Herfstelijke nestdrang…

Nu de temperaturen een duikje genomen hebben, het weer overwegend grijs is en we regelmatig buien over ons heen krijgen, kunnen we er niet langer omheen: de herfst is in het land. Ik sta hier niet bepaald te juichen. Zeker de eerste regendagen durf ik me wel eens te wentelen in heimwee naar warmte en zon. Maar gelukkig past een mens zich aan en al snel blijken er toch ook weer wat voordelen bij het nieuwe seizoen te horen.

• We mogen weer onze winterkleren uit de kast halen. Kijk, het enthousiasme in de lente wanneer de zomerspulletjes voor het eerst weer gedragen worden, wanneer je voor het eerst een jurkje of rokje kan dragen met blote benen, is altijd groter. Maar het blijft wel leuk om na het zomerseizoen weer eens andere kleren te kunnen kiezen. Om in je garderobe weer stukken te ontdekken waarvan je het bestaan bijna vergeten was. Om voor het eerst terug een sjaal te kunnen dragen. Om mezelf te kunnen inpakken in mijn rode wintermantel en te genieten van de warmte.
• Weg met de sandalen, leve de laarsjes! Het is fijn om sierlijke, vrouwelijke, meestal hoge sandalen en pumps te dragen, maar dat gaat ook vaak gepaard met een slippertje hier of een valpartijtje daar. De combinatie van hoge schoenen, flexibele enkelgewrichten, een stevig tempo en een aangeboren onhandigheid durft in de zomer al eens tot gênante situaties leiden. En dus ben ik telkens ook weer blij als de laarzen uit de kast mogen. De laatste jaren geef ik de voorkeur aan stoere boots. Die toch ook hoog zijn. En waar we de afgelopen 2 weken toch ook al 2 keer mee gestruikeld zijn. Maar het is de stoere gedachte die telt!
• Witloof met ham en kaas! Een hele zomer geniet ik van pasta, van slaatjes, van barbecue. Van uitgebreid tafelen met een glaasje wijn erbij zonder urenlang in de hete keuken te moeten staan. Van zodra het weer omslaat, krijg ik net zin in uitgebreid koken. En dan mag er gerust ook weer wat stevigere kost op het menu. Dan kan ik ’s morgens slechtgezind worden van het grijze regenweer, tot ik nadenk over wat we zullen koken en ik me ineens realiseer dat het seizoen van het witloof weer begonnen is. En dat smaakt nooit beter dan de allereerste keer na het lange zomerseizoen. Gisteravond dus. En vandaag, om er meteen goed in te vliegen 😉.
• Het ijsjesseizoen is voorbij, maar het bakseizoen is begonnen. Cake, koekjes! Het kriebelt echt om de oven weer aan te steken en het huis te laten geuren naar vers gebak. Alleen nog eens een uurtje tijd vinden (of maken).
• Van zodra het grijs wordt, de temperatuur een duik neemt en de regen met bakken uit de lucht valt, heb ik de neiging om te nestelen: kaarsjes aan, een tv-dekentje erbij en lekker languit in de zetel tijd maken voor het nieuwe tv-seizoen. Maar het valt dit jaar wel een beetje tegen: buiten Prison Break is er momenteel niet geweldig veel te zien. Dan toch maar Netflix? Laat ons zeggen dat we hier voor het eerst een opening maken om de vooruitgang in onze tv-wereld binnen te brengen. Onze dochters juichen al bij voorbaat, maar we zijn er nog niet 😉.
• We mogen de kachel al eens aansteken. Elk jaar kijk ik uit naar de allereerste keer houtvuur. Dan ga ik ervoor staan tot mijn kaken rozig zijn van de warmte. Daarna treedt er jammer genoeg weer gewenning op.

September is elk jaar opnieuw druk. Na twee vakantiemaanden gaat het tempo de hoogte in. Er komt zoveel tegelijkertijd op ons af, er valt zoveel te doen. Het is wennen, het is aanpassen, het is een nieuw ritme zoeken. Maar na een paar weken verloopt er al eens een dag rimpelloos. Af en toe hebben we zelfs een gevoel van controle. Dat ook prompt weer voorbij gaat 😉. Maar op die schaarse momenten van rust kan het vele moois dat de herfst toch ook te bieden heeft, mij écht wel gelukkig maken.

Tot alles hier weer in het honderd loopt, het buiten stormt en ik al luidop begin af te tellen naar (lees: zagen om) de eerstvolgende zonnige, hete zomerdag…

Advertentie

As we speak #donker november

Een “As we speak” is een blogpost waarin je vertelt over je huidige bezigheden. Kleine zaken die je gelukkig, gek of gefrustreerd maken, maar die geen hele blogpost waard zijn. Een verzameling kleine feitjes dus waarin je even halt houdt bij het leven “zoals het is”. Een poging tot een terugkerend rubriekje, geïnspireerd door Lilith van Tales from the Crib.

Met een beetje vertraging deze maand wegens een virusje dat de oudjes hier in huis weer even lam legde. Ik wou dat ik het op de echtgenoot kon steken, aangezien hij net een dagje vroeger voor de bijl ging, maar we moeten eerlijk bekennen dat ik al een dikke week tussen hangen en wurgen zat. Net toen ik dacht dat ik er aan het doorkomen was, bleek ik de echtgenoot besmet te hebben en gaf hij mij de genadeslag. Het jonge volk in huis daarentegen houdt goed stand. En we gaan vooral veel hout vasthouden, want de examens staan voor onze beide dames voor de deur.

Donkere dagen. Als de zon schijnt, het ijskoud is en de bladeren in vele kleuren een prachtig tapijt vormen, dan kan ik echt heel hard van de herfst genieten. Maar dit jaar is de herfst vooral donker. Het is donker als je ’s morgens je huis verlaat, de trein neemt en naar je werk stapt. En als je ’s avonds terug naar het station stapt, de trein terug neemt en naar huis keert, is het al terug donker. En tussendoor is het heel vaak grijs en nat. Echt leuk vind ik dat niet. Het is ook absoluut niet aanmoedigend om ’s middags snel een wandelingetje te gaan maken. Even een fris hoofd halen in de regen is niet bepaald aangenaam. En de was hangt nu héél vaak aan het rekje binnen in plaats van zalig uit te waaien buiten.

(www.pinterest.com)

Ik mis licht, ik mis het zonnetje. En het is nog net te vroeg voor de kerstverlichting en bijhorende sfeer. Als ik kon, hield ik een herfstslaapje: je mag me wakker maken half december, liefst op een dag dat het vriest dat het kraakt. Het enige voordeel is dat we hier momenteel héél veel kaarsjes branden om toch nog een beetje licht en gezelligheid in huis te halen. Eindelijk zijn we die zak theelichtjes van in de begindagen van ons samenwonen nu ook echt aan het opbranden ;-).

Geweldige tv-series. Wat moet een mens doen als het zo vroeg donker wordt? Samen gezellig onder een tv-dekentje kruipen en een paar series bingewatchen. Met de dochters zijn we nog steeds in de ban van Gossip Girl. Seizoen 2 (en high school) is zonet afgerond, we gaan hier met zijn allen naar “university”. Aan dit tempo studeren we misschien nog tegen begin 2017 af. De echtgenoot vindt het maar niks en komt af en toe zijn vrouwen eens op de tegenstrijdigheden in het scenario wijzen, of met de personages lachen, maar de dames des huizes kunnen het (flinterdunne) verhaaltje wel smaken. Elke generatie zijn eigen “Beverly Hills 90210”.

Als we onze dochters eindelijk in bed gekregen hebben, is het tijd voor “The Bridge”. Ja, we lopen al een paar jaar achter. Maar we zijn er net in geslaagd het tweede seizoen uit te kijken en zijn pas aan het derde seizoen begonnen. Wat een serie! Wat een actrice! Wat een pareltje!

En er is eindelijk zelfs weer één en ander op tv. Een nieuwe reeks van “Wat als?”. Een half uurtje humor van eigen bodem én van de bovenste plank. Al mocht het van mij gerust wat langer duren: het is elke keer zo snel voorbij. En om het weekend goed in te zetten is er “Victoria”. Het blijft toch een typisch Britse gave om zo prachtig sfeer te scheppen. Dat was al het geval bij “Downton Abbey”, “Mr. Selfridge”, “Poldark” en nu ook weer bij dit verhaal over Queen Victoria. Er wordt telkens opnieuw zoveel zorg gestoken in de acteurs, de decors, de kledij en de sfeerschepping. Ook deze serie is alweer een lust voor het oog. Dan speelt het eigenlijk geen rol meer als er eens wat dichterlijke vrijheid genomen wordt ten opzichte van de historische correctheid.

Agenda-luxeprobleempjes. November was een drukke maand, met redelijk wat uitnodigingen. En zoals dat hoort, kwamen die allemaal samen. Soms gebeurt er een paar weken niet veel, maar dan heb je ineens afspraken aan de lopende band. Allemaal leuke dingen, uiteraard, anders durven we hier en daar wel wat schrappen. Maar nu kwam het allemaal samen in één week en dan moet je achteraf eerlijk bekennen dat het hoofd het allemaal nog wel wil, maar dat het 42-jarige lijf af en toe wel even protesteert. Een feestje? Fijn, maar het duurt toch wel een paar dagen eer je dat uit je systeem krijgt.

Gelukkig hebben we voor de volgende (feest)maand al de nodige vakantie/rustdagen ingebouwd om alles verteerd te krijgen: Sinterklaas, een verjaardag, een post-examen-uitstapje met de dochters, Kerstmis, Oudjaar en Nieuwjaar. Ik kijk er al naar uit, al moeten we dan eerst nog wel de examens door.