Een nieuwe hobby…

Ik brei! En ik beleef daar ontzettend veel plezier aan. Een paar maanden geleden zocht ik een manier om mijn denkend kopje af en toe eens een pauze te gunnen. In de loop der jaren probeerde ik redelijk wat hobby’s uit, maar met weinig blijvend resultaat. Onze jongste dochter volgt al een paar jaar naailes en dat leidt tot de mooiste creaties. Bovendien geniet ze ontzettend van het hele proces: de lessen, het contact met haar naaijuf, het bedenken van de volgende projecten, het fabriceren ervan tot het dragen.

Ik zocht ook naar een dergelijke hobby. Waarbij je iets actiefs combineert met een zeker resultaat. Al snel kwam ik uit bij breien. En dus kreeg ik een bol wol mee en probeerde ik eerst een week uit of ik het nog kon. Er was wat hulp van ’t internet nodig om de steken opgezet te krijgen en ik moest ook nog een keertje kijken hoe ik nu weer rechts en averechts moest breien, maar al snel had ik de smaak te pakken. Tijd om me aan een eerste projectje te wagen.

Dat werd een sjaal, voor mezelf. Ik was al een tijdje op zoek naar een warme, neutrale wintersjaal. Iets donkers. Maar verschillende zoektochten bleven vruchteloos en ook een tip op het kerstlijstje leverde geen sjaal op. Bovendien was het prijskaartje – als ik dan iets naar mijn goesting vond – ook niet min. En dus begon ik vol goede moed aan mijn eerste project. En dat ging redelijk snel. Na amper een tweetal weken breien op de vrije momenten was mijn sjaal een feit. Er was nog even hulp nodig van mijn moeder om de sjaal ook van de breipriemen te krijgen, maar hij was er. En fier dat ik was. De eerste dagen kriebelde de wol wel; het was dus even wennen, maar het blijft leuk om de vrucht van je eigen arbeid te kunnen showen.

Intussen deden ook de dochters al hun bestelling en zitten we al aan sjaal-project nummer 3. In de verte gloort zelfs al een eerste “bernadette”. Ik heb de smaak dus goed te pakken en kan al een paar voorbarige conclusies meegeven:

• Ik brei het liefst met dikke priemen (voor de kenners: nummer 12). Dat gaat snel, ziet er mooi uit en je hebt ongelooflijk snel resultaat. Jammer genoeg kozen de dochters voor hun sjaals wat dunnere wol (nummers 5 en 6). Dat gaat wat trager: een mens moet al wat meer geduld uitoefenen en laat dat nu niet mijn schoonste deugd zijn.
• Vooral als we tv kijken, neem ik snel mijn breiwerk erbij. Het is op korte tijd al zo goed als een automatisme geworden. En het is niet dat ik veel steken laat vallen of fouten brei als ik even afgeleid wordt.
• “Wacht, ik maak even mijn priem af”, is intussen ook al een standaardzinnetje geworden hier in huis.
• Naar ’t schijnt heb ik een héél rare manier om averechts te breien. Maar mijn sjaals zien er tegelijkertijd wel schoon uit, dus dat zal me worst wezen.
• Breien is verbazend effectief in het stilleggen van gedachtekronkels. Geef mij een priem “rechts-averechts” en ik ben de draad kwijt van alles waarover ik zat te piekeren. Het leven is ook geweldig simpel als je je alleen maar op rechts-averechts dient te concentreren 😉.

En het resultaat? Dat mag er zijn (al zeg ik het zelf!):

Advertentie

#40 Dagen Bloggen: onrealistisch?

Tournée Minérale is net afgelopen. 40 dagen Zonder Vlees is net begonnen. Over het eerste kunnen we kort zijn: tijdens het tweede weekend ging het twee keer mis: één mojito en één glaasje cava, en we hebben het dus niet gehaald. Ook al heb ik de rest van de maand absoluut niks gedronken, heb ik daar geen enkele moeite mee gehad en heb ik het ook niet gemist. 40 dagen Zonder Vlees vind ik een moeilijke. Ik heb heel lang getwijfeld om al dan niet mee te doen, maar we moeten daar eerlijk in zijn: 40 dagen volledig zonder vlees zou ik op dit moment nog niet halen. Minderen met vlees doe ik sowieso en ik heb me voorgenomen om binnenkort eens wat te gaan experimenteren, maar ik heb intussen wel geleerd om niet te veel hooi tegelijk op mijn vork te nemen, aangezien ik momenteel ook probeer om meer fruit te eten en opnieuw meer te gaan sporten.

Maar toen via Kathleen van De Verbeelding en Tuttefrut de uitdaging “40 dagen bloggen” passeerde, heb ik me zonder veel na te denken wel ingeschreven. Zoals dat meestal gaat, ben ik er achteraf wel beginnen over na te denken en denk ik dat het compleet onhaalbaar is, ondanks de 6 “pasdagen” die je krijgt en die je indien nodig kan inzetten. Waarvan ik er eentje trouwens al gebruikt heb op dag één.

Inspiratie om te bloggen zal allicht niet het probleem zijn. Niet alleen hebben we een lijstje onderwerpen gekregen om 56 dagen over te bloggen, maar eigenlijk heb ik in de 3,5 jaar dat ik blog nog nooit zonder onderwerp gezeten. Soms word je overspoeld door inspiratie en kan je in één keer 5 blogonderwerpen in een schriftje noteren. Soms moet je wat zoeken, heb je een idee, begin je aan een blog en krijgt die pas vorm tijdens het schrijven zelf. Vaak wordt het dan een heel andere blog dan je initieel in je hoofd had. Soms kan je wel eens eindeloos achter je computer op een leeg Word-doc zitten staren, begin je te typen, herschrijf je je zin, wis je die weer en schakel je uiteindelijk een uur later de computer uit zonder dat je ook maar iets deftigs op papier kreeg. Om dan de volgende ochtend ineens wel een geweldig idee te krijgen.

Mijn grootste probleem in de hele uitdaging zal allicht “tijd” worden. Hoe ga ik het in hemelsnaam combineren om tegelijkertijd te gaan werken, mijn huishouden draaiende te houden en ook nog eens dagelijks minstens een uur te schrijven? Ik ben immers niet van het vooruitziende en georganiseerde type. Ik schrijf meestal over wat er vandaag in me opkomt, over de inspiratie van het moment. Veel bloggers hebben concepten of afgewerkte bloggen klaarstaan en plannen vooruit. Dat heb ik – op een enkele uitzondering na – nog nooit gedaan. Ik zal deze keer moeten proberen om in het weekend wel vooruit te werken en op vrije momenten meerdere posts klaar te maken en reserve te houden voor dagen waarop het me niet zal lukken om te schrijven.

Dat zal voor mij allicht de grootste uitdaging worden tijdens deze 40 Dagen Bloggen-periode. Zal het me lukken om eindelijk eens wat structuur en organisatie te krijgen in deze hobby? En hoe voel ik me daarbij om iets wat ik als “speels”, “luchtig”, “vrij” ervaar toch in een soort keurslijf te steken? Hoewel ik ooit professioneel geschreven heb, heb ik dat nooit als een “beroep” of een “ambacht” ervaren en misschien is net dat hetgeen me ontbreekt. Héél erg diep weggeborgen zit immers een ideetje voor een boek. Maar het komt er eigenlijk nooit van om er tijd in te investeren, om een planning op te maken voor het opzoekwerk, voor het eigenlijke schrijven. Organisatie, structuur staat voor mij eigenlijk lijnrecht tegenover “leuk, speels, vrij”. Misschien kan ik het nuttige aan het aangename leren koppelen en ondervind ik eindelijk dat beiden elkaar versterken in plaats van elkaar tegenwerken.

Maar nu eerst 40 dagen elke dag een tekstje schrijven…