Waar ik blij van word…

De dagen zonder klagen zijn vandaag gestart. Ook bij mij. Niet dat ik dat ooit 10 dagen op een stuk volhoud. Maar het begin was er vandaag alvast (min of meer). In plaats van uiting te geven aan bepaalde frustraties zal ik deze avond nog eens een “tourke du living” fietsen op mijn hometrainer en maakte ik vandaag, op de Internationale Dag van het Geluk, een lijstje van de (kleine) dingen waar ik gelukkig van word.

1. De echtgenoot en de dochters. Uiteraard. Mijn grootste bron van geluk.
2. Uitslapen
3. Zon en vakantie
4. Een heerlijk rustig ontbijt met de krant erbij
5. Een verse mattentaart bij dat ontbijt
6. Dat éne kopje Caffé Latte ‘s morgens
7. Rondhangen in pyjama
8. Mij klaarmaken voor een feest, met alles erop en eraan: mooie kledij, haren en maquillage in orde en dan de blik van de echtgenoot als hij me ziet
9. Een concert van Bruce Springsteen, Pearl Jam, Snow Patrol,…
10. Een lang vergeten liedje dat je opeens terug op de radio hoort
11. Bloemetjes
12. Chocolade
13. Het allereerste Italiaanse ijsje op vakantie
14. Een grapje dat lukt: met uitgestreken gezicht een valse bewering brengen, je toehoorder er laten in trappen en dan al na een paar seconden “strijk gaan”
15. De jongste kietelen
16. De laatste knuffel voor het slapengaan
17. De slapende dochters nog even een kusje gaan geven als ze in hun bed liggen – niets schoners dan de onschuld van je kind
18. Samen de slappe lach krijgen
19. Met de dochters en de echtgenoot op uitstap
20. Bijkletsen met vriendinnen
21. Headbangen en dansen in het algemeen
22. In onze tuinzetel met een boek “een kleurke opdoen” in de eerste zon van het jaar
23. Eindelijk dat éne ding vinden waar je al zo lang naar zocht, of het nu een kledingstuk is, dat éne perfecte paar schoenen, iets voor in huis of een fantastisch mooi boek
24. Hoge hakken – om op te staan natuurlijk, van erop lopen word je net iets minder gelukkig
25. Fietsen als je het goede ritme te pakken hebt
26. Kussen en flirten met de echtgenoot
27. Mijn zonnebril opzetten
28. De eerste keer blote benen in de zon
29. In bed kruipen – van zodra het opgewarmd is
30. Lege wasmanden en een opgeruimd huis – dat eerste kwartier nadat de kuisvrouw is geweest

(www.quoteaddicts.com)

Advertentie

Puberkuren

Ongelooflijk fier en blij zijn wij met onze prachtige dochters. Twee tienerdames intussen, van 13 en bijna 16. Met een eigen karakter en een eigen willetje. Geïnteresseerd, open, liefdevol. Aan het begin en halverwege hun groei naar volwassenheid. Het is een eer om hen op dat pad te mogen begeleiden, om hun weg van dichtbij te mogen meemaken.

Maar heel af en toe komt het ook tot confrontaties. Wanneer mama en papa hun ontwikkeling in de weg staan met hun onmogelijke en absurde regeltjes. Wanneer mama en papa oordelen dat ze nog niet klaar zijn voor die volgende stap en “neen” zeggen. Dan durft het hier in huis wel eens flink stormen.

Het is telkens opnieuw schrikken als je dat als mama overkomt. In 98% van de gevallen kunnen wij hier thuis goed praten. Er is ruimte voor overleg en meestal komen we er ook samen uit. Maar af en toe zijn er toch wel eens akkefietjes. Dan vinden zij dat wij “onredelijk streng” zijn en niks toelaten en dan zijn wij verwonderd waar al die emoties ineens vandaan komen.

Het escaleert soms zo snel, zonder dat je er erg in hebt. Dan probeer je de spanning te breken met een flauw mama-grapje (dat ze in alle andere omstandigheden al ogen rollend afdoen als flauwe ouderhumor) en dan is het net die ene keer dat het écht verschrikkelijk verkeerd valt. Dan wordt er hier al eens geroepen en teruggeroepen, dan vloeien er tranen en wordt er wel eens met een deur gegooid.

En ja, ik draag zeker mijn deel van de verantwoordelijkheid in onze stormen. Ik zou soms ook wat meer op mijn tong moeten bijten en alles eerst moeten laten afkoelen vooraleer we het uitpraten. Ik zou beter moeten weten – been there, done that – mijn dochters hebben hun koppigheid, hun gevoel voor drama en hun sterk ontwikkelde onrechtvaardigheidsmeter uiteraard van geen vreemde ;-).

Het hoort erbij. Om op te groeien tot volwaardige volwassenen moeten ze hun grenzen opzoeken en deze in vraag stellen. Ze hebben gelijk dat ze hun grenzen soms te beperkend vinden en dat het dringend tijd is om deze weer wat verder te leggen. Dat ze daarbij soms lijnrecht tegenover ons komen te staan, is part of the game. Maar toch doet het pijn. Want ook wij doen wat we doen met de allerbeste bedoelingen. Wij willen hen alleen maar beschermen.

Onze beschermingsdrang vloekt vaak met onze wil om hen de ruimte te geven. Het is zoeken naar een evenwicht. Vaak vinden we dat blindelings, maar af en toe knettert het eerst voor we dat evenwicht terugvinden. Moeten we allemaal even bekomen. En achteraf, als we allemaal gekalmeerd zijn, overleggen we opnieuw, tot we er in alle rust wel samen uitkomen.

En intussen denkt de mama: nog maar een paar jaar en dan is die vermaledijde puberteit ook weer gepasseerd. Dat de dochters tegen dan misschien wel klaar zullen zijn om het huis uit te gaan, daar denken we nu nog niet aan. IK ben daar nog niet klaar voor (als ik dat ooit al zal zijn)…

(www.pinterest.com)

Deeltijds werken: back to the fifties?

Vandaag las ik in Het Nieuwsblad dat “als mama deeltijds werkt, is vooral papa op zijn gemak”. Hoe vrouwen van zodra er kinderen komen, meestal een stapje terugzetten en dat voor een stuk “uitboeten” omdat vanaf dat moment alle huishoudelijke taken op hun nek terecht komen. En het vooral de papa is die daarvan profiteert.

Toen ik 20 jaar geleden op de arbeidsmarkt kwam, was het ook geen geweldige periode om te starten. Je mocht blij zijn als je een job vond. Het startloon was niet geweldig, maar als je maar hard genoeg werkte en je maar genoeg bewees, dan kwam uiteindelijk alles wel in orde. Dat was de stok die ons voorgehouden werd. En dat deden we dan ook. De echtgenoot combineerde een voltijdse job als leerkracht met een freelance bestaan als sportjournalist. Ik werkte voltijds in de media en voegde daar op een blauwe maandag ook nog avondles Italiaans bij.

Een paar jaar lang werkten we hard en veel. Maar dan begin je aan kindjes en staat je leven op zijn kop. Dan krijg je het moeilijk om alles nog te combineren. Je wil graag professioneel hetzelfde niveau halen, maar ook voor je kindje zorgen. En dan bots je tegen je grenzen aan. Dan heb je het moeilijk om je kindje achter te laten bij een nochtans geweldige onthaalmoeder. Dan wil je op tijd thuis zijn. Dan zit je op een werkdag al eens in gedachten bij een ziek kindje thuis. Dan begint het te wringen. Dan worden al die lange werkdagen te veel. Dan krijg je hoe langer hoe vaker te horen: “awel, een halve dag verlof?” en vind je dat niet meer grappig, omdat je wel degelijk je uren gedaan hebt…

Dan overleg je thuis en beslis je samen dat je een stap zal terugzetten. En dat heeft een serieuze impact. Een dagje minder werken, wil niet noodzakelijk zeggen dat je werklast vermindert. Je bent een dag minder op het werk, maar je doet je werk van voorheen in 4 dagen. Of je collega’s krijgen het extra druk de dag dat jij er niet bent, wat de sfeer niet altijd ten goede komt. Je bent ineens ook “dat moedertje, die voor haar kinderen kiest”. Weg promotiekansen.

Van die extra dag maak je gebruik om thuis bij te werken, boodschappen te doen, met de kinderen bezig te zijn, te koken. Heel ontspannend ;-). Zeker als de kinderen klein waren, was er van me-time weinig sprake. En uiteraard profiteerde de echtgenoot ervan. Dat was ook onze bedoeling: dat ik hem eens een dag kon ontlasten. Want dat gunde ik hem, net zoals hij mij telkens opnieuw aanmoedigde om niet alleen maar “te werken”, maar ook wat te lezen of wat te sporten.

Het was een gezamenlijke keuze en ik kreeg daar ook waardering voor. Van de echtgenoot, die heel vaak liet horen dat het fijn was om eens in de week thuis te komen en eten op tafel te hebben. Van de kinderen die die ene dag hun verhaal wel meteen bij mama kwijt konden. Van de maatschappij, omdat er tegenover die keuze een aanmoedigingspremie stond. Dat beetje geld gaf me het gevoel dat het belangrijk was om die zorg op mij te nemen, dat het geapprecieerd werd.

En net dat staat momenteel onder druk. Ik maak me zorgen als ik zie hoeveel jonge mama’s afhaken omdat de combinatie voor hen teveel wordt. Omdat het maatschappelijk hoe langer hoe minder gewaardeerd wordt dat je professioneel een stapje terug zet. “Wees gewaarschuwd: dit zal een serieuze impact hebben op je pensioen.” Dat je telkens opnieuw geconfronteerd wordt met die paar voorbeelden van topvrouwen die hun topfunctie wel (perfect?) weten te combineren met een hele tros kinderen en je je telkens opnieuw voelt tekortschieten omdat jij die lat niet haalt of wil halen.

Dat het voor de jonge papa’s ook niet evident is. Dat hij je je stapje terug wel gunt, maar dat hij zich nu extra verantwoordelijk voelt. Dat het nu nog belangrijker wordt dat hij zijn job houdt, promotie maakt en opslag afdwingt. Dat daar ook opofferingen voor nodig zijn en dat hij dan inderdaad van jou verwacht dat jij het thuis doet draaien. Dat hij ook onder druk staat van zijn werkgever en collega’s. Dat er voor hem geen excuus is om niet hard te werken, want jij bent er toch voor de kinderen. Dat hij daardoor minder tijd heeft voor zijn kinderen en jou, is part of the deal. Terug naar het maatschappijmodel uit de jaren ’50?

Is dat wat we als maatschappij willen? Voor onszelf, voor onze partner, voor onze kinderen? Soms vraag ik me af hoe hoog het percentage burn-outs moet worden om alternatieven bespreekbaar en betaalbaar te maken. En hoe ver we nog van dat breekpunt zitten. “There is no alternative.” Daar geloof ik niet in. Het kan wel degelijk anders. In Zweden wordt momenteel al volop geëxperimenteerd met een 30 uren-week. “Onbetaalbaar! Een utopie” wordt hier telkens geroepen als het idee geopperd wordt, maar de eerste resultaten van het experiment blijken positief: er is minder ziekteverzuim, de balans werk-privé wordt beter én zelfs de bedrijven maken meer winst door een verhoogde productiviteit bij hun werknemers.

En dan kijk ik naar mijn dochters en hoop ik dat we het tij snel kunnen keren. Voor hen, en voor hun kinderen. Want ik gun hen “tijd”. Voor zichzelf, voor hun partners, voor hun kinderen. Om te verkwanselen of om nuttige dingen te doen. Om te kiezen. Om te leven, te werken en te genieten.

Mama’s september-schooldipje

Het schooljaar is opnieuw gestart en dat voelen we. Die eerste schoolweken zijn telkens opnieuw verschrikkelijk hectisch. Voor de dochters en de echtgenoot is het weer wennen aan het vroege opstaan en de dagelijkse fietsritjes. Bovendien beginnen ook de hobby’s stilaan weer. Om hoe laten  werden onze meisjes op hun tenniscourts verwacht? En is het nu deze week al dansles of hebben we nog een weekje respijt?

Ook voor mij is het toch even naar adem happen begin september. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik stilaan mijn 42 levensjaartjes begin te voelen, maar eigenlijk is het septemberdipje een terugkerend fenomeen. Al in mijn jaren als sportjournalist bleek de US Open telkens het tornooi te veel. Daar waar ik in januari met veel goesting (de eerste week toch) opstond om de Australian Open live te volgen, viel dat in september met de US Open eigenlijk altijd een beetje tegen: het was telkens opnieuw trekken en sleuren om het einde van de grandslam te halen.

Gelukkig keert het dipje snel. Van zodra het oude, vertrouwde schoolritme ons leven weer bepaalt, valt het allemaal weer in de plooi. Misschien laten we ons in de zomermaanden een beetje te makkelijk meeslepen door het mooie weer en het vakantiesfeertje. Maken we een uitstapje, blijven we hier en daar eens plakken en liggen we al eens veel te laat in ons bed. Geen probleem voor de echtgenoot en de dochters, want zij kunnen uitslapen. “The lady of the house” moet er wel staan. Maar geen nood, want ze heeft eigenlijk niet zo veel slaap nodig. Denkt ze. Tot het nieuwe schooljaar begint, iedereen uitgerust aan het nieuwe jaar begint en de vermoeidheid toeslaat. Het helpt ook niet dat de mama des huizes graag van de zeeën van tijd in de zomervakantie gebruik maakt om zoveel mogelijk te kunnen afvinken van haar to do-lijstje (liefst alles eigenlijk).

Bovendien laten we ons elk jaar weer vangen door de septemberrush. Ben ik nu echt de enige die zich pas de laatste dagen voor de start van het schooljaar realiseert dat de kinderen toch écht nog schoenen nodig hebben? Dat de sandalen geen optie zijn voor regenachtige dagen en dat hun ballerina’s knellen? Dat er terug brooddozen kapot of verdwenen zijn? En dus spendeer ik mijn middagpauze aan het zoeken van penselen in verschillende dikte. Om een dag later met een nieuw lijstje ook nog eens potloden te gaan kopen. Het verloopt die eerste septemberweken bij ons vaak met wat horten en stoten, niet zo gladjes als ik in mijn hoofd plan.

Maar het komt wel goed. En af en toe maken we van de nood een deugd. Zo hebben onze dochters dit jaar al winterjassen in de kast hangen. De jongste had immers schoenen nodig. We hebben tieners in huis, dus ze weten goed wat ze willen. En dus kunnen we met hen naar Wijnegem, naar die éne winkel waar ze de perfecte sneakers hebben. Ja, we hadden ze ook via internet kunnen bestellen, maar de mama wil graag dat haar dochters-in-volle-groei hun schoenen eerst passen. En toen we dan toch in het winkelcentrum waren, konden ze meteen ook voor een winterjas kijken. Allebei onze dames vielen als een blok voor “hun” jas. Binnen het uur stonden we weer buiten, met schoenen én jassen. Een unicum. Ik denk niet dat we er ooit al zo vroeg bij waren ;-).

En nu nog een paar nachtjes bijslapen en dan kan mijn oude lijf er ook weer tegenaan. Wanneer was alweer het volgende Europese voetbalavondje gepland? Gegarandeerd dat ik dan een paar uurtjes slaap inhaal ;-).

Goed begonnen…

Twee dagen ver zijn we intussen in het nieuwe schooljaar en onze jongste doet het goed. Ook de echtgenoot en de oudste hebben de vakantie intussen uitgezwaaid, de ene met al wat meer tegenzin dan de andere, maar voor hen was het een terugkeer naar het bekende. Al is het ook voor hen toch even spannend. De echtgenoot krijgt nieuwe klassen, de oudste krijgt nieuwe leerkrachten en dat is toch elke keer weer even aanpassen. Maar de aftrap is gegeven (en de oudste had zelfs al huiswerk dit weekend), we zijn vertrokken. De eerste dagen waren een meevaller voor onze jongste en dat was vooral voor de mama een grote opluchting.

Nieuwe vriendinnetjes. Dat ze helemaal alleen die speelplaats op moest, daar zat de mama toch wel mee in haar maag. Want dat deed de mama vroeger absoluut niet graag. Gelukkig heeft de jongste de genen van de papa geërfd. Waar wij in onze schulp durven kruipen, zet zij haar grootste glimlach op, bijt door de zure appel heen en legt contact. En dus ontmoet ze bij het betreden van de speelplaats een meisje dat ooit nog met haar gedanst heeft. Blijkt dat meisje ook in haar eentje de overstap te maken van een andere school en komen ze toevallig in dezelfde klas terecht. Maar ook met de andere meisjes in de klas liep het vlot. En dus kwam de jongste enthousiast thuis na haar eerste schooldag.

Het fietsen van en naar school. Nu ons meisje naar het middelbaar gaat, fietst ze naar school. Een hele rit. Dagelijks zitten ze toch een klein uurtje op de fiets. En dat is wennen. In de oefensessies had ze toch wel moeite met het ritme, maar dan deden we de heen- en terugrit uiteraard in één keer. Donderdag was de mama nog van de partij, maar vanaf vrijdag fietste ze met de zus en haar vriendinnen mee naar school. En dat zijn meiden met ervaring én een stevig tempo. Maar donderdag vloog de jongste er ook goed in. De mama moest even naar adem happen om haar bij te benen. Ook vrijdag stond ze goed haar mannetje. Al was de mama toch opgelucht toen ze het ’s morgens 9 uur en ’s avonds half vijf zag worden zonder telefoontje. Geen problemen, rit goed verlopen, alles in orde…

Zenuwen. Er was toch wel wat spanning. Bij haar en bij de klasgenootjes. Ze vertelde dat haar klasgenootjes die eerste middag in de refter niet veel door de keel kregen. Haar ontbijt was ook niet geweldig geweest, maar tegen ’s middags had ze echt wel honger. Terwijl de rest met moeite een boterhammetje binnen kreeg, at zij met veel smaak haar boterhammetjes op. Het bewijs dat het ergste achter de rug was ;-).

En toch. Tegen vrijdagavond was haar kaarsje echt wel uit. Er vloeiden opnieuw traantjes, ze vergat haar naailes, het was allemaal wat veel geweest. En dus hingen we in de zetel, keken we tv, lazen we een boekje en deden we niet veel bijzonders meer. Het is toch wel een grote stap. En je mag als mama dan begaan zijn en meeleven, uiteindelijk moet je hen loslaten en moet je erop vertrouwen dat je ze voldoende hebt meegegeven om het hen zelf te laten doen. En het allerliefst wil je hen beschermen, het hen makkelijker maken, het in hun plaats doen, maar dat kan niet. En dan verstop je dat jij het ook moeilijk vindt, dat het jou ook raakt en ontroert omdat je het niet zwaarder wil maken voor hen.

En dan ben je blij dat de eerste dagen goed zijn verlopen, maar vooral dat het al weekend is, dat je meiden thuis zijn, dat je hen in de watten kan leggen, voor hen kan koken, samen met hen tv kan kijken en veel kan knuffelen in ons coconnetje. En morgen gaan we er weer voor! (Maar vandaag even niet…)

Een nieuw begin

Net als in zovele Vlaamse gezinnen is ook bij ons vanmorgen weer de schooldrukte gestart. Het wordt hier routine, met een leraar-echtgenoot en de oudste die al aan haar vierde middelbaar toe is. Voor de jongste was het toch wel spannend: zij start in het eerste middelbaar, op een nieuwe school.

Tot nog toe viel het allemaal mee. Er vloeiden traantjes bij het afscheid, lang geleden in juni, maar die leken al lang vergeten. De schoolvoorbereidingen verliepen ook zonder problemen: we kochten een “grote” fiets, een nieuwe boekentas, extra schoolspulletjes en dat vond ze allemaal leuk. De laatste twee weken gingen we ook intensief oefenen en reden we regelmatig van en naar school. Zonder problemen.

Maar gisteren was er toch even een paniekmomentje. Na een fijne dag met de hartsvriendin uit het lager besefte ze ineens dat het “voor echt” was. Dat de bekende lagere school, met de jarenlange klasgenootjes, de vertrouwde meesters en juffen achter de rug was. Dat ze in een nieuwe school zou starten en dat ze het alleen zou moeten doen, zonder het hartsvriendinnetje aan haar zijde. En toen doken de zenuwen op en vloeiden er even traantjes. Wat uiteraard ook voor een ferme krop in de keel bij de mama zorgde. Die weent sowieso makkelijk mee, zeker als het over de dochters gaat.

Maar vanmorgen ging het van een leien dakje. Ja, ze was op tijd op, maar ze had een goede nacht achter de rug. De fietsrit naar school verliep bijzonder vlot (het tempo lag ook heel erg hoog, misschien had ze er toch wat nood aan om de zenuwen uit het lijf te fietsen). We arriveerden aan de school en ik vroeg of ik haar nog wel een knuffel mocht geven, nu ze naar het eerste middelbaar gaat. “Natuurlijk, mama!”. We knuffelden en ik liet haar gaan. Nog even keek ik haar na, hoe ze door de schoolpoort stapte.

Ze draaide zich nog even om, zwaaide, zette haar mooiste glimlach op en stapte de speelplaats op. En de mama keek toe, ontroerd, en fietste maar snel terug naar huis. Waar ik een hele dag in spanning zal afwachten tot ik haar terug mag ophalen. Tot ik haar verhalen kan horen over die eerste dag. Maar toen ik haar zag vertrekken met die smile tot achter haar oren, dacht ik: “het komt allemaal wel goed”.

Mijn groot kleintje. Alweer een beetje meer loslaten…

As we speak #augustus

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Lopen voor je kan stappen. Er werd toch wel wat verbouwd in augustus. Na de tuinkamer pakten we ook de woonkamer aan. Begin augustus maakten we van een reisje van de dochters gebruik om de woonkamer een nieuwe kleur te geven. Ergens de komende weken zou ons nieuw bureau geïnstalleerd worden, kunnen we ons salon zijn definitieve stek geven en de tuinkamer terug op orde zetten. Het heeft hier even allemaal overhoop gestaan en het is nog een beetje kamperen momenteel. Het zal ook nog niet direct allemaal in orde zijn. Nadat het bureau geplaatst is, moet het gekuist worden, moet de oude werkkamer opgerommeld en verhuisd worden. En daarna kunnen we aan de afwerking beginnen. Kunnen we de muren aankleden en het gezellig maken.

Het doet wat met een mens dat verbouwen (en dan is dit nog een piece of cake). Het gaat me soms niet snel genoeg en soms weer te snel. Dan ben ik in mijn hoofd al 3 stappen verder aan het denken, maar volgen de werken niet (die ik zelf aan het uitvoeren ben). Dan ben ik tijdens het schilderen al aan het kuisen. Dan ben ik vooraleer de meubels er staan al foto’s aan het ophangen. Die we nog niet hebben, maar die ik meteen wil bestellen, hoewel ik nog niet weet hoe groot we ze eigenlijk willen. Ik word soms moe van mezelf. Gelukkig blijft de echtgenoot met beide voeten op de grond. Hij laat me razen, kijkt al eens mee welke foto’s ik graag zou willen en welke maat misschien wel zou passen. Hij laat me doen, gooit er hier en daar al eens een kritische bedenking tussendoor, sust als het nodig is en geeft me het gevoel dat ik uiteindelijk zelf beslis om toch nog maar wat te wachten.

Werken en vakantie. Het zit er weer bijna op voor de echtgenoot en de dochters. Het schooljaar komt stilaan in zicht (al mogen we dat nog niet te luid zeggen). Er wordt hier momenteel vaak naar school gereden zodat de jongste stilaan ook went aan haar nieuwe fiets en aan de route die ze vanaf september maar al te vaak zal afleggen. Beide dochters hebben ook flink opgeruimd in hun kamers en de logeerkamer, om plaats te maken voor hun nieuwe schoolboeken, die intussen gearriveerd zijn (en nog gekaft moeten worden).

En toch wordt er ook nog hard genoten van het mooie weer. Er zat al eens een snipperdagje zee tussen met ons viertjes en er komen de laatste weken veel vriendinnetjes over de vloer. En bij het minste streepje zon halen we de barbecue boven. Het was toch een fijne zomer met ons viertjes!

Lezen. Er zijn de voorbije maanden toch wel een aantal boeken de revue gepasseerd. Typische vakantielectuur. Het ene romannetje al wat beter dan het andere. Het ene boek bleef al wat langer hangen dan het andere. Ook “Het smelt” van Lize Spit stond hier op het leesmenu, maar ik was er niet wild van. Ik zag eigenlijk al van bij de eerste bladzijden waar het boek naartoe zou gaan en toen het zo ver was, raakte het me niet. Het verhaal wordt ook – bewust – met een zekere afstandelijkheid verteld, maar net dat vormde een hinderpaal voor mijn inleving. Misschien had ik het niet moeten lezen naast het zwembad, misschien was mijn setting totaal verkeerd (het onderwerp van het boek tegenover het losse, gemoedelijke vakantiesfeertje) maar het pakte me niet. Het verhaal zoog me niet naar binnen, en dat vind ik altijd jammer.

Kijken. Tijdens onze schilderweek hadden we tijdelijk geen kabelaansluiting, maar dat hebben we eigenlijk niet gemist. We kampeerden even in onze tuinkamer en ontdekten “House of Cards”. Zalige serie, onwijs goed geacteerd, zeer kritische blik op de Amerikaanse politiek en zijn vuile (macht)spelletjes. Herkenbaar trouwens ;-).  We waren meteen allebei mee en hebben ons aan wat binge-watching overgegeven. Beperkt uiteraard want één van ons moest werken en de andere werd verondersteld recht af te lijnen. Rond zijn we nog steeds niet geraakt, na een weekje hadden we weer kabel en fietsten de Olympische Spelen er even tussen. Als we er nu nog in slagen om de kinderen op tijd in bed te krijgen, dan kunnen we misschien reeks één nog beëindigen voor de start van het schooljaar.

Praten. Het blijft prachtig om mee met de dochters te mogen opgroeien. Om hen volwassen te zien worden, om gesprekken en discussies met hen te voeren. Om met hen te lachen, om hen te plagen en te kittelen. Het is minder fijn om ruzie met hen te maken, om hen te moeten bijsturen, om grenzen te moeten trekken, maar gelukkig blijven dat soort momenten duidelijk in de minderheid. En het hoort er ook bij. Ook al moeten we dan even slikken en stellen we onszelf dan ook wel in vraag. Maar het blijft een fijn stelletje en ze zijn op de goede weg. Al wordt het tijd dat het schooljaar terug begint, want ze beginnen elkaar (en dus ons ook) soms op de zenuwen te werken. Er wordt al eens geruzied en er vliegen al eens verwijten heen en weer.

Laat het geregelde schoolbestaan dus maar terug van start gaan, al gaan we nog één weekje genieten van het mooie weer, het zonnetje en elkaar.

Terug naar school

Ik weet het. Nog 2,5 week vakantie voor de boeg en dus wil je nog niks horen over school en de bijhorende terugkeer. Ik was ook zo. Maar wij zitten hier dit jaar met een meisje dat de overgang maakt van het lager onderwijs naar de middelbare school. En daar horen toch wat voorbereidingen bij. En ettelijke strooptochten om haar van de nodige uitrusting te voorzien.

Zo gingen we een paar weken geleden al met haar op zoek naar de perfecte fiets. Onze meisjes fietsen immers naar school. Ondanks het feit dat ze even goed met de papa zouden kunnen meerijden, geven zij er de voorkeur aan om te fietsen. Gezond en ontspannend na een dagje op de schoolbanken. Na hun halfuurtje fietsen is de eerste spanning van de dag volledig verdwenen en kunnen ze met volle moed aan hun schoolwerk beginnen. Gelukkig blijft papa de noodoplossing op regenachtige dagen. Als het ’s morgens regent, stappen ze met veel plezier in de auto. Maar als ze ’s morgens met de fiets vertrokken zijn, keren ze ’s avonds met de fiets ook terug. Tenzij het stortregent natuurlijk.

De jongste had nog geen “grote” fiets, maar dat is intussen opgelost. Grappig dat haar “grote” fiets trouwens meteen groter is dan die van de zus op die leeftijd. En dat hij meteen ook de huidige fiets van de mama overtreft ;-). Ze is er blij mee en heel fier op. Maar we zullen toch nog een paar keer flink mogen oefenen voor we haar met een gerust hart in het verkeer loslaten. Alhoewel, een gerust hart… Ik herinner me nog toen de oudste aan haar middelbare school-carrière begon dat ik telkens opgelucht was als ik het 9 uur had zien worden. Dan was ze zeker zonder ongelukken op school gearriveerd… Hetzelfde ’s avonds. Als het half vijf was en ik geen telefoontje gekregen had, was ik gerust. Weer een dag voorbij… En je went eraan natuurlijk, maar die eerste 3 maanden keek ik toch telkens opnieuw op de klok en slaakte ik even een zucht van opluchting.

Tot de dag dat het effectief even misging. Dat ze met hun stuur in elkaar haakten en met twee tegen de grond gegaan waren. Dat ze de papa gebeld hadden, die hen was komen oppikken. Maar dat er op wat blauwe plekken na gelukkig niet veel aan de hand was. Dat de fiets voor het eerst getekend was, zij ook een beetje, maar dat de ongerustheid daarna wel wegebde. Ze waren uiteindelijk toch voorzichtig en ze reageerden bijzonder volwassen. Daarna hoefde de mama niet meer elke morgen en elke avond op de klok te kijken… Al zal de ongerustheid met de tweede fietsster in huis toch weer even toenemen.

Tweede onderdeel van de noodzakelijke schooluitrusting voor het middelbaar is de gsm. En de bijhorende vrijheid op het internet. Ook dat vraagt even oefening en wat strenge regels van de mama en de papa. Uiteindelijk hebben we haar laten starten met de oude gsm van de zus. Dat ding heeft al één en ander meegemaakt, is ook niet meer het snelste toestel dat je op de markt kan vinden, maar onze jongste was er blij mee. Typisch voor het tweede kind uit het gezin, bij ons toch. Ze blijft geweldig gelukkig als er weer wat spullen van de oudste haar kant opkomen. Als ze genoeg geoefend heeft (en als de eerste ongelukjes en valpartijen verteerd zijn) mag ze tegen Kerstmis of zo wel haar eigen telefoon uitzoeken. Tegen dan weten wij ook of ze voldoende zorg kan dragen voor haar spullen.

Laatste noodzakelijke onderdeel van haar uitrusting waren de nodige schoolspullen. Na 6 jaar lager onderwijs was ze wel toe aan een nieuwe, grotere boekentas. Ons uitbundig meisje koos dezelfde rugzak als haar oudere zus, maar opteerde voor een neutraal donkerblauw kleurtje. Nadat we ook de nodige pennen, brooddozen en kaftpapier uitgekozen hadden, waren we voorlopig weer gesteld. Grappig trouwens hoe vooral de pennen hier elk jaar wel massaal verdwijnen. Brooddozen ook trouwens.

Toen we thuiskwamen, bleken net haar boeken geleverd. Zij vond het geweldig, wou meteen lijstjes maken met spullen die ze nog nodig zou hebben voor het begin van haar schooljaar. Ze is zo klaar voor haar nieuwe start. De oudere zus moest glimlachen bij zoveel enthousiast vertoon van haar “kleine” zus, maar wil vooral nog genieten van de rest van de vakantie. En de mama? Die zal de komende weken nog nodig hebben om te wennen aan een nieuwe middelbare scholier in huis. Ze worden toch veel te snel groot…

Juli was…

Met een paar dagen vertraging wegens schilderwerken in huis, toch nog een maandoverzicht. En juli stond volledig in het teken van vakantie, Italië, vriendschap, rust, genieten en ons gezin.

Italië. Wat het Songfestival allemaal niet kan doen. Dat een Italiaanse deelname zoveel indruk kan maken dat het al die jaren later nog gevolgen heeft. Toen ik als 13-jarige bakvis viel voor de knappe ogen van Raf, zat de verleiding in het complete plaatje. Het melancholische nummer (Gente di mare), de onbegrijpelijke taal, het contrast tussen de in mijn ogen zachtere, verlegen jongeman aan het begin van zijn carrière en de ietwat brute, vol zelfvertrouwen zittende zanger met reputatie. Het liedje bleef bij, de zangers verdwenen naar de achtergrond, maar ook de taal bleef sluimeren. 4 jaar later was de keuze voor Italiaans er eentje vanuit het hart.

Toen we 5 jaar geleden voor het eerst met onze meisjes naar Italië trokken, voelde dat voor mij een beetje als thuiskomen. Het lekkere eten, de rust, de zon, de mentaliteit, het Italiaans. En het zaadje is intussen ook bij de dochters geplant. Vooral de oudste is helemaal mee in het Italiëverhaal. Al liet ook de jongste dit jaar weten dat ze Italiaans wil leren, zodat ze zich kan redden als ze later naar Toscane trekt. Tot afgrijzen van de echtgenoot, die het tijd vindt om de Italiëzotheid wat te laten rusten.

Vriendschap. 5 jaar Italië, 4 jaar Noorse ontmoetingen. We kijken er met zijn allen naar uit. En dat allemaal dankzij de vriendschap die de jongste 5 jaar geleden sloot met een Noors leeftijdsgenootje. Twee dolle weken, samen spelen, samen zwemmen, communicatie met handen en voeten en dankzij vertalingen van de papa’s die daardoor ook veel contact hadden. Twee jaar later volgde een nieuwe toevallige ontmoeting en kregen we weer 2 prachtige weken samen.

Intussen regelen we ontmoetingen via Facebook en tellen we allemaal af. Het klikt nog altijd tussen de meisjes, die 10 minuten nodig hadden om te ontdooien, maar daarna geen moment uit elkaars buurt te vinden zijn. Tussen de papa’s, die samen voetbal kijken en politiek bediscussiëren. Tussen de mama’s, die over hun dochters en hun wegen naar volwassenheid ideeën uitwisselen. Samen zonnen, samen zwemmen, samen eten, samen praten. Grappig hoe je over de grenzen heen toch telkens opnieuw zoveel gelijkenissen ontdekt. Zoveel meer dat we delen dan dat ons scheidt. Op naar de volgende ontmoeting. In België, Noorwegen of Italië dan maar weer…

Talen. De echtgenoot en ik zijn talenmensen. Hij Germaans, ik Romaans. Maar we delen een liefde voor boeken. Taal als communicatiemiddel was meer iets voor hem. Hij stapt makkelijker op mensen af en staat meer open voor contact. Ik ben voorzichtiger. Ik zal daardoor soms ook afstandelijker overkomen, terwijl ik niets liever zou willen dan meepraten. Maar intussen hoort het bij vakantie. En nog steeds is hij vlotter en legt hij makkelijker contact, maar ik heb bijgeleerd.

Het mooiste is echter te mogen zien hoe de dochters zijn opengebloeid. De jongste lijkt op haar papa. Geen problemen met communiceren, in welke taal dan ook. Of met handen en voeten, maar binnen de kortste keren heeft ze wel vriendjes en vriendinnetjes. Zij werd in de loop der jaren wat kieskeuriger, leerde dat je soms wel eens het deksel op de neus krijgt als je te open bent. De oudste neigde wat meer naar de mama en had soms een duwtje in de rug nodig. Kreeg in het prille begin wel eens hulp van de zus, maar wil dat niet langer en overwint zichzelf. En doet dat met brio en geniet ervan. Ze krijgt hoe langer hoe meer communicatietrekken van de papa. En de mama kijkt toe en geniet. Ons grootste cadeau voor hen is misschien wel hun openheid naar en interesse in anderen.

Rust, genieten en ons gezin. Je hoeft er uiteraard niet helemaal voor naar Italië te reizen, maar onze 3 weken samen hebben ons wel deugd gedaan. Ruimte maken voor elkaar, voor onze dochters, is makkelijker als er een hele dag geen “moetjes” op je programma staan. Als je niet in de sleur zit van werk, huishouden, school, taken… En dan kom je thuis met het vaste voornemen om de Italiaanse stemming ook thuis vast te houden, maar al snel slorpt de realiteit je weer op. Ben je weer aan het wassen, plassen en schilderen voor je er erg in hebt. Dan zijn de dochters een weekje naar zee met hun grootouders, schilderen de mama en de papa intussen de woonkamer en is het de jongste die elke avond aan de telefoon vraagt: “hebben jullie vandaag wel al me & you-time gehad?”.

Maar misschien zit dat genieten vooral in de kleine dingen. In een dag samen schilderen en samen meezingen met “Radio Nostalgie”, waar ze verdacht veel nummers uit onze jeugd draaien. In het aftellen en uitkijken naar het moment dat we de dochters kunnen ophalen en ze weer thuis zijn. In het getater de hele rit naar huis. In het samen zijn met elkaar en met fijne mensen. In het nu leven. Niet blijven hangen in wat had kunnen zijn, wat anders had gekund of gemoeten. Geen zorgen maken over wat morgen komt, maar gewoon vandaag genieten. Lukt dat? De ene dag wat beter dan de andere, maar misschien zit de schoonheid vooral in het proberen, elke dag opnieuw, en minder in het slagen zelf.

Als ik dat nu eens meeneem naar augustus?

Toscane: de geliefde bekende.

Onze eerste week vakantie in Italië brachten we door in Toscane, intussen al voor de vijfde keer. We kennen de streek, we kennen onze agriturismo, we kennen de eigenaar, we kennen zelfs de stadjes in de omgeving. En toch verveelt het niet. Toch is het telkens opnieuw de eerste bestemming die de kinderen opperen wanneer we over onze vakantieplannen beginnen te praten.

Het is er mooi weer. In de vijf jaar dat we er logeerden hebben we er anderhalve dag minder weer gehad. Het heeft er ooit eens een nacht en een voormiddag gestormd. Dat was de avond van de halve finale tussen Nederland en Argentinië op het WK 2014 in Brazilië en de echtgenoot was samen met onze Noorse vriend de heuvel op geklommen om de match te gaan bekijken. Het werd een lange match, want het draaide uit op verlengingen en strafschoppen en eigenlijk bleek er die avond ook niet veel te zien, vertelde de echtgenoot achteraf. Het onweer dat we in de verte hoorden rommelen, kon niet op het einde van de match wachten. En dus moesten de echtgenoot en de Noorse vriend de heuvel af in hels weer. Een zanderige steile heuvel verandert na een regenbui in een gladde, glibberige modderpoel. Een halfuurtje na de match stond er dan ook een modderduivel voor de deur van ons appartementje. Door en door nat en verschrikkelijk vuil. De volgende morgen was het grijs, viel er nog wat regen en was het vooral héél erg winderig. Geen zwembadweertje dus. De enige mindere dagen in de 8 weken die we er al doorbrachten.

Je ontmoet er fijne mensen. Ergens terugkeren waar je al geweest bent, zorgt ervoor dat je weleens mensen opnieuw tegenkomt die er een jaar eerder ook al waren. Dat kan meevallen, dat kan tegenvallen, maar in ons geval was het een fikse meevaller. Toen we er het eerste jaar logeerden, ontmoette de jongste een Noors meisje, waar ze een hele week mee doorbracht. Ook tussen beide ouderparen klikte het. Intussen brachten we al voor de vierde keer tijd samen door in Toscane en het blijft telkens opnieuw een fijn weerzien. Voor ons hoort het intussen bij Toscane: Noorse ontmoetingen. Ook de oudste vond dit jaar aansluiting bij een internationaal groepje jongeren. Er werd lang gebabbeld, er werd genoten van elkaars gezelschap. Maar er is ook een keerzijde: het maakt het moeilijker om te vertrekken. Dit jaar vertrokken wij als eersten. Zij zouden nog een weekje blijven. En dan is het moeilijk om de knop om te draaien, zeker als het fijne dagen waren. Dan vloeien er wel eens traantjes bij de dames des huizes.

Het bekende geeft rust. Weten waar je terecht komt, weten hoe ver je moet rijden, waar de winkels zijn, welke stadjes je opnieuw wil bezoeken, waar je lekker kan eten voor een eerlijke prijs, dat geeft mij rust. Ik heb soms echt wel last van reisstress: de lange rit, het pakken, hoe zal het er zijn: is het (min of meer) proper, zal er gezelschap zijn voor de kinderen, is het er rustig genoeg om goed te kunnen slapen? De avond voor we voor het eerst alleen met ons gezinnetje naar het buitenland zouden trekken, stelden ook onze dochters de vraag “of het allemaal wel zou meevallen en of ze wel andere vriendjes zouden ontmoeten”. Hier weten we zeker dat er andere kinderen zullen zijn, dat de communicatie na een paar dagen toch op gang komt en dat het allemaal wel losloopt. Voor mij is de vakantie dan ook geslaagd als ik mijn meisjes zie genieten. Als ze contact leggen, als ik hen hoor praten en spelen. Als ze ’s avonds niet lang genoeg buiten kunnen blijven “want de anderen zijn daar ook nog”. Als ik hun ogen zie blinken na alweer een geweldige dag. Als een uitstapje niet per sé hoeft, “want de rest blijft vandaag ook hier en we hadden afgesproken”…

De feestjes zijn zalig én lekker. 3 keer per week organiseert de eigenaar een feestje in het hoofdhuis, waar alle gasten welkom zijn. “Welcome party, pizza party en pasta party”. Het eten is eenvoudig, maar overheerlijk. Bovendien wordt er gedanst, gezongen, of samen naar het EK voetbal gekeken. Het is een geweldige ijsbreker, zeker als blijkt dat je voor én na de feestjes allemaal samen diezelfde heuvel moet beklimmen of afdalen. De beste manier om in contact te komen, om kennis te maken of om bij te praten. Voor een mama is er niks mooiers dan de dochters voor of achter haar zien of horen tateren.

Ze spreken er Italiaans. Ik weet dat bovenstaande dingen ook elders te vinden zijn, in Frankrijk, Spanje, Griekenland, Portugal of een eilandje in de Middellandse Zee. Maar hier komt de Italianist in mij 2 weken aan zijn trekken. Italiaans horen, pogingen doen om het te spreken, ik geniet ervan. Het hoort bij vakantie. Engelse antwoorden krijgen omdat ook zij hun vreemde taal willen oefenen en omdat ze blijkbaar héél erg duidelijk horen dat je toerist bent, nemen we er dan maar bij.

Voor ons is Toscane rust en genieten. Al 5 jaar lang. Al wordt het nu misschien wel tijd dat we een ander stukje wereld zien. De echtgenoot heeft het soms wel wat gehad met de Italiaanse chaos, het domani-principe (morgen is er nog een dag), het verkeer, de heuvels (het draaien en keren, de concentratie), altijd weer pizza en pasta of ijsjes. Misschien wordt het nu echt wel tijd om onze Noorse vrienden in eigen land een bezoekje te brengen ;-).