Loslaten…

Situatie één. Sinds een tijdje blijven de dochters af en toe een avondje of dag alleen thuis als hun oudjes nog eens een stapje in de wereld zetten. Dat liep de allereerste keer niet helemaal van een leien dakje, er sneuvelde in een popcorn-experiment al een kookpot, maar onze meisjes worden er hoe langer hoe beter in. Terwijl hun ouders een dagje cultuur opsnoven in Waterloo en een fijne dag met vrienden hadden, fabriceerden de dames hun eigen lunch en diner (en bleek de keuken nog intact). Meer nog, bij wijze van verrassing hadden onze meiden het huis opgeruimd en de was gesorteerd. Het was een aangename thuiskomst en een klein steekje in mama’s moederhart, “want ze worden nu toch écht wel groot”.

Situatie twee. Onze oudste is aan haar laatste middelbaar bezig. Een speciaal jaar. Er komt een afscheid en er volgt een nieuw begin. Er is een heel studiekeuze-traject, met ook open lesdagen in de herfstvakantie. Onze oudste had twee dagen universiteitslessen gepland. Op dag één mocht mama haar nog vergezellen (soms denk ik dat ze dat vooral doet om mij een plezier te doen 😉) en was het allemaal toch nog spannend. “Waar moet ik dan gaan zitten? Wat moet ik daar dan juist doen?” Ik mocht met haar mee tot aan het lesgebouw, maar verder zou ze het wel alleen uitzoeken, wegens “gênant”. Maar ik zag haar van buiten wel in haar eentje de trap opgaan. “Mijn” trap, waar ik 27 jaar geleden dezelfde les volgde. Dat is zo’n raar gevoel: het was “mijn” ding, maar nu neemt zij het over. Twee uur later stond ik haar vol ongeduld op te wachten en “was het allemaal best meegevallen”. Had zelfs één van de eerstejaars haar iets over de les gevraagd en was zij vooral blij dat ze niet gezien hadden dat ook zij een groentje uit het middelbaar was.

Dag twee van de open lesdagen vertrok ze met vriendinnen en redde ze zich in haar eentje. Ze sprak met eerstejaars, zocht en vond haar weg. We zagen haar op die twee dagen letterlijk weer een stap zetten, weer wat groeien.

Situatie drie. Toen onze oudste 17 werd, ging ze meteen aan de slag voor haar theoretisch rijbewijs. Ze studeerde, oefende en slaagde. Ze besloot om ook ineens door te zetten zodat ze nog voor haar studies haar rijbewijs op zak kan hebben. De eerste rijlessen werden gepland en dus leerde haar papa haar al starten, stoppen en schakelen. Dat deed ze best goed, oordeelde de papa. En zo ging ze deze avond voor het eerst de rijweg op, met een instructeur. En reed ze voor het eerst “70, mama, in vierde”!

Het gaat plots allemaal zo snel. De mama staat erbij, kijkt ernaar, moedigt aan en laat los. Met pijn in het hart. Met de herinneringen in het achterhoofd aan dat kleine baby’tje dat ons voor het eerst ouders maakte. Is dat al 17 jaar geleden? Het is nog maar 17 jaar geleden! En ja hoor, we zien héél goed dat onze “kleine” meid opgroeit, volwassen wordt, verantwoordelijk is. We hebben er vertrouwen in dat ze aankan wat er op haar pad komt. Ze is krachtig, ze is vinnig en ze is er zo aan toe, aan die volgende stappen in haar ontwikkeling. Misschien heeft ze af en toe nog eens een zetje nodig, maar dan zijn wij haar trouwste supporters.

Alleen kan de mama diep vanbinnen niet altijd volgen. Mag het voor haar eigenlijk nog lang hetzelfde blijven en wil ze haar meisjes liefst nog héél lang thuis houden. Maar dan voelt ze de tijd door haar vingers glippen. Want dat loslaten voelt soms alsof heel je hart eruit gerukt wordt. Bovendien valt de mama dan ook nog eens grandioos door de mand als ze dat voor haar dochters probeert te verstoppen. Gelukkig weten de dochters al sinds het afscheid voor de bos- of boerderijklassen dat mama op zo’n momenten wel eens “overdreven sentimenteel” kan zijn. Toen ze eigenlijk zelfs wat teleurgesteld waren als mama haar tranen wist binnen te houden tot de bus ook daadwerkelijk de straat was uitgereden…

 

 

Advertentie

Haar allerlaatste 1 september

Elk jaar neem ik verlof op 1 september. Dan wil ik bij dat nieuwe begin mijn kinderen zelf kunnen afzetten op school en dan ben ik ’s avonds graag thuis om hen op te vangen en uit de eerste hand hun verhalen te kunnen horen. Liefst verwen ik hen dan ook nog eens met een lekker feestmaal, om het afscheid van de geweldige vakantie en de abrupte overgang naar de sleur van het schoolse bestaan wat te kunnen milderen.

Ook dit jaar was ik – al voor de vijftiende keer – thuis om een eerste schooldag te kunnen beleven. In het prille begin van de schoolcarrière van onze meiden was zo’n eerste schooldag wel héél erg spannend: zouden er traantjes vloeien? Zouden ze ons wel willen lossen? Eigenlijk viel het allemaal best wel mee. Ja, er vloeiden wel eens traantjes, maar dat was dan vaker bij de mama dan bij de dochters. De oudste had in de laatste maanden bij de onthaalmama toch wel een paar kindjes naar school zien vertrekken en was er zelf ook op gebrand en de jongste zat dan weer al maanden op hete kolen om in de voetsporen van haar grote zus te kunnen treden.

Het schoolleven wende snel. Al vlug kwamen er geen traantjes meer aan te pas en werd 1 september routine. We sloten de kleuterperiode af en stoomden geruisloos door naar de lagere school. Dat deden in ieder geval toch de dochters. De mama had moeite met het afscheid van kleutertjes in huis en leerde al een eerste overgang verteren. De stap naar het middelbaar onderwijs bleek toch wat groter: een nieuwe school met een minimum aan of zonder de vertrouwde lagere school-vriendinnetjes. Het was spannend, het was nieuw en de avond tevoren doken er al eens zenuwen op bij de dochters. De mama deed héél erg haar best om de hare onder controle te houden of zo min mogelijk te tonen aan de dochters. Er werd al eens een nacht wat minder geslapen (dat deed ook de mama) en ook ’s morgens waren de dochters wel héél vroeg uit de veren (net als de mama 😉). Ook de secundaire school werd al weer snel een gewoonte, al waren de oneven jaren met studiekeuzes en nieuwe klasindelingen weer net dat tikkeltje spannender, maar we overleefden het.

Sinds de dochters de overstap maakten naar de middelbare school, fietst de mama samen met hen de eerste schooldag in. Goed voor de zenuwen van ons allemaal, maar toch vooral voor de mama doet dat halfuurtje fietsen deugd. En zolang de dochters het toelaten, fietst de mama mee. Hoe verder in het middelbaar, hoe minder de dochters dat fietstochtje “nodig” hadden. Tot op het punt dat ze er vooral hun emotionele mama een plezier mee doen op die eerste schooldag.

Zo reed ik ook dit jaar weer met de dochters naar school. Voor de oudste was het de laatste 1 september. Terwijl zij een spannend laatste jaar tegemoet gaat, probeerde de mama alweer een afscheid te verteren en slikte ze – in het terugrijden – een paar tranen weg. Terwijl het voor de oudste niet snel genoeg kan gaan in dat opgroeien, zag ik haarscherp dat kleine peutertje voor mij dat ik voor het eerst bij de juf moest achterlaten. Dat toch ook meehuilde toen ze de kindjes rond haar zag en hoorde wenen. Ik herinnerde me hoe de papa me toen wegleidde “om het niet te laten aanslepen en het niet zwaarder te maken voor haar”. Hoe ik nog even door het raam keek en mijn hart voelde breken toen ze zoekend rond zich keek met traantjes die over haar wangen gleden. Hoe de juf haar best deed, maar niet alle 20 kindjes tegelijkertijd kon troosten. Hoe ik me snikkend in de auto afvroeg of ze ons meisje wel zou begrijpen.

15 jaren zijn voorbijgevlogen. Dat kleine peutertje is een fijne jongedame geworden en staat op het punt om uit te vliegen. Ze is klaar voor de keuzes die ze moet maken, dat zien en beseffen we best wel. Ze stormt vooruit en het is haar van harte gegund. Ze weet dat we er voor haar zijn, maar ze is klaar om losgelaten te worden. En de mama? Die neemt de volgende 1 september opnieuw verlof. Want de jongste heeft nog een paar jaar middelbaar voor de boeg. En dus hebben we nog eventjes respijt om te wennen aan die volgende overgang. Al zal ook dat afscheid voor de mama toch weer véél te vroeg uit de lucht komen vallen…

Uit het tienerleven: kruispunt

Onze oudste zit al een aantal weken in het studiekeuze-proces op school. Deze week zal dat uiteindelijk uitmonden in een advies: dan heeft de klassenraad bekeken of de gewenste richting wel realistisch is. Bovendien wordt er ook al eens voorzichtig verder gekeken. Naar de toekomst na het middelbaar.

Het is voor hen een spannende periode, maar ook voor ons als ouders. Je probeert je kind zo goed mogelijk te begeleiden, maar tegelijkertijd ben je ook geen specialist en is het toch maar uitzoeken. Hoe bereid je je kind het beste voor op haar toekomst? Hoe zorg je ervoor dat ze haar kansen gaaf houdt? Maar tegelijkertijd probeer je ook rekening te houden met wie ze is, met haar talenten en met haar gevoel. En wat doe je als jullie hierover van mening verschillen: stuur je haar jouw richting uit of volg je haar?

Toen mijn dochters nog baby’tjes waren, kon ik me soms zo ongelooflijk machteloos voelen als ze huilden en ik geen idee had waarom ze weenden. Ik was ergens opgelucht toen ze de leeftijd bereikten dat ze zelf konden zeggen wat er aan de hand was: of ze boos waren, honger of pijn hadden, iets wilden. Onze dochters zijn intussen tieners en in veel opzichten is het een stuk makkelijker geworden. Onze taak is geëvolueerd van “zorgen voor” naar “waken over”. De meeste dingen kunnen ze zelf, ze hebben ons hoe langer hoe minder nodig. Wij steunen hen in wat ze doen, geven goede raad en zijn er op de achtergrond. We moeten hen hoe langer hoe meer loslaten en er vertrouwen in hebben dat hen dat ook zal lukken.

Maar studiekeuzes hebben wel een belangrijke impact op de mogelijkheden voor en in hun verdere leven. Als ouder wil je uiteindelijk alleen maar het beste voor je kind. Maar wat is het beste? Toen ik de leeftijd van mijn dochter had, wist ik al dat ik Frans-Italiaans wou gaan studeren. En toch heb ik in de derde graad van het middelbaar Natuurwetenschappen gevolgd. Heb ik daar spijt van gehad? Eigenlijk niet, want ik deed ook graag wiskunde en heb in het laatste jaar zelfs even getwijfeld. Had mijn latere weg er anders uit gezien als ik Latijn-Moderne Talen had gevolgd, wat eigenlijk de keuze van mijn hart was? Geen idee.

Intussen zijn we 25 jaar verder en heb ik geleerd dat er niet één juiste weg is, maar net veel verschillende manieren om een doel te bereiken. Dat je soms omwegen maakt, maar uiteindelijk toch je bestemming vindt. Dat je je talenten moet koesteren, want dat dat net hetgeen is dat je uniek maakt én dat je intrinsiek motiveert. Als je kan doen wat je graag doet en waar je goed in bent, dan ben je meestal niet geneigd om dat als een opgave te beschouwen, maar net als iets waar je energie uit haalt. En dan kijk je niet op een inspanning meer of minder.

Onze dochter zal zelf haar toekomst moeten maken. Allicht zal ze in de loop van haar leven een paar keer een verkeerde afslag nemen, of een omweg maken, of zal ze voor een minder evidente weg kiezen. Soms zal ze zelf een verkeerd pad inslaan, soms zullen de omstandigheden haar tocht blokkeren en haar dwingen op haar stappen terug te keren. Wij zullen er voor haar zijn en haar steunen, op alle mogelijke manieren. Soms zullen we haar waarschuwen, maar toch een stapje opzij zetten en haar tegen de muur laten lopen, omdat dat nu éénmaal de enige manier zal zijn waarop ze zal leren.

En dus laten we haar zoeken. Ze informeert zich, ze spreekt met de leerkrachten, ze vraagt raad, ze doet testen op internet, ze bekijkt haar opties, ze praat met ons. We zien dat ze twijfelt, afweegt, de ene dag het ene verkiest en de andere dag weer het andere. Hoe moeilijk het ook is, we proberen haar niet te sturen, we proberen haar vrij te laten. Op voorwaarde dat zij overtuigd is en er vol voor gaat. Op voorwaarde dat ze haar talenten ten volle benut. Haar hart erin legt.

Helemaal zijn we er nog niet. Maar toch bijna. En dan kan je als mama enkel hopen dat ze haar weg wel zal vinden. Met omwegen, zijsprongen en alle hindernissen die erbij horen. Vol vertrouwen (maar met een klein hartje) laten we haar alweer een beetje meer los.

Een kloppend gemis

Het is de periode van de schoolreizen en ook onze oudste is op uitstap. Amper voor één nachtje, maar toch voel ik een gemis diep vanbinnen. Dat rare moederhart toch.

Natuurlijk hoort het erbij: kleine meisjes worden groot en groeien op tot zelfstandige vrouwen. Onze oudste heeft het afgelopen jaar weer een hele groei doorgemaakt. We zien dat ze uit haar puberkuren aan het groeien is, we zien dat ze op veel vlakken stilaan echt wel volwassen keuzes begint te maken. Ze staat ook weer voor een keerpunt: er dringt zich weer een studiekeuze op en er wordt zelfs al eens nagedacht over “wat na het middelbaar”. Want ze heeft nog amper 2 jaartjes voor de boeg.

Het is dus tijd dat ze zich begint los te maken, dat ze haar zelfstandigheid begint te claimen. Ze is er duidelijk klaar voor, om haar vleugels uit te slaan. Ergens is het fijn om dit te mogen meemaken, om er getuige van te mogen zijn, van die groei naar volwassenheid, van de ontbolstering van je kind.

En toch. Telkens opnieuw doet dat losmaken ook een beetje pijn. Telkens opnieuw slik ik, in stilte, een kropje weg. Alweer een beetje meer loslaten, alweer een klein stapje dichter naar zelfstandigheid. Luidkeels moedigen we haar aan, om haar eigen weg te gaan. We supporteren mee bij elke stap die ze zet, soms in stilte, soms in woord en daad en soms net iets te luid (gênant, moeder). We vangen haar op als het eens niet loopt zoals ze gehoopt of gewild had. We zijn er voor haar en dat zullen we altijd zijn.

Maar hoe langer hoe vaker zullen we dat vanop afstand moeten doen. We zullen niet lang meer op deze manier deel uitmaken van haar leven. Stilaan, stapje voor stapje is ze op weg naar haar eigen leven, waarin wij een (hopelijk) belangrijke bijrol zullen spelen, maar ook niet meer dan dat. We zullen er ons moeten bij neerleggen dat ze haar eigen keuzes zal maken en dat we het soms misschien anders gewild of gedroomd hadden, maar dat we haar haar eigen weg moeten laten gaan. Want ze kan dat.

Vanavond is er één bed in huis onbeslapen. Vanavond maakt zij herinneringen die ze de rest van haar leven zal koesteren. Daar is de mama blij om. Maar toch schrijnt het een beetje, diep vanbinnen.

Shoppen met tieners

Met drie dames in huis ziet de echtgenoot soms zijn peren. Want shoppen is écht niks voor hem, maar zijn drie vrouwen vinden het van tijd tot tijd (te vaak 😉 ) een absolute noodzaak. En sinds de jongste de kaap van de 12 gerond heeft, is ze van kamp gewisseld. Eigenlijk had onze kleinste altijd een hekel aan winkelen. Het stuk dat ze kleren mee naar huis nam, kon ze wel appreciëren, maar het gedeelte dat je daarvoor (véél te lang) moet rondlopen in een stad of een winkelcentrum en dan nog eens eindeloos kleren moet passen, was er voor haar echt wel te veel aan.

Maar de oudste zit intussen al een tijdje in een definitieve kledingmaat: ze shopt ook met de mama mee in “haar” winkels en dus valt er voor de jongste bij de kastenwissel niet veel meer te rapen uit de kleerkast van de oudste. De jongste vond het altijd een geweldig moment als ze bij de wisseling der seizoenen ineens een hele hoop (vooral jurkjes) van de oudste erfde. Soms had ze stiekem al zitten aftellen naar het moment dat dat éne prachtige kleedje van haar zus in haar kast zou belanden en vaak betekende dat voor haar ook “een shoptrip minder. Oef”.

Maar het was wel even schrikken toen de kleinste bij de laatste kastwissel ineens zo goed als géén kleren meer overhield en ook niets kon overnemen uit de kast van haar zus. Er moest dus wel geshopt worden en dat was geen onverdeeld positieve ervaring. Onze jongste zit namelijk (eventjes) in de moeilijke leeftijd tussen kind en vrouw in. Te groot voor de kinderkledij, maar nog niet groot genoeg voor de dameswinkels. Maar in de kinderwinkels vindt ze absoluut haar gading niet meer wegens “te kinderachtig”.

Zij wil nu gewoon skinny jeans dragen met een leuk t-shirt en/of sweater. Onze jongste was altijd nogal girly en ze wil maar al te graag nog verder jurken dragen, maar mag het alstublieft ook een beetje stoer zijn? Als we in de kinder- en jeugdwinkels shoppen, dan zijn de jeans net niet skinny genoeg en dan staan op de meeste t-shirts of sweaters tekeningen. En de prinsessenjurken in de allervrolijkste kleurtjes is mijn kleinste ontgroeid. We zagen dit eerder al bij de oudste: een jaar lang is het even zoeken naar een eigen stijl en naar een winkel waar ze haar gading kan vinden. En die zijn er véél te weinig, en bovendien zijn ze vaak nogal prijzig, wat zonde is voor kledij die je niet meer dan één seizoen zal dragen.

Dat leidt wel eens tot frustraties bij onze jongste. Want net op het moment dat ze de overgang aan het maken is van meisje naar vrouw en net op het moment dat haar lijf haar hoofd misschien net niet helemaal volgt, vindt ze niet (altijd) de kledij om haar groeiende persoonlijkheid en haar groeiend zelfbewustzijn uit te drukken. En dan mag je als mama wel troosten met de woorden dat het “maar een fase is, dat het volgend jaar écht wel beter zal zijn”, daar heeft ons meisje op dit moment niet veel aan. En dus plannen we binnenkort een écht shoppinguitje, zodat we de juiste winkels kunnen bezoeken en zodat de oudste haar jongere zus de weg kan wijzen.

Tips over leuke, betaalbare winkels voor stoere tienermeiden met een peperkoeken hartje zijn trouwens altijd welkom in de comments. Onze jongste zal u dankbaar zijn (en de mama ook) ;-).

Einde van de lagere school

Het is zover. Straks, als de schoolpoort deze middag voor twee maanden dicht gaat, sluiten wij de lagere schoolperiode af. Dinsdag kreeg de jongste haar getuigschrift, vandaag neemt ze afscheid van de jongens en meisjes waar ze 9 jaar een klas mee deelde. Ze zal het moeilijk krijgen, ons meisje, en er zullen allicht ook wat traantjes vloeien.

Het is ook niet niks, het afscheid van de lagere school. 9 jaar lang zaten ze samen in een klas. Met haar beste vriendin deelt ze al een klas sinds het eerste kleuterklasje. En nu zullen de wegen scheiden. Want een aantal kinderen zoekt nieuwe (school)oorden op en daar is onze dochter bij. Maar er zijn al afspraakjes gemaakt, ze zullen elkaar nog geregeld zien in deze lange vakantie die op hen wacht. En eigenlijk zijn ze wel toe aan iets nieuws. Het wordt straks een beetje slikken, maar toch kijken ze ook al uit naar de nieuwe school, de nieuwe klasgenootjes, de nieuwe vakken, de nieuwe leerkrachten… Het helpt dat er hier in huis een oudere zus is met vele verhalen over de nieuwe school. Of dat we al eens gingen kijken op de opendeurdag. Dat er al dansvriendinnetjes zijn die ook naar de nieuwe school zullen gaan.

Maar straks dringt het echt door: de lagere school-periode zit erop. In september wordt het een nieuwe speelplaats, met nieuwe gezichten. Voor ons wordt het na 12 jaar geen ochtendritje meer langs deze school om een kind af te zetten. Geen twee stops meer voor de echtgenoot. Het wordt wennen. 12 jaar lang stonden we elke ochtend en elke avond aan de schoolpoort. We kennen heel veel gezichten, je kwam er altijd wel een bekende tegen. Dat valt nu weg. Vanaf september hoeven we niet meer aan de schoolpoort te gaan staan, maar rijden ze zelf, met de fiets. Alweer een stapje verder in hun groei naar zelfstandigheid, alweer een beetje meer loslaten.

En dus heeft ook de mama het vandaag wel een beetje moeilijk. Afscheid nemen na 12 jaar, het is toch wat. En het gaat zo snel in dat middelbaar. Ze groeien zo snel op, ze maken zich zo snel los. Het hoort er uiteraard bij, en ik ben heel trots op mijn dochters, op wie ze aan het worden zijn, maar tegelijkertijd blijven ze in mijn ogen die piepkleine baby’tjes die wij met heel veel liefde verwelkomden in onze wereld. Wil ik hen nog altijd even hard beschermen tegen alle pijn en onrecht op hun pad, maar moet ik hoe langer hoe meer toekijken hoe ze dat zelf beginnen doen. Geef ik hen hoe langer hoe meer de touwtjes zelf in handen en sta ik ergens op de achtergrond klaar om te helpen als dat zou nodig zijn. Maar dat is hoe langer hoe minder nodig. En dat maakt me blij, maar ook een beetje triestig.

Gelukkig hebben we nog 2 maanden om ons voor te bereiden op de nieuwe realiteit. En dat zal vooral de mama hard nodig hebben…

Aprilse grillen…

April was een koude maand met twee gezichten. Telkens opnieuw slingerend van het ene uiterste in het andere. Een maand waarin we ziek waren en een feestje vierden. Een maand waarin goed nieuws uitmondde in stommiteiten. Een maand met hoogtes en laagtes.

Het was alweer een drukke maand. Elk weekend stond er minstens één activiteit op het programma. Leuk allemaal. We vierden de vierde geboortedag van het petekindje, de tweede verjaardag van het metekindje, er was de communie van de jongste, de opendeurdag bij de echtgenoot op school, we woonden een theatervoorstelling bij en eindigden met een lentefeest in de familie. De avondafspraken heb ik dan ook zoveel mogelijk trachten te beperken. Het huishouden schoot er deze maand zo al regelmatig bij in. Ik zit nog altijd met een strijkachterstand en ondanks hulp van oma raak ik maar niet bijgebeend. Al heb ik op dat vlak grootse plannen voor het lange weekend. Tegen zondag hoop ik eindelijk nog eens met lege manden een werkweek te kunnen ingaan.

Lang geleden trouwens dat april nog zo koud was. Normaal gezien wissel ik de zomer- en winterkleren telkens in de Paasvakantie. Met een sjaal erbij is het dan meestal wel te doen om na Pasen de zomerkleren – in laagjes – uit de kast te halen. Dit jaar heb ik tot vandaag (2 mei) mijn winterjas en winterkleren gedragen wegens afgrijselijke kou. Vorige week had ik zelfs spijt dat ik mijn handschoenen niet bij had. (En ja, ik ben een koukleum. Onder de 20 graden blijven mijn handen en voeten in ijsklompen veranderen en nestel ik mij ’s avonds liefst met een deken tot boven de oren in de zetel.)

Maar nu we dit lange weekend voor even de warmste plek in Europa zullen zijn, wordt het tijd voor de grote wissel. De jongste heeft morgen een facultatieve verlofdag, wat geweldig goed uitkomt. Dan kan zij meteen ook passen en kunnen we weer kleren sorteren. De oudste kan dan donderdag volgen. Kunnen we meteen ook een inventaris maken van de kledij die de dochters voor de zomer nog nodig zullen hebben. Maakt de mama een lijstje van “noodzakelijke” aankopen, terwijl de dochters hun “gewenste” aankopen oplijsten. Vreemd genoeg blijkt dat meer niet dan wel overeen te komen ;-).

Intussen blijven de dochters maar groeien. Vorige week had de jongste een paar nieuwe schoenen nodig. Het blijft vreemd om te constateren dat we hier intussen met zijn drieën dezelfde maat delen. Bovendien heb ik nog maar 5 cm over op de kleinste, die maar blijft doorschieten. Nog een jaartje misschien en dan zal ik officieel de kleinste in huis zijn. De oudste zit intussen met de regelmaat van de klok in mijn kleerkast. Ze vist er basisstukken uit (zo durft ze wel eens ongevraagd een zwart vestje te lenen) en heeft haar zinnen gezet op één van mijn zomerjurkjes. Waar ze – dat moet ik toegeven – ook wel fantastisch mooi mee staat. Maar ikzelf ben/was er ook niet mis mee, volgens de verder uiterst objectieve echtgenoot.

Gelukkig is ze niet over alle jurken even enthousiast. Sommige kledingstukken vindt ze best ok “voor een vrouw van mijn leeftijd”. Of dat nu een compliment was of niet, daar ben ik eigenlijk nog niet uit. Ik durf/wil het eerlijk gezegd ook niet vragen…

Enfin, wij zijn hier allemaal blij dat de aprilse grillen (even) voorbij zijn en dat we een paar rustige, warme dagen in het vooruitzicht hebben. We plannen terrasjes, een barbecue, ijsjes, een uitstapje en veel rust. We vinden dat we voorlopig wel genoeg stommiteiten gehad hebben. En tussendoor gingen we ook nog eens het huishouden bijwerken. Allicht zullen er keuzes gemaakt moeten worden. Rigoureus. Dat wordt weer een strijkachterstand begin volgende week ;-).

Op grote voet(en)

Sinds dit weekend heb ik officieel de kleinste voeten in huis. Enfin, de oudste en de mama delen samen de laatste plaats. De jongste is ons immers voorbijgestreefd. En dat was toch even slikken, zowel voor de oudste als voor de mama.

Ik heb me er intussen bij neergelegd dat de beide dochters groter zullen worden dan de mama. Een prestatie is dat niet echt met mijn kleine meter 60. En de oudste was bijna 14 toen het ons ineens opviel dat ik niet meer boven haar ogen keek. Maar dat de jongste al op haar twaalfde een groeischeut ging krijgen die al bijna niet meer in te tomen is, dat hadden we niet echt zien aankomen. Of misschien kon ik de realiteit gewoon niet aan ;-).

Maar we hebben een communicantje in huis. De kleren waren al een tijdje geleden gekozen en met de solden achter de rug besloten we ook op zoek te gaan naar de bijhorende schoenen. Dat viel niet helemaal mee: de op de website uitverkoren schoenen bleken toch wel héél hard te knellen. En dus lieten we de voeten van de jongste nog eens opmeten. En dat viel in haar ogen toch wel enigszins tegen. Niet alleen moesten we met 3 even slikken toen bleek dat de linkervoet al een 37 is, maar ze zit voorlopig dan ook nog met een maatje verschil tussen beide voeten. Het rechtervoetje moet nog bijbenen.

Terwijl de oudste en de mama allebei (groen) lachten: “Jouw voeten zijn nu al groter dan die van ons”, had de jongste er moeite mee dat er zo’n groot verschil was tussen beide voeten. Eigenlijk heeft ze twee paar schoenen nodig. En dan kan ze van elk paar één gepaste voet aandoen. Bovendien groeit ze ontzettend snel. Toen we op 31 december in de solden nog een paar laarzen scoorden, hadden we haar voeten nog laten opmeten en toen bleek ze al van een 35 naar een 36 gegroeid te zijn. Om daar amper een maand later nog een maat extra bovenop te doen. Amper 12 geworden, mag zij bij de volwassenen op zoek naar een gepast paar schoenen. Terwijl de mama en de oudste samen hun maatje 36 kunnen delen.

En niet alleen de schoenen gaan er in sneltreinvaart door. Ook qua broeken zitten we ineens met water in de kelder, terwijl diezelfde broeken amper een paar maanden geleden nog perfect pasten. Gelukkig had de oudste nog een aantal broeken die voor haar toch al te klein geworden waren (lees: die ze eigenlijk niet meer mooi/hip/cool (of welk woord tegenwoordig in is) vindt) en was zij maar al te blij dat ze die broeken kon doorgeven aan haar “kleine” zus.

Het gaat de laatste jaren zo ontzettend hard. De oudste is stilaan een hele dame aan het worden. Het is al een hele boterham om te wennen aan die bijna-volwassene in huis en nu blijkt ons kleintje ook veel te snel mee te evolueren. Binnenkort 2 tieners in huis, die binnen hoop en al een jaar ook allebei nog eens groter blijken te zijn dan de mama.

Help!

Sinterklaas, kapoentje…

Ook al zitten wij allemaal (jammer genoeg) in het kamp van de non-believers, toch maken wij ons hier weer op voor de komst van de Sint. Straks zullen de dochters des huizes (verplicht) hun schoentje zetten. Onder het motto: “geen schoen, geen cadeau” en zullen wij een paar uur later, nadat we eerst gecontroleerd hebben dat beide dochters wel degelijk in dromenland zitten, hun cadeautjes uit de schuilplaatsen (die ze nog steeds niet gevonden hebben) halen en op tafel uitstallen.

Nu de dochters al wat ouder zijn, is de magie van het grote kinderfeest natuurlijk wel een beetje verdwenen. Gelukkig hebben we nog een paar mete- en petekindjes die het hele Sint-verhaal wel ten volle beleven. Morgen zullen we vooral hen gelukkig maken. Zullen we de gezichtjes vol verwachting volgen als ze de kamer binnenkomen. Zullen we zien hoe ze op hun speelgoed vliegen en zullen we hen de eerste paar uur niet meer horen terwijl ze het nieuwe speelgoed uitproberen. Het jongste metekindje is pas dik anderhalf. Hij zal dit jaar nog niet goed beseffen wat hem overkomt.

Ergens vind ik het nog steeds jammer dat de dochters “het” weten. Het was voor ons ook een pak spannender om alles uit te halen terwijl de kans bestond dat we zouden betrapt worden. Om alles klaar te zetten terwijl je met één oor blijft luisteren of je de trap niet hoort kraken, of er boven jou geen voetstappen te horen zijn. Een keer was dat het geval en moest de oudste in het midden van de nacht naar het toilet. Toen ben ik snelsnel naar boven gevlogen om haar te beletten naar beneden te komen terwijl het speelgoed en de snoepjes al half klaar stonden op tafel (zonder een Sint of Piet in de buurt om alles in goede banen te leiden, wat ze ontzettend verdacht gevonden zou hebben).

Maar dit jaar heeft ook de jongste voor het eerst geen speelgoed meer gevraagd aan de Sint. Ook zij geeft al de voorkeur aan meer praktische spulletjes. In dit huis loopt het Sint-verhaal duidelijk op zijn laatste benen. En de timing van de Sint wordt ook moeilijker vol te houden met tieners die volop in de examens zitten. De oudste is momenteel aan het studeren voor haar examen wiskunde. Haar hoofd staat op dit moment echt niet naar Sinterklaas. Alweer een fase gepasseerd, zullen we dan maar zeggen, zeker. En terwijl de dochters voluit hun leven beleven en maar vooruit stormen, heb ik er deze morgen de oude fotoboeken nog eens bijgenomen. Ben ik gaan terugblikken naar die prachtige foto’s van verraste kindjes toen de deur van de living openging en ze voor het eerst te zien kregen wat er op de tafel op hen stond te wachten.

Gelukkig mogen we vanaf morgen de kerstboom beginnen te versieren en ons volop in de kerstsfeer storten. Kan ik plannen maken voor het kerstfeest, kan ik beginnen nadenken over de cadeautjes voor onder de kerstboom. (Ik denk dat je mij nu al lang genoeg kent om te weten dat ik niet het type ben dat al in de zomer de perfecte cadeautjes spot en er dan nog in slaagt om die 6 maanden lang verborgen te houden). Want al die overgangen, al dat opgroeien, hoe hard ik het hen ook gun, diep vanbinnen heb ik daar af en toe toch moeite mee.

Een glimp van de vrouw in wording

Vorige week deden wij hier onze eerste winterinkopen. En ditmaal had de jongste spulletjes nodig. Twee keer per jaar wisselen wij hier de kasten en moeten de zomerkleren plaats ruimen voor de winterspulletjes of omgekeerd. Een dergelijke operatie gaat hier meestal gepaard met de nodige passessies en opruimacties (en het nodige gezucht en geblaas bij de dochters, “moet dat echt?”). De kleren die de oudste niet meer passen, worden in de kast van de jongste gelegd. De kledij waar de jongste is uitgegroeid, worden ingepakt en worden doorgegeven aan het jongere nichtje.

Dit jaar bleek er verrassend weinig van de kast van de oudste naar de jongste over te gaan, terwijl we toch weer een paar zakken spulletjes konden doorgeven aan het nichtje. En dus moest de kleerkast van de jongste nodig aangevuld worden. Wat de jongste niet meteen op gejuich onthaalde, want shoppen is voorlopig nog niet haar favoriete tijdverdrijf ;-). Maar het lukte, we verzamelden toch redelijk wat spulletjes die zij uiteraard meteen uit de kast haalde.

Toen ze de trap afkwam in haar eerste nieuwe outfit, was dat toch even schrikken voor de oudste en de mama. Weg was het jurkenmeisje, maar in een smalle jeans, een lange witte pull en bijhorend bloesje stond daar ineens een tiener. En daar waren we niet op voorbereid. De oudste zag de kloof met haar “kleine” zusje ineens een pak minder groot worden. De mama moest erkennen dat ze geen kleintjes meer heeft, dat we de kinderfase hier stilaan ontgroeien. En dat was toch even wennen.

Het is ook een dubbel gevoel. Bij een eerste kindje groei je zelf mee. Je went stap voor stap aan dat opgroeiende mensje. Je staat verwonderd van elke stap die je zoon of dochter zet en soms moet je even rennen om gelijke tred te kunnen houden met hun ontwikkeling. Bij een jongste kindje zou je de tijd soms liefst stilzetten. Telkens opnieuw neem je afscheid van een fase waar ze alweer doorheen zitten en telkens opnieuw lijkt het alsof jij de enige bent die nog niet klaar is voor de volgende stap. Terwijl je bij de oudste telkens opnieuw benieuwd bent naar het volgende en erin rolt voor je het door hebt, wil je de ontwikkeling soms precies “afremmen” bij de jongste, wil je elke fase net iets langer koesteren.

Spijtig genoeg is dit ook geen lineair proces: het is nooit zo (of uitzonderlijk) dat je met één kind de ontwikkeling volledig doorloopt, vooraleer je aan de groei van het volgende kind kan beginnen. En dus is het soms handig als de oudste in rustiger vaarwater zit terwijl de jongste volop stappen zet of omgekeerd. Maar zo loopt het bijna nooit. En dus zitten wij hier volop in de beginnende puberteit van de oudste, proberen we mee te groeien om haar te steunen terwijl de jongste rustig aan haar laatste kinderjaren bezig was. Dachten wij.

En dan staat ze daar ineens voor je neus. De kinderkleren (toch eventjes) ontgroeid, een heuse tiener in bijpassende kleren. Even zagen we een glimp van de vrouw in wording. Uiteraard hoort dat bij het leven, maar die ochtend heeft de mama in stilte alweer afscheid genomen van een fase. Heb ik herinneringen opgehaald aan het baby’tje dat écht nog maar net op een winterse nacht in mijn leven was gekomen, aan het kleutertje dat trots en zonder problemen voor het eerst naar school ging, aan het meisje dat zo ontzettend fier haar eerste lettertjes (en boekjes) leerde lezen. En dus slikte ik even voor ik zei “je ziet er fantastisch uit, lieve schat”…