Laat december maar komen!

December is voor mij een van de mooiste maanden van het jaar. Dat was het al als kind, toen ik mij nog volledig kon onderdompelen in de magie van de Sint en later die maand mocht aftellen naar mijn verjaardag, de kerstboom en de nieuwjaarsbrieven. Dat is het nog steeds als volwassene, al zijn de redenen nu natuurlijk een beetje anders:

• December is nog altijd magie en verwachting. Het is aftellen naar de kerstboom, naar het versieren van het huis.
• Het is je ogen uitkijken naar de kerstverlichting die intussen toch al frequenter in het straatbeeld begint op te duiken. Daarnet nog bij die ene buur die van zijn volledige voortuin altijd een glitterende lichtbal maakt. Toch moeten glimlachen om alle verzamelde kerstkitsch.
• Het is aftellen naar een nieuw begin. Het is de laatste maand van het jaar: tijd om even terug te blikken op het voorbije jaar. Maar altijd in de wetenschap dat je binnenkort weer met een nieuwe, lege lei mag starten.
• Het is een poging doen om dit jaar wel kerstkaartjes te maken en op tijd verstuurd te hebben. In 2017 nog zou voor de verandering eens fijn zijn.
• Het is soms al even oefenen voor het schrijven van een nieuw cijfertje: 2018.
• Het is het moment om kalenders in huis te halen die nog volledig blanco zijn en je beschroomd voelen als je voor het eerst een nieuwe afspraak in het nieuwe jaar moet inschrijven.
• Het is kerstlijstjes maken en hopen dat die vele boeken- en geschenktips die je de voorbije maanden als een volleerde hoarder verzamelde, misschien wel onder de kerstboom zullen liggen.
• Het is vakantie. Het is gezellig samen thuis zijn. Het is tijd maken voor elkaar, voor de kleine geneugten des levens.
• Het is de kachel aansteken, de kaarsjes doen branden, de lichtjes van de kerstboom laten schijnen, een boek nemen en in de zetel gaan zitten. Het is tijd hebben om te lezen. Om dan soms, na een uurtje in een andere wereld geweest te zijn, rond je te kijken en zien dat dat voor de rest ook geldt, verspreid doorheen het huis.
• Het zijn examens met studerende dochters en een verbeterende echtgenoot. Dat geeft elke keer opnieuw een speciale sfeer in huis.
• Het is verwennerij voor de dochters en de echtgenoot: een glaasje drank brengen, een koekje of wat fruit tussendoor. Het is cake bakken en hun lievelingskostjes koken.
• Het is stil in huis wanneer er gestudeerd wordt. En dus profiteert ook de mama ervan om al wat sneller de wasmanden bij te werken en hier en daar wat kleine klusjes te doen. Om dan de dochters de gezegende uitspraak te ontlokken: “Elke keer dat wij moeten studeren, wordt er hier gestofzuigd. Je doet er echt om, hè?” “Neen, maar ik kan mij beter ook nuttig bezighouden terwijl jullie werken, niet?”, “OK, maar dan toch liever in stilte!”
• Het is uitgelatenheid van zodra de examens erop zitten. Gezelligheid troef ook: de dochters hebben een paar dagen vrij en ook mama probeert thuis te zijn. Intussen worden die paar dagen vrolijk volgepland en fungeert de mama vooral als chauffeur, maar één dag houden we voor ons drietjes, om samen te shoppen.
• Het is tijd voor “Home Alone” (alledrie), voor “A Christmas Carol” en doe “Love Actually” ook nog maar een keertje.
• Het is veel en uitgebreid koken.
• Het is hopen op een dagje sneeuw. En keihard duimen dat je die éne dag dat het in België nog eens wit ziet, niet de baan op moet.
• Het is pakjes zoeken, heel soms een geweldige ingeving krijgen en in stilte genieten als de verrassing slaagt.
• Het is feest vieren, je mooi maken, samen eten, samen genieten, samen pakjes openen.
• Het is Music for Life.
• Het is er even met zijn tweeën tussenuit glippen.

December is en blijft een tijd om samen te zijn, om te genieten. Thuis, met de hele familie. Het is elke keer weer beseffen dat je gezegend bent, samen, en daar intens dankbaar om zijn. Nog 2 nachtjes en we beginnen aan “mijn” maand.

PS: Als dat hele kerstgedoe u gestolen kan worden, kan u de komende maand mijn blog misschien best af en toe eens mijden. U weze gewaarschuwd ;-).

Advertentie

Vijf op vrijdag: december-voorpret

Het einde van november is in zicht. Het zijn de somberste dagen van het jaar en er is voorlopig nog te weinig kerstverlichting om de boel wat op te fleuren. Het is donker als je naar je werk vertrekt en het wordt alweer donker als je naar huis terugkeert. Maar we maken het thuis gezellig: we halen bloemetjes in huis, we doen onze kachel branden, steken onze kaarsjes aan en beginnen stilaan plannen te maken voor de feestdagen.

We denken al eens na over goede voornemens voor 2018. Na bijna 44 jaar op deze wereld heb ik wel door dat ik geen goede voornemens hoef te maken op 1 januari. Het duurt in de maand januari vaak welgeteld een (paar) dag(en) vooraleer we de goede doelstellingen door ramen en deuren zwieren. Maar vorig jaar heb ik stiekem in december komaf gemaakt met mijn Cola Light-verslaving. (Still going strong, trouwens!) Het duurt 3 weken om van een voornemen een gewoonte te maken. En dus wil ik in december misschien nog eens een experimentje opzetten. Wie weet heb ik dan tegen januari opnieuw een gewoonte die mijn leven beter maakt, in plaats van een vage wens om het eindelijk eens volledig anders aan te pakken. Te beginnen op 1 januari. Of 2 januari. Of de maandag na de vakantie. Misschien. Of toch maar niet?!

We beginnen stilaan al eens aan de feesten te denken. Wat gaan we wanneer doen en met wie? Zullen we er eindelijk nog eens in slagen om dit jaar wel kerstkaartjes gemaakt te krijgen en te versturen? Wanneer kunnen en mogen we de kerstboom zetten? Vaag beginnen we ook al wat te mijmeren over onze kerstlijstjes: boeken die we nog willen lezen, series die we willen zien, muziek die we willen horen, hoeven we even niet meer zelf te kopen. We beginnen ze te verzamelen op ons wenslijstje. Ideeën om de geliefden te verrassen beginnen stilaan ook op te borrelen. Het enthousiasme voor Sinterklaas begint hier intussen toch wat te zakken. Met twee tienerdochters in volle examenvoorbereiding is de magie toch wat verder te zoeken en dus kijken we liever uit naar de kerstvakantie en de eindejaarsfeesten. Al zal het ook wel even slikken worden als de oudste dit jaar voor het eerst zal uitgaan op Oudjaar en er om middernacht dus niet “live” zal zijn voor de kussen en wensen. Misschien moet ik dat “loslaten” toch aan mijn goede voornemens toevoegen 😉.

We beginnen de post-examenweek al te plannen. Het gaat ineens allemaal zo vlug. Nog één week les en daarna beginnen mijn huisgenoten (beetje bij beetje) aan hun examens. Dat eerste trimester is weer voorbij gevlogen. Daarna twee weken doorbijten en dan zijn we allemaal samen thuis. Het moment om nog wat aankopen te doen en om gewoon samen wat te cocoonen bij de kerstboom. De echtgenoot heeft dan wel nog een drukke week, maar het is gewoon fijn om dan met ons drietjes samen wat te plannen. Om te gaan shoppen, om wat “vrouwenfilms” te kijken, om gezellig samen te bakken. Om de echtgenoot in de watten te leggen als hij tegen zijn verbeterdeadlines aankijkt of lange dagen op school maakt.

We tellen al een beetje af naar Music For Life en De Tijdloze. Als de examens er voor de dochters opzitten, begint Music For Life. Het is gewoon gezellig om dan samen thuis te zijn. De lichtjes in de kerstboom branden, en liggen pakjes klaar en de tv staat de hele dag op. Geweldige muziek, pakkende verhalen en dat enthousiasme in de kou, ik krijg het er écht warm van. In die periode vind ik het vaak zonde dat de gewone programmering van de zenders “Music for Life” verdringt.

Op Oudjaar maakt “De Tijdloze” al jaren deel uit van onze feestvreugde. Als er in huis gevierd wordt, is de Tijdloze de achtergrondmuziek bij het koken, het klaarmaken en de start van de gezelligheid. Als we buitenshuis vieren, vind ik het vaak zonde dat we nét in de top 20 moeten vertrekken. Al checken we rond 8 uur altijd nog even wie er dit jaar nu weer op één staat in “onze” Tijdloze.

44. Ergens tussendoor mag ik ook nog eens wat kaarsjes uitblazen. Het wordt een mooi, evenwichtig getalletje dit jaar. “Ocharme, zo midden in de feesten verjaren, vind je dat niet erg?” Neen. Het maakt december extra bijzonder. Midden in de feest- en examen-drukte was er altijd ook even tijd voor mijn speciale dag. Al toen ik kind was en nog steeds nu ik “groot” ben.

Aanleiding van dit blogje was een mailtje van StuBru om te stemmen voor de Tijdloze. Ineens besef je dat het toch wel weer heel snel gegaan is. Het zijn dan misschien de donkerste dagen, maar hier en daar begint er toch een eenzame kerstversiering op te duiken. Het “holiday season” is er écht bijna. Laat de voorpret dus maar beginnen!

Gespot: de allereerste kerstboom

Toen we deze avond na een familiebezoekje huiswaarts keerden, zagen we tot onze grote verbazing al een allereerste kerstboom staan blinken. En alhoewel ik net geen kerstkindje ben en stiekem ook al volop aftel naar de lichtjes, de kerstboom, de pakjes, de feestdagen en de winterse gezelligheid vind ik half november véél te vroeg om al in kerstsfeer te gaan.

Volgens onze familieoverlevering moeten de Sint en zijn Pieten het land terug uit zijn vooraleer je de kerstboom mag zetten. En nu is de Sint nog maar net in België gearriveerd (gelukkig waren er geen stoute kinderen dit jaar) en hebben we net onze eerste kerstboom opgemerkt. Dat klopt niet. Dat kan niet. Ook al zijn onze dochters intussen met hun 15 en 12 te groot voor een bezoekje van de Sint (of misschien ook niet), de kerstboom komt ons huis pas in het weekend na Sinterklaas. Of nog net iets later aangezien beide dames en de leraar-echtgenoot dan volop in de examens zitten en we misschien niet echt tijd zullen hebben om een kerstboom te versieren. Misschien strooien wiskunde en Latijn nog wel even roet in het eten.

Waar we wel al mee bezig zijn, zijn de cadeautjes en de lijstjes. Voor één keer hebben we het in onze familie professioneel en tijdig aangepakt en hebben we vorige week al namen getrokken. We weten dus al voor wie we kerstcadeautjes moeten voorzien, nu moeten de lijstjes nog volgen en dan kunnen we op strooptocht. Maar de familiesnelheid kennende zullen we allicht de tweede week van december nog een herhalingsmailtje moeten sturen om naar de wishlists te informeren en ja hoor, ik pleit schuldig, ik ben meestal de voorlaatste om een lijstje te posten. En ondanks alle goede voornemens zullen we ons dan toch weer in de drukte van de laatste decemberweken mogen storten om nog iets te vinden, zoals elk jaar overigens – tradities zijn er om gerespecteerd te worden ;-).

Eigenlijk vind ik dat wel goed: ik krijg mijn hoofd niet in kerstmodus voor de Sint gepasseerd is. En ja, die brengt hier ook nog jaarlijks een bezoekje. Niet alleen voor de mete- en petekindjes, maar die andere familietraditie dat de Sint niet langer op bezoek komt van zodra je de kaap van de 12 rondt, hebben we besloten te negeren. Zolang de dochters flink hun schoentje zetten, met de nodige pintjes, klontjes suiker en wortels erbij, zal de Sint zeker zijn best doen. Al wordt het hoe langer hoe moeilijker om onze tieners te verrassen. En vindt de mama het stiekem jammer dat er hier geen schitterende Playmobil-huizen meer worden gebracht. Wat een lol hadden we toen we die ’s nachts met zijn tweetjes nog ineen mochten knutselen ;-).

Nog 3 weken tijd om een Sint-cadeautje te verzinnen voor onze dochters. Nog 3,5 week voor ik de echtgenoot smekend aankijk om alstublieft toch een kerstboom in huis te halen, ondanks de wiskunde of het Latijn. Tot dan negeer ik elke kerstboom die durft opduiken in mijn gezichtsveld, want de Sint komt niet als de kerstboom er al staat (en ik ben ook écht héél braaf geweest dit jaar)…

Sneeuwpret toen en nu

Zondag vierden we Kerst bij mijn ouders. Dankzij de witte pracht werd het voor de kinderen een editie om niet te vergeten.

We waren amper gearriveerd of ze stonden al klaar om “buiten te spelen”. De neefjes waren al volop sneeuwballen aan het gooien en sneeuwmannen aan het maken en dus konden onze dochters niet wachten om hen te vervoegen. Toen mijn broer dan ook nog een slee bovenhaalde, kon de sneeuwpret helemaal niet meer stuk. Onze oudste trok de slee en vroeg de neefjes en het nichtje telkens weer of ze het “snel” of “heel snel” wilden. Uiteraard moest het “heel snel”. Wat er dan telkens op neer kwam dat de slee uit de bocht ging, omkiepte, en de kinderen met veel geschater in de sneeuw terecht kwamen. We kregen ze amper binnen voor het eten en zelfs de keuze “in de sneeuw spelen of de cadeautjes openmaken”, lag ditmaal niet voor de hand 😉

Ik had het moeten weten. Ook ik heb nog steeds herinneringen aan dat ene sneeuwballengevecht van toen ik een jaar of 9 was. Met onze oom en tante en ons neefje en nichtje van “naast ons”. De mannen tegen de vrouwen, de “groten” tegen de “kleintjes”. Het werd toen een onvergetelijke namiddag in de sneeuw. Wij goed ingepakt in duffelcoats, met laarzen, muts, sjaal en handschoenen of wanten. Sneeuwballen gooien, sneeuwmannen en sneeuwvrouwen maken en dan fier poseren voor de foto. Het sneeuwde nog die namiddag. Veel vallen en op het einde van de namiddag kleddernat en ijskoud naar binnen gaan, maar met zalige herinneringen aan een onvergetelijk feest in de sneeuw.

Dat hadden onze kinderen gisteren ook. En wij keken toe. Hoe onze dochters hun neefjes en nichtje op sleeptouw namen. Hoe ze net iets minder snel liepen zodat ze af en toe ook eens geraakt werden door een sneeuwbal. Hoe ze hun jongste neefje toch lieten ontsnappen. Hoe de oudste haar neefje telkens en telkens opnieuw op sleeptouw nam met de slee. Ik hoor het gelach nog toen die slee alweer uit de bocht ging en ze alweer in de sneeuw terecht kwamen. Ik zie de kinderen nog binnenkomen, met roze wangetjes en ijskoude handen, maar met een glimlach tot achter hun oren. Ze gaan hun kerst, editie 2014, nooit vergeten. “Weet je nog, die keer in de sneeuw?”

En de mama, die stond erbij, fotografeerde, en genoot met volle teugen van de sneeuwpret van de kinderen…