(www.someecards.com)
Je hebt mensen in allerlei soorten en maten. Zo zijn er die al in augustus ideeën hebben voor de kerstcadeautjes en dan al beginnen te verzamelen. Mensen die allicht eind september al volledig klaar zijn met het hele kerstgedoe en stilaan al plannen kunnen beginnen te maken voor de volgende editie. Ik heb daar ongelooflijk veel bewondering voor, maar ik ben dus niet zo. Pas nadat de Sint uit het land is, denk ik voor het eerst aan Kerstmis. Vaag, want in mijn ogen hebben op we dat moment nog zeeën van tijd om aan de kerstcadeautjes te beginnen. Bovendien plan ik altijd een weekje verlof voor de kerstvakantie en dat is het ideale moment om te shoppen. Zo zit het toch in mijn hoofd.
En dus trokken we gisteren met ons drietjes naar Wijnegem. Kwestie van een kerstoutfit te scoren en misschien toch ook wat kerstcadeautjes te vinden. Het was heel gezellig, maar we kwamen wel met lege handen thuis. En dat had ik eigenlijk kunnen weten.
- Ik heb een hekel aan de drukte. Het begon allemaal al met het “gevecht om de parkeerplek”. Het is daar in Wijnegem zo’n warboel, zeker als je niet beneden kunt parkeren, maar het dak op moet. Maar gelukkig was er nog wel een plekje vrij en konden we ons in het winkelgewoel storten. Het werd wel snel duidelijk dat “cadeautjes shoppen” misschien toch niet zo’n sterk idee was geweest. Zowel in de Rituals als in de Flying Tiger stonden rijen van minstens 20 personen aan te schuiven. Ook in de Panos waren er 40 wachtenden voor ons.
- Geduld is niet mijn sterkste kant. Hoewel het eigenlijk allemaal best goed vooruit ging, hebben we de wachtrijen gelaten voor wat ze waren. Geen Rituals, geen Flying Tiger, geen Panos en ook geen winkelbon voor Wijnegem. Niet dat we dat van plan waren, maar dat zal je dus al zeker niet onder onze kerstboom vinden dit jaar.
- Ik heb een hekel aan rommel. Kleren shoppen kan aangenaam verlopen als je een overzicht krijgt van hetgeen een winkel te bieden heeft. Met onze tienerdochters komen we regelmatig in de Zara (de kleinere maten zijn er perfect voor meisjes die de overgang maken van kind naar vrouw), maar ordelijk is het er enkel vlak na opening. Een jeansbroek vinden is er een onmogelijke opgave van zodra er een klant is gepasseerd. Alles ligt er door elkaar, wat ooit een ordelijke stapel van éénzelfde soort broek was, is tegen de middag een kluwen van allemaal verschillende broeken door elkaar en de maat en de soort waar jij je zinnen op hebt gezet is altijd onvindbaar. Zucht.
- Het “schoonste” in de mens komt boven in zo’n shopwalhala. Mensen die ruzie maken voor die ene broek in een bepaalde maat. Je staat te kijken naar een mooie trui, zoekt naar de maat en iemand komt die onbeschaamd voor je neus weghalen. Je staat aan de kassa aan te schuiven en altijd zijn er wel die de wachtenden voor hen “niet gezien hadden”. Het zou de periode van vrede op aarde moeten zijn, maar van zodra een mens een voet over de drempel van een winkel zet, is het blijkbaar gedaan met alle “goede wil”.
Dat het misschien toch alweer niet zo’n ingenieus idee was, besefte ik toen we het na een dikke drie uur voor bekeken hielden. Laat ons zeggen dat de buit mager was en we eigenlijk alledrie met hoofdpijn buiten kwamen. En dus zullen we – ook naar jaarlijkse gewoonte – onze kerstshopping toch maar weer in “ons” Heist-op-den-Berg doen.
En misschien moeten we volgend jaar in augustus toch al eens aan de cadeautjes beginnen denken. Alhoewel ik vrees dat ik ze dan zo goed verstop dat ze in december onvindbaar blijken en we last minute alsnog voor reservecadeautjes moeten gaan shoppen 😉! Misschien moeten we ons er gewoon bij neerleggen dat we te oud zijn om nog te veranderen en gewoon “go with the flow”. (Maar dan liever niet in Wijnegem, de week voor de kerstvakantie…)
Tifosa 