Vijf op vrijdag: me-time!

Af en toe moet de riem er echt wel af. Na een zware werkdag, na een hele dag huishouden doen, opruimen of een dag handenarbeid, moet/mag je even aan jezelf denken, en wat tijd in jezelf investeren. Een nieuwe vijf op vrijdag, over de leukste me-time.

(www.someecards.com)

Lezen. Al sinds ik leerde lezen, is dit mijn favoriete ontsnappingsweg uit het dagelijkse leven. Een dikke 35 (?) leesjaren later is dat nog altijd het eerste dat in mijn hoofd opkomt als ik aan ontspannen denk. Even wegduiken in een goed boek en pas uren later “ontwaken” of “terug bij je positieven komen”. Dat is wat een mooi, spannend, grappig, pakkend,… boek nog altijd met me doet. Sommige boeken raken je zo ontzettend hard dat je er nog dagen mee in je hoofd zit. En alhoewel het fijn is en blijft om een boek in één ruk uit te lezen, is er ook wel iets voor te zeggen om deze hobby mooi te doseren. Elke morgen en elke avond een halfuurtje lezen op de trein en je hebt meteen alle beslommeringen van de dag uit je hoofd gewist.

Bakken. Het blijft een beetje magie: een paar ingrediënten mengen, in een blik gieten, in de oven schuiven en 45 minuten later haal je een heerlijke, goudgele cake uit de oven. Of je schuift er hoopjes deeg in en krijgt verrukkelijke cookies terug. Het was fantastisch om als kind te mogen toekijken hoe mijn ouders “toverden”, maar het werd nog fijner toen ik zelf mocht helpen of later zelf aan de slag ging. Het is het totaalpakket: je concentreren op een recept, het precieze afwegen van de ingrediënten, af en toe uiteraard ook eens proeven of de smaak wel goed zit en soms ook gewoon het fysieke afreageren als je sandwiches of pizza bakt en deeg moet kneden. Het is pure ontspanning en het is er alleen maar beter op geworden sinds ik dat met de dochters kan delen. Komt er nog bij dat je die baksels ook nog eens moet opeten natuurlijk. Zalig.

Sporten. We moeten eerlijk zijn: mijn sportenthousiasme is niet altijd even groot. Er zijn momenten dat ik er echt geen zin in heb. Dan ben ik te moe, of heb ik spierpijn, of voel ik me niet echt super en dan zijn alle excuses goed om de fiets niet voor de tv te rijden en een uurtje zonder nadenken te trappen. Maar eigenlijk is het echt zonde als ik de gemakzucht de overhand laat nemen. Want telkens als ik gesport heb, voel ik me gewoon beter. Het is zalig om even het verstand op nul te zetten en gewoon de sportieve inspanning te leveren. Ik vind het nog altijd fijn om de ingebeelde finish te halen. En het tintelen van mijn spieren na mijn topprestatie is en blijft een zalig gevoel.

Dansen. Ook dat doe ik eigenlijk veel te weinig, maar wat geniet ik zo ontzettend van de paar keer per jaar dat het er wel nog eens van komt. Dan denk je voor het feestje: “we gaan het vanavond niet te laat maken, want het was al een drukke week en eigenlijk wil ik gewoon eens op tijd in bed en lekker lang uitslapen”, maar dan draait de dj dat éne geweldige nummer dat je echt niet kan laten passeren en voor je het weet, is de avond voorbijgevlogen en heb je de hele avond op de dansvloer plezier gemaakt. En terwijl je – uiteraard veel later dan gepland – je bed opzoekt, verzucht je “dat we dat echt wel vaker zouden moeten doen”.

Vroeg opstaan. Ik slaap best wel graag en wij zijn ook allemaal langslapers, maar toch kan ik er geweldig hard van genieten om in het weekend als enige vroeg op te staan. Dan heb ik het huis even voor mij alleen en probeer ik zo rustig mogelijk koffie te zetten om op mijn gemak te ontbijten, met een krant erbij. Dan is het zo ontzettend stil in huis en dan geniet ik van de tijd in mijn eentje, terwijl mijn geliefden nog liggen te slapen. Weten dat zij er deugd van hebben dat ze eens kunnen uitslapen en bekomen terwijl ik al op het gemakje hier en daar wat kan rommelen, vind ik een zaligheid. Je kan het ook anders zeggen: aangezien iedereen nog ligt te slapen en ik hen niet wil wakker maken, word ik “gedwongen” om te niksen, om te vertragen en dat is af en toe ook eens broodnodig 😉.

Ik ga niet beweren dat ik goed ben in “me-time”. Net als de meeste mama’s/vrouwen zou ik het eerder een werkpunt willen noemen, maar geef me een goed boek, haal ingrediënten voor een lekkere cake in huis, rol mijn fiets voor de tv, zet die éne geweldige dansplaat op of sjot me op tijd uit bed en op magische wijze raak ik toch in ontspanningsmodus. Meestal toch 😉.

Advertentie

Klein geluk #9

En toen was het eventjes zomer in april. Wat hebben we hier intens genoten van die paar zonnige dagen die de lente al voor ons in petto had.

• Het was al tijd voor de eerste barbecue van het jaar: het was lekker, het was gezellig.
• Er was een hele tafel vol groentjes bij de barbecue: daar geniet ik zelfs nog meer van dan van het met veel liefde bereide vlees op de barbecue zelf 😉.
• Het was ook al tijd voor het eerste ijsje met verse aardbeien.
• Er waren fijne gesprekken met vriend(inn)en.
• Sinds we de fietsroutine terug oppikten, konden we al 2 van de 3 keer de hometrainer buiten rollen en in het zonnetje fietsen. En dat gaat des te beter.
• De zon scheen al zo intens dat we er zelfs in slaagden om een schone, rode kleurprent op de rug te hebben. Die intussen wel bruin bijgekleurd is.
• Het was al blote benen-weer.
• We hadden al een zonnebril op de neus.
• We haalden al het eerste zomerjurkje uit de kast, ondanks de melkwitte benen 😉.
• We droegen al sandalen zonder dat de tenen afvroren.
• We zetten voor het eerst het grote raam in de veranda open en lieten de lente binnen.
• We haalden voor het eerst de ligzetels uit hun winterslaap en lazen in de zon.
• We lazen nog eens een mooi verhaal.
• We genieten met ons vieren samen van de “mollenjacht” op vier. We hebben allemaal wel onze verdachten, we leven mee en we schrikken telkens weer als het scherm van de afvaller rood wordt.
• We zijn allemaal samen thuis en dat is altijd genieten.
• We hebben de kapstok wintervrij gemaakt (ja, we zijn hier optimistisch!): de jassen, sjaals, handschoenen en mutsen zijn gewassen en opgeborgen tot de volgende winterprik.

Het is Paasvakantie, we zijn allemaal samen thuis en de zon schijnt. Het is warm buiten, de bloemen staan volop in bloei en het ruikt buiten gewoon naar lente. Er is tijd om op het gemak het huishouden te regelen, wat rond te lummelen, te lezen, te schrijven en te fietsen. En dat in het allerliefste gezelschap. Wat kan een mens nog meer wensen?

Ouderzonden #5 – Gula

Een nieuwe bloguitdaging, ditmaal in het leven geroepen door Romina en Annelore. Dit jaar bloggen wij allen samen over de zeven hoofdzonden, toegepast op het ouderschap.  #ouderzonden, met andere woorden. De vijfde uitdaging draait rond:

#5 Gula (onmatigheid – gulzigheid – vraatzucht) Wat kan je je kinderen nooit weigeren wanneer ze erom vragen?

Alweer een poepsimpele uitdaging. Het antwoord lag deze keer overduidelijk voor de hand én werd trouwens meteen bevestigd toen ik deze vraag aan beide dochters voorlegde: boeken. Uiteraard nadat we rekening gehouden hebben met de basisbehoeften zoals liefde, eten en kledij. Doodgraag zien we onze dochters, altijd en overal. Ook als we toch eens boos of teleurgesteld zijn of hen moeten corrigeren, dan nog houden we met heel ons hart van hen.

Zelf ben ik opgevoed met de stelregel: “op eten en kleren wordt niet bespaard”. Het is zo’n stilzwijgende erfenis die ik onbewust ook in mijn eigen gezin toepaste. Er is altijd voldoende (gezond) eten in huis om een héél leger te voeden. Daarnaast is ook de voorraad comfort food uitgebreid. Ook al proberen we de gezonde stelregels toe te passen en te matigen met onze gastronomische zonden, alles is wel in huis 😉.

Wat kledij betreft, was het vroeger zo dat we misschien niet ontzettend véél kleren hadden, maar ze waren wel van degelijke kwaliteit. Wat soms irritant was als je een bepaalde broek of zo beu gezien was en stiekem al een hele tijd zat te hopen dat er een onherstelbare scheur in zou verschijnen, maar dat nooit gebeurde. Toch nooit bij die éne broek die je zo graag kwijt wou, maar op miraculeuze wijze overkwam het je wel bij je lievelingsspullen. Waardoor je nog langer opgescheept zat met die éne broek en die nog eens meer moest dragen ook…

Deze gulden regel heb ik bij de dochters ook altijd toegepast. Met uitzondering van de periodes van onstuitbare groei. En met limieten. Bij een stapel van x aantal ongedragen t-shirts trek ik wel de grens als ze voor mijn neus staan met alweer een onmisbaar nieuw t-shirt. Dan moeten ze hun zakgeld maar aanspreken. Misschien zijn ze dan meer geneigd om hun eigen aankoop naar waarde te schatten (en te dragen 😉!)

Maar naast deze basisbehoeften zeg ik zo goed als nooit “neen” als onze dames een nieuw boek gezien hebben dat ze absoluut nog willen lezen. Mogelijk moeten we het begrip “basisbehoefte” wel even herdefiniëren. In dit gezin zijn boeken dat absoluut ook. Een boek scherpt de fantasie. Een spannend verhaal verdrijft uren verveling. Het vele lezen heeft mijn dochters’ wereld geopend en hen een ruimere woordenschat opgeleverd. En zoveel meer. Zowel de echtgenoot als ikzelf zijn echte mensen “van de letteren”. Zelf lezen we ook veel en vaak. We zijn dan ook dolgelukkig dat de leesmicrobe is overgeërfd door onze dochters. Niet dat we hen een keuze gegeven hebben: we hebben onze meisjes al van kleins af aan met boeken “overrompeld”.

Dat we allemaal een volle boekenkast hebben, is dan ook een logisch gevolg. En dat onze verzameling nog steeds groeit, allicht ook. Dat we vaste bezoekers zijn van de bib en de oudste soms teleurgesteld terugkeert met de mededeling dat ze écht wel alles al gelezen heeft wat er stond, kunnen we niet ontkennen. Dat we soms maandenlang aftellen tot dat éne vervolgboek uit die fantastische serie EINDELIJK in de winkels zal liggen, is ook een vaststaand feit. Dat we geen stadsbezoek kunnen doen zonder ook even een boekenwinkel in te duiken (en met een paar aanwinsten huiswaarts te keren), overkomt ons ook geregeld. Vakantie betekent in ons geval ook dat we met liefst 20 boeken (en dat zal nog een onderschatting zijn) in de koffer het huis uit rijden, op weg naar zon en een zwembad om rustig te kunnen lezen. Uren op een stuk…

Dus ja, als we ergens “gulzigheid” in vertonen, dan is het wel in boeken. Hoe meer, hoe liever, lijkt ons devies wel te zijn. Maar onze boeken worden dan ook plat gelezen. De jongste plundert de boekenkast van de oudste, die op haar beurt (bij gebrek aan beter) ook wel eens mama’s kast induikt. Intussen hebben we de microbe zelfs doorgegeven aan het neefje: Harry Potter en ook hij was verkocht… Maar wat heb ik deze “ouderzonde” met plezier doorgegeven 😉!

 

Verslaafd aan boeken…

Slechts 1 Vlaamse tienjarige op 4 leest graag. Dat bleek deze week uit de internationale Progress in International Reading Literacy Study (PIRLS). Vlaamse tienjarigen gaan op zo goed als alle (lees)vlakken achteruit en scoren nog een 32ste plaats. In 2006 waren onze Vlaamse lezers nog 8^ste. Internationaal maakten onze kinderen de scherpste achteruitgang.

Een pijnlijke zaak, vooral voor de kinderen zelf. Ik heb zelf nooit anders geweten dan dat ik las. Altijd. Overal. Verdiept in een goed boek had er een bom naast me kunnen ontploffen, ik zou het niet gemerkt hebben. Al de uren dat ik opging in een prachtig verhaal, ging de wereld aan me voorbij. En toch ook weer niet. Lezen heeft in al die jaren zo ontzettend veel voor me betekend, zo veel deuren voor me geopend. Ik vind het zo ongelooflijk jammer dat slechts 1 op de 4 kinderen dat met me deelt.

Lezen is voor mij een toegangsticket tot een andere wereld en andere tijden. Of het nu om “Sense and Sensibility” gaat, “The Hunger Games”, “Les Liaisons Dangereuses”, “Kruistocht in Spijkerbroek” en ga zo maar verder. Ik las over helden in vroegere tijden, gewone mensen in oorlogstijden of pittige dames in toekomstige tijden en ik deed dat met plezier.

Lezen is een manier om weg te dromen, om de werkelijkheid even buiten te sluiten. Om een paar uur enkel “in een verhaal te zitten”. Het is de mooiste manier om aan je dag te beginnen. Het maakt een treinrit korter: je stapt in, gaat zitten, slaat een boek open en voor je het weet, sta je op je bestemming. Veel te vroeg uiteraard en dan wil je per sé nog even je hoofdstuk uitlezen.

Lezen is een kennismaking met gedachten die ik anders nooit zou gekend hebben. Het zijn niet altijd “mooie, fijne, romantische boeken”. Soms lees je dingen die je eigenlijk nooit had willen lezen. Dan huiver je bij getuigenissen over de wreedheid van “gewone” mensen in de oorlog. Dan lees je over het geweld tegen en verkrachtingen van de inheemse bevolking en ben je daar dagenlang niet goed van.

Lezen geeft inkijk in levenswijzen die ver van me afliggen. Of het nu gaat om de huishoudhulpen in “The Help” of de soldaten in de Groote Oorlog in “Au Revoir Là-Haut”, of het leven van bevoorrechte Russen onder Stalin in “Sashenka”, of de beperkingen van een vrouwenleven in de vorige eeuwen (“Wuthering Heights”), het laat je telkens opnieuw beseffen hoe bevoorrecht we wel zijn. Hoeveel geluk we hier soms hebben. Het leert je empathie op te brengen voor anderen.

Soms kan ik ook gewoon genieten van prachtige taal, van mooie zinsconstructies, van het verwoorden van gevoelens en gedachten op wijzen dat ik het niet kan. Nooit mooiere liefdesverklaringen gelezen dan in “Les Liaisons Dangereuses”. In datzelfde boek trouwens ook de meest bittere verwijten tussen ex-minnaars gelezen, maar in zo’n schone taal. Soms spat de humor uit de woorden of borrelt de pijn zo naar boven. Prachtig hoe dat in zinnen gegoten wordt.

Er waren momenten dat boeken ook troost boden. Als het leven zwaar is of even niet loopt zoals je dat zou willen. Als je even vast zit, niet goed weet welke kant je uit wil, dan kan het fijn zijn om even weg te duiken. Om “raad” en “troost” te vinden in een mooi verhaal. Om jezelf en je problemen te relativeren.

En soms wil ik gewoon even ontspannen. Even niet nadenken. En dan doet het er zelfs niet toe als ik het einde op voorhand lees (het loopt toch goed af), maar dan ben ik gewoon even van de wereld. Even de pauzeknop induwen, even genieten.

(www.pinterest.com)

Ik vind het zo’n ongelooflijk gemis voor die 3 op 4 Vlaamse kinderen die dat niet ervaren. Boeken zijn en blijven een wezenlijk onderdeel van mijn lezen. En ja hoor, wij hebben de leesmicrobe ook doorgegeven aan onze kinderen. Wat ik misschien wel als ons grootste geschenk voor hen beschouw. Want boeken zijn en blijven het hele leven in een notendop: soms mooi, soms triest, soms grappig en af en toe pijnlijk, cynisch, bitter of woedend. Ontspannend, een slag in je gezicht of net een troost. De hele wereld samengevat in die paar honderd bladzijden. Ik zou niet zonder kunnen.

Boeken, muziek en sport #as we speak

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

De weken kabbelen voorbij, we hebben de herfst intussen omarmd, we mochten al eens een uurtje langer slapen, maar schrikken nog elke dag als het ’s avonds weer veel te vroeg donker wordt. De kachel werd zelfs al een keertje aangestoken, we genieten van de kaarsjes en de huiselijke gezelligheid. Er wordt hier de laatste weken ook veel gelezen.

Boeken. De echtgenoot zit nog steeds verdiept in de nieuwste Ken Follett, ik heb intussen “Oorsprong” van Dan Brown al achter de kiezen. Netjes binnen de sprint-week van de bibliotheek. Is het een hoogvlieger? Niet echt, maar het is een typische Dan Brown: het is spannend, er zit wat kunst en geschiedenis doorheen het verhaal verweven en professor Langdon krijgt natuurlijk weer te maken met één of ander godsdienstig genootschap dat het niet helemaal goed meent. Uiteraard krijgt hij daarbij ook hulp van alweer een knappe en intelligente vrouwelijke sidekick. Voorspelbaar, al zat er toch een kleine tech-twist in. Het is een vlot tussendoortje, meer van hetzelfde. Gelukkig doseert Dan Brown marketinggewijs goed. Als hij dit soort boeken bij wijze van spreken jaarlijks op de markt zou brengen, zouden we het al lang beu zijn.

Muziek. Het was al een tijdje geleden, maar zaterdagavond woonde ik samen met een goede vriendin nog eens een concert bij: Royal Blood in de Lotto Arena in Antwerpen. Ik verwachtte er veel van. Ik vond hun debuut knap: onvervalste, strakke rock. Intussen brachten ze een tweede cd uit en die kende ik niet zo héél goed (op de radiohits na).  Voor ons werd het een teleurstelling. “Retestrak” werd het optreden genoemd en dat was nu net het tegenovergestelde van de indruk die wij hadden. Als de gitaar na elk nummer gewisseld wordt, valt de vibe telkens opnieuw stil. Veel nummers werden ook uitgemolken met lang uitgesponnen solo’s of breaks om daarna nog een laatste strofe of refrein in te zetten. Wij hadden niet de indruk dat ze écht met volle goesting op het podium stonden. Toen we de zaal verlieten hoorden we hier en daar wel commentaar van “het beste optreden ooit”. We keken elkaar aan en zeiden quasi tegelijkertijd “bij mij haalt het nog niet eens mijn top 20”. Tja, als je Springsteen, Pearl Jam, U2, REM, Snow Patrol en zovele andere toppers op je concertpalmares hebt, dan ben je verwend natuurlijk.

Fietsvibe. Hier wordt van tijd tot tijd geweldig gesport. Al durft de herfst vaak wel eens een dip inluiden. Dat was ook dit jaar weer het geval. De start van het schooljaar, de drukte en de vermoeidheid zorgden ervoor dat het fietsen nogal vaak geschrapt werd. Maar sinds een paar weken hebben we er weer zin in. Grappig genoeg hangt dit bij mij ook vaak samen met het vinden van een paar betere leesboeken. Als ik écht tijd wil maken om te lezen, kan ik dat evengoed op de hometrainer doen. Als ik dan per sé een boek uit wil hebben, durf ik al eens te overdrijven met dat fietsen. Bovendien vliegt een uurtje sporten zo voorbij als je in een goed boek verdiept bent.

Winterfood. Grappig hoe het weer toch voor een stuk ook wel een impact heeft op hetgeen je eet of dat waar je voorkeur naar uitgaat. Het ijsjesseizoen is hier intussen écht wel achter de rug, het bakseizoen heeft zijn intrede gedaan. Bij het ontbijt wordt de granola ’s morgens des te vaker vervangen door warme havermoutpap. Bovendien is de pompelmoes aan een comeback bezig en hebben de aardbeien voorlopig weer afgedaan.

Rond de overschakeling van het zomer- naar het winteruur vind ik die hele herfstperiode maar niks. Maar we zijn intussen even verder: Sint-Maarten is al in het land, Sinterklaas wordt hier en daar ook al eens op een dak gesignaleerd en de eerste lichtjes zijn ook al opgedoken. Stilaan worden er vage plannetjes gemaakt voor wat winter- en feestgezelligheid. En dan krijgt de herfstcharme je toch te pakken. Mij toch 😉.

Het boekwalhalla in Antwerpen

Ze is weer geopend, de boekenbeurs in Antwerpen. Eén van de weinige keren in een jaar dat ik me nog écht als een kind in een speelgoedwinkel voel. Zoveel zalen, zoveel standen, zoveel stapels, zoveel boeken. Het is een zalig gevoel om te mogen grasduinen in de nieuwigheden, om mooie boeken in je handen te voelen, om de geur van het papier en “nieuw” te kunnen opsnuiven.

Een boek belooft avonturen, een ontsnapping uit de werkelijkheid, een duik in een andere wereld voor een paar uur. Je gaat de confrontatie aan met ons historische verleden, geromantiseerd of niet. Je maakt een sprong naar een betere of net keiharde toekomst of duikt een science fiction-fantasy-wereld in. Je droomt weg bij een prachtig liefdesverhaal, meestal gesitueerd in een romantisch Engels kasteel (het mag er gerust spoken) of op het Italiaanse platteland. Onder een stralende zon uiteraard, of in een grijze, druilerige setting.

(www.someecards.com)

Je leest zinnen die je aangrijpen omwille van de mooie formuleringen. Je leest boeken die je wekenlang achtervolgen, omdat ze de bittere realiteit, dat pijnlijke verdriet of die pure armoede zo treffend wisten neer te zetten. Je laat je ontroeren, je wordt kwaad, je huilt tranen met tuiten, je lacht en geniet van de magische wereld die een taalvirtuoos voor jou weet te scheppen. Soms zit een boek zo dicht op je huid dat je er ongemakkelijk van wordt. Soms staat een boek mijlenver van je af, maar laat het je desondanks niet los en blijf je maar herkauwen en overpeinzen.

Of je vindt een prachtig kookboek en neemt je opnieuw voor om het ditmaal ook écht vaak te gebruiken, om die (gezondere) levenswijze je nu ook daadwerkelijk eigen te maken. Je leest met volle moed, je probeert één receptje uit dat meestal toch niet helemaal in de smaak valt bij je huisgenoten en bergt het boek dan toch maar op in de boekenkast, waar het nog jaren stof staat te vangen. (Tenzij het een boek over chocolade is. Niet dat je daar per sé meer recepten uit kookt, maar dat boek wordt regelmatig uit de kast gehaald om te watertanden bij alle fantastische recepten 😉.)

Ik was al een boekenwurm als kind. Naar de bibliotheek gaan, 5 boeken mogen kiezen uit die vele boekenrekken, terug thuis komen, je in de zetel installeren en de komende uren compleet van de wereld zijn. Soms tot grote frustratie van mijn omgeving, want ik hoorde of zag een paar uur niks van hetgeen er speelde: “Er had een bom naast je mogen ontploffen, je zou het nog niet gehoord hebben”. Voor zolang ik me kan herinneren, las ik. Er lag/ligt altijd wel ergens een boek waarin ik bezig was/ben. Een goed boek moest ook uit: ik moest en zou weten hoe het zou eindigen. En dus las ik wel eens tot een kot in de nacht, tot ik de laatste bladzijde kon omdraaien en met een gerust hart verder kon gaan dromen van de leeswereld waar ik even in meegespeeld had.

Dat alles beleef ik elke keer opnieuw als ik op de boekenbeurs sta: de belofte van avonturen, van prachtige verhalen, van “even van de wereld zijn”. Al die mooie, nieuwe boeken, klaar om gelezen te worden. Alleen al het boek vast mogen nemen en er even aan ruiken… Het enige probleem: je kan ze niet allemaal meenemen, je moet keuzes maken. Zucht.

(Of je kan de overige boeken natuurlijk ook fotograferen en op je kerst- en verjaardagslijstje zetten, dat is in deze periode ook een mogelijkheid natuurlijk 😉.)

Vijf op vrijdag: de Allerheiligen-versie

Het is Allerheiligenverlof! Wij zijn hier allemaal een weekje vrij. En daar keken we toch wel een beetje (veel) naar uit. Al is het besef er voorlopig nog niet helemaal. En dat levert soms grappige situaties op. Gelukkig duurt het nooit lang om je aan te passen aan de nieuwe herfst-realiteit. Zeker als je de tijd hebt om ervan te genieten.

Wakker worden en de volle 5 minuten denken dat je de wekker gemist hebt en je overslapen hebt. Dat overkomt me élke verlofperiode minstens één keer. Wakker schieten in volle paniek (want je moet je trein wel halen) om pas na een aantal seconden/minuten te beseffen dat het vakantie is, dat je nog lang niet op moet en je gerust nog een (paar) keer mag omdraaien. Na de aanvankelijke schrik is dat écht wel het zaligste gevoel ever.

De grote leegte strekt zich voor je uit. Als de vakantie begint, is onze planning meestal nog zo goed als leeg en moet er even niks. Tot we de volgende ochtend besluiten dat er toch minstens één projectje kan/moet afgewerkt worden in de vrije week. Want nietsdoen, dat kan toch écht niet. En dan worden er kasten opgeruimd, wordt er geminimaliseerd, worden er winter- en zomerwasjes gedraaid of wordt er al eens een schilderprojectje in het leven geroepen. Want we zouden ons toch écht niet willen vervelen. En als de oudjes de kalender leeg houden, dan zorgen onze dames (vaak) wel voor een spannende agenda. Al is ook hun kalender op vrijdagavond meestal nog volledig blanco en wordt die pas last minute toch nog helemaal opgevuld…

Lees- en serietijd. Het is herfst en de weersvoorspellingen zijn wisselvallig. Het ideale moment dus om onze kachel aan te steken (voor de sfeer en gezelligheid), om in de zetel te gaan hangen en een boekje te lezen. Het is immers boekenbeurs en reken maar dat onze buit ruim zal zijn. Toch voldoende om ons een paar dagen zoet te houden. Gelukkig is er ook nog de bib. ’s Avonds, als het buiten donker is, is er niets aangenamers dan samen een serie te bingewatchen. Al zijn we momenteel een beetje zoekende naar een nieuwe en spannende reeks om ons de komende weken in de ban te houden. (Tips zijn altijd welkom in de comments 😉!)

Bak- en kooktijd. Zeker als het weer wat minder is en het buiten stormt, regent of gewoon te grijs/koud is, dan is het binnen kook- en baktijd. Geen betere remedie tegen een herfstdip dan een geurende oven vol cake, koekjes en andere warme lekkernijen. De voorbije weken werd er hier al regelmatig eens een receptje besproken en werden er grootste bak- en kookplannen gemaakt “voor als we tijd hebben in de vakantie”. Als alle plannen ook waargemaakt worden, zal ik de komende dagen maar véél fietstijd inplannen: het zal nodig zijn om alle extra pondjes er terug af te werken. Want een goede kok proeft alles, toch 😉?

Herfstwandeling. Die ene dag dat ze (een paar uurtjes) goed weer geven, zullen we er toch even op uit trekken. Met de hond, het bos in. Want eigenlijk is de herfst ook ongelooflijk schoon. Het bladertapijt in alle kleuren van de regenboog. Zalig om op te lopen, om met je voeten de blaadjes de lucht in te stampen, om je te laten vallen en een bladeren-gevecht te houden. En dan mag het gerust koud zijn, zodat je achteraf met blozende kaken en een heerlijk uitgewaaid gevoel terug de warmte kan induiken. Om je dan op te warmen met een kop warme chocolademelk. Om daarna te verzuchten dat dat toch zo’n deugd doet, even buiten zijn. En dat we dat toch meer zouden moeten doen. (Om daarna de rest van de winter bij het minste zuchtje kou bibberend voor de kachel te vegeteren 😉…)

Even het hoofd helemaal leeg maken, even de tijd een weekje stil zetten, even genieten van de rust en van elkaar. Tijd maken voor de simpele dingen des levens. Het gezellig maken binnen. Geen grootse plannen, al zal er hier en daar nog wel een project, een taak of een “moetje” uit de lucht vallen. Een (zo goed als) lege agenda. Dat is herfstvakantie voor ons. Laat het verlof maar snel beginnen! (Oh, wacht, het is net begonnen…)

Vijf op vrijdag: recuperatie

Mei was een ongelooflijk drukke maand, op professioneel vlak. 4 van de 5 weken werkte ik voltijds. Het lukte, maar nu het achter de rug is, ben ik moe. En heb ik tijd nodig om te recupereren. Gelukkig kregen we als uitsmijter twee lange weekends, waarin naast de normale huishoudelijke besognes toch ook altijd tijd is voor rust en recuperatie. Maar laat ons in het kader van Vijf op Vrijdag/zaterdag eens onze 5 meest geliefde rustactiviteiten opsommen.

1. Slapen. By far mijn meest geliefde rust-activiteit. Als je kan slapen tenminste. Veel te vaak maak ik deel uit van #teamnosleep. Maar als het dan wel lukt om minstens 5 uur na elkaar in een comateuze slaaptoestand te raken, dan kan ik daar dubbel en dik van genieten. Het grappige is dan wel dat je je de dag na zo’n geweldige nacht vaak net nog meer moe voelt. Dan loop je een dag met watten in je hoofd. Dat het de afgelopen dagen en weken te warm was om te slapen? Daar heb ik geen last van. Ik geniet er net van om met het raam open te slapen, een briesje te voelen en een beetje gerommel te horen op de achtergrond. Ik slaap net dieper als het een beetje warmer is. En voor die paar nachten dat het in België echt ondraaglijk is om te slapen? Een koud washandje in je nek geeft onmiddellijk verkoeling…
2. Koken en bakken. Ja, ik word rustig van koken en bakken. Een (paar) uur lang enkel bezig zijn met het snijden van groentjes, het afwegen van ingrediënten, het volgen van een recept, het opruimen van de keuken,… Ik word er rustig van. Voor iemand met een flipperkast als brein is het concentreren op één ding niet altijd even gemakkelijk, maar bij koken lukt me dat wel. Meestal toch. Op die keren na dat ik afgeleid ben en in mijn vingers snijd. Of per ongeluk tegen de grill aanstoot. Of me verbrand aan de stoom die ontsnapt als ik het deksel van de pot haal.
3. Lezen. Ik heb er de laatste tijd te weinig tijd voor. Te weinig zin in ook. Misschien heb ik ook te veel slechte boeken meegebracht uit de bib. Veel te vaak haalde ik het einde niet. Kon het verhaal me niet boeien en ging ik halverwege even spieken hoe het boek zou eindigen en gaf ik het op. Maar als je je met een boek kan installeren in een ligzetel in de zon en heel even niks anders moet doen dan in een imaginaire wereld duiken, dan is het zalig genieten. Dan is het heel even écht vakantie.
4. Met de dochters Gossip Girl kijken. We zijn al maanden bezig om de reeks met ons drietjes te bekijken. Maar er komen soms andere tv-programma’s doorheen gefietst en het is soms zoeken naar momenten met ons drieën samen. Ook de dochters hebben ’s avonds al eens hun bezigheden en hun hobby’s. Mama spreekt soms af met vriendinnen en papa is al dat vrouwengezever soms gewoon beu en eist onze enige tv ook eens voor zichzelf op. Maar de laatste weken zijn we er opnieuw in gevlogen. Halverwege seizoen 5 zitten we nu, misschien dat we het einde van de reeks nog halen vooraleer de nieuwe film uitkomt ;-).
5. Bloggen. Tijdens drukke weken kom ik wel eens uitgeteld thuis. Dan ben ik leeg en kan ik niet meer denken. Dan geef ik de voorkeur aan een avondje hersenloos tv-entertainment en durf ik mijn avondje bloggen wel eens voor me uit schuiven of laten schieten. Wat jammer is, want een tekst schrijven, op zoek gaan naar ideeën, mijn gedachten ordenen, vorm geven en in woorden gieten, brengt me nog altijd tot rust. Als de tekst af en gepubliceerd is, heb je je ei gelegd en hoef je er niet meer op zitten kauwen. Dan is je hoofd leeg. Tot een nieuw idee komt opborrelen natuurlijk.

(www.loesje.nl)

Het zal je allicht opgevallen zijn dat sporten er niet tussen staat. Ik hou van sporten, ik probeer regelmatig te fietsen en ik heb daar lichamelijk ook echt deugd van, maar ik word niet “rustig” van een uurtje op de hometrainer. Integendeel. Vaak probeer ik tegelijkertijd wat te lezen, of een aflevering van een serie te bekijken, of wat door mijn social media te scrollen (en meestal alles samen). Ik mat mijn lijf af, maar krijg mijn hoofd jammer genoeg niet leeg. Misschien zou het helpen om op de weg te gaan fietsen, zodat ik me op het verkeer moet concentreren en geen 3 dingen tegelijkertijd kan doen…

Wat doen jullie om écht te ontspannen? Wat helpt om je hoofd leeg te maken? Tips zijn altijd welkom!

Waar ik rustig van word…

Vijf op vrijdag, naar een ideetje van Boston, baby! Eerder hadden we het al over de (nutteloze) dingen waar ik goed in ben, mijn kleinere gebreken en mijn favoriete steden. Na een drukke werkweek ben ik toe aan een beetje rust. Laat ons het eens hebben over de dingen waar ik rustig van word. (De echtgenoot maakt hierbij de kanttekening dat ik er “rustigER” van word. Die zentoestand uit het boeddhisme is volgens mij immers een even grote mythe als Sinterklaas of de paashaas. Als je jong bent, geloof je er even in, maar al snel weet je dat ze je gewoon blaaskes hebben wijsgemaakt. Want hoe hard je ook je best doet, je komt zelfs nooit in de buurt van dat zen-ding.)

1. Voetbal op tv. Ik kan wekenlang veel te weinig slapen tot ik er op den duur zelf ambetant van word, maar zet voetbal op en ik ben binnen de tien minuten vertrokken. Diep. Toen ik lang geleden een boontje had voor Lierse, was het zelfs zo erg dat ik hun wedstrijdverslag nooit haalde. Lierse, één van de kleintjes, werd meestal pas in de tweede helft van Stadion, na de reclame, geprogrammeerd. Ik wou die match dan écht zien, deed alle moeite van de wereld, zag vaak de sportjournalist na het reclameblok terug in beeld verschijnen… en viel dan prompt in slaap. Tot mijn frustratie. Gelukkig werd het programma toen nog op zondagmiddag herhaald. Enige uitzondering: de Rode Duivels. Dan leef ik te hard mee en ben ik zo zenuwachtig dat ik niet aan slapen toekom.
2. Boeken lezen. Ik lees graag en veel en kan echt opgaan in een boek. Zo erg zelfs “dat er een bom naast jou mag ontploffen en je zou het nog niet horen” (dixit mijn moeder). Maar als ik ’s avonds laat in de zetel ga liggen met een boek en een dekentje, dan haal ik het einde van de bladzijde vaak niet. Dan lees ik drie zinnen, realiseer me dat ik niet begrepen heb wat er staat, probeer het nog eens en geef het dan maar op.
3. De ochtendstond/voormiddag. Ik ben écht héél erg rustig in de voormiddag. Ik zeg dan niet geweldig veel en ik heb wat tijd nodig om wakker te worden. OK, we moeten eerlijk zijn: “wat tijd” duurt meestal tot ’s middags en dat ik rustig ben ’s morgens is gewoon een manier om mijn ochtendhumeur te verstoppen. Wat meestal niet erg goed lukt, maar na een kopje koffie en een krant ben ik in 90% van de gevallen opnieuw aanspreekbaar.
4. In bed kruipen. Ik kan er zo van genieten om in ons bed te gaan liggen. Vooral als ik een paar uur eerder de lakens heb gewisseld. Het allereerste moment dat je in je bed kruipt, de lakens tot over je oren trekt en je even wroet om je goed te leggen, er is niks beter dan dat. Even uitrekken, een beetje draaien en keren tot je het juiste plekje en de juiste houding gevonden hebt en een zucht van gelukzaligheid slaken. Of na je vakantie voor het eerst terug in je eigen bed mogen slapen. Zalig!
5. Dansen. Een goede fuif met af en toe een slowke en vooral veel rock en grunge uit de jaren ’90, maakt in mijn lijf endorfines vrij. Als je danst, voelt je lichaam zo ongelooflijk ontspannen aan. Dat je dan ook weer een heleboel lichaamsdelen en spieren ontdekt die je blijkbaar op andere momenten nooit gebruikt, neem je er dan maar bij ;-). Het geeft je een levendig en tegelijkertijd een aangenaam uitgeteld gevoel. Alleen jammer dat onze uitgaansdagen toch al een tijdje achter ons liggen. Bovendien rollen de kinderen nogal met hun ogen als wij het aandurven om hier thuis eens uit de bol te gaan. “Mamaaa, gênant! Noemden jullie DAT in jullie tijd dansen? Toch wel raar, zè.” Laat ons fietsen dan maar een goed alternatief noemen. Ook dat pept je op en telt je uit. Zonder commentaar van onze dochters…

Ik denk niet dat ik het nog lang volhoud: een drukke week zorgt ook voor een uitgetelde, trage vrijdagavond. Net als het blogonderwerp… Al was dat buiten de oudste gerekend: zij gaat uit. Kan er iemand die tieners eens laten weten dat hun ritme niet altijd compatibel is met dat van hun ouders? En dus hebben we op vrijdagavond dan maar de wekker gezet. Want mijn licht gaat gegarandeerd binnen het uur uit.

(www.someecards.com)

As we speak #feestelijk december

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Feesten. Ik ben dol op december: de Sint, mijn verjaardag, Kerstmis, Oudjaar: de reeks feesten is eindeloos en houdt niet op. We mogen de schoentjes vullen, de kerstboom zetten en veel vieren. Zelfs de daarbij horende zoektochten naar de ideale cadeaus vind ik niet erg. Het blijft een uitdaging om telkens weer het juiste geschenkje te vinden voor de dochters, de echtgenoot of de familieleden van wie we de namen trokken. Dat het hoe langer hoe moeilijker wordt nu de dochters stilaan uitgroeien tot dames met een eigen wil en karakter, maar dat het des te fijner is als de verrassing toch slaagt.

Eten. Het was een overdadige maand. We vierden heel wat lekkere feestjes en we werden door de Sint ook weer rijkelijk voorzien van chocolade en ander snoep. We maakten eindelijk komaf met de Cola Light-verslaving (still going strong – 4 weken!). Toch bleek er bij de start van het nieuwe jaar een kilo minder op de weegschaal te prijken. Nochtans is het met het sporten niet zo geweldig gesteld. Zou enkel het afzweren van de Cola Light dat effect hebben, of lag het aan de rust en de geborgenheid van twee weken vakantie?

Sporten. Tja, het fietsen is hier al een paar maanden véél minder. Geen tijd, geen goesting, het komt er niet meer van. Maar er wordt wel gewandeld. We doen hier elke dag wel een poging om de doelen uit onze stappenteller te halen. Meestal lukt dat wel in werkperiodes (van en naar de trein stappen én een middagwandelingetje zorgen voor 60 minuten beweging en 6000 stappen), maar op thuisdagen en in weekends kom ik nog niet in de buurt van mijn opgelegde doel. Dat hebben we deze vakantie gecounterd met uitgebreide wandelingen met de hond. Zij vaarde er wel bij, ik ook. Dat beest is nu wel rotverwend en zal – net als ik – moeten afkicken…

Lezen. Het heeft een tijdje geduurd, maar ik heb deze vakantie eindelijk “Lara” van Anna Pasternak uitgelezen. Over de “verboden” liefde van de Russische schrijver Boris Pasternak voor zijn “minnares en literaire muze Olga Ivinskaja”. Hij schreef voor haar Dokter Zjivago, zij zat voor hem liefst twee keer in een Siberisch werkkamp. Ik kende Boris Pasternak niet echt – een naam uit de literatuurgeschiedenis, meer niet – en herinner me alleen flarden van de film met Omar Sharif. “Lara” is een schrijnend document van een onzekere en verdachte tijd voor een man die willens nillens tegen de stroom in roeit. Maar waar zijn “grote liefde” de prijs voor betaalt. Het boek geeft je een dubbel gevoel: ik heb bewondering voor zijn onbuigzaamheid ten opzichte van het regime waarin hij leefde en de risico’s die hij neemt voor zijn literaire werk. Maar tegelijkertijd vind ik hem ook laf en egoïstisch omdat hij “de liefde van zijn leven” niet erkent en beschermt. Ik heb wel Dokter Zjivago op mijn leeslijst gezet voor 2017.

Kijken. We hebben deze vakantie samen met de dochters heel wat oude “romantische” films uit de bibliotheek gehaald en bekeken. Een gat in hun cultuur dat dringend opgevuld diende te worden ;-). Robin Hood (met Kevin Kostner) was een voltreffer: onze dochters leefden intens mee: het was véél te spannend. Zorro (met Antonio Banderas) viel echter door de mand. Best wel grappig, maar wat licht.

Uitstapjes. We bezochten de Harry Potter Expo in Brussel, wandelden tot aan het Atomium en bewonderden ons Belgische monument. Er met de wagen onderdoor rijden, geeft echt wel een kick. De bollen voor het eerst in de verte spotten ook. Het blinkt écht wel schoon. En zeggen dat dat ding eigenlijk had moeten afgebroken worden na Expo 1958. We bezochten Hasselt, Leuven en Antwerpen. We shopten wat, maar we genoten vooral van onze tijd samen. Wat hebben we toch een schoon en divers land!

Genieten. Van onze kerstvakantie. Van onze tijd samen. Van uitslapen. Van babbelen en lachen. Van feestjes. Van samenzijn. Van wandelingetjes met de hond en de dochters. Van (oude) films kijken met de dochters. Van lekker eten. Van het lezen van een boek, elk in zijn eigen zetel. Om langzaam te ontwaken, uitgebreid te ontbijten en de tijd te nemen voor de krant. Soms doet het zo’n deugd om je terug te trekken in je eigen kringetje. Om heel even de wereld buiten te sluiten.

Maar het zit er weer op. De batterijtjes zijn opgeladen, we zijn klaar om uit ons coconnetje te komen en het nieuwe jaar aan te vatten. School en werk. Veel te snel zullen we ons weer laten meeslepen door de drukte en de sleur van het alledaagse. Maar voorlopig kunnen we er weer even tegen en zijn we klaar voor de uitdagingen die op ons wachten. We kijken er stiekem ook een beetje naar uit. Maar vandaag nog heel even niet…