, Springsteen neemt ook altijd de tijd om zijn E Street Band in de kijker te zetten.
De oplichtende gsm-lichtjes tijdens “Breakout”, de oneindige zangstonde bij “Best of You” waren maar twee van de vele kippenvelmomenten. Alleen op het einde zat Grohl duidelijk wat door zijn stem en had het concert misschien wat ingekort kunnen worden. Maar Wat Een Geweldige Avond. Eentje om in te kaderen. De energie, de vibe. Fantastisch. Laat Pearl Jam op Rock Werchter maar snel komen, ik ben er (nu al) volledig klaar voor.
Intussen hebben we the day after ook overleefd. Want die 44-jarige geest wil dat allemaal wel beleven en geniet met volle teugen, maar dat even oude lijf heeft een dag later wat meer moeite om het feestgedruis te verteren. Zeker in het begin van de week. Ja, ik heb deze morgen toen de wekker pijnlijk vroeg ging een hele seconde lang serieus overwogen om in de toekomst mijn concerten te kiezen op basis van de concertdag 😉. Gelukkig was er koffie. En de napret van een geweldige avond dansen, zingen, brullen, headbangen en genieten!
Tifosa 