De hereniging

De paasvakantie is traditioneel de periode van de schoolreizen. Voor ons gezin betekent dat normaal gezien dat de echtgenoot de Londen-reis begeleidt op school en dat we het dus drie dagen met zijn drietjes moeten redden. Maar na een 15-tal Londen-reizen was de drang om eens iets anders te ontdekken groot bij de echtgenoot en dus nam hij dit jaar mee de begeleiding op zich voor de Romereis. En dat gunden we hem uiteraard van harte, maar dat hield wel in dat we het 11 dagen zonder hem zouden moeten redden. Toch wel net iets langer dan we intussen gewend zijn.

Maar het lukte. De dagen gaan ook voorbij zonder de echtgenoot erbij. Het was niet altijd even gemakkelijk en vooral in het begin leek het een berg waar ik niet overheen zou geraken. Maar het werd maandag en we zaten al over de helft. En toen konden we echt beginnen aftellen. Donderdag begon ook mijn verlof en wist ik dat we nog 4 daagjes voor de boeg hadden. Eigenlijk hadden we het die paar dagen best wel gezellig met zijn drietjes: we hielden dan maar “girls nights” en bingewatchten Gossip Girl en Temptation Island. We deden een pasta-marathon, aangezien de echtgenoot toch elke dag pasta zou voorgeschoteld krijgen en we na zijn terugkeer toch wel even een stop zouden mogen inlassen.

Maar het gemis was er, elke dag opnieuw. Het zijn de vanzelfsprekende, kleine dingetjes waar je zo hard naar verlangt. Een kus ’s ochtends bij het vertrek, de knuffel ’s avonds voor het slapengaan. Het bespreken van onze dag. Eén blik om te weten wat de andere denkt. Kleine huishoudelijke probleempjes of de wereldactualiteit bespreken. De persoon met wie ik alles deel, was er even niet. Natuurlijk belden en sms’ten we regelmatig, maar hoewel ik die momenten absoluut niet zou willen skippen, zijn ze altijd te kort. Uiteraard misten ook onze meisjes hun papa en ook zij wilden maar al te graag één en ander met hem delen.

Dan wordt het weekend en dan weet je dat hij er bijna terug is. Dan begint het stilaan toch wat te kriebelen in mijn buik. Nog één laatste nacht alleen en we mogen hem terug gaan oppikken. Eindelijk terug met ons viertjes. Eindelijk kan de vakantie echt beginnen. Eindelijk kunnen we de tafel weer voor vier dekken (wat de oudste ook consequent elke dag bleef doen om dan telkens één bord ongebruikt terug in de kast te zetten). Eindelijk (hopelijk) terug iets minder onderbroken nachten. Niet dat we afgrijselijk slecht sliepen, maar zowel de oudste als ik sliepen opvallend minder lang dan normaal en ik ook een pak lichter.

Dan rijd je op het afgesproken uur naar de afgesproken oppikplek en dan sta je daar met een hele hoop ouders te wachten tot de bus arriveert. Dan duurt het een tijdje eer je de echtgenoot spot tussen de mensenmassa die de bus verlaat. Dan blijkt hij een schoon kleurtje te hebben en voel je de kriebeltjes opnieuw. Dan ziet hij ons ook en kunnen we hem eindelijk – na 11 lange dagen – weer in de armen sluiten. Dan wordt er geknuffeld en gekust en zijn we zo ontzettend blij en opgelucht dat alles goed verlopen is en dat hij veilig weer thuis is.

En nu kan de rest van de wereld me even gestolen worden. Dat Boonen zijn vijfde kassei niet won in Parijs-Roubaix was verschrikkelijk jammer, maar viel in het niet bij de vreugde om de terugkeer van onze verloren zoon. De volgende dagen zijn wij hier even van de wereld. De echtgenoot is terug thuis en dat moet gevierd worden ;-).

Advertentie

As we speak #april

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Eten. Te weinig momenteel, maar het gaat in de goede richting. Nog steeds herstellende van het buikgriepvirus dat vorige week (veel te) hard toesloeg. Maar de goesting keert stilaan terug, het dromen van lekkere ijsjes, warme chocomelk met echte chocolade, verse koekjes of cake ook. Nu de dochters nog zo ver krijgen dat ze aan het bakken gaan ;-).

Sporten. Actief, veel te weinig. En ik was nochtans zo goed herbegonnen de paar weken voor het virusje. Maar straks begin ik er weer aan. Denk ik. Hoop ik. Probeer ik. Passief zijn het daarentegen topweken. Het is koers! De Ronde van Vlaanderen was al schoon, met een geweldige Petr Sagan als winnaar. Ik ben fan: het wielrennen heeft zo’n nood aan figuren als Sagan: een échte topsporter-winnaar met een hoek af.

Maar toen moest Parijs-Roubaix nog komen. WAT. EEN. KOERS! Dat er Belgen meespeelden tot de streep was al schoon, maar dat Tom Boonen – een paar maanden na zijn zware val – al zo dicht bij het record van 5 zeges zou komen, maakte er een onvergetelijke editie van. De jongste dacht dat we ruzie aan het maken waren toen ze ons hoorde schreeuwen. Tot ze ergens in het geroep en getier “Tom Boonen” hoorde. Toen besefte ze dat we ons alleen maar aan het opjagen waren in de koers én dat hij dus niet gewonnen had. Zo intens meegeleefd, het duurde toch wel even vooraleer we de teleurstelling en de spanning weer kwijt waren. Een ongelooflijk schone “Jani gaat…” trouwens de dag erna. Het beeld van de verzorger met tranen in zijn ogen op het moment dat hij beseft dat zijn kopman het net niet haalt, kippenvel!

Lezen. Ook veel te weinig eigenlijk de laatste weken. Mij de laatste keren in de bibliotheek een paar keer mispakt, en daardoor was de leeshonger snel over. Tot de echtgenoot met de dochters naar de bib ging en met “De celliste van Portofino” (Alyson Richman) thuiskwam. Een licht tussendoortje, wel mooi en pakkend. Ik heb ‘m in één ruk uitgelezen. Dat het verhaal zich in Italië afspeelt, helpt in mijn geval altijd: wegdromen van de vele plekken die we nog moeten bezoeken of waar we al geweest zijn. De perfecte treinliteratuur.

Kijken. Er waren de laatste maanden toch wel een paar toppertjes op tv. Er was het onvermijdelijke Homeland, waarvan we de laatste 2 afleveringen al opgevraagd hebben. Waar fictie de realiteit stilaan toch wel heel dicht nadert…

Maar er was vooral “Terug naar eigen land”. Niet te missen. Wij gingen er met zijn tweeën “heel graag” voor zitten. Telkens opnieuw gepakt door wat we zagen. Telkens opnieuw napraten en discussiëren. Heel vaak beschaamd of kwaad zijn om wat je ziet. Ook niet weten hoe we dit moeten oplossen, maar wel beseffen dat niks doen geen optie is. Binnenkort kijken we opnieuw, met de kinderen erbij. Klein beginnen om iets te veranderen.

Babbelen. Met vriendinnen. Een paar héél leuke eetafspraken gehad. Er was er eentje met een vriendin uit het middelbaar. Jarenlang niet meer gezien en toch fijn bijpraten. Hetzelfde met de universiteitsvriendin. Heel snel terug op dezelfde golflengte en elkaars probleempjes begrijpen en delen. Of die ene waar je toevallig 2 afspraken op een week tijd mee plant, beide afspraken toch laat doorgaan en dan zonder problemen uren zitten tetteren. Het geeft zo’n energie en is zo ontzettend ontspannend.

Missen en samenzijn. Drie daagjes gaat de echtgenoot op Londenreis. Drie luttele daagjes. In de drukte van het werk en de school van de kinderen vliegen die dagen zo om. En toch mis ik hem en voel ik me niet heel. Ben ik altijd blij als het vrijdagavond is en ik mag denken: “morgen is hij er terug”. ’s Nachts wakker worden en niet meer kunnen slapen “omdat hij nu echt wel bijna thuis is, nog een paar uurtjes”. Achteraf des te harder van elkaar genieten, van ons gezinnetje, van een weekje vakantie met zijn vieren. Niets bijzonders plannen en des te meer deugd te hebben van gewoon “samen”.

Genieten. Voor de communie van de jongste hadden beide dochters hun haar laten opsteken. Mijn twee meisjes bekijken en in stilte genieten. Ontzettend hard lachen tijdens het poseren omdat enkel de killer heels van de mama er nog voor zorgen dat yours truly de schijn kan ophouden de grootste te zijn. Even op kousenvoeten gaan staan tussen beide dochters en een héél ander zicht krijgen, want ook de jongste is zo hard aan het opschieten de laatste maanden. Nog maar een paar centimetertjes en ik ben officieel de kleinste in huis. En daar eigenlijk gewoon geweldig in je schik mee zijn. Zo ontzettend fier op mijn 2 knappe meisjes (en uiteraard 100% objectief).

Als uitsmijter de vrolijke conducteur. Daarnet op de trein mijn ticket laten controleren door een gezellige conducteur, die met luide stem én veel gevoel voor humor de ticketjes en abonnementen controleerde. Instant vrolijkheid voelen als hij de wagon binnen komt en met een glimlach op je gezicht de trein afstappen, in een stralend zonnetje. Soms is het geluk écht wel in de kleine dingen te vinden :-)!

De koers is in het land!

Ik kick op fietsen. Niet alleen kruip ik zelf graag op dat ijzeren ros, maar ik geniet ook ontzettend hard van wielrennen op tv. Het is allemaal misgelopen in 1989, toen Greg Lemond Laurent Fignon op de valreep de Tourzege ontfutselde, met slechts 8 seconden voorsprong. Wat was die laatste tijdrit spannend!

Eigenlijk zijn tijdritten doodsaai. Er gebeurt immers niks: het is de strijd van één man tegen de klok. Hoogstens valt er eens eentje. Maar die dag telden we met zijn allen de seconden. De Fransman Laurent Fignon, de eeuwige “Prix Citron” in het peloton, werd beetje bij beetje ingelopen door die Amerikaanse lefgozer, die zijn portie pech al gehad had. Op de Champs Elysées hebben we letterlijk afgeteld tot we zeker wisten dat Lemond de Tour binnen had…

Een liefde was geboren. Elk jaar, tijdens de grote vakantie, zat ik voor de buis. Weer of geen weer, het zonnetje moest even wijken voor de koers. Ik leefde ontzettend mee met mijn favoriet van het moment. Zo duimde ik ontzettend hard voor Pedro Delgado, Lance Armstrong en Marco Pantani. Ik heb het wel voor lefgozers. Opvallen en aanvallen, dat zie ik graag in de koers. De Duitse degelijkheid van Jan Ullrich kon mij dan ook niet bekoren. OK, Marco Pantani heeft meer verloren dan gewonnen door zijn manier van koersen, maar als hij won, was het wel op sublieme wijze.

En dan hadden we de voorjaarsklassiekers nog niet eens gehad. In de Tour is het al jaren geleden dat er nog eens een Belg meespeelde voor de zege. Ik heb het zelf nooit meegemaakt. Ja, we hebben Jurgen Van Den Broeck gehad, maar eigenlijk kwam hij altijd wel tekort voor het hoogste schavotje op het podium. Op een goede dag kan hij wel kampen om de derde stek, maar de huidige toppers (Froome, Contador en zelfs Wiggins) zijn toch een maatje groter dan onze landgenoot.

Maar in de lente zijn de Belgen aan zet. We winnen zeker niet altijd, maar we spelen altijd mee. De wielerlente komt kalm op gang, met Omloop Het Nieuwsblad en Kuurne-Brussel-Kuurne. De Belgen tonen zich dan altijd een eerste keer. Winnen mag, maar is nog niet noodzakelijk: het is pas over een maand dat onze landgenoten écht top moeten zijn. Milaan-Sanremo is de eerste klassieker, maar ook daar spelen we al jaren niet meer mee. We willen wel, maar dat is de klassieker van de topsprinters… en daar zit momenteel geen Belg meer tussen. Maar dan… onze Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Hoogdagen zijn dat.

Eigenlijk zitten we dan een hele dag voor de buis. We volgen het aftekenen van de renners voor de start, de start zelf en gaan in één ruk door tot de finish. Dat je die dag moet onderbreken om te eten, is bijna zonde. En hoewel ik snak naar lente en zon, moeten de Vlaamse klassiekers apocalyptisch zijn met koud, nat weer. Zodat we een heroïsche strijd krijgen, niet alleen tegen elkaar, maar ook tegen de elementen. En als er een Belg wint, wordt er in onze huiskamer luid gejuicht. Als Cancellara wint, geven we ook eerlijk toe dat hij gewoon de beste was. Dat Boonen, Vanmarcke en co op hun waarde geklopt zijn.

In de klassiekers kan je je niet verstoppen. Een goede ploeg is belangrijk, maar zowel in de Ronde van Vlaanderen als in Parijs-Roubaix komt er een punt dat het man tegen man wordt. En net dat vind ik het mooie aan de koers. En net dat doet me elk jaar opnieuw voor de tv gaan zitten (soms op mijn eigen spinfiets), meeleven, supporteren en keihard genieten.

Laat de klassiekers dus maar komen! Wij zijn er hier al helemaal klaar voor.

PS: En Boonen geeft een goede indruk… Wie weet sneuvelen de records dit jaar wel?