Het geweldige vriendenboek (3)

Op dinsdag doe ik al eens graag een tag. Het zijn “gemakkelijke” blogs: je hebt meteen een onderwerp om over te schrijven. Niet dat de vragen simpel te beantwoorden zijn, het vraagt meestal toch wat dieper nadenken dan ingeschat. Voor mijn verjaardag kreeg ik “Het geweldige vriendenboek voor volwassenen” (PaperStore by Deltas). Het bevat een aantal leuke en grappige vragen, die ik met plezier voor jullie invul.

Deze week draait het rond “mijn favorieten”.

Mijn favoriete boek:

Mijn favoriete boek aller tijden is en blijft “Les Liaisons dangereuses” van Choderlos De Laclos. Dat blijkt recent nog eens opnieuw in het Nederlands vertaald te zijn. Ik heb het uiteraard in het Frans gelezen, voor het eerst toen ik in Leuven Romaanse Talen studeerde. Ik weet niet of ik zou aanraden om een vertaalde versie te lezen, want de (Franse) taal was zeker één van de hoogtepunten van het boek. De brieven van de verschillende personages hadden allemaal hun eigen stijl, hun eigen finesse. Prachtig boek. Duizend keer beter dan welke filmversie ook die er ooit van gemaakt is.

Mijn lievelingsfilm:

De allereerste film die ik ooit op groot scherm zag, was “Top Gun”. Ik was toen een jaar of 13, 14 en die film maakte toen best wel indruk. Het flinterdunne liefdesverhaaltje, de knappe piloten, het verlies én het heldendom. Maar toen we de film een kleine dertig jaar later samen met de dochters bekeken, bleken zij totaal niet omvergeblazen. Traag, flauw, zeemzoeterig. Klopt allicht allemaal ook, maar ik vond ‘m op mijn dertiende best wel mooi. En Tom Cruise eigenlijk ook, maar ook dat deed de dochters alleen maar in lachen uitbarsten. Tja, les goûts et les couleurs… en ze blijken dan ook nog niet bestand tegen de tand des tijds…

Dit kan ik elke dag eten:

Pasta en chocolade.

Ik surf dagelijks naar:

Zeker facebook en instagram, maar ook een aantal kranten- en nieuwssites. Toen ik nog in de media werkte, had ik de gewoonte om mijn dag te beginnen met de voorpagina’s van de kranten. Eindigen deed ik dan weer met VRT teletekst, waar ik voor het slapengaan nog snel even pagina’s 101, 400, 500 en 800 bekeek. Ook al zitten we intussen al een hele tijd niet meer in dat wereldje: de gewoonte om het “nieuws van de dag” te overlopen ’s morgens en ’s avonds is wel gebleven.

Mijn favoriete muziek:

Rock. Gaande van Bruce Springsteen, Pearl Jam, REM tot Editors en Snow Patrol. (Machtige nieuwe single van die laatste groep trouwens, ik begin écht waar al te twijfelen of we toch geen twee dagen Werchter zouden plannen 😉.)

Frans. Zeker niet alle Franse muziek is goed, maar de laatste jaren zijn er wel een aantal goede artiesten opgestaan die toevallig ook in het Frans zingen. Denk maar aan Stromae en ook Maître Gims is zeker de moeite waard. Ik spits nog steeds mijn oren als ik iets Frans opvang. Het is misschien het enige dat momenteel écht is overgebleven van mijn studies, ik koester het dus!

Mijn hobby’s:

Er was een periode in mijn leven dat je daar zeeën van tijd voor had, maar dat tijdperk ligt intussen al ver achter mij. Als ik tijd heb, bak ik graag. Of neem ik eens graag de breinaalden vast en doe ik een poging om sjaal nummer 4 af te werken. Al blijft bloggen momenteel misschien wel mijn favoriete hobby.

Deze celebrity mag eens langskomen:

Eigenlijk zou ik me slecht op mijn gemak voelen als dit realiteit zou worden. Voor mij hoeft zo’n celebrity-bezoekje niet echt. Maar als ik dan toch een naam moet noemen, zou ik graag eens van gedachten wisselen met Barack Obama. En laat dat maar een goede, pittige discussie zijn. Als ik Bruce Springsteen, of één van mijn favoriete groepen zou kunnen ontmoeten, dan zou ik compleet starstruck zijn denk ik.

Mijn “guilty pleasure”:

Is vast en zeker zoet. Ijs of chocolade. En dan gaan we niet moeilijk doen: het mag een stukje chocolade zijn, of chocomousse, of een chocoladecake, of een moelleux, of brownie,… of gewoon een witte Twix.

Beetje bij beetje leer je me beter kennen 😉. Wie deze tag graag overneemt, doe gerust!

Advertentie

“De bakkersdochter”: gemengde gevoelens…

Het begon allemaal met de sprinter “De Nachtegaal” van Kristin Hannah. Ik nam dat boek mee uit de bib omdat er een verwijzing opstond naar “Het familieportret” dat ik graag gelezen had. De andere verwijzing op de omslag was naar “De Bakkersdochter” van Sarah McCoy. Dat was voor mij een onbekend boek. Maar aangezien ook “De Nachtegaal” in de smaak viel, lag het voor de hand dat ook “De Bakkersdochter” hier in huis zou passeren.

Alweer een oorlogsverhaal, alweer net iets anders. Hier krijg je een blik op de oorlog door Duitse ogen. Volgens bol.com: “Duitsland, 1945. De ergste terreur en wanhoop van de oorlog zijn tot nu toe voorbij gegaan aan de jonge Elsie Schmidt en haar familie. Ze worden beschermd door een hooggeplaatste Nazi die met Elsie wil trouwen. Maar als er in de nacht van Kerstavond een ontsnapt joods jongetje op de stoep van de bakkerij staat, weet Elsie dat ze alles wat ze liefheeft in gevaar brengt als ze de deur voor hem opent. Zestig jaar later, in El Paso, Texas, wordt journaliste Reba Adams er op uitgestuurd om een feel-good kerststuk te schrijven voor het plaatselijke blad. Reba’s interview zou hooguit een paar uur in beslag moeten nemen, maar de eigenaresse van Elsie’s Bakkerij laat zich niet makkelijk interviewen.”

Het oorlogsverhaal en het nu vermengen zich geleidelijk aan. Langzaam maar zeker geeft Elsie haar geheimen prijs, langzaam maar zeker raken de levens van Elsie en Reba in het nu verstrengeld. Toch kon het boek me minder boeien dan “De Nachtegaal”. Misschien omwille van de afstand die de schrijfster toch enigszins behoudt? De hele roman door bleef ik een klein beetje op mijn honger zitten. Het scenario is knap geschreven, het is een mooi oorlogsverhaal en de link met het heden is knap gevonden en goed uitgewerkt, maar gevoelsmatig raakte het me een pak minder. Sarah McCoy leeft zich voor mij te weinig in haar beide hoofdpersonages in. Misschien begrijpt ze beide vrouwen niet helemaal of wil ze dat net niet. Misschien was het opzet om een dergelijk verhaal met de nodige omzichtigheid te brengen, maar het maakt haar beide hoofdpersonages minder sterk, minder “sympathiek”.

Voor mij is een boek sterk als je je kan inleven in een personage. Als je onder zijn of haar huid kruipt, of in zijn of haar hoofd. Een schitterend auteur kan zelfs het donkerste personage “begrijpbaar” maken. Denk maar aan “Het parfum”, waar Patrick Süskind je laat “meevoelen” met een seriemoordenaar. Of “Les Liaisons Dangereuses” van Choderlos De Laclos waar je de gevoelens uit de brieven voelt spatten, ook al begon het allemaal met een weddenschap, een “objectief” strategisch spelletje.

En dus had “De Bakkersdochter” in mijn ogen sterker gekund. Had ik meer motieven en beweegredenen willen “begrijpen”.  Maar als je op zoek bent naar een “luchtig” tussendoortje, een hapklare brok (ondanks de achtergrond van oorlogsgruwel), laat je dan zeker niet tegenhouden! Ook de oudste dochter (van bijna 14) heeft het boek intussen gelezen en goed bevonden 😉