Vijf op vrijdag: mijn succesrecepten

Boston, baby!, de inspiratiebron voor dit rubriekje, vroeg me bij de start van 40 dagen bloggen wat mijn succesrecept is. Laten we er daar ineens 5 van maken 😉, op vrijdag.

• Cake. Ik bak al zo lang ik me kan herinneren. In den beginne mochten we va en moe helpen bij het bakken (voornamelijk de potten uitlikken, maar daar was ik dan ook geweldig goed in), maar niet veel later mocht ik zelf ook aan de slag. Cake is makkelijk, omdat je het recept secuur moet volgen. Veel koks vinden net dat héél erg onaangenaam, ik vind het wel iets hebben dat je tot de gram nauwkeurig kan/moet/mag afwegen. Cake is intussen dan ook mijn vaste traktatie bij verjaardagen. En dat is dan meestal cake met kokos, noten en appels (uit Ons Bakboek) of amandelcake met chocolade (uit een Colruyt kookboek).
• Chocolademousse. Het lievelingsdessert van de jongste dat ik eigenlijk veel te weinig maak. Zij prefereert gemengde chocomousse of witte chocomousse. De rest van ons gezin geeft de voorkeur aan melkchocolademousse. Maar als er potjes overblijven, zal de jongste zich wel opofferen, ongeacht de kleur van de potjes.
• Pasta. Alle soorten. De jongste heeft een voorkeur voor pasta met prei en zalm (van Jeroen Meus), de oudste verkiest dan weer “Jeroens snelle pastaschotel” of “Penne al forno” (ook Jeroen Meus) en de echtgenoot is dol op Italiaanse balletjes in tomatensaus (Colruyt). Geef mij maar een gewone lasagna alla Nele, al speelt het eigenlijk niet zo’n rol: als het maar pasta is. Tot het iedereen zijn oren uit komt.
• Witloof. Ik ben een ongelooflijke fan van deze Belgische klassieker en kook er ontzettend graag mee: kipfilets op Brabantse wijze (Colruyt) of witloof met ham en kaas én puree met een korstje (naar een familierecept) of zelfs witloofsoep. Ik maak het graag en lust het nog liever. Jammer genoeg is witloof NIET geliefd bij onze dochters. Tot een jaar geleden moesten ze nog elke keer proeven als het op tafel kwam, in de ijdele hoop dat ze het ooit zouden leren waarderen, maar ik heb het opgegeven. Ze lusten het niet, we voorzien dus een alternatief. Intussen vinden ze het best fijn als mama nog eens plannen maakt voor een ovenschotel witloof. De puree vinden ze wel heerlijk en de nuggets of fish sticks die dan voor hen als alternatief dienen, kunnen ze best pruimen. Laat de witloofschotels dus maar komen 😉.
• Mattentaarten. Ik bak ontzettend graag en experimenteer regelmatig, vooral met koekjes en gebak. Ook de dochters hebben het bakvirus intussen al te pakken. We maken hier regelmatig biscotti con cornflakes, american cookies, brownies of andere (chocolade)lekkernijen. Mij doe je altijd plezier met mattentaarten, liefst zo vers mogelijk van de bakker. De lekkerste komen sowieso uit Geraardsbergen, en ja hoor, dat proef je, maar ik woon daar nu eenmaal niet (meer) in de buurt. Maar op een bepaald moment dacht ik: “laat ons dat zelf nu ook eens proberen”. En eigenlijk lukt dat best verbazend goed. Als je het bij kleine taartjes houdt. De matten krijg je nooit zo droog als bij een bakker (wat ik toch wel een beetje jammer vind), maar de smaak is absoluut de moeite. Alleen is het een lang uitgesponnen recept en moet je dus écht wel tijd vrijmaken. Voor speciale gelegenheden dus.

Valt het op dat ik de voorkeur geef aan het zoete boven het zoute 😉? En dat ik gerust op desserts zou kunnen/willen overleven? Maar een mens moet nu eenmaal toch een reden vinden om te blijven sporten, niet?

Advertentie

As we speak #september

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Zalige nazomer. Wat een geweldig weertje had september voor ons in petto. En neen, ik ga niet klagen over de hitte, ik geniet er met volle teugen van. Zelfs al moet ik ’s nachts een koud washandje in mijn nek leggen om enigszins verkoeling te vinden onder ons dak. Niets fijner dan opstaan en een blauwe hemel zien. Ervan genieten om ’s morgens in alle vroegte alle ramen open te zetten en in de tuinkamer een briesje te voelen tijdens het ontbijt. Wat een prachtweken! Oprecht jammer vind ik dat het nu zal afkoelen. Ik heb het nu al frisjes…

Barbecue en pasta. We hebben de afgelopen maand vooral thuis héél lekker gegeten. De Italië-afkoelingsperiode lag achter ons, er mochten weer pastaschotels op het menu en daar hebben we volop van geprofiteerd. Vaak. Bovendien was het zomers weertje de perfecte aanleiding om onze barbecue nog eens boven te halen. Misschien wel voor het laatst dit jaar? Al mag die Indian Summer van mij gerust nog een paar weken aanhouden. Alhoewel. Ik zag dat er al witloof in de winkels lag, maar om nu witloof met ham en kaas te maken als het 30 graden is, dat klopt toch ook niet. Misschien zijn er dan toch voordelen aan de koelere periode die komt. Ik hoor de dochters al bij voorbaat juichen uit oprecht enthousiasme, dol als ze zijn op deze Belgische klassieker ;-).

Medailles. Sinds het schooljaar opnieuw begonnen is, verzamelen wij hier om ter meest sportieve medailles. Ik heb een app op mijn gsm die me telkens met een medaille beloont als ik mijn stappen per dag haal (en dat zijn er volgens de app “maar” 6.000) of mijn 60 actieve minuten per dag. Sinds halverwege augustus het goede weer begon, fiets ik naar het station. Het levert me 25 fietsminuten per dag op en meestal stap ik (in stukken en brokjes) nog eens 40 minuten per dag. Sinds begin september fietsen ook de echtgenoot en de dochters heen en terug naar school, goed voor zo’n uur sport per dag. Op mijn vrije woensdag fiets ik ’s morgens met hen mee: haal ik meteen “mijn medaille” én het is gewoon intensiever om buiten tegen de wind in te fietsen.

Maar we moeten eerlijk zijn: het echte trainen (het uurtje op de hometrainer fietsen zo’n 3 à 4 keer per week) ligt eigenlijk wel al een paar weken stil en in de weekends kom ik nog niet in de buurt van 60 actieve minuten of 6.000 stappen. OK, de gsm ligt dan meestal ook gewoon op de kast terwijl ik trappen op- en afloop (I wish), en dat ding registreert geen inspanningen tijdens het opruimen, strijken en/of kuisen, wat ergens toch ook niet klopt. Al hebben we gisteren de hometrainer nog eens van stal gehaald en meteen voor 60 actieve fietsminuten gezorgd. We zijn weer vertrokken, hopen we.

Lezen en tv-kijken. We kunnen kort zijn. Qua lectuur niks noemenswaardigs. Alleen “De Kinderbarak” van Valentine Goby krijgt een eervolle vermelding. Al was het niet zo’n boek dat achteraf nog dagenlang door je hoofd spookt. Maar we hebben wel de nieuwe bibliotheek des huizes ingericht. Ik heb dus passief wel wat boeken in mijn handen gehad.

Het nieuwe tv-seizoen is dan weer volkomen aan mij voorbij gegaan. We zitten hier immers met opgroeiende dochters die stilaan even lang opblijven als hun ouders. Terwijl het bij hen in stijgende lijn gaat, zitten wij duidelijk in een neerwaartse curve. De strijd om de afstandsbediening hebben we voorlopig (even?) verloren. Hoe eis je dat ding terug op? Of moeten we écht een tweede tv in huis halen om zelf nog iets te kunnen zien? Als we ze dan eindelijk in hun bed gekregen hebben, is mijn licht meestal ook zo goed als uit. Of dan kijken we “snel” nog even naar het nieuws.

En we hebben Callboys gemist. Serieus. Ik dacht dat we de hype van het moment hadden opgenomen, maar het blijkt op mysterieuze wijze van onze box verdwenen. Ik verdenk de dochters des huizes van een bewuste censuurdaad. Ze gunnen hun oudjes ook écht niks. Wacht tot wij het “kaske” (binnen een paar maanden) – als we ooit nog eens uitgerust raken – weer in handen krijgen. Al hun opnames gaan eraan.

De zomer is voorbij – ondanks het schitterende weer. Het is hier de voorbije weken soms hectisch geweest: het einde van onze verbouwing met nog wat opruim- en verhuiswerken, de start van het schooljaar, de hobby’s en het heen-en-weer-gerij dat daarmee gepaard gaat. We zoeken allemaal nog wat naar het juiste ritme, maar aan de horizon zien we het leven weer in zijn vertrouwde plooi vallen en daar kan ik eigenlijk ook wel van genieten. Lang leve de septembersleur 😉 !