Regen in Noorwegen #deel 2

Als je het Hoge Noorden als vakantiebestemming kiest, dan weet je dat het kan regenen. Maar je stopt dat ergens ver weg in je achterhoofd. Je wil het op voorhand niet weten, je hoort enkel die stemmen die zeggen dat het “in augustus vaak echt nog wel mooi is in Noorwegen, zeker in het Zuiden”. De foto’s die je te zien krijgt, zijn ook zo goed als altijd zonovergoten en dus hoop je het beste. We waren ook schitterend gestart met zomerweer op de ferry. In Oslo werd het al wat wisselvalliger, maar pas de tweede dag en dat beperkte zich tot af en toe een buitje. Het Belgische zomerweer met andere woorden, en daar hadden we ons aan verwacht.

Vanuit Oslo trokken wij zuidwaarts. Het plan was om langs de Noorse zuidkust te rijden, daar een paar stops te maken, om uiteindelijk langs de westkust en een zijsprongetje landinwaarts Bergen te bereiken. Eerste stop Lillesand, een gezellig, klein, wit kuststadje. Met zandstrand, en stiekem hadden we hier op een dagje strand gehoopt. Maar we waren Oslo nog niet goed en wel uit of het begon te regenen. En het bleef regenen. De volgende 6 dagen ;-). Soms wat intenser, maar af en toe hadden we ook eens een regenvrij uurtje.

We leerden om ons aan te passen. We consulteerden – nog meer dan in België – de weerapp op ons telefoontoestel. Een blauw streepje lucht en we waagden ons toch buiten. Gelukkig hadden we meer dan voldoende leesvoer bij om ook de drie regendagen (letterlijk van ’s morgens tot ’s avonds bleef de regen neergutsen) comfortabel uit te zitten. Al blijft het sneu natuurlijk dat je dat dagje strand moet schrappen, of later in Flekkefjord de fameuze grotten- en rotswandeling. Te nat en te koud.

Grappig ook hoe je herinneringen achteraf “gekleurd” worden. Zo heb ik de beste herinneringen aan Lillesand, omdat het daar ’s avonds toch opklaarde en we nog een gezellig uurtje doorbrachten op het plaatselijke marktje (met “real Belgian waffles”). Flekkefjord daarentegen is in mijn herinneringen nat, grijs en koud. Ik heb er precies geen zon gezien. Voor de echtgenoot daarentegen was het volledig omgekeerd: voor hem was Lillesand, waar we de gutsende regen trotseerden voor onze broodjes en op amper 10 minuutjes doorweekt raakten, compleet uitgeregend, terwijl Flekkefjord “dan toch net iets beter was”.

Maar schoon waren beide stadjes wel. Onze hotelkamers gelukkig ook. Warm en droog ook trouwens. Gelukkig bleek het ergste min of meer achter de rug toen we beide stadjes achter ons lieten en konden we daarna op het typisch Noorse zomerweer rekenen: hier een daar een straaltje zon, af en toe een bui, maar vele droge uren en regelmatig streepjes blauw. Het maakt dat je achteraf een Belgische zomer naar waarde leert schatten ;-).

Advertentie

Stommiteiten – de zonnige examenversie

Ik heb het gehad met dat Belgisch zomerweertje. Deze namiddag viel de regen hier weer eens uren op een stuk met bakken uit de lucht. Er zijn uiteraard ook voordelen: onze zomertopjes, rokjes, jurkjes en shorts zijn nog amper de kast uit geweest. En dan nog enkel “per vergissing”. Op die dagen dat de lucht zo prachtig blauw zag als we de rol ‘s morgens optrokken en het er buiten zo aanlokkelijk en warm uitzag dat ik toch maar voor dat zomerse rokje ging. Om amper een uur later, net de trein uit, te moeten constateren dat het allicht even een optische illusie geweest was en dat ik beter ook de andere kant van het huis (waar de wolken zich al verzamelden) gecheckt had bij het opstaan. Waarop je de rest van de dag dan maar bibberend met je jas kan aanzitten…

Maar de echtgenoot, hier in huis degene bij wie het glas altijd halfvol is, noemde het mindere weer daarnet toch een zegen voor de studerende jeugd. Zo dacht ook de oudste even toen ze halverwege haar twee vakken in de loop van de vooravond nood had aan “lucht” en vol enthousiasme met de paraplu en de hond ging wandelen. De hond zag het iets minder zitten en probeerde tijdens het openen van de paraplu ervandoor te muizen richting zijn warme binnenshuis gesitueerde nest, maar liep dan toch maar met de oudste tot het einde van de straat. Zij kwam al lachend uitgewaaid en uitgeregend terug binnen, maar de hond was de hele wandeling mee onder de paraplu gekropen en was toch een zielig verzopen kieken dat naar binnen sukkelde en zich toen voor de hele gang uitschudde ;-).

Ooit, toen juni nog echte zomers kende en de examens steevast geplaagd werden door schitterend heet en zonnig weer, studeerde ik in Leuven. In mijn laatste jaar, toen ik het klappen van de zweep al kende, had ik ooit van een kleine pauze tussen twee examens in gebruik gemaakt om wat zon te zien. Ik had me op mijn vensterbank geïnstalleerd met een boekje en was min of meer in slaap gevallen. Om een uurtje later wakker te schrikken. Spijtig genoeg had ik toen niet het lumineuze idee gehad om halverwege eens om te draaien zodat beide kanten gelijkmatig konden bakken.

En dus kon ik twee dagen later examen gaan afleggen met een half verbrand gezicht, een rode schouder en een rode arm. Enfin, laat ons zeggen dat het ergste rood er al af was, maar er was toch nog altijd een duidelijk verschil merkbaar. En het was niet de gemakkelijkste prof. Ik had ‘m eerder al gehad en ik had niet altijd even schitterend gepresteerd. In mijn laatste jaar was ik gebrand op een goede prestatie en eigenlijk verliep het examen ook redelijk vlot. Ik kon toch op alle vragen antwoorden en ik had er een redelijk goed gevoel bij. Tot de prof me fijntjes liet weten: “Je vois que vous avez déjà pris un bain de soleil. Partiellement quand même…”

Met een (uniform) rode kop heb ik toen het lokaal verlaten. Maar het was één van de allerlaatste examens ooit, het studeren zat er zo goed als op, ik had mijn diploma bijna op zak, het was zomer, de festivals stonden voor de deur, mijn lief had ook geen examens meer. De belofte van een eindeloze zalige zomer strekte zich voor ons uit… en het was nog te vroeg om me al druk te maken over de arbeidstoekomst in de verte.

Ik ben nadien wel nooit meer vergeten dat je bij het bakken het vlees regelmatig moet draaien, voor een gelijkmatige garing ;-). Als we hier in België ooit nog zomer krijgen natuurlijk.

Stommiteiten – de regenversie

Gisteravond besloten we een kort bezoekje te brengen aan de braderij in ons dorp. De oudste had nog wat spulletjes nodig en ook een paar andere winkels mochten een bezoekje verwachten. Je weet nooit of je iets vindt waarvan je niet geweten had dat je het zou nodig hebben – met korting ;-). En terwijl de mama met de oudste zou shoppen, zou de papa zich met de jongste op de kermis storten.

Toen we vertrokken, was er geen vuiltje aan de lucht. Maar we waren nog maar net de eerste winkel ingedoken toen het begon te regenen. Eerst bleef het bij wat druppeltjes hier en daar, maar tegen dat de oudste klaar was met shoppen, viel het ineens met bakken uit de lucht. En dus schuilden we onder één van de tentjes tot het zou over trekken. Maar dat viel toch enigszins tegen. We hebben daar toch wel 20 minuten gestaan onder dat tentje. En toen het eindelijk wat begon te minderen, zijn we er maar door gespurt. Naar onze auto, die uiteraard op respectabele afstand stond. De zin in verder winkelen was samen met de regen weggespoeld.

Bovendien had ik thuis mijn rekje met was laten buiten staan. Ik had immers net voor ons vertrek de jeansbroeken bij opgehangen. Jammer genoeg had ik de “blauwe was” niet ingehaald, ook al was die zo goed als droog. (Je twijfelt wel even, kijkt even naar de lucht en denkt dat het nog wel even zal overblijven, dat ze een droge dag voorspeld hadden en dus laat je het maar hangen.) Toen we thuiskwamen, was het rekje, samen met de wasknijpers inderdaad héél erg uitgeregend. En kon ik herbeginnen. Tot overmaat van ramp had ik ook nog eens het raampje van mijn wagen laten openstaan. Gelukkig viel de schade binnen in de wagen nog goed mee. Blijkbaar stond de auto tegen de regenrichting in…

Eigenlijk hadden we het kunnen weten. Want als er één constante is in al die jaren dat er braderij gehouden wordt in ons dorp, is dat die volledig uitregent. Elk jaar opnieuw. Altijd vallen de Putse Feesten het eerste weekend van juni en altijd regent het volledig uit. Toch houden onze dames eraan om te gaan. Vroeger waren ze dol op de kermis, nu weten ze dat er geshopt zal worden.

Maar gisteren was het zo’n mooie dag. Het zonnetje scheen, het was warm, de was droogde perfect buiten. En dus lieten we ons verrassen door dat regenbuitje. Dat jammer genoeg boven Putte-centrum bleef hangen en een uurtje op volle kracht alles eruit gooide. Maar kom, de oudste dochter heeft gevonden wat ze echt nodig had en wij zullen voor de rest van de zomeraankopen wel wachten op de Braderij in Heist, het laatste weekend in juni. Dat traditioneel wel goed weer met zich meebrengt. (Toch op vrijdagavond.)

Al zullen we de volgende keer voor ons vertrek de was toch maar binnen zetten. En even controleren of de autoraampjes wel dicht zijn…

Mei was…

Ten huize Tifosa was mei een maand met twee gezichten. Goed, rustig, georganiseerd afgetrapt, maar net iets hectischer en iets minder strak geëindigd.

Rustig en druk. We waren de maand zo goed begonnen. Met een paar verlofdagen, een paar lange weekends en we hadden geen grootse plannen gemaakt. Gewoon genieten met ons viertjes. En het werkte: niet alleen waren we (even) uitgerust, de kasten waren gewisseld, de strijk was gedaan, er was opgeruimd en dat geeft meteen ook rust en ruimte in mijn hoofd. Gaan werken in de wetenschap dat je niet nog eens uren achter je strijkplank moet gaan zitten ’s avonds, maar alleen “mag” bloggen of fietsen, geeft mij rust.

Het lijkt dan alsof de weken “vertraagd” zijn, er is een zekere leegte die mogelijkheden biedt. Je “kan” alles, en tegelijkertijd “moet” er niks. Mijn creativiteit klopt dan overuren. Ik heb de meest wilde ideeën, vind oplossingen, breng structuur aan en heb legendarische discussies met de echtgenoot (over de Rode Duivels, over de actualiteit, over de maatschappelijke problemen, over de toekomst van onze kinderen,…) Het zijn vaak ook mijn meest productieve weken. Net omdat er niks “moet”, gebeurt er veel. Dingen die al eeuwen op mijn to do-lijstje stonden worden eindelijk ook eens aangepakt.

En dan klopt de realiteit weer aan je deur. Dan heb je een paar héél hectische weekends na elkaar. Je bent bijna niet thuis, je probeert de normale huishoudelijke routine wel tussendoor te doen, maar het eindigt op zondagavond meestal met volle wasmanden waarvan er vaak maar één of twee gestreken zijn. Je hebt dan ook in de week een aantal afspraken waardoor je je normale routine tussendoor probeert te plannen. Je moet kiezen tussen bloggen of fietsen of strijken. In plaats van “rust” in je hoofd, krijg je een opgejaagd gevoel, is het “drukdrukdruk” en ben je alleen maar moe. Dat probeer je in je weekends te compenseren, maar je kan niet tegelijkertijd slaap én huishoudelijk werk én quality time inhalen. Kiezen is verliezen, maar dat wil je niet en dus prop je alles vol en hol je maar door om toch zoveel mogelijk tegelijk rond te krijgen. En dan vergeet je tussenin eigenlijk in het moment te leven en te genieten van de kleine dingen.

Zon en grijs. Grappig genoeg hingen bovenstaande weken ook samen met zonnige en grijze weken. De weken dat er hier rust in huis was, waren toevallig ook de zonovergoten weken in mei. De veranda ging open, de ligzetels kwamen in de tuin, we namen er een boekje bij en stalen een paar uurtjes. We waren helemaal in Italiëstemming en zetten een stapje terug. De slippers gingen aan, (je loopt dan ook wat trager), onze dames misten enkel nog hun zwembad. Strijken is ook een pak leuker in de zon als je tegelijkertijd ook aan je kleurtje kan werken. Zorg wel voor goede zonnecrème want al na een uurtje strijken buiten kan je wel eens rood uitslagen ;-).

Maar het weer sloeg om en de drukte sloop opnieuw ons leven binnen. En met het grijze weer valt dat voor mij ook wat moeilijker te verteren. Van zodra de zon schijnt, leef ik op, heb ik meer energie en pak ik meer dingen aan. Maar als we ’s morgens de rol optrekken en het regent of het is grijs, dan wordt er hier al eens flink gezucht. It’s all in the mind…

Juni brengt ook niet onmiddellijk beterschap. Volgende week beginnen de examens voor de dochters en bij de echtgenoot is het momenteel de klok rond werken. Verbeteren, examens opstellen, examens afnemen, punten uittellen, delibereren en nog verschillende naschoolse verplichtingen: het wordt nog een drukke maand. Maar het is mijn eerste maand met vrije woensdagen en dus kan ik inspringen. Kan ik de dochters al eens opvangen na een examen en extra in de watten leggen. Kan ik het de echtgenoot al eens wat makkelijker maken door voor twee dagen te koken.

Toch is juni ook een fijne maand. Want na de drukte komt de decompressie voor de echtgenoot en onze meisjes. En hier in de streek hebben ze de braderij en bijhorende kermis perfect na de examens getimed. Vrijdag begint ook het EK voetbal en naar ’t schijnt worden de Rode Duivels Europees kampioen. Hét excuus om alle rode kledij weer boven te halen, onze vlag uit te hangen en roodgeelzwart geschminkt rond te lopen. Geen betere manier trouwens om alle spanningen van je te laten afglijden dan 2 uur te roepen en te tieren tegen die 11 mannen op tv ;-). Of geen betere manier om veel strijk gedaan te krijgen als je van de spanning niet durft te kijken en dan maar besluit je huishoudelijke taken aan te pakken ;-).

En we leven op hoop: er is goed weer op komst. Toch?