Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.
De weken kabbelen voorbij, we hebben de herfst intussen omarmd, we mochten al eens een uurtje langer slapen, maar schrikken nog elke dag als het ’s avonds weer veel te vroeg donker wordt. De kachel werd zelfs al een keertje aangestoken, we genieten van de kaarsjes en de huiselijke gezelligheid. Er wordt hier de laatste weken ook veel gelezen.
Boeken. De echtgenoot zit nog steeds verdiept in de nieuwste Ken Follett, ik heb intussen “Oorsprong” van Dan Brown al achter de kiezen. Netjes binnen de sprint-week van de bibliotheek. Is het een hoogvlieger? Niet echt, maar het is een typische Dan Brown: het is spannend, er zit wat kunst en geschiedenis doorheen het verhaal verweven en professor Langdon krijgt natuurlijk weer te maken met één of ander godsdienstig genootschap dat het niet helemaal goed meent. Uiteraard krijgt hij daarbij ook hulp van alweer een knappe en intelligente vrouwelijke sidekick. Voorspelbaar, al zat er toch een kleine tech-twist in. Het is een vlot tussendoortje, meer van hetzelfde. Gelukkig doseert Dan Brown marketinggewijs goed. Als hij dit soort boeken bij wijze van spreken jaarlijks op de markt zou brengen, zouden we het al lang beu zijn.
Muziek. Het was al een tijdje geleden, maar zaterdagavond woonde ik samen met een goede vriendin nog eens een concert bij: Royal Blood in de Lotto Arena in Antwerpen. Ik verwachtte er veel van. Ik vond hun debuut knap: onvervalste, strakke rock. Intussen brachten ze een tweede cd uit en die kende ik niet zo héél goed (op de radiohits na). Voor ons werd het een teleurstelling. “Retestrak” werd het optreden genoemd en dat was nu net het tegenovergestelde van de indruk die wij hadden. Als de gitaar na elk nummer gewisseld wordt, valt de vibe telkens opnieuw stil. Veel nummers werden ook uitgemolken met lang uitgesponnen solo’s of breaks om daarna nog een laatste strofe of refrein in te zetten. Wij hadden niet de indruk dat ze écht met volle goesting op het podium stonden. Toen we de zaal verlieten hoorden we hier en daar wel commentaar van “het beste optreden ooit”. We keken elkaar aan en zeiden quasi tegelijkertijd “bij mij haalt het nog niet eens mijn top 20”. Tja, als je Springsteen, Pearl Jam, U2, REM, Snow Patrol en zovele andere toppers op je concertpalmares hebt, dan ben je verwend natuurlijk.
Fietsvibe. Hier wordt van tijd tot tijd geweldig gesport. Al durft de herfst vaak wel eens een dip inluiden. Dat was ook dit jaar weer het geval. De start van het schooljaar, de drukte en de vermoeidheid zorgden ervoor dat het fietsen nogal vaak geschrapt werd. Maar sinds een paar weken hebben we er weer zin in. Grappig genoeg hangt dit bij mij ook vaak samen met het vinden van een paar betere leesboeken. Als ik écht tijd wil maken om te lezen, kan ik dat evengoed op de hometrainer doen. Als ik dan per sé een boek uit wil hebben, durf ik al eens te overdrijven met dat fietsen. Bovendien vliegt een uurtje sporten zo voorbij als je in een goed boek verdiept bent.
Winterfood. Grappig hoe het weer toch voor een stuk ook wel een impact heeft op hetgeen je eet of dat waar je voorkeur naar uitgaat. Het ijsjesseizoen is hier intussen écht wel achter de rug, het bakseizoen heeft zijn intrede gedaan. Bij het ontbijt wordt de granola ’s morgens des te vaker vervangen door warme havermoutpap. Bovendien is de pompelmoes aan een comeback bezig en hebben de aardbeien voorlopig weer afgedaan.
Rond de overschakeling van het zomer- naar het winteruur vind ik die hele herfstperiode maar niks. Maar we zijn intussen even verder: Sint-Maarten is al in het land, Sinterklaas wordt hier en daar ook al eens op een dak gesignaleerd en de eerste lichtjes zijn ook al opgedoken. Stilaan worden er vage plannetjes gemaakt voor wat winter- en feestgezelligheid. En dan krijgt de herfstcharme je toch te pakken. Mij toch 😉.
Sinds een paar weken zijn de dochters in onze verzameling tv-series gedoken. Het begon allemaal toen de oudste voor geschiedenis naar “iets middeleeuws” moest kijken. Toen we haar voorstelden om dan maar “The Pillars of the Earth” te bekijken, wou ze dat wel eens proberen. (Ze moest het toch maar één aflevering uithouden, dan had ze haar job gedaan.) Maar ze zat wel heel snel in het verhaal van Aliena en Jack en dus ging de hele reeks er vlotjes door. Een beetje tot ongenoegen van de jongste die al dat geweld, de hekserijen, het bijgeloof, het moorden, plunderen en verkrachten maar niks vond, maar wel bleef meevolgen.
Tifosa 