Soms zijn er zo van die dagen dat er geschiedenis geschreven wordt. Dat je van ver het belang voelt van een gebeurtenis of een massademonstratie. Gisteren was zo’n dag. Toen de jeugd in Amerika het voortouw nam en massaal op straat kwam in de “March for our Lives”. Na alweer een schietpartij in een school. Toen ze massaal demonstreerden tegen het niet-aflatende wapengeweld in de Verenigde Staten en eindelijk een front vormden tegen de wapenlobby NRA. Waarom net nu? Florida was niet de eerste schietpartij en zal helaas ook niet de laatste zijn. Het was ook niet de zwaarste schietpartij, maar dit was wel de druppel en dat maakten ze massaal duidelijk.
Bijzonder krachtig klonk hun signaal. Bijzonder overtuigd waren ze dat de tijd voor verandering is gekomen, of dat ze anders de verandering zelf zullen afdwingen, door “hun” vertegenwoordigers die zich laten sponsoren door de NRA weg te stemmen. Wij keken toe, we supporterden vanuit onze zetel. We waren ontroerd door hun overtuiging, door hun speeches, door hun wil om verandering te brengen. Het is pijnlijk om te moeten constateren dat die jonge scholieren meer lef, daadkracht, moreel besef en visie overbrengen dan de hele leidende politieke klasse (en dat geldt niet alleen voor de Verenigde Staten of het wapendossier). Tegelijkertijd weten ze met hun boodschap toch een massa op de been te brengen. Een indrukwekkende en vooral jonge massa.
Tegelijkertijd is net dat bijzonder hoopgevend. Er stond gisteren een jonge generatie op de barricaden. Voor de goede zaak. Om duidelijk te maken dat het genoeg geweest is, dat er iets moet veranderen. Tegenover hen heerste een oorverdovende stilte. Geen tweets, geen politieke recuperatie. Het lijkt alsof de politieke vertegenwoordigers niet zo goed weten wat ze aan moeten met die mondige jongeren.
Er borrelt toch iets. Amper een paar maanden nadat in diezelfde Verenigde Staten zowel #metoo als “time’s up al een storm veroorzaakten die wereldwijde weerklank kreeg en maar niet ging liggen, vormen nu de jongeren luid en duidelijk front tegen de veel te lakse wapenwetgeving in hun land. Hoe pijnlijk de aanleiding voor hun protest ook was, tegelijkertijd brengen ze hoop. Hier staan wij, wij zijn de toekomst, wij willen anders en beter. En we laten ons niet intimideren, hier is onze stem, wij willen gehoord worden.
Ga ervoor, denk ik dan, doe het. Jullie kunnen het. Het is jullie strijd, maar we steunen jullie. Make history!
Tifosa 