Hartveroverend Noorwegen

Een klein jaar geleden begonnen we een reis naar Noorwegen te plannen. Het was de keuze van de echtgenoot. Niet dat we het erg vonden om eens iets nieuws te ontdekken maar we wisten meteen dat we Italië gingen missen: de zon, het eten, de dolce far niente, ons zwembad, ons huisje… En dat lieten we af en toe/veel te vaak blijken. Dan zagen we foto’s en durfden we al eens zuchten. Of dan kwam Italië in het nieuws en hadden we instant heimwee (luidop uiteraard, zodat de echtgenoot het goed kon horen). Of dan gingen we pizza of een ijsje eten en was het nooit zo lekker als in Italië.

Toch heeft Noorwegen ons hart veroverd. Ondanks de regen 😉. Dus maken we verre plannen om terug te keren, nadat we volgende zomer opgewarmd zijn in Italië. We koesteren onze herinneringen, we hebben nog vaak binnenpretjes en de foto’s worden regelmatig opnieuw bovengehaald. Het land heeft indruk gemaakt, om vele redenen.

Het vele water. Je kan – zeker als je naar het westen van Noorwegen trekt – bij wijze van spreken geen kilometer rijden zonder water te zien. De vele fjorden, meren, de zee,… Ik ben dol op water. Het brengt mij tot rust. Ik geniet ervan om te kijken naar het rimpelen van het wateroppervlak, naar de boten in de verte, naar de kust, naar de beweging. Hoewel ik niet echt dol ben op varen, waren de boottochten vaak lichtpuntjes tijdens onze reis. Oslo ’s ochtends binnenvaren op de ferry, in een stralend zonnetje, was een ongelooflijk hoogtepunt.

Het Noorse eten. Ze hadden ons vooraf verwittigd. Dat de Noorse keuken niet zo geweldig veel voorstelt. Ouderwets en flets. Ze hadden er niet verder naast kunnen zitten. Ja, de Noorse keuken is misschien simpel, maar als je ingrediënten top zijn, hoef je ook niets te maskeren, dan kan je de pure ingrediënten gewoon voor zich laten spreken. Ik heb er zalm gegeten vers uit de fjord en heb dan pas voor het eerst beseft dat zalm heerlijk zacht en vers hoort te zijn. Gecombineerd met een simpele botersaus was het een gerecht om duimen en vingers bij af te likken.

Ook de vegetarische keuken mag er zijn. Volwaardige gerechten, géén afkooksels van normale gerechten met vleesvervangers in de plaats. Torvplassen, een vegetarische smaakbom die meer dan voldoende vulde. Misschien heb ik in België nog niet de juiste adresjes ontdekt, maar het was in Noorwegen ook een gewone “taverne” in een piepklein kustdorpje. Misschien moeten we in België gewoon wat creatiever durven te zijn met groenten. En kiezen voor goede ingrediënten en pure smaken.

De Noren. “Afstandelijk” hadden ze ons gezegd. Moeilijk om contact mee te leggen, op zichzelf, “koud”. Het kon niet verder van de waarheid liggen. Ook al wisten we al jaren beter, het was fijn om te ontdekken dat onze vrienden niet de uitzondering zijn die de regel bevestigt. Noren zijn gereserveerd, maar hebben tegelijkertijd een geweldig gevoel voor droge, onderkoelde (Britse) humor en woordspelingen. Eens het ijs gebroken is, zijn ze meer dan geïnteresseerd om te weten waar je vandaan komt en wat je precies in godsnaam in de regen in hun land komt zoeken 😉.

Vikings. Ik blijf dol op geschiedenis, op verhalen. We zijn hier ook al een paar seizoenen in de ban van “Vikings”. Het was fantastisch om hun schepen in het echt te kunnen zien in Oslo (veel groter dan ik dacht) en bovendien treed je vaak in hun voetsporen. Noorwegen is een prachtig land, maar ik denk dat het – zeker vroeger – geen makkelijk land was om in te leven. Hard, ruw, ongepolijst. Dat hun voorouders waren wie ze waren, verwondert me niet. Toen we van Bergen naar Stavanger reden, passeerden we een belangrijke plek voor de Vikings: ze ontmoetten er elkaar: ze bestreden er elkaar, ze bevoorraadden zich er of ze kwamen er op adem. Het was prachtig: het uitgestrekte water vol inhammen, stroken land, eilandjes,… Het voelde zo écht daar, zo dichtbij, ook al is het al eeuwen geleden.

Over de trollen kunnen we dan weer kort zijn. Toen we onze vrienden vroegen “what about the trolls?” kregen we het veelzeggende antwoord: “it’s a tourist thing”. Meer niet. Gelukkig had ik het sowieso meer op de Viking-verhalen 😉.

Rust en ruimte. Vergis je niet, Noorwegen is zeker en vast ook een toeristische trekpleister: (teveel) cruiseschepen meren er aan, je bent nooit helemaal alleen, zeker niet op de plekken die je moet gezien hebben: Oslo, Bergen, Preikestolen,… Soms moet je je moment kiezen: bezoek Gamle Stavanger niet als de cruiseschepen aanmeren, dan wordt dat piepkleine, prachtige stukje oude stad gedurende een paar uur volledig overspoeld. En beklim de Preikestolen op tijd of net laat genoeg, zorg dat je niet samen met de Chinese cruise-toeristen moet “aanschuiven” naar boven. Maar toch bleef het “beheersbaar”. We hebben op geen enkel moment het sardientjes-in-een-blik-gevoel gehad dat je in Firenze of San Gimignano wel kan hebben. We hebben niet moeten aanschuiven om “De Schreeuw” te kunnen zien, daar waar we toch wel in de rij moesten wachten om “La Primavera” van Botticelli even te kunnen aanschouwen in het Uffizi.

Het was een heel andere reiservaring dan het warme Zuiden dat we gewend zijn. Zou ik het aanraden? Ja en neen. Ja, het is schitterend, maar neen, blijf er allemaal weg, we willen het alstublieft nog héél lang mooi en ongerept houden. (En voor ons alleen.)

Advertentie

Noorse vriendschap #deel 4

6 jaar geleden. Onze eerste reis alleen met ons viertjes. De avond tevoren maakten onze meisjes zich ongerust of ze wel speelkameraadjes zouden vinden. Twee dolle Italiaanse weken later bleek vriendschap sluiten geen probleem. Er passeerden Nederlandse jongens en er waren ook een paar Noorse meisjes. De jongste sloot vriendschap met de oudste Noorse. Met handen en voeten werd er gecommuniceerd en af en toe sprongen ook de papa’s bij voor vertalingen. Het werden twee fijne weken.

Twee jaar later keerden we terug. Onze jongste hoopte aan de vooravond haar Noorse vriendinnetje terug te zien en wij deden ongelooflijk ons best om haar enthousiasme te temperen. Tot we op de namenlijst van ons huisje een wel héél erg bekende naam zagen opduiken. Opnieuw genoot onze jongste twee weken van het gezelschap van haar vriendin. En merkten ook de ouders dat we meer gemeen hadden dan de vriendschap van onze dochters. Nog twee keer regelden we via facebook een gemeenschappelijke vakantie en wij maakten stilaan plannen om ook Noorwegen eens te gaan bezoeken. Dat we dan zeker welkom waren, “our house is your house”.

En dus werd onze Noorse trip op de schoonst mogelijke manier afgesloten. We werden in de watten gelegd, we genoten van elkaars gezelschap, het was fijn om – na de Italiaanse zomers – je ook eens een voorstelling te kunnen maken van het alledaagse Noorse leven, regen inclusief 😉. Er werden trips gemaakt: we bezochten Stavanger, we verkenden de omgeving, we deden een poging om te vissen. Het duurde nog geen 10 minuten voor de meisjes weer als vanouds lachten, speelden en tetterden. Ook de oudjes lieten zich niet onbetuigd: er werd gediscussieerd dat het een lieve lust was, we vergeleken onze landen, onze manieren van leven, onze “rare” eet- en leefgewoonten en we praatten over onze opgroeiende dochters. En dan blijkt telkens opnieuw dat je zo ongelooflijk veel deelt, ook al woon je mijlenver uit elkaar.

Het waren 3 prachtige dagen, een perfecte afsluiter van een schitterende reis. Het was dan ook met een klein hartje dat we afscheid namen… Met een Belgische retourinvitatie. Uiteraard ;-).

Topprestaties in Noorwegen #deel 3

Halverwege onze Noorwegentrip lieten we de Zuidkust definitief achter ons. Volgende bestemming: Ardal, “in de buurt van” de Preekstoel, of Preikestolen. En uiteraard stond deze overhellende rots op ons programma. Nog steeds strooide de regen echter roet in onze plannen. Maar we hadden een fijn huisje, en voldoende boekenvoorraad om de dagen door te komen. We trokken er zo vaak als mogelijk op uit en maakten van de regenvrije uurtjes gebruik om de omgeving te verkennen. Intussen hielden we de weersvoorspellingen nauwkeurig in de gaten. Voor Preikestolen zouden we minstens 4 uur stappen en dus rekenden/hoopten we op een halve droge dag.

Het werd bang afwachten, maar onze laatste dag waagden we het erop. We hadden geluk. We kregen zon en warmte onderweg. Het trok prachtig open, en dus konden we volop van de – toch wel stevige – wandeling genieten. En we haalden het, met ons viertjes. Ondanks hoogtevrees, en ondanks een toch wel “akelig” allerlaatste stukje. Na de obligate foto’s maakten we dat we eraf waren. De rots is hoog, steil en zit vol barsten. De durvers gaan tot op het randje staan, dat deden wij uiteraard niet.

We hadden overigens het geluk dat we vroeg vertrokken waren. Wij konden nog redelijk ongehinderd doorwandelen naar de top en onze “pitstops” werden nog niet overspoeld. Toen we de afdaling aanvatten, bleek het in de omgekeerde richting wel aanschuiven. Wij keken soms echt wel onze ogen uit. Een stevige bergwandeling op stadsschoenen, het is niet te begrijpen. Of met zeer jonge peuters, die al vanaf de start liepen te jengelen. Of met chihuahua’s in je tas. Of met piepende Yorkshire Terriërs aan de leiband…

De Lysefjord is prachtig, het uitzicht (vanaf Preikestolen) is adembenemend, de wandeling is écht wel intens én we hadden ongelooflijk veel geluk met het weer. Op alle vlakken één van de hoogtepunten van onze reis.

Onze volgende halte werd Bergen. De rit van Ardal naar Bergen was er ééntje om in te kaderen: een schitterende dag (21 graden en zon), we namen 3 ferry’s en genoten met volle teugen van het uitzicht, de wind en het stralende zonnetje. We kwamen in een schitterend hotel terecht, al zorgde ik voor ongelooflijke hilariteit door te stellen dat we ons van plek vergist hadden. Op de deur van het hotel stond immers “røykfritt” en dat was volgens mij dus niet het hotel dat we zochten. Tot de echtgenoot me erop wees dat dat enkel betekende dat het hotel “rookvrij” was… Maar rookvrij of niet ;-), het was een toppertje. Met lekker eten, zwembad, wellness,… Dat het weer alweer kwakkelde na één schitterende dag kon ons niet echt deren.

Ons bezoekje aan Bergen viel letterlijk in het water. Eén grijs uurtje en daarna kregen we regen. Niet hard eigenlijk, maar wel constant. Twee uur later waren we doorweekt en gaven we het op. Om in het hotel te gaan weken in het zwembad ;-). Maar onze Noorse vrienden hadden ons verwittigd: “it always rains in Bergen”. Naar ’t schijnt worden baby’tjes er met een paraplu in de hand geboren ;-). Toch hadden we nét de tijd om Bryggen te bezoeken en een mooi beeld van de stad te krijgen. Bergen krijgt zeker nog een tweede kans, met paraplu in de hand dit keer.

Na Bergen trokken we weer zuidwaarts, richting Stavanger. Onze allerlaatste Noorse dagen zouden we bij vrienden doorbrengen en daar hadden we met zijn allen wel héél hard naar uitgekeken… (in deel 4).

Regen in Noorwegen #deel 2

Als je het Hoge Noorden als vakantiebestemming kiest, dan weet je dat het kan regenen. Maar je stopt dat ergens ver weg in je achterhoofd. Je wil het op voorhand niet weten, je hoort enkel die stemmen die zeggen dat het “in augustus vaak echt nog wel mooi is in Noorwegen, zeker in het Zuiden”. De foto’s die je te zien krijgt, zijn ook zo goed als altijd zonovergoten en dus hoop je het beste. We waren ook schitterend gestart met zomerweer op de ferry. In Oslo werd het al wat wisselvalliger, maar pas de tweede dag en dat beperkte zich tot af en toe een buitje. Het Belgische zomerweer met andere woorden, en daar hadden we ons aan verwacht.

Vanuit Oslo trokken wij zuidwaarts. Het plan was om langs de Noorse zuidkust te rijden, daar een paar stops te maken, om uiteindelijk langs de westkust en een zijsprongetje landinwaarts Bergen te bereiken. Eerste stop Lillesand, een gezellig, klein, wit kuststadje. Met zandstrand, en stiekem hadden we hier op een dagje strand gehoopt. Maar we waren Oslo nog niet goed en wel uit of het begon te regenen. En het bleef regenen. De volgende 6 dagen ;-). Soms wat intenser, maar af en toe hadden we ook eens een regenvrij uurtje.

We leerden om ons aan te passen. We consulteerden – nog meer dan in België – de weerapp op ons telefoontoestel. Een blauw streepje lucht en we waagden ons toch buiten. Gelukkig hadden we meer dan voldoende leesvoer bij om ook de drie regendagen (letterlijk van ’s morgens tot ’s avonds bleef de regen neergutsen) comfortabel uit te zitten. Al blijft het sneu natuurlijk dat je dat dagje strand moet schrappen, of later in Flekkefjord de fameuze grotten- en rotswandeling. Te nat en te koud.

Grappig ook hoe je herinneringen achteraf “gekleurd” worden. Zo heb ik de beste herinneringen aan Lillesand, omdat het daar ’s avonds toch opklaarde en we nog een gezellig uurtje doorbrachten op het plaatselijke marktje (met “real Belgian waffles”). Flekkefjord daarentegen is in mijn herinneringen nat, grijs en koud. Ik heb er precies geen zon gezien. Voor de echtgenoot daarentegen was het volledig omgekeerd: voor hem was Lillesand, waar we de gutsende regen trotseerden voor onze broodjes en op amper 10 minuutjes doorweekt raakten, compleet uitgeregend, terwijl Flekkefjord “dan toch net iets beter was”.

Maar schoon waren beide stadjes wel. Onze hotelkamers gelukkig ook. Warm en droog ook trouwens. Gelukkig bleek het ergste min of meer achter de rug toen we beide stadjes achter ons lieten en konden we daarna op het typisch Noorse zomerweer rekenen: hier een daar een straaltje zon, af en toe een bui, maar vele droge uren en regelmatig streepjes blauw. Het maakt dat je achteraf een Belgische zomer naar waarde leert schatten ;-).

Noorwegen, een reisverslag #deel 1

Wij hebben ons hart een beetje verloren in Noorwegen. Het was een andere reis dan we gewend zijn (geen Italië ;-)), maar daarom was het zeker niet minder. Het werd een schitterende ervaring, misschien net omdat we (ik) uit onze comfortzone gedwongen werden.

We begonnen met een ferry-overtocht van Kiel (Duitsland) naar Oslo. Onvergetelijk! Als je ooit naar Noorwegen gaat, moet je dit minstens één keer hebben meegemaakt. De ferry is immens, met een winkelstraat en verschillende restaurants. Neem zeker een kajuit met zeezicht en ga van de gratis musical genieten. Wij hadden ongelooflijk veel geluk met het weer: een stralend zonnetje en temperaturen rond de 22 graden maakten dat we een ganse namiddag op het zonnedek konden verblijven, maar je kan er bijvoorbeeld ook met je kinderen gaan zwemmen in de zwemfaciliteiten.

Bovendien vaart de ferry het grootste stuk van de reis in de Oostzee, tussen de verschillende Deense eilandjes door, waardoor je niet alleen de hele overtocht van prachtige landschappen geniet en (bij goed weer) zo goed als geen schommelingen voelt. Alleen ’s nachts, toen we in open zee terecht kwamen, voelde je het deinen van de boot toch wat meer. ’s Morgens ontwaken in de Oslo Fjord is fantastisch. Het is prachtig om op die manier aan te komen: wij keken onze ogen uit en genoten met volle teugen.

Onze Noorse kennismaking begon met 2 dagen citytrip in Oslo. De stad is niet te groot en best wel gezellig. Je loopt van de haven en het Operagebouw over de winkelstraten langs het Noors Parlement, het Radhuset (stadhuis) tot aan het Koninklijk Paleis. Het is een mooie, propere stad en vergis je niet: er lopen toch héél wat toeristen rond. Verschillende cruiseschepen meren er ook aan: op sommige momenten kan het bij de toeristische trekpleisters toch wat druk worden.

Wil je ook wat musea bezoeken, neem dan zeker een Oslo Pass. Wij deden de Nasjonalgalleriet (met “De Schreeuw” van Munch als must see, al kwam ook de impressionist in mij weer aan zijn trekken met verschillende Monets en Cézannes), het Folkemuseet (een soort Noors Bokrijk) en het Vikingshiphuset. Vooral dit laatste is een absolute aanrader, zeker voor fans van “Vikings”. Het is ongelooflijk indrukwekkend om de Vikingschepen (uit Vikings) in het echt te zien. Ze zijn groter dan ik dacht. Bovendien blijft het een geweldige prestatie als je op de map ziet tot waar ze met die primitieve boten allemaal geraakt zijn.

In het Vigelandpark zijn we niet geraakt en dat is zeker een gemis. Een derde dag Oslo had gerust gekund, dan hadden we ook tijd gehad voor dit park vol beeldhouwwerk en hadden we op ons gemakje nog wat kunnen shoppen. Maar een mens moet nu eenmaal nog een reden overhouden voor een terugkeer, niet?

Waarom België zo slecht nog niet is…

Op reis gaan is fijn, maar ook terugkeren heeft zo zijn charmes. Want telkens als we weer enige tijd in het buitenland verblijven, ga je vergelijken met “thuis”. Soms valt dat in ons nadeel uit, maar heel vaak beseffen wij dat we het in ons eigen landje toch nog niet zo slecht hebben. Een paar Belgische voordelen op een rijtje:

• Ons Belgische weer

Ja, ook bij ons doet het pijn als we het zonnige Italië opnieuw moeten inruilen voor het koude, regenachtige België. Maar dit jaar vierden we vakantie in het Hoge Noorden en dan leer je de Belgische zomers met hun gemiddeld 20 graden toch echt wel appreciëren. Als je voor de zoveelste grijze, regenachtige dag op rij het met niet meer dan 13 graden moet stellen. Het verschil tussen een Belgische en een Noorse zomer is het verschil tussen een t-shirt en een trui. En dan is een t-shirt toch een pak aangenamer. Wist je trouwens dat het in Bergen jaarlijks zo’n 3000 mm regent (tegenover 1060 mm in ons landje)? Bovendien was er deze zomer een hittegolf in Italië met temperaturen van 40 graden en meer en dat is echt wel van het goede teveel.

• Onze Belgische gastronomie

Zelfs in Noorwegen pakken ze uit met onze “Belgian waffles” en kennen ze onze Belgische chocolade en onze bieren als wereldtoppers. Ook al hebben we in Noorwegen een pak beter gegeten dan men ons vooraf voorgewend had, toch mag je onze Belgische keuken niet onderschatten. Wij eten altijd goed, overvloedig en relatief goedkoop. Van ons ontbijt tot ons avondmaal over onze lunches en onze desserts, wij kunnen de vergelijking met gelijk welke andere wereldkeuken met gemak aan.

• Onze steden

Ja, Italië heeft fantastische kunststeden (en die baden zo goed als de hele zomer in een stralend zonlicht, wat alles nog mooier en aangenamer maakt), maar de meeste van onze Belgische steden kunnen de vergelijking doorstaan. Brugge, Gent, Antwerpen, Mechelen, Leuven, Hasselt, Brussel, Luik,… zijn stuk voor stuk prachtige steden die serieus wat te bieden hebben. Bovendien halen ook de nieuwere Belgische musea intussen een héél hoog internationaal niveau. Zo zijn de Dossin-kazerne (Mechelen), het Red Star Line-museum (Antwerpen), het MAS (Antwerpen) of In Flanders Fields (Ieper) bijvoorbeeld meer dan een bezoekje waard.

• Onze festivals

Muziekliefhebbers komen hier in België een ganse zomer aan hun trekken. Elke week is er wel ergens een festival(letje) waar je een veelheid aan muziekgenres kan gaan proeven. Bovendien zijn sommige festivals nog steeds gratis en bieden ze echt wel waar voor hun geld. Een aparte categorie vormen dan nog onze grote festivals. Is er één land, buiten de Verenigde Staten, waar je op een kleine drie maanden zowel naar Werchter, Tomorrowland als Pukkelpop kan gaan? Allemaal festivals van wereldniveau en dat in een landje van amper een zakdoek groot.

• Onze bereikbaarheid

We hebben veel files en de coördinatie bij wegenwerken is zeker en vast niet ideaal. Vaak krijg je het gevoel dat ze tegelijkertijd alles aan het openleggen zijn en je dus altijd en overal stilstaat. En toch. Toen we deze zomer doorheen Denemarken en Duitsland uit vakantie terugkeerden, bleken ze in Duitsland ook 80 km op een stuk te werken rond Hamburg, met ellenlange files tot gevolg. Bovendien bleek in Duisburg (onaangekondigd, tot je er letterlijk voorstond) de autostrade afgesloten te zijn, werd je een omweg opgestuurd die niet goed aangegeven was. Het leidde tot 20 km omweg en mijn historische uitspraak “Ik haat Duitsland, ik kom hier nooit meer” toen bleek dat ze ook op de omleiding aan het werken waren en we er meer dan anderhalf uur verloren.

Je hebt amper 3 uur nodig om heel België te doorkruisen en dat doe je zo goed als het hele land door op autostrades waar je 120 km/u mag rijden. Van Bergen naar Stavanger heb je ook bijna 4 uur nodig, rijd je maximum 80 km/u , heel vaak zelfs nog minder en neem je 2 keer een veerboot…

• Onze mode en onze creativiteit

Onze Belgische modeontwerpers zijn top en dat merk je ook in het buitenland, waar je in de chiquere winkels makkelijk ook Raf Simons of andere grote Belgische namen vindt. Bovendien vind je in de Belgische steden – als je goed zoekt – vaak ook nog leuke, kleinere winkels waar je voor min of meer betaalbare prijzen toch unieke kledij kan scoren. Naast de H&M’s, Zara’s, COS’ en Esprits van deze wereld. Deze verkopen overal dezelfde kledij, waardoor tieners intussen onderling inwisselbaar worden, of het nu om Duitse, Noorse, Deense of Belgische jongeren gaat. Een beetje couleur locale heb ik altijd aantrekkelijk gevonden, zoals de hilariteit om het “water in de kelder” van de Italianen 25 jaar geleden op Romereis…

• Ons democratisch onderwijs

Net op het moment dat er in België weer volop gediscussieerd wordt over een mogelijke bijsturing van ons onderwijs en er alweer naar het Scandinavische lichtend voorbeeld gewezen wordt, raak je in Noorwegen aan de praat met een schooldirecteur. En dan blijken daar toch ook wat addertjes onder het gras te zitten. Zo vinden zij dat lange, algemene traject en het uitstellen van de studiekeuze ook weer niet zo zaligmakend. Vooral het feit dat je in België op je achttiende eigenlijk nog alle kanten uit kan en je niet op basis van je prestaties als puber in een richting en een bepaalde schoolinstelling gedwongen wordt, werd als een groot voordeel beschouwd.

Wij hebben met volle teugen genoten van onze ontdekking van Noorwegen (verslag volgt later) maar het blijft ook fijn om thuis te komen. Misschien zouden we soms met zijn allen wat minder moeten zeuren. We wonen in een ongelooflijk schoon, gevarieerd land, we hebben hier over het algemeen veel vrijheid, een hoge levensstandaard en alles om van het leven te kunnen genieten. Uiteraard zijn er zaken die voor verbetering vatbaar zijn, maar algemeen gesteld zijn we gewoon met ons gat in de boter gevallen.

Dat zouden we misschien wat meer in ons achterhoofd mogen houden als we met zijn allen in de file staan aan te schuiven op weg naar zee bij 30 graden en beginnen te zagen op al die anderen die ook zo nodig net op dat moment het lumineuze idee hadden om verkoeling te gaan zoeken aan de Belgische kust… sprak ze uit ervaring ;-).

 

 

 

Onverhoopt nieuws uit het Noorden

De voorbije jaren vierden wij telkens vakantie in “la dolce Italia”. Op aansturen van de vrouwen des huizes en die hadden daar alledrie zo hun eigen redenen voor. De zon, het lekkere eten, de schone landschappen, de gezellige steden, de Italiaanse taal, de ontspannen manier van leven, gelati, schoenen… om er maar een paar te noemen. Voor de jongste was de belangrijkste reden echter haar Noorse vriendinnetje dat ze er een paar jaar geleden had leren kennen.

5 jaar geleden gingen wij voor het eerst naar Toscane. We kwamen er terecht in één van de vele agriturismi die de streek rijk is en onze dames beleefden er 2 fantastische weken. We hadden er ongelooflijk veel geluk met onze collega-vakantiegangers: een hele troep kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd en het klikte. Ze vormden een gezellig groepje met Vlamingen, Nederlanders, Noren, Zweden,…  Ze zetten samen het zwembad op stelten, ’s avonds speelden ze tot in de late uurtjes verstoppertje. Tot wij, de grote spelbrekers, hen binnenriepen. Het was altijd te vroeg en het kon de volgende dag niet snel genoeg gaan om de vriendjes terug op te zoeken.

Na de eerste week vertrokken er een aantal gezinnen, maar een Noorse familie bleef net als wij de volle 2 weken. Het klikte tussen de meisjes, en vooral tussen onze jongste en hun oudste. Al hadden ze soms nog vertaalhulp van de papa’s nodig bij hun onderlinge communicatie, toch speelden ze een hele week samen. Afscheid nemen was dan ook zwaar. En dus wisselden we adressen en Facebook-gegevens uit en stuurden we een nieuwjaarskaartje.

De volgende zomer bleven wij thuis. Zij keerden terug, dat zagen we op Facebook. Het was heel erg verleidelijk en een zomer later trokken ook wij opnieuw naar Italië. De avond voor ons vertrek sprak de jongste de hoop uit om haar vriendinnetje terug te vinden, maar wij zetten haar met beide voetjes terug op de grond. Dat die kans toch héél erg klein was, maar dat ze zeker wel andere vriendinnetjes zou vinden en dat we er sowieso een fijne vakantie van zouden maken met ons viertjes. Groot was onze verbazing toen we arriveerden en vrijwel onmiddellijk de Noorse familie weer tegen het lijf liepen. En alweer werden het gezellige weken.

Een jaar later spraken we af en brachten we opnieuw een week samen door. Het werd zo stilaan een traditie. Eentje waar we eigenlijk al naar uitkeken. Stilaan maakten we ook plannen om zelf eens naar Noorwegen te trekken én hen daar een bezoekje te brengen. Vorig jaar trokken wij terug naar Italië, maar wisten we op voorhand dat onze Noorse vrienden er niet zouden zijn. Het was een beetje vreemd, het voelde toch anders. En dus maakten we vorig jaar in Italië plannen om dit jaar eens naar het Hoge Noorden te trekken: Kopenhagen en dan verder naar Noorwegen.

Onze verbouwplannen gooiden echter roet in het eten. Dit jaar investeren we in ons huis en dus besloten we na familieoverleg om nog een allerlaatste keer terug te keren naar het vertrouwde adresje. De echtgenoot stuurde een berichtje naar de Noren en liet hen weten dit jaar jammer genoeg niet in Noorwegen te raken, maar onze zomer opnieuw in Toscane door te brengen. Groot was onze verbazing toen we deze week, laat op de avond, een berichtje kregen uit het hoge Noorden. Dat ze ons maar al te graag opnieuw ontmoeten “onder de Toscaanse zon”.

De jongste sliep al. Even dachten we het stil te houden en hen te verrassen in Italië, maar zo lang zou ik écht niet kunnen zwijgen. En dus mocht ik ons kleintje de volgende morgen wakker maken met de woorden “Weet je van wie we gisteravond een berichtje kregen via Facebook?” Ze raadde eigenlijk van de eerste keer juist. “Komen ze terug? Echt waar?” Haar gezicht sprak boekdelen. Wat een fijne manier om de dag te beginnen! En met de lente in het land, het zonnetje dat (eindelijk) een klein beetje zomergevoel bracht, en het onverwachte Noorse nieuws, zaten wij deze week allemaal toch een beetje met ons hoofd in Italië. Laat het aftellen beginnen ;-).

Okkupert: Noorwegen onder Russische bezetting

De afgelopen weken waren wij hier in de ban van “Occupied” of “Okkupert”. Alweer een Scandinavische hoogvlieger. Nadat we eerder al genoten van de Scandinavische crimi’s “The Killing” en “The Bridge” was het ditmaal Noorse science-fiction. Met een zeer realistische inslag.

In een niet zo verre toekomst besluit Noorwegen de gas- en olieproductie stop te zetten en volledig voor alternatieve energiebronnen te gaan. De Europese Unie is het daarmee echter niet eens en vraagt de Russen om ervoor te zorgen dat de Noorse gas- en olietoevoer naar Europa verzekerd blijft. Dat zorgt min of meer voor een Russische bezetting. En dat loopt uit de hand. De serie volgt een aantal Noren (van de eerste minister tot een restauranthoudster, een (kritische) journalist, een bewakingsagent,…) en de keuzes waarvoor ze gesteld worden.

Ik hou wel van dat soort series, waarin “gewone” mensen in uitzonderlijke omstandigheden geplaatst worden en moeten kiezen. Ik vind het ontzettend interessant om hun beweegredenen te kennen, om hun motivaties te leren begrijpen. Vooral omdat je in sommige situaties blijkbaar geen keuze hebt. Dat de bal soms aan het rollen is en dat je er niks tegen kan beginnen. Dat je jezelf of je idealen verloochent of net niet, maar dat je daar zo je redenen voor hebt. Ik hou ontzettend van dat soort series, waarin het nooit zwartwit is, maar altijd een beetje grijs. Waarin de personages niet goed of slecht zijn, maar ergens tussenin schipperen. En je hen desondanks of misschien net daarom toch sympathiek begint te vinden.

Dat leidt hier in huis vaak tot zalige nagesprekken of discussies: de “wat als”-vragen. En voor we het weten, zitten we zelf ook veel te lang na te kaarten en leveren we broodnodige nachtrust in. Gelukkig kan je op zondag uitslapen ;-). Maar ergens is dat ook ontzettend genieten. Dat we ons met ons tweeën samen voor de tv installeerden, dat we allebei samen “fan” waren, dat we telkens weer uitkeken naar het vervolg op zaterdag en dat we achteraf dan samen onze indrukken bespraken. Het was fijn om dit te delen.

Alleen verschrikkelijk jammer dat het er al op zit, na amper 5 weken. (Mooie liedjes duren niet lang!) Bovendien eindigt “Okkupert” wel héél erg open. Een tweede reeks MOET er zeker van komen. Maar de serie werd in Noorwegen zelf pas vanaf 15 oktober uitgezonden. Het zal dus nog even afwachten worden voor we te weten komen of het volledig uit de hand loopt en of Noorwegen het echt helemaal in zijn eentje moet zien op te lossen. En wij zitten intussen met een klein tv-katertje. En dat kan de start van De Mol of Temptation Island jammer genoeg niet verzachten ;-).

Bron afbeelding: “Okkupert (Occupied) 2015” by Source (WP:NFCC#4). Licensed under Fair use via Wikipedia – https://en.wikipedia.org/wiki/File:Okkupert_(Occupied)_2015.png#/media/File:Okkupert_(Occupied)_2015.png