Een nieuw begin

Net als in zovele Vlaamse gezinnen is ook bij ons vanmorgen weer de schooldrukte gestart. Het wordt hier routine, met een leraar-echtgenoot en de oudste die al aan haar vierde middelbaar toe is. Voor de jongste was het toch wel spannend: zij start in het eerste middelbaar, op een nieuwe school.

Tot nog toe viel het allemaal mee. Er vloeiden traantjes bij het afscheid, lang geleden in juni, maar die leken al lang vergeten. De schoolvoorbereidingen verliepen ook zonder problemen: we kochten een “grote” fiets, een nieuwe boekentas, extra schoolspulletjes en dat vond ze allemaal leuk. De laatste twee weken gingen we ook intensief oefenen en reden we regelmatig van en naar school. Zonder problemen.

Maar gisteren was er toch even een paniekmomentje. Na een fijne dag met de hartsvriendin uit het lager besefte ze ineens dat het “voor echt” was. Dat de bekende lagere school, met de jarenlange klasgenootjes, de vertrouwde meesters en juffen achter de rug was. Dat ze in een nieuwe school zou starten en dat ze het alleen zou moeten doen, zonder het hartsvriendinnetje aan haar zijde. En toen doken de zenuwen op en vloeiden er even traantjes. Wat uiteraard ook voor een ferme krop in de keel bij de mama zorgde. Die weent sowieso makkelijk mee, zeker als het over de dochters gaat.

Maar vanmorgen ging het van een leien dakje. Ja, ze was op tijd op, maar ze had een goede nacht achter de rug. De fietsrit naar school verliep bijzonder vlot (het tempo lag ook heel erg hoog, misschien had ze er toch wat nood aan om de zenuwen uit het lijf te fietsen). We arriveerden aan de school en ik vroeg of ik haar nog wel een knuffel mocht geven, nu ze naar het eerste middelbaar gaat. “Natuurlijk, mama!”. We knuffelden en ik liet haar gaan. Nog even keek ik haar na, hoe ze door de schoolpoort stapte.

Ze draaide zich nog even om, zwaaide, zette haar mooiste glimlach op en stapte de speelplaats op. En de mama keek toe, ontroerd, en fietste maar snel terug naar huis. Waar ik een hele dag in spanning zal afwachten tot ik haar terug mag ophalen. Tot ik haar verhalen kan horen over die eerste dag. Maar toen ik haar zag vertrekken met die smile tot achter haar oren, dacht ik: “het komt allemaal wel goed”.

Mijn groot kleintje. Alweer een beetje meer loslaten…

Advertentie

We zijn er weer aan begonnen!

Het nieuwe schooljaar is net afgetrapt. Met een dochter in het derde middelbaar en eentje in het zesde leerjaar zou je denken dat het stilaan routine wordt. En toch steeg de spanning de laatste week en kregen de drie schoolplichtigen hier in huis in min of meerdere mate last van wat zenuwen.

Ons jongste meisje stapte vandaag zelfverzekerd naar haar zesde leerjaar toe. Haar allerlaatste jaar in de lagere school. Het wordt een bewogen jaar. Tegelijkertijd vertrouwd – nog een allerlaatste jaartje in hetzelfde klasje, op de vertrouwde school, met de vertrouwde juffen en meesters  – en toch ook bepalend. Er wacht een feestje én een afscheid. Maar daarnet stapte ze de speelplaats op als schooloudste, mooi uitgedost en vol vertrouwen.

De oudste begint zo meteen aan haar derde middelbaar. Met kriebels in de buik. Ze hebben net een studiekeuze gemaakt en dus valt het oude klasje van de eerste twee jaren uit elkaar. En dat zorgt toch voor wat spanning bij het begin van het nieuwe schooljaar. Er wordt een nieuwe klas gevormd en dat wordt weer even zoeken. Maar toen ik haar daarnet zag vertrekken, op de fiets, met de vriendinnen, en haar net tevoren hoorde zeggen “gelukkig mag ik de zenuwen eraf fietsen” dacht ik bij mezelf dat het wel zou meevallen.

Ongelooflijk wat een weg de kinderen afleggen eens ze de lagere school uit zijn. Hoe snel de ontwikkeling ineens gaat, wat voor reuzenstappen ze zetten naar hun volwassenheid toe. En als mama sta je erbij en kijk je ernaar. Hier en daar kan je wel eens een duwtje geven of wat intomen, maar het grootste stuk van de tijd geef je ze de ruimte en het vertrouwen. En hou je je klaar om ze op te vangen als het nodig is. (Wat tot je eigen verbazing minder vaak gebeurt dan je dacht.) En dan begint er alweer een nieuw schooljaar en denk je bij jezelf: “derde middelbaar al, hoe kan dat nu, waar is dat kleintje van gisteren gebleven?”

Tja, en de laatste schoolganger hier in huis is eigenlijk al gerodeerd. De echtgenoot heeft al vele jaren ervaring op de teller. En toch blijft het ook voor hem spannend. Nieuwe klassen, nieuwe leerlingen, nieuwe handboeken, nieuwe collega’s,… Elk nieuw begin is weer even wennen. Maar als de eerste schooldag straks achter de rug is, is de kop eraf en zijn we weer vertrokken.

En alsof dat nog niet spannend genoeg was, gaan we vandaag ook nog eens wat “uitbouwen”. Net op 1 september is Aldera begonnen met het installeren van de ramen, deuren en het dak van onze veranda/tuinkamer. Tja, waarom het simpel maken als het ook ingewikkeld kan?