Afscheid nemen #minimalisme

Opruimen is hier (soms) de rommel verplaatsen naar die ene kamer die niet in gebruik is, in afwachting van een definitieve oplossing, en dan de deur dichttrekken zodat je er niet te vaak mee geconfronteerd wordt. Dat werkt meestal een tijdje, tot je die ene kamer (in ons geval de logeerkamer) echt wel nodig hebt. En dan moet je je toch aan een serieuze opruimactie wagen. Dat was gisterochtend bij ons het geval.

Maar het één leidt tot het ander en meestal loopt zo’n kleine opruimactie een beetje uit de hand. Want meestal is zo’n kamer het verzamelpunt van “verschillende soorten rommel”. Je hebt de spulletjes die we al aan het verzamelen zijn om ermee naar de rommelmarkt te trekken. Je hebt ook de spulletjes die we eens naar het containerpark of de kringwinkel moeten brengen, maar die we in afwachting toch uit het zicht leggen. En dan heb je de categorie twijfelgevallen. Die we eigenlijk al opgeruimd en afgeschreven hebben, maar waar we om verschillende redenen toch geen afscheid van kunnen nemen. Die eindigen meestal op zolder, waar ze jaren later nog staan te twijfelen.

Het probleem met een kleine opruimactie is dat het in mijn hoofd niet lukt om het beperkt te houden tot datgene wat ik me voorgenomen had, namelijk die ene kamer vrij maken. Zo ook gisteren. In de kamer lagen immers ook onze oude gordijnen, in afwachting van een definitieve oplossing. In eerste instantie dachten we ze naar onze zolder te verhuizen, maar dus vroeg de echtgenoot zich af of we ze niet beter in plastiek zouden inpakken. Wat ik veel gedoe vond voor iets dat we allicht nooit meer zouden gebruiken. En dus belde ik de kringwinkel met de vraag of zij ze niet konden gebruiken. Misschien wel, maar dat konden ze enkel ter plekke bepalen (afhankelijk van de kwaliteit na 10 jaren in gebruik geweest te zijn).

En dus laadden we de gordijnen in de wagen. Maar misschien konden we dan meteen ook wat  kinderkleertjes meenemen. Sommigen waren al 15 jaar oud en zijn intussen door de oudste, de jongste en het nichtje gedragen. Voorlopig zijn er ook geen meisjes meer in onze directe omgeving en ze houden tot we ze aan kleinkinderen konden overdragen leek ons niet zo’n sterk plan. Wij wilden onze kleertjes graag een vierde leven gunnen. En dus reden we met de gordijnen en een eerste lading kleertjes naar de kringwinkel, waar we alles zonder problemen kwijt raakten.

Intussen hadden we de auto een tweede keer gevuld. De oudste kleertjes zaten echter in plastieken dozen, met daarop “92-98 winter, 86 zomer,…”. De dozen mochten we houden, maar de kleertjes moesten wel de container in. En dus haalden we al onze dozen leeg. En daar had ik toch wel even moeite mee. Toen ik een rokje zag dat onze dochters beiden droegen toen ze als bruidsmeisjes de suite vormden voor het huwelijk van hun oom, moest ik echt wel even slikken. Zoveel mooie herinneringen, zoveel mooie kleertjes, ook al zijn ze allicht wat gedateerd, afgebleekt of uit de mode. En onze dochters waren er ooit zo schattig mee. Het deed even pijn om dat allemaal achter te laten.

Gelukkig was de echtgenoot erbij, “nu kan een ander kindje er nog iets aan hebben”, “we hebben toch nog de foto’s”. We hebben onze dozen leeg gemaakt, hebben alles achtergelaten en zijn vertrokken. De lege plekken op zolder zijn ingenomen door een paar dozen Playmobil. Dat houden we wel voor onze kleinkinderen (wie weet), net als de Lego, onze kinderpuzzels en -boeken. Maar de mama was de rest van de dag toch een beetje weemoedig. Haar kleintjes worden groot. Daar kon de perfect opgeruimde logeerkamer even geen verschil in maken.

Advertentie

Shoppen met tieners

Met drie dames in huis ziet de echtgenoot soms zijn peren. Want shoppen is écht niks voor hem, maar zijn drie vrouwen vinden het van tijd tot tijd (te vaak 😉 ) een absolute noodzaak. En sinds de jongste de kaap van de 12 gerond heeft, is ze van kamp gewisseld. Eigenlijk had onze kleinste altijd een hekel aan winkelen. Het stuk dat ze kleren mee naar huis nam, kon ze wel appreciëren, maar het gedeelte dat je daarvoor (véél te lang) moet rondlopen in een stad of een winkelcentrum en dan nog eens eindeloos kleren moet passen, was er voor haar echt wel te veel aan.

Maar de oudste zit intussen al een tijdje in een definitieve kledingmaat: ze shopt ook met de mama mee in “haar” winkels en dus valt er voor de jongste bij de kastenwissel niet veel meer te rapen uit de kleerkast van de oudste. De jongste vond het altijd een geweldig moment als ze bij de wisseling der seizoenen ineens een hele hoop (vooral jurkjes) van de oudste erfde. Soms had ze stiekem al zitten aftellen naar het moment dat dat éne prachtige kleedje van haar zus in haar kast zou belanden en vaak betekende dat voor haar ook “een shoptrip minder. Oef”.

Maar het was wel even schrikken toen de kleinste bij de laatste kastwissel ineens zo goed als géén kleren meer overhield en ook niets kon overnemen uit de kast van haar zus. Er moest dus wel geshopt worden en dat was geen onverdeeld positieve ervaring. Onze jongste zit namelijk (eventjes) in de moeilijke leeftijd tussen kind en vrouw in. Te groot voor de kinderkledij, maar nog niet groot genoeg voor de dameswinkels. Maar in de kinderwinkels vindt ze absoluut haar gading niet meer wegens “te kinderachtig”.

Zij wil nu gewoon skinny jeans dragen met een leuk t-shirt en/of sweater. Onze jongste was altijd nogal girly en ze wil maar al te graag nog verder jurken dragen, maar mag het alstublieft ook een beetje stoer zijn? Als we in de kinder- en jeugdwinkels shoppen, dan zijn de jeans net niet skinny genoeg en dan staan op de meeste t-shirts of sweaters tekeningen. En de prinsessenjurken in de allervrolijkste kleurtjes is mijn kleinste ontgroeid. We zagen dit eerder al bij de oudste: een jaar lang is het even zoeken naar een eigen stijl en naar een winkel waar ze haar gading kan vinden. En die zijn er véél te weinig, en bovendien zijn ze vaak nogal prijzig, wat zonde is voor kledij die je niet meer dan één seizoen zal dragen.

Dat leidt wel eens tot frustraties bij onze jongste. Want net op het moment dat ze de overgang aan het maken is van meisje naar vrouw en net op het moment dat haar lijf haar hoofd misschien net niet helemaal volgt, vindt ze niet (altijd) de kledij om haar groeiende persoonlijkheid en haar groeiend zelfbewustzijn uit te drukken. En dan mag je als mama wel troosten met de woorden dat het “maar een fase is, dat het volgend jaar écht wel beter zal zijn”, daar heeft ons meisje op dit moment niet veel aan. En dus plannen we binnenkort een écht shoppinguitje, zodat we de juiste winkels kunnen bezoeken en zodat de oudste haar jongere zus de weg kan wijzen.

Tips over leuke, betaalbare winkels voor stoere tienermeiden met een peperkoeken hartje zijn trouwens altijd welkom in de comments. Onze jongste zal u dankbaar zijn (en de mama ook) ;-).