In de winterperiode durf ik wel eens last te hebben van gebarsten lippen. Jammer genoeg ben ik dan ook nog eens van de prutserige soort. Het gevolg: kapotte lippen. Een hele winter lang loop ik dan ook rond met een lippenstift in mijn handtas en van zodra ik barstjes voel komen, wordt er serieus gesmeerd. Sinds ik de volwassen staat van dienst heb bereikt, lukt het me ook om een lippenstift een hele winter lang te houden en op te gebruiken. Barstvrij zou ik mezelf nu ook weer niet noemen, maar laat ons zeggen dat het min of meer onder controle is.
Toen ik een jaar of dertien was, had ik ’s winters ook al last van gebarsten lippen. Uiteraard kreeg ik dan van mijn ouders wel een Labello-lipstick (in de winter moest je de blauwe hebben, in de zomer was het smeken om de roze ;-)), die ik prompt verloor. Waar mijn ouders natuurlijk niet blij mee waren: “Je moet echt beter voor je zaken leren zorgen, dat kost allemaal geld,… Dan maar geen lippenstift meer!” (30 jaar later zijn de dochters even nonchalant als de mama als het op het zorgen voor hun spulletjes aankomt en krijgen ze exact dezelfde litanie te horen, l’histoire se répète…).
Maar ik was er op dat moment vet mee natuurlijk: de winter was nog maar amper begonnen, ik zat al met gebarsten lippen en mijn Labello was uiteraard weer op mysterieuze wijze verdwenen. Om dan maanden later op de meest vergezochte plekken weer op te duiken: zo vond ik er ooit eentje terug in onze doos met kleurpotloden. Overigens ben ik er na al die jaren nog steeds van overtuigd dat ook de 8 jaar jongere zus wel eens wat verzamelde dat eigenlijk niet van haar was. Maar bewijzen had ik niet en ik had mijn waardevolle dingetjes ook niet moeten laten rondslingeren natuurlijk…
Een van mijn tantes had echter de ideale oplossing voor mijn probleem: boter! Een natuurlijk middeltje en altijd in huis. Het zou minstens even goed werken als een Labello, een pak minder kosten én uiteraard veel moeilijker kwijt te spelen zijn. Overtuigd was ik niet meteen, maar op een avond dat mijn lippen echt wel pijn deden, rood waren van de snijdende wind én ik al teveel geprutst had aan de losse velletjes, besloot ik me er dan toch maar aan te wagen.
En dus sneed ik een klontje boter (echte Ardense boter uiteraard) en smeerde dat over mijn lippen. Lang heeft het experiment niet geduurd. Lippenstift is immers ook het ideale excuus om constant aan je lippen te likken, toch? Boter is NIET lekker. Het smaakt écht vies. Met een stukje keukenrol was het dan ook even snel verwijderd als het erop gesmeerd was en dus konden de smeekbedes en zaagpartijen om een nieuwe Labello als vanouds herbeginnen: “Alsjeblieft, mijn lippen doen echt pijn, ik zal er echt waar héél goed voor zorgen deze keer,…”
Dan ging ik met mijn vader mee naar de Colruyt, overtuigde ik hem om toch opnieuw een setje Labello-sticks voor me te kopen, kreeg hij bij onze thuiskomst onder zijn voeten omdat hij zich veel te gemakkelijk in de luren had laten leggen en was ik de lippenstiften uiteraard binnen de kortste keren weer kwijt… Maar boter heb ik nooit meer geprobeerd, alhoewel de tante in kwestie nog steeds beweert dat er niks beters is tegen gebarsten winterlippen dan een laagje goeie ouderwetse boter.
Wat denken jullie? Het proberen waard of heb ik me – goedgelovig als het kind dat ik was – blaasjes laten wijsmaken?
Tifosa 