Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.
Eten. Te weinig momenteel, maar het gaat in de goede richting. Nog steeds herstellende van het buikgriepvirus dat vorige week (veel te) hard toesloeg. Maar de goesting keert stilaan terug, het dromen van lekkere ijsjes, warme chocomelk met echte chocolade, verse koekjes of cake ook. Nu de dochters nog zo ver krijgen dat ze aan het bakken gaan ;-).
Sporten. Actief, veel te weinig. En ik was nochtans zo goed herbegonnen de paar weken voor het virusje. Maar straks begin ik er weer aan. Denk ik. Hoop ik. Probeer ik. Passief zijn het daarentegen topweken. Het is koers! De Ronde van Vlaanderen was al schoon, met een geweldige Petr Sagan als winnaar. Ik ben fan: het wielrennen heeft zo’n nood aan figuren als Sagan: een échte topsporter-winnaar met een hoek af.
Maar toen moest Parijs-Roubaix nog komen. WAT. EEN. KOERS! Dat er Belgen meespeelden tot de streep was al schoon, maar dat Tom Boonen – een paar maanden na zijn zware val – al zo dicht bij het record van 5 zeges zou komen, maakte er een onvergetelijke editie van. De jongste dacht dat we ruzie aan het maken waren toen ze ons hoorde schreeuwen. Tot ze ergens in het geroep en getier “Tom Boonen” hoorde. Toen besefte ze dat we ons alleen maar aan het opjagen waren in de koers én dat hij dus niet gewonnen had. Zo intens meegeleefd, het duurde toch wel even vooraleer we de teleurstelling en de spanning weer kwijt waren. Een ongelooflijk schone “Jani gaat…” trouwens de dag erna. Het beeld van de verzorger met tranen in zijn ogen op het moment dat hij beseft dat zijn kopman het net niet haalt, kippenvel!
Lezen. Ook veel te weinig eigenlijk de laatste weken. Mij de laatste keren in de bibliotheek een paar keer mispakt, en daardoor was de leeshonger snel over. Tot de echtgenoot met de dochters naar de bib ging en met “De celliste van Portofino” (Alyson Richman) thuiskwam. Een licht tussendoortje, wel mooi en pakkend. Ik heb ‘m in één ruk uitgelezen. Dat het verhaal zich in Italië afspeelt, helpt in mijn geval altijd: wegdromen van de vele plekken die we nog moeten bezoeken of waar we al geweest zijn. De perfecte treinliteratuur.
Kijken. Er waren de laatste maanden toch wel een paar toppertjes op tv. Er was het onvermijdelijke Homeland, waarvan we de laatste 2 afleveringen al opgevraagd hebben. Waar fictie de realiteit stilaan toch wel heel dicht nadert…
Maar er was vooral “Terug naar eigen land”. Niet te missen. Wij gingen er met zijn tweeën “heel graag” voor zitten. Telkens opnieuw gepakt door wat we zagen. Telkens opnieuw napraten en discussiëren. Heel vaak beschaamd of kwaad zijn om wat je ziet. Ook niet weten hoe we dit moeten oplossen, maar wel beseffen dat niks doen geen optie is. Binnenkort kijken we opnieuw, met de kinderen erbij. Klein beginnen om iets te veranderen.
Babbelen. Met vriendinnen. Een paar héél leuke eetafspraken gehad. Er was er eentje met een vriendin uit het middelbaar. Jarenlang niet meer gezien en toch fijn bijpraten. Hetzelfde met de universiteitsvriendin. Heel snel terug op dezelfde golflengte en elkaars probleempjes begrijpen en delen. Of die ene waar je toevallig 2 afspraken op een week tijd mee plant, beide afspraken toch laat doorgaan en dan zonder problemen uren zitten tetteren. Het geeft zo’n energie en is zo ontzettend ontspannend.
Missen en samenzijn. Drie daagjes gaat de echtgenoot op Londenreis. Drie luttele daagjes. In de drukte van het werk en de school van de kinderen vliegen die dagen zo om. En toch mis ik hem en voel ik me niet heel. Ben ik altijd blij als het vrijdagavond is en ik mag denken: “morgen is hij er terug”. ’s Nachts wakker worden en niet meer kunnen slapen “omdat hij nu echt wel bijna thuis is, nog een paar uurtjes”. Achteraf des te harder van elkaar genieten, van ons gezinnetje, van een weekje vakantie met zijn vieren. Niets bijzonders plannen en des te meer deugd te hebben van gewoon “samen”.
Genieten. Voor de communie van de jongste hadden beide dochters hun haar laten opsteken. Mijn twee meisjes bekijken en in stilte genieten. Ontzettend hard lachen tijdens het poseren omdat enkel de killer heels van de mama er nog voor zorgen dat yours truly de schijn kan ophouden de grootste te zijn. Even op kousenvoeten gaan staan tussen beide dochters en een héél ander zicht krijgen, want ook de jongste is zo hard aan het opschieten de laatste maanden. Nog maar een paar centimetertjes en ik ben officieel de kleinste in huis. En daar eigenlijk gewoon geweldig in je schik mee zijn. Zo ontzettend fier op mijn 2 knappe meisjes (en uiteraard 100% objectief).
Als uitsmijter de vrolijke conducteur. Daarnet op de trein mijn ticket laten controleren door een gezellige conducteur, die met luide stem én veel gevoel voor humor de ticketjes en abonnementen controleerde. Instant vrolijkheid voelen als hij de wagon binnen komt en met een glimlach op je gezicht de trein afstappen, in een stralend zonnetje. Soms is het geluk écht wel in de kleine dingen te vinden :-)!
Tifosa 