Productief dagje

Er zijn zo van die dagen dat je bergen werk verzet. Dat je energie te over hebt en dat kwijt moet. Vandaag was zo’n dag. Was het de zon die al stralend scheen bij het ontwaken? Of was het de koffie na twee koffieloze dagen die voor extra energie zorgde? Of was het lijf eindelijk (een beetje) hersteld na twee weken van maag- en darmvirusjes? Of werkte het goede voorbeeld van de dochters aanstekelijk? Zij namen na maanden van winterellende nog eens sportief de fiets naar school.

Feit is dat we deze voormiddag al serieus productief waren. Er werd een afwasmachine in- en uitgeladen, er werd een wasje gedraaid en een mand gestreken. Er werd verse pasta op tafel gezet tegen de thuiskomst van de fietsende dochters. Er werd opgeruimd en een beetje gekuist. De bedden zijn opgemaakt en de was is al gesorteerd voor komend weekend. Bovendien heb ik al een priem of 10 extra gebreid en begint de sjaal voor de jongste stilaan ook écht wel vorm te krijgen. Tussendoor deden we nog de tour van Brabant en Antwerpen met de dochters (heen en terug naar de orthodont, de tennis- en danslessen). Bovendien werd er al voor de 8^ste keer op rij geblogd (al 8 op 40, we are going strong 😉!)

Zo’n vrije dag is telkens een fijn tussendoortje. En ook al ben ik dan meestal het huishouden aan het beredderen, toch kan ik ontzettend genieten van de rust in huis. Heel vaak staat hier dan Studio Brussel te spelen, maar vandaag was het stralende zonnetje voldoende. Ongelooflijk veel bewondering heb ik voor thuisblijfmama’s die dit elke dag opnieuw doen en daar in mijn ogen veel te weinig waardering voor krijgen. Maar zelf kan ik de professionele uitdaging en het contact met de fijne collega’s niet missen. En dus is het voor mij extra profiteren van zo’n thuisdag. Zeker als het zo’n mooie, productieve dag was als vandaag…

(www.someecards.com)

Advertentie

Een weekje staycation…

Soms kan het fijn zijn om gewoon eens een weekje thuis te zijn. Om de tijd te hebben om wat bij te werken, wat uit te rusten en samen thuis te genieten. En dan wordt het hier even stil op de blog…

Een weekje Allerheiligen was voor ons:

• Toch wel weer een net te ambitieus to do-lijstje opstellen in mijn hoofd en mijn uiterste best doen om dat toch allemaal weer af te werken. Lees: de was van twee weken bijwerken, de zomerjassen winterklaar uitwassen en weghangen en alle beddengoed verversen.
• Besluiten om zelf nog eens te kuisen. Dat uiteraard veel te perfectionistisch aanpakken. 8 uur later een huis hebben dat blinkt van onder tot boven, maar wel compleet uitgeteld zijn.
• Chauffeur spelen voor de tienerdochters, die wel een (veel te druk) sociaal leven hebben.
• Tijd hebben voor een gezellig avondje met vrienden en veel bijpraten.
• Eindelijk onze vroegere bureau eens helemaal uitmesten. Na maandenlang “alles al klaar te hebben voor de volgende rommelmarkt” ineens beslissen dat je terug ruimte en rust wil in je huis, de auto twee keer volladen en de hele boel gaan afzetten in de Kringwinkel. Op een paar stukken na, die we echt nog denken te verkopen. Als je trouwens iemand kent voor een geweldig (fluoroos) Barbiekasteel, meubeltjes nog zo goed als intact, reageer gerust 😉.
• Tijd maken voor een aantal noodzakelijke aankopen. En ja, wat ons betreft zijn boeken absoluut broodnodig. Een paar dagen later merken dat de echtgenoot al begonnen is in dat ene boek waar je zelf ook je zinnen op had gezet (de nieuwste Ken Follett). Zien dat zijn lezen ongelooflijk vooruitgaat (en in voorpret al beseffen dat het dan wel een héél spannend boek moet zijn).
• Tegen het einde van de week realiseren dat je to do-lijstje misschien wel zo goed als afgerond is, maar lastig worden omdat je wel héél hard gewerkt hebt in de vakantie en net iets te weinig ontspanning hebt genomen. Dan prompt een paar rustigere lees-, sport- en shopdagen inlassen.
• Volop experimenteren met de nieuwe broodmachine. Een restje gist gebruiken dat je nog liggen had, maar zelfs geen uiterste datum meer terugvinden op het pakje en met een deegbal eindigen. Nieuwe gist in huis halen, er een heel pakje ingooien en ineens met een gerezen brood zitten dat tot tegen het deksel plakt. Na een paar dagen stilaan toch afgestemd beginnen te raken op dat nieuwe oventje en volop genieten van eigen lekker versgebakken brood.
• ’s Avonds met de kinderen “een vrouwenfilm” bekijken: “PS, I love you”. De hele film mee-bleiten. Weten dat je dat de volgende ochtend alweer zal bekopen met een paar dikke ogen (en zo geweldig onvergetelijk was de film niet eens). De volgende ochtend dan maar eens een serum proberen om de zwelling te lijf te gaan en tot je verrassing vaststellen dat het inderdaad (min of meer) een impact blijkt te hebben.

Soms is het hier ook maar het leven zoals het is: wat huishouden bijwerken en genieten van de kleine dingen: van dat kopje koffie ’s morgens, van uitslapen en rustig samen dingen doen. Het is meestal pas achteraf dat ik me realiseer dat het soms ook niet meer moet zijn dan dat. Dat het toch wel aangenaam is dat het ambitieuze to do-lijstje afgewerkt is, dat ik de week eens niet moet starten met een strijk-achterstand. Dat ons bureau weer ruimte heeft in plaats van volgepropt te staan met rommel. Het was fijn dat we ons tempo heel even konden vertragen, dat we tijd hadden voor elkaar.

Kleine, doodgewone geluksmomentjes…

Extra dagje rust

Het was hier weer drukdrukdruk de laatste weken. Zo druk dat er zelfs geen tijd overschoot om te bloggen. Een versnelling hoger op ons beider werk in combinatie met te veel onderbroken nachten (daar was de insomnia weer) en een drukke sociale agenda van ons viertjes. We hapten even naar adem. En dan kan zo’n extra dagje verlof bij het begin van de week ontzettend deugd doen.

• Je kan op je gemak je huishoudelijke taken bijwerken. De manden strijk, die quasi volledig gevuld bleven na vorig weekend zijn intussen wel weggewerkt. De strijk van dit weekend daarentegen moet nog gebeuren, maar we hebben nog de volledige avond ;-).
• De papierwinkel is ook weer in orde gemaakt. Alle facturen van april zijn betaald en opgeborgen, laat mei nu maar komen.
• De bedden zijn eindelijk zomerproof gemaakt: we hebben de winterdekbedden eruit gehaald. Ook die gaan vandaag nog de wasmachine in zodat ze opgeborgen kunnen worden tot volgende winter (dat hopen we toch).
• Het wordt trouwens ook stilaan tijd om onze digicorder eens leeg te maken. Vorig week zat ons geheugen ineens op 2%. Er zijn gelukkig ook nog voordelen aan (te) veel gevulde wasmanden.
• Het was ook hoognodig om de slaapbatterijtjes wat aan te vullen en ook dat is gelukt dit weekend.
• Er is geblogd. Hoera!
• Er was tijd om de sociale agenda bij te werken voor de komende weken.

Stonden ook nog op het programma, maar hebben we helaas moeten schrappen:

• We dachten de zomer- en winterkleren te wisselen, maar aangezien de zomer maar niet wil beginnen dit jaar, hebben we dit maar van het lijstje geschrapt.
• Er moeten dringend boodschappen gedaan worden, maar aangezien het 1 mei is, zijn de winkels gesloten. Jammer ;-).
• Zonne-energie tanken. Onze weermannen en –vrouwen hadden gisteren een mooie dag beloofd en dus vierden we een communiefeestje buiten. Maar voor deze koukleum stond er toch wel een strak windje. Bovendien werken mijn zonnereceptoren pas vanaf 25 graden en daarop gaan we blijkbaar toch nog minstens een week moeten wachten.
• Pannenkoeken bakken. Het was dat of strijken. En aangezien de kasten zo goed als leeg waren, was het laatste dit weekend prioritair.
• Concrete blogplannen uitwerken. Eindelijk toch maar eens een planning uitwerken en voor mezelf eens uitmaken waar ik naartoe wil. Er zitten zoveel ideeën in mijn hoofd, maar de tijd ontbreekt me om ze eruit te halen en vorm te geven.

(www.pinterest.com)

De twee volgende weekends zijn voorlopig leeg en dat wil ik liefst zo houden. Vaak als ik met “leegte” geconfronteerd word, heb ik de neiging om de gaatjes te vullen met allerlei “dingen die we misschien toch ooit nog eens hadden willen doen”, terwijl het soms zo’n deugd kan doen om “marge” te houden. Zodat we op het moment zelf kunnen beslissen om leuke dingen toe te voegen of net niet. Zodat we met een boek in het zonnetje kunnen gaan zitten als die Belgische winter nu eindelijk eens zou beslissen om het voor bekeken te houden. Of om gewoon wat rond te lummelen in het huishouden. Of om wat te bakken, want dat is ook alweer veel te lang geleden.

Het tempo lag de voorbije weken ontzettend hoog, de riem mag er nu wel even af. We hebben het verdiend (als de strijk gedaan is, natuurlijk)!

Perfect housewife

Het overkomt me niet zo vaak, maar dit weekend ben ik erin geslaagd om alle huishoudelijke taken die ik mezelf wekelijks opleg af te ronden voor het einde van het weekend. Dat houdt in dat ik eens een werkweek kan beginnen met lege wasmanden en zonder manden strijkachterstand. Er is zelfs nog tijd om straks samen met de kinderen een aflevering van “Gossip Girl” te kijken. Misschien begin we stilaan te wennen aan de septemberrush en hebben we het schoolritme weer onder de knie. Of allicht was het vooral veel toeval…

Het helpt als je niet zo geweldig slaapt (#teamnosleep zonder kinderen als excuus) en je je weekend dus een paar uur eerder kan inzetten dan gebruikelijk. Zodat de boodschappen al gedaan waren voor zaterdag goed en wel begonnen was. Dat het nét de tennisvrije periode is – het zomerseizoen is net afgelopen, het winterseizoen begint pas volgende week – hielp ook een handje. Even geen gehol en geregel om iedereen op tijd op zijn bestemming te krijgen.

Eigenlijk hadden we dit weekend helemaal géén verplichtingen. Geen uitstapjes of bezoekjes, geen hobby’s, geen plannen. Eens een weekendje thuis, met zijn viertjes. Tijd voor de mama om wat te sporten, om haar huishoudelijke karweitjes af te ronden, om te schrijven, om wat te lezen, om samen met de dochters een nieuwe serie te ontdekken. Zaterdagnamiddag schoot er zelfs nog wat tijd over om even de plaatselijke winkelstraat in te duiken, een winterjas te scoren én een ijsje te eten. De echtgenoot werkte bij voor school, reed het gras af en maakte de tuin “winterklaar”. De dochters deden hun schoolwerk, hingen in de zetel, lazen, speelden op de computer, hielpen een handje in het huishouden en vervéélden zich.

We hebben deze keer niet gezocht om de gaten in ons weekend op te vullen. Geen YOLO of FOMO dit weekend, alleen maar even rust en thuis bijwerken. En ja, ik ben de eerste om te zagen en te zeuren dat ik “ook wel eens weg wil” en “iets wil doen” of “beleven”. “Dat ik thuis weg moet omdat ik me anders niet kan ontspannen” (omdat ik het werk zich zie opstapelen en dan toch er maar aan begin), maar soms hoeft het even niet. Soms vind ik het net leuk om de wereld even aan mij voorbij te laten gaan en te genieten van de kleine dingen. Van het lekkere eten dat we samen gemaakt hebben. Van de was die al proper en gestreken in de kast ligt. Van onze prachtige tuin. Van het glaasje wijn dat de echtgenoot en ik deelden toen we onze kinderen – eindelijk 😉 – in bed gekregen hadden.

Het is soms zo drukdrukdruk en dat doen we onszelf ook voor een groot stuk aan. We “moeten” zoveel, we hollen onszelf zo vaak voorbij. Misschien kunnen we wat meer “lege” weekendjes inplannen en wat meer tijd vrij houden voor de kleine dingen des levens. Ik heb er zo’n deugd van gehad en het is een zalige gedachte om eens niet te moeten “bijwerken” tijdens de werkweek. En dat boek, dat lees ik deze week wel. Of misschien ook niet. Als ik zin heb, “mag” het misschien wel. En anders kruip ik gewoon eens vroeg in mijn bed. Nu de “moet”-muizenissen uit mijn hoofd zijn, kan ik misschien ook wat slaap inhalen…

Overstroming in de berging…

Elk gezin heeft zo van die routines. Bij ons is eentje daarvan dat de volledige was er in het weekend doorgedraaid wordt. Onze wasmachine draait hier in het weekend dan ook overuren. Maar de laatste veertien dagen was het met horten en stoten. Het ding wou niet meer droogzwieren, toch niet op de korte programma’s. Het hele was- en plasprogramma nam dan ook het dubbele van de normale tijd in beslag.

Maar gisteren gaf onze wasmachine het alsnog op. Niet verwonderlijk, want eigenlijk had ik al veertien dagen geleden gezegd dat we iemand moesten laten komen om het eens te laten nakijken. Maar we kregen hier in huis dan toch een lumineuze ingeving: we konden misschien de filter eens nakijken. En uiteraard bleek dat de boosdoener. Na wat gefoefel om dat kleppeke open te krijgen, bleek de filter volledig vol te zitten. Muntjes, stof, plastiek,… en nog genoeg water om de berging blank te zetten. Maar we maakten de filter (en de berging) proper en onze wasmachine deed het weer, op het korte programma, en er werd zelfs gezwierd.

Alleen bleek er op het einde van het programma toch terug wat water te lekken. Geen overstroming zoals een paar uur eerder, maar toch een serieuze plas onder de wasmachine. Bleek dat de filter er niet correct terug ingedraaid is. En jammer genoeg krijgen we hem er nu ook niet meer uit, want hij draait zot. Enfin, wassen zal er dit weekend niet meer inzitten, want de specialist zal nu toch langs moeten komen.

Een mens zou gelukkig moeten worden van de zee aan vrije tijd die ineens opduikt, nu de was en plas van het weekendprogramma verdwenen is. Maar na een weekendshift én een hele week lates had ik jammer genoeg al serieuze strijkachterstand. Daarnaast heeft de oudste maandag een facultatieve verlofdag en heb ik vrij genomen. In mijn hoofd had ik dus de volledige was en plas al afgewerkt tegen dinsdag…

Bovendien kan ik de volgende dagen maar beter héél voorzichtig zijn. Het verleden heeft ons immers al geleerd dat een ongeluk nooit alleen komt. En meestal op momenten dat het eigenlijk niet zo goed uitkomt. Kapotte toestellen (en grote kosten) komen om één of andere reden nooit voor in maanden dat je ruim toekomt, maar nét in die maanden dat je al grote rekeningen verwacht. En dus zal ik de komende dagen maar extra opletten als ik in de buurt kom van het strijkijzer, de mixer, de haardroger of onze afwasmachine… verstrooid en klunzig als ik jammer genoeg al ben 😉 !

Traditioneel rollenpatroon

Het is Paasvakantie en ook ik heb een weekje verlof. De druk mag even van de ketel. Het was nodig. De voorbije weken kwam alles samen: het boek van de echtgenoot, examens van de dochter, drukke weken op onze normale jobs. Ik heb het gevoeld: de schouders zaten aanhoudend vast (elk om de beurt) en de migraineaanvallen begonnen steeds sneller op elkaar te volgen. Ook de echtgenoot heeft het zwaar gehad: de griep die hem half februari zwaar te pakken had, heeft nog een paar weken in zijn lijf gehangen.

Maar het volgende project stond al op ons te wachten: onze uitbouw/veranda. Het eerste stuk doen we zelf: we metsen zelf de paar muren die er toch zijn. En dus zitten we deze week wel in een heel traditioneel rollenpatroon: de echtgenoot klust en metst buiten, ik zorg voor eten op tafel en werk het huishouden bij. Ik ruim op, doe boodschappen en werk de berg was en strijk bij. En ik haal er eerlijk gezegd ontzettend veel voldoening uit. Het is fijn om eten op tafel te brengen voor de werkende mensen, het is fijn om eindelijk nog eens bij te zijn met het huishouden. Deze namiddag had ik voor het eerst in weken zelfs tijd om nog eens een boek uit te lezen (in het zonnetje).

Soms is het gewoon fijn om eens even rustig thuis te zijn, om te zorgen. Jammer dat we daar in de hectiek van het leven zo weinig tijd voor hebben. Jammer dat het huishouden doen nu bijzaak geworden is, terwijl dat het hele leven van mijn grootmoeders was. Terwijl zij daar evengoed voldoening uit haalden. Zou enkel dit mijn hele leven kunnen zijn? Neen, natuurlijk niet. Ik heb met veel plezier gestudeerd en ik geniet er nog altijd van om mijn hersenen te gebruiken. Ik haal ook ontzettend veel voldoening uit projecten die ik succesvol kan afronden of uit de coaching van mensen in de professionele sfeer. Ik kan me niet voorstellen dat ik de hele dag zou vullen met enkel het huishouden.

En toch. Soms vraag ik me af hoe Oma en Meter zouden reageren als ze ons zo bezig zouden zien. Hard werken, ’s avonds het huishouden tussendoor proberen te doen en af en toe quality time spenderen aan man en kinderen. Mijn grootouders waren zo fier toen ze me naar de unief zagen gaan, ze hebben mijn traject gevolgd en Oma en Opa en Meter hebben de echtgenoot nog leren kennen. Oma heeft zelfs mijn beide kinderen nog gekend. Mijn grootouders hebben keihard gewerkt om hun kinderen een beter leven te gunnen. Zeker langs moederskant, met 8 kinderen, zal dat geen evidentie geweest zijn. Ze waren fier op ons, ze waren op het einde tevreden dat het goed met ons ging.

Maar wat is goed natuurlijk? We leven in een maatschappij waar “goed” vertaald wordt als (materieel) succesvol. Waar we “er” pas zijn als we verschillende keren per jaar op reis gaan, als we een mooi, groot huis hebben, de nieuwste snufjes, de nieuwste, grootste auto… Ergens onderweg zijn we de essentie kwijtgeraakt denk ik. En vraag ik me af of het dat was waar onze grootouders zo hard voor gewerkt hebben. Zouden zij hun naoorlogs leven van toen inruilen voor het onze? We hebben het inderdaad nooit (materieel) beter gehad in ons leven, maar daar betalen we in mijn ogen vaak een hoge (kwalitijds)prijs voor.

Ik had het mijn grootouders graag nog eens gevraagd, maar toen ik hen verloor, stond mijn volwassen leven nog maar in zijn kinderschoenen. Ik was toen volop aan mijn weg aan het timmeren. Toen ik voor het eerst stil stond en me vragen stelde, waren zij er niet meer. Al hoor ik in gedachten nog vaak Meters standaardantwoord op mijn vele levensvragen als tiener. “Mo menneke toch!” En dan liet ze me praten, vertellen, wenen, lachen en redeneren, tot ik tot een conclusie kwam. “Ziede wel da ge dat zelf kunt…”

En toen ging het licht even uit

Wij hebben hier een paar drukke weken achter de rug. Mijn weekend- en avondshiften en ook de echtgenoot had een paar weken na elkaar met vergaderingen, klassenraden, oudercontacten ’s avonds…  Dagen waarin we elkaar soms maar even zien en vaak om praktische afspraken te maken. Wie is er wanneer thuis of waar zien we elkaar straks? Jij doet de jongste nog weg voor je naar je vergadering rijdt, ik pik de kinderen dan straks wel op en doe nog even snel boodschappen tevoren… En ja, ook de kinderen hebben een drukke agenda, het is soms een heel gepuzzel om dat allemaal rond te krijgen.

Bovendien merk ik de laatste jaren dat ik mijn leeftijd stilaan begin te voelen. Ik recupereer niet meer zo snel. Ik heb moeite om de snelle opeenvolging van activiteiten te verteren. Of mis ik mijn vrije woensdag van vroeger? Dat rustpunt in het midden van een drukke week? Even de tijd stilzetten, even ademhalen? Feit is dat mijn lichaam protesteert. En de laatste maanden uit zich dat (te) vaak in migraineaanvallen. Nooit in de drukste periode, maar altijd net erna, als het weer even wat rustiger wordt. Net op het moment dat we het ritme laten zakken, net op het ogenblik dat de adrenaline wegvalt, ga ik plat. Gaat het licht uit. Intussen weet ik perfect hoe ik het moet aanpakken: excedryn innemen in de hoop dat deze pijnstiller de hoofdpijn onderdrukt, maar als dat niet helpt, heb ik geen andere keuze dan sumatriptan in te nemen en in mijn bed te kruipen. Dan gaat het licht letterlijk voor een paar uurtjes uit. Maar aangenaam is het zeker niet.

En ja, wij zijn hier niet de strakst georganiseerde familie. Wij maken geen weekplanning, niet voor activiteiten, niet voor eten. Wij hebben een maandkalender waarop we de niet te missen zaken noteren. Maar wij gaan niet op zondagavond of zo samenzitten om onze agenda te bekijken en de taken te verdelen. Wij maken winkellijstjes voor een dag of 2, 3 en doen dan opnieuw inkopen. Soms vallen we wel eens uit de lucht wat de agenda van de kinderen betreft en dan moeten we snelsnel improviseren. Soms hebben we eens geen zin om te koken en dan gaan we wel eens een frietje halen (of een pizza).

Maar de laatste tijd bekruipt me hoe langer hoe meer het gevoel dat we het misschien toch anders moeten aanpakken, dat we misschien toch wat meer structuur moeten inbouwen. Nu dient mijn hoofd te vaak als organiser en blijf ik maar doormalen over wat we wanneer moeten doen, wie dat gaat doen, wat ik niet mag vergeten mee te brengen van de winkel (en uiteraard prompt vergeet in de winkel) Mijn koppeke staat nooit stil, hoogstens eens in standby-modus en dat is verschrikkelijk vermoeiend…

En het zorgt er zeker voor dat ik te weinig geniet van de leuke momenten. Het zorgt ervoor dat ik ook dan te veel pieker, al in gedachten ben bij wat nog moet, wat nog komt en veel te weinig in het nu leef. Het zorgt ervoor dat je tegen de kinderen snauwt, uit het niets (omdat het woensdag is en de kuisvrouw donderdag komt en het hele huis weer een rommel is en ze dringend moeten opruimen), dat je al die kleine onbenullige zaken opstapelt tot je tegen een hele berg aankijkt en je de moed niet meer hebt om die ook nog eens te beklimmen. Het zorgt ervoor dat je je terugtrekt in jezelf (omdat je lastig bent, omdat je het niet wil afreageren, omdat je oplossingen zoekt en niet vindt) in plaats van hulp te vragen of tijd te nemen.

En dus heb ik deze week “Getting things done” besteld in de Standaard Boekhandel. Ik heb al veel goede commentaar gelezen over dat boek, over de methode. Ik ben dus benieuwd. Nu nog de tijd vinden om dat boek ook te lezen…

En intussen, hebben jullie soms gouden tips? Hoe win je tijd? Hoe breng je rust? Hoe overleef je een drukke periode met de glimlach? Alle tips zijn welkom, ik probeer ze maar al te graag uit 😉

Equal Pay Day en waardering voor moeders

Het was deze week weer wat in de pers. Eerst had je de vrouwelijke CEO die “sorry” zei tegen alle werkende moeders en daarna kreeg je vrijdag een hele dag artikels over je heen dat vrouwen nog altijd veel minder verdienen dan mannen voor hetzelfde werk. Het loonverschil tussen mannen en vrouwen kan gedeeltelijk verklaard worden door het feit dat vrouwen meer deeltijds werken dan mannen. Maar eerlijk is eerlijk, dat verklaart het loonverschil niet helemaal.

Uiteraard vind ik dat mannen en vrouwen voor hetzelfde werk hetzelfde loon moeten ontvangen, ook al zal het in de praktijk vaak anders uitdraaien. Hier wordt meer dan genoeg terecht tegen geprotesteerd. Maar dat vrouwen die deeltijds werken minder verdienen, wordt wel nogal makkelijk “aanvaard”. En dat deeltijds werken meteen ook inhoudt dat je niet in aanmerking komt voor opslag of promotie, moet je er ook maar bij nemen. Ergens is het dus de schuld van de vrouwen zelf dat ze minder verdienen. Het is ook makkelijk op te lossen: als alle vrouwen voltijds gaan werken, zijn meteen alle onrechtvaardigheden van de baan.

Dat geloof je zelf toch ook niet? En is dat niet de makkelijkste oplossing? Ik heb er als mama jaren geleden bewust voor gekozen om een stapje terug te zetten. Wij kozen als koppel samen voor kinderen en we wilden er ook voor onze kinderen zijn. Het was mijn keuze om één dag in de week te nemen om er voor de kinderen te zijn. Dat ik daardoor ook financieel een stapje terug zette, nam ik erbij. Het was de prijs die ik betaalde voor één dag per week voor mijn kinderen.

Maar voor veel mama’s zitten er nog wat addertjes onder het gras. En dat is op voorhand veel moeilijker in te schatten. Je telt in één klap ook een pak minder mee. Je bent er immers één dag per week niet meer. Dat je je de andere dagen wel dubbel en dik plooit om je te bewijzen, speelt geen rol meer: je bent geen volwaardig lid meer van het team.

Sommige zaken gaan aan jou voorbij: je kan niet geloven hoeveel belangrijke zaken er gebeuren nét op de dag dat jij er niet bent. Je wordt ook telkens opnieuw over het hoofd gezien als er opslag wordt uitgedeeld of als er promotie gemaakt kan worden. Leiding geven, dat kan toch niet als je er een dag niet bent? Stel je voor dat er net die dag een ramp gebeurt en jij bent er niet om alles in goede banen te leiden?

Ik heb daarin wel geluk gehad. En ik paste me aan. Als het nodig was, ging ik ook op mijn “meisjes”-dag wel werken. Ik heb me dubbel en dik geplooid om me te bewijzen. Ik wou tonen dat je ook – met een dag minder – volwaardig deel kan uitmaken van een team. Het vergt creativiteit en flexibiliteit. Maar het was het waard. Ik heb altijd een inhoudelijk uitdagende job willen hebben, maar ik wilde die wel kunnen combineren met onze meisjes. Dat betekende wel dat ik – indien nodig – telefoontjes beantwoordde én van thuis uit bijsprong. Dat hield ook in dat de meisjes op de piekmomenten wel naar de oma’s gingen, zodat mama kon gaan werken.

En ja, ik was vaak de eerste die vertrok op drinks of after work party’s. Ik was graag op tijd thuis om mijn meisjes nog even te knuffelen voor ze in bed kropen. En neen, ik zat meestal niet tot 19, 20 uur te werken. Ik was graag op tijd thuis voor het avondeten… Maar de dagen dat ik wel langer werkte, bleek er toch niet heel veel volk te blijven hangen tot een diep stuk in de avond… Maar was ik daardoor een mindere werknemer?

Zolang je beoordeeld wordt enkel op je deeltijds werken, zal je inderdaad minder verdienen én zal je niet in aanmerking komen voor promotie. Maar als je een baas vindt die verder wil kijken dan enkel je deeltijdse statuut, die je wil beoordelen op wat je ook effectief presteert, dan zou het geen rol mogen spelen of je al dan niet voltijds werkt. En dan zou je hetzelfde moeten verdienen als je collega’s die hetzelfde werk uitvoeren. Of je nu man of vrouw bent, of je nu vrijgezel bent of getrouwd, of je nu deeltijds werkt of voltijds. (Uiteraard zal jouw voltijdse collega 5/5 verdienen en jij 4/5), maar het startbedrag zou wel hetzelfde moeten zijn…

En dan vind ik dat moeders het recht moeten hebben om te kiezen voor deeltijdse arbeid, zonder dat ze zich meteen veroordelen tot inhoudelijk minderwaardige jobs die ook nog eens minder betaald worden. Voor mij draait “equal pay day” dan ook niet in eerste instantie om gelijke lonen voor mannen en vrouwen, maar wel om vrije keuze…

Wil je als mama graag meer thuis zijn voor je kinderen? Dat is jouw keuze. Dat je op korte termijn inlevert, vind ik nog enigszins te begrijpen. Maar dat je op lange termijn telkens en telkens opnieuw moet opboksen tegen de onrechtvaardige consequenties (de vooroordelen, geen opslag, geen promotie, lager pensioen,…), daar blijf ik moeite mee hebben.

http://speakup.equalpayday.be/video

Een gestolen dagje…

Vandaag had de jongste een “facultatieve verlofdag” en dus had de mama ook een dagje verlof. Lang uitslapen zat er helaas niet in, want de echtgenoot en de oudste hadden wél school en de jongste zat nog in haar schoolslaapritme en was dus ook vroeg uit de veren. Zo hadden we wel een hele lange dag voor ons. Het enige dat vandaag “moest”, was eten maken en de dames in de namiddag van en naar hun danslessen brengen. Voor de rest had ik niet echt plannen gemaakt.

Vroeger was ik er nochtans héél goed in om zo’n snipperdagje meteen helemaal vol te plannen. Nooit echt grootse dingen, maar ik plande meteen te koken voor 2 dagen, het huis op te ruimen, de was bij te werken… Dat heb ik intussen afgeleerd (min of meer). Ik slaagde er immers nooit in al mijn plannen volledig af te werken en dat leidde dan weer tot frustratie. Bovendien heb ik intussen (ook min of meer 😉 ) geleerd dat je bewust ook momenten moet inplannen om gas terug te nemen. Dat het geen kwaad kan om af en toe op een vrije dag gewoon te niksen…

Maar uiteraard was de dag goed gevuld. Een uurtje fietsen, eten maken, de dames van en naar de dansles brengen, wat opruimen… Maar tussen het gerommel en gerij in, zijn we er ook in geslaagd om koekjes te bakken én kweetniehoeveel bladzijden te lezen in  “Tot ziens daarboven” (“Au revoir là-haut”) van Pierre Lemaitre. Schitterend boek! En dan blijf je lezen… (en dan laat je de mand strijk voor wat hij is). Zonder schuldgevoelens. (Jawel!) Want het is duidelijk een meesterwerk. En tijd besteed aan schoonheid of kunst is nooit verloren. Aan (het maken van) eten ook niet trouwens 😉

En zo is het hoofd even volledig leeg. Was de drukte even een dagje ver weg. Wat een luxe!

PS: En dan nu de mand strijk 😉

Mijn talent? Ik maak het graag spannend! #boostyourpositivity

En we zitten al in week drie van de Activia-challenge. Deze week is het thema “day to day”, een opdracht van Kelly van Tales from the crib.

Hoe zorg jij ervoor dat alles blijft bollen? Heb jij trucjes die ervoor zorgen dat je nooit te laat komt, dat je ondanks je drukke leven toch twee keer per week in de fitness opduikt, dat jij altijd iets op tafel kunt toveren als er onverwacht vrienden langskomen, of een ander talent waarvan mensen denken: hoe doet die dat toch?

Eigenlijk zou dit een heel korte blog moeten worden, want ik heb dat niet. Een trucje om niet te laat te komen? Als mijn ouders dit lezen, zullen ze eens goed lachen. Maar we sturen wel altijd een smsje als we (weer eens) te laat vertrekken, zodat ze wel weten exact hoeveel te laat we zullen arriveren 😉

Ondanks mijn drukke leven toch 2 keer per week in de fitness? Heel lang geleden, toen de dieren nog spraken, heb ik dat geprobeerd. Ik denk dat het een maand of drie geduurd heeft voor ik door had dat maximum één keer per week fitness amper haalbaar was, in combinatie met onze toen nog jonge dochters. We hebben toen wel een hometrainer in huis gehaald. Ideaal! Kon ik rustig voor de tv trainen terwijl de kinderen boven lagen te slapen. Ik ben al jaren fitter dan in mijn tienerjaren. En dat zonder ooit nog een stap in een fitnesszaal te zetten.

Dat jij altijd iets op tafel kunt toveren als er onverwacht vrienden langskomen? Dat is niet bepaald mijn sterkste punt. Ik kook immers zo goed als nooit doordeweeks (de echtgenoot is eerder thuis), maar als ik dan toch eens kook, heb ik meestal genoeg voor een heel leger. Die “onverwachte” vrienden kunnen dus beter langskomen als ik één van mijn kookdagen heb. Of een dag na een feestje. Overschot gegarandeerd. Oudjaar 2014 vierden we bij ons thuis. Er was genoeg pasta voor een feestje met 13 personen. De overschot hebben we soldaat gemaakt met 12 personen, verspreid over 2 dagen… (Jaarlijks wederkerend fenomeen)

Heb ik een ander talent waarvan mensen denken: hoe doet die dat toch? Het “spannend” maken. In mijn hoofd ben ik wel georganiseerd en hanteer ik een strakke planning. Stel, we hebben een feestje en we stellen een menu op. Ik maak een boodschappenlijstje, doe de avond tevoren boodschappen en maak dan bijvoorbeeld ook al de soep en de dessertjes. Dat geeft rust in mijn hoofd, dan weet ik dat we het wel redden de dag zelf met enkel nog de bereiding van de hoofdschotel en wat opruimen.

Een normaal mens zou dan gelukkig zijn en de planning gewoon afwerken. Ik besluit op dat moment dat er dus nog tijd is voor een uurtje training (en de bijhorende douche). Die bijhorende douche is geen extra, want je maakt je sowieso mooi voor een feestje. Maar dat uurtje training is wel een bonus en zorgt voor een zeer strakke timing tot op het einde. Je zou dan denken, “een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen”, maar hier denken we daar duidelijk anders over. En dus wordt ook het douchen strak getimed, zodat er tenminste iemand presentabel is om de gasten te ontvangen 😉

Ik ben blij om te lezen dat ik niet de enige ben met veel goede bedoelingen en iets minder strakke uitvoeringen. Ik probeer wel te leren van de beter georganiseerde collega-mama’s. Zo steek ik sinds dit jaar wél alles in mijn agenda (van afspraken tot de school- en hobby-kalenders van de kinderen) en dus vergeten we de zwemzak al een pak minder. Maar voor de rest zit de strakke organisatie toch vooral in mijn hoofd… en soms net iets minder in de praktijk 😉

Gelukkig heb ik na al die jaren met vallen en opstaan geleerd dat je het soms allemaal moet durven loslaten. Dat perfectie niet bestaat. Dat het geen ramp is als de wasmand een week (of twee) blijft staan. In uiterste nood strijk je dan ’s morgens enkel snel die spullen die je die dag nodig hebt. Of mobiliseer je de hulptroepen… Wij overleven het hier (met kinderen) intussen al 13 jaar. En ik heb niet de indruk dat er onherstelbare schade is aangericht 😉