Oh look, it’s coffee o’clock!

We hebben 2017 gehaald en ik heb nog geen Cola Light aangeraakt. Intussen staan we al 3 weken droog. Wel compenseren we de nood aan cafeïne nog steeds met ons dagelijkse kopje koffie. Niets fijner trouwens dan opstaan met een dubbele caffe latte, vers uit onze Senseo. Er is geen mooier ochtendritueel dan de krant rustig lezen, op het gemakje ontbijten en eindigen met mijn “bakje zwarte troost”. Het is voor ons momenteel nog kerstvakantie, onze ochtenden verlopen dus heel erg relax.

Binnenkort klopt de dagelijkse realiteit weer aan. Het is net iets minder genieten als je ’s ochtends al vroeg de trein moet halen en dus al binnen de 5 minuten écht wel het huis uit moet zijn, maar per se nog dat kopje hete koffie naar binnen wil spelen. Tot mijn grote frustratie blijk ik toch niet helemaal hittebestendig te zijn. Het is bovendien niet bepaald aangenaam om de rest van de dag met een verbrand gehemelte te functioneren. 5 minuten extra inplannen om dat ongemak te voorkomen, zou al een wereld van verschil maken op zo’n morgen, maar kiezen tussen koffie of 5 minuten extra slaap is een onmenselijke opgave, of niet?

Maar heel soms mag het nog net iets meer zijn. Dan ben je op shopping trip in Lier en besluit je de winterkou even te ontvluchten in die ene nieuwe koffiebar, Feliks. Dan bestel je daar een “White Christmas” en krijg je zo’n gigantische, verse, heerlijke caloriebom. Om je duimen en vingers bij af te likken. En dan was er nog niet eens tijd om ons aan de taarten of de bagels te wagen. Ook al zagen ook die er overheerlijk uit. Besluit je daar ter plekke om snel een nieuw excuus te zoeken om naar Lier te trekken, om nog eens zo’n koffie te mogen degusteren.

En dan te bedenken dat één van de hoofdredenen om de Cola Light aan de kant te schuiven, mijn gezondheid was. In 2017 eindelijk af willen van de kunstmatige zoetstoffen en de bijhorende overmatige trek in zoetigheden. Tja, of zo’n “White Christmas” op dat vlak een vooruitgang is, dat betwijfel ik, maar man, wat hebben we van elk lepeltje genoten. En zeggen dat ik tot een half jaar geleden zelfs geen koffie dronk, op een zeldzame Starbucks na. Het kan verkeren.

Advertentie

Genieten op moederdag

Wij eten graag. Eten is tijd nemen voor elkaar, samen aan tafel zitten, babbelen, lachen en intussen culinair verwend worden. Eten is genieten. Veel hebben wij daarvoor niet nodig. Als we maar samen zijn. Op weekdagen moet het vaak echter snelsnel gebeuren. Samen ontbijten zit er meestal niet in, ’s middags zijn we op school of op het werk en ’s avonds moet het samen eten wel eens plaats ruimen voor de hobby’s of het schoolwerk van de kinderen.

In de weekends nemen we al eens wat meer tijd voor onze maaltijden. We durven al eens uitgebreider koken en ook aan het ontbijt durven we al eens wat meer aandacht besteden. We persen vers fruitsap, we steken croissants of broodjes in de oven (of halen verse koffiekoeken bij de bakker), nemen ruim de tijd met een krant of een magazine erbij. Rustig wakker worden.

Heel soms mag het nog eens wat meer zijn. Dan gaan we buitenshuis brunchen. Veel hebben we dat hier nog niet gedaan. Toen de echtgenoot en ik ons twintigste samenzijn vierden, brunchten we samen. Of die keer dat de echtgenoot van zijn klas een Bongobon kreeg, hebben we zalig geprofiteerd van dat “ontbijt met bubbels”.

Uitgebreid ontbijten hangt voor ons meestal samen met reizen. Onderweg naar het zuiden, één hotelletje om de lange reis te breken. Overnachten, met ontbijtbuffet. En dan nemen we het ervan. Niet alleen wij, maar ook onze kinderen genieten van de ruime keuze aan fruitsap, koffiekoeken, stokbroden, spek met eitjes, vers fruit, plaatselijke specialiteiten,… In het zonnetje, met in de vroege ochtend al de belofte aan een warme dag. Net voor we terug in de auto stappen om het tweede (vaak kortste) stuk van de reis nog aan te vatten.

Dat zomergevoel hadden we zaterdag ook, toen we, één dagje voor moederdag, met ons viertjes gingen brunchen. In Bar Muza, in Lier, op aanraden van een vriendin die net als ik ongelooflijk hard geniet van eten. Het was écht de moeite. Uitgebreid zout en zoet buffet. Je betaalt per persoon en kan aanschuiven zoveel je wil. Er was een ruime keuze aan brood, pistoletjes, koffiekoeken, beleg, yoghurt, cake, fruitsla, dessertjes. Het was ontzettend lekker én veel. En ze bleven maar aanvullen. Er bleef maar (heerlijk) eten komen. De oudste en de mama gaven het na twee rondjes (zout en zoet) op. De jongste was de moedigste. Zij nam haar tijd, laste een pauze in en ging nog een keertje. Genoot met volle teugen.

Het was fijn, het was rustig, het eten was uitstekend en we hadden elkaar. De zon scheen, we zaten in een prachtig, rustgevend kader (midden in de stad). We hadden allemaal een écht (zuiders) vakantiegevoel. Het ideale begin van een prachtige dag (en daar kon de parkeerboete écht geen verandering in brengen).

En voor deze mama was er één dagje voor haar feestdag niets fijners dan heel haar gezin om haar heen en te mogen toekijken hoe ze allemaal genoten. Het gebabbel, het gelach, het onderling geplaag, de steekjes heen en weer,… ik had me geen mooier cadeau kunnen wensen voor mijn moederkesdag. De start van een nieuwe traditie?