Ouderzonden #7 – Acedia

Een nieuwe bloguitdaging, ditmaal in het leven geroepen door Romina en Annelore. Dit jaar bloggen wij allen samen over de zeven hoofdzonden, toegepast op het ouderschap.  #ouderzonden, met andere woorden. De zevende en laatste uitdaging draait rond:

#7 Acedia (gemakzucht – traagheid – luiheid – vadsigheid) Hoe ga je om met de druk die van jongs af aan op kinderen (en dus ook hun ouder(s)) gelegd wordt. Doe je mee aan de ratrace of ben je meer manana manana?

Dit is een beetje een dubbele. Natuurlijk proberen we als ouders de druk op onze kinderen zo lang en zoveel mogelijk af te houden, maar het is nu eenmaal een feit dat die druk er is en dat ze er ooit wel mee geconfronteerd zullen worden en dus zullen moeten leren mee omgaan. Onze dochters zijn intussen ook al tieners, de oudste staat zelfs op amper anderhalf jaar van hogere studies, dus die druk is er wel degelijk.

Wat hebben wij als ouders gedaan om dit zo lang en zoveel mogelijk af te houden?

• We hebben hen zo lang mogelijk gewoon laten spelen. We hebben toen ze jong waren het aantal hobby’s ook zoveel mogelijk beperkt. We wilden zelf niet van hier naar daar rushen of constant chauffeur spelen en dus mochten ze elk één hobby kiezen. In de loop der jaren kwam daar wel een tweede bij en intussen combineren onze dochters tennis en 2 uur dansen. En rijden we wel een hele woensdagnamiddag omdat de uren van de lessen dan ook nog eens NIET goed uitkomen.
• We zijn relatief streng geweest in tv- en computergebruik toen ze jonger waren. Boeken lezen mocht altijd, de uurtjes tv en computer werden wel (min of meer) beperkt. Intussen hebben ze allebei een smartphone en hebben we hier minder impact op, maar we gaan ervan uit dat we hen de basis hebben meegegeven en dat ze nu zelf wel verantwoorde keuzes kunnen maken. Maar uiteraard grijpen we af en toe in als het naar onze mening de spuigaten uitloopt (ook al zágen we dan verschrikkelijk natuurlijk).
• We bespreken samen met hen hun studiekeuze, wegen de voor- en nadelen af, maar laten hen uiteindelijk zelf de keuze maken. We hebben hen altijd meegegeven dat we van hen verwachten dat ze hun best doen met de gaven die ze gekregen hebben. Dat legt allicht wel enige druk, maar het is aan ons om ons verwachtingspatroon realistisch te houden. Dit vind ik zelf een hele moeilijke en hier zal de echtgenoot mij af en toe eens wat moeten intomen.
• Ze mogen gerust vakantiewerk doen als ze dat zelf willen, maar het is op dit moment in hun leven zeker geen must. De jongste mag voorlopig ook nog niet (te jong), de oudste werkte vorige zomer een paar weken. De echtgenoot zegt altijd “dat ze later nog genoeg zullen moeten werken, laat ze nu nog gewoon jong zijn”.

Maar het is een feit dat het in onze maatschappij nu eenmaal snel gaat, dat er hoge verwachtingen liggen en dat je veel rollen te combineren hebt. Onze dochters weten dat het niet simpel is (dat zien ze bij ons ook) en we praten daar ook vaak met hen over. Ze weten waarom we bepaalde keuzes maken en wat daarvan de consequenties zijn. Als moeder zou ik niet liever willen dan hen te beschermen en dan dit voor hen “op te lossen”, maar dat kan ik niet. Dus proberen we hen weerbaar te maken, laten we hen af en toe al eens wat druk voelen. Dan moeten ze soms keuzes maken en wijzen we hen op de consequenties van die keuzes. Dan zien ze dat mama en papa ook gewoon eens moe of uitgeteld zijn. Of ons afreageren op elkaar, omdat je dag niet makkelijk was.

Hoe ouder je kinderen worden, hoe minder je “beschermt”, hoe meer je “loslaat”. Het is hoe langer hoe meer aan henzelf om te leren omgaan met de druk. En wij staan hoe langer hoe meer aan de zijlijn te supporteren. Met een klein hartje, maar met genoeg vertrouwen dat ze wel weten wat ze doen. En in geval van nood vangen we hen wel op. Natuurlijk. Maar onze hulp is hoe langer hoe minder nodig…

Advertentie

Ouderzonden #2 – Avaritia

Een nieuwe bloguitdaging, ditmaal in het leven geroepen door Romina en Annelore. Dit jaar bloggen wij allen samen over de zeven hoofdzonden, toegepast op het ouderschap.  #ouderzonden, met andere woorden. De tweede uitdaging draait rond:

#2 – AVARITIA (hebzucht – gierigheid) Wat zou je nooit delen met je kinderen? Of kind?

In eerste instantie dacht ik, “dit is compleet niet op mij van toepassing, ik deel gewoon alles met de kinderen”. Mijn tienerdochters eten alles wat ze in huis vinden en houden er geen rekening mee dat die chips net toevallig is meegebracht omdat ik daar de laatste weken een voorkeur voor heb. Eén keer proeven en ook zij vinden dat nieuwe smaakje geweldig en beginnen dan maar eerst aan “mijn” zakken chips. Na een paar dagen is mijn voorraad dan uitgeput en kunnen zij gezellig aan hun eigen voorraad beginnen. Uiteraard net die smaakjes waar wij absoluut niets van moeten weten. Dit geldt overigens ook voor chocolade, of koekjes, of cornflakes,…

Ook mijn kleerkast is niet langer “heilig”. Intussen delen de oudste en ik een maat en zit de jongste ons op de hielen. En dus is het gewoon geweldig handig als er geen nylonkousen meer voorradig zijn om even in mama’s kleerkast te duiken. Of als een outfit net niet warm genoeg is, je te herinneren dat er in mama’s kast ergens nog wel een zwart kostuumjasje hing dat perfect kan dienen. Eén van mijn zomerjurkjes hangt intussen al een aantal jaar in de kast van de oudste. We moeten er eerlijk in zijn: het staat haar ook gewoon beter.

En toch. Als je dan wat langer nadenkt over deze tweede uitdaging, dan blijkt dat je hier en daar toch wat nuances moet aanbrengen. Dat er toch wel een aantal zaken zijn die ik niet deel met mijn dochters, ook al zie ik hen doodgraag en zou ik mijn laatste centen liever in hen investeren dan aan mezelf te spenderen.

• Die ene avond om de zoveel weken dat de echtgenoot en ik tijd voor elkaar maken, delen we niet met onze dochters. Ze durven dan op voorhand wel eens informeren waar we heen gaan om dan te verzuchten “dat zij ook wel graag nog eens pizza gaan eten” of “dat dat nu net de film is die zij ook wel graag willen zien”,… maar onze tijd samen delen we niet.
• Ik lees de Libelle het liefst als eerste. Ik kan er ongelooflijk van genieten om een nieuw tijdschrift als eerste open te slaan, om als eerste de verhalen te lezen en om als eerste alles te ontdekken. En dat weten de dochters ook. Ze zullen het een eigenaardig trekje vinden, maar ze respecteren mijn “eersteleesrecht” op de Libelle.
• Ze mogen gerust in mijn kleerkast zitten en ik deel zonder problemen basic t-shirts, jasjes en nylons, maar van mijn mooie jurken moeten ze wel afblijven. Ook de mama maakt zich nog eens graag mooi en ik ben dus héél erg zuinig op mijn topstukken. Die zijn van mij en die wil ik niet uit één of andere kleerkast gaan vissen. Of uit de wasmand nadat ze ongevraagd “geleend” werden. Maar dat respecteren onze meisjes ook. Het helpt ook dat ze mijn jurken best wel mooi vinden, … “voor oudere vrouwen”…
• Toen onze dochters begonnen te experimenteren met make-up, doken ze uiteraard meteen in mijn make-up-koffertje. Ik had redelijk wat verzameld, maar eigenlijk gebruikte ik weinig of geen make-up ook echt. Maar die paar spulletjes die ik ook daadwerkelijk gebruikte, daar bleven ze af. Dat was dan één kleurtje nagellak, één kleurtje lippenstift, een oogpotlood en mascara. De dochters experimenteerden naar hartenlust met de rest van de spulletjes en begonnen stilaan hun eigen hebbedingetjes te verzamelen. We hebben hier dus allemaal onze eigen kleurtjes nagellak en de oudste en ik hebben ook eigen make-up. Nagellak remover zullen we wel eens bij elkaar gaan lenen en ook de bus micellair water wordt door ons drieën gebruikt, maar de echte make-up lenen we niet uit.
• Verzorgingsspullen “claimen” we niet zo hard als de make-up-spullen, maar het blijft wel lastig als je ineens ontdekt dat de bus shampoo net voor jouw wasbeurt ineens zo goed als leeg blijkt terwijl die de vorige keer toch écht nog een ruime bodem had.
• Ik zal ook niet héél erg moeilijk doen over die éne zak chips die ik voor mezelf had bestemd en die ineens verdwenen blijkt als ik me er eindelijk dacht op te storten, maar als de allerlaatste witte Twix (waar ik me een hele dag op verlekkerd heb) ongevraagd verdwenen blijkt te zijn net op het moment dat ik er dacht van te genieten, dan durf ik écht wel een serieuze zaag te spannen.

Ik zie mijn dochters doodgraag en sinds ze in mijn leven zijn, staan ze bovenaan mijn prioriteitenlijstje (wat allicht voor elke mama geldt, niet?). Zo goed als altijd en overal komen zij eerst. Zo goed als alles wil ik met hen delen. Alleen de allerlaatste witte Twix hou ik liefst voor mezelf 😉.